Κοίτα τι κατάφερα….
Περνάει ο χρόνος αμείλικτος και όσο και να έχω πατήσει στα πόδια μου, κάποια βράδια δεν αντέχω την σιωπή.
Έκανα την καλύτερη επιλογή, να χτίσω τη ζωή μου με ό,τι απέμεινε από κουράγιο και με οδηγό το ένστικτό μου και τα κατάφερα.
Έχω χαθεί μέσα σε νέους κόσμους, οι ευθύνες μου τεράστιες, εγώ που μέχρι χτες φοβόμουν τις ευθύνες.
Αφεντικό πια… ναι, εγώ… στα 40, μετά από πολλές δυσκολίες, έφτιαξα το δικό μου μαγαζί, όπως λέγαμε τότε μαζί.
Η χαρά μου τεράστια και εσύ πουθενά… Έχεις μερίδιο από αυτό και θέλω να σου εξηγήσω τι εννοώ.
Επέλεξες να με αφήσεις στη χειρότερη στιγμή μου, αποφάσισες να με σκοτώσεις με τον πιο επώδυνο τρόπο, μήνες άκουγα κραυγές μέσα μου και εγώ έφερνα αντίσταση και σήκωνα το κεφάλι να συνεχίσω αφού δεν είχα άλλη επιλογή. Μέρα με τη μέρα με έχανα, με μισούσα, σε έβριζα. Ώσπου κάποια στιγμή γυρνώντας στη φυλακή μου, κατάλαβα ότι η ζωή πρέπει να μου δώσει μια ακόμα ευκαιρία και στην ουσία εγώ έπρεπε να την βρω! Έβαλα κάτω τον εαυτό μου, τον έγδυσα, μην αφήνοντας περιθώριο για κάτι παλιό και το αποτέλεσμα ήταν ότι έπρεπε να κάνω τα πάντα μόνη.
Ήθελα να είμαι μόνη πια, αφού δεν χωρούσα στη ζωή σου και κανένας δεν θα ήταν εσύ. Μαγικά κάθε φορά που έφτανα στο στόχο, άνοιγα το κρυφό μου κουτάκι και σε έβγαζα να δεις τι έχω κάνει. Ήσουν στο μυαλό μου με ένα χαμόγελο τεράστιο να μου λες μπράβο. Και κάπως έτσι έφτασα στο τέλος… Εκείνη τη στιγμή ήθελα απλά να σε αγκαλιάσω, να σου πω “Αγάπη μου, κοίτα, τα κατάφερα!”. Ήθελα όμως να ήσουν ζεστός και αληθινός μέσα στα δύο μου χέρια και να μοιραστώ αυτή την επιτυχία, ήθελα να σου πω ότι αν δε με σκότωνες, αν δεν έχανα την δύναμή μου, την αξιοπρέπειά μου, δεν θα είχα ξαναγεννηθεί ποτέ και σε ευχαριστώ για αυτό…
Αν πάντα υπάρχει λόγος για ό,τι ζούμε, εσύ ήσουν για αυτόν… Και όμως πάλι δεν είναι αρκετό… Πήρες μαζί σου την αγάπη και ό,τι καλύτερο είχα. Αυτή η πληγή δεν κλείνει και αν όλοι με κοιτάνε με θαυμασμό και λένε τα καλύτερα, αν δεν είσαι εσύ εκεί να ακούσω την φωνή σου, ακόμα πιστεύω ότι έχω αποτύχει. Οξύμωρο όλο αυτό, αλλά έτσι είναι η ζωή…
Και αν σκεφτώ λογικά, όχι, τώρα δε θέλω να είσαι ξανά εδώ. Αν μείνω με την πληγή πως θα συνεχίσω…
Κοίτα τι έκανες… είμαι δύο άνθρωποι σε ένα σώμα….
Και λείπεις από κάθε στιγμή, χαρά και λύπη.
Είσαι ο ένας δυστυχώς, ο ένας που έγινες σκαλί για να χτίσω και ο γκρεμός για να σκοτωθώ…
https://thewomen.gr/
Κατερίνα Ηλέκτρα (Κ.Η.
)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου