The God - Award Winning Comedy Animation By Director Konstantin Bronzit ...

               

ΟΤΑΝ   ΤΑ   ΛΟΓΙΑ   ΔΕΝ  ΕΧΟΥΝ  ΛΟΓΟ



        ΤΟ  είδατε.........Κάτι μικρο.....Κάτι ασήμαντο μπορεί να γκρεμίσει μια παντοδυναμία.

    Γι'αυτό αφήστε τον εαυτό  σας  να  γελάσει, ή έστω να  χαμογελάσει......

    Το  δανείστηκα   από  ανάρτηση   του  Κώστα  Φίλου  που  πάντα  εχει  κατι  καλο  να  μας  προσφέρει....

Es Pagan

    ΕΙΜΑΣΤΕ      ΕΛΛΗΝΕΣ


 Κουβαλάμε μια τεράστια ιστορική και πολιτισμική κληρονομιά
Δεν ειμαστε ένας τυχαίος λαός....
Παντού σε όλη τη γη,βρίσκονται μαρτυρίες της παρουσίας των Ελλήνων..
Επιστήμες ,τέχνες,φιλοσοφία,ανδρεία,εμπόριο,ναυτιλία και γενικά κάθε δραστηριότητα των ανθρώπων
Δεν ντέπομαι που είμαι ¨Ελληνας....Οι πρόγονοί μας θα ντρέπονταν για μας με τη νοοτρποπία που κουβαλάμε...Η ηττοπάθεια δε μάς ταιριάζει...Το μόνο που πρέπει να κάνουμε είναι να ξυπνήσουμε από το λήθαργο
                             
                            ΠΟΤΕ  ΔΕΝ  ΕΙΝΑΙ  ΑΡΓΑ

`ΤΑ ΠΑΡΑΞΕΝΑ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ

           

Η    ΑΓΝΩΣΤΗ   ΖΩΗ    ΤΩΝ   ΜΑΝΙΤΑΡΙΩΝ

               Ίσως,για τα μανιτάρια είναι κάποια πράγματα που γνωρίζουμε,και άλλα που ούτε καν περνάνε από το μυαλό μας..

  Δεν βλέπω το το θέμα από  την πλευρά ,δηλητηριώδη ή ενα εύγευστο πιάτο.

  Απλά μου κίνησαν το ενδιαφέρον,ορισμένα παράξενα από τη ζωή τους

      Ας πούμε...Κινείται το μανιτάρι και αν ναι πως;

   Η απάντηση ίσως ξαφνιάσει.     

  -Ναι κινείται.

   Πως; Απλά χάρη στα πόδια του. Τα φτιάχνειν μόνο του όταν είναι μικρό και γεμάτο ενέργεια.

  Τότε μοιάζει σαν ένα ζελατινοειδές τριαντάφυλλο στον κορμο κάποιου δέντρου.Κάτω από αυτή την ουσία ,χάρη στα πόδια του μετακινείται και καταβροχθίζει ο,τι βρι στο διάβα του....Α...Ναι του αρέσει να κολυμπά στα ρυάκια κατά μήκος του ξύλου.

  Μετά όταν γεράσει,κουρασμένο πια γατζόνεται κάπου και σκληραίνει,μεταμορφωμένο πια σαν μια μικρή πορτοκαλιά μπαλίτσα,σαν τσίχλα....                                                                                                                                       Τα μανιτάρια δεν ανήκουν ούτε στο φυτικό ,ούτε στο ζωϊκό βασίλειο                                                                              Έχουν παράξενα σχήματα και βγαίνουν σε υγρά μέρη.      Οι σπόροι τους,φεύγουν σαν σκόνη από την κορφή τους που συνήθως μοιάζει με ομπρέλα...Τρέφονται με άλλους οργανισμούς ,ζωντανούς ή νεκρούς..                             Ορισμένα μανιτάρια είναι σαρκοφάγα. Επειδή δεν μπορούν να τρέξουν ή να πετάξουν,παγιδεύουν τα θύματά τους με άλλους τρόπους.

Μερικά διαθέτουν ζελατινώδεις ίνες πάνω στις οποίες κωλούν τα εντομα.. Άλλα διαθέτουν ένα είδος κολλητικών κουμπιών,που λειτουργούν σαν κριτς κρατς ( αυτοκόλλητο ) Άλλα πάλι έχουν ένα είδος δακτύλιου που ανοίγει και κλείνει .Όταν κάποιο σκουλίκι πλησιάσει στους δακτύλιους εγκλωβίζεται

                                                                                                           

                                                     

            Η πανάκριβη τρούφα ανήκει σε ένα είδος υπόγειων μανιταριων τους δισκομύκητες  και αναπτύσεται κάτω απο ειδικές συνθήκες στις ρίζες της βελανιδιάς και απορροφά τους χυμούς του δέντρου μέχρι που αποστραγγίζεται και μπεθαίνει.

       Ανιχνεύοντα από ειδικά εκπαιδευμένα σκυλιά ή και γουρούνια...Καρποφορεί δε δε επτά χρόνια.

             Το καλό όμως που προσφέρουν τα μανιτάρια είναι τεράστιο,καθώς τρέφονται με ο,τι σκεπάζει το χώμα, όπως νεκρά φύλλα,κομματάκια φλοιού και σκελετούς δέντρων.

    Είναι αυτά που παράγουν το χούμο που φυτρώνουν τα φυτά.

    Χωρίς τα μανιτάρια η γη θα ήταν σκεπασμένη με ένα στρώμα άχρηστα υπολείμματα και δε θα φύτρωνε τίποτα

     Το ξέρατε ότι υπάρχουν και μανιτάρια που τρώνε δέντρα;

   Οι πολυπορίδες αναπτύσσονται κυρίως σε δέντρα. Μοιάζουν σαν πριζόλε, κολάνε στο κορμό ,εισχωρούν μέσα και καταστρέφουν το δέντρο τρώγοντας το ξύλο.

                                                                                                                                                                            Ποικιλόμορφα , πολύχρομα  και πολυποίκιλα.....

            Υπάρχουν περισσότερα απο 180.000 μανιταριων

*********************************************************************************

ΦΥΣΙΟΛΑΤΡΙΚΕΣ ΠΕΡΙΠΛΑΝΗΣΕΙΣ

'' ΜΙΑ  ΒΟΛΤΑ  ΣΤΗ  ΠΑΡΝΗΘΑ''

   Ξαφνικά ,έτσι μου  τη βάρεσε και μου ήρθε η φαεινή ιδέα.

Δε πάω μια βόλτα στη Πάρνηθα...Να απολαύσω τη φύση,να αναπνεύσω οξυγόνο και να ξεφύγω απο τη βουή της Αθήνας

Αμ έπος αμ έργον

Είχα να πάω από το καιρό της μεγάλης καταστροφικής φωτιάς,γιατί ΄ήξερα πως δε θα άντεχα το θέαμα  της καταστροφής του βουνού που τόσο αγάπησα από παιδί.

Χαλαρά απολάμβανα την οδήγηση. ¨Έφτασα μέχρι το Μενίδι και σιγά σιγά πήρα την ανηφόρα

Όταν χάθηκαν τα πρώτα σπίτια,άρχισα να αισθάνομαι τη γνώριμη  μυρωδιά του δάσους...Και όλο και όλο ανέβαινα ,μέχρι που φάνηκε  η Αθήνα σαν απλωμένο χαλί...Κι όμως αυτή η τσιμεντούπολη φάνταζε σαν λαμπρή πολιτεία...Απολάμβανα αυτό που πριν απο μία  ώρα βλαστήμαγα...

Αλλά άλλη ήταν η αιτία....

Ήταν τα πεύκα ,Ήταν τα ανθισμένα κυκλάμινα,ήταν το θρόϊσμα του αέρα ανάμεσα στο πεύκα,ήταν η μυρωδιά του ρετσινιού,ήταν η ηρεμία της φύσης...Αλλά τα κυκλάμινα κλέβαν την παράσταση..Εκατομμύρια μικρούτσικα αργοσάλευαν το κορμάκι τους στην ήρεμη πνοή του ανέμου..Και η ανηφόρα συνεχίζεται, Προσπέρασα το Μετόχι με την υπόσχεση στην επιστροφή να κάνω μια στάση και συνέχισα το ανέβασμα....¨Οσο ανεβαίνει κανείς αυτό το βουνό νομίζει πως πλησιάζει το Θεό. Είναι η απόδραση από τη μιζέρια της πόλης  

     Ενα πυροσβεστικό όχημα  ,αραγμένο σε ένα πλάτωμα ,για άμεση επέμβαση σε κάποιο συμβάν, σε κάνει και συνέρχεσαι.

   Πριν λίγα χρόνια ,τέλη Ιούνη του 2007 ,η καταστροφική πυρκαγιά,ειχε προκαλέσει τέτοια ζημιά,που οι εικόνες που βλέπαμε από την τηλεόραση,έκαναν τον νου μας να σαλεύει..

    Τι έφταιγε; Κακός σχεδιασμός; ολιγωρία; ανικανότητα;

¨Ό,τι και να'φταιγε η ζημιά είχε γίνει.

Υπέθεσα ότι ο χρόνος θα είχε επουλώσει τα τραύματα.

Έφτασα μέχρι τα έλατα.Εκεί σταματά η ανηφόρα,και στρίβωντας αριστερά έπρεπε το υπέροχο ελατοδάσος να απλωθεί μπροστά μου.

    Και εκεί  ήταν η έκπληξη.

                                         ΚΡΑΝΙΟΥ    ΤΟΠΟΣ

  

             Ένα απαίσιο φαλακρό τοπίο...Ένα απαίσιο κατσάβραχο το πιο ωραίο μέρος της Αθήνας. Δάκρυσα και θάμπωσαν τα μάτια μου και στάθηκα σ'ένα πλάτωμα,στο παλιό σανατόριο.                                                                          Κάποτε κρυβόνταν πίσω από τα έλατα...Αλλά τώρα φαντάζει ,έρημο , σαν χάρος σε ένα άχαρο τοπίο..       Που και που κάποιο νεογέννητο ελατάκι, δίνει την ελπίδα της αναγέννησης.                                                                            Πάλι θα ξαναγίνει το λημέρι των ελαφιών,που χάσανε το σίγουρο καταφύγιο.Ναι κάποτε θα ξαναγίνει,όπως  ήταν. Ενα πανέμορφο δάσος..                                                                                             Αυτό ειδικά το μέρος διαλεξε ο γλύπτης Σπύρος Ντασιώτης το 2012 και έφτιαξε το     ΔΑΣΟΣ  ΤΩΝ  ΨΥΧΩΝ  .                                                                                        Γλυπτά σε κορμούς καμμένων δέντρων ,που απεικονίζουν την αγωνία των αρρώστων του σανατορίου.,Την απόγνωση ,τη μοναξιά τους μα και την ελπίδα.

Και πάντα ένα παράθυρο στον κόσμο....Η ελπίδα...Και γύρω Κρανίου Τόπος

    Και μόνο κάποιες κατασκεύες από κορμούς καμμένων δέντρων,μήπως και κρατήσουν τό λιγοστό χώμα που απέμεινε,το τόσο απαραίτητο,για να μη πεθάνει η ελπίδα               Με βαριά καρδιά μπήκα στ'αμάξι και συνέχισα το δρόμο μου....                                                                                        Ένοιωθα απαίσια..                                                                   Το τοπίο ιδιο και απαράλλαχτο.....Βράχια που αντικατόπτριζαν το φως του ήλιου και σε στράβωνε.    Έβαλα γυαλιά, γκάζωσα λίγο παραπάνω,να φύγω απ'τη κόλαση όσο γίνεται πιό γρήγορα....                                                 Γρήγορα έφτασα,στην Αγία Τριάδα...Ήταν μια όαση  πρασίνου,μέσα στη γενική καταστροφή...Θες το πλάτωμα ,θες το νερό,το μέρος σώθηκε...Άνοιξα το βρυσάκι της πηγής,ήπια απο το πεντακάθαρο νεράκι.....Και ήταν τόσο γευστικό..

    Συνέχισα λίγο πιο πάνω....Όπου έπεφτε το μάτι μου ερημιά.....Μέχρι το καζίνο τα πάντα έρημα κατσάβραχα....Δεν το άντεξα και πήρα το δρόμο της επιστροφής.

   Ξανά το ίδιο σκηνικό....

    Έτσι έφτασα μεχρι το Μετόχι,στον Προφήτη Ηλία....Εκει ολα φαίνονταν όπως  τα ήξερα...Καταπράσινα ,περιποιημένα...Κατέβηκα πήγα στο εκκλησάκι και έκανα το σταυρό μου...

        Κάτω απο το εκκλησάκι,είναι ένα πάρκο,κατάλληλο  για πικ νικ,για εύθυμες παρέες...Τώρα υπάρχει άγρια ερημιά. Η φύση έχει οργιάσει και το νεράκι της πηγής ,φερτό απ'το δασαρχείο,απ'τον Άϊ Γιώργη,έχει στερέψει......Βλέπεις τα κονδύλια δεν υπάρχουν.....Τα κονδύλια είναι μόνο για τους μανδαρίνους της πολιτικής και όχι για το λαό.....

       Συνέχισα το δρόμο μου και έφτασα στα πρώτα σπίτια....          Και μετά .........

                                              ΧΑΟΣ

ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΟ ΔΟΚΙΜΙΟ

        Η  ΖΩΗ  ΜΑΣ  ΚΥΚΛΟΥΣ  ΚΑΝΕΙ

       Κάθε  άνθρωπος  γεννιέται   με  το  ριζκό  του.

Οι μοίρες ,λέγαν οι παλιοί  έρχονταν  πάνω  από  το  νεογέννητο  και  η  μια  το  μακρύ της  η  άλλη  το  κοντό  της  γράφανε  το  μέλλον  του  και  όλα  παίρναν  τον  δρόμο  τους. 

Και  κάπως  έτσι  ήταν.

 Όλα  ένα  παραμύθι  ,μια  ουτοπία.                                                                       

  Κανείς  δεν  έφταιγε  για  την  πορεία  του  παρά  μόνο  οι  μοίρες.  Λίγα  γνώριζαν  για παραέξω...

  Μια  εφημερίδα, ένα  ραδιοφωνάκι  και  η  παράδοση. από τα σοφά  χείλη  των  γερόντων...

  Και  το  παιδί  μεγάλωνε  και  γινόνταν  αντίγραφο  των  πατεράδων,  των  παπούδων..και πάει  λεγοντας....Κάτι σαν αποτύπωμα  σφραγίδας..

   Με  την  πάροδο του  χρόνου  και με  την  ανάγκη  ,που  δυστυχώς ,πάντα  εξυπηρετούσε  σκοτεινές  στιγμές  στην  ανθρωπότητα,  πάντα  στη διάρκεια  κάποιου  πολέμου. ,η  επικοινωνία  άρχισε  να  ενώνει  τον  κόσμο  .Τα  νέα  κυκλοφορούσαν  γρήγορα  και  βγήκαν  στην  επιφάνεια  καινοτομίες  και  εφευρέσεις..Αναπτύχθηκαν  οι  επιστήμες  και  οι τέχνες

   Νέοι  ορίζοντες  ανοίχτηκαν  και  άρχισε  η  αλματώδης  ανάπτυξη.

  Τα  ταπεινά  επαγγέλματα  εξαφανίστηκαν...

Οι  μοίρες γίναν  πανεπιστήμια και  τεχνικές σχολές  και τα όνειρα των  νέων  σπρωγμένα  και από  την  οικογένεια  ,άρχισαν  να  διευρύνονται Ο  κόσμος  άρχισε  να  μαζεύεται  στις  πόλεις  με τις πολλές  ευκαιρίες  .

Και  οι πόλεις  γίναν  τεράστιες  .Οι  νέοι μόνο  στην  πόλη   με  τις  ανέσεις  βέλπανε  το  μέλλον  τους ,την  άνεση  και τη διασκέδαση....

       Και  η  ύπεθρος  άρχισε  να   μαραζώνει  και  η  γεωργία  να  ατονεί..

 Οι  λίγοι  που  μείναν  προσπαθούσαν  να  καλύψουν  τις  ανάγκες ,της  ολο  και  περισσότερο  αυξανόμενης  ζήτησης...

 Η  επιστήμη  βοηθούσε  με όλο  και  πιο  ισχυρά  λιπάσματα και  φυτοφάρμακα  και  η  παραγωγη  όλο  και  μεγαλωνε  αλλά  και  το  τίμημα  ηταν   μεγάλο....Η  γη  δηλητηριάζονταν  συνεχώς.

Νιτρικά  λιπάσματα  και φυτοφάρμακα πέρασαν  στον  υδροφόρο  ορίζοντα, κάνοντας  το  νερό  ακατάλληλο  γιά  τον  άνθρωπο...

Από  την  άλλη  μεριά  η  βιομηχανία  με   μια  τερατωδη  αναπτυξη  αμόλαγε  διοξινες  και  διοξειδιο  στην  ατμοσφαιρα  ,δηλητηριάζοντας  τον  αέρα  και τελικά  γίναμε  ενα  υπέροχο  θερμοκήπιο....Ιδανικό  μέρος  για  φυτα..

.Για  τους  ανθρώπους  όμως;

Κάποτε  θυμάμαι  ψάχναμε  για  υδραυλικό  και  δεν  βρήσκαμε....

   Γιατροί , δικηγόροι  ,αρχιτέκτονες, γεωπόνοι  και...   και...   και....Υπερπαραγωγή  επιστημόνων..

     Ακμή  και  παρακμή..

  Μόλις  η  φούσκα  της  ευημεριας  εσκασε  αποτομα, όλα  ήρθαν  τουμπα...

Πάνε  και  οι  βιομηχανιες, πάει  και  η  ευημερία...

Το μόνο που  μας  εμεινε  είναι  κατάλοιπα  της  ρύπανσης

  Αποδεδειγμένα  σήμερα, ενας  μαθηματικος, σηκώνει καλύτερα  από κάθε  άλλο  ένα  βάρος, ο αρχιτέκτονας  κάνει  τα  καλύτερα  ταβερνεία  και   ο  δηκηγόρος  γίνεται  τέλειο  γκαρσόνι.

 Τυχεροί  όσοι  έχουν  ρίζες  και  υποδομές  σε χωριό .Γυρίζουν και  γίνονται  αγρότες  για να  ζήσουν.  Άλλοι  ξενητεύονται  ,οι  πιο  πολλοί  όμως  γυριζουν ,έχοντας χασει τα καλύτερα τους  χρόνια...

 Η  ύπαιθρος σιγά  σιγά ,μαζευει  τα  κομματια  της...

      Ανασυντάσσεται......

  ΚΑΙ  ΝΑ....Τώρα  όπου  νά'ναι  θάρχονται  και  οι  μοίρες  για  να  ξαναπούν  στα  βρέφη  το  ριζικό τους..

Ο ΟΔΗΓΗΤΗΣ Κώστα Βάρναλη - Χρήστου Λεοντή