Η κήρυξη της Ναυπλιακής Επανάστασης, στη 1-2-1862

Η κήρυξη της Ναυπλιακής Επανάστασης, 

στη  1-2-1862

Posted on 01/02/2015 by ΓΑΛΑΝΟΛΕΥΚΟΣ

Το Ναύπλιο ήταν στις αρχές του 1862 μια πόλη 10.000 περίπου κατοίκων, μια από τις μεγάλες πόλεις της τότε Ελλάδας. Η Αθήνα μόλις που ξεπερνούσε τις 30.000 και η ακμάζουσα Ερμούπολη της Σύρου τις 25.000. Πάνω απ’ όλα όμως το Ναύπλιο ήταν πόλη στρατηγικής και πολι­τικής σημασίας. Αποτελούσε το σημαντικότερο αντιδυναστικό κέντρο μετά την Αθήνα με δραστήριες πολιτικές οργανώσεις και μυστικούς συνδέσμους αντικαθεστωτικών αξιωματικών.

Τα επιβλητικά κάστρα Παλαμήδι και Ακροναυπλία, το οχυρό λιμάνι του με το Μπούρζι και τα ισχυρά τείχη του, το καθιστούσαν σχεδόν απόρθητο με τα μέσα της εποχής εκείνης. Υπήρχαν επομένως οι πολιτικές και στρατηγικές προϋποθέσεις για την κυοφορία της επανάστασης, προπάντων εδώ. Επιπλέον οι Ναυπλιείς είχαν ακόμα νωπές τις μνήμες από τα ένδοξα χρόνια του απελευθερωτικού αγώνα καθώς το Ναύπλιο, πόλη εγκέφαλος του Αγώνα της Ανεξαρτησίας, έζησε όλες τις μεγάλες στιγμές του Γένους. Ήταν ευαίσθητοι λοιπόν σε εθνικά και πολιτικά ζητήματα και δύσκολα έκρυβαν τη δυσαρέσκειά τους για «τη μετάθεση της πρωτευούσης». Πώς θα μπορούσαν, λοιπόν, να μείνουν αδιάφοροι στις συνταγματικές εκτροπές του Όθωνα, τις αυταρχικές μεθόδους της Αυλής του, τον εμπαιγμό του θρυλικού Κανάρη (το ζωντανό ’21) και τις ανομίες της κυβέρνησης Μιαούλη; Και ασφαλώς δεν έμει­ναν.

Οργανώθηκε «Σύλλογος Νεολαίας» και πυρήνες αντικαθεστωτικών, στους οποίους διακρίθηκαν για τη δράση τους οι δικηγόροι Γ. Δημητριάδης, I. Παπαζαφειρόπουλος και ο κ. Αντωνόπουλος, ο εφέτης Γ. Πετιμεζάς, ο πρω­τοδίκης Π. Μαυρομιχάλης, ο υποπρόξενος του Βελγίου Σπυρ. Ζαρβιτσάνος και ο δήμαρχος του Ναυπλίου Πολυχρόνης Ζαφειρόπουλος.

Ιδιαίτερη όμως συμβολή στην επαναστατική προετοιμασία είχε η Καλλιόπη Παπαλεξοπούλου, χήρα του πρώτου Δημάρχου του Ναυπλίου (και αργότερα γερουσιαστή) Σπύρου Παπαλεξόπουλου. Γυναίκα ιδιαίτερα μορφωμένη, γνώριζε ιταλικά, αγγλικά και γαλλικά στην εντέλεια. Είχε σπουδάσει στην Ιταλία, όπου εγκολπώθηκε τις αρχές της γαλλικής επανάστασης και επηρεάστηκε από το κίνημα των Καρμπο­νάρων. Εγκαταστάθηκε στο Ναύπλιο το 1825 και βρέθηκε πάντοτε αντιμέτωπη στον αυταρχισμό της εξουσίας, είτε την εκπροσωπούσε ο Καποδίστριας είτε ο Όθωνας. Μετέδωσε τις ιδέες της σε πολλές από τις κυρίες του Ναυπλίου και έγινε η πρόδρομος των Ελληνίδων που διεκδίκησαν ίσα δικαιώματα με τους άντρες. Στο σπίτι της συγκεντρώνονταν οι ηγέτες της επανάστασης, που θα ξεσπούσε και με την ευγλωττία της έκανε τους πάντες οπαδούς των απόψεών της, προτρέποντας και ενθαρρύνοντας τη νεολαία. Με λίγα λόγια «η κυρά τ’ Αναπλιού υπήρξε ιεροφάντις κάθε επαναστατικής ιδέας και Μη­τέρα της Επαναστάσεως», η Ελληνίδα μαντάμ Ρολάν, όπως την ονόμασαν οι σύγχρονοί της.
Ο άλλος πόλος των αντικαθεστωτικών ήταν οι αξιωματικοί της φρουράς Ναυπλίου. Ιδιαίτερα μετά το Μάιο του 1861 που εξορίστηκαν στο Ανάπλι ή φυλακίστηκαν στα κάστρα του Δημοκρατικοί αξιωματικοί, με την κατηγορία της συνομωσίας, ενισχύθηκε το αντιδυναστικό φρόνημα των αξιωματικών. Πολλοί απ’ αυτούς ήταν εξόχως δραστήριοι και σε σύντομο χρόνο δημιούργησαν δίκτυα επαφών και με τους αντικαθεστωτικούς πολίτες του Ναυπλίου αλλά και της Αθήνας. Διακρίθηκαν ο αντισυνταγματάρχης Δ. Μπό­τσαρης, ο ταγματάρχης Χ. Ζυμβρακάκης, ο υπολοχαγός Χρ. Κατσικογιάννης, ο υπίλαρχος Τριτάκης, ο ικανότατος και εμπειροπόλεμος (από τον Κριμαϊκό πόλεμο) αντισυνταγματάρχης Πάνος Κορωναίος αλλά και ο Διοικητής του Ε’ τάγματος πεζικού της Φρουράς Ναυπλίου Αρτέμης Μίχου. Ξεχωριστή πνοή στην επαναστατική προετοιμασία έδωσε ο υπολοχαγός Δημ. Γρίβας, γιος του Ακάρνανα οπλαρχηγού του ’21 Θεοδωράκη Γρίβα και εγγονός της Μπουμπουλίνας, ο οποίος εξορίστηκε στ’ Α­νάπλι το Γενάρη του 1862.

Οι συνωμότες διακινούσαν την αλληλογραφία τους με τους συνωμότες της Αθήνας, για λόγους ασφαλείας, με το διπλωματικό σάκο του υποπρόξενου του Βελγίου Σπ. Ζαβιτσάνου. Όταν η προετοιμασία προχώρησε ορίστηκε ως ημέρα ταυτόχρονης εξέγερσης στο Ναύπλιο, την Αθήνα και αλλού η 4η Φεβρουαρίου. Η τελευταία συνεννόηση θα γινόταν με επιστολές του Αρτέμη Μίχου που ταχυδρομήθηκαν (πάντα με το διπλωματικό σάκο) στις 31 Ιανουαρίου. Ο σάκος όμως παραδόθηκε στο νομάρχη και ο δικαιολογημένος φόβος πως θ’ ανοίξει τις επιστολές και θα γίνει γνωστό το περιεχόμενό τους, με συνέπεια όχι μόνο τη σύλληψη του αποστολέα και των παραληπτών αλλά και τη ματαίωση της επανάστασης, οδήγησε στην επίσπευσή της και την κήρυξή της την 1η Φεβρουαρίου.

Από 5 Φεβρουαρίου έως 9 Μαρτίου κυκλοφορούσε η εφημερίδα της επαναστάσεως «Ο ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΟΣ ΕΛΛΗΝ»** με υπότιτλο «ΕΦΗΜΕΡΙΣ ΤΩΝ ΑΡΧΩΝ ΠΡΩΤΗΣ ΦΕ­ΒΡΟΥΑΡΙΟΥ». Συντάκτης της ήταν ο Θ. Φλογαΐτης, παλαιότερο μέλος της «Χρυσής Νε­ολαίας» των Αθηνών και της συντροφιάς που εξέδιδε «Το Μέλλον της Πατρίδος». Η εφημερίδα κατέγραψε αρκετά από τα γεγονότα εκείνων των ημερών, από την 5η Φεβρουαρίου έως την 10η Μαρτίου που κυκλοφορούσε.

Γιώργος Αναστασόπουλος

[Από τον πρόλογο, για την επανέκδοση του βιβλίου «Τα Συμβάντα της Ναυπλιακής Επαναστάσεως / της πρώτης Φεβρουαρίου 1862, Υφ’ ενός Ναυπλιέως», από τη μη κερδοσκοπική εταιρεία «Απόπειρα», τον Ιανουάριο του 1996]

Υποσημειώσεις
* Όλβιος όστις ιστορίας έσχε μάθησιν
** Τα τεύχη της εφημερίδας αυτής τα ανατύπωσε και τα εξέδωσε σ’ ένα καλαίσθητο τόμο η Απόπειρα, με σύντομο ιστορικό της Ναυπλιακής επανάστασης.

nafpliakiepanastasi.com

https://galanoleykoblog.wordpress.com/

ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΚΑΒΙΤΣΑΣ : Ο άγνωστος αδελφός του διάσημου συγγραφέα Ανδρέα Καρκαβίτσα

Κώστας Καρκαβίτσας:

Ο άγνωστος αδελφός του διάσημου συγγραφέα Ανδρέα Καρκαβίτσα

Ο Κώστας Καρκαβίτσας γεννήθηκε στα Λεχαινά Hλείας το 1871. Ήταν ο αδελφός του διάσημου συγγραφέα Ανδρέα Καρκαβίτσα.

Για την νεανική ηλικία του Κώστα Καρκαβίτσα δεν υπάρχουν πολλά καταγεγραμμένα παρά μόνο πως δεν ακολούθησε καμιά ανώτερη σπουδή. Το 1900, μετά από προτροπή του αδερφού του, θα εργαστεί στο λογιστήριο της εφημερίδας “Εστία” για 53 συναπτά έτη. Εκεί, στην εφημερίδα, ξεδίπλωσε και το δικό του συγγραφικό ταλέντο και δημοσίευσε όλα του τα κείμενα.

Δυστυχώς, λόγω του δυσπρόσιτου χαρακτήρα αλλά και της υπερβολικής μετριοφροσύνης του για τις λογοτεχνικές του επιδόσεις, τα κείμενα του έμεναν στην αφάνεια. Ο Χρήστος Αγγελομάτης, που την τότε εποχή εργαζόταν και αυτός στην εφημερίδα σαν αρχισυντάκτης, συγκέντρωσε σε ένα βιβλίο 122 σελίδων όλα τα κείμενα του και τα έκδωσε το  1939 από τις Εκδόσεις “Πυρσός” με τίτλο “Ο Διαολής και άλλα διηγήματα”.

Μετά από το πρώτο βιβλίο που εκδόθηκε, ο Κώστας Καρκαβίτσας συνέχισε να γράφει. Λίγο πριν πεθάνει, επρόκειτο να μαζέψουν για δεύτερη φορά όλα τα κείμενα του, μαζί με τα πρώτα εκδομένα και να τα εκδώσουν με εικονογράφηση του ζωγράφου Αντώνη Κανά. Δυστυχώς, λόγω της υπερβολικής μετριοφροσύνης ματαίωσε αυτήν την έκδοση.

Άφησε την τελευταία του πνοή στις 5 Μαΐου 1959 σε ηλικία 88 ετών στην Αθήνα. Έμεινε για πάντα ένας άγνωστος συγγραφέας που ζούσε υπό την σκιά της τεράστιας επιτυχίας του αδερφού του.

https://perithorio.wordpress.com/

Καφενείο «το νέον»

Πλημμύρες, σεισμοί, θανατικά, δεν μπήκε καλά το 2018. Μας βλέπω να μετράμε αντίστροφα την φυγή του πολύ πριν τον Δεκέμβρη. Ας είμαστε όμως αισιόδοξοι, έχουμε έντεκα μήνες μπροστά μας. Τα χειρότερα, συγγνώμη, τα καλύτερα ήθελα να πω, έρχονται!

Ψυχαναγκαστικά και μόνο αν το δει κανείς ο Ιανουάριος είναι ο μήνας που στην αρχή όλα πάνε καλά. Είναι η περίοδος που γράφεσαι στο γυμναστήριο και πράγματι πηγαίνεις μια άντε δύο φορές. Ο μήνας που ορκίζεσαι πως δεν θα παραλήψεις να πλένεις τα δόντια σου πρωί βράδυ. Είναι παράλληλα η κατάλληλη εποχή για να κόψεις το κάπνισμα, μιας και κάνει τέτοιο κρύο που δεν βαστάει το φιλοκάρδι κανενός να σταθεί έξω ούτε για μερικές τζούρες. Το πως καταλήγει φυσικά αυτός ο μήνας καλύτερα να μην το σχολιάσω. Υπάρχει λόγος πάντως που δεν τον θυμάται κανείς στον τελικό απολογισμό του Δεκεμβρίου.

Επειδή οι αναγνωστικές επιδόσεις αυτού του μήνα ήταν ενοχλητικά πεσμένες, αφοσιώθηκα λίγο παραπάνω στην έβδομη τέχνη. Είδα κάποια παλιότερα αριστουργήματα (The Color of Pomegranates) και προσπάθησα να παρακολουθήσω και τις περισσότερες από τις ταινίες που κέρδισαν Χρυσή Σφαίρα και θεωρούνται φαβορί για τα Oscars ( Lady Bird, The Shape of water, Call me by your name, Three Billboards Outside Ebbing, Missouri). Οι τελικές εκτιμήσεις μου δεν είναι ενθαρρυντικές. Το επίπεδο σε σχέση με άλλες χρονιές είναι πολύ πεσμένο. Παρόλα αυτά, το παραμυθένιο The shape of waterτου Del Toro και το Call me by your name του Luca Guadagnino έχουν ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου.

Ένα πράγμα που αντιλήφθηκα μόλις πέρυσι τέτοια εποχή, με αφορμή την προβολή του Moonlight (αλησμόνητη ταινία!) στην κινηματογραφική λέσχη του νησιού μου, είναι πόσο μεγάλη διαφορά έχει η οθόνη του υπολογιστή με αυτή του κινηματογράφου. Ακόμα και αν το αρχείο είναι καλής ποιότητας, ακόμα και αν η οθόνη είναι τελευταίας τεχνολογίας, η αίσθηση της θέασης στην μεγάλη οθόνη του σινεμά είναι εντελώς διαφορετική, απελευθερωτική σε όλους της τις εκφάνσεις. Για αυτό προτείνω να δίνεται και δεύτερη ευκαιρία στις ταινίες που παρακολουθείτε ακόμα και αν δεν σας ενθουσίασαν με την πρώτη προβολή. Η συμπίεση των χρωμάτων και ο θολός ήχος ίσως ευθύνονται για την αποτυχία της ταινίας και όχι αυτή καθαυτή.

Είναι γνωστό τοις πάσι ότι η εξεταστική είναι η καλύτερη περίοδος για να ξεκινήσεις καινούργιες σειρές και ποια είμαι εγώ για να πάω αντίθετα από τα νερά του ποταμού; Ξεκίνησα και τελείωσα μέσα σε δύο μέρες το πολύ ενδιαφέρον The End of the Fucking World και συνεχίζω με τον πρώτο κύκλο από το The Sopranos, μια σειρά που έχω χρόνια στα «κατεβασμένα» και ανέβαλλα αναίσχυντα υπερβολικά πολύ καιρό. Υποθέτω τις εντυπώσεις μου θα τις διαβάσετε σύντομα σε ανάλογη ανάρτηση, αλλά εντάξει, όλοι ξέρουμε ότι είμαι ο τελευταίος άνθρωπος επι γης που παρακολούθησε την συγκεκριμένη σειρά.

Στα θετικά αυτού του μήνα, όπως κάθε Ιανουάριο εξάλλου, είναι και το παζάρι βιβλίου στην Πλατεία Κοτζιά. Όπως παρατήρησε σωστά και ένας φίλος, η ποικιλία των βιβλίων είναι η ίδια κάθε φορά. Ελάχιστοι τίτλοι προστίθενται στους σοφούς, με τους περισσότερους από αυτούς να είναι τουλάχιστον αδιάφοροι. Ναι, συμφωνώ μερικώς με αυτή την άποψη γιατί είναι πράγματι αληθινή. Υπάρχουν όμως και πολλά διαμάντια ανάμεσα σε αυτούς τους σορούς. Τα περισσότερα από τα βιβλία των εκδόσεων Αίολος και Ύψιλον που έχω στην κατοχή μου τα έχω αγοράσει από εκεί σε αφάνταστα χαμηλές τιμές. Γενικά, αν ξέρεις τι θέλεις να αγοράσεις, το συγκεκριμένο παζάρι είναι πρώτης τάξεως ευκαιρία να εξοπλίσεις την βιβλιοθήκη σου.

Κάποια στιγμή, σε κάποια ξεχωριστή ανάρτηση, θέλω να παρουσιάσω κάποια από τα μικρά μου μυστικά για το που βρίσκω εξαντλημένους τίτλους. Δεν είναι τίποτα σπουδαίο σε καμία περίπτωση, είναι όμως λύσεις που μπορεί κάποιος άλλος αναγνώστης να μην έχει σκεφτεί και θα ήταν καλό να έχει κατά νου. Αυτό τον μήνα πάντως ενθουσιάστηκα με ένα βιβλιοπωλείο που ενώ περνούσα συχνά απ’ έξω δεν είχα την τύχη να επισκεφτώ ποτέ, το Λεμόνι στην οδό Ηρακλειδών, στο Θησείο. Σε περίπτωση που μένετε Αθήνα σας συστήνω ανεπιφύκτα να περάσετε μια βόλτα από εκεί, η επίσκεψη θα σας μείνει αξέχαστη. Ακόμα όμως και αν μένετε στην επαρχία, ρίξτε μια ματιά στο πάντα ενημερωμένο τους site. Είμαι σίγουρη πως θα βρείτε ό,τι ψάχνετε.

Αυτά για τον Ιανουάριο. Συνεχίζω να ελπίζω πως τον επόμενο μήνα δεν θα ακούσετε τις ίδιες επαναλήψεις και κάποιος καλός μας αναγνώστης θα φροντίσει να μας στείλει τις δικές του εντυπώσεις. Μέχρι τότε να περνάτε όμορφα (και να μας διαβάζετε!).

https://stylerivegauche.wordpress.com/

sweet jane eyre

03/01/2018 BY ΒΙΚΥ ΠΑΠΑΠΡΟΔΡΟΜΟΥ

Γιάννης Καρατζόγλου, Στην κεκαυμένη ζώνη

Στην κεκαυμένη ζώνη

Σε γνώρισα ως οικονομικός μετανάστης του Βορρά.
Ζήσαμε πέντε μύθους-χρόνια στην κεκαυμένη ζώνη της Αθήνας
στους δρόμους, τα δρομάκια, τις γωνιές κι όλες τις ρούγες
εσύ ένα σχολείο γεωγραφίας κι εγώ ένας μαθητής επιμελής
σε αμέτρητες πλατείες γειτονιές και μυστικά σοκάκια.

Όταν σιγά-σιγά θα σβήσει ο έρωτάς μας
και το νέο θα γίνει αντιληπτό στους ουράνιους θεούς
θά ’ρθει ένας άγγελος και θα μαζέψει όλα τα μέρη που αγαπήσαμε
τα μέρη που μας έκρυψαν, τα μέρη που φωλιάσαμε
τις αγιογραφίες του Κόντογλου στον Αϊ-Νικόλα στα Πατήσια
τη Δραπετσώνα, Κοκκινιά Επίδαυρο Καμίνια
το στέκι του Κόλια, ταβέρνες της Φιλαδέλφειας, πλατείας Παπαδιαμάντη
εκείνο το ατέλειωτο πήγαινε-έλα στο κορδόνι της Αχαρνών
τα καλαμάκια των Αλβανών, τους Πολωνούς της γειτονιάς μας
τον κουρέα κυρ-Παναγιώτη, τον Σαρίφ τον επιπλά, τη Βέρα απ’ το Ελμπασάν

και θα μοιράσει τα μέρη μας αυτά σε νέους οικονομικούς μετανάστες.

Από τη συλλογή Εγγραφές κλεισίματος (2017) του Γιάννη Καρατζόγλου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Γιάννης Καρατζόγλου

PIZZA --ΦΤΙΑΧΝΟΝΤΑΣ ΜΙΑ ΠΙΤΣΑ

PIZZA   ΙΤΑΛΙΚΗ  ΚΟΥΖΙΝΑ

 συνταγή από τον Fabianoστις 14 Ιουνίου 2017

ΣΥΣΤΑΤΙΚΆ

ΣΥΣΤΑΤΙΚΑ

flour00 (αλεύρι )

800 gr,

νερό

400 ml.

ζύμη ( Μαγιά ή προζύμι )

18 γρ.

ελαιόλαδο

ένα νήμα

λεπτό αλάτι

μια γροθιά

ζάχαρη

ένα κουτάλι

ΤΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

θρυμματισμένη ντομάτα

600 γρ.

μοτσαρέλα

500 γρ.

Είναι έτοιμη σε 3 ώρες , για 8 άτομα

Ξεκίνησε βάζοντας σε νερό μπολ, μαγιά περισσότερη ζάχαρη στη συνέχεια προσθέτουμε το αλεύρι ανάμιξη με το χέρι σε όλες τις πλευρές, αν μπορούμε καλύτερα μπορούμε να συσσωρεύσουν πάνω στο τραπέζι μέχρι να είναι μια μεγάλη μαλακή, ελαστική μπάλα, μόνο που τώρα έχουμε προσθέσει το το αλάτι (το αλάτι πρέπει να διαλύεται σε λίγο νερό) συνεχίστε να ανακατεύετε μέχρι να πάρετε μια ομοιόμορφη μπάλα. 
Έγινε αυτό είναι η ζύμη είναι πολύ μαλακό προσθέτουμε λίγο περισσότερο αλεύρι, επαναλαμβάνω ότι η ζύμη πρέπει να είναι ελαστική. 
Τώρα βάλτε τη ζύμη σε ένα μπολ, το κάλυμμα με ένα υγρό πανί, αφήνουμε να ξεκουραστεί σε δροσερό μέρος για 2 ώρες μέχρι να διπλασιαστεί σε όγκο.
Αφού διπλασιαστεί η ζύμη, θερμαίνουμε το φούρνο στους 200 βαθμούς, ενώ κατά τη διάρκεια της θέρμανσης τεντώνουμε τη ζύμη σε ένα δίσκο ψησίματος που έχουμε προηγουμένως λερωθεί με λίγο λάδι. 
Μπορείτε να τεντώσει τη ζύμη με το χέρι μέχρι ο δίσκος καλύπτεται απ 'όλα, πιέζοντας είτε τη ζύμη γωνία τσιμπήματος με ένα πιρούνι, πάνω προσθέτουμε τριμμένη ντομάτα που έχουν ευθυγραμμιστεί με αλάτι, μαύρο πιπέρι, εξαιρετικό παρθένο ελαιόλαδο και ψιλοκομμένο βασιλικό (προτιμώ να χρησιμοποιώ μια σάλτσα ντομάτας που παρασκευάστηκε νωρίτερα και φυσικά, βάζετε τη σάλτσα όταν είναι κρύα). 
Στη συνέχεια έβαλε το μοτσαρέλα όλα πάνω από τις πλευρές (αν μπορούμε να προσθέσουμε περισσότερα συστατικά που μας αρέσει, ζαμπόν, μανιτάρια ή τόνο ή δεύτερη γούστα λουκάνικο), αφήνοντας μάγειρας στο φούρνο για 20 -25 λεπτά στους 200 βαθμούς.
Bravos η πίτσα είναι έτοιμη τώρα να εκμεταλλευτούμε όλη την οικογένεια ή φίλη.

Η μετάφραση από το Google αλλά βγαίνει νόημα...

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΝΟΣ ΗΛΙΘΙΟΥ (ή το περιεχόμενο της ευτυχίας)

Posted on 29 Ιανουαρίου 2018

Γράφει η Λίζα Παναγιωτοπούλου

«Μερικοί ιστοριογράφοι χαρακτηρίζουν το Δέκατο Ένατο αιώνα σαν «αιώνα ηλίθιο». Αυτό είναι λάθος. «Ανόητος αιώνας» είναι χωρίς αμφιβολία, «χαζός αιώνας», ίσως. Όμως η βαθμίδα του «ηλίθιου» πρέπει να φυλαχθεί για τον εικοστό. Ο πρωταγωνιστής αυτής της ιστορίας είναι ένας ηλίθιος του εικοστού αιώνα. Του δεύτερου μισού του εικοστού αιώνα, για ν’ ακριβολογούμε, πράγμα που συνεπάγεται έναν ψηλότερο και πιο συμπυκνωμένο βαθμό ηλιθιότητας. Θύμα της ζωολογικής αφροσύνης του δεύτερου ευρωπαϊκού μεταπολεμικού κλίματος, ο ήρωάς μας εμπλέκεται σε μια κοπιώδη έρευνα της ευτυχίας, που τον οδηγεί αμείλιχτα στην καταστροφή».

«Η ιστορία ενός ηλιθίου όπως την αφηγείται ο ίδιος, (ή το περιεχόμενο της ευτυχίας)» είναι ο τίτλος του μυθιστορήματος που γράφτηκε το 1988 (στην Ελλάδα κυκλοφόρησε δέκα χρόνια αργότερα) από τον φιλόσοφο και καθηγητή της αισθητικήςFelix de Azua. Ισπανός συγγραφέας που έχει εργαστεί σε όλα τα λογοτεχνικά είδη και έχει εκδώσει βιβλία τα οποία αποτελούν αναφορές της ισπανικής λογοτεχνίας. Αφήγηση, δοκίμιο, ποίηση, αναμνήσεις, άρθρα.

Το μυθιστόρημα «Η ιστορία ενός ηλιθίου όπως την αφηγείται ο ίδιος» είναι η ιστορία ενός άνδρα και ουσιαστικά αναδημιουργεί την Ισπανία της δημοκρατικής μετάβασης. Σ’ αυτό το περιβάλλον, ο πρωταγωνιστής θα πραγματοποιήσει ένα μοναχικό ταξίδι, εσωστρεφές, μέσα από τα διάφορα ηλικιακά στάδια (παιδική ηλικία, νιάτα, ενηλικίωση) και τις υψηλότερες μεταφυσικές έννοιες ή τις συλλογικές ηθικές πεποιθήσεις (θρησκευτικές, σεξουαλικές και ερωτικές σχέσεις, πολιτικές πεποιθήσεις, φιλοσοφικές αξίες, καλλιτεχνικές τάσεις), στις οποίες θεωρείται ότι βρίσκεται η ευτυχία.

Η ιστορία ξεκινά με την εύρεση από τον πρωταγωνιστή μιας σειράς φωτογραφιών της παιδικής ηλικίας του στις οποίες εκθέτει ένα λαμπερό χαμόγελο. Το χαμόγελο είναι ένα σύμπτωμα της ευτυχίας, κάτι που φαίνεται κοινωνικά καλό, αλλά η απουσία του προκαλεί ένα χαστούκι. Με αυτό τον τρόπο, αρχίζει ο προβληματισμός του για την ανάγκη να είναι κανείς ευτυχισμένος ή να προσποιείται πρώτα απ’ όλα ότι είναι καθώς και η έρευνά του για το περιεχόμενό της. Αυτό είναι ένα ζήτημα που αρχικά προκαλεί στον αναγνώστη μια συγκεκριμένη παράξενη κατάσταση, δεδομένου ότι κάτι που συνήθως θεωρείται ότι ανήκει στο πεδίο των συναισθημάτων, μελετάται σαν να ήταν ένα εργαστηριακό πείραμα. Με αυτό τον τρόπο, με μια φωνή που στερείται συναισθημάτων και μοιάζει απαισιόδοξη, και μέσα από μια ειρωνική και ελαφριά κριτική, αλλά με μεγάλη δύναμη και ενισχυμένη από βαθιές φιλοσοφικές αξίες, οι ιδέες της ανθρώπινης ευτυχίας που υπάρχουν στον κόσμο θα εξαντλήσουν και θα απορρίψουν εμπειρίες, από την αθώα παιδική ηλικία ως την ενήλικη ζωή, και θα αφοπλίσουν επίσης κάθε πολιτικό, κοινωνικό, πολιτιστικό ή ηθικό ιδεώδες. Όπως και ο επιστήμονας, θα ζήσει κάθε μία από τις εμπειρίες και κάθε μια από αυτές θα απορριφθεί όταν δεν βρει τις επιθυμητές απαντήσεις σε αυτήν.

«Οι γονείς βλάπτουν τα παιδιά τους κάνοντάς τα ευτυχισμένα. Οι ερωμένοι αλληλοκομματιάζονται για να γίνουν ευτυχισμένοι. Οι σοφοί παραμένουν σε αυστηρή άγνοια με σκοπό να κάνουν ευτυχισμένο τον άνθρωπο. Οι ισχυροί εκμεταλλεύονται τους αδύνατους για να διευκολύνουν την ευτυχία τους. Και οι καλλιτέχνες τσαλαβουτούν μέσα σε αχρείο παραλήρημα, γυρεύοντας κομμάτια στη θάλασσα αίματος για να τα επιδείξουν στο μουσείο με μια μικρή πινακιδούλα που φέρει το όνομά τους.»

Ως πρώτη εμπειρία, η ευτυχία της παιδικής ηλικίας θα είναι η πρώτη που απορρίπτεται και αρνείται κατά τη διάρκεια της σχολικής ζωής αν και αυτή η περίοδος θεωρείται ως η καλύτερη και η πιο ευτυχισμένη στη ζωή του ανθρώπου. Η  παιδική ηλικία απομακρύνεται από την εφηβεία, τη νεανική ζωή, την πανεπιστημιακή παιδεία και την πολιτική συνύπαρξη. Αφού σχεδόν πεθαίνει, ο πρωταγωνιστής επιστρέφει στην πολιτική ζωή και εργάζεται σε εκδοτικό οίκο. «Η έρευνά μου είχε τελειώσει. Και είχε τελειώσει στο ίδιο σημείο απ’ όπου είχε αρχίσει: στην έκπληξη.»

Το τελευταίο μέρος της μελέτης είναι αφιερωμένο στην τέχνη. Ένα θλιβερό όραμα αμαυρώνει αυτή την περίοδο καθώς δηλώνει ότι «ο εικοστός αιώνας δεν είναι η ώρα για την τέχνη» και επομένως η καλλιτεχνική ευτυχία είναι απλώς μια άλλη μυθοπλασία.

«Από ένα συχνό αστείο της μοίρας, κάθε τέλος μοιάζει πολύ περίεργα με την αρχή. Στην περίπτωσή μας, η Τέχνη είναι μια ανάκτηση της παιδικής ηλικίας, δηλαδή της Θρησκείας, μα μετά τη μύηση με το Θάνατο. Δεν υπάρχει καμιά δυνατότητα για αληθινή τέχνη δίχως να έχεις πεθάνει.»

Το βιβλίο είναι γραμμένο σε πρώτο πρόσωπο και έχει κατηγοριοποιηθεί ως αυτογραφικό δοκίμιο διανθισμένο με φιλοσοφικές σκέψεις. Διαβάζεται σχετικά εύκολα μιας και η ιδεολογική πυκνότητα που παρουσιάζει αντισταθμίζεται από ένα ειρωνικό και απλό τόνο. Σ’ αυτό βοηθά η υπέροχη μετάφραση του Πέντρο Μπόουλεςκαι της Βικτορίας Κάτρη. Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Σ.Ι.Ζαχαρόπουλος.

Εκδόσεις : Σ.Ι. Ζαχαρόπουλος

https://passepartoutreading.wordpress.com/