«ΑΝΘΡΩΠΟΚΕΝΤΡΙΣΜΟΣ, ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΚΕΝΟΣ» Davide Gobbicchi
ΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΚΕΝΤΡΙΣΜΟΣ, ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΚΑΙ
ΑΝΘΡΟΠΟΚΕΝΟΣ(EΠOXH, ERA)
Οι καταστροφικές συνέπειες ενός ήθους που δεν είναι πλέον βιώσιμο
« Η Κίνα μετατρέπει την πιο ιερή περιοχή του Θιβέτ σε τουριστική περιοχή
Αυτό το άρθρο προσπαθεί να εξηγήσει την τρέχουσα κρίσιμη κατάσταση της παγκόσμιας περιβαλλοντικής κατάστασης μέσα από μια ανάλυση της έννοιας του εαυτού του και του περιβάλλοντός του που ο δυτικός άνθρωπος ανέπτυξε στο πέρασμα των αιώνων και στη συνέχεια εξήγαγε στον υπόλοιπο κόσμο.
Δεκέμβριος 2012: η κυβέρνηση του Πεκίνου ανακοινώνει ένα σχέδιο ριζικής ανακαίνισης για το ιστορικό κέντρο της Λάσα, την πρωτεύουσα του Θιβέτ. Ανάμεσα στα κύρια σημεία, η κατασκευή ενός υπόγειου εμπορικού και πάρκινγκ κέντρου 150 χιλιάδων τετραγωνικών μέτρων δίπλα στον ναό Jokhang , την πνευματική καρδιά της πόλης. Αυτό το έργο – που έχει ως επίσημο στόχο τον εκσυγχρονισμό του Θιβέτ και την προώθηση του τουρισμού στην περιοχή – κρύβει έναν πολύ πιο ακριβή στόχο: τη σταδιακή εκμηδένιση του περιφερειακού πολιτισμού.
Αυτή η ενέργεια της κινεζικής κυβέρνησης είναι μια από τις τελευταίες σε μια μεγάλη σειρά που ξεκίνησε με την Πολιτιστική Επανάσταση, κατά την οποία εκατοντάδες ταοϊστικοί και βουδιστικοί ναοί – σύμβολα του ιστορικού κινεζικού ιδεώδους της αρμονίας μεταξύ ουρανού και ανθρώπου, καταστράφηκαν για να δημιουργηθεί χώρος για τά κυβέρνητικά κτίρια και βιομηχανίες με πίστη στη μαοϊκή πεποίθηση σύμφωνα με την οποία «Ο άνθρωπος πρέπει να κατακτήσει τη φύση» (Steinfeld, J., China’s deadly επιστημονικό μάθημα: Πώς μια κακοσχεδιασμένη εκστρατεία ενάντια στα σπουργίτια συνέβαλε σε έναν από τους χειρότερους λιμούς στην ιστορία , Index on Censorship ). Το φαινόμενο δεν περιορίζεται στην Κίνα: οι διώξεις κατά του βουδισμού κορυφώθηκαν στο Νότιο Βιετνάμ στις αρχές της δεκαετίας του 1960, με τις κατασταλτικές πολιτικές της κυβέρνησης του Ngo Dinh Diem της οποίας οι φιλοδυτικές πολιτικές, που στόχευαν να ευνοήσουν τη χριστιανική μειονότητα της χώρας, προκάλεσαν μαζικές λαϊκές εξεγέρσεις. , με αποκορύφωμα την εντυπωσιακή πράξη αυτοπυρπόλησης του μοναχού Thích Quảng Đức. Αυτά τα δύο παραδείγματα αντικατοπτρίζουν μια γενικότερη διαδικασία παγκόσμιου επιλεκτικού εκδυτικισμού¹ που νοείται ως η υιοθέτηση του καπιταλιστικού συστήματος παραγωγής – και του πολιτιστικού και φιλοσοφικού μηχανισμού που είναι αποκλειστικά απαραίτητος για την υποστήριξή του – σε διεθνή κλίμακα. Σε τι συνίσταται αυτός ο «παγκόσμιος επιλεκτικός εκδυτικισμός» και ποιες είναι οι πιο επικίνδυνες περιβαλλοντικές συνέπειές του; Αυτό είναι το θέμα που θα αναλύσει αυτό το άρθρο και θα το κάνει με βάση τρεις έννοιες: ανθρωποκεντρισμός, καπιταλισμός και ανθρωποκενισμός. Ας τα αναλύσουμε με τη σειρά.
ΑνθρωποκεντρισμόςΟ όρος «ανθρωποκεντρισμός» με την ευρύτερη και πιο κοινή του σημασία περιγράφει την ηθική πεποίθηση ότι μόνο τα ανθρώπινα όντα έχουν εγγενή αξία και ότι όλα τα άλλα έμβια όντα – και η γη στο σύνολό της – έχουν αξία αποκλειστικά ως χρήσιμα εργαλεία για αυτούς. άρα έχει αξία ως άνθρωπος, ενώ το βόδι έχει αξία γιατί μπορεί να τραβήξει άροτρο και το δάσος έχει αξία γιατί βγάζει καυσόξυλα. Η ιδέα διαδόθηκε το 1967 χάρη στον Αμερικανό ιστορικό Lynn White Jr, ο οποίος αποδίδει την προέλευση του ανθρωποκεντρισμού στην ιουδαιο-χριστιανική παράδοση²: αντικαθιστώντας τον παγανιστικό ανιμισμό – για τον οποίο κάθε δάσος, ποτάμι και κοιλάδα είχε προστατευτικό πνεύμα ή μούσα – με την ιδέα ενός κόσμου που δημιουργήθηκε για να υπηρετεί τον άνθρωπο (με τη σειρά του την εικόνα του Θεού), η ιουδαιοχριστιανική παράδοση απάλλαξε τον άνθρωπο από κάθε ευλαβικό φόβο για τη φύση, απαλλάσσοντάς τον έτσι από την υποχρέωση να τη διαφυλάξει και αφήνοντας ελεύθερο τον δρόμο για η χρήση της φύσης εντός των ορίων των τεχνολογικών δυνατοτήτων και των επιστημονικών γνώσεων. Αυτές οι ικανότητες και γνώσεις γνώρισαν μια δραστική ανάπτυξη κατά τον Μεσαίωνα, με ώθηση από την ανθρώπινη θέληση να κατανοήσει τη Φύση -που εκλαμβάνεται ως θεία δημιουργία- και μέσω αυτής το μυαλό του Θεού.Αυτή η τεχνολογική και επιστημονική ανάπτυξη συνέβη στα εδάφη του δυτικού χριστιανισμού η σωτηρία εντοπίστηκε στην ορθή διαγωγή (άρα ενεργητική δράση), σε αντίθεση με τον ανατολικό (ορθόδοξο) χριστιανισμό, σύμφωνα με τον οποίο ο δρόμος προς τη σωτηρία ήταν ο διαφωτισμός (άρα παθητικός στοχασμός). Στη Δυτική Ευρώπη του ύστερου Μεσαίωνα, τα ανθρώπινα όντα είχαν επομένως αυξανόμενες ικανότητες να ικανοποιήσουν την πνευματική τους θέληση να έρθουν πιο κοντά στον Θεό μέσω πρακτικών ενεργειών χωρίς περιορισμούς προς τη Φύση. Το τι θα συνίστανται αυτές οι ενέργειες στους επόμενους αιώνες είναι θεμελιώδες για την κατανόηση της τρέχουσας παγκόσμιας περιβαλλοντικής κατάστασης. Θα μιλήσουμε για αυτό στην επόμενη παράγραφο.
Καπιταλισμός³
Ακριβώς όπως ο ανθρωποκεντρισμός προκλήθηκε από την εισαγωγή της ιουδαιο-χριστιανικής πίστης, ο καπιταλισμός είχε τις ρίζες του σε μια θρησκευτική μεταρρύθμιση – αυτή του Προτεσταντισμού: απομάκρυνση από την καθολική παράδοση που έδωσε στον ιερέα τη «μαγική» δύναμη να συγχωρεί αμαρτίες και να διασφαλίζει έτσι τον παράδεισο στους ανθρώπους, ο Προτεσταντισμός άφησε τα ανθρώπινα όντα στον εαυτό τους για να καθορίσουν αν ήταν άξιοι του ουρανού ή όχι. Έτσι δημιουργήθηκε ένας ψυχολογικός μηχανισμός –ιδιαίτερα στην καλβινιστική ηθική– όπου οι πιστοί, ανίκανοι να είναι βέβαιοι για τη μελλοντική τους σωτηρία, αναζητούσαν σημάδια της κατάστασης της θείας χάριτος στην οικονομική επιτυχία. Ο προτεσταντικός ασκητισμός απέναντι στα υλικά αγαθά ενθάρρυνε επίσης τη συσσώρευση των καρπών αυτής της επιτυχίας, αντί να τους ξοδέψει σε εγκόσμια αγαθά. Όπως απεικονίζεται από τον Weber στο The Protestant Ethic and the Spirit of Capitalism : η προτεσταντική ηθική μετέφρασε τον ανθρωποκεντρισμό σε ένα νέο κοινωνικοοικονομικό σύστημα – τον Mercantilism – που χρησίμευσε ως «θερμοκοιτίδα» για τον Καπιταλισμό. Η πρακτική ενέργεια που ήταν απαραίτητη για να πλησιάσουμε τον Θεό (που περιγράφεται στην προηγούμενη παράγραφο) έγινε η συσσώρευση πλούτου. Αυτή η επιθυμία για εμπλουτισμό ώθησε προς την αναζήτηση μιας πιο αποτελεσματικής οργάνωσης της εργασίας, επιταχύνοντας τη διαδικασία της τεχνολογικής και επιστημονικής προόδου ώστε να κορυφωθεί στην πρώτη και τη δεύτερη βιομηχανική επανάσταση.
Έτσι σκιαγραφήθηκαν τα δύο θεμελιώδη χαρακτηριστικά του σύγχρονου καπιταλισμού που εντόπισε ο Βέμπερ: η επιθυμία για κέρδος και η ορθολογική οργάνωση (η τελευταία, υποστηριζόμενη από την επιστημονική εξειδίκευση και η τεχνική διαφοροποίηση που προέκυψε από τις Βιομηχανικές Επαναστάσεις) με στόχο τη μεγιστοποίηση αυτού του κέρδους. Η αυξανόμενη ανάγκη για πόρους που προέκυψαν από την επιστημονική και τεχνολογική πρόοδο οδήγησε στην αποικιοκρατία, η οποία εξήγαγε τον ανθρωποκεντρισμό και τον καπιταλισμό από την Ευρώπη, παγκοσμιοποιώντας σταδιακά τις βιομηχανικές επαναστάσεις που προέκυψαν από αυτές. Η εκκοσμίκευση που σημειώθηκε από τον 20ο αιώνα και μετά εξάλειψε στη συνέχεια τον θρησκευτικό παράγοντα από την καπιταλιστική ηθική αλλά διατήρησε την υπαρξιακή. η συσσώρευση πλούτου δεν έγινε πλέον το μέσο μέσω του οποίου κάποιος μπορούσε να συνειδητοποιήσει τον εαυτό του πνευματικά (να δείξει ότι τον αγαπά ο Θεός), αλλά παρέμεινε το μέσο μέσω του οποίου μπορούσε κανείς να συνειδητοποιήσει τον εαυτό του υπαρξιακά (να δώσει νόημα στη ζωή του). Μια νέα ιστορική περίοδος που θα άλλαζε ριζικά τον πλανήτη Γη άρχισε έτσι να διαμορφώνεται.
ΑνθρωπόκενοΟ όρος «Anthropocene» είναι το αποτέλεσμα μιας μακράς συζήτησης (κυρίως για τη γεωλογική του εγκυρότητα) που δεν θα συζητηθεί εδώ λόγω χρονικών περιορισμών. μπορούμε πιο απλά να την ορίσουμε ως την ιστορική περίοδο που χαρακτηρίζεται από τη μεταμόρφωση του επιφανειακού περιβάλλοντος της Γης λόγω της ανθρώπινης δραστηριότητας. Στη βάση της ιδέας της επισημοποίησης της έναρξης μιας νέας ιστορικής περιόδου ήταν ένα σύνολο κοινωνικοοικονομικών αλλαγών – που προέκυψαν από την οικονομική άνθηση μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο – που αύξησαν εκθετικά τον ανθρώπινο αντίκτυπο στο γήινο σύστημα, αλλάζοντας τη λειτουργία του ένας βαθύς τρόπος: ένα φαινόμενο γνωστό ως «Μεγάλη Επιτάχυνση».
Η αλλαγή του συστήματος της Γης οδήγησε σε μια αυξανόμενη περιβαλλοντική υποβάθμιση, τα φαινόμενα της οποίας απασχολούν πλέον όλο και συχνότερα τις εφημερίδες όλων των ηπείρων: άνοδος των θαλασσών, αύξηση της λεπτής σκόνης, υπερθέρμανση του πλανήτη, πιθανή νέα μαζική εξαφάνιση κ.λπ. Οι διάφορες παγκόσμιες επιστημονικές κοινότητες και οι εκθέσεις των μεγάλων διεθνών οργανισμών οδηγούν σε ένα μόνο συμπέρασμα: το σημερινό παγκόσμιο κοινωνικοοικονομικό σύστημα δεν είναι πλέον βιώσιμο, υπό την τιμωρία της υπέρβασης ενός σημείου οικολογικής καταστροφής χωρίς επιστροφή που θα άλλαζε μόνιμα τον πλανήτη Γη, υποβαθμίζοντας τον άνθρωπο. και κάθε άλλη μορφή ζωής. Λογικά προκύπτει ότι εάν το τρέχον παγκόσμιο κοινωνικοοικονομικό σύστημα δεν είναι πλέον βιώσιμο, τότε πρέπει επίσης να επανεξεταστεί το πολιτιστικό ήθος που βρίσκεται κάτω από αυτό. Εδώ είναι σημαντικό να διευκρινιστεί ένα σημείο: το πρόβλημα δεν βρίσκεται αποκλειστικά στον ανθρωποκεντρισμό ή στον καπιταλισμό, αλλά μάλλον στη διασταύρωση αυτών των δύο αρχών, που δημιούργησαν έναν άνθρωπο του οποίου ο απώτερος στόχος είναι η απεριόριστη συσσώρευση πλούτου εις βάρος οποιωνδήποτε πιθανών περιβαλλοντικών επιπτώσεων, και εξοπλισμένο με τα απαραίτητα μέσα για να διασφαλιστεί ότι αυτό δέν θα αποτελέσει κίνδυνο για τον πλανήτη και τον ίδιο.
 |
Για να συνοψίσουμε ό,τι έχει αποδειχθεί μέχρι στιγμής: ο κόσμος βρίσκεται αυτή τη στιγμή σε μια κρίσιμη περιβαλλοντική κατάσταση, που προκαλείται από μια ιδιαίτερη αντίληψη που έχει ο σημερινός άνθρωπος για τον εαυτό του και για το τι τον περιβάλλει. Ο μόνος τρόπος για να αντιστραφεί αυτή η τάση είναι επομένως να αλλάξει αυτή η αντίληψη. Οπως και? Κοιτάζοντας πέρα από την ανθρωποκεντρική και καπιταλιστική παράδοση που μας οδήγησε ως εδώ, σε αντιλήψεις για τη σχέση ανθρώπου και φύσης και την έννοια της προσωπικής ολοκλήρωσης τυπική άλλων φιλοσοφιών, διαφορετική από την επικρατούσα δυτική4. Ωστόσο, όπως δείχνει το παράδειγμα του εμπορικού κέντρου στο Θιβέτ: σε έναν κόσμο όπου ο ανθρωποκεντρισμός και ο καπιταλισμός αποκτούν αυξανόμενη παγκόσμια επιρροή, η δυνατότητα παροχής βιώσιμων εναλλακτικών λύσεων γίνεται κάθε μέρα μικρότερη. Πώς μπορούμε να αντιστρέψουμε αυτή την τάση; Μια έγκυρη εναλλακτική σε αυτή τη διαδικασία επιλεκτικής παγκοσμιοποίησης θα μπορούσε να ευνοηθεί από την αξιοποίηση ορισμένων στοιχείων αυτών των ανατολικών φιλοσοφιών που προωθούν μια διαφορετική προσέγγιση στη σχέση ανθρώπου και φύσης ή στην έννοια της προσωπικής ολοκλήρωσης, ώστε να δημιουργηθεί μια παγκοσμιοποίηση που να γνωρίζει λιγότερο αποικισμό και περισσότερο από ενσωμάτωση. Είναι στο χέρι όλων μας να προσπαθήσουμε.
Davide Gobbicchi
Σημείωση:
1) Αποφάσισα να το ονομάσω «επιλεκτικό» γιατί βασίζεται στην υιοθέτηση συγκεκριμένων πολιτισμικών πτυχών που είναι απαραίτητες για το καπιταλιστικό σύστημα, ενώ αγνοεί άλλα στοιχεία τυπικά της Δύσης αλλά όχι θεμελιώδη για τη διατήρηση αυτού του συστήματος, όπως η φιλελεύθερη δημοκρατία.
2) Ο Αριστοτέλης και άλλοι μικροί Έλληνες φιλόσοφοι αναφέρονται συχνά ως πρόδρομοι της ανθρωποκεντρικής σκέψης από την οποία εμπνεύστηκε η ιουδαιοχριστιανική παράδοση. Ωστόσο, αυτοί οι συγγραφείς δεν είχαν τον παγκόσμιο αντίκτυπο του τελευταίου, γι’ αυτό και δεν θα αναλυθούν εδώ. Το ίδιο ισχύει και για το Ισλάμ, που αντ’ αυτού υιοθέτησε την ανθρωποκεντρική σκέψη από την ιουδαιοχριστιανική παράδοση (μεταξύ πολλών άλλων).
3) Αναγνωρίζω ότι ο όρος Καπιταλισμός είναι εξαιρετικά ευρύς και συχνά αμφισβητείται. Για λόγους μακροσκελούς, αυτή η εργασία δεν θα ασχοληθεί ούτε με την εγκυρότητα του όρου ούτε τις διαφορετικές περιοδοποιήσεις του καπιταλισμού που επινοήθηκαν, ούτε τα διαφορετικά κοινωνικοοικονομικά χαρακτηριστικά που έχουν προσλάβει οι επιμέρους ιστορικές φάσεις του καπιταλισμού μέσα σε αυτές τις περιοδοποιήσεις. Εστιάζοντας αποκλειστικά στην κοινωνιολογική και φιλοσοφική πλευρά του φαινομένου, αυτή η εργασία θα επικεντρωθεί σε εκείνο το καπιταλιστικό ήθος που από τον μερκαντιλισμό έφτασε στη σύγχρονη περίοδο -και επομένως εξακολουθεί να ισχύει- παρά τις πολλές εξελίξεις των μεθόδων παραγωγής και της κοινωνικοοικονομικής οργάνωσης το καπιταλιστικό σύστημα.
4) Αρκετοί συγγραφείς έχουν επισημάνει πώς διάφορες ιστορικές προσωπικότητες της δυτικής φιλοσοφίας και θρησκείας έχουν δημιουργήσει μη ανθρωποκεντρικές φιλοσοφίες (π.χ. ο Άγιος Φραγκίσκος της Ασίζης). Ωστόσο, αμφιβάλλω αν τέτοιοι φιλόσοφοι έχουν τώρα την ικανότητα να επηρεάσουν την κατάσταση των πραγμάτων, δεδομένης της περιορισμένης επιτυχίας τους στους προηγούμενους αιώνες.
https://prodromikos.wordpress.com/
Το βρήκα στο: https://vequinox.wordpress.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου