Πυροβολήθηκε 33χρονος κυνηγός από το Νότιο Πήλιο – Δέχθηκε διπλή σφαίρα στον κρόταφο
Το ατύχημα σημειώθηκε κατά τη διάρκεια κυνηγιού αγριογούρουνου
Κρίσιμη η κατάσταση 33χρονου ο οποίος τραυματίστηκε σοβαρά σε κυνήγι αγριογούρουνου στην Πρόπαν
Μάχη για τη ζωή του δίνει από το απόγευμα νεαρός άντρας από το Νότιο Πήλιο, ο οποίος συμμετείχε σε ομαδικό κυνήγι αγριόγουρουνου στην περιοχή της Πρόπαν και δέχθηκε δύο σφαίρες στο κεφάλι.
Ο 33χρονος εισήχθη εσπευσμένως στο χειρουργείο στο Νοσοκομείο Βόλου, όπου μεταφέρθηκε, καθώς οι γιατροί έκριναν ότι η κατάστασή του είναι ιδιαιτέρως σοβαρή.
Το συμβάν σημειώθηκε στις πέντε περίπου το απόγευμα, σε δασική περιοχή της Πρόπαν. Σύμφωνα με τις πληροφορίες που είδαν το φως της δημοσιότητας, ο 33χρονος είχε βγει για κυνήγι αγριογούρουνου με παρέα συγχωριανών του από νωρίς το πρωί.
Περίπου 10 άτομα είχαν ξεχυθεί στο δάσος στήνοντας καρτέρι, όταν κάτω από άγνωστες συνθήκες, συνέβη το ατύχημα. Ο 33χρονος δέχθηκε δύο σφαίρες στο κεφάλι, στην περιοχή του κροτάφου και έπεσε αιμόφυρτος στο έδαφος. Κάποιοι μιλούν για δύο σκάγια από εννιάβολο κυνηγετικό όπλο, δεν υπάρχει όμως επίσημη επιβεβαίωση.
Όπως εικάζεται, την ώρα του ατυχήματος, η ορατότητα ήταν περιορισμένη καθώς είχε αρχίσει να δύει ο ήλιος και δεν αποκλείεται άτομο από την κυνηγετική παρέα να μπέρδεψε τον 33χρονο με θήραμα.
Οι φίλοι του 33χρονου που είχαν βγει μαζί για κυνήγι υπέστησαν σοκ, όταν αντιλήφθηκαν τι έχει συμβεί. Αμεσα κλήθηκε ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ που παρέλαβε τον 33χρονο για την διακομιδή του στο νοσοκομείο του Βόλου.
Εκεί, ομάδα γιατρών προχώρησε σε γρήγορη εκτίμηση της κατάστασης και ο 33χρονος εισήχθη στο χειρουργείο.
Ιβάν ο Τρομερός: Απέκτησε τον υποτιμητικό τίτλο του από τους ιστορικούς της Δύσης - Oι Ρώσοι τον θεωρούν άγιο
Ο Ιβάν σκοτώνει τον γιό του...
Το έλεγαν Ιβάν, αλλά η Ιστορίατου έδωσε το προσωνύμιο Τρομερός, επηρεασμένη από τους ιστορικούς της Δύσης. Οι Ρώσοιόμως έχουν άλλη άποψη για τον Τσάρο τους.
Μια μέρα σαν σήμερα, 3 Δεκεμβρίου του 1533, ένα νήπιο, μόλις τριών χρονών, ανακηρύχθηκε Μέγας Πρίγκιπας της Μόσχας, μετά τον θάνατο του πατέρα του από σηψαιμία. Η μητέρα του έπεσε θύμα πολιτικής δολοφονίας και το μικρό αγόρι έμεινε ορφανό, χωρίς την «οποιαδήποτε ανθρώπινη φροντίδα», όπως θα θυμόταν αργότερα και θα περιέγραφε τα σκληρά παιδικά του χρόνια· μεγάλωσε χωρίς στοργή και αγάπη και αυτή η ανατροφή σημάδεψε το χαρακτήρα του και δικαιολογεί τις όποιες ακρότητες του, που κατέγραψε η Ιστορία.
Στην Ελλάδα είναι γνωστός ως Ιβάν ο Τρομερος. Το πιο σωστό επίθετο, μεταφράζοντας τη ρωσική λέξη «grozni», θα ήταν «επιβλητικός» ή «αυτός που προκαλεί δέος», όμως το «τρομερός» του ταίριαζε περισσότερο, σύμφωνα με την εξωφρενική αγριότητα του και τα όσα υπέστησαν οι υπήκοοι του, όπως περιγράφουν ιστορικοί της Δύσης.
Η στέψη του Ιβάν έγινε στη Ρωσία το 1547 και στα 16 του ήταν Τσάρος Πασών των Ρωσιών, αντί για Μέγας Πρίγκιπας. Λίγες εβδομάδες αργότερα παντρεύτηκε την πρώτη του σύζυγο, μέλος της οικογένειας Ρομανόφ. Ο τίτλος Τσάρος προέρχεται από τη λατινική λέξη Caesar και η Μόσχα μπορεί ποτέ να μην απέκτησε τη φήμη και τη λάμψη της Ρώμης όμως ο Ιβάν- όπως έχει γραφτεί- κατάφερε να φθάσει και να ξεπεράσει ίσως τις ακρότητες τη μεγαλομανία και τη διαστροφή πολλών από τους Καίσαρες.
Ταραχώδης βίος και σημαδεμένη μοίρα...
Και η οικογενειακή ζωή του Ιβάν ήταν ταραχώδης και επίσης «τρομερή»· έγινε πατέρας οκτώ φορές, αλλά πολλά από τα παιδιά του πέθαναν σε βρεφική ηλικία, ενώ ένα από αυτά ταξίδεψε στον Θεό με «οδηγό» τον πατέρα του τον ίδιο, όπως θρυλείται. Και με τις συζύγους του που δεν ήταν λίγες- 8 φορές νυμφεύθηκε- η μοίρα ήταν τραγική: δηλητηρίαση, πνιγμός, εγκλεισμός σε μοναστήρι, εξορία…
Όσο για τη δολοφονία του γιού του; Ο Ιβάν κατηγορείται ότι σκότωσε το παιδί του Ιβάν Ιβάνοβιτς, αν και δεν υπάρχουν επίσημες ιστορικές πηγές για το γεγονός. Λέγεται ότι, ο Ιβάν ο Τρομερός, θεώρησε τον γιο του υποκινητή εξέγερσης, κάτι που ο νεαρός αρνήθηκε· θυμωμένος, ο πατέρας του τον χτύπησε στο κεφάλι με το σκήπτρο του. Ο 27χρονος Ιβάν έπεσε αναίσθητος με μια πληγή που αιμορραγούσε στον κρόταφο. Ο Ιβάν ο Τρομερός ρίχτηκε αμέσως στον γιο του, φίλησε το πρόσωπό του προσπαθώντας να σταματήσει την αιμορραγία, ενώ του φώναζε: «Καταραμένος να 'μαι! Σκότωσα τον γιο μου! Σκότωσα τον γιο μου!». Ο Τσαρέβιτς πέθανε στις 19 Νοεμβρίου του 1581.
Από τις οκτώ γυναίκες που παντρεύτηκε ο Ιβάν, μόνο οι τρεις πρώτες αναγνωρίστηκαν ως νόμιμες συζύγους του από την Εκκλησία και μόνο την πρώτη αγάπησε πραγματικά. Η πρώτη σύζυγος του Ιβάν ήταν η Αναστασία Ρομάνοβνα, με την οποία νυμφεύθηκε λίγο μετά τη στέψη του· έμειναν μαζί μέχρι το θάνατο της, 13 χρόνια μετά. Ο Τσάρος και η Τσαρίνα απέκτησαν έξι παιδιά, εκ των οποίων τα τέσσερα πέθαναν σε νεαρή ηλικία. Ο θάνατός της προκάλεσε μερικές από τις πρώτες εκρήξεις παράνοιας του Ιβάν· κατηγόρησε τους τους Ρώσους Βογιάρους (εκπρόσωποι της ανώτερης φεουδαρχικής τάξης) ότι δηλητηρίασαν τη γυναίκα του. Ο Ιβάν υπέβαλλε σε σκληρά βασανιστήρια τους Βογιάρους και πολλούς κατέσφαξε.
Ο Ιβάν, μέσω της γιαγιάς του Σοφίας Παλαιολογίνας ήταν δισεγγονός του Θωμά Παλαιολόγου, δεσπότη του Μωρέως, αδελφού των Ιωάννη Η΄ και Κωνσταντίνου ΙΑ΄ Αυτοκρατόρων του Βυζαντίου.
Ο Ιβάν ο Τρομερός...Ο Ιβάν απέκτησε τον τίτλο του: «τρομερός», από τους ιστορικούς της Δύσης που τον μισούσαν. Η Σφαγή του Νόβγκοροντ, την οποία προκάλεσε όταν τον ενημέρωσαν ότι η πόλη προσπαθεί να προσαρτηθεί στην Πολωνία, ήταν μια από τις αιτίες του απεχθούς προσωνύμιού του. Πηγές της εποχής υπολογίζουν τους νεκρούς από 2.700 έως 27.000, ενώ σημερινοί ερευνητές υπολογίζουν τα θύματα από 2.500 έως 12.000 μεταξύ των οποίων 1.500 ευγενείς.
Και για τον θάνατο του Ιβάν (Μάρτιος του 1584) έχουν γραφτεί πολλά. Η επίσημη εκδοχή υποστηρίζει ότι πέθανε από παθολογικά αίτια παίζοντας σκάκι· όταν όμως ανοίχθηκε ο τάφος του, στη δεκαετία του 1960 για εργασίες συντήρησης, οι επιστήμονες βρήκαν στα οστά του υψηλές συγκεντρώσεις ψευδαργύρου. Συνεπώς: ή δηλητηριάστηκε ή έλαβε κατά λάθος υπερβολική δόση ψευδαργύρου, στα πλαίσια θεραπείας κατά της σύφιλης.
Η ρωσική παράδοση θέλει τον Ιβάν δίκαιο, άτεγκτο και συμπονετικό, φωτισμένο ηγεμόνα, πρόθυμο να προστατεύσει τον απλό λαό από τους τρυφηλούς Βογιάρους. Η εξόντωση των Βογιάρων ήταν το γεγονός που ικανοποίησε τον λαό, που τους θεωρούσε πηγή όλων των δεινών τους, παρά τον θορύβησε. Αυτή την εικόνα του Ιβάν παρουσιάζει στην ταινία «Ιβάν ο Τρομερός», ο Σεργκέι Αϊζενστάιν το 1944. Η ταινία θεωρείται ως μία από τις κορυφαίες του παγκόσμιου κινηματογράφου.
Πώς έπεσε η 14χρονη από τον τρίτο όροφο σχολείου στο Πέραμα: «Ακούσαμε ένα μπαμ»
Σχολείο (EUROKINISSI/ΤΑΤΙΑΝΑ ΜΠΟΛΑΡΗ)
Με σοβαρά κατάγματα στα άκρα, νοσηλεύεται η 14χρονη μαθήτρια Γυμνασίου, η οποία έπεσε από τον τρίτο όροφο του σχολείουτης στο Πέραμα.
«Ακούσαμε ένα μπαμ»
Την ίδια στιγμή, συμμαθήτρια της 14χρονης μιλώντας στο MEGA περίγραψε τις στιγμές πριν την πτώση.«Η κοπέλα πηγαίνει στη δευτέρα Γυμνασίου. Στην έκτη ώρα δεν έχουμε διάλειμμα, απλά αλλάζουν οι καθηγητές. Έφυγε ο καθηγητής και μέχρι να έρθει η καθηγήτρια, η συμμαθήτριά μου ανέβηκε στην έδρα και χόρευε».
«Όταν άκουσε πως έρχεται η καθηγήτρια, πήγε να ανέβει στο παράθυρο για να φτάσει στο θρανίο της. Προσπάθησε να στηριχτεί στο παράθυρο για να μην πέσει, όμως ήταν ανοιχτό και δεν φαινόταν γιατί η κουρτίνα ήταν κλειστή για να μην μπαίνει ο ήλιος. Γλίστρησε και ακούσαμε να λέει "αχ" και μετά ένα "μπαμ"» πρόσθεσε.
«Είχα τρελαθεί εκείνη την ώρα»
Την ίδια στιγμή ο αδερφός της 14χρονης μίλησε για το πώς έμαθαν το ατύχημα της αδερφή του και για το πώς είναι η ίδια. Όπως τόνισε «πονάει πολύ».
«Η μάνα μου έριξε κλάμα στο νοσοκομείο. Τι να σας πω. Πόναγε η μάνα μου, λιποθύμησε κιόλας. Εγώ είχα σχολάσει στο πεντάωρο, ερχόμαστε σπίτι και μετά από πέντε λεπτά έξι παίρνουν την μάνα μου τηλέφωνο και λένε ότι η κόρη σας έπεσε από τον τρίτο όροφο. Και έτσι όπως ακούω τη μάνα μου και εγώ κάτι κατάλαβα ότι έγινε, κάτι κακό... Και εγώ αρχίζω να τρελαίνομαι. Μάνα τι έγινε; Πάμε γρήγορα λέει στο σχολείο έπεσε η… από τον τρίτο όροφο. Είχα τρελαθεί εκείνη την ώρα» υπογράμμισε ο αδερφός της.
Και πρόσθεσε: «Ο πατέρας μου δεν είναι εδώ κοντά μου. Δουλεύει στο Ναυτικό και ταξιδεύει. Και τώρα δεν ξέρουμε πώς να του το πούμε».
« Η Κίνα μετατρέπει την πιο ιερή περιοχή του Θιβέτ σε τουριστική περιοχή
Αυτό το άρθρο προσπαθεί να εξηγήσει την τρέχουσα κρίσιμη κατάσταση της παγκόσμιας περιβαλλοντικής κατάστασης μέσα από μια ανάλυση της έννοιας του εαυτού του και του περιβάλλοντός του που ο δυτικός άνθρωπος ανέπτυξε στο πέρασμα των αιώνων και στη συνέχεια εξήγαγε στον υπόλοιπο κόσμο.
Δεκέμβριος 2012: η κυβέρνηση του Πεκίνου ανακοινώνει ένα σχέδιο ριζικής ανακαίνισης για το ιστορικό κέντρο της Λάσα, την πρωτεύουσα του Θιβέτ. Ανάμεσα στα κύρια σημεία, η κατασκευή ενός υπόγειου εμπορικού και πάρκινγκ κέντρου 150 χιλιάδων τετραγωνικών μέτρων δίπλα στον ναό Jokhang , την πνευματική καρδιά της πόλης. Αυτό το έργο – που έχει ως επίσημο στόχο τον εκσυγχρονισμό του Θιβέτ και την προώθηση του τουρισμού στην περιοχή – κρύβει έναν πολύ πιο ακριβή στόχο: τη σταδιακή εκμηδένιση του περιφερειακού πολιτισμού.
Αυτή η ενέργεια της κινεζικής κυβέρνησης είναι μια από τις τελευταίες σε μια μεγάλη σειρά που ξεκίνησε με την Πολιτιστική Επανάσταση, κατά την οποία εκατοντάδες ταοϊστικοί και βουδιστικοί ναοί – σύμβολα του ιστορικού κινεζικού ιδεώδους της αρμονίας μεταξύ ουρανού και ανθρώπου, καταστράφηκαν για να δημιουργηθεί χώρος για τά κυβέρνητικά κτίρια και βιομηχανίες με πίστη στη μαοϊκή πεποίθηση σύμφωνα με την οποία «Ο άνθρωπος πρέπει να κατακτήσει τη φύση» (Steinfeld, J., China’s deadly επιστημονικό μάθημα: Πώς μια κακοσχεδιασμένη εκστρατεία ενάντια στα σπουργίτια συνέβαλε σε έναν από τους χειρότερους λιμούς στην ιστορία , Index on Censorship ). Το φαινόμενο δεν περιορίζεται στην Κίνα: οι διώξεις κατά του βουδισμού κορυφώθηκαν στο Νότιο Βιετνάμ στις αρχές της δεκαετίας του 1960, με τις κατασταλτικές πολιτικές της κυβέρνησης του Ngo Dinh Diem της οποίας οι φιλοδυτικές πολιτικές, που στόχευαν να ευνοήσουν τη χριστιανική μειονότητα της χώρας, προκάλεσαν μαζικές λαϊκές εξεγέρσεις. , με αποκορύφωμα την εντυπωσιακή πράξη αυτοπυρπόλησης του μοναχού Thích Quảng Đức. Αυτά τα δύο παραδείγματα αντικατοπτρίζουν μια γενικότερη διαδικασία παγκόσμιου επιλεκτικού εκδυτικισμού¹ που νοείται ως η υιοθέτηση του καπιταλιστικού συστήματος παραγωγής – και του πολιτιστικού και φιλοσοφικού μηχανισμού που είναι αποκλειστικά απαραίτητος για την υποστήριξή του – σε διεθνή κλίμακα. Σε τι συνίσταται αυτός ο «παγκόσμιος επιλεκτικός εκδυτικισμός» και ποιες είναι οι πιο επικίνδυνες περιβαλλοντικές συνέπειές του; Αυτό είναι το θέμα που θα αναλύσει αυτό το άρθρο και θα το κάνει με βάση τρεις έννοιες: ανθρωποκεντρισμός, καπιταλισμός και ανθρωποκενισμός. Ας τα αναλύσουμε με τη σειρά.
ΑνθρωποκεντρισμόςΟ όρος «ανθρωποκεντρισμός» με την ευρύτερη και πιο κοινή του σημασία περιγράφει την ηθική πεποίθηση ότι μόνο τα ανθρώπινα όντα έχουν εγγενή αξία και ότι όλα τα άλλα έμβια όντα – και η γη στο σύνολό της – έχουν αξία αποκλειστικά ως χρήσιμα εργαλεία για αυτούς. άρα έχει αξία ως άνθρωπος, ενώ το βόδι έχει αξία γιατί μπορεί να τραβήξει άροτρο και το δάσος έχει αξία γιατί βγάζει καυσόξυλα. Η ιδέα διαδόθηκε το 1967 χάρη στον Αμερικανό ιστορικό Lynn White Jr, ο οποίος αποδίδει την προέλευση του ανθρωποκεντρισμού στην ιουδαιο-χριστιανική παράδοση²: αντικαθιστώντας τον παγανιστικό ανιμισμό – για τον οποίο κάθε δάσος, ποτάμι και κοιλάδα είχε προστατευτικό πνεύμα ή μούσα – με την ιδέα ενός κόσμου που δημιουργήθηκε για να υπηρετεί τον άνθρωπο (με τη σειρά του την εικόνα του Θεού), η ιουδαιοχριστιανική παράδοση απάλλαξε τον άνθρωπο από κάθε ευλαβικό φόβο για τη φύση, απαλλάσσοντάς τον έτσι από την υποχρέωση να τη διαφυλάξει και αφήνοντας ελεύθερο τον δρόμο για η χρήση της φύσης εντός των ορίων των τεχνολογικών δυνατοτήτων και των επιστημονικών γνώσεων. Αυτές οι ικανότητες και γνώσεις γνώρισαν μια δραστική ανάπτυξη κατά τον Μεσαίωνα, με ώθηση από την ανθρώπινη θέληση να κατανοήσει τη Φύση -που εκλαμβάνεται ως θεία δημιουργία- και μέσω αυτής το μυαλό του Θεού.Αυτή η τεχνολογική και επιστημονική ανάπτυξη συνέβη στα εδάφη του δυτικού χριστιανισμού η σωτηρία εντοπίστηκε στην ορθή διαγωγή (άρα ενεργητική δράση), σε αντίθεση με τον ανατολικό (ορθόδοξο) χριστιανισμό, σύμφωνα με τον οποίο ο δρόμος προς τη σωτηρία ήταν ο διαφωτισμός (άρα παθητικός στοχασμός). Στη Δυτική Ευρώπη του ύστερου Μεσαίωνα, τα ανθρώπινα όντα είχαν επομένως αυξανόμενες ικανότητες να ικανοποιήσουν την πνευματική τους θέληση να έρθουν πιο κοντά στον Θεό μέσω πρακτικών ενεργειών χωρίς περιορισμούς προς τη Φύση. Το τι θα συνίστανται αυτές οι ενέργειες στους επόμενους αιώνες είναι θεμελιώδες για την κατανόηση της τρέχουσας παγκόσμιας περιβαλλοντικής κατάστασης. Θα μιλήσουμε για αυτό στην επόμενη παράγραφο.
Καπιταλισμός³
Ακριβώς όπως ο ανθρωποκεντρισμός προκλήθηκε από την εισαγωγή της ιουδαιο-χριστιανικής πίστης, ο καπιταλισμός είχε τις ρίζες του σε μια θρησκευτική μεταρρύθμιση – αυτή του Προτεσταντισμού: απομάκρυνση από την καθολική παράδοση που έδωσε στον ιερέα τη «μαγική» δύναμη να συγχωρεί αμαρτίες και να διασφαλίζει έτσι τον παράδεισο στους ανθρώπους, ο Προτεσταντισμός άφησε τα ανθρώπινα όντα στον εαυτό τους για να καθορίσουν αν ήταν άξιοι του ουρανού ή όχι. Έτσι δημιουργήθηκε ένας ψυχολογικός μηχανισμός –ιδιαίτερα στην καλβινιστική ηθική– όπου οι πιστοί, ανίκανοι να είναι βέβαιοι για τη μελλοντική τους σωτηρία, αναζητούσαν σημάδια της κατάστασης της θείας χάριτος στην οικονομική επιτυχία. Ο προτεσταντικός ασκητισμός απέναντι στα υλικά αγαθά ενθάρρυνε επίσης τη συσσώρευση των καρπών αυτής της επιτυχίας, αντί να τους ξοδέψει σε εγκόσμια αγαθά. Όπως απεικονίζεται από τον Weber στο The Protestant Ethic and the Spirit of Capitalism : η προτεσταντική ηθική μετέφρασε τον ανθρωποκεντρισμό σε ένα νέο κοινωνικοοικονομικό σύστημα – τον Mercantilism – που χρησίμευσε ως «θερμοκοιτίδα» για τον Καπιταλισμό. Η πρακτική ενέργεια που ήταν απαραίτητη για να πλησιάσουμε τον Θεό (που περιγράφεται στην προηγούμενη παράγραφο) έγινε η συσσώρευση πλούτου. Αυτή η επιθυμία για εμπλουτισμό ώθησε προς την αναζήτηση μιας πιο αποτελεσματικής οργάνωσης της εργασίας, επιταχύνοντας τη διαδικασία της τεχνολογικής και επιστημονικής προόδου ώστε να κορυφωθεί στην πρώτη και τη δεύτερη βιομηχανική επανάσταση.
Έτσι σκιαγραφήθηκαν τα δύο θεμελιώδη χαρακτηριστικά του σύγχρονου καπιταλισμού που εντόπισε ο Βέμπερ: η επιθυμία για κέρδος και η ορθολογική οργάνωση (η τελευταία, υποστηριζόμενη από την επιστημονική εξειδίκευση και η τεχνική διαφοροποίηση που προέκυψε από τις Βιομηχανικές Επαναστάσεις) με στόχο τη μεγιστοποίηση αυτού του κέρδους. Η αυξανόμενη ανάγκη για πόρους που προέκυψαν από την επιστημονική και τεχνολογική πρόοδο οδήγησε στην αποικιοκρατία, η οποία εξήγαγε τον ανθρωποκεντρισμό και τον καπιταλισμό από την Ευρώπη, παγκοσμιοποιώντας σταδιακά τις βιομηχανικές επαναστάσεις που προέκυψαν από αυτές. Η εκκοσμίκευση που σημειώθηκε από τον 20ο αιώνα και μετά εξάλειψε στη συνέχεια τον θρησκευτικό παράγοντα από την καπιταλιστική ηθική αλλά διατήρησε την υπαρξιακή. η συσσώρευση πλούτου δεν έγινε πλέον το μέσο μέσω του οποίου κάποιος μπορούσε να συνειδητοποιήσει τον εαυτό του πνευματικά (να δείξει ότι τον αγαπά ο Θεός), αλλά παρέμεινε το μέσο μέσω του οποίου μπορούσε κανείς να συνειδητοποιήσει τον εαυτό του υπαρξιακά (να δώσει νόημα στη ζωή του). Μια νέα ιστορική περίοδος που θα άλλαζε ριζικά τον πλανήτη Γη άρχισε έτσι να διαμορφώνεται.
ΑνθρωπόκενοΟ όρος «Anthropocene» είναι το αποτέλεσμα μιας μακράς συζήτησης (κυρίως για τη γεωλογική του εγκυρότητα) που δεν θα συζητηθεί εδώ λόγω χρονικών περιορισμών. μπορούμε πιο απλά να την ορίσουμε ως την ιστορική περίοδο που χαρακτηρίζεται από τη μεταμόρφωση του επιφανειακού περιβάλλοντος της Γης λόγω της ανθρώπινης δραστηριότητας. Στη βάση της ιδέας της επισημοποίησης της έναρξης μιας νέας ιστορικής περιόδου ήταν ένα σύνολο κοινωνικοοικονομικών αλλαγών – που προέκυψαν από την οικονομική άνθηση μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο – που αύξησαν εκθετικά τον ανθρώπινο αντίκτυπο στο γήινο σύστημα, αλλάζοντας τη λειτουργία του ένας βαθύς τρόπος: ένα φαινόμενο γνωστό ως «Μεγάλη Επιτάχυνση».
Η αλλαγή του συστήματος της Γης οδήγησε σε μια αυξανόμενη περιβαλλοντική υποβάθμιση, τα φαινόμενα της οποίας απασχολούν πλέον όλο και συχνότερα τις εφημερίδες όλων των ηπείρων: άνοδος των θαλασσών, αύξηση της λεπτής σκόνης, υπερθέρμανση του πλανήτη, πιθανή νέα μαζική εξαφάνιση κ.λπ. Οι διάφορες παγκόσμιες επιστημονικές κοινότητες και οι εκθέσεις των μεγάλων διεθνών οργανισμών οδηγούν σε ένα μόνο συμπέρασμα: το σημερινό παγκόσμιο κοινωνικοοικονομικό σύστημα δεν είναι πλέον βιώσιμο, υπό την τιμωρία της υπέρβασης ενός σημείου οικολογικής καταστροφής χωρίς επιστροφή που θα άλλαζε μόνιμα τον πλανήτη Γη, υποβαθμίζοντας τον άνθρωπο. και κάθε άλλη μορφή ζωής. Λογικά προκύπτει ότι εάν το τρέχον παγκόσμιο κοινωνικοοικονομικό σύστημα δεν είναι πλέον βιώσιμο, τότε πρέπει επίσης να επανεξεταστεί το πολιτιστικό ήθος που βρίσκεται κάτω από αυτό. Εδώ είναι σημαντικό να διευκρινιστεί ένα σημείο: το πρόβλημα δεν βρίσκεται αποκλειστικά στον ανθρωποκεντρισμό ή στον καπιταλισμό, αλλά μάλλον στη διασταύρωση αυτών των δύο αρχών, που δημιούργησαν έναν άνθρωπο του οποίου ο απώτερος στόχος είναι η απεριόριστη συσσώρευση πλούτου εις βάρος οποιωνδήποτε πιθανών περιβαλλοντικών επιπτώσεων, και εξοπλισμένο με τα απαραίτητα μέσα για να διασφαλιστεί ότι αυτό δέν θα αποτελέσει κίνδυνο για τον πλανήτη και τον ίδιο.
Για να συνοψίσουμε ό,τι έχει αποδειχθεί μέχρι στιγμής: ο κόσμος βρίσκεται αυτή τη στιγμή σε μια κρίσιμη περιβαλλοντική κατάσταση, που προκαλείται από μια ιδιαίτερη αντίληψη που έχει ο σημερινός άνθρωπος για τον εαυτό του και για το τι τον περιβάλλει. Ο μόνος τρόπος για να αντιστραφεί αυτή η τάση είναι επομένως να αλλάξει αυτή η αντίληψη. Οπως και? Κοιτάζοντας πέρα από την ανθρωποκεντρική και καπιταλιστική παράδοση που μας οδήγησε ως εδώ, σε αντιλήψεις για τη σχέση ανθρώπου και φύσης και την έννοια της προσωπικής ολοκλήρωσης τυπική άλλων φιλοσοφιών, διαφορετική από την επικρατούσα δυτική4. Ωστόσο, όπως δείχνει το παράδειγμα του εμπορικού κέντρου στο Θιβέτ: σε έναν κόσμο όπου ο ανθρωποκεντρισμός και ο καπιταλισμός αποκτούν αυξανόμενη παγκόσμια επιρροή, η δυνατότητα παροχής βιώσιμων εναλλακτικών λύσεων γίνεται κάθε μέρα μικρότερη. Πώς μπορούμε να αντιστρέψουμε αυτή την τάση; Μια έγκυρη εναλλακτική σε αυτή τη διαδικασία επιλεκτικής παγκοσμιοποίησης θα μπορούσε να ευνοηθεί από την αξιοποίηση ορισμένων στοιχείων αυτών των ανατολικών φιλοσοφιών που προωθούν μια διαφορετική προσέγγιση στη σχέση ανθρώπου και φύσης ή στην έννοια της προσωπικής ολοκλήρωσης, ώστε να δημιουργηθεί μια παγκοσμιοποίηση που να γνωρίζει λιγότερο αποικισμό και περισσότερο από ενσωμάτωση. Είναι στο χέρι όλων μας να προσπαθήσουμε.
Davide Gobbicchi
Σημείωση:
1) Αποφάσισα να το ονομάσω «επιλεκτικό» γιατί βασίζεται στην υιοθέτηση συγκεκριμένων πολιτισμικών πτυχών που είναι απαραίτητες για το καπιταλιστικό σύστημα, ενώ αγνοεί άλλα στοιχεία τυπικά της Δύσης αλλά όχι θεμελιώδη για τη διατήρηση αυτού του συστήματος, όπως η φιλελεύθερη δημοκρατία. 2) Ο Αριστοτέλης και άλλοι μικροί Έλληνες φιλόσοφοι αναφέρονται συχνά ως πρόδρομοι της ανθρωποκεντρικής σκέψης από την οποία εμπνεύστηκε η ιουδαιοχριστιανική παράδοση. Ωστόσο, αυτοί οι συγγραφείς δεν είχαν τον παγκόσμιο αντίκτυπο του τελευταίου, γι’ αυτό και δεν θα αναλυθούν εδώ. Το ίδιο ισχύει και για το Ισλάμ, που αντ’ αυτού υιοθέτησε την ανθρωποκεντρική σκέψη από την ιουδαιοχριστιανική παράδοση (μεταξύ πολλών άλλων). 3) Αναγνωρίζω ότι ο όρος Καπιταλισμός είναι εξαιρετικά ευρύς και συχνά αμφισβητείται. Για λόγους μακροσκελούς, αυτή η εργασία δεν θα ασχοληθεί ούτε με την εγκυρότητα του όρου ούτε τις διαφορετικές περιοδοποιήσεις του καπιταλισμού που επινοήθηκαν, ούτε τα διαφορετικά κοινωνικοοικονομικά χαρακτηριστικά που έχουν προσλάβει οι επιμέρους ιστορικές φάσεις του καπιταλισμού μέσα σε αυτές τις περιοδοποιήσεις. Εστιάζοντας αποκλειστικά στην κοινωνιολογική και φιλοσοφική πλευρά του φαινομένου, αυτή η εργασία θα επικεντρωθεί σε εκείνο το καπιταλιστικό ήθος που από τον μερκαντιλισμό έφτασε στη σύγχρονη περίοδο -και επομένως εξακολουθεί να ισχύει- παρά τις πολλές εξελίξεις των μεθόδων παραγωγής και της κοινωνικοοικονομικής οργάνωσης το καπιταλιστικό σύστημα. 4) Αρκετοί συγγραφείς έχουν επισημάνει πώς διάφορες ιστορικές προσωπικότητες της δυτικής φιλοσοφίας και θρησκείας έχουν δημιουργήσει μη ανθρωποκεντρικές φιλοσοφίες (π.χ. ο Άγιος Φραγκίσκος της Ασίζης). Ωστόσο, αμφιβάλλω αν τέτοιοι φιλόσοφοι έχουν τώρα την ικανότητα να επηρεάσουν την κατάσταση των πραγμάτων, δεδομένης της περιορισμένης επιτυχίας τους στους προηγούμενους αιώνες.
Πατάτες και κολοκυθάκια παριζιέν με παρμεζάνα και μπέικον είναι η πρόταση μας για σήμερα!! Ένας υπέροχος συνδυασμός πατάτας, κολοκυθιού, κρέμα γάλακτος και παρμεζάνας μαζί με μπέικον συνθέτουν μία μοναδική γεύση.
Ξεκινάμε φτιάχνοντας τα παριζιέν. Με το ειδικό κουταλάκι παριζιέν κόβουμε μπαλίτσες πατάτας και κολοκυθιού. Στη συνέχεια τα τηγανίζουμε σε φριτούρα με θερμοκρασία 140°C. Θέλουμε να τηγανιστούν στο εσωτερικό τους χωρίς να πάρουν χρώμα. Αφότου μαλακώσουν τα αφαιρούμε σε απορροφητικό χαρτί.
Κόβουμε το μπέικον σε λεπτές φετούλες και το σοτάρουμε σε λίγο βούτυρο. Μπορούμε επίσης να το σοτάρουμε και χωρίς λιπαρή ουσία.
Για να κάνουμε φλαμπέ χρησιμοποιούμε κονιάκ. Θα σβήσουμε με κονιάκ, θα κάνουμε φλαμπέ και θα αφήσουμε να ρεντουίρει. Αν είστε στο σπίτι καλό θα είναι να αποφύγετε το φλαμπέ καθώς υπάρχει κίνδυνος φωτιάς.
Η προσθήκη της κρέμας γάλακτος θα μας δώσει μία πυκνή και γεμάτη γεύση στο φαγητό. Τέλος θα προσθέσουμε τριμμένη παρμεζάνα. Η παρμεζάνα θα λιώσει μέσα στη σάλτσα και θα δώσει τη χαρακτηριστική της γεύση σε όλο το φαγητό.
Πατάτες και κολοκυθάκια παριζιέν με παρμεζάνα και μπέικον εκτός από ορεκτικό θα μπορούσαν να δοθούν και ως γαρνιτούρα σε ένα πιάτο. Αλλά λαχανικά που θα μπορούσαν να προστεθούν είναι το καρότο, η γλυκοπατάτα, οι πατάτες Περού και η ρέβα.Text size
Συστατικά
◉ 300γρ. πατάτες κομμένες σε σχήμα παριζιέν
◉ 150γρ. κολοκυθάκια κομμένα σε σχήμα παριζιέν
◉ 100γρ. μπέικον ψιλοκομμένα
◉ 200ml κρέμα γάλακτος
◉ 30ml κονιάκ
◉ 80γρ. παρμεζάνα
◉ 20γρ. βούτυρο
◉ ηλιέλαιο
◉ αλάτι
◉ πιπέρι
Οδηγίες
1.Κόβουμε τις πατάτες και τα κολοκυθάκια σε σχήμα παριζιέν. Στη συνέχεια τα
τηγανίζουμε σε ηλιέλαιο και τα αφαιρούμε σε απορροφητικό χαρτί.
2.Σε ένα τηγάνι με βούτυρο σοτάρουμε το μπέικον. Στη συνέχεια προσθέτουμε
τις τηγανισμένες πατάτες και τα κολοκυθάκια. Σβήνουμε με κονιάκ και
αφήνουμε να ρεντουίρει. Προσθέτουμε την κρέμα γάλακτος και αφήνουμε να
πάρει μία βράση.
3.Προσθέτουμε αλάτι, πιπέρι και παρμεζάνα τριμμένη. Κλείνουμε τη φωτιά,
Ευτυχώς, ο τίτλος του επικηδείου του Rolling Stone συνόψισε την αλήθεια για τον Κίσινγκερ “Ο Χένρυ Κίσινγκερ, ο αγαπημένος εγκληματίας πολέμου της αμερικάνικης άρχουσας τάξης, τελικά πεθαίνει”.
Και όμως… Ο «μάγος της διπλωματίας» διέπραξε εγκλήματα κατά των ανθρώπων και της ανθρωπότητας σε κλίμακα που υπερβαίνει κάθε κοινό μέτρο.
Τα εγκλήματα
Τα αφιερώματα του Τύπου στον Κίσινγκερ ανέφεραν τα πιο μεγάλα εγκλήματά του: Η μακροχρόνια παράταση του πολέμου στο Βιετνάμ με ανυπολόγιστο αριθμό θυμάτων, ο άγριος βομβαρδισμός της Καμπότζης με τουλάχιστον 50.000 νεκρούς αμάχους, η στήριξη στην ινδονησιακή εισβολή στο Ανατολικό Τιμόρ με 100.000 νεκρούς, η στήριξη που έδωσε στο Πακιστάν να εισβάλει στο Ανατολικό Πακιστάν (Μπαγκλαντές) με 300.000 νεκρούς, η ενορχήστρωση του αιματοβαμμένου πραξικοπήματος στη Χιλή και οι αντιδημοκρατικές συνωμοσίες της CIA σε όλη τη Λατινική Αμερική.
Στα δικά μας, ακόμα και αν οι Αμερικανοί δεν είχαν εγκρίνει την τουρκική εισβολή στην Κύπρο (πράγμα που μοιάζει απίθανο για τα δεδομένα της εποχής), δεν έκαναν απολύτως τίποτα για να σταματήσουν το αιματοκύλισμα του νησιού, ενώ τους ήταν πολύ εύκολο να το κάνουν.
Το εντυπωσιακό είναι ότι τα μαζικά εγκλήματα στα οποία ενεπλάκη ο Κίσινγκερ, και πασίγνωστα είναι και δεν αμφισβητούνται πια, αφού έχουν πιστοποιηθεί από τον αποχαρακτηρισμό σημαντικών απόρρητων αμερικανικών εγγράφων.
“Θα τον έδερνε μέχρι θανάτου”
Η Washington Post μάς θυμίζει τι είχε γράψει ο σπουδαιος Anthony Bourdain, σεφ και παρουσιαστής τηλεοπτικών σειρών για τις κουζίνες όλου του κόσμου:«Αν έχεις επισκεφτεί μια φορά την Καμπότζη, θες να σκοτώσεις στο ξύλο τον Κισινγκερ με τα γυμνά σου χέρια». Να σημειωθεί ότι οι «μυστικοί» βομβαρδισμοί των ΗΠΑ στον Καμπότζη εκτός από φρικτά απάνθρωποι και τρομακτικά καταστροφικοί, παραβίαζαν κάθε έννοια διεθνούς νομιμότητας αφού οι ΗΠΑ επισήμως δεν ήταν σε εμπόλεμη κατάσταση με αυτήν τη φτωχή ασιατική χώρα.
Κανείς βέβαια δεν έδειρε ποτέ τον Κίσινγκερ. Ακόμα και οι αντιπολεμικοί ακτιβιστές που κατά καιρούς έκαναν παρεμβάσεις στις ομιλίες του, ποτέ δεν σήκωσαν χέρι εναντίον του.
Ο Κίσινγκερ συνέχιζε να συμβουλεύει τους προέδρους των ΗΠΑ ακόμα και όταν έπαψε να είναι υπουργός Εξωτερικών, έδινε ακριβοπληρωμένες διαλέξεις στα καλύτερα πανεπιστήμια, παρέμεινε περιζήτητος για τα μεγαλύτερα ΜΜΕ του κόσμου και οι αναλύσεις του παραμένουν σημεία αναφοράς στο ακαδημαϊκό πεδίο των Διεθνών Σχέσεων.
Καθόλου άσχημα για έναν άνθρωπο που έφερε (άμεσα κι έμμεσα) ευθύνες για τον θάνατο εκατοντάδων χιλιάδων συνανθρώπων του.
Εγκληματίες με γραβάτες
Γιατί όμως η κοινωνία υιοθετεί εκ διαμέτρου αντίθετες στάσεις απέναντι στον μεμονωμένο εγκληματία και τον εγκληματία μαζικής κλίμακας; Η απάντηση είναι προφανής. Ο Κίσινγκερ υπήρξε εκ των επικεφαλής του αμερικανικού imperium. Από την εποχή που ο Ιούλιος Καίσαρας «ειρήνευε τη Γαλατία», οι αυτοκρατορίες καθαγιάζουν τα εγκλήματα τους επιβάλλοντας το «δικαίο» τους και σβήνοντας τη μνήμη των θυμάτων τους. Τον Κίσινγκερ τον ξέρει όλος ο κόσμος, οι χιλιάδες νεκροί της Καμπότζης μένουν στη σκιά. Η ισχύς παράγει το δίκαιο, την αλήθεια και, κυρίως, την ιστορική αφήγηση.
Ο δεύτερος λόγος είναι ότι ενώ αυτός που σκοτώνει με τα ίδια του τα χέρια, προκαλεί οργή, δεν συμβαίνει το ίδιο με εκείνο που δίνει την εντολή να βομβαρδιστούν πενήντα χωριά στην Ινδοκίνα.
Τον πρώτο τον αποκαλούμε δολοφόνο, τον δεύτερο κυβερνητικό αξιωματούχο. Ακόμα και όταν γνωρίζουμε καλά το βίο και την πολιτεία του “κυβερνητικού αξιωματούχου”, δεν τον αντιμετωπίζουμε όπως τον κοινό εγκληματία, γιατί παρεμβάλλεται ένας περίπλοκος μηχανισμός ανάμεσα σε αυτόν που δίνει την εντολή και αυτόν που πατά τη σκανδάλη.
Ένας μηχανισμός διάχυσης των ευθυνών και παραγωγής ψεμάτων για να καθίσταται δύσκολη η συνειδητοποίηση ότι αυτός που δίνει τις εντολές στην Ουάσιγκτον έχει τα χέρια του βαμμένα με το αίμα των ανθρώπων στην Καμπότζη ή το Ιράκ. Αν φοράει γραβάτα, ο δολοφόνος δεν μας φαίνεται και τόσο δολοφόνος.
Ευτυχώς, ο τίτλος του επικηδείου του Rolling Stone συνόψισε την αλήθεια για τον Κίσινγκερ «Ο Χένρυ Κίσινγκερ, ο αγαπημένος εγκληματίας πολέμου της αμερικάνικης άρχουσας τάξης, τελικά πεθαίνει». Το Rolling Stone δεν έδειξε μόνο τι σημαίνει καλή δημοσιογραφία. Μάς υπενθύμισε ότι ακόμα και αν δεν έχουμε τη δύναμη να αλλάξουμε αυτόν τον βρώμικο κόσμο, τουλάχιστον μπορούμε να μην αποδεχόμαστε την «αλήθεια» του.
Γάζα: Πλήγματα σε πάνω από 200 στόχους, λέει ο ισραηλινός στρατός
Το υπουργείο Υγείας της Χαμάς ανέφερε από την πλευρά του ότι τουλάχιστον 109 Παλαιστίνιοι σκοτώθηκαν μέχρι το μεσημέρι
«Περισσότερους από 200 στόχους» στηΛωρίδα της Γάζαςδήλωσε ότι έπληξε ο ισραηλινός στρατός, αμέσως μετά την λήξη της επταήμερης ανακωχής σήμερα στις 8 το πρωί ανάμεσα στο Ισραήλ και την Χαμάς.
Ειδικότερα, ο ισραηλινός στρατός τόνισε ότι έπληξε περιοχές «παγιδευμένες από εκρηκτικά, σήραγγες που χρησιμοποιούνταν για τρομοκρατικούς σκοπούς, βάσεις εκτόξευσης (πυραύλων) και κέντρα διοίκησης επιχειρήσεων» της Χαμάς.
Το υπουργείο Υγείας της Χαμάς ανέφερε από την πλευρά του ότι τουλάχιστον 109 Παλαιστίνιοι σκοτώθηκαν μέχρι το μεσημέρι σε ισραηλινά πλήγματα στη Λωρίδα της Γάζας μετά την επανέναρξη των εχθροπραξιών το πρωί.
