Μεσοκαλοκαιρινές Φωτιές του Αγίου Ιωάννη
Κάποτε συνηθιζόταν στο μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης, η άφιξη του καλοκαιριού γιορταζόταν από αμνημονεύτων χρόνων με το άναμμα μαζικών κοινοτικών φωτιών που κάλυπταν την ύπαιθρο με ένα πλήθος λαμπερών σημείων φωτός. μια αρχαία πρακτική που συνεχίστηκε στη Βρετάνη σε ζωντανή μνήμη.
Πιστεύεται ότι το ημερολόγιο των αρχαίων Κελτών χτίστηκε γύρω από τις ισημερίες και τα ηλιοστάσια και τη σχέση τους με τα βασικά σημεία του αγροτικού έτους όπως οι ώρες για τη σπορά και τη συγκομιδή. Το θερινό ηλιοστάσιο, όταν ο ήλιος φτάνει στο υψηλότερο σημείο του πριν αρχίσει σιγά-σιγά να υποχωρεί ήταν ένα ευοίωνο γεγονός για τους προγόνους μας και ένα γεγονός που σημαδεύτηκε ευρέως σε όλη την Ευρώπη. από την Ισπανία μέχρι την Ελλάδα, τη Ρωσία μέχρι την Ιρλανδία, κοινότητες συγκεντρώθηκαν την Παραμονή του Μεσοκαλόκαιρου για να γιορτάσουν την περίσταση με δυνατές φωτιές, παράγοντας, προς όλες τις κατευθύνσεις, τη χλωμή λάμψη ενός ανθρωπογενούς ηλιοβασιλέματος.
Η φωτιά, ως έμβλημα της αρχέγονης δύναμης και της καλοσύνης στην άκρη, χρησίμευσε ως φάρος ανάμεσα σε ανόμοιες κοινότητες που ενώθηκαν, εκείνη τη στιγμή, σε κοινή γιορτή. Η φωτιά έφερε επίσης ισχυρούς καθαρτικούς τόνους που ήταν πιο πρακτικοί από τη φύση τους παρά συμβολικοί, όπως στην προετοιμασία της γης για καλλιέργεια ή στην ανάληψη προδιαγεγραμμένων εγκαυμάτων για την προώθηση της ανάπτυξης και τον καθαρισμό ενός χωραφιού από ζιζάνια και παράσιτα. Ορισμένοι ανθρωπολόγοι έχουν προτείνει ότι οι αρχαίες γιορτές της φωτιάς της Ευρώπης, όπως η Παραμονή του Μεσοκαλόκαιρου, ήταν τελετουργίες που στόχευαν στον καθαρισμό της χώρας από τις κατάρες και την κακία της μαγείας σε μια προσπάθεια να εξασφαλιστεί μια γόνιμη σοδειά και υγιή ζώα. Υπάρχει ακόμη και συζήτηση για το εάν αυτές οι φωτιές είχαν όντως στόχο να κάψουν τις μάγισσες, είτε σωματικά είτε συμβολικά, στις φλόγες της φωτιάς.
Η ευρεία επικράτηση των πυρκαγιών της παραμονής του καλοκαιριού σε μια τόσο εκτεταμένη γεωγραφική περιοχή δείχνει ότι η πίστη στη μαγεία ως αιτία αποτυχημένων καλλιεργειών και άρρωστων ζώων ήταν πιθανότατα αρκετά συνηθισμένη πριν από την επικράτηση του Χριστιανισμού στην Ευρώπη. Το ότι οι πυρκαγιές και οι συναφείς τελετές εξακολουθούσαν να εφαρμόζονται ευρέως αποδεικνύεται από τις διάφορες Εκκλησιαστικές Συνόδους στα τέλη του 8ου αιώνα που διέταξαν όλους τους επισκόπους να φροντίσουν για την πλήρη κατάργηση των ειδωλολατρικών δοξασιών, αναφέροντας ρητά: «Κανείς, στη γιορτή του Αγίου Ιωάννη ή σε οποιαδήποτε άλλη επισημότητα των αγίων, εξασκηθείτε στην τήρηση των ηλιοστάσιων. μην ασχολείσαι με χορούς, κάλαντα και πονηρά τραγούδια».
Η νηπιακή Εκκλησία οργάνωσε τον λειτουργικό της κύκλο για να συμμετάσχει και έτσι να απορροφήσει τις παλιές παγανιστικές γιορτές, επιδιώκοντας να τις αντικαταστήσει στη λαϊκή συνείδηση με χριστιανικές γιορτές. Έτσι, αρχαίες εορτές, όπως το θερινό ηλιοστάσιο, αφαιρέθηκαν από τη νέα θρησκεία για να γίνει η Ημέρα του Αγίου Ιωάννη. Το Samhain έγινε Ημέρα των Αγίων Πάντων και η ημέρα των Χριστουγέννων οικειοποιήθηκε το χειμερινό ηλιοστάσιο. Ωστόσο, φαίνεται ότι πολλές από τις παλιές πεποιθήσεις αρνούνταν να πεθάνουν εντελώς. Μέχρι και τον 17ο αιώνα , οι ιεραποστολές των Ιησουιτών στη Βρετάνη αγωνίστηκαν να καταστείλουν «επαίσχυντα λείψανα ειδωλολατρίας, όπως οι πομπές της Πρωτομαγιάς και οι Φωτιές του Αγίου Ιωάννη».
Στη Βρετάνη, οι δημοφιλείς παραδόσεις για τον εορτασμό της Ημέρας του Αγίου Ιωάννη είχαν πολύ μεγαλύτερη σημασία από ό,τι θα άξιζε η λειτουργική σημασία της. Εδώ, το έθιμο της κοινής φωτιάς της παραμονής του καλοκαιριού συνεχίστηκε καλά στη μνήμη, ιδιαίτερα στα δυτικά αγροτικά μέρη της περιοχής. Με το που πλησίαζε το σκοτάδι την παραμονή του Αγίου Ιωάννη άναβαν μεγάλες φωτιές σε κάθε χωριό. Συνήθως, τοποθετούνταν σε έναν ανοιχτό χώρο κοντά σε ένα παρεκκλήσι αφιερωμένο στον Άγιο Ιωάννη, αλλά αν δεν υπήρχε, φωτίζονταν σε ψηλό χώρο με θέα στην ενοριακή εκκλησία ή σε κοντινό σταυροδρόμι.
Οι πυρές ήταν συνήθως χτισμένες γύρω από έναν κεντρικό στύλο, αλλά δεν ήταν προετοιμασμένες σε σημαντικό βαθμό, καθώς κάθε οικογένεια στο χωριό αναμενόταν να φέρει λίγο καύσιμο για τη φωτιά. κουκουτσάκια, κορμούς ή ακόμα και μπράτσες από κλαδιά δέντρων, ξερά χόρτα και λαγκάδια. Μια ανθεκτική φωτιά που παρήγαγε πολύ καπνό είχε στόχο. Το κοντάρι που σχημάτιζε το κέντρο της πυράς συχνά ξεπερνιόταν από ένα στέμμα από φύλλωμα που παρείχε γενικά ένας άντρας ονόματι John ή αλλιώς μια γυναίκα που ονομαζόταν Jean. Σε πολλές μαρτυρίες, η τιμή να ανάψει το ταντάδι ή τη φωτιά έπεφτε επίσης σε αυτό το άτομο, αλλά σε ορισμένες κοινότητες ήταν ένας ρόλος που προορίζεται για τον ιερέα της ενορίας.
Φαίνεται ότι κάθε χωριό διατήρησε τις δικές του παραδόσεις και αυτό δεν πρέπει να μας εκπλήσσει, όσο γεωγραφικά κοντά κι αν ήταν. Άλλωστε, ήταν αδύνατο να παρευρεθούν σε δύο τελετές ταυτόχρονα και η σταθερότητα του πληθυσμού που υπήρχε τότε σήμαινε ότι οι παραδόσεις ενός χωριού είχαν μικρή επιρροή σε αυτές ενός άλλου. Σε ορισμένες ενορίες, οι χωρικοί περπατούσαν με πομπή από την εκκλησία μέχρι το σημείο της φωτιάς. Σε άλλες, η πομπή ακολούθησε αμέσως τον Εσπερινό και οδηγήθηκε από την εκκλησία από τον ίδιο τον ιερέα. Μερικές φορές, η πυρά ευλογούνταν πανηγυρικά, απαγγέλλονταν προσευχές και τραγουδούσαν βρετονικούς ύμνους πριν ανάψει η πυρά.
Η πυρά συνήθως περιβαλλόταν από έναν κύκλο εννέα ξύλινων πασσάλων που ήταν συλλογικά γνωστοί ως kelc'h an Tan (κύκλος της φωτιάς). Η φωτιά εισήχθη σε καθένα από αυτά τα εννέα σημεία ξεκινώντας με αυτό που σημάδευε την ανατολή. το κύριο βασικό σημείο. Μόλις έγινε αυτό, ομάδες νεαρών ανδρών, οπλισμένοι με πυρσούς αναμμένους στους πάσσαλους, εναλλάσσονταν με νεαρές γυναίκες, κρατώντας ένα μάτσο «Saint John's Plant» (αυτό ήταν το Stonecrop όχι, όπως θα μπορούσε να υποτεθεί ότι το Saint John's Wort), στο μια πομπή εννέα φορές γύρω από τη φωτιά. Αφού διεξήχθησαν τρεις φορές αυτά τα τελετουργικά κυκλώματα, οι γυναίκες άπλωσαν τη βλάστησή τους προς το κέντρο της φωτιάς, ενώ οι άνδρες χρησιμοποίησαν τους αναμμένους πυρσούς τους για να εντοπίσουν μια σειρά από τρεις φλεγόμενους κύκλους πάνω από τα κεφάλια τους.
Ο τελευταίος γύρος χορού ολοκληρώθηκε, οι άντρες πήδηξαν τρεις φορές πάνω από τον πάσσαλό τους και πέταξαν τις νεαρές γυναίκες πάνω από τη φωτιά εννέα φορές ενώ φώναζαν « an nao, an nao » (Βρετονικά για τα εννέα, τα εννέα). Αυτό ολοκληρώθηκε, οι άνδρες απλώθηκαν στα γύρω χωράφια, κραδαίνοντας τις δάδες τους ενώ συνέχισαν να φωνάζουν την ίδια επίκληση. Εν τω μεταξύ, οι γυναίκες περνούσαν τα τσαμπιά τους μέσα από τη φωτιά και κυκλοφορούσαν ανάμεσα στο πλήθος, καθώς ο καπνός από το φυτό του Αγίου Ιωάννη που σιγοκαίει πίστευαν ότι ενίσχυε την όρασή του.
Μόλις άρχισαν να σβήνουν οι φλόγες της φωτιάς, συνηθιζόταν να γονατίζουν οι συγκεντρωμένοι θεατές για να περικυκλώσουν τη φωτιά, όταν στη συνέχεια θα τους οδηγούσε σε προσευχή ένας γέροντας του χωριού. Οι αφιερώσεις ολοκληρώθηκαν, όλο το εκκλησίασμα σηκώθηκε και προχώρησε σε σιωπηλή πομπή τρεις φορές γύρω από τη φωτιά. Με την ολοκλήρωση του τελικού κύκλου, όλοι οι συμμετέχοντες έπαιρναν μια πέτρα από το έδαφος και την έριχναν στη φωτιά. Αυτή η πέτρα ονομαζόταν Anaon (ο νεκρός), και με την ολοκλήρωση αυτής της ιεροτελεστίας, το πλήθος σταδιακά διαλύθηκε.
Στη βρετονική παράδοση, ο κόσμος μετά τον επίγειο θάνατο –ο Άλλος Κόσμος– ονομάζεται Anaonκαι είναι μια λέξη τόσο για τους νεκρούς όσο και για τον τόπο όπου πίστευαν ότι διέμεναν. Στη Βρετάνη του παρελθόντος, οι νεκροί δεν ήταν ποτέ μακριά από τους ζωντανούς, αλλά επικρατούσε η άποψη ότι το πέπλο του διαχωρισμού μεταξύ των ζωντανών και των νεκρών ήταν στο πιο ευάλωτο εκείνες τις επίσημες ημέρες που συγκεντρώνονταν οι νεκροί κάθε τοποθεσίας, δηλαδή. την παραμονή του Αγίου Ιωάννη, την παραμονή των Χριστουγέννων και την παραμονή των Αγίων Πάντων. Σε αυτές τις στιγμές, θεωρήθηκε ότι οι νεκροί περιπλανήθηκαν ελεύθερα στη χώρα των ζωντανών, επιστρέφοντας στα παλιά σπίτια και στέκια τους. Δεδομένου ότι οι νεκροί ήταν πάντα κρύοι, συνηθιζόταν να τοποθετείται μια πέτρα κοντά στην εστία για να χρησιμεύσει ως κάθισμα για τις ψυχές των προγόνων που θα μπορούσαν να επισκεφτούν, επιτρέποντάς τους έτσι να ζεσταθούν άνετα.
Η ίδια δεισιδαιμονία βρισκόταν πίσω από την πέτρα που πετάχτηκε στη φωτιά του καλοκαιριού. ελκυσμένοι από τη φωτιά, οι νεκροί πήραν τις θέσεις τους και κάθισαν πάνω σε εκείνες τις πέτρες για να απολαύσουν τη ζεστασιά της χόβολης που σιγοκαίει. Σε ένα μέρος της νοτιοδυτικής Βρετάνης, οι χωρικοί συνήθιζαν να τοποθετούν σκαμνιά γύρω από τη φωτιά για τις ψυχές των νεκρών κατά τη διάρκεια της νύχτας.
Το ίδιο το πρωί της γιορτής του Αγίου Ιωάννη – μέρα που απαγόρευαν στις κοπέλες του χωριού να δουλέψουν – οι χωριανοί επέστρεψαν στο σημείο της πυρκαγιάς και θεωρήθηκε κακός οιωνός αν έβγαινε μια πέτρα από τη φωτιά . ; Η επιστροφή μιας πέτρας που προσφέρθηκε στους νεκρούς πιστεύεται ότι σήμαινε ότι αυτός που την έριχνε θα μπορούσε ο ίδιος να περιμένει τον θάνατο μέσα στο έτος.
Ο κόσμος έψαξε και άλλα πράγματα ανάμεσα στα συντρίμμια της φωτιάς. Για παράδειγμα, κομμάτια απανθρακωμένου ξύλου μεταφέρθηκαν στο σπίτι ως προστασία από κεραυνούς. μια άμυνα που πιστεύεται ότι θα διαρκέσει μέχρι την ημέρα του Αγίου Ιωάννη τον επόμενο χρόνο. Αν και κάποιοι υποστήριξαν ότι για να είναι πραγματικά αποτελεσματική, η απανθρακωμένη χόβολη έπρεπε να φυλάσσεται κάτω από το κρεβάτι κάποιου ανάμεσα σε ένα κομμάτι κέικ που ψήθηκε τη Δωδέκατη Νύχτα και ένα κλαδάκι πυξάρι που είχε ευλογηθεί την Κυριακή των Βαΐων. Απανθρακωμένα ραβδιά από τη φωτιά ρίχνονταν επίσης συνήθως σε πηγάδια για να βελτιωθεί η ποιότητα του νερού.
Ακόμη και μέχρι τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, οι άνθρωποι έρχονταν από μακριά για να αγοράσουν τις στάχτες της φωτιάς του Μοτρέφ, της οποίας οι θαυματουργές ιδιότητες λέγεται ότι βοηθούσαν το καλαμπόκι να αναπτυχθεί καλά. Επίσης πιστευόταν ότι έφτιαχνε τα καλύτερα καταπλάσματα για τη θεραπεία παθήσεων στο στήθος και φερόταν επίσης ως φυλαχτό που προστατεύει από κεραυνούς.
Τα τσαμπιά από πέτρα, γνωστά στη Βρετάνη ως το φυτό του Αγίου Ιωάννη, που χρησιμοποιούσαν οι νεαρές γυναίκες που χορεύανε, συνήθως τα διατηρούσαν ως γούρι ενάντια στις ασθένειες και τον πόνο. Συχνά τα κρεμούσαν από τα δοκάρια της οροφής. αν συνέχιζαν να μεγαλώνουν, θεωρούνταν σημάδι ζωής αλλά αν μαραίνονταν, οιωνός θανάτου. Στην παραδοσιακή ιατρική της περιοχής, η πέτρα χρησιμοποιούνταν συνήθως ως καθαρτικό αλλά και για τη θεραπεία εγκαυμάτων.
Αξίζει να σημειωθεί ότι το stonecrop δεν είναι ένα από τα επτά ιερά φυτά του Αγίου Ιωάννη. Αυτά ήταν βότανα που έπρεπε να μαζευτούν το πρωί της ημέρας του Αγίου Ιωάννη, ενώ περπατούσαμε πίσω ξυπόλητοι μέσα στη δροσιά σε κατάσταση χάρης. Όταν συνδυάζεται κατάλληλα, αυτό το μείγμα βοτάνων πιστεύεται ότι μπορεί να εξουδετερώσει τον πυρετό και να είναι αρκετά ισχυρό για να απωθεί τη μαγεία. Το να μαζεύετε κιχώριο, κόβοντας τη ρίζα του, το πρωί της Ημέρας του Μεσοκαλόκαιρου, συνιστάται επίσης για να αποτρέψετε τα κακά ξόρκια που μπορεί να γίνουν εναντίον σας.
Άλλες δεισιδαιμονίες ήταν κάποτε στενά συνδεδεμένες με τη φωτιά του μεσοκαλοκαιριού: σε ορισμένες κοινότητες, οι αγρότες οδήγησαν τα βοοειδή τους μέσα από τη χόβολη της φωτιάς για να τα προστατεύσουν από την αρρώστια και την κακία των μαγικών κοριγκάν μέχρι την Παραμονή του Αγίου Ιωάννη τον επόμενο χρόνο. Αν μια νεαρή κοπέλα χόρευε γύρω στις εννέα φωτιές του καλοκαιριού, θα παντρευόταν πριν από την επόμενη μέρα του καλοκαιριού. Ένα παρόμοιο αποτέλεσμα ήταν εξασφαλισμένο εάν έβρισκε ένα πλεονέκτημα που της επέτρεπε να δει τις φλόγες εννέα ξεχωριστών πυρκαγιών ταυτόχρονα. Και αν ένα μωρό ταλαντευόταν μπροστά στις φλόγες των τριών πυρκαγιών του καλοκαιριού, πίστευαν ότι θα προστατεύονταν για πάντα από τον φόβο.
Μερικές από τις αφηγήσεις που γράφτηκαν για την αγροτική Βρετάνη προς το γύρισμα του 19ου και 20ου αιώνα υποδηλώνουν ότι, σε ορισμένες περιοχές, το υψηλό τελετουργικό που σημειώθηκε παραπάνω είχε περιορίσει τους νέους της κοινότητας να χορεύουν γύρω από την αναμμένη φωτιά και να πηδούν πάνω από το κάρβουνα μόλις οι φλόγες είχαν υποχωρήσει. Στην πόλη-λιμάνι της Βρέστης, οι πυρές αντικαταστάθηκαν με φλεγόμενους πυρσούς που αιωρούνταν σε κύκλους και πετούσαν στον αέρα, αλλά η πόλη της Ρεν διατήρησε τις παραδοσιακές της πυρές μέχρι τη δεκαετία του 1960. Στα χρόνια μεταξύ των δύο Παγκοσμίων Πολέμων, οι φωτιές του μεσοκαλοκαιριού και ιδιαίτερα οι αρχαίες πρακτικές που συνδέονται με αυτές είχαν γίνει όλο και πιο ασυνήθιστες.
Ωστόσο, ορισμένα στοιχεία του περίπλοκου τελετουργικού που συνδέονται με τις παλιές φωτιές του μεσοκαλόκαιρου αναφέρονταν ακόμη σε ορισμένα χωριά μέχρι και τη δεκαετία του 1970. Για παράδειγμα, ένας συγγραφέας σημειώνει ότι μια φωτιά έλαβε χώρα χωρίς ιδιαίτερες τελετουργίες, εκτός από το ότι τσαμπιά από το φυτό του Αγίου Ιωάννη περνούσαν μέσα από την αναμμένη χόβολη και στη συνέχεια μεταφέρθηκαν στο σπίτι από τους θεατές για να κρεμαστούν από το ταβάνι ως γούρι για προστασία από ασθένειες το μάτι.
Σε ένα άλλο χωριό, τη φωτιά άναψε ένας άντρας ονόματι Ζαν και όλοι ήταν συγκεντρωμένοι γύρω από τις φλόγες σιωπηλά μέχρι που ένα μικρό παιδί άρχισε να παίζει με τις πέτρες και να τις πετάει. Τότε μια ηλικιωμένη κυρία πλησίασε το αγόρι, λέγοντάς του «Δεν γίνεται έτσι, πρόσεχε…» και πήρε μια πέτρα από το έδαφος και την πέταξε στις φλόγες. Σαν να περίμεναν το σύνθημα, η πλειοψηφία των ενηλίκων που περιέβαλλαν τη φωτιά σήκωσαν πέτρες και, προσποιούμενοι ότι διασκεδάζουν τα παιδιά, πέταξαν τις πέτρες τους στη φωτιά. Η αρχαία ιεροτελεστία τηρήθηκε έτσι, ενώ διατηρήθηκε η εμφάνιση ότι οι παλιές δεισιδαιμονίες ανήκαν στο παρελθόν.
Σε άλλη περίπτωση, μια ομάδα νεαρών γυναικών ανέλαβε την πρωτοβουλία να ρίξει πέτρες στη φωτιά και όλοι ακολούθησαν το παράδειγμά τους. Ακολούθησε ένα φαινομενικά αυτοσχέδιο κάλεσμα από την πιο ηλικιωμένη γυναίκα που ήταν παρούσα, η οποία οδήγησε το πλήθος σε μια απαγγελία των προσευχών Pater Noster και Ave Maria προς τιμή του Αγίου Ιωάννη και στη συνέχεια για όλους εκείνους που κάποτε ζούσαν στο χωριό αλλά ήταν τώρα νεκροί. Στη συνέχεια πέρασε τσαμπιά από το φυτό του Αγίου Ιωάννη πάνω από τη χόβολη που έκαιγε, μοιράζοντας κλαδάκια σε όσους τα ήθελαν.
Το έθιμο της περιπλάνησης στην ύπαιθρο, κραδαίνοντας αναμμένες δάδες συνεχίστηκε σε μέρη της Βρετάνης τουλάχιστον μέχρι την εποχή του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Παραμερίζοντας τη φωνητική ομοιότητα μεταξύ της επίκλησης « an nao » που φώναζε καθώς οι άνδρες έβαζαν τους φλογερούς και καπνιστές πυρσούς τους ανάμεσα στα χωράφια και της λέξης για τους νεκρούς « anaon », αξίζει να σημειωθεί ότι η ίδια κλήση χρησιμοποιήθηκε κάποτε στο δυτικό Βρετάνη σε τελετουργίες που σηματοδοτούν ένα ξεκαθάρισμα της γης και μια πρώτη σπορά.
Χωρίς να επεκτείνουμε την αξιοπιστία πολύ μακριά, είναι ενδιαφέρον να αναλογιστούμε εάν αυτά είναι τα απομεινάρια ορισμένων αρχαίων τελετουργιών που επικαλούνται νεκρούς προγόνους για να βοηθήσουν στη διασφάλιση της γονιμότητας της γης και συνεπώς της ευημερίας των ζωντανών. Οι ανθρωπολόγοι έχουν εντοπίσει πολλές αρχαϊκές κοινωνίες που πραγματοποιούν εποχιακές τελετές που χρησιμεύουν ως σύμβολο ανταλλαγής μεταξύ του κόσμου των ζωντανών και του κόσμου των νεκρών, ιδιαίτερα μεταξύ εκείνων που εφαρμόζουν την τεχνική της μεταβαλλόμενης καλλιέργειας γνωστή ως slash and burn (οικόπεδα είναι καθαρίζονται, δουλεύονται μέχρι να εξαντληθούν τα θρεπτικά συστατικά και στη συνέχεια αφήνονται να διεκδικηθούν εκ νέου από τη φύση και έτσι να αναγεννηθούν). Πολλές από αυτές τις κοινωνίες είχαν την πεποίθηση ότι τα πνεύματα της συμφωνίας κατοικούσαν στη γη ή στα δέντρα και μια παρόμοια πεποίθηση υπήρχε στη Βρετάνη, όπου, μέχρι το τέλος του περασμένου αιώνα,
Επομένως, είναι εύλογο να αναρωτηθούμε εάν αυτή η ιεροτελεστία του να παίρνουμε φωτιά και καπνό –από την κύρια φωτιά– στα χωράφια ενώ καλούμε «τους εννέα» ήταν ένας τρόπος να καλέσουμε τους νεκρούς που κατοικούσαν εκεί να μεσολαβήσουν και να βοηθήσουν στην αναγέννηση του γη; ο κύκλος της γης που περιπλέκεται με τον κύκλο της ζωής. Ο αριθμός εννέα είναι σημαντικός, τόσο από μόνος του όσο και ως πολλαπλασιαστής των τριών, σε πολλούς πολιτισμούς, και στη Βρετάνη η συγγένεια μετρήθηκε κάποτε σε εννέα γενιές και ορισμένες προσευχές απευθύνονταν ανάλογα.
Το εννέα ήταν λοιπόν ένας αριθμός που δεν συνδέθηκε μόνο με τους προγόνους και τις γενιές που πέρασαν, αλλά με την περίοδο της ανθρώπινης κύησης και συνεπώς τις γενιές του μέλλοντος, άρα, σύμβολο όλης της γονιμότητας. Επιπλέον, δεν είναι πολύ φανταστικό να προτείνουμε ότι οι ίδιοι οι αναμμένοι πυρσοί συμβολίζουν τις φωτιές που κάποτε χρησιμοποιήθηκαν για να κάψουν τη γη προκειμένου τελικά να διαδοθεί νέα ανάπτυξη.
Ποτέ δεν θα μάθουμε με βεβαιότητα τον βαθμό στον οποίο αυτές οι παλιές τελετουργίες επιβίωσαν από την αρχαιότητα ούτε τη θέση τους στις θρησκευτικές απόψεις των αρχαίων Βρετώνων. οι βασικές πεποιθήσεις που τις υποστήριζαν έχουν από καιρό χαθεί για εμάς. Ωστόσο, ακόμα κι αν οι τελετουργίες έχουν αλλοιωθεί ή συσκοτιστεί με την πάροδο του χρόνου και έχουν χάσει το αρχικό τους νόημα, η επιβίωσή τους δεν είναι λιγότερο αξιοσημείωτη και ενώ η φωτιά του μεσοκαλοκαιριού βρισκόταν συνήθως σε άλλες περιοχές της Γαλλίας, ήταν στη Βρετάνη που παρέμεινε να καίει πιο ορατά. στους πρόσφατους χρόνους.
https://bonjourfrombrittany.wordpress.com/
