ΦΥΣΙΟΛΑΤΡΙΚΕΣ ΠΕΡΙΠΛΑΝΗΣΕΙΣ

'' ΜΙΑ  ΒΟΛΤΑ  ΣΤΗ  ΠΑΡΝΗΘΑ''

   Ξαφνικά ,έτσι μου  τη βάρεσε και μου ήρθε η φαεινή ιδέα.

Δε πάω μια βόλτα στη Πάρνηθα...Να απολαύσω τη φύση,να αναπνεύσω οξυγόνο και να ξεφύγω απο τη βουή της Αθήνας

Αμ έπος αμ έργον

Είχα να πάω από το καιρό της μεγάλης καταστροφικής φωτιάς,γιατί ΄ήξερα πως δε θα άντεχα το θέαμα  της καταστροφής του βουνού που τόσο αγάπησα από παιδί.

Χαλαρά απολάμβανα την οδήγηση. ¨Έφτασα μέχρι το Μενίδι και σιγά σιγά πήρα την ανηφόρα

Όταν χάθηκαν τα πρώτα σπίτια,άρχισα να αισθάνομαι τη γνώριμη  μυρωδιά του δάσους...Και όλο και όλο ανέβαινα ,μέχρι που φάνηκε  η Αθήνα σαν απλωμένο χαλί...Κι όμως αυτή η τσιμεντούπολη φάνταζε σαν λαμπρή πολιτεία...Απολάμβανα αυτό που πριν απο μία  ώρα βλαστήμαγα...

Αλλά άλλη ήταν η αιτία....

Ήταν τα πεύκα ,Ήταν τα ανθισμένα κυκλάμινα,ήταν το θρόϊσμα του αέρα ανάμεσα στο πεύκα,ήταν η μυρωδιά του ρετσινιού,ήταν η ηρεμία της φύσης...Αλλά τα κυκλάμινα κλέβαν την παράσταση..Εκατομμύρια μικρούτσικα αργοσάλευαν το κορμάκι τους στην ήρεμη πνοή του ανέμου..Και η ανηφόρα συνεχίζεται, Προσπέρασα το Μετόχι με την υπόσχεση στην επιστροφή να κάνω μια στάση και συνέχισα το ανέβασμα....¨Οσο ανεβαίνει κανείς αυτό το βουνό νομίζει πως πλησιάζει το Θεό. Είναι η απόδραση από τη μιζέρια της πόλης  

     Ενα πυροσβεστικό όχημα  ,αραγμένο σε ένα πλάτωμα ,για άμεση επέμβαση σε κάποιο συμβάν, σε κάνει και συνέρχεσαι.

   Πριν λίγα χρόνια ,τέλη Ιούνη του 2007 ,η καταστροφική πυρκαγιά,ειχε προκαλέσει τέτοια ζημιά,που οι εικόνες που βλέπαμε από την τηλεόραση,έκαναν τον νου μας να σαλεύει..

    Τι έφταιγε; Κακός σχεδιασμός; ολιγωρία; ανικανότητα;

¨Ό,τι και να'φταιγε η ζημιά είχε γίνει.

Υπέθεσα ότι ο χρόνος θα είχε επουλώσει τα τραύματα.

Έφτασα μέχρι τα έλατα.Εκεί σταματά η ανηφόρα,και στρίβωντας αριστερά έπρεπε το υπέροχο ελατοδάσος να απλωθεί μπροστά μου.

    Και εκεί  ήταν η έκπληξη.

                                         ΚΡΑΝΙΟΥ    ΤΟΠΟΣ

  

             Ένα απαίσιο φαλακρό τοπίο...Ένα απαίσιο κατσάβραχο το πιο ωραίο μέρος της Αθήνας. Δάκρυσα και θάμπωσαν τα μάτια μου και στάθηκα σ'ένα πλάτωμα,στο παλιό σανατόριο.                                                                          Κάποτε κρυβόνταν πίσω από τα έλατα...Αλλά τώρα φαντάζει ,έρημο , σαν χάρος σε ένα άχαρο τοπίο..       Που και που κάποιο νεογέννητο ελατάκι, δίνει την ελπίδα της αναγέννησης.                                                                            Πάλι θα ξαναγίνει το λημέρι των ελαφιών,που χάσανε το σίγουρο καταφύγιο.Ναι κάποτε θα ξαναγίνει,όπως  ήταν. Ενα πανέμορφο δάσος..                                                                                             Αυτό ειδικά το μέρος διαλεξε ο γλύπτης Σπύρος Ντασιώτης το 2012 και έφτιαξε το     ΔΑΣΟΣ  ΤΩΝ  ΨΥΧΩΝ  .                                                                                        Γλυπτά σε κορμούς καμμένων δέντρων ,που απεικονίζουν την αγωνία των αρρώστων του σανατορίου.,Την απόγνωση ,τη μοναξιά τους μα και την ελπίδα.

Και πάντα ένα παράθυρο στον κόσμο....Η ελπίδα...Και γύρω Κρανίου Τόπος

    Και μόνο κάποιες κατασκεύες από κορμούς καμμένων δέντρων,μήπως και κρατήσουν τό λιγοστό χώμα που απέμεινε,το τόσο απαραίτητο,για να μη πεθάνει η ελπίδα               Με βαριά καρδιά μπήκα στ'αμάξι και συνέχισα το δρόμο μου....                                                                                        Ένοιωθα απαίσια..                                                                   Το τοπίο ιδιο και απαράλλαχτο.....Βράχια που αντικατόπτριζαν το φως του ήλιου και σε στράβωνε.    Έβαλα γυαλιά, γκάζωσα λίγο παραπάνω,να φύγω απ'τη κόλαση όσο γίνεται πιό γρήγορα....                                                 Γρήγορα έφτασα,στην Αγία Τριάδα...Ήταν μια όαση  πρασίνου,μέσα στη γενική καταστροφή...Θες το πλάτωμα ,θες το νερό,το μέρος σώθηκε...Άνοιξα το βρυσάκι της πηγής,ήπια απο το πεντακάθαρο νεράκι.....Και ήταν τόσο γευστικό..

    Συνέχισα λίγο πιο πάνω....Όπου έπεφτε το μάτι μου ερημιά.....Μέχρι το καζίνο τα πάντα έρημα κατσάβραχα....Δεν το άντεξα και πήρα το δρόμο της επιστροφής.

   Ξανά το ίδιο σκηνικό....

    Έτσι έφτασα μεχρι το Μετόχι,στον Προφήτη Ηλία....Εκει ολα φαίνονταν όπως  τα ήξερα...Καταπράσινα ,περιποιημένα...Κατέβηκα πήγα στο εκκλησάκι και έκανα το σταυρό μου...

        Κάτω απο το εκκλησάκι,είναι ένα πάρκο,κατάλληλο  για πικ νικ,για εύθυμες παρέες...Τώρα υπάρχει άγρια ερημιά. Η φύση έχει οργιάσει και το νεράκι της πηγής ,φερτό απ'το δασαρχείο,απ'τον Άϊ Γιώργη,έχει στερέψει......Βλέπεις τα κονδύλια δεν υπάρχουν.....Τα κονδύλια είναι μόνο για τους μανδαρίνους της πολιτικής και όχι για το λαό.....

       Συνέχισα το δρόμο μου και έφτασα στα πρώτα σπίτια....          Και μετά .........

                                              ΧΑΟΣ