Αν ήξερες πόσο έχω κουραστεί να δικαιολογώ τους πάντες…
Αν ήξερες πόσες ώρες σπατάλησα να αναρωτιέμαι, τι μπορεί να έφταιξε και κάποιος μου φέρθηκε σκάρτα… Αν ήξερες πόσα βράδια ξόδεψα σκεπτόμενη, γιατί κάποιος απομακρύνθηκε από μένα… Αν ήξερες πόσες φορές έψαχνα με λύσσα, να βρω το πού έφταιξα εγώ… Αν ήξερες πόσες φορές προσπαθούσα να δω κάθε τι, απ’ όλες τις πιθανές οπτικές γωνίες, για να εντοπίσω τα δικά μου λάθη… Αν ήξερες πόσες φορές υποχώρησα, δέχτηκα, ανέχτηκα…
Αν ήξερες, τότε ίσως να καταλάβαινες γιατί πια δεν έχω τόσο υπομονή, γιατί πια ανέχομαι λιγότερα, γιατί πια κρατάω απόλυτα σταθερές τις δικές μου γραμμές, τα δικά μου όρια. Λένε πως άλλαξα. Δεν είμαι πια τόσο ήρεμη και ανεκτική. Δεν είμαι πια τόσο υπομονετική και μόνιμα χαμογελαστή. Δεν είμαι πια ο εύκολος άνθρωπος, που όλοι λάτρευαν να έχουν δίπλα τους. Αυτή που ήξερε να ακούει και να μην αντιδρά. Αυτή που ήξερε να ανέχεται και να μην επαναστατεί.
Αλήθεια είναι, άλλαξα! Άλλαξα όταν συνειδητοποίησα πως οι ανθρώπινες σχέσεις είναι σαν ένα τεντωμένο σχοινί, που για να διατηρηθεί η ισορροπία, πρέπει και οι δύο πλευρές να το κρατάνε με την ίδια δύναμη, την ίδια σταθερότητα. Άλλαξα, γιατί κουράστηκα να προσαρμόζω κάθε φορά τη δύναμη που χρειαζόταν, όταν ο απέναντι χαλάρωνε και τέντωνε το σκοινί κατά βούληση και χωρίς καμία προειδοποίηση.
Άλλαξα γιατί κατάλαβα πως το να είσαι καλός, δεν εκτιμάται πάντα. Πώς το έλεγε ένα τραγούδι…; “Να δεις που κάποτε θα μας πούνε και μ@λάκες!”… αυτό! Άλλαξα γιατί συνειδητοποίησα πως δεν φταίω πάντα, κάπου κι εγώ, πως κάθε συμπεριφορά των άλλων, δεν είναι απαραίτητα απόρροια κάποιου δικού μου λάθους, πως καμιά φορά δεν αιτιολογούνται όλες οι συμπεριφορές των ανθρώπων.
Μην με κοιτάς καχύποπτα. Δεν άλλαξε το μέσα μου. Δεν άλλαξε η ψυχή μου. Ο τρόπος που την αγαπάω άλλαξε. Μου την πλήγωσαν πολλές φορές κι αποφάσισα πια να την προστατεύσω. Θα με καταλάβαινες αν ήξερες πόσο κουράστηκα να δικαιολογώ τους πάντες…
https://thewomen.gr/
Κική Γιοβανοπούλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου