Ζουμερά και πεντανόστιμα γεμιστά -Γρήγορη συνταγή, το τέλειο καλοκαιρινό γεύμα
Με αυτή τη νόστιμη και γρήγορη , τα γεμιστά σας θα έχουν εγγυημένη επιτυχία.
Τα γεμιστά είναι ένα πιάτο-ορόσημο στα ελληνικά οικογενειακά τραπέζια και δικαίως βρίσκεται στην κορυφή της λίστας με τα πιο δημοφιλή παραδοσιακά πιάτα.
Είτε ορφανά, είτε με κιμά, με συνοδεία φέτας ή γιαουρτιού, ακόμη και σε πιο πειραγμένες εκδοχές όπως αυτή με την κινόα που είχαμε δει παλαιότερα, το αγαπημένο φαγητό γίνεται πάντοτε ανάρπαστο και δεν απογοητεύει ποτέ.
Ωστόσο, μια καλή συνταγή είναι σημαντική προϋπόθεση για να επιτευχθεί η γλυκιά γεύση και η ζουμερή υφή που κάνει το αγαπημένο πιάτο τόσο ξεχωριστό.
Υλικά
6 πιπεριές για γέμισμα
6 ντομάτες ώριμες
150γρ. ρύζι καρολίνα
100-150γρ. ρύζι μπονέτ (υπολογίζουμε 2 κ.σ. ρύζι (1 καρολίνα, 1 μπονέτ) για κάθε μέτριου μεγέθους πιπεριά ή ντομάτα)
2 κρεμμύδια ψιλοκομμένα
1 φλιτζ. χυμός ντομάτας
1½ φλιτζ. ελαιόλαδο
1 ματσάκι μαϊντανός ψιλοκομμένος
1 ματσάκι δυόσμος ψιλοκομμένος
1 κ.γ. ρίγανη
1 κ.γ. ζάχαρη
αλάτι
πιπέρι
Εκτέλεση
Καθαρίζουμε τις πιπεριές, τις πλένουμε εξωτερικά, κόβουμε ένα οριζόντιο κομμάτι από την πάνω πλευρά τους και αφαιρούμε τα σπόρια.
Καθαρίζουμε τις ντομάτες, τις πλένουμε εξωτερικά, κόβουμε ένα οριζόντιο κομμάτι από την κάτω πλευρά τους και αδειάζουμε τη σάρκα τους με κουταλάκι. Την σάρκα τους την κρατάμε και την περνάμε από μπλέντερ.
Σε μπασίνα βάζουμε το μισό λάδι και προσθέτουμε το κρεμμύδι, τις σάρκες από τις ντομάτες, τα μπαχαρικά και τη ζάχαρη, το μαϊντανό και το δυόσμο. Πλένουμε το ρύζι και το προσθέτουμε στη μπασίνα. Ανακατεύουμε καλά.
Γεμίζουμε τις ντομάτες και τις πιπεριές (όχι μέχρι πάνω, γιατί το ρύζι διογκώνεται κατά το ψήσιμο) και τις βάζουμε σε ταψί. Αλατίζουμε από πάνω και περιχύνουμε με το υπόλοιπο λάδι και το 1 φλιτζ. ντομάτα. Προαιρετικά μπορούμε ανάμεσα στις πιπεριές να κόψουμε και μια πατάτα.
Προθερμαίνουμε το φούρνο στους 200°C. Βάζουμε λίγο νεράκι στο ταψί (μέχρι τη μέση κάθε γεμιστού), σκεπάζουμε με αλουμινόχαρτο και το τοποθετούμε στο φούρνο. Εναλλακτικά βάζουμε τα γεμιστά σε γάστρα.
Ψήνουμε στον αέρα και ψήνουμε για περίπου 1μιση – δύο ώρες. Κατά τη διάρκεια του ψησίματος γυρνάμε τα γεμιστά. Προς το τέλος του ψησίματος, αφήνουμε ξεσκέπαστα για να πάρουν χρώμα
Έκπληκτοι οι αρχαιολόγοι: Εξαιρετικά καλοδιατηρημένο άγαλμα βρέθηκε στην αρχαία πόλη Ηράκλεια Σιντικής
Βούλγαροι αρχαιολόγοι ανακάλυψαν ένα καλοδιατηρημένο, μαρμάρινο άγαλμα που απεικονίζει τον Ερμή, τον αγγελιαφόρο των θεών της ελληνικής μυθολογίας
κατά τη διάρκεια μιας ανασκαφής σε ένα ρωμαϊκό αποχετευτικό δίκτυο, ανακοίνωσε ο καθηγητής αρχαιολογίας, Λουντμίλ Βαγκαλίνσκι που ηγείται των ανασκαφών, σύμφωνα με το βουλγαρικό πρακτορείο ειδήσεων (BTA) και το πρακτορείο Reuters.
Η απρόσμενη ανακάλυψη του ύψους 2 μέτρων αγάλματος έγινε κατά τη διάρκεια ανασκαφών στην τοποθεσία της αρχαίας πόλης Ηράκλειας Σιντικής στη νοτιοδυτική Βουλγαρία, κοντά στα ελληνικά σύνορα.
Εξηγώντας την καλή κατάσταση που βρέθηκε το άγαλμα, οι αρχαιολόγοι που ηγούνται των ανασκαφών τόνισαν ότι μετά από έναν σεισμό που κατέστρεψε την πυκνοκατοικημένη πόλη περίπου το 388 μ.Χ., το άγαλμα τοποθετήθηκε προσεκτικά στους υπονόμους και καλύφθηκε με χώμα.
«Το κεφάλι είναι καλοδιατηρημένο. (Είναι) σε πολύ καλή κατάσταση. Υπάρχουν ορισμένες ρωγμές στα χέρια», δήλωσε ο Λουντμίλ Βαγκαλίνσκι, προσθέτοντας ότι το άγαλμα είναι ένα ρωμαϊκό αντίγραφο ενός αρχαίου ελληνικού πρωτότυπου αγάλματος. Το άγαλμα θα μεταφερθεί στο Ιστορικό Μουσείο στο Πέτριτς, πρόσθεσε ο καθηγητής.
Η Ηράκλεια Σιντική ήταν μια μεγάλη πόλη που ιδρύθηκε από τον Έλληνα βασιλιά του Βασιλείου της Μακεδονίας, Φίλιππο Β΄, μεταξύ 356 π.Χ. και 339 π.Χ.
Αρχαιολόγοι δηλώνουν ότι οι κάτοικοι της Ηράκλειας Σιντικής πιθανότατα προσπάθησαν να διατηρήσουν το άγαλμα, ακόμη και μετά την εγκαθίδρυση του Χριστιανισμού ως επίσημης θρησκείας στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.
Μετά τον σεισμό, η Ηράκλεια Σιντική έπεσε σε ταχεία παρακμή και εγκαταλείφθηκε γύρω στο 500 μ.Χ.
Δάκρυα ξεχύνονται στο πάτωμα και τούτη την βραδιά. Μια βραδιά με φεγγάρι που φέρνει θύμησες. Την δική σου ξεχωριστή ανάμνηση. Πόσες φορές μέσα στα χρόνια ευχήθηκα να είχαμε χωρίσει και να ζούσες έστω και σε άλλη ήπειρο… Να ήξερα ότι ζεις και αναπνέεις. Ότι έστω για μια φορά θα μπορούσα να ακούσω την φωνή κι ας μην σε έβλεπα ξανά. Παρακαλούσα να ήταν όλα ένα αστείο και να ζεις στην Ανατολή, να σε νιώθω ζωντανό ήθελα ακόμα κι αν θυσίαζα την αγάπη μου, θα αντάλλασσα τον θάνατο με έναν επώδυνο χωρισμό. Είναι μια κραυγή που στάθηκε και πάγωσε μέσα μου εκεί την μια και μοναδική στιγμή που ο επίλογος δόθηκε τραγικά, όταν οι χτύποι σου σταμάτησαν και η ψυχή σου δεν ήταν πια δική μου, πέταξε ψηλά για να λυτρωθεί. Η καρδιά απλά έπαψε να υπάρχει και τα σ’ αγαπώ όλα φυλακίστηκαν εντός μου, τυλίγοντάς με σε ένα σκοτάδι βαθύ μέσα μου.
Σαν σήμερα οι ψυχές επιστρέφουν εκεί που ανήκουν κι εγώ σε ένιωσα χθες, το ξέρω, ήταν τα δικά σου αγγίγματα που δεν με άφησαν να κοιμηθώ. Ο χωρισμός είναι κάτι που ανατρέπεται, μα ο θάνατος δεν έχει επιστροφή, δεν έχει ελπίδα. Σε εκείνη την τελευταία σκηνή γυρίζω, βλέπω το βλέμμα σου που με αποφεύγει, δεν θέλεις το αντίο να πεις. Αν γύριζα τον χρόνο πίσω, το μόνο που θα άλλαζα ήταν οι στιγμές που χάθηκαν μεταξύ μας από ανόητα συμβάντα. Στιγμές που νόμιζα δεδομένες, αλλά έρχεται ο χρόνος που είναι τιμωρός αν αφεθείς στην ρουτίνα και βαλτώσεις. Αν ξεχάσεις όνειρα και σε καταβάλει ο φόβος, δεν ζεις. Ο χωρισμός με θάνατο βάζει ένα τέλος βίαιο, δεν μπορείς εύκολα να το δεχτείς, δεν το ξεπερνάς.
Μακάρι να ένιωθα ότι κάπου αναπνέεις κι ας μην σε έβλεπα ποτέ. Θα θυσίαζα ακόμα και την καρδιά μου για να αισθάνομαι ότι κάπου η ανάσα σου δίνει ζωή και χαμόγελα. Άραγε ποιος τρελός μπορεί να συγκρίνει έναν θάνατο που δεν έχει συνέχεια, με έναν απλό χωρισμό; Σε έναν απλό χωρισμό πάντα θα υπάρχει ελπίδα να συναντήσεις ξανά τον άνθρωπο που αποχωρίστηκες, στο θάνατο, το μαχαίρι κόβει κάθε δεσμό με τον εδώ κόσμο και το κενό που ακολουθεί είναι τόσο μεγάλο που σε βυθίζει σε μια άβυσσο. Αυτό το βάρος θα κουβαλάω, έναν βίαιο ματωμένο χωρισμό που θα με ακολουθεί μέχρι την τελευταία μου ανάσα.
Ερωτευμένη με την γραφή. Από μικρή έγραφα στίχους, η ζωή με πήγε σε άλλα μονοπάτια και έτσι άφησα το όνειρο. Η ασθένεια όπλισε την πένα μου και μου θύμισε την μεγάλη μου αγάπη την συγγραφή. Τώρα είμαι αρθρογράφος ψυχής και συγγραφέας , έχω εκδώσει το πρώτο μου βιβλίο και συνεχίζω. Γιατί ποτέ δεν είναι αργά για τα όνειρα . Όλα είναι δυνατά. Μεγαλωμένη Θεσσαλονίκη και τα τελευταία χρόνια στην Αθήνα γράφω για να μεταφέρω τον κόσμο στο δικό μου όμορφο ταξίδι
Η Εταιρία Γραμμάτων & Τεχνών Πηλίου και ο Σύλλογος Φίλων Μουσείου Γ. Δροσίνη διοργανώνουν πολιτιστική εκδήλωση αφιερωμένη στο φημισμένο ποιητή, με συνδιοργανωτή, μεταξύ άλλων, τον Δήμο Ζαγοράς – Μουρεσίου.
Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί την Παρασκευή 5 Ιουλίου και ώρα 20:00 στην πλατεία Γ. Δροσίνη στο κέντρο του Χορευτού.
Στο πρόγραμμα της εκδήλωσης περιλαμβάνονται ομιλίες, τοποθέτηση μαρμάρινης αναμνηστικής πλάκας, απαγγελία ποιημάτων του ποιητή και προβολή βίντεο για το Μουσείο Γ. Δροσίνη.
Χαιρετισμό στην εκδήλωση θα απευθύνει ο Δήμαρχος Ζαγοράς – Μουρεσίου κ. Κων. Καραγεωργίου.
Συνδιοργανωτές είναι επίσης η Περιφέρεια Θεσσαλίας και η Δημόσια Ιστορική Βιβλιοθήκη Ζαγοράς που διαθέτει τον χώρο της για την έκθεση.
Τα τοπικά προϊόντα του Βόλου που αξίζει να δοκιμάσετε
Μαρίνα Πετρίδου
10' 17" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο
Κασέρι, χαλβάς, τσίπουρο, αλίπαστα και άλλα προϊόντα που έχουν γεύση Βόλου
Τσίπουρο
Στον Βόλο η ερώτηση για το τσίπουρο δεν είναι ποτέ «πόσο;», αλλά «με ή χωρίς;». Οι μισοί Θεσσαλοί το προτιμούν με και οι άλλοι χωρίς γλυκάνισο· είναι καθαρά θέμα γούστου.
Το αποσταγματοποιείο και οινοποιείο Αποστολάκη βρίσκεται στο Κρόκιο, 30 χλμ. νοτιοδυτικά του Βόλου, δίπλα στους δικούς του αμπελώνες. Παράγει ετησίως περίπου 500 τόνους αποστάγματα και οινοποιεί κρασιά τόσο από ελληνικές όσο και από διεθνείς ποικιλίες. Τα τρία τσίπουρα της οικογένειας Αποστολάκη, το παλαιωμένο τους σε δρύινα βαρέλια, με και χωρίς γλυκάνισο, τα βρίσκουμε σε όλη την Ελλάδα και φυσικά στον Βόλο. Γίνονται από την απόσταξη διαλεχτών στεμφύλων θεσσαλικού Μοσχάτου, από όπου προκύπτει ένα δυνατό, παραδοσιακό τσίπουρο, γεμάτο και στρογγυλό, που αφήνει πιπεράτη γεύση στο στόμα. Έχει φίνα αρώματα με νότες από τριαντάφυλλο, σταφίδα, λουκούμι, κίτρο και μαρμελάδα φραγκόσυκο, ενώ στην εκδοχή με γλυκάνισο έχει αρώματα από πηλιορείτικα βότανα. Το τσίπουρο με γλυκάνισο είναι ένα άριστο απεριτίφ, που θα ευχαριστηθείτε μαζί με ελιές, τουρσιά λαχανικών και μαρινάτα ψάρια. Το χωρίς πίνεται και ως χωνευτικό και φυσικά με αλίπαστα, ψητά θαλασσινά και μαλάκια, ωμά οστρακοειδή και άλλους τσιπουρομεζέδες.
Το τσίπουρο Τοκαλή παράγεται από το 2004 στο Κάστρο Μικροθηβών, 23 χλμ. από τον Βόλο. Ο ποτοποιός και γεωπόνος Νίκος Τοκαλής, από οικογένεια με καταγωγή από την Ανατολική Ρωμυλία, συνεχίζει την τέχνη των προγόνων του. Παράγει τσίπουρο από δικά του σταφύλια και δικό του γλυκάνισο, ενώ σε έκταση 200 στρεμμάτων καλλιεργεί με βιολογικές μεθόδους Μαλαγουζιά, Μοσχάτο Σάμου, Ροδίτη, Σαββατιανό, Μοσχάτο Αμβούργου αλλά και κάποιες ξένες ποικιλίες, όπως Chardonnay, Merlot, Syrah. Έχει φυτεμένα 20 στρέμματα γλυκάνισο, που καλλιεργεί επίσης βιολογικά, και καλύπτει τις ανάγκες του. Στο τσίπουρο άνευ (40% αλκοόλ) χρησιμοποιεί τις πιο αρωματικές ποικιλίες, όπως Μοσχάτο Σάμου, Μαλαγουζιά και Μοσχάτο Αμβούργου, ενώ στο γλυκανισάτο (42% αλκοόλ) χρησιμοποιεί τα λιγότερο αρωματικά σταφύλια. Το αποσταγματοποιείο είναι επισκέψιμο και κατόπιν συνεννόησης πραγματοποιούνται δοκιμές και ξενάγηση στον χώρο.
Το τσίπουρο του Αγροτικού Συνεταιρισμού Νέας Αγχιάλου «Δήμητρα» είναι δυνατό και γλυκόπιοτο, ενώ χαρακτηρίζεται από πλούσια γεύση και υπέροχο άρωμα. Ο συνεταιρισμός είναι από τους παλαιότερους της Ελλάδας. Ιδρύθηκε το 1918 από πρόσφυγες της Ανατολικής Ρωμυλίας, οι οποίοι έφεραν μαζί τους το μεράκι της αμπελουργίας. Σήμερα διαθέτει μια υπερσύγχρονη μονάδα αποσταγματοποιείου-ποτοποιείου, εξοπλισμένου με την τελευταία τεχνολογία.
Τα τσίπουρα του Βόλου θα τα βρείτε σε τοπικές κάβες και φυσικά στα τσιπουράδικα.
Χαλβάς Παπαγιαννόπουλου
Η χαλβαδοποιία Παπαγιαννόπουλος ιδρύθηκε το 1919 από τον προπάππου του σημερινού ιδιοκτήτη, ο οποίος έφερε την τέχνη του χαλβά από την Κωνσταντινούπολη, και πλέον αποτελεί βολιώτικο θεσμό. Πάντα χαμογελαστός και κοινωνικός, ο Γιάννης Παπαγιαννόπουλος, που κρατάει τα ηνία της επιχείρησης από τη δεκαετία του 1970, υποδέχεται τους πελάτες του στο μικρό μαγαζί λιανικής, μπροστά από το εργαστήριο. Μαζί και οι κόρες του, που δουλεύουν στο πλευρό του.
Ο χαλβάς τους είναι υποδειγματικά φτιαγμένος, πλασμένος σε ρολό, και διατίθεται σε περιτύλιγμα από γυαλιστερό ασημόχαρτο ή απλό λαδόχαρτο. Έχει ενδιαφέρον η εκδοχή με καφέ εσπρέσο, αλλά το σήμα κατατεθέν τους είναι ο χαλβάς με κακάο, φουντούκι και σταφίδες. Είναι μέτρια ινώδης, με ωραία μαστιχωτή υφή, φίνο άρωμα, γεύση με ισορροπημένη γλύκα και αφήνει μια θεσπέσια επίγευση κακάου και ταχινιού. Χρησιμοποιούν το δικό τους ταχίνι, από σουσάμι που εισάγουν από την Αίγυπτο και το Σουδάν. Η πρώτη ύλη αλέθεται σε πετρόμυλους και πιο σύγχρονους μύλους με ψύξη, ενώ ζυμώνεται πάντα με το χέρι. Αν είστε τυχεροί και πετύχετε χαλβά που μόλις πακεταρίστηκε, μη χάσετε την ευκαιρία να τον απολαύσετε όσο είναι ζεστός – η γευστική εμπειρία είναι μοναδική.
Πριν από την οικονομική κρίση, στον Βόλο υπήρχαν πάνω από δέκα εργοστάσια αλιπάστων. Πλέον έχουν μείνει μόνο τρία, τα Fi.del, Αμβροσία και Hellas Meze. Στην εταιρεία Fi.del μάς περίμενε η τρίτη γενιά ιδιοκτητών, ο Νίκος και ο Μιχάλης Βασιλούδης, οι οποίοι μας ξενάγησαν στις εγκαταστάσεις του εργοστασίου και στην παραγωγική γραμμή. Τα δύο αδέλφια κληρονόμησαν την επιχείρηση από τους παππούδες τους και συνεχίζουν σταθερά την οικογενειακή ιστορία. Με τον παραδοσιακό τρόπο παστώνουν τα ψάρια που έρχονται από τον Παγασητικό και άλλα σημεία της Ελλάδας. Τα ψήνουν στο αλάτι ή τα καπνίζουν σε ειδικούς φούρνους. Χρησιμοποιούν γαύρο, σαρδέλα και κολιό από την Ελλάδα, σκουμπρί, ρέγκα, τόνο και μπακαλιάρο εισαγωγής. Τα αλίπαστα είναι αγαπημένος τσιπουρομεζές των Βολιωτών. Τα τρώνε σκέτα ή τα βάζουν σε σαλάτες. Μάλιστα, τα ρετρό δυομισάκιλα μεταλλικά κονσερβοκούτια, αφού πλυθούν και καθαριστούν καλά, παίρνουν θέση στα τραπέζια κάποιων τσιπουράδικων –μεταξύ μαχαιροπίρουνων και αλατοπίπερων– ως δοχεία απόρριψης για ψαροκόκαλα και κελύφη θαλασσινών ή ως διακοσμητικά του χώρου αντί για γλάστρες.
Fi.del (τέρμα Σταδίου, Νέα Ιωνία Βόλου, τηλ. 24210-69089). Στα σούπερ μάρκετ Γαλαξίας και σε επιλεγμένα deli και παντοπωλεία σε όλη την Ελλάδα. Στον Βόλο, ενδεικτικά στο παντοπωλείο Μπακαλό (Ιάσονος 15, τηλ. 24210-32356) και στο πρατήριο τυροκομείου Καρακάνας (Πολυμέρη 15, τηλ. 24210-27991).
Ambrosia (Β΄ ΒΙ.ΠΕ Βόλου, Βελεστίνο, τηλ. 24250-23960). Σε μεγάλα σούπερ μάρκετ και deli σε όλη την Ελλάδα.
Hellas Meze (Β΄ ΒΙ.ΠΕ Βόλου, Βελεστίνο, τηλ. 24250-22018). Σε μεγάλα σούπερ μάρκετ και deli σε όλη την Ελλάδα.
Μικροζυθοποιίες
Και όμως, οι Βολιώτες πίνουν και άλλα ποτά εκτός από το τσίπουρο. Στην πόλη βρίσκουμε τρεις (!) μικροζυθοποιίες, με την καθεμία να γράφει τη δική της ιστορία στον χώρο. Η Local Streets είναι μια επιχείρηση αμιγώς οικογενειακή. Τα μέλη της οικογένειας Μαλαμούλη, αφού δούλεψαν στον αγροτικό, κατασκευαστικό και ενεργειακό κλάδο, κάνοντας ένα πέρασμα και από την εστίαση, αποφάσισαν να ασχοληθούν επαγγελματικά με τη ζυθοποίηση. Το 2019 εγκαινιάζουν το νέο, σύγχρονο ζυθοποιείο τους στην οδό Λαρίσης, στο κέντρο του Βόλου. Η σχέση τους με την μπίρα έχει τις ρίζες της στο 1965, όταν στο κτήμα τους στο Βελεστίνο άρχισαν να καλλιεργούν κριθάρι και να το πωλούν σε μεγάλες ζυθοποιίες. Σκοπός τους ήταν να το χρησιμοποιήσουν μελλοντικά για την παρασκευή της δικής τους μπίρας.
Σήμερα βγάζουν τρεις ετικέτες, όλες αφιλτράριστες και απαστερίωτες. Η πράσινη είναι μια ευκολόπιοτη Pils, με ωραία πικράδα και γλυκιά επίγευση. Η κίτρινη Weiss, που είναι από τις πιο επιτυχημένες τους, είναι ανοιχτόχρωμη και θολή με διακριτική γεύση μπανάνας. Η μπλε Pale Ale είναι αρωματική, με χαρακτήρα και σώμα, γι’ αυτούς που ψάχνουν τις πιο ιδιαίτερες γεύσεις. Συνδυάζει τα έντονα αρώματα λυκίσκου με την ήπια παρουσία κίτρου και ροδάκινου. Αυτή την περίοδο, η Local Streets συμπράττει επίσης με δύο μικροζυθοποιεία της Αττικής (Local Brewery στο Χαλάνδρι και Paragon Brewery στην Ηλιούπολη), παράγοντας τις λεγόμενες συνεργατικές. Τις μπίρες τους τις βρίσκουμε σε όλο τον Νομό Μαγνησίας, σε μπαρ και μπιραρίες, ακόμη και σε τσιπουράδικα. Το ζυθοποιείο τους είναι επισκέψιμο.
Στο εμπορικό κέντρο του Βόλου, στην οδό Ερμού, βρίσκεται η Ζυθοποιία Πλάστιγγα. Ο τρίτης γενιάς ποτοποιός Γεώργιος Παπαδιώτης αποφάσισε να εξελίξει την οικογενειακή επιχείρηση σε σύγχρονη μικροζυθοποιία και τα κατάφερε. Το όνομα Πλάστιγγα αντλεί τις αναφορές του από την εποχή που στο ποτοποιείο υπήρχε ζυγαριά, στην οποία οι πότες ανέβαιναν πριν και μετά την κατανάλωση, για πλάκα, προκειμένου να συγκρίνουν τη διαφορά στο βάρος τους. Η ζυθοποιία παράγει τέσσερις ετικέτες: η Dry Stout έχει έντονη γεύση και σκούρο χρώμα, βγάζει αρώματα ξηρών καρπών και καφέ. Η Strong Ale έχει αρώματα ανθέων και καβουρδισμένης καραμέλας και ωραίο ρουμπινί χρώμα. Η Urban Ale είναι η πιο ευπώλητη, μια ξανθιά, πικάντικη μπίρα με αρώματα εσπεριδοειδών και βοτάνων. Η Weiss τους είναι νόστιμη και σταρένια, βγάζει αρώματα εσπεριδοειδών και μπανάνας. «Μου αρέσει η αστική νοοτροπία και θέλω η μπίρα να απευθύνεται σε όλους όσοι περνούν από το ζυθοποιείο μας», λέει ο Παπαδιώτης.
Άλματα ποιότητας έχει πραγματοποιήσει η Μικροζυθοποιία Θεσσαλίας από τις αρχές του 2014, οπότε και ιδρύθηκε. Ο Γιάννης Ρηγανέζης δούλευε για χρόνια ως μηχανικός σε εργοστάσιο και η παρασκευή μπίρας ήταν το χόμπι του. Οι μπίρες του είναι χειροποίητες και παράγονται εξ ολοκλήρου στις σύγχρονες εγκαταστάσεις του ζυθοποιείου. Κάποια μάλιστα από τα μηχανήματα που χρησιμοποιούνται στη διαδικασία είναι κατασκευασμένα από τον ίδιο. Κατά καιρούς η Μικροζυθοποιία Θεσσαλίας βγάζει εποχικές μπίρες, αλλά έχει και κάποιες σταθερές. Η Empargo craft έχει πλούσιο αφρό, χρυσαφένιο χρώμα, έντονα αρώματα ανθέων και πιο διακριτικά εσπεριδοειδών. Είναι μια δροσιστική μπίρα που πίνεται ευχάριστα όλο τον χρόνο. Η Molotov, που πήρε χάλκινο μετάλλιο στον διεθνή διαγωνισμό World Beer Idol, είναι μια IPA με κοκκινωπό χρώμα, ωραία ισορροπία σε γλυκά αρώματα βύνης και πικρές νότες λυκίσκου, γεμάτο σώμα και αρκετή περιεκτικότητα σε αλκοόλ (7%). Το μικροζυθοποιείο είναι επισκέψιμο ύστερα από τηλεφωνική συνεννόηση. Ο Γιάννης Ρηγανέζης, παρέα με τον γάτο του Heineken, θα σας ξεναγήσει στον χώρο και θα σας λύσει όλες τις απορίες.
Το κασέρι έχει κατοχυρωθεί ως ΠΟΠ προϊόν της Μακεδονίας, της Θεσσαλίας αλλά και των νομών Ξάνθης και Λέσβου από το 1994. Το διάσημο βολιώτικο τυροκομείο, που παράγει τα εξαιρετικά κασέρια Καρακάνα, έχει διανύσει μια μακρά διαδρομή από τις αρχές του 20ού αιώνα, όταν η οικογένεια Καρακάνα είχε δικό της κοπάδι με κατσίκια και πρόβατα στη Βλάστη Κοζάνης, τόπο καταγωγής της. Νομάδες κτηνοτρόφοι, ο Παναγιώτης και η Σουλτάνα Καρακάνα μετακινούνταν ανά την Ελλάδα μαζί με τα παιδιά τους. Για να καλύψουν τα έξοδά τους, πουλούσαν το γάλα και το τυρί που έφτιαχναν, θέλοντας να συντηρούν το γάλα που περίσσευε.
Το πρώτο τυρί τους ήταν ο μπάτζος, ένα από τα παλαιότερα ελληνικά τυριά, που προέρχεται από την κτηνοτροφική παράδοση της Πίνδου. Το 1970, αποφάσισαν να εγκατασταθούν μόνιμα στο Στεφανοβίκειο Μαγνησίας και να στήσουν το τυροκομείο τους. Ξεκίνησαν με φέτα αρωματική, κεφαλοτύρι επιτραπέζιο και μανούρι, όπως ήξεραν καλά από τους παππούδες τους. Συνέχισαν με την παραγωγή κασεριού, ανθότυρου και νωπής μυζήθρας. Το 2005, την επιχείρηση ανέλαβε ο Παναγιώτης Καρακάνας. Το εξαιρετικό κασέρι τους βγαίνει σε δύο εκδοχές, κλασικό και ωρίμανσης, μοσχοβολάει γάλα, έχει ωραία, βουτυράτη υφή και πλούσια, ξηροκαρπάτη γεύση.
Σύμφωνα με τον ιστορικό Γιάννη Κορδάτο, στους Σταγιάτες Πηλίου η αλλαντοποιία έχει τις ρίζες της στην Τουρκοκρατία. Οι Σταγατιώτες λουκανικάδες της εποχής ήξεραν καλά τα μυστικά της παραγωγής και τα μετέδωσαν από γενιά σε γενιά. Η οικογένεια Στράκα παράγει λουκάνικα από το 1850 στους Σταγιάτες και από το 1948 στην πόλη του Βόλου. Την επιχείρηση έχει αναλάβει σήμερα ο Νίκος Στράκας, πέμπτης γενιάς παραγωγός, στο εκσυγχρονισμένο εργαστήριό του συνεχίζοντας την παράδοση. Το χωριάτικο λουκάνικό τους είναι φόρος τιμής στους προγόνους τους και παράγεται σε μικρές ποσότητες με μυστικό συνδυασμό μπαχαρικών, σε χοιρινά έντερα, χωρίς θερμική επεξεργασία και με φυσικό στέγνωμα στον ήλιο, όπως παλιά. Παράγουν επίσης το ανάμεικτο με ελληνικό βοδινό και χοιρινό από την Κατερίνη, το Διμήνι, το Σέσκλο και τη Λάρισα – είναι το τέλειο λουκάνικο για το πηλιορείτικο σπεντζοφάι, που αγαπούν πολύ και οι Βολιώτες. Από τις πιο πρόσφατες προσθήκες στην παραγωγή τους είναι το λουκάνικο με πράσο και πορτοκάλι, το οποίο προτείνουν για ψήσιμο στα κάρβουνα.
Στράκας, Αγίου Δημητρίου 12, τηλ. 24210-53857, και σε επιλεγμένα εστιατόρια του Βόλου σε διάφορες παραλλαγές και συνταγές.
Τσιτσίραβλα
Από τα τέλη Μαρτίου μέχρι τις αρχές Απριλίου στο Πήλιο οι ντόπιοι οδηγούν πιο προσεκτικά από ό,τι συνήθως. Ο λόγος είναι τα αυτοκίνητα που μπορεί να βρουν σταθμευμένα, ακόμη και στη μέση του δρόμου, από εκείνους που ενθουσιασμένοι σταματούν για να μαζέψουν τσιτσίραβλα. Οι Βολιώτες έχουν τρέλα με τα τσιτσίραβλα, τον αγαπημένο τους τσιπουρομεζέ. Πρόκειται για τουρσάκια από τα νεαρά βλαστάρια ενός είδους άγριας φιστικιάς (με την επιστημονική ονομασία Πιστακία η τερέβινθος), που μόνο οι Βολιώτες τρώνε, παρότι αυτή φύεται σε πολλά μέρη στην Ελλάδα.
Οι δενδρώδεις θάμνοι φυτρώνουν συνήθως αναμέσα σε ελαιόδεντρα στην περιοχή του Πηλίου και του Βόλου, σε βραχώδη παραθαλάσσια μέρη του Παγασητικού Κόλπου αλλά και του Αιγαίου, στα πέριξ της Κριθαριάς, του Μάραθου μέχρι και στο Τρίκερι. Θεωρείται σπάνιος μεζές, έχει ωραία χορταρένια γεύση, ελαφρώς ξηροκαρπάτη, με τραγανή υφή.
Ερασιτέχνες και επαγγελματίες τροφοσυλλέκτες κρεμιούνται από τα βράχια σε απόκρημνες πλαγιές για να μαζέψουν τα περίφημα βλαστάρια. Υπάρχει και ένα ανέκδοτο που περιγράφει γλαφυρά την αγάπη των Βολιωτών για το νόστιμο φυλλαράκι: Ένας παππούς είχε ανέβει σε επικίνδυνο σημείο στο βουνό για να μαζέψει τσιτσίραβλα, γλίστρησε, έπεσε και σκοτώθηκε. Την επόμενη μέρα στην τράπεζα, μια πελάτισσα παρακάλεσε την ταμία να βιαστεί, γιατί είχε να πάει στην κηδεία του παππού, περιγράφοντάς της το συμβάν. Η αντίδραση της υπαλλήλου ήταν ενθουσιώδης: «Μα βγήκαν τα τσιτσίραβλα;» ρώτησε.
Μετά τη συλλογή των βλασταριών ακολουθεί το καθάρισμα, που είναι και ο μεγαλύτερος μπελάς. Από κάθε φυλλαράκι πρέπει να βγει ένα μικρό κοτσάνι, που είναι σκληρό και δεν τρώγεται. Τα βλαστάρια ζεματίζονται και μένουν για μερικές ώρες σε άλμη, ύστερα σε ξίδι και στο τέλος σε αεροστεγώς κλεισμένα βαζάκια με φύλλα μάραθου και σκόρδο. Είναι έτοιμα για κατανάλωση μετά από 20 μέρες.
Remaining Time -0:00
Advertisement
Τσιτσίραβλα θα βρείτε στα τσιπουράδικα και στις αγορές του Βόλου, κυρίως τους καλοκαιρινούς μήνες, γιατί εξαντλούνται γρήγορα.
Ταμανγκούρείναι ο τίτλος του πρώτου πεζογραφικού έργου της βραβευμένης Ελβετίδας ποιήτριας Λέτα Σεμαντένι(Leta Semadeni, 1944 -) που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Loggia,(μετάφρασηΤέο Βότσος). Το Ταμανγκούρ, ένα απομακρυσμένο πευκοδάσος στις Άλπεις, κοντά στο Σκουόλ όπου γεννήθηκε η συγγραφέας, γίνεται στην ιστορία αυτή ένας τόπος μέσα στα σύννεφα, εκεί που πηγαίνουν οι ψυχές μετά το θάνατο. Ένας παράδεισος ψηλά στο βουνό, εκεί που θα ήθελε ο καθένας να φαντάζεται ότι βρίσκονται οι αγαπημένοι του απόντες.
Η ιστορία που αφηγείται η Σεμαντένι αφορά σ’ ένα παιδί που μεγαλώνει με τη γιαγιά του σ’ ένα μικρό χωριό στις Άλπεις. Εκεί κοντά στη φύση, μέσα από την παρατήρηση ζώων και ανθρώπων, με ιστορίες φανταστικές και αναμνήσεις που μοιάζουν με όνειρα, το παιδί μαθαίνει να εμπιστεύεται και να διαχειρίζεται απώλειες, φόβους, ενοχές και κενά˙ μαθαίνει τον κόσμο.
Στο Ταμανγκούρ, πρωταγωνιστές είναι το παιδί, η γιαγιά, ο παππούς, αρκετοί από τους κατοίκους του χωριού αλλά και η ίδια η φύση. Βέβαια ο παππούς πρωταγωνιστεί μόνο στις αναμνήσεις της γιαγιάς και του παιδιού γιατί δεν είναι παρών. Ο παππούς με τα μεταξένια πόδια, που προχωρούσε σαν βασιλιάς, ‘εντελώς ξαφνικά πριν από ένα χρόνο την κοπάνησε ο δειλός’ όπως λέει η γιαγιά, για το Ταμανγκούρ, τον παράδεισο των κυνηγών ‘και ο παππούς κυνηγός και ο ίδιος κέρδισε το δίχως άλλο επάξια την άδεια εισόδου σε τούτο τον παράδεισο’.
Εκτός από το παιδί, τη γιαγιά και τον παππού, των οποίων τα ονόματα δεν αναφέρονται, οι άλλοι χαρακτήρες εμφανίζονται στην ιστορία με το όνομά τους, να συμπλέουν μαζί τους και να αποτελούν κυρίαρχα στοιχεία στις αναμνήσεις του παιδιού που τους παρατηρεί, ακούει τις ιστορίες τους, μιμείται τον βηματισμό τους για να τους καταλάβει καλύτερα. Είναι η Έλσα, μια γυναίκα από τους παράξενους που φτάνουν στο χωριό και ξυπνούν τους κατοίκους από την ανία τους, μια μοδίστρα με μάτια κροκόδειλου που κλέβει τις αναμνήσεις των άλλων, ένας καπνοδοχοκαθαριστής που κοιτάζει πολύ βαθιά μες στο ποτήρι, η Λουτσία, η φίλη του παιδιού που μοιράζονται εμπειρίες και σκανταλιές. Ένας χαρακτήρας είναι και το ίδιο το χωριό, φωλιασμένο μέσα στα βουνά, με το σχολείο και την εκκλησία του, το παγκάκι των ψεμάτων που κάθονται οι ηλικιωμένοι, το ποτάμι και μια κατσίκα που γυρνά στους δρόμους χωρίς κουδούνι.
Το παιδί είναι όμορφο παρόλο που αλληθωρίζει από το ένα μάτι και φοράει γυαλιά. Είναι επίσης ευαίσθητο σαν όλα τα παιδιά και περίεργο για τα μυστήρια της ζωής. Είναι ένα παιδί που φτάνει στο χωριό για να ζήσει με τους παππούδες του μετά από μια τραγωδία. Ο μικρός αδελφός του παιδιού παρασύρθηκε από το νερό και χάθηκε στη Μαύρη Θάλασσα, ίσως από απροσεξία του παιδιού. ‘Ήταν απολύτως σίγουρο ότι είχε σβήσει τον ήλιο της μητέρας και τη βύθισε στο σκοτάδι. Αυτό κανείς δεν μπορούσε να το συγχωρέσει, ακόμα και μια μάνα δεν είχε το απαραίτητο κουράγιο. Μόνο μια γιαγιά μπορούσε να επιστρατεύσει αυτή τη δύναμη.’ Κλεισμένο στον εαυτό του και αμίλητο χώνεται στις μεγάλες αγκαλιές του παππού και της γιαγιάς και μαθαίνει να μη φοβάται πια τη ζωή. Ο παππούς φεύγει νωρίς – για το Ταμανγκούρ – αλλά το παιδί με τη γιαγιά τον κρατούν κοντά τους, η κάθε μια μέσα από τις προσωπικές της αναμνήσεις αλλά και από το αχνάρι που άφησε στην ψυχή της άλλης. Η γιαγιά κάθε φορά που σκέφτεται τον παππού σηκώνει τα μάτια της προς το Ταμανγκούρ ενώ το παιδί νοσταλγεί τα παιχνίδια, τις σκανταλιές, τις ιστορίες που σκαρφιζόταν αλλά και τις σιωπές του. Κι έτσι ο παππούς αν και απών τις συνοδεύει στη ζωή τους αφού ‘αυτά που απουσιάζουν είναι πάντα αυτά που καταλαμβάνουν τόσο χώρο’.
Υπάρχουν όμορφες στιγμές στη ζωή με τη γιαγιά ‘η γιαγιά είναι ένας άγγελος που εκπληρώνει κάθε σου επιθυμία’, αλλά υπάρχουν και δύσκολες στιγμές όταν η γιαγιά ‘μετατρέπεται σε κακιά μάγισσα’. Το παιδί όμως δεν φοβάται γιατί ‘η γιαγιά ξέρει ότι μπορεί να επιτρέπει στον εαυτό της τα πάντα, χωρίς να διακινδυνεύει να χάσει το παιδί. Εκείνο τρυπώνει μέσα στην σκέψεις της˙ μπορεί να ακούει τις σκέψεις της γιαγιάς και μυρίζεται τα πάντα, ξέρει τι κρύβεται πίσω από την οργή της.’Η γιαγιά είναι καταφύγιο και οδηγός. Μαθαίνει στο παιδί να μην φοβάται, να σέβεται τη φύση αλλά και τη μοναξιά, να χρησιμοποιεί τη φαντασία του, να κατανοεί και να τιμά τη ζωή και τα αισθήματα, το βοηθάει να ελευθερωθεί από τις ενοχές και τους εφιάλτες, να δυναμώσει και να σταθεί στα πόδια του. Η γιαγιά μαλακώνει την τραυματισμένη καρδιά του παιδιού για να δεχτεί πάλι τη ζωή και τις αναμνήσεις. Γιατί ‘συνήθως η μνήμη απέχει πολύ από την αλήθεια, χαρίζει όμως ευτυχία αρκεί να μπορείς που και που να διαγράφεις κάτι’. Η γιαγιά ανατρέχει στις ιστορίες της ζωής της, τότε που έπαιζε πιάνο, που ταξίδευε στον κόσμο, τότε που γνώρισε τον παππού. Η γιαγιά αγαπάει τη ζωή˙ λαχταράει ένα καλό γεύμα, μια ταινία τρόμου, τη φρέσκια ματιά για τον κόσμο, τα ταξίδια. Και αυτή την αγάπη για τη ζωή εξηγεί στο παιδί κάθε μέρα, χωρίς ποτέ να χάνει τη σοφία της.
Το Ταμανγκούρ είναι ένα μυθιστόρημα γεμάτο υπαινικτικότητα και συναισθηματισμό, καθημερινές περιπέτειες και υπαρξιακά ερωτήματα για τη ζωή, την απώλεια και τον έρωτα. Ο κόσμος του φιλτράρεται μέσα από την παιδική ματιά και ανακατασκευάζεται από την εφευρετικότητά της. Οι χειρονομίες, οι λέξεις, οι αναμνήσεις, οι γεύσεις και οι ήχοι γεμίζουν την ιστορία με νοήματα ˙ μια ιστορία που ξετυλίγεται μέσα από μικρά ποιητικά κεφάλαια σαν κινηματογραφικές σεκάνς, γεμάτα εικόνες και μεταφορές που αποτυπώνουν άλλοτε με θλίψη και άλλοτε με νοσταλγία ή χιούμορ, στιγμές χαράς, πόνου, μοναξιάς, αγάπης και αποχαιρετισμού. Είναι οι στιγμές της παιδικής ηλικίας μιας γυναίκας που φαίνεται να όρισαν την ενήλικη ζωή της και τις ανασύρει ίσως για να παρηγορηθεί για μια ακόμη απώλεια.
Ο μεταφραστής Τέο Βότσος, στο εισαγωγικό του σημείωμα γράφει : «Οι αριθμημένες «μινιατούρες» του Ταμανγκούρ, της Λέτα Σεμαντένι, γράφτηκαν αρχικά ως μικρά αφηγηματικά ποιήματα. Ώσπου την άκουσε να τα διαβάζει σε μια εκδήλωση η εκδότρια Ντανιέλα Κοχ, του εκδοτικού οίκου Rotpunktverlag, και της πρότεινε να τα συνθέσει σε ένα μυθιστόρημα.»
