Ο άνθρωπος στο περίπτερο με τη Βίβλο. Με ρώτησε χρειάζομαι βοήθεια; Τα μάτια του με διαπέρασαν σαν να με έβλεπε να πνίγομαι στην αμαρτία.
Του είπα ότι κάτι στη ζωή δεν συγχωρείται . Χαμογέλασε και μου είπε « Ο Θεός θα σε συγχωρήσει για όλες τις αμαρτίες ».
Του είπα ότι ο πατέρας μου έπινε κάθε μέρα της ζωής του. Κακομεταχειρίστηκε γυναίκα και άφησε τα παιδιά χωρίς φαγητό. Πίστευε πηγαίνοντας στην εκκλησία την παραμονή της Πρωτοχρονιάς και προσευχόταν να συγχωρεθεί. Θα τον συγχωρούσαν;
Ο άντρας με τη Βίβλο άφησε το βιβλίο κάτω. Μου είπε. « Δεν ξέρω αν υπάρχει δωρεάν πάσο για κάθε αμαρτία, γιε μου. Δεν γνωρίζω. Είστε νέοι. Τι θα μπορούσες να είχες κάνει τόσο κακό;»
Χαμογέλασα και του είπα. Έσπασα τα περισσότερα από τα 7 θανάσιμα αμαρτήματα, κύριε. Επινα. Δεν είπε πολλά ψέματα. Στρωμένος με γυναίκα με γαμήλια μπάντα . Έκανα πράξεις που προσπαθώ να επισκευάσω;
Ο άντρας έκανε μια σιωπηλή προσευχή και μου είπε. «Γιε μου, πέφτουμε όλοι κάτω και πρέπει να σηκωθούμε. Αυτός ο κόσμος είναι γεμάτος αμαρτία. Το λυπηρό μέρος είναι ότι όλα τα κακά φαίνονται πιο συναρπαστικά και καλύτερα. Πρέπει να μάθετε από τα λάθη σας και να γίνετε καλύτεροι. Ζητήστε συγχώρεση."
Έδωσα το χέρι στον άντρα και τον ευχαρίστησα. Του είπα. «Ο Κύριος δεν θα σε συγχωρήσει αν μείνεις στον ίδιο δρόμο. Προσεύχομαι για τον πατέρα μου. Αμαρτωλοί και λάτρεις του δρόμου που στρίβουν την αλήθεια. Δεν θα πλησιάσουμε τον παράδεισο. Χωρίς δωρεάν πάσες».
Δεν ξέρω πώς έπεσα τόσο βαθιά στο δρόμο για το καθαρτήριο. Θλιβερό μέρος που δεν έμαθα. Περιπλανήθηκα στα μπαρ του Τέξας και έπινα μέχρι 6 παιδιά χωρίς τίποτα να αλλάξει το ταξίδι μου προς τον πρόωρο θάνατο.
Δεν προσεύχονται πολλοί άντρες για συγχώρεση. Γυναίκα μην καυχιέσαι ότι είσαι αγία.
Κάνουμε ό,τι πρέπει μέχρι να πεθάνουμε μια μέρα και τα κόκαλά μας να σαπίσουν.
Προσεύχομαι για τους άλλους. Τώρα κάνω καλά πράγματα. Δεν πίνω πια σήμερα. Τώρα τα όμορφα παιδιά μου θα προσεύχονται για μένα.
Εξακολουθώ να πιστεύω ότι όλες οι αμαρτίες δεν θα ξεχαστούν.
Φορές που σκέφτεσαι να αφήσεις τα πάντα πίσω σου και να προβείς σε άλλα λημέρια. Να ξεχάσεις όσα έζησες, την μαυρίλα που κάποιοι σου φόρεσαν. Την είχες ρηγμένη σαν κάπα πάνω σου. Σε προφύλασσε από άλλες χειρότερες δυστυχίες. Μα τι χειρότερο από το να κουβαλάς ένα λυκοτόμαρο που δεν σου ταιριάζει; Αργείς να το αποτινάξεις από πάνω σου, γιατί ο χρόνος είναι αμείλικτος. Περνούν μπροστά σου εικόνες ξεθωριασμένες με αναμνήσεις πονεμένες. Έναν ήλιο καρτερείς, να του γνέψεις με χαμόγελο. Επεφημείς αυτούς που θες κάποιες στιγμές να τους φτύσεις στο πρόσωπο. Και το χάσμα της ειλικρίνειας, κόντρα στην υποκρισία, τόσο μεγαλώνει.
Μετράς συνεχώς αυτό το καταραμένο “παίρνω δίνω”. Στο τέλος τι ακριβώς απομένει… Ένα θλιβερό αποτέλεσμα, κάτι σαν πυθαγόρειο θεώρημα. Όσες φορές λες καλημέρες, τόσες εύχεσαι να είναι αυτές που θα είναι αληθινές. Λείπει εκείνη η τρυφεράδα της λέξης. Η σπουδαιότητα της έννοιας μιας καλής ημέρας και τα παιδεμένα όνειρα συνεχίζονται, τα όνειρα φυγής. Τα όνειρα που έχουν χρώμα και υφή. Ένας μικρός παράδεισος να ξεδιπλώνεται μπροστά σου. Είναι που παλεύεις να αποτινάξεις την καταραμένη κάπα με τα χοντρά στρογγυλά κουμπιά, που τους χειμώνες περνάει η υγρασία ανάμεσα και τα καλοκαίρια ιδρώνεις και παρακαλάς να την πάρει ο αέρας μακριά σου.
Πόσο θα χρειαστεί να κλάψεις; Πόσο θα αντέξεις να ιδρώνεις; Να στάζεις πόνο και απελπισία; Ή απόγνωση; Δεν σπρώχνεις εσύ τον εαυτό σου προς τα χειρότερα. Η αδυναμία σου νικάει τα όνειρά σου, τις επιθυμίες σου.
Μην καίγεσαι άλλο πια για κανέναν. Άρπαξε το τσουνάμι που πλησιάζει και παρακάλεσέ το να χωθείς στην αγκαλιά του. Όπου σε βγάλει θα είναι το ιδανικό, το ονειρικό. Ο αγέρας στροβιλίζει και πετάς την κάπα μακριά. Τα όνειρα πραγματοποιούνται! Το βλέπεις;
Αν δεν σέβεσαι τα “θέλω” μου, σύντομα θα πάψεις να είσαι ένα από αυτά!
Αν μ’ αγαπάς, θα πρέπει να με σέβεσαι. Κι εμένα κι όσα αγαπώ. Αν μ’ αγαπάς, θα πρέπει να καταλαβαίνεις πως αυτά που με κάνουν ευτυχισμένη, τα χρειάζομαι ακόμη κι αν έχω δίπλα μου εσένα. Δεν είναι πως δεν μου αρκείς, απλά αφήνοντάς τα πίσω για χάρη σου, θα έμενα μισή κι αν μ’ αγαπάς με θες ολόκληρη, ολόκληρη και χαμογελαστή. Έτσι δεν είναι;
Μη μου ζητάς ν’ απαρνηθώ αυτά που ήταν σημαντικά για μένα πριν σε γνωρίσω. Μη μου ζητάς να αφήσω πίσω ανθρώπους, ενδιαφέροντα και όνειρα. Προϋπήρχαν εσού και θα συνεχίσουν να υπάρχουν αν φύγεις από δίπλα μου, κάτι που θα γίνει σύντομα, αν δεν τα σεβαστείς.
Δεν είναι πως είσαι λιγότερο σημαντικός για μένα, απ’ όλα τα υπόλοιπα. Δεν βάζω κανέναν στο ζύγι, έχω μάθει όμως πως όταν αγαπάς κάποιον, οφείλεις να τον αγαπάς μ’ όσα κουβαλάει, μ’ όλη του την προίκα. Όσο λοιπόν η “προίκα” μου δεν σ’ ενοχλεί, προσπάθησε αν όχι να την αγαπήσεις, τουλάχιστον να την σεβαστείς.
Ξέρω πως για να λειτουργήσει μια σχέση, χρειάζονται συμβιβασμοί. Αμοιβαίοι συμβιβασμοί κι ίσως αυτό είναι ένα απ’ τα κλειδιά που χρειάζονται, για να γίνει μια σχέση ευτυχισμένη. Το ξέρω κι είμαι έτοιμη να το κάνω, εφόσον επέλεξα να σ’ έχω στο πλάι μου. Το να σκοτώσω όμως μέσα μου όλα όσα αγαπώ, απλά και μόνο για να χωράω στα καλούπια σου, δεν είναι κάτι που μπορώ να κάνω. Δεν είναι απόδειξη του έρωτά μου, το να ξεχάσω τον εαυτό μου. Δεν είναι απόδειξη του έρωτά μου, το να γίνω κάτι άλλο απ’ αυτό που είμαι. Μπορώ να γίνω για σένα, η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μου. Μπορώ και θα γίνω, μιας κι ο έρωτας έχει αυτή την ιδιότητα. Να γίνω όμως ένας άλλος άνθρωπος, όχι. Συγνώμη…
Είμαι το παρελθόν μου, τα όνειρά μου και τα αισθήματά μου για σένα. Αυτό είμαι. Αυτό αγάπησες. Το να μ’ αλλάξεις δεν είναι επιλογή, γιατί αν πάψω να αναγνωρίζω εμένα, σίγουρα θα πάψω να αγαπώ εσένα. Δεν θέλω και δεν θέλεις, τίποτα απ’ αυτά.
Σ’ αγαπώ, αλλά μην προσπαθήσεις να με κάνεις κάτι άλλο απ’ αυτό που είμαι. Μην ξεχνάς, επιλογή μου είσαι, όχι ανάγκη μου. Αν λοιπόν δεν σέβεσαι τα θέλω μου, σύντομα θα πάψεις να είσαι ένα απ’ αυτά.
Αν ήξερες πόσο έχω κουραστεί να δικαιολογώ τους πάντες…
Αν ήξερες πόσες ώρες σπατάλησα να αναρωτιέμαι, τι μπορεί να έφταιξε και κάποιος μου φέρθηκε σκάρτα… Αν ήξερες πόσα βράδια ξόδεψα σκεπτόμενη, γιατί κάποιος απομακρύνθηκε από μένα… Αν ήξερες πόσες φορές έψαχνα με λύσσα, να βρω το πού έφταιξα εγώ… Αν ήξερες πόσες φορές προσπαθούσα να δω κάθε τι, απ’ όλες τις πιθανές οπτικές γωνίες, για να εντοπίσω τα δικά μου λάθη… Αν ήξερες πόσες φορές υποχώρησα, δέχτηκα, ανέχτηκα…
Αν ήξερες, τότε ίσως να καταλάβαινες γιατί πια δεν έχω τόσο υπομονή, γιατί πια ανέχομαι λιγότερα, γιατί πια κρατάω απόλυτα σταθερές τις δικές μου γραμμές, τα δικά μου όρια. Λένε πως άλλαξα. Δεν είμαι πια τόσο ήρεμη και ανεκτική. Δεν είμαι πια τόσο υπομονετική και μόνιμα χαμογελαστή. Δεν είμαι πια ο εύκολος άνθρωπος, που όλοι λάτρευαν να έχουν δίπλα τους. Αυτή που ήξερε να ακούει και να μην αντιδρά. Αυτή που ήξερε να ανέχεται και να μην επαναστατεί.
Αλήθεια είναι, άλλαξα! Άλλαξα όταν συνειδητοποίησα πως οι ανθρώπινες σχέσεις είναι σαν ένα τεντωμένο σχοινί, που για να διατηρηθεί η ισορροπία, πρέπει και οι δύο πλευρές να το κρατάνε με την ίδια δύναμη, την ίδια σταθερότητα. Άλλαξα, γιατί κουράστηκα να προσαρμόζω κάθε φορά τη δύναμη που χρειαζόταν, όταν ο απέναντι χαλάρωνε και τέντωνε το σκοινί κατά βούληση και χωρίς καμία προειδοποίηση.
Άλλαξα γιατί κατάλαβα πως το να είσαι καλός, δεν εκτιμάται πάντα. Πώς το έλεγε ένα τραγούδι…; “Να δεις που κάποτε θα μας πούνε και μ@λάκες!”… αυτό! Άλλαξα γιατί συνειδητοποίησα πως δεν φταίω πάντα, κάπου κι εγώ, πως κάθε συμπεριφορά των άλλων, δεν είναι απαραίτητα απόρροια κάποιου δικού μου λάθους, πως καμιά φορά δεν αιτιολογούνται όλες οι συμπεριφορές των ανθρώπων.
Μην με κοιτάς καχύποπτα. Δεν άλλαξε το μέσα μου. Δεν άλλαξε η ψυχή μου. Ο τρόπος που την αγαπάω άλλαξε. Μου την πλήγωσαν πολλές φορές κι αποφάσισα πια να την προστατεύσω. Θα με καταλάβαινες αν ήξερες πόσο κουράστηκα να δικαιολογώ τους πάντες…
Την τελευταία του πνοή άφησε ο γνωστός ηθοποιός Θόδωρος Κατσαδράμης.
Την είδηση του θανάτου του έκανε γνωστή ο Σπύρος Μπιμπίλας μέσω του λογαριασμού του στο Facebook.
Ο τρελός τα ‘χει 400 – Παναγίτσα μου ο τρελός!!! (1968)
Η ανάρτηση που έκανε ο Σπύρος Μπιμπίλας:
«Πριν από λίγο μάθαμε την αποχώρηση από την ζωή του παλαίμαχου σπουδαίου ηθοποιού μας Θόδωρου Κατσαδραμη απο τον αγαπημένο γιο του Δημήτρη. Γεννημένος το 1929 κ σπουδαίο στέλεχος του Θεάτρου Τέχνης, έγινε αγαπητός από τις δεκάδες ταινίες που έπαιξε από το 1955 ως το 2010 κι από τον θρυλικό ρόλο του ΤΑΞΙΤΖΗ στην τηλεόραση το 1975… Εργάτης του θεάτρου, αγωνιστής και οικογενειάρχης… Υπήρξε σύζυγος της Αγγέλικας Καπελλαρή και μετέπειτα της Καίτης Παπανίκα με την οποία απέκτησε τον Δημήτρη. Η εξόδιος ακολουθία θα γίνει από Τρίτη στο χωριό του.. Καλό ταξίδι αγαπημένε φίλε κ συνάδελφε Θόδωρε».
Η πιο όμορφη στα μάτια μου θα είσαι πάντα εσύ. Όταν με ρωτάνε ποια γυναίκα κατά την κρίση μου θεωρώ ωραία, σίγουρα θα περιμένουν να τους αποκριθώ μία διάσημη σταρ του σινεμά, ένα μοντέλο με εντυπωσιακές αναλογίες, μία τραγουδίστρια που ντύνεται πιο “ελεύθερα” και εντυπωσιάζει περισσότερο με το κορμί της. Θα περίμεναν να τους αναφέρω τη Μόνικα Μπελούτσι και τα σαρκώδη χείλη της, την Αντζελίνα Τζολί ή την Ναόμι Κάμπελ. Μία από αυτές τις θηλυκές υπάρξεις που ακόμα και το περπάτημά της κόβει την ανάσα χιλιάδων ανθρώπων, κάνει θαυμαστές του αιώνιου κάλλους να παραληρούν, έχει μάτια που ζαλίζουν.
Για εμένα όμως, η ωραιότερη είσαι εσύ. Και ας μην έχεις θαυμαστές στα πέρατα της γης, ας μην έχεις γίνει ποτέ εξώφυλλο σε δημοφιλή περιοδικά, εγχώρια και του εξωτερικού. Για εμένα, εσύ είσαι η σταρ μου, το λουλούδι μου και η ομορφιά μου. Δε με ενδιέφεραν ποτέ τα πρότυπα των άλλων, τα είδωλα ομορφιάς των πολλών, με ενδιαφέρει αυτό που τη δική μου ματιά γεμίζει, τη δική μου καρδιά αναθαρρεί. Και αυτό είσαι εσύ. Για εμένα ωραιότερη δεν υπάρχει, ωχριούν οι καλλονές και ζηλεύουν τα άστρα τη δική μου.
Η ωραιότερη γυναίκα θα είναι πάντα αυτή που αγαπάς. Ακόμα και αν για τα μάτια των άλλων φαντάζει μέτρια και ελλιπής, για εσένα θα είναι η αιτία να πιστέψεις στη φυσική τελειότητα. Η ομορφότερη είναι αυτή που αγγίζει την καρδιά. Όχι αυτή που σαγηνεύει τα μάτια των πολλών στις πασαρέλες, εκείνη που πλανεύει τις κάμερες και θαμπώνει το βλέμμα των θαυμαστών. Και για εμένα η ωραιότερη θα είσαι πάντα εσύ, η αφανής. Εσύ που δεν είσαι διάσημη, αλλά στην ψυχή μου έγινες η δική μου Μαλένα, Λάρα Κροφτ μαζί. Και αν για τους πολλούς, αφανής και συνηθισμένη είσαι, για εμένα παραμένεις το ωραιότερο άνθος του κήπου, η ολάνθιστη βιολέτα και το αγκάθι στο τριαντάφυλλο. Η ωραιότερη γυναίκα θα είναι πάντοτε αυτή που αγαπάς…
Μου έλεγαν ότι η αγάπη μπορεί να κάνει τα πάντα. Ήμουν μικρή και δεν καταλάβαινα αυτή την έκφραση. Μα πώς γίνεται μια λέξη να φτιάχνει ό,τι γκρεμίστηκε; Μεγάλωσα και η αγάπη χαράχτηκε μέσα μου με αίμα ως κάτι πολύ σημαντικό. Ακόμα όμως να καταλάβω την δύναμη που είχε. Έπρεπε να μπω σε δύσκολα μονοπάτια για να αναζητώ κάτι που θα με λυτρώσει από τον πόνο και τις κακουχίες. Έπρεπε να ενθουσιαστώ, να απογοητευτώ, να τα παρατήσω. Έπρεπε να περάσω μέσα από αγκάθια για να δω τι σημαίνει αγαπώ, τι σημαίνει ζω.
Σ’ αγαπώ και τελικά τώρα κατάλαβα ότι μπορώ τα πάντα. Μέσα από την αγάπη όλα γίνονται πιο υποφερτά, όλα αντιμετωπίζονται πιο ομαλά. Ακόμα και ο πόνος γίνεται πιο γλυκός όταν η αγάπη σου κρατάει το χέρι. Όλα είναι αλλιώς όταν δίπλα σου έχεις αυτόν που αγαπάς, όταν εκτός την αγάπη που δίνεις, την εισπράττεις κιόλας. Όλα είναι αλλιώς όταν όλα είναι αμοιβαία. Μπορώ για την αγάπη σου να αντέξω κάθε μαύρο που έρχεται πάνω μου, κάθε μαχαίρι που με κόβει σαν λεπίδα. Για μια τέτοια αγάπη αξίζει να ζεις και να αναπνέεις.
Η ζωή αξίζει όταν μπορείς να αγαπάς δίχως όρια, δίχως ανταλλάγματα και δίχως γιατί. Σ’ αγαπώ και όχι μόνο γιατί μπορώ τα πάντα για σένα, σ’ αγαπώ και μπορώ να είμαι επιτέλους ευτυχισμένη. Σ’ αγαπώ και μπορώ μέσα από τον πόνο να πάρω δύναμη και να αντέξω να ζω μόνο για σένα. Η αγάπη σου για μένα είναι η δύναμη και η ελπίδα για να συνεχίσω να υπάρχω…
Περνάει ο χρόνος αμείλικτος και όσο και να έχω πατήσει στα πόδια μου, κάποια βράδια δεν αντέχω την σιωπή. Έκανα την καλύτερη επιλογή, να χτίσω τη ζωή μου με ό,τι απέμεινε από κουράγιο και με οδηγό το ένστικτό μου και τα κατάφερα. Έχω χαθεί μέσα σε νέους κόσμους, οι ευθύνες μου τεράστιες, εγώ που μέχρι χτες φοβόμουν τις ευθύνες. Αφεντικό πια… ναι, εγώ… στα 40, μετά από πολλές δυσκολίες, έφτιαξα το δικό μου μαγαζί, όπως λέγαμε τότε μαζί. Η χαρά μου τεράστια και εσύ πουθενά… Έχεις μερίδιο από αυτό και θέλω να σου εξηγήσω τι εννοώ.
Επέλεξες να με αφήσεις στη χειρότερη στιγμή μου, αποφάσισες να με σκοτώσεις με τον πιο επώδυνο τρόπο, μήνες άκουγα κραυγές μέσα μου και εγώ έφερνα αντίσταση και σήκωνα το κεφάλι να συνεχίσω αφού δεν είχα άλλη επιλογή. Μέρα με τη μέρα με έχανα, με μισούσα, σε έβριζα. Ώσπου κάποια στιγμή γυρνώντας στη φυλακή μου, κατάλαβα ότι η ζωή πρέπει να μου δώσει μια ακόμα ευκαιρία και στην ουσία εγώ έπρεπε να την βρω! Έβαλα κάτω τον εαυτό μου, τον έγδυσα, μην αφήνοντας περιθώριο για κάτι παλιό και το αποτέλεσμα ήταν ότι έπρεπε να κάνω τα πάντα μόνη.
Ήθελα να είμαι μόνη πια, αφού δεν χωρούσα στη ζωή σου και κανένας δεν θα ήταν εσύ. Μαγικά κάθε φορά που έφτανα στο στόχο, άνοιγα το κρυφό μου κουτάκι και σε έβγαζα να δεις τι έχω κάνει. Ήσουν στο μυαλό μου με ένα χαμόγελο τεράστιο να μου λες μπράβο. Και κάπως έτσι έφτασα στο τέλος… Εκείνη τη στιγμή ήθελα απλά να σε αγκαλιάσω, να σου πω “Αγάπη μου, κοίτα, τα κατάφερα!”. Ήθελα όμως να ήσουν ζεστός και αληθινός μέσα στα δύο μου χέρια και να μοιραστώ αυτή την επιτυχία, ήθελα να σου πω ότι αν δε με σκότωνες, αν δεν έχανα την δύναμή μου, την αξιοπρέπειά μου, δεν θα είχα ξαναγεννηθεί ποτέ και σε ευχαριστώ για αυτό…
Αν πάντα υπάρχει λόγος για ό,τι ζούμε, εσύ ήσουν για αυτόν… Και όμως πάλι δεν είναι αρκετό… Πήρες μαζί σου την αγάπη και ό,τι καλύτερο είχα. Αυτή η πληγή δεν κλείνει και αν όλοι με κοιτάνε με θαυμασμό και λένε τα καλύτερα, αν δεν είσαι εσύ εκεί να ακούσω την φωνή σου, ακόμα πιστεύω ότι έχω αποτύχει. Οξύμωρο όλο αυτό, αλλά έτσι είναι η ζωή… Και αν σκεφτώ λογικά, όχι, τώρα δε θέλω να είσαι ξανά εδώ. Αν μείνω με την πληγή πως θα συνεχίσω… Κοίτα τι έκανες… είμαι δύο άνθρωποι σε ένα σώμα…. Και λείπεις από κάθε στιγμή, χαρά και λύπη. Είσαι ο ένας δυστυχώς, ο ένας που έγινες σκαλί για να χτίσω και ο γκρεμός για να σκοτωθώ…
)
