Στουρνάρας: Βλέπει ήπια ύφεση αν ο Τραμπ επιβάλει δασμούς – «Η ΕΕ θα υποχρεωθεί σε αντίστοιχη κίνηση»
22 Νοεμβρίου, 2024 04:56
Υπέρ μείωσης των επιτοκίων κατά 25 μονάδες βάσης στη συνεδρίαση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας τον Δεκέμβριο τάχθηκε ο Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος, Γιάννης Στουρνάρας.Ο Στουρνάρας προειδοποίησε ότι δεν πρέπει να υπάρξουν εμπόδια στο εμπόριο – Φόβοι για χρηματιστηριακή αστάθειαΟ Γιάννης Στουρνάρας τάχθηκε ακόμη υπέρ της μείωσης επιτοκίων για κάθε συνεδρίαση της ΕΚΤ μέχρι να φτάσει στο ουδέτερο επιτόκιο το οποίο βρίσκεται στο 2%. Ανάφερε μάλιστα ότι είναι πολύ νωρίς να μιλήσουμε για το αν η ΕΚΤ θα πρέπει να πάει σε μια πιο επεκτατική νομισματική πολιτική (δηλαδή κάτω από το όριο του ουδέτερου επιτοκίου).Μιλώντας στην τηλεόραση του Bloomberg, ο Γιάννης Στουρνάρας δεν απέκλεισε το ενδεχόμενο ήπιας ύφεσης σε περίπτωση επιβολής δασμών από την κυβέρνηση Ντόναλντ Τραμπ, αν ακολουθήσει τις προεκλογικές του εξαγγελίες και συνέχισε αναφέροντας πως η Ευρώπη δεν θα έχει άλλη επιλογή από το να προβεί σε μια αντίστοιχη κίνηση.Προειδοποίησε ότι δεν πρέπει να υπάρξουν εμπόδια στο εμπόριο και είπε πως η ΕΚΤ φοβάται τη χρηματιστηριακή αστάθεια. Τόνισε πως υπάρχει ανησυχία και για το κομμάτι του δημόσιου χρέους και πρόσθεσε πως η ΕΚΤ παραμένει data dependent, δηλαδή δίνει βάση κυρίως στο τι λένε τα δεδομένα.Σχετικά με την άνοδο των διαπραγματευόμενων μισθών ανέφερε πως τα στοιχεία του τρίτου τριμήνου που έδειξαν άνοδο αποτέλεσαν μια απόκλιση.Στουρνάρας για τις Κεντρικές ΤράπεζεςΌσον αφορά το θέμα της ανεξαρτησίας των Κεντρικών Τραπεζών και ορισμένα σχόλια που ακούστηκαν από το στρατόπεδο Τραμπ σχετικά με τον νυν επικεφαλής της FED, Τζερόμ Πάουελ, ο Έλληνας κεντρικός τραπεζίτης ανέφερε πως ο Πάουελ είναι ένας εξαιρετικός κεντρικός τραπεζίτης και θεώρησε το ζήτημα αυτό πιο σημαντικό από τους δασμούς.Αν και όπως εκτίμησε ο ίδιος, η νέα προεδρία στις ΗΠΑ δεν θα προβεί σε κάποια αλλαγή του καταστατικού της FED, σχολίασε όμως πως αν το πράξει αυτό θα είχε σημαντικές παγκόσμιες συνέπειες και θα επηρέαζε τις παγκόσμιες αγορές και πρωτίστως αυτές των ομολόγων.Πηγή: ΟΤ Ειδήσεις Σήμερα: Headlines ΗΠΑ: «Σκανδαλώδη» κατά τον Μπάιντεν τα εντάλματα σύλληψης του ΔΠΔ για Νετανιάχου και Γκάλαντ ΗΠΑ: Την Παμ Μπόντι ονομάζει υπουργό Δικαιοσύνης ο Τραμπ – Πρώην εισαγγελέας και πιστή συνήγορός του Συρία: Στους 82 ανήλθαν οι νεκροί από τους ισραηλινούς βομβαρδισμούς στην Παλμύρα Must in Κόσμος Τι σημαίνουν τα εντάλματα σύλληψης για Νετανιάχου και Γκάλαντ Ανεξαρτήτως πρακτικής εφαρμογής, τα εντάλματα σύλληψης για Νετανιάχου και Γκάλαντ ενισχύουν την πίεση προς τις δυτικές κυβερνήσεις να μετατοπιστούν από την υποστήριξη των ισραηλινών πολεμικών επιχειρήσεων
Θλίψη σκόρπισεη είδηση θανάτουτου κορυφαίου Έλληνα δημιουργού,Μανούσου Μανουσάκη. Ο πολυτάλαντος σκηνοθέτης και σεναριογράφος, με μια σπουδαία καλλιτεχνική πορεία που άφησε ανεξίτηλο αποτύπωμα στην ελληνική τηλεόραση και τον κινηματογράφο, έφυγε από τη ζωή,αφήνοντας πίσω του ένα έργο γεμάτο ανθρωπιά, συναίσθημα και διαχρονικά μηνύματα. Οι δημιουργίες του αποτελούν παρακαταθήκη για τις επόμενες γενιές, ενώ ο ίδιος θα μείνει στη μνήμη όλων ως ένας άνθρωπος που υπηρέτησε με πάθος την τέχνη και τον πολιτισμό.
Ο Μανούσος Μανουσάκης μιλούσε πάντα με θάρρος και δίχως δεύτερες σκέψεις. Σε συνέντευξη που είχε παραχωρήσει στο NEWS 24/7 πριν από τέσσερα χρόνια, με αφορμή το κορυφαίο του έργο “Το Κόκκινο Ποτάμι”, είχε αναφερθεί σε μια από τις πλέον καθοριστικές στιγμές της επαγγελματικής του πορείας: την εποχή που η Χούντα είχε απαγορεύσει την ταινία του “Βαρθολομαίος”. Ο ίδιος είχε περιγράψει τη συγκεκριμένη εμπειρία ως ένα κομβικό σημείο, καθώς τον έφερε αντιμέτωπο με τις πιο σκληρές εκφάνσεις της λογοκρισίας και της καταπίεσης.
Μανούσος Μανουσάκης MENELAOS MYRILLAS / SOOC
Παρά τις δυσκολίες, ο Μανουσάκης δεν σταμάτησε ποτέ να δημιουργεί με τόλμη και αλήθεια. Στην ίδια συνέντευξη είχε μιλήσει για την προσφυγιά και τους κατατρεγμένους ανθρώπους του κόσμου, εκφράζοντας την αταλάντευτη στάση του ενάντια στον ρατσισμό, τη βία και τη μισαλλοδοξία. «Δεν θα κουραστώ ποτέ να είμαι εναντίον του ρατσισμού, της βίας και της μισαλλοδοξίας», είχε δηλώσει, τονίζοντας τη δέσμευσή του απέναντι σε πανανθρώπινες αξίες.
Το έργο και οι δηλώσεις του Μανούσου Μανουσάκη αποκτούν ιδιαίτερη σημασία σήμερα. Σε μια εποχή γεμάτη προκλήσεις και διχασμό, τα λόγια του αντηχούν ως υπενθύμιση της ανάγκης για αλληλεγγύη, κατανόηση και ανθρωπιά. Η παρακαταθήκη του, γεμάτη δυνατές ιστορίες, καλλιτεχνική ακεραιότητα και κοινωνικά μηνύματα, θα παραμείνει ζωντανή, συνεχίζοντας να εμπνέει όσους πιστεύουν ότι η τέχνη μπορεί να αλλάξει τον κόσμο.
Ακολουθούν αποσπάσματα από τα λόγια του Μανούσου Μανουσάκη, στη συνέντευξη που είχε παραχωρήσει στο NEWS 24/7:
Τα σημαντικά “όχι” της καριέρας του
“Είναι σημαντικά τα «όχι» αλλά όχι για να φτάσεις ψηλά. Είναι σημαντικά τα «όχι» για να είσαι συνεπής με τον εαυτό σου, την συνείδησή σου σε κάθε φάση της ζωής σου. Είχα όμως, μέχρι τώρα, την τύχη να υλοποιώ αυτό που ήθελα και πρότεινα στα κανάλια με τα οποία έχω συνεργαστεί. Είναι θείο δώρο να πηγαίνεις στην δουλειά σου και να μην βαρυγκωμάς, να μην θέλεις να τελειώσει η μέρα, να γυρνάς σπίτι σου με τις εικόνες που αποτύπωσες και να σκέφτεσαι τις αυριανές.”
Το σινεμά, το θέατρο και η τηλεόραση
“Παλιότερα το σινεμά ήταν η μεγάλη οθόνη σε μεγάλη αίθουσα με πολύ κόσμο. Υπάρχει αυτό, ευτυχώς ακόμη, και μου αρέσει, ειδικά το καλοκαιρινό σινεμά. Αλλά τώρα όταν ρωτάς κάποιον εάν είδε την «τάδε» ταινία, και ο φίλος λέει «ναι» μπορεί να εννοεί την είδε σπίτι του με φίλους, είτε με DVD, είτε την κατέβασε πληρώνοντας ένα ελάχιστο ποσό και την βλέπει στην τηλεόρασή του. Όταν λέω κατέβασε δεν εννοώ παράνομα, γιατί θεωρώ εμετικό να κλέβεις τη δουλειά χιλιάδων οικογενειών και να πίνεις μπύρες στο σαλόνι σου με τα λάφυρά… σου. Σαν διάθεση και αξιολόγηση η υπευθυνότητα του δημιουργού και στο σινεμά και στο θέατρο και στην τηλεόραση πρέπει να είναι η ίδια. Δεν κατατάσσω αξιολογικά τα τρία αυτά είδη θεάματος. Για εμένα είναι και τα τρία σαγηνευτικά και σπουδαία. Κανένα δεν υπολείπεται του άλλου σε σημαντικότητα. Η ευθύνη απέναντι στον θεατή είναι η ίδια.”
Βαρθολομαίος: Η ταινία του Μανουσάκη που απαγορεύτηκε από τη Χούντα
Μία από τις πρώτες δουλειές του Μανουσάκη ήταν η ταινία Βαρθολομαίος το 1973. Στην ταινία αυτή είχε τριπλό ρόλο καθώς έγραψε το σενάριο και έκανε την σκηνοθεσία και την παραγωγή αυτής. Η ταινία απέσπασε ειδική μνεία στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Σαν Ρέμο του 1973, αλλά στην Ελλάδα απαγορεύτηκε αρχικά από τη Χούντα. H ταινία προβλήθηκε και σε κινηματογράφο της Θεσσαλονίκης το 1973 (οδός Βασ. Όλγας και οδός Μαρτίου), οι ηθοποιοί στο σύνολό τους σχεδόν ήταν κάτοικοι του Χιλιομοδίου Κορίνθιας. Στην είσοδο του κινηματογράφου υπήρχε αστυνομικός της Xoύντας.
“Έχω τις αναμνήσεις του εικοσάχρονου που ήμουν τότε. Η δύναμη και η ορμή του ιδεολόγου χωρίς την εμπειρία και την γνώση που αποκτάει αργότερα. Θα αλλάζαμε τον κόσμο αμέσως. Άγνοια κινδύνου. Ο θυμός του να μην μπορείς να εκφραστείς και να κοιτάς πίσω από τον ώμο σου μήπως σε ακούει κανείς, οι απαγορεύσεις βιβλίων, τραγουδιών, σκέψης, έκφρασης, γνώσης και μελέτης. Η καπηλεία της πατρίδας, της σημαίας μας, από ένα ολοκληρωτικό καθεστώς. Θυμάμαι τις προβολές στην Αλκυονίδα τότε, τις συζητήσεις με τον κόσμο μετά την προβολή, το αντιφεστιβάλ που οργάνωσα όταν η ταινία «κόπηκε» από το Φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης. Ο Μάνος Χατζηδάκης, ο Οδυσσέας Ελύτης, ο χαράκτης Τάσος που ήρθαν να παρακολουθήσουν την προβολή. Ήταν μαγικό – απρόσμενο. Η άδεια προβολής που τελικά δόθηκε… Οι προβολές αργότερα στην Θυμέλη στην Θεσσαλονίκη, η δημιουργία, μαζί με φοιτητές, της κινηματογραφικής λέσχης Θεσσαλονίκης στο θέατρο Αμαλία το 72’. Και βέβαια κορυφαίο γεγονός η γνωριμία με την Μαρία, τότε στη Θεσσαλονίκη.”
Για την πολιτική στην Ελλάδα
“Αχ… Η πολιτική… Αχ! Όλοι μαθαίνουμε μέσα από τα λάθη μας, αλλά μαθαίνουμε και μέσα από τις σωστές αποφάσεις που παίρνουμε στην ζωή μας. Βέβαια, το αν κάναμε το σωστό ή αν κάναμε λάθος το μαθαίνουμε «κατόπιν εορτής». Βέβαια κυρίως δεν μαθαίνουμε, ξεχνάμε, συγχωρούμε εύκολα. Είμαστε «μεγαλόθυμοι» δυστυχώς. Το να ξεχωρίζει κανείς την αλήθεια από το ψέμα είναι το πιο πολύπλοκο πράγμα την εποχή της άκρατης και ανεξέλεγκτης πληροφόρησης. Την εποχή της αυθαιρεσίας και της διαρραγής του κοινωνικού ιστού… Δεν θα κατέβαινα στην πολιτική σκηνή. Δεν έχω τις γνώσεις που χρειάζονται ούτε την θέληση να ασχοληθώ με κάτι άλλο από το επάγγελμά μου. Αυτό όμως που με ευχαριστεί και, όταν έχω καιρό, συνεργάζομαι ενεργά είναι με πολιτιστικά δρώμενα που προωθούν την χώρα και τα αγροτικά προϊόντα που παράγονται στην πατρίδα μας. Επί δεκαπέντε χρόνια διοργάνωνα την Γιορτή Ελιάς και Λαδιού στην Σελλασία της Λακωνίας, μια γιορτή προώθησης των Λακωνικών αγροτοκτηνοτροφικών προϊόντων. Μια γιορτή που ταξιδεύουμε σε όλη της Ελλάδα. Επίσης ασχολήθηκα με τα πολιτιστικά του Δήμου Σπάρτης για τρία χρόνια. Όμως δεν κουράζομαι και δεν θα κουραστώ ποτέ να είμαι εναντίον του ρατσισμού, της βίας και της μισαλλοδοξίας και να το εκφράζω με όποιον τρόπο μπορώ.”
Δημιουργώντας “Το Κόκκινο Ποτάμι”, μια σειρά που πραγματεύεται τον πόλεμο, την προσφυγιά
“Η προσφυγιά είναι ένα πολυσύνθετο και επαναλαμβανόμενο ιστορικό γεγονός μέσα στους αιώνες. Τι θα πει σύγχρονη προσφυγιά; Η προσφυγιά είτε παλαιότερη είτε τωρινή είναι προσφυγιά. Άνθρωποι κατατρεγμένοι, βασανισμένοι, απαξιωμένοι, από τα επιχειρηματικά μεγάλα συμφέροντα. Άντε να καταλάβει κανείς τι γίνεται στην διεθνή πολιτική σκηνή για να μπορεί έγκαιρα να πάρει τα μέτρα του.”
Όσα του έδιναν δύναμη και κίνητρο για ζωή
“Δύναμη και κίνητρο για ζωή μου δίνει η προετοιμασία της επόμενης δουλειάς, το σπίτι μου, οι φίλοι, το διάβασμα, ο ουρανός, τα άστρα, η θάλασσα, το οξυγόνο που αναπνέω. Και η Μαρία…”
Σε ποιον ανήκει η κεφαλή που αφήνουν λουλούδια στην επέτειο του Πολυτεχνείου;
Φωτογραφία: Intime
|
THESTIVAL TEAM
17 Νοέμβρη. Είναι η μέρα που το Πολυτεχνείο βρίσκεται στη σκέψη των περισσοτέρων, με χιλιάδες κόσμου να συρρέει στον περίβολό του για να τιμήσει τους αγωνιστές της εξέγερσης του 1973 και όσους έχασαν τη ζωή τους μέσα και έξω από τον προαύλιο χώρο, καταθέτοντας στεφάνι στη μνήμη τους σε μια μεγάλη κεφαλή που βρίσκεται στον χώρο. Σε ποιον, όμως, ανήκει αυτή; Ποιος είναι ο άνθρωπος τον οποίο αναπαριστά και τι σχέση έχει με το Πολυτεχνείο; Η απάντηση είναι η εξής: Δεν έχει καμία σχέση.
Μπορεί να ακούγεται παράξενο, περίεργο ή ό,τι άλλο θέλει ο καθένας, αλλά έτσι είναι. Κάθε χρόνο, στις 17 Νοέμβρη, χιλιάδες κόσμος πάει στο Πολυτεχνείο και αφήνει λουλούδια και στεφάνια σε μια μεγάλη αγαλμάτινη κεφαλή που δεν έχει καμία σχέση με τον χώρο. Και αφού δόθηκε η απάντηση σε αυτό το ερώτημα, πάμε και στο επόμενο: Ποιον αναπαριστά αυτή η μεγάλη κεφαλή;
Η απάντηση είναι η εξής: Τον καθηγητή πανεπιστημίου Νίκο Σβορώνο. Και κάπου εδώ αρχίζει η ιστορία… Το συγκεκριμένο γλυπτό είναι έργο του Μέμου Μακρή, ο οποίος σπούδασε στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών στην Αθήνα, πήρε μέρος στην Εθνική Αντίσταση στα χρόνια της κατοχής, πήγε στο Παρίσι μετά το τέλος του πολέμου για να συνεχίσει τις σπουδές του, απελάθηκε από τη Γαλλία το 1950 επειδή πολιτικά ανήκε στην Αριστερά, πήγε για κάποια χρόνια στην Ουγγαρία και τελικά επέστρεψε στην Ελλάδα.
Εδώ, το 1964 τού αφαιρέθηκε η ελληνική υπηκοότητα, την οποία ξαναπήρε το 1975 μετά τη Μεταπολίτευση. Αυτός, λοιπόν, είναι ο άνθρωπος που έφτιαξε αυτό το μπρούτζινο κεφάλι με τα χαρακτηριστικά του Νίκου Σβορώνου, τον οποίο είχε γνωρίσει στη Γαλλία. Νωρίτερα, πριν φύγει για εκεί, ο Σβορώνος είχε ενταχθεί στον ΕΑΜ και στον ΕΛ.ΑΣ. Στη συνέχεια θα υπήρχε ακόμη ένα κοινό των δύο, πέρα από τις πολιτικές πεποιθήσεις του, αφού και από τον Σβορώνο είχε αφαιρεθεί η ελληνική ιθαγένεια, αποκτώντας το 1961 τη γαλλική.
Ο Μακρής, επομένως, είχε φτιάξει την αγαλμάτινη κεφαλή προς τιμήν του Σβορώνου, τον οποίο θέλησε να τιμήσει, μετά το τέλος της χούντας, ο νέος πρύτανης στο Πολυτεχνείο, Γιώργος Βουδούρης. Έτσι, φρόντισε να κάνει όλες τις απαραίτητες ενέργειες ώστε το συγκεκριμένο έργο του Μακρή να φύγει από την Ουγγαρία, όπου βρισκόταν, και να έρθει στην Ελλάδα, ζητώντας να τοποθετηθεί στον χώρο του Πολυτεχνείου.
Γιατί; Επειδή θεώρησε πως ήταν ό,τι πρέπει ως σύμβολο των αγώνων των φοιτητών. Αυτό ήθελε ο Βουδούρης και αυτό έγινε, με αποτέλεσμα από τότε η συγκεκριμένη κεφαλή να είναι σύμβολο των εορτασμών στις 17 Νοέμβρη και χιλιάδες άνθρωποι να το επισκέπτονται, τόσο εκείνη την ημέρα όσο και σε άλλες περιόδους του χρόνου, αφήνοντας ένα λουλούδι, ένα στεφάνι, ένα σημείωμα, οτιδήποτε. Κι ας μην είχε καμία σχέση με το Πολυτεχνείο ο άνθρωπος τον οποίο αναπαριστά το συγκεκριμένο έργο, παρά τα όσα ενδεχομένως πιστεύαμε όλοι επί πολλά χρόνια…
Κλείνει και η ελληνική πρεσβεία στο Κίεβο υπό τον φόβο επίθεσης
Μπαράζ εκρήξεων στο Κίεβο, παραμονή Πρωτοχρονιάς (AP Photo)
Συναγερμός στο Κίεβο
🕛 χρόνος ανάγνωσης: 1 λεπτό ┋
Μετά τις ΗΠΑ και η Ελλάδα κλείνει προσωρινά την πρεσβεία της στο Κίεβολόγω του συναγερμού που έχει σημάνει για επικείμενη μεγάλη ρωσική πυραυλική επίθεση εντός της ημέρας.
Σύμφωνα με τον ανταποκριτή της ΕΡΤ στο Κίεβο εκδόθηκε η εξής ανακοίνωση: «Η Πρεσβεία της Ελλάδος, για λόγους ασφαλείας, θα παραμείνει κλειστή σήμερα, για το κοινό. Παρακαλούμε, όπως αποφεύγετε μετακινήσεις και παραμένετε σε ασφαλείς χώρους».
«Για λόγους προφύλαξης, η πρεσβεία θα παραμείνει κλειστή και οι υπάλληλοι της πρεσβείας έχουν λάβει οδηγίες να καταφύγουν στη θέση τους. Η πρεσβεία των ΗΠΑ συνιστά στους πολίτες των ΗΠΑ να είναι προετοιμασμένοι να καταφύγουν αμέσως σε περίπτωση που ανακοινωθεί αεροπορικός συναγερμός», αναφέρει η ανακοίνωση της αμερικανικής πρεσβείας του Κιέβου.
Αναφορές για αναχαιτίσεις πυραύλων
Νωρίς το πρωί της Τετάρτης ανακοινώθηκε πως μονάδες της ουκρανικής αντιαεροπορικής άμυνας επιχειρούν για να απωθήσουν ρωσική αεροπορική επιδρομή της Ρωσίας στο Κίεβο.
Δημοσιογράφοι του πρακτορείου ειδήσεων Reuters μετέδωσαν πως άκουσαν εκρήξεις, που εκτίμησαν ότι οφείλονταν σε αναχαιτίσεις.
"Νεκρικοί Διάλογοι" του Λουκιανού
[Αρχαία Ελληνική Γραμματεία]
Οι Νεκρικοί διάλογοι είναι μια συλλογή από τριάντα διαλογικά στιγμιότυπα στη μορφή των Θεών διαλόγων και των Εταιρικών διαλόγων του Λουκιανού και το ίδιο φημισμένη μ΄ αυτούς, γιατί οι Νεκρικοί διάλογοι έχουν γίνει το πρότυπο για ένα ιδιαίτερο λογοτεχνικό είδος και με την ίδια μάλιστα ονομασία.
Πρόκειται για μια σειρά εξαιρετικών από κάθε άποψη διαλόγων, οι οποίοι με τις κωμικές στιγμές και σκηνές τους προκαλούν συχνά γέλιο - κι ας είναι οι τίτλοι τους τόσο απωθητικοί και η μόνιμη σκηνογραφία τους τόσο ανατριχιαστική. Ταυτόχρονα μας αφήνουν μια στυφή γεύση αναπόδραστης ματαιότητας για τον ανθρώπινο βίο. Ανάμεσα στους νεκρούς, γνωστές προσωπικότητες, κάθε άλλο παρά αποκρουστικές είναι καθώς συζητούν μεταξύ τους και με τους αξιωματούχους του Άδη για τα φλέγοντα ζητήματα που τους συγκλόνιζαν όταν ζούσαν. Ο πλούτος, η φτώχεια, η υποκρισία των φιλοσόφων και των μάντεων, η δοξομανία και η κάθε λογής ματαιοδοξία, η κολακεία είναι τα κυριότερα που τους απασχολούν.
Λαμβάνουν μέρος οι ηθοποιοί:
Βίκτωρ Παγουλάτος
Φραγκούλης Φραγκούλης
Γιώργος Νέζος
Αθανάσιος Κεδράκας
Ευάγγελος Πρωτοπαππάς
Σμάρω Στεφανίδου
Δημήτρης Νικολαΐδης
Κώστας Γιαννακάς
Βασίλης Ανδρεόπουλος
Κώστας Ναός
Δάνης
Φοίβος Ταξιάρχης
Σπύρος Καλογήρου
Γιάννης Μαλούχος
Θεόδωρος Μορίδης
Θεόδωρος Καμινίδης
Χρήστος Ευθυμίου
Μετάφραση /Διασκευή / Προσαρμογή: Δημήτρη Μπουρούνη
Ραδιοσκηνοθεσία: Θάνος Κωστόπουλος
Όλοι είχαμε πιει σε ποτήρια της: Το άδοξο και πικρό τέλος της τελευταίας ελληνικής υαλουργίας μετά από 77 χρόνια
Υπάρχει ακόμα ελληνικών συμφερόντων υαλουργία, αλλά για ευνόητους λόγους όχι με έδρα την Ελλάδα...
Είναι σχεδόν αδύνατο να μην έχει χρησιμοποιήσει κάποιος που έχει γεννηθεί πριν από το 2000 ποτήρι βγαλμένο από το εργοστάσιό της. Η ιστορική υαλουργία «Γιούλα» εφοδίαζε επί 77 χρόνια νοικοκυριά και επιχειρήσεις στηνΕλλάδα(και όχι μόνο) γυάλινα χειροποίητα επιτραπέζια είδη, ως ο No. 1 παραγωγός προϊόντων γυάλινης συσκευασίας στη χώρα μας.
Η ποιότητα των προϊόντων ήταν τέτοια που επί σειρά ετών τα ανέδειξε στην κορυφή της προτίμησης του αγοραστικού κοινού, ωστόσο το υψηλό κόστος δανεισμού στην Ελλάδα και το αντίστοιχο ενέργειας, που διαδέχτηκαν την οικονομική κρίση, είχαν ως αποτέλεσμα η εταιρία να αναζητήσει αγοραστές το 2016 και τελικά να φύγει από ελληνικά χέρια ένα χρόνο αργότερα.
Αγοραστής ήταν ο πολυεθνικός όμιλος πορτογαλικών συμφερόντων ΒΑ Glass Group, ο οποίος ανέλαβε το βαρύ φορτίο να διασώσει τη μεγαλύτερη υαλουργία στην Νοτιανατολική Ευρώπη, αναλαμβάνοντας δάνεια ύψους 335 εκατ. ευρώ.
Η «Γιούλα» είχε επεκταθεί στα Βαλκάνια και στην Ουκρανία και ενώ οι εκεί παραγωγικές μονάδες μπορούσαν να είναι κερδοφόρες, η μητρική, ελληνική κατέγραφε τα τελευταία χρόνια μόνο ζημίες. Η πορτογαλική ένεση ρευστότητας δεν γύρισε το χαρτί και στην τελευταία ανακοίνωση της η ιδιοκτήτρια εταιρία έκανε λόγο για έλλειψη ζήτησης και συνεχώς αυξανόμενο κόστος αποθήκευσης. Ήταν το Μάρτιο του 2024, οπότε και αποφασίστηκε το «λουκέτο» στο εργοστάσιο του Αιγάλεω, που αποτέλεσε παράλληλα το κύκνειο άσμα στον κλάδο υαλουργίας της Ελλάδας.
Και όμως, όλα έμοιαζαν τόσο ελπιδοφόρα όταν στα τέλη της δεκαετίας του ’90 και στο πρώτο μισό αυτής του 2000 όδευε από το ένα milestone στο άλλο, εξελισσόμενη σε έναν πολυεθνικό όμιλο με εξαγωγές σε περισσότερες από 80 σε ολόκληρο τον κόσμο!
Η ιστορία της «Γιούλα» ξεκίνησε το 1947 όταν ο τεχνίτης υαλουργός Κυριάκος Βουλγαράκης, μαζί με τον αδελφό του Γιάννη αποφάσισαν να χτίσουν ένα μικρό φούρνο για την παραγωγή επιτραπέζιων σκευών από γυαλί. Με την αστικοποιήση της μεταπολεμικής Ελλάδας τα γυάλινα είδη ήταν βασική ανάγκη κάθε νοικοκυριού και η ανέλιξη ήταν ραγδαία. Ήδη, έως το 1960 η εταιρία είχε φτάσει να απασχολεί πάνω από 1.000 άτομα.
Μέχρι το 1974 η παραγωγή των επιτραπέζιων σκευών από γυαλί γινόταν χειροποίητα με τη μέθοδο του φυσητού γυαλιού. Η αυτοματοποιημένη παραγωγή ξεκίνησε στα μέσα της δεκαετίας του ’80 – με εστίαση στην παραγωγή γυάλινων φιαλών και βάζων που προορίζονται για τον κλάδο τροφίμων και ποτών – ωστόσο μέρος της παρέμεινε να γίνεται χειροποίητα μέχρι και το 1986.
Το 1993 η «Γιούλα» εξαγόρασε την Cronos Glassworks στην Ελλάδα, η οποία κατασκεύαζε γυάλινα επιτραπέζια σκεύη (βάζα, κανάτες, ποτήρια, τασάκια κ.λπ.).
Το 1997 περιήλθε στα χέρια της η βουλγάρικη εταιρεία Stind και ένα χρόνο αργότερα το εργοστάσιο της επίσης βουλγάρικης Drujba στη Φιλιππούπολη. Τη δεκαετία του 2000 κλιμακώνεται η μεγάλη επέκταση της εταιρίας στα Βαλκάνια, αλλά και την Ουκρανία. Προηγήθηκε η ίδρυση θυγατρικής στο Βουκουρέστι και ακολούθησε η εξαγορά της ρουμάνικης Stirom, ένα από τα μεγαλύτερα εργοστάσια παραγωγής γυαλιού στα Βαλκάνια. Η επέκταση ολοκληρώθηκε τη διετία 2004-05 με ακόμα μία εξαγορά βουλγαρικής φίρμας και δύο ουκρανικών.
Ενώ όμως τα πράγματα πήγαιναν βάσει σχεδίου εκτός έδρας, εντός ελληνικών συνόρων η εταιρία κατέστη προβληματική. Καθώς είχε την έδρα της στην Ελλάδα, δανειζόταν με υψηλότερα επιτόκια, ενώ το ελληνικό εργοστάσιο της ήταν από τα πλέον κοστοβόρα στο κομμάτι της ενέργειας και λιγότερο ανταγωνιστικά σε σχέση με αυτά που είχε αναπτύξει σε Βουλγαρία και Ρουμανία.
Το 2017 το εργοστάσιο στην Ελλάδα, καθώς και τα εργοστάσια σε Σόφια, Πλόβντιβ και Βουκουρέστι πωλήθηκαν, όπως προαναφέρθηκε, στην BA Glass. Το αντίτιμο για να περάσει στον πορτογαλικό κολοσσό η δραστηριότητα που αφορούσε στην παραγωγή προϊόντων στην Ελλάδα ήταν 29,9 εκατ. ευρώ. Για τις πωλήσεις σε Βουλγαρία και Ρουμανία η οικογένεια Βουλγαράκη επέλεξε, αντί χρηματικού τιμήματος, να διατηρήσει υπό τον έλεγχό της τα εργοστάσια που παράγουν ποτήρια στη Βουλγαρία και γυάλινες φαρμακευτικές συσκευασίες στην Ουκρανία. Τότε, ο νεοσύστατος όμιλος μετονομάστηκε σε Hellenic Glass Industry (HGI), ο οποίος στα τέλη του 2024 επέστρεψε θεαματικά στην κερδοφορία, μετά από μία εύλογη κάμψη λόγω του πολέμου στην Ουκρανία.
Για την απόφαση της BA Glass να βάλει λουκέτο στο ελληνικό εργοστάσιο σημαντικό ρόλο έπαιξε το ισχυρό πλήγμα που υπέστη ο κλάδος της υαλουργίας από την πανδημία του covid. Οι περιορισμοί στη λειτουργία της εστίασης προκάλεσαν την κατακόρυφη μείωση αναγκών των εταιριών που ήταν οι βασικοί πελάτες της υαλουργίας (ζυθοποιίες, οινοποιίες, εταιρείες αλκοολούχων ποτών και αναψυκτικών).
Έτσι, το brand “Γιούλα” έπαψε να υφίσταται ύστερα από 77 χρόνια “ζωής”. Το ότι υπάρχει ακόμα ελληνικών συμφερόντων υαλουργία (HGI), που πουλάει προϊόντα και στην Ελλάδα, αλλά δεν έχει έδρα στην Ελλάδα, είναι ακόμα ένα δείγμα του πόσο άγονο είναι το έδαφος αυτής της χώρας μετά το 80′ για την άνθιση ντόπιας βιομηχανίας.
Ιούλιος Γαλβάνης – Η πρώτη παραβίαση πανεπιστημιακού ασύλου – Μικρό ιστορικό – Φωτογραφικό άλμπουμ
Τα “Γαλβανικά”, όπως έμειναν στην ιστορία, ήταν η πρώτη παραβίαση πανεπιστημιακού ασύλου και έγιναν στο Πανεπιστήμιο Αθηνών τον Δεκέμβριο του 1896.
Η ιστορία ξεκίνησε από τον Ιούλιο Γαλβάνη, καθηγητής Ιατρικής, που ζήτησε από τους φοιτητές να παρουσιάσουν ένα ιατρικό περιστατικό. Το πρόβλημα ήταν ότι οι φοιτητές ήταν πολύ περισσότεροι από τους ασθενείς έτσι δεν επαρκούσαν για όλους, με αποτέλεσμα να καθυστερούν να πάρουν το πτυχίο τους.
Οι φοιτητές αντέδρασαν έντονα και αυτός τους απάντησε “Είσθε ανάξιοι να κατέχητε τας φοιτητικάς έδρας και ατιμάζετε την Ελλάδα και το Ελληνικόν πανεπιστήμιον”.
Η σύγκλητος υπερασπίστηκε τον καθηγητή έτσι ακολούθησαν ταραχές που κράτησαν από τις 9 μέχρι 19 Ιανουαρίου του 1897. Τα γεγονότα έληξαν με την επέμβαση της χωροφυλακής και του στρατού.
Προτού κλείσω το θέμα και αναφερθώ στο έργο του καθηγητή πρέπει να αναφέρω πως οι ιστορικοί θεωρούν πως οι ταραχές μπορεί να είχαν σαν αφορμή το λεκτικό επεισόδιο με τον Γαλβάνη αλλά τα πραγματικά αίτια ήταν η αναταραχή που είχε προκαλέσει το Κρητικό ζήτημα.
Συνοψίζοντας να αναφέρω πως ο Ιούλιος Γαλβάνης (1838 – 1911) ήταν ένας διακεκριμένος χειρούργος και πανεπιστημιακός, που δυστυχώς έμεινε στην ιστορία για τις αναταραχές στο πανεπιστήμιο που προκλήθηκαν εξαιτίας του. Σπούδασε σε Ελλάδα και Γαλλία και ήταν από τους πρώτους που εφάρμοσε νέες χειρουργικούς μεθόδους. Άφησε την τελευταία του πνοή στο Σούνιο το 1911.
