Τέμπη: Δύο χρόνια μετά

 Δύο χρόνια μετά. Δύο χρόνια από τη νύχτα που το ρολόι σταμάτησε, διαλύθηκε σε κομμάτια, που ο χρόνος διχοτομήθηκε σε «πριν» και «μετά».

28 Φεβρουαρίου 2023, ώρα: 23:22, Τέμπη: η νύχτα βάφτηκε με αίμα και σπαραγμό. Ένα ταξίδι ρουτίνας μετατράπηκε σε μια εφιαλτική στιγμή που πάγωσε τον κόσμο γύρω της. Μια καταστροφή που άφησε πίσω της στάχτες, θρήνο και σπαραγμό. Πενήντα επτά ψυχές, γεμάτες ζωή, νιάτα, όνειρα, ιστορίες και ανεκπλήρωτες υποσχέσεις, βρήκαν τραγικό τέλος. Ένα τέλος αδιανόητο, ανείπωτα σκληρό, παρέσυρε στο χάος, στο θρήνο αμέτρητες οικογένειες…

Σκέψου: άνθρωποι που λίγες ώρες πριν γελούσαν, είχαν ανταλλάξει φιλιά αποχαιρετισμού, αγκάλιαζαν αγαπημένους, κοίταζαν έξω από το παράθυρο του τρένου ανυποψίαστοι. «Μαμά-μπαμπά έρχομαι, επιστρέφω, φτάνω, θα τα πούμε σε λίγες ώρες», «θα τα πούμε αύριο», χωρίς να ξέρουν πως το αύριο δεν θα έρθει ποτέ. Νέοι που γύριζαν με τις αποσκευές γεμάτες όνειρα, γονείς που επέστρεφαν στην αγκαλιά των παιδιών τους, ψυχές που είχαν ακόμα τόσα να πουν, φίλοι τόσα να μοιραστούν, τόσα να ζήσουν. Ένα τρένο γεμάτο ζωή που βρέθηκε σε έναν δρόμο χωρίς επιστροφή. Ένα λάθος, μια στιγμή, και όλα έγιναν στάχτη. Μια σύγκρουση που διέλυσε σάρκες και μέταλλο, που έσβησε φωνές, που άφησε πίσω της μόνο ουρλιαχτά και εκκωφαντική σιωπή και δεκάδες τραυματίες με «ανοιχτά» τραύματα στην ψυχή τους ακόμα και σήμερα. Εικόνες, ήχοι – βοές, ουρλιαχτά – που δεν μπορούν να βγάλουν από το μυαλό τους: «Ένα κομμάτι μας πέθανε εκείνο το βράδυ. Σκοτώθηκε εκεί!».

Δύο χρόνια μετά, δεν είναι μόνο οι οικογένειες που θρηνούν. Είναι ένα συλλογικό τραύμα, ένα πένθος που δεν ξεπερνιέται, μια πληγή που δεν κλείνει αλλά ματώνει ακόμα ζητώντας το γιατρικό της δικαίωσης, ένα βάρος που κουβαλάμε όλοι. Η μνήμη παραμένει ζωντανή, δεν έχει ξεθωριάσει, δεν έχει ξεχαστεί, δεν έχει θαφτεί κάτω από τις επόμενες ειδήσεις, δεν κρύφτηκε πίσω από την καθημερινότητα. Αντίθετα, έχει ριζώσει βαθιά, μας έχει αλλάξει, μας έχει κάνει πιο δύσπιστους, πιο ανήσυχους, πιο πονεμένους. Έγινε ένας μόνιμος ψίθυρος στις ψυχές μας, ένα πένθος που αγκαλιάζει την Ελλάδα και απλώνεται μακριά, πέρα από σύνορα, πέρα από χρόνους γιατί ο θάνατος δεν γνωρίζει γεωγραφίες, και ο πόνος είναι κοινός σε κάθε γωνιά του κόσμου.

Και αν για εμάς, τους ενήλικες, είναι δύσκολο να χωρέσουμε στο μυαλό μας αυτή την καταστροφή, φαντάσου τα παιδιά. Τα παιδιά που άκουσαν, που είδαν εικόνες στις οθόνες, που διάβασαν λόγια ανείπωτου πόνου στα κοινωνικά δίκτυα, που άκουσαν ψιθύρους στα σχολικά διαλείμματα. Πώς να τους εξηγήσεις το ακατανόητο; Πώς να τους μιλήσεις για ένα λάθος που κόστισε ζωές; Πώς να διαχειριστείς τις απορίες, την ανασφάλεια; Πώς να αποκρούσεις τον φόβο που φωλιάζει μέσα τους;

Οι γονείς, οι εκπαιδευτικοί, οι ενήλικες γύρω τους, έχουν ένα βάρος στις πλάτες τους. Δεν υπάρχουν μαγικές λέξεις, δεν υπάρχουν φτιασιδωμένες αλήθειες να απαλύνουν τον φόβο, να σβήσουν την πραγματικότητα. Όμως, αυτή η συζήτηση είναι απαραίτητη. Δεν μπορούμε να σιωπήσουμε. Δεν μπορούμε να ξεχάσουμε. Δεν μπορούμε να αγνοούμε τον πόνο, δεν μπορούμε να παρακάμπτουμε δύσκολες ερωτήσεις. Ο θρήνος πρέπει να γίνει μάθημα, η μνήμη να γίνει φάρος για το μέλλον.

Ας σταθούμε, λοιπόν, δίπλα στα παιδιά και τους εφήβους. Ας αφήσουμε στην άκρη τις διαμάχες, ας μην παρασυρθούμε από πολιτικές αντιπαραθέσεις και διχασμούς. Σε αυτόν τον πόνο, δεν υπάρχουν στρατόπεδα, παρά μόνο άνθρωποι ενωμένοι απέναντι στη θλίψη. Ας τους μιλήσουμε με ειλικρίνεια, με ενσυναίσθηση, με αγάπη. Ας τους δείξουμε ότι ο κόσμος μπορεί να είναι σκληρός, αλλά η ανθρωπιά και η μνήμη είναι πιο δυνατές. Ας ακούσουμε τις ανησυχίες τους, ας τους δώσουμε χώρο να εκφραστούν, να θρηνήσουν, να θυμούνται.

Και πάνω απ’ όλα, ας μην ξεχάσουμε. Γιατί η λήθη είναι ο δεύτερος θάνατος – και οι 57 ψυχές αξίζουν να ζουν στη μνήμη μας, να γίνουν φωτεινές υπενθυμίσεις όχι μόνο του παρελθόντος, αλλά και της ευθύνης μας για ένα ασφαλέστερο, και πιο δίκαιο αύριο.

Μαρίνα Μόσχα

https://marinamoscha.life/

Είδες κλειδιά δίπλα στο αυτοκίνητό σου; -Γιατί πρέπει να κλειδώσεις οπωσδήποτε τις πόρτες

 Είδες κλειδιά δίπλα στο αυτοκίνητό σου; -Γιατί πρέπει να κλειδώσεις οπωσδήποτε τις πόρτες

Οι κλέφτες δεν αποσκοπούν πάντα στην ολική κλοπή του οχήματος, καθώς τους αρκούν τα αντικείμενα που έχει ο οδηγός εντός του αυτοκινήτου του.

Δεν έχουν τέλος οι κλοπές αυτοκινήτων, με τις συμμορίες να «χτενίζουν» τους δρόμους αναζητώντας την κατάλληλη ευκαιρία για να δράσουν, στερώντας από τον ιδιοκτήτη ένα όχημα που πολλές φορές αποτελεί μόχθο μιας ζωής.

Πολλές φορές, βέβαια, οι σπείρες δεν βάζουν στο στόχαστρο το ίδιο το αυτοκίνητο, αλλά αντικείμενα που ενδέχεται να έχει αφήσει ο οδηγός πάνω στη βιασύνη εντός αυτού, ενώ σε ορισμένες περιπτώσεις δεν διστάζουν να «χτυπήσουν» ακόμα και όταν ο οδηγός βρίσκεται εντός της καμπίνας.

Στην τελευταία, μάλιστα, περίπτωση επιστρατεύουν κόλπα που αυξάνουν τις πιθανότητες επιτυχίας του εγχειρήματός τους. Την προσοχή των οδηγών για ένα από αυτά τα τρικ εφιστά η ισπανική αστυνομία μέσω ενός βίντεο που δημοσίευσε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και αναπαριστά το modus operandi των σπειρών.

Οι μακρυχέρηδες επιχειρούν ως ομάδα δύο ατόμων, με έναν εξ αυτών να προσεγγίζει το αυτοκίνητο, ρίχνοντας στο έδαφος ένα μπρελόκ με κλειδιά. Στη συνέχεια απευθύνεται στον οδηγό, ενημερώνοντάς τον ότι την ώρα που επιβιβαζόταν στο ΙΧ, του έπεσαν τα κλειδιά του.

Όταν ο τελευταίος εξέλθει από το όχημα για να ελέγξει αν του έχουν πέσει πράγματι τα κλειδιά, αναλαμβάνει δράσει ο συνεργός του… Καλού Σαμαρείτη. Τρυπώνει από την πόρτα του συνοδηγού στην καμπίνα, και με αστραπιαίες κινήσεις αφαιρεί ό,τι πολύτιμο εντοπίσει, όπως κινητά τηλέφωνα, τσάντες και πορτοφόλια, και στη συνέχεια γίνεται καπνός από το σημείο.

Σε τέτοιες περιπτώσεις, η αστυνομία καλεί τους οδηγούς να είναι ιδιαίτερα προσεκτικοί και να μην εξέρχονται από το όχημα. Οφείλουν δε να κλειδώνουν τις πόρτες και να απομακρύνονται από το σημείο.

Αξίζει, τέλος, να σημειωθεί ότι για αντί για κλειδιά, πολλές φορές οι συμμορίες ρίχνουν στο έδαφος ένα πορτοφόλι (διαβάστε περισσότερα εδώ).

https://www.carandmotor.gr/

Απόκοσμo πλάσμα ανασύρθηκε από τον βυθό – Η αποκρουστική όψη του

Ο ωκεανός είναι σκοτεινός και γεμάτος τρόμους.

«Σκοτώστε το, κάψτε το και μην ξαναπιάσετε ποτέ ένα τέτοιο»

 Ενδέχεται να μην υπάρχει νερό στον Άρη, αλλά φαίνεται πως υπάρχουν «Άριοι» στο νερό. Ένας ψαράς έχει προκαλέσει αναστάτωση, αφού δημοσίευσε πλάνα από ένα παράξενο θαλάσσιο πλάσμα, το οποίο οι θεατές συνέκριναν με «εξωγήινο».

Το βίντεο αναρτήθηκε από τον ρώσο ψαρά, Ρόμαν Φεντόρτσοφ, ο οποίος φωτογραφίζει τα θαλάσσια τέρατα που πιάνει τυχαία κατά τη διάρκεια του ψαρέματός του στον βυθό, σύμφωνα με το Jam Press.

Το τελευταίο του βίντεο περιλάμβανε πλάνα ενός γκρίζου, στρογγυλού ζώου.

Όπως αναφέρει η nypost, ο Φεντόρτσοφ αναγνώρισε το «γκρίζο πλάσμα» ως έναν λείο λασποφάγο, ένα είδος ψαριού με ραχιαία πτερύγια που φτάνει σε μήκος πάνω από ένα πόδι και ζει στα βάθη των θαλασσών.

Το πλάσμα προκάλεσε μεγάλη αίσθηση στους χρήστες του Instagram, οι οποίοι υποστήριξαν ότι αυτό είναι απόδειξη εξωγήινης ύπαρξης.

«Αυτό είναι 100% εξωγήινο», δήλωσε ένας χρήστης, ενώ άλλος έγραψε: «Αυτό είναι το κατοικίδιο των εξωγήινων που ζουν κάτω από το νερό».

«Σκοτώστε το και κάψτε το και μην ξαναπιάσετε ποτέ ένα τέτοιο!» συμβούλεψε ένας τρίτος.

Άλλοι παρομοίασαν το ψάρι με διάφορους χαρακτήρες από την ποπ κουλτούρα που έχουν μεγάλο κεφάλι, όπως οι εξωγήινοι από την ταινία «Mars Attacks» και ο κακός «Κρανγκ» από τη σειρά «Teenage Mutant Ninja Turtles».

Ωστόσο, το φουσκωμένο σώμα του ψαριού πιθανότατα δεν οφείλεται σε υπερμεγέθη εγκεφαλικό λοβό, αλλά σε γρήγορες αλλαγές πίεσης κατά τη διάρκεια της ανόδου του στην επιφάνεια.

https://www.newsbeast.gr/

Πώς θα μιλήσουμε στα παιδιά για το δυστύχημα στα Τέμπη

 Πώς θα μιλήσουμε στα παιδιά για το δυστύχημα στα Τέμπη

Δύο χρόνια μετά το δυστύχημα που στοίχισε τη ζωή σε 57 ανθρώπους, η μνήμη παραμένει ζωντανή. Ένα ταξίδι που αποδείχθηκε μοιραίο, αλλά και μια τραγωδία που άγγιξε βαθιά όλη την κοινωνία, εντός και εκτός Ελλάδας.

Σε μια τόσο δύσκολη επέτειο, είναι σημαντικό να σκεφτούμε και τα παιδιά και τους εφήβους, που εκτίθενται συνεχώς σε εικόνες και ειδήσεις για το γεγονός. Πώς μπορούμε, ως γονείς και εκπαιδευτικοί, να τους στηρίξουμε και να απαντήσουμε στις ερωτήσεις και τους φόβους τους; Μια συζήτηση απαραίτητη, με τρόπο κατάλληλο για την ηλικία τους.

28 Φεβρουαρίου 2025 – συμπληρώνονται δύο χρόνια από το τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη, όπου 57 συνάνθρωποί μας έχασαν τη ζωή τους με φρικτό τρόπο, στο τελευταίο ταξίδι της ζωής τους. Άνθρωποι που γιόρτασαν τελευταία φορά και επέστρεφαν στα σπίτια τους, στις οικογένειές τους, στις δουλειές, στις σπουδές τους. Ένα ταξίδι που είχαν κάνει πολλές φορές, όμως αυτή η μία φορά αποδείχθηκε η μοιραία. Ένα ταξίδι που δύο χρόνια μετά, η μνήμη παραμένει ζωντανή, δεν το έχουμε ξεχάσει, όπως συμβαίνει συνήθως, αλλά αντίθετα έχει επηρεάσει όλους μας βαθιά, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και πέρα από τα σύνορά της.

Αν η συναισθηματική επίδραση αυτής της καταστροφής είναι βαθιά, και δυσκολευόμαστε να τη χωρέσουμε στο μυαλό μας εμείς οι ενήλικες, αξίζει να σκεφτούμε πώς τη βιώνουν τα παιδιά και οι έφηβοι. Όταν μάλιστα όλα τα κοινωνικά δίκτυα και μέσα ενημέρωσης προβάλλουν διαρκώς εικόνες και ειδήσεις για την τραγωδία, είναι πιθανό να εκφράσουν ερωτήσεις, φόβους ή απορίες τα παιδιά. Ως γονείς ή εκπαιδευτικοί, είναι σημαντικό να είμαστε προετοιμασμένοι να απαντήσουμε με τρόπο κατάλληλο για την ηλικία τους. Ας δούμε λοιπόν πώς μπορούμε να προσεγγίσουμε αυτή τη συζήτηση.

Προσχολική ηλικία (3-6 ετών)

Είναι πιθανό τα μικρά σας να έχουν ακούσει για το δυστύχημα είτε από δικές σας συζητήσεις, είτε από την τηλεόραση ή ακόμα και άλλα παιδιά και ενδεχομένως να έχουν κάποιες απορίες. Μπορεί αναπτυξιακά ακόμα να μην μπορούν να κατανοήσουν έννοιες όπως ο θάνατος ή τι είναι το δυστύχημα. Για αυτό ακριβώς, σε περίπτωση που σας ρωτήσουν και μόνο, μπορείτε να τους απαντήσετε έχοντας στο μυαλό ότι σε αυτή την ηλικία, έχουν έντονη και πλούσια φαντασία. Είναι πιθανό να φτιάξουν δικά τους σενάρια, τα οποία μπορεί να τα φοβίσουν περισσότερο από την πραγματικότητα. Μιλήστε τους λοιπόν με απλά λογάκια που απευθύνονται στην ηλικία και στο δικό τους λεξιλόγιο, περιγραφικά με έναν ήρεμο τρόπο και χωρίς πολλές λεπτομέρειες, χωρίς να υπερθεματίζετε και χωρίς να μεταφέρετε τα δικά σας συναισθήματα. Είναι σημαντικό να αποφύγετε εκφράσεις που μπορεί να τα μπερδέψουν και αποφύγετε γνωστές εκφράσεις του στυλ: «κοιμήθηκαν για πάντα», για να μην δημιουργηθεί φοβία για τον ύπνο.

Δημοτικό (6-12 ετών)

Τα παιδιά του δημοτικού έχουν μεγαλύτερη αντίληψη και μπορούν να κατανοήσουν περισσότερες πληροφορίες, αν και η συναισθηματική ωριμότητα διαφέρει από παιδί σε παιδί. Γι’ αυτό είναι χρήσιμο να προσεγγίσουμε τις πρώτες και τις τελευταίες τάξεις του δημοτικού με διαφορετικό τρόπο.

Πρώτες τάξεις δημοτικού (6-9 ετών)

Απλά λόγια με καθαρά νοήματα, χωρίς υπερβολές και βαρύγδουπες εκφράσεις. Είναι σημαντικό να έχετε στο μυαλό σας ότι σε αυτές στις ηλικίες τα παιδιά δεν μπορούν να καταλάβουν όλα όσα θα θέλατε ενδεχομένως να τους πείτε και για αυτό καλό είναι να είστε προσεκτικοί, για να μην τα φοβίσετε. Σε αυτή την ηλικία είναι πολύ σημαντική η αίσθηση ασφάλειας, φροντίστε λοιπόν να την ενισχύσετε μέσα από παραδείγματα ανθρώπων που μας βοηθούν και προστατεύουν την ασφάλειά μας και ότι τέτοια γεγονότα είναι σπάνια. Οι πυροσβέστες, οι γιατροί, οι νοσοκόμοι, οι διασώστες στα ασθενοφόρα, οι αστυνομικοί, αξίζουν τον θαυμασμό μας για τη γενναιότητά τους.

Τελευταίες τάξεις δημοτικού (9-12 ετών)

Σε αυτό το ηλικιακό επίπεδο τα παιδιά λόγω της αναπτυξιακής τους εξέλιξης μπορούν να κατανοήσουν περισσότερα, όπως και να βιώσουν και περισσότερα συναισθήματα, αρχίζουν να αντιλαμβάνονται την αδικία και έχουν πιο σύνθετες απορίες. Είναι πιθανό να ρωτήσουν «Γιατί συνέβη αυτό;», «Θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί;». Συζητήστε μαζί τους, ρωτήστε τα για την δική τους οπτική, την δική τους άποψη, βοηθώντας στην ανάπτυξη κριτικής σκέψης. Επίσης, εξηγήστε τους ότι μετά από μία τραγωδία, γίνονται αλλαγές για να γίνει ο κόσμος πιο ασφαλής, ώστε να μην χάσουν την αίσθηση ασφάλειας.

Εφηβεία (Γυμνάσιο – Λύκειο)

Οι έφηβοι κατανοούν βαθύτερα τις κοινωνικοπολιτικές προεκτάσεις μιας κατάστασης. Έχετε στο μυαλό σας επίσης ότι στην εφηβική περίοδο, όλα τα συναισθήματα βιώνονται με έναν δραματοποιημένο τρόπο. Νιώθουν έντονα συναισθήματα, συχνά οργή και απογοήτευση, και έχουν έντονο το αίσθημα δικαιοσύνης. Από την άλλη, χρειάζεται και η σχετική προσοχή, καθώς η παρορμητικότητα είναι χαρακτηριστικό της περιόδου αυτής.

Συζητήστε μαζί τους λοιπόν ανοιχτά και με ειλικρίνεια χωρίς να τους «ταΐσετε» σκέψεις και συναισθήματα. Δώστε τους χώρο και χρόνο να προβληματιστούν αλλά και να εκφραστούν μέσα από το διάλογο και ενισχύστε την κριτική τους σκέψη με ερωτήσεις του τύπου «τι θα έκανες εσύ αν…», χωρίς βέβαια να τους «βάλετε μέσα στο τρένο». Αν έχουν αποφασίσει να κάνουν αποχή στο σχολείο τους, αντί να τους αποθαρρύνετε ρωτήστε τους για ποιο λόγο και τι προσδοκίες έχουν, όπως επίσης, αν η πράξη τους αυτή θα μπορούσε να οδηγήσει σε κάτι διαφορετικό και θετικό.

Για να βοηθήσετε τα μικρά σας ή και τους εφήβους να εστιάσουν όχι μόνο στη θλίψη αλλά και στις θετικές αξίες, να αναπτύξουν ενσυναίσθηση, ευγνωμοσύνη αλλά και θαυμασμό, μπορείτε να τονίσετε την σημασία της αλληλοβοήθειας και της αλληλεγγύης χρησιμοποιώντας ως παραδείγματα τους απλούς επιβάτες που έβαλαν τη ζωή τους σε κίνδυνο για να όσους περισσότερους μπορούσαν, τους πυροσβέστες, τους νοσοκόμους, τους γιατρούς, τους αστυνομικούς και όλους όσους πήγαν να βοηθήσουν, ασχέτως αν αυτή ήταν και είναι η δουλειά τους. Και πόσο σημαντικό είναι να ευχαριστήσουμε όλους εκείνους τους ανθρώπους, όπως ακριβώς έγινε και στην εποχή της πανδημίας (για τα πιο μεγάλα παιδιά). Μπορείτε να τα ρωτήσετε πώς νιώθουν, τι σκέφτονται – χωρίς όμως να τα πιέσετε να νιώσουν ή να σας πουν αν δεν θέλουν.

Στα πιο μικρά μπορείτε να ζητήσετε να φτιάξουν μόνα τους ή και μαζί σας μία ζωγραφιά ή μία χειροτεχνία που θα απεικονίζει τα συναισθήματά τους-και πάλι όμως χωρίς να τα πιέσετε. Στα μεγαλύτερα, μπορείτε να τα ενθαρρύνετε να γράψουν ένα γράμμα ευγνωμοσύνης ή να συμμετάσχουν σε δράσεις αλληλεγγύης.

Από όλη αυτή την τραγωδία ας διδαχθούμε τουλάχιστον πώς μπορούμε να γίνουμε πιο ευαισθητοποιημένοι, πιο ενσυνείδητοι πολίτες και να αναγνωρίζουμε την αξία της ζωής και της αλληλεγγύης.

Μαρίνα Μόσχα

https://marinamoscha.life/

Βασίλης Ἠλιακόπουλος: Ἀπώλεια ἀγαθοῦ – Εὕρεση ἑαυτοῦ

Βασίλης Ἠλιακόπουλος: Ἀπώλεια ἀγαθοῦ – Εὕρεση ἑαυτοῦ

Posted on 25 Φεβρουάριος 2025 by planodion

Βα­σί­λης Ἠλια­κό­που­λος 

Ἀπώ­λεια ἀγα­θοῦ – Εὕ­ρε­ση ἑαυ­τοῦ

ΑΤΕΒΑΙΝΩ ΤΗΝ ΙΠΠΟΚΡΑΤΟΥΣ μὲ τὸ λε­ω­φο­ρεῖο Νο 21. Εἶ­ναι με­ση­με­ρά­κι, βια­στι­κὸς πάω γιὰ δου­λειές. Τὸ λε­ω­φο­ρεῖο κά­νει στά­ση στὴν Καλ­λι­δρο­μί­ου. Οἱ πόρ­τες ἀνοί­γουν, ἄν­θρω­ποι κα­τε­βαί­νουν – ἄν­θρω­ποι ἀνε­βαί­νουν. Στὰ λί­γα δευ­τε­ρό­λε­πτα ποὺ οἱ πόρ­τες μέ­νουν ἀκό­μα ἀνοι­χτὲς κι ἐλεύ­θε­ρες ἀπὸ κό­σμο, βλέ­πω τὴν ἑξῆς σκη­νή: Δυὸ ἡλι­κιω­μέ­νοι ἄν­τρες ὄρ­θιοι στὴ στά­ση κου­βεν­τιά­ζουν. Πί­σω τους μιὰ γυ­ναῖ­κα κά­θε­ται στὸν πάγ­κο. Ἀκούω τὸν ἕναν ἀπ’ αὐ­τούς, ἕναν τε­τρά­γω­νο κι εὐ­ρύ­στερ­νο, γε­ρο­δε­μέ­νο γκρι­ζο­μάλ­λη, μὲ δυ­να­τὴ φω­νή, χει­ρο­νο­μῶν­τας πλα­τιά, νὰ λέ­ει στεν­τό­ρεια: «Ἦταν φι­λά­σθε­νος καὶ δὲν ἤθε­λε νὰ πά­ει καὶ τοὺς λέ­ει: ἐλᾶ­τε νὰ κα­τα­με­τρή­σου­με τὸ πο­λε­μι­κὸ ὑλι­κό…» Εἶ­ναι σὰν νὰ βρί­σκο­μαι σὲ θε­α­τρι­κὸ ἐξώ­στη καὶ νὰ βλέ­πω κά­τω στὴ σκη­νή. Με­τράω τὸ ἐν­δε­χό­με­νο νὰ κα­τέ­βω γιὰ νὰ πα­ρα­κο­λου­θή­σω τὴ συ­ζή­τη­σή τους. Ἡ ἔν­τα­ση ἀνε­βαί­νει κα­τα­κό­ρυ­φα. ΄Κεῖ­νες τὶς στιγ­μὲς ποὺ οἱ πόρ­τες εἶ­ναι ἀκό­μα ἀνοι­χτές, σὰ νὰ μοῦ φω­νά­ζα­νε, σὰ νὰ πε­ρι­μέ­να­νε ἐμέ­να, δι­στά­ζω. Σκέ­φτο­μαι ποιές ἀπ΄ τὶς δου­λειές μου παίρ­νου­νε ἀνα­βο­λή, πῶς θὰ ἀλ­λά­ξω τὰ σχέ­διά μου. Οἱ πόρ­τες κλεί­νου­νε μὲ πά­τα­γο. Τὸ λε­ω­φο­ρεῖο ξε­κι­νᾶ κι ἐγὼ γί­νο­μαι ξαφ­νι­κὰ φυ­λα­κι­σμέ­νος. Νοιώ­θω τὴν πε­ριέρ­γειά μου νὰ φουν­τώ­νει καὶ νὰ χύ­νε­ται στὶς φλέ­βες μου σὰ θυ­μω­μέ­νη δια­δή­λω­ση. Ἐγ­κλω­βι­σμός! Τὰ βά­ζω μὲ τὸν ἑαυ­τό μου: Πῶς τὴν ἔπα­θα ἔτσι σή­με­ρα! Ἐμέ­να δὲν μοῦ ξε­φεύ­γουν πο­τὲ τέ­τοιες εὐ­και­ρί­ες! Ἐν τῷ με­τα­ξὺ ἡ φαν­τα­σία μου καλ­πά­ζει.

       Στὴν ἑπό­με­νη στά­ση – Δι­δό­του – κα­τε­βαί­νω σὰν αὐ­τό­μα­το καὶ τὸ «κό­βω» πί­σω μὲ τὰ πό­δια. Σκέ­φτο­μαι τὸν χρό­νο ποὺ περ­νά­ει καὶ τὴν ἱστο­ρία ποὺ χά­νε­ται. Στὸ μέ­σον τῆς ἀπό­στα­σης βλέ­πω τὸ 025, ποὺ πά­ει Βο­τα­νι­κό, νὰ κό­βει «μέ­σα» καὶ νὰ «πιά­νει» στὴν πά­νω στά­ση σὰν φέρ­ρυ μπό­ουτ ποὺ πιά­νει σὲ νη­σί. Ἄ, δὲν πᾶ­με κα­λά! Κα­θό­λου κα­λά! Τα­χύ­νω κι ἄλ­λο τὸ βῆ­μα, ἀνοί­γω καὶ ἄλ­λο τὸν βη­μα­τι­σμό, ἐνῷ τὸ λε­ω­φο­ρεῖο περ­νά­ει βουί­ζον­τας πλάϊ μου.

       Μοῦ φά­νη­κε πὼς τοὺς εἶ­δα μέ­σα. Καὶ τὸν γκρι­ζο­μάλ­λη στρι­μωγ­μέ­νο μὲς στὸ σκο­τει­νὸ πλῆ­θος τῶν ἐπι­βα­τῶν νὰ ση­κώ­νει τὸ χέ­ρι πρὸς χει­ρο­λα­βή. Ἀνοί­χτη­κα στὴ μέ­ση της Ἱπ­πο­κρά­τους γιὰ νὰ ἰδῶ κα­λύ­τε­ρα τὴ στά­ση. Μὲ τὴν ψυ­χὴ στὸ στό­μα! Ὁ πλοί­αρ­χος Σκὸτ δὲν πρέ­πει νὰ ἔνοιω­σε με­γα­λύ­τε­ρη μα­ταιό­τη­τα λί­γες ἑκα­τον­τά­δες μέ­τρα ἀπὸ τὸν Νό­τιο Πό­λο βλέ­πον­τας μιὰ κόκ­κι­νη κουκ­κί­δα (ἡ Νορ­βη­γέ­ζι­κη ση­μαία;) μὲς στὴ χιο­νι­σμέ­νη ἀπε­ραν­το­σύ­νη – ση­μά­δι ὅτι ὁ ἀν­τα­γω­νι­στής του, ὁ Roald Amundsen, τὸν εἶ­χε προ­λά­βει. Φτά­νω στὴ στά­ση καὶ τὴν βρί­σκω ἄδεια.

       Κα­νείς! Βη­μα­τί­ζω πά­νω-κά­τω στὸ ἔρη­μο πε­ζο­δρό­μιο ἐν πλή­ρει ἀπω­λείᾳ. Στή­νω αὐ­τὶ προ­σπα­θῶν­τας νὰ ἀκού­σω τὸν ἀν­τί­λα­λο ἀπὸ τὰ λό­για ποὺ εἰ­πώ­θη­καν ἐκεῖ πρὶν ἀπὸ 5 λε­πτά. Τὰ κρύα μέ­ταλ­λα τῆς στά­σης πα­ρα­μέ­νου­νε βου­βά, οἱ πλά­κες τοῦ πε­ζο­δρο­μί­ου ἀδιά­φο­ρες. Δὲν μπο­ρεῖ, κά­που πρέ­πει νὰ αἰ­ω­ροῦν­ται τὰ λό­για, ἔστω καὶ γιὰ λί­γο, πρὶν ἀρ­χί­σουν τὸ ἀτε­λεί­ω­το τα­ξί­δι τους γιὰ τὸ ἄπει­ρο. Τί­πο­τα! Καὶ οἱ ἄν­θρω­ποι ποὺ μοι­ρά­στη­καν τὴν ἱστο­ρία γιὰ πάν­τα χα­μέ­νοι μέ­σα στὴν τε­ρά­στια πό­λη. Σκύ­βω τὸ κε­φά­λι καὶ νοιώ­θω νὰ μα­ζεύω…

       Παίρ­νω τὸ ἑπό­με­νο 025 ποὺ ἔρ­χε­ται σὲ λί­γο νὰ μὲ πε­ρι­μα­ζέ­ψει. Ὄρ­θιος μὲς στὸ λε­ω­φο­ρεῖο ἀρ­χί­ζω σι­γά-σι­γά νὰ συ­νέρ­χο­μαι… γιὰ μιὰ ἀκό­μα φο­ρὰ κα­τα­λα­βαί­νω: τὸ νὰ χά­σω τὸ τη­λέ­φω­νό μου, τὴν ταυ­τό­τη­τά μου ἢ με­ρι­κὰ λε­φτὰ δὲν θὰ μοῦ εἶ­χε προ­κα­λέ­σει πε­ρισ­σό­τε­ρη συν­τρι­βή. Εἶ­μαι ἕνας ἄν­θρω­πός τῶν ἱστο­ριῶν. Καὶ οἱ ἱστο­ρί­ες εἶ­ναι ἡ πραγ­μα­τι­κὴ δου­λειά μου. Ἀνα­πνέω μέ­σα ἀπ’ αὐ­τὲς καὶ πά­νω σ’ αὐ­τὲς πνέω.

       Εἶ­ναι κι αὐ­τὸ μιὰ πα­ρη­γο­ριά, μέ­σα στὴν ἀπώ­λεια νὰ σοῦ δί­νε­ται ἡ εὐ­και­ρία νὰ ψη­λα­φί­σεις τὸ ἀλη­θι­νό σου πρό­σω­πο.

Πη­γή: Πρώ­τη δη­μο­σί­ευ­ση.

Βα­σί­λης Ἠλια­κό­που­λος. 

Βι­βλία του: Ἀνα­μνή­σεις ἑνὸς Πε­ρι­πλα­νώ­με­νου (Ρο­ -­δα­­κιό, 2001), Νυ­χτε­ρι­νὲς Ἱστο­ρί­ες (ἐκδ. Πα­νο­πτι­κόν, 2014), Οὐ­το­πία, (ἐκδ. Πα­νο­πτι­κόν, 2021) καὶ Τὸ Πα­λαι­στι­νια­κὸ Σκο­τά­δι (ἐκδ. «Ἀλή­στου Μνή­μης», 2024). 

Δια­τη­ρεῖ τὸ ἱστο­λό­γιο Με­τα­με­σο­νύ­κτια Ἡμε­ρο­λό­για: 

https://metamesonyktiaemerologia.blogspot.com/

https://bonsaistoriesflashfiction.wordpress.com/

Η ΚΑΛΠΙΚΗ ΛΙΡΑ: Η ασπρόμαυρη ελληνική ταινία που θεωρείται η καλύτερη όλων των εποχών και μια από τις 1000 καλύτερες του κόσμου

 

Η ΚΑΛΠΙΚΗ ΛΙΡΑ: 

Η ασπρόμαυρη ελληνική ταινία που θεωρείται η καλύτερη όλων των εποχών και μια από τις 1000 καλύτερες του κόσμου

Συντάκτης: Γρηγόρης ΚεντητόςΔημοσιεύτηκε στις 26 Φεβ 2025 - 10:11Η ταινία που έκανε τον ελληνικό κινηματογράφο γνωστό διεθνώς

Όταν μιλάμε για τον ελληνικό κινηματογράφο, λίγες ταινίες έχουν αφήσει ανεξίτηλο το αποτύπωμά τους τόσο στην Ελλάδα όσο και διεθνώς. “Η Ιστορία μιας Κάλπικης Λίρας”, η αριστουργηματική ταινία του Γιώργου Τζαβέλλα, είναι ένα από αυτά τα σπάνια φιλμ που ξεπερνούν τον χρόνο. Είναι η πρώτη ελληνική ταινία που γνώρισε διεθνή επιτυχία, προβλήθηκε σε δεκάδες χώρες και παραμένει μέχρι σήμερα ένα αριστούργημα της ασπρόμαυρης κινηματογραφικής τέχνης.

Γυρισμένη το 1955, αυτή η σπονδυλωτή ηθογραφία δεν είναι απλά μια ιστορία. Είναι τέσσερις διαφορετικές, μοναδικά συνδεδεμένες ιστορίες που περιστρέφονται γύρω από μια κάλπικη λίρα. Ένα φαινομενικά άψυχο αντικείμενο που περνά από χέρι σε χέρι και μεταμορφώνει ζωές. Ο φτωχός χαράκτης που φτιάχνει τη λίρα, η ιερόδουλη που ψάχνει ελπίδα, ο φιλάργυρος σπιτονοικοκύρης που βλέπει τη ζωή να του ξεγλιστρά και το ερωτευμένο ζευγάρι που παλεύει ανάμεσα στην αγάπη και την επιβίωση – όλοι είναι θύματα και θύτες μιας κοινωνίας που έχει κάνει το χρήμα θρησκεία.

Η ταινία ανήκει στις ελάχιστες εκείνες που κατάφεραν να αποτυπώσουν τόσο αριστοτεχνικά τον ελληνικό ψυχισμό, συνδυάζοντας το χιούμορ, τη μελαγχολία και τη σκληρή πραγματικότητα της μεταπολεμικής Αθήνας. Η σκηνοθεσία του Τζαβέλλα είναι ανελέητα ανθρώπινη, οι χαρακτήρες του είναι βγαλμένοι από τη ζωή και το σενάριο παίζει με την ειρωνεία και τη βαθύτερη αλήθεια: ότι η πραγματική αξία δεν βρίσκεται ποτέ στο χρήμα, αλλά στις επιλογές μας.

Το καστ της ταινίας είναι το όνειρο κάθε κλασικού ελληνικού σινεμά: Βασίλης Λογοθετίδης, Δημήτρης Χορν, Έλλη Λαμπέτη, Μίμης Φωτόπουλος, Ορέστης Μακρής, Σπεράντζα Βρανά. Όλοι τους σε ερμηνείες ζωής, γεμάτες πάθος, λεπτότητα και αλήθεια. Η μουσική του Μάνου Χατζιδάκι προσθέτει μια νοσταλγική μελωδία σε αυτό το φιλμ που ισορροπεί ανάμεσα στο δράμα και το χιούμορ.

Η “Ιστορία μιας Κάλπικης Λίρας” δεν ήταν απλά μια ταινία που έκανε επιτυχία στην Ελλάδα. Προβλήθηκε σε 30 χώρες, έγινε δεκτή με ενθουσιασμό και στη Σοβιετική Ένωση παιζόταν ταυτόχρονα σε 1.000 κινηματογραφικές αίθουσες. Βραβεύτηκε στα φεστιβάλ της Βενετίας, του Μπάρι και της Μόσχας, συμμετείχε στο Φεστιβάλ των Καννών και θεωρείται μία από τις 1000 καλύτερες ταινίες όλων των εποχών σύμφωνα με τον σπουδαίο Γάλλο θεωρητικό Georges Sadoul.

Το εντυπωσιακό είναι πως, παρά τις δεκαετίες που έχουν περάσει, η ταινία δεν έχει χάσει τίποτα από τη δύναμή της. Το 2012, ψηφιοποιήθηκε και επανακυκλοφόρησε, κάνοντας ακόμα και νεότερες γενιές να τη λατρέψουν. Είναι μια από τις σπάνιες ταινίες που μοιάζουν ακόμα επίκαιρες, γιατί το μήνυμά της είναι διαχρονικό: ο πλούτος μπορεί να είναι κάλπικος, η αγάπη ποτέ.

https://www.sportime.gr/

Ισχυρά αστυνομικά μέτρα στον Βόλο ενόψει συλλαλητηρίου

 Ισχυρά αστυνομικά μέτρα στον Βόλο ενόψει συλλαλητηρίου

Στόχος να προστατευθεί ο ειρηνικός χαρακτήρας της αυριανής πορείας

Αυξημένα θα είναι αύριο τα μέτρα της αστυνομίας στον Βόλο, προκειμένου να προστατευθεί ο ειρηνικός χαρακτήρας του αυριανού συλλαλητηρίου στη μνήμη των αδικοχαμένων 57 επιβατών της τραγικής αμαξοστοιχίας, που πριν από δύο χρόνια 28 Φεβρουαρίου συγκρούστηκε με εμπορικό τρένο στην κοιλάδα των Τεμπών, σπέρνοντας όλεθρο και θάνατο.

Με εντολή του Γενικού Αρχηγείου της ΕΛΑΣ έχουν ανακληθεί όλες οι άδειες των αστυνομικών από κάθε υπηρεσία και άπαντες παρόντες έχουν τεθεί στη διάθεση της Αστυνομικής Διεύθυνσης Μαγνησίας ενόψει της αυριανής μέρας.

Οι συσκέψεις στο κτίριο της ΑΔΜ είναι διαδοχικές όλες τις προηγούμενες μέρες, με τους ανώτερους αξιωματικούς να είναι αισιόδοξοι, πως όλα θα κυλήσουν ομαλά. «Η εμπειρία έχει δείξει πως σε πολύ μεγάλες πορείες συνήθως δεν καταγράφονται “παραφωνίες”. Πιστεύουμε πως αυτό θα συμβεί και αύριο. Ο απλός κόσμος που θα κατέβει στους δρόμους για να τιμήσει τη μνήμη των θυμάτων των Τεμπών είμαστε βέβαιοι πως θα περιφρουρήσει το δικαίωμά τους να συμμετέχει σε μία ειρηνική διαμαρτυρία», υπογράμμιζαν αστυνομικές πηγές στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ, δίνοντας στίγμα των εκτιμήσεων που υπάρχουν στην ελληνική αστυνομία.

Με βάση τα παραπάνω είναι σαφές πως οι αρχές προσβλέπουν στην καλή διάθεση των πολιτών και στο ότι δεν θα επιτρέψουν να αμαυρωθεί ένα συλλαλητήριο, το οποίο έχει προγραμματιστεί για να τιμηθεί η μνήμη ανθρώπων που έχασαν τη ζωή τους στο τραγικό δυστύχημα και θα «απομονώσουν» εάν χρειαστεί, όποιους επιχειρήσουν να προκληθεί ένταση.

Σύμφωνα πάντως με καλά πληροφορημένες πηγές από την Αστυνομική διεύθυνση Μαγνησίας έχει ζητηθεί και θα υπάρχει αστυνομική συνδρομή και από άλλους νομούς, στο πλαίσιο των οδηγιών που έχουν δοθεί από τη φυσική ηγεσία του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη, η οποία βρίσκεται επί ποδός σ’ όλη την επικράτεια ενόψει της αυριανής ημέρας.

ΒΑΣΩ ΚΥΡΙΑΖΗ

https://www.taxydromos.gr/

Βόλος: Σκύλος δάγκωσε στο πρόσωπο βρέφος - Διακομίστηκε άμεσα στο νοσοκομείο

Βόλος: Σκύλος δάγκωσε στο πρόσωπο βρέφος - Διακομίστηκε άμεσα στο νοσοκομείο

H μητέρα έντρομη αντιλήφθηκε την επίθεση και μετέφερε άμεσα το παιδί στο νοσοκομείο 

Newsbomb

27 Φεβρουαρίου 2025 · 17:37

Στο Νοσοκομείο του Βόλου διακομίστηκε ένα βρέφος 9 μηνών, αφού δέχθηκε δάγκωμα στο πρόσωπο από τον σκύλο της οικογένειας μέσα στο σπίτι.

Σύμφωνα με πληροφορίες του thenewspaper.gr το περιστατικό σημειώθηκε ξαφνικά, με τη μητέρα να αντιλαμβάνεται έντρομη την επίθεση και να μεταφέρει άμεσα το παιδί στο νοσοκομείο.

Οι γιατροί που εξέτασαν το βρέφος διαπίστωσαν δύο επιφανειακά θλαστικά τραύματα, τα οποία περιποιήθηκαν, ενώ του χορήγησαν και αντιβίωση για προληπτικούς λόγους. Μητέρα και παιδί επέστρεψαν στο σπίτι μετά την παροχή των απαραίτητων ιατρικών φροντίδων.

Στο νοσοκομείο κλήθηκε και η αστυνομία, η οποία διερεύνησε το περιστατικό.

https://www.newsbomb.gr/

Η ζωή είναι τέχνη

Η ζωή είναι τέχνη

– Μαρία Σωμαράκη –, Professional Counseling & Life coach

GynaikaEimai

26 Φεβρουαρίου 2025

Η Ζωή ως Τέχνη: 10 Χαρακτηριστικά που την Κάνουν Μοναδική
Η ζωή, όπως η τέχνη, είναι μια μοναδική δημιουργία γεμάτη νόημα, ομορφιά και δυνατότητες. Κάθε στιγμή είναι μια ευκαιρία να δημιουργήσουμε, να εκφραστούμε και να ζήσουμε με αυθεντικότητα. Εδώ εξερευνούμε τα 10 βασικά χαρακτηριστικά που κάνουν τη ζωή μια πραγματική τέχνη και πώς μπορούμε να την ζήσουμε πλήρως.

1. Δημιουργικότητα: Η Ζωή ως Καμβάς
Η ζωή είναι δημιουργική. Κάθε στιγμή προσφέρει την ευκαιρία να δημιουργήσουμε κάτι νέο, να εξερευνήσουμε νέες ιδέες και να εκφραστούμε με μοναδικούς τρόπους. Είτε μέσα από τις σχέσεις μας, τη δουλειά μας ή τις καθημερινές μας επιλογές, η δημιουργικότητα είναι το κλειδί για μια ζωή γεμάτη έμπνευση.

2. Αισθητική: Η Ομορφιά της Ζωής
Η ζωή έχει μια αισθητική διάσταση που μας εμπνέει και μας συγκινεί. Από τη φύση μέχρι τις ανθρώπινες σχέσεις, η ομορφιά βρίσκεται παντού γύρω μας. Το μυστικό εδώ είναι να την αναγνωρίσουμε και να την εκτιμήσουμε.

3. Ευελιξία: Επιλογές
Δεν υπάρχει ένας σωστός ή λάθος τρόπος να ζήσεις τη ζωή σου. Η ευελιξία μας επιτρέπει να προσαρμοζόμαστε, να μαθαίνουμε και να εξελισσόμαστε. Κάθε άνθρωπος έχει τη δική του μοναδική προσέγγιση και στυλ.

4. Εκφραστικότητα: Εκφράζοντας τον Εαυτό μας
Η ζωή είναι μια μορφή έκφρασης. Μέσα από τις πράξεις μας, τα λόγια μας, τις σχέσεις μας και τις επιλογές μας, εκφράζουμε ποιοι είμαστε και τι μας ενδιαφέρει. Η εκφραστικότητα καθρεφτίζει τις αξίες μας, τις πεποιθήσεις, τους φόβους και τις ελπίδες μας και μας δίνει τη δυνατότητα να ζήσουμε με αυθεντικότητα

.

5. Σημασία και Νόημα: Η Τέχνη του Να Ζεις με Σκοπό
Η ζωή έχει την ικανότητα να μεταφέρει νόημα και σημασία. Κάθε στιγμή, κάθε εμπειρία και κάθε σχέση μπορεί να έχει ένα βαθύτερο νόημα, αν την εξερευνήσουμε με συνείδηση. Το νόημα της ζωής δεν είναι κάτι που το βρίσκουμε σαν να το είχαμε χάσει, αλλά είναι κάτι που το αποδίδουμε εμείς όπου αποφασίσουμε.

6. Ομορφιά στην ατέλεια
Η ζωή, όπως η τέχνη, δεν είναι τέλεια. Οι ατέλειες, τα λάθη και οι δυσκολίες προσφέρουν βάθος και αυθεντικότητα. Η αποδοχή της ατέλειας μας επιτρέπει να ζήσουμε πιο γνήσια, να αποδεχτούμε το διαφορετικό μέσα μας, να το αγκαλιάσουμε και να του επιτρέψουμε να λάμψει.

7. Διαχρονικότητα: Το Αποτύπωμα της Ζωής μας
Η ζωή μπορεί να είναι διαχρονική. Οι στιγμές, οι εμπειρίες και οι σχέσεις μας αφήνουν ένα αξιοθαύμαστο αποτύπωμα που διαρκεί πέρα από τον χρόνο. Η κληρονομιά μας και οι επιρροές μας στους άλλους είναι μέρος αυτής της διαχρονικότητας.

8. Συνεισφορά: Η Τέχνη του Να Δίνεις
Η ζωή είναι μια μορφή συνεισφοράς. Μέσα από τις πράξεις μας και τις σχέσεις μας, συνεισφέρουμε στον κόσμο και αφήνουμε το στίγμα μας. Κάθε συνεισφορά, μικρή ή μεγάλη, έχει αντίκτυπο, ακόμα κι αν δεν είναι ορατό.

9. Μεταμόρφωση: Η Διαδικασία της Αλλαγής
Η ζωή είναι μια διαδικασία μεταμόρφωσης. Αλλάζουμε, εξελισσόμαστε και μεταμορφωνόμαστε μέσα από τις εμπειρίες και τις προκλήσεις μας. Η μεταμόρφωση είναι ένα βασικό χαρακτηριστικό της ζωής.

10. Αυθεντικότητα: Ζώντας με Αλήθεια
Η ζωή, όπως η τέχνη, είναι αυθεντική όταν ζούμε με αλήθεια. Η αυθεντικότητα μας επιτρέπει να εκφραστούμε πλήρως και να ζήσουμε μια ζωή γεμάτη νόημα και ικανοποίηση.

11. Οι Δυσκολίες
Η τέχνη, όπως και η ζωή, δεν είναι πάντα εύκολη. Οι δυσκολίες και οι προκλήσεις είναι μέρος της διαδικασίας και συχνά αποτελούν την αφορμή για δημιουργία, μας ωθούν να αναπτύξουμε νέες δεξιότητες, να εξερευνήσουμε νέες πτυχές του εαυτού μας και να ανακαλύψουμε την ανθεκτικότητά μας. Οι αποτυχίες είναι αναπόσπαστο μέρος της δημιουργικής διαδικασίας αλλά και της ζωής, κάθε φορά μας διδάσκει κάτι νέο, όπως το να μην εγκαταλείπουμε ακόμα και όταν η διαδικασία είναι δύσκολη.

12. Η Αληθινή Τέχνη της Ζωής: Αποδοχή και Ανάπτυξη
Η ζωή, όπως η τέχνη, δεν είναι μόνο γεμάτη ομορφιά και δημιουργικότητα, αλλά και δυσκολίες και προκλήσεις. Αυτές οι δυσκολίες δεν είναι εμπόδια, αλλά εξελίξεις που μας βοηθούν να αναπτυχθούμε και να ζήσουμε πιο βαθιά. Η αληθινή τέχνη της ζωής είναι η αποδοχή των δυσκολιών και η ανάπτυξη μέσα από αυτές.

Η τέχνη (άρα και η ζωή) είναι η απόπειρα να δημιουργήσoυμε κάτι από την αποτυχία.

https://gynaikaeimai.gr/
Μαρία Σωμαράκη
www.mariasomaraki.gr

Συντάκτης

• 
  gynaikaeimai

  Γυναίκα…Σύζυγος, εργαζόμενη, μητέρα, νοικοκυρά, ερωμένη… 1000 ρόλοι να χωρέσουν ασφυκτικά σε ένα έρμο 24ώρο! Μαζί θα γελάσουμε, θα κλάψουμε, θα προβληματιστούμε, θα συζητήσουμε με & για όλα όσα απασχολούν τη σημερινή γυναίκα!