Το να προβλέπει κανείς το μέλλον και το πώς ο κόσμος θα είναι το 2030 είναι πολύ δύσκολο. Πόσο μάλλον το τι θα τρώμε, από που θα αντλούμε την ενέργεια που θα καταναλώνουμε και τι θα σημαίνει να είναι κανείς πρόσφυγας το 2030.
Παρόλα αυτά το Παγκόσμιο Οικονομικό φόρουμ προβλέπει τα ακόλουθα, και αυτή είναι μια άποψη που δε μπορούμε να αγνοήσουμε με κανένα τρόπο…
Χωρίς σχόλια από τη δική μας πλευρά, ας πάρουμε μία πρόγευση του που πάει τελικά το «μέλλον» μας !
Δεν θα μας ανήκει τίποτε και θα είμαστε ευτυχισμένοι.
Η ζωή μέσα στις πόλεις θα έχει αλλάξει. Όλα τα προϊόντα θα έχουν γίνει υπηρεσίες για αυτό το λόγο δεν θα χρειάζεται να έχουμε στην κυριότητά μας υλικά αγαθά. Θα νοικιάζουμε τα πάντα και ότι χρειαζόμαστε θα το έχουμε στην πόρτα μας με ένα κλίκ. Εκτός από το σπίτι το οποίο θα μένουμε, ρούχα, οικιακές συσκευές, αυτοκίνητα, όλα θα είναι με ενοίκιο, χωρίς να χρειάζεται να έχουμε στην κυριότητά μας τίποτε, με αποτέλεσμα να είμαστε πιο ευτυχισμένοι. Ακούγεται πραγματικά ουτοπικό αλλά αυτό σημαίνει ότι έξω από τις πόλεις πιθανόν να έχουν δημιουργηθεί ζώνες δυσαρέσκειας με ανθρώπους που θα ζούνε με τον παραδοσιακό τρόπο που ζούμε σήμερα. Κάτι τέτοιο ενδεχομένως να δημιουργήσει μια μορφή κοινωνίας που πιθανό να έχει διαιρεθεί στα δύο, στους πρωτοπόρους που δεν ενδιαφέρονται να έχουν στην κατοχή τους τίποτε και στους παραδοσιακούς.
Η δέσμευση για κλιματική ουδετερότητα σε παγκόσμιο επίπεδο έως το 2030.
Ολοένα και περισσότερες χώρες μετά την Ε.Ε και την Κίνα (που θα συμπεριληφθεί τον Μάρτιο του 2021), εναρμονίζονται με την συνθήκη για χαμηλότερες εκπομπές ρύπων έτσι ώστε μέχρι το 2030 να υπάρχει μια παγκόσμια ρήτρα για κάθε χώρα που εκπέμπει ένα τόνο διοξείδιο του άνθρακα (CO2) στην ατμόσφαιρα κάτι που δημιουργεί ένα πολύ δυνατό κίνητρο σε όλες τις χώρες να αρχίσουν την μετάβαση σε καθαρή ενέργεια. Ειδικότερα, η ΕΕ μπόρεσε να διαδραματίσει πραγματικά ηγετικό ρόλο στο θέμα του κλίματος, καθώς υπήρξε βασικός παράγοντας της συμφωνίας του Παρισιού, που εξασφάλισε την έναρξη ισχύος της συμφωνίας σε χρόνο ρεκόρ και έθεσε σε εφαρμογή τη συμφωνία μέσω του εγχειριδίου κανόνων της Katowice, το οποίο εγκρίθηκε στα τέλη Δεκεμβρίου του 2018.
Το 2030 βάζει τέλος στην παντοδυναμία των ΗΠΑ.
Ειδικότερα η ηγεμονία των ΗΠΑ θα έχει έρθει στο τέλος της. Αντί να υπάρχει μια υπερδύναμη θα υπάρχουν μικρές δυνάμεις, όπως, η Γερμανία, η Ιαπωνία, η Ρωσία, η Κίνα και οι ΗΠΑ που θα κρατούν τα ηνία του κόσμου. Πράγματι, κάτι τέτοιο φάνταζε πραγματικότητα να συμβεί με τον ερχομό της παγκοσμιοποίησης. Με την εξάπλωση του καπιταλισμού, της ελεύθερης αγοράς, την υπόσχεση της ελάχιστης κρατικής παρέμβασης και τον φαινομενικό θρίαμβο της φιλελεύθερης δημοκρατίας, ο Φραγκίσκος Φουκαγιάμα προέβλεψε το ξεθώριασμα των αναχρονιστικών εθνικών κρατών.
Θα αλλάξει δραστικά ο τομέας της Υγείας
Η 4η Βιομηχανική Επανάσταση θα διασφαλίσει ότι οι άνθρωποι θα ζούν περισσότερο και πιο υγιεινά έτσι ώστε τα νοσοκομεία του μέλλοντος να είναι εντελώς διαφορετικά από ότι είναι σήμερα. Εάν αναλογιστούμε ότι εισάγουμε αυτοκίνητα χωρίς οδηγό και εργαζομένους ρομπότ για τις επικίνδυνες εργασίες τα ποσοστά τραυματισμών θα αρχίσουν να μειώνονται. Μέχρι το 2030, η φύση των ασθενειών όπως τις ξέρουμε θα έχουν διαταραχθεί σημαντικά από την πρόοδο της τεχνολογίας και ενδεχομένως να έχουμε πολύ λιγότερες ασθένειες να διαχειριστούμε. Η ηλικία των 80 θα είναι η ηλικία των 60 όπως την ξέρουμε σήμερα.Οι νοσοκομειακές πρακτικές και η ανάγκη για νοσηλεία μπορεί να έχει εξαφανιστεί. Φορητές συσκευές παρακολούθησης ασθενών θα τροφοδοτούν συνεχώς δεδομένα από εξωτερικούς αισθητήρες στο δέρμα και σε συνδυσμό με διαδικτυακούς αισθητήρες νευρικών απολήξεων που συνδέονται με τον εγκέφαλο των ασθενών θα προσφέρουν απίστευτα ακριβή στοιχεία δειγματοληψίας που θα μεταφέρονται σε πραγματικό χρόνο. Οι ημέρες που οι ασθενείς θα πεθαίνουν περιμένοντας έναν δωρητή οργάνων σύντομα θα αποτελεί παρελθόν καθώς τα όργανα, οι ιστοί και οι υποστηρικτικές δομές τους θα μπορούν να εκτυπώνονται σε βιολογικούς 3D εκτυπωτές.
Θα καταναλώνουμε πολύ λιγότερο κρέας.
Ο αυξανόμενος ανθρώπινος πληθυσμός με μια αυξανόμενη παγκόσμια μεσαία τάξη θα είναι η κινητήριος δύναμη για μια αυξανόμενη παγκόσμια ζήτηση. Ιστορικά, ο αυξανόμενος πλούτος έχει οδηγήσει σε αλλαγή των καταναλωτικών προτύπων ιδιαίτερα σε αύξηση της κατανάλωσης κρέατος, αυγών και τυριών.
Η ζήτηση όμως θα αλλάξει καθώς περισσότεροι άνθρωποι θα θέλουν να ακολουθήσουν μια πιο υγιεινή διατροφή. Δίαιτες με περισσότερα λαχανικά φρούτα και δημητριακά ολικής αλέσεως θα αποτελούν την νέα εναλλακτική πρόταση και φυσικά με λιγότερο κρέας, καθώς αυτό θα καταναλώνεται σαν απόλαυση και πολύ λιγότερες φορές τον μήνα. Επιπλέον, δεδομένου ότι το σύστημα παραγωγής τροφίμων και ζωοτροφών, που περιλαμβάνει παραγωγή και μεταφορά, μαγείρεμα, κατανάλωση και απόρριψη τροφίμων αποτελεί το ένα τρίτο των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου, κάτι που έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την συμφωνία της ΕΕ στο Παρίσι, θα σημαίνει ότι η μείωση της κατανάλωσης κρέατος, ως πιο ενεργοβόρο παραγωγής τρόφιμο είναι πρό των πυλών.
1 δισ άνθρωποι θα γίνουν πρόσφυγες λόγω της κλιματικής αλλαγής.
Τα έθνη πρέπει να προετοιμαστούν κατάλληλα για να φιλοξενήσουν και να διαχειριστούν τους ανθρώπους που θα γίνουν πρόσφυγες λόγω της κλιματικής αλλάγης που θα έχει επέλθει μέχρι το 2030. Ενώ τα ανοιχτά σύνορα για την υποδοχή προσφύγων, όπου φαίνεται να είναι μακροπρόθεσμος στόχος για την ανθρωπότητα το 2030, ακούγεται μη ρεαλιστικό, ωστόσο μπορούμε να ελπίζουμε ότι οι χώρες θα μοιράζονται μεταξύ τους πιο ομοιόμορφα την ευθύνη για την υποδοχή προσφύγων, σε αντίθεση με αυτό που συμβαίνει σήμερα. Μπορούμε δηλαδή να ελπίζουμε να είμαστε σε θέση να διαχειριστούμε το τεράστιο οικονομικό δυναμικό των προσφύγων. Για παράδειγμα, η Ιορδανία πειραματίζεται επί του παρόντος να επιτρέπει σε Σύριους πρόσφυγες να εργάζονται σε καθορισμένες οικονομικές ζώνες. Κάτι τέτοιο θα ωφελήσει και τους πρόσφυγες αλλά και την οικονομία της Ιορδανίας. Το γεγονός ότι θα είναι ευκολότερο να εργαζόμαστε μέσω τηλε-εργασίας το 2030 δημιουργεί μεγάλες προσδοκίες.
Θα είμαστε έτοιμοι για μια επανδρωμένη πτήση στον Άρη.
Σύμφωνα με τους επιστήμονες ο πλανήτης Άρης είναι ο προορισμός μας, αφού είναι το πιο πιθανό μέρος για να βρούμε στοιχεία για τη ζωή πέρα από την γη. Η απόδειξη του υγρού νερού στην επιφάνεια του πλανήτη Άρη κάνει τους επιστήμονες αισιόδοξους για να βρούν στοιχεία για την αρχαία μικροβιακή ζωή στον πλανήτη.Μέχρι τότε οι επιστήμονες θα έχουν βρει και την λύση για το πώς θα μπορούμε να ταξιδέψουμε μέχρι τον Άρη.
Οι αξίες που δημιούργησαν την Δύση θα δοκιμαστούν σε σημείο καμπής.
Το αυξανόμενο κύμα των προσφύγων θα προκαλέσει τεράστιες αντιδράσεις ως αποτέλεσμα του φόβου για τον ανταγωνισμό για την εργασία, την τρομοκρατία και την πολιτιστική αλλαγή, κάτι που ενδεχομένως να αυξήσει τον εθνικισμό των λαών με ακραία αύξηση του οράματος για εθνική καθαρότητα και ακεραιότητα. Αυτό θα δοκιμάσει για άλλη μια φορά, ίσως πιο πολύ από ποτέ, τις αξίες της δημοκρατίας σε κάθε κράτος. Σε μεγάλο μέρος του δυτικού κόσμου προβλέπεται ότι η ξενοφοβία, ο ρατσισμός και η ισλαμοφοβία θα κυριαρχήσουν σε βάρος των προσφύγων και των μεταναστών.
Εύκολο και νόστιμο κέικ για όλες τις ώρες της μέρας με πολύ απλά υλικά από τον φίλο μου Κωνσταντίνο Γκέκα, ακόμα μια υπέροχη δική του συνταγή. Σε ευχαριστώ πολύ!!! Δοκιμάστε την και περιμένω τα σχόλια και τις εντυπώσεις σας!!!!
Υλικά
-130ml ηλιέλαιο
-120ml γάλα
-2 αυγά μεγάλα
-200gr αλεύρι για όλες της χρήσεις
-20gr baking powder
-120gr mix αλλαντικών
-120gr mix τυριών
-1 πράσινη πιπεριά ψιλοκομμένη (60gr)
-1 κόκκινη πιπεριά ψιλοκομμένη (60gr)
-αλάτι, πιπέρι
-πάπρικα γλυκιά
-ρίγανη
«Έφυγε» ο Βαλερί Ζισκάρ Ντ' Εστέν, χτυπημένος από τον κορονοϊό
Ο Γάλλος πρώην πρόεδρος κυβέρνησε τη Γαλλία από το 1974 ως το 1981 προωθώντας εκσυγχρονιστικές μεταρρυθμίσεις
Ο γάλλος πρώην πρόεδρος Βαλερί Ζισκάρ ντ’ Εστέν, φλογερός υποστηρικτής της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, που κυβέρνησε τη Γαλλία από το 1974 ως το 1981 προωθώντας εκσυγχρονιστικές μεταρρυθμίσεις, πέθανε χθες Τετάρτη το βράδυ εξαιτίας της COVID-19, ανακοίνωσε η οικογένειά του.
Ο νεότερος πρόεδρος της 5ης γαλλικής Δημοκρατίας όταν εξελέγη, το 1974, στα 48 του χρόνια, ο επιλεγόμενος «VGE» είχε εισαχθεί σε νοσοκομεία αρκετές φορές τους τελευταίους μήνες, καθώς αντιμετώπιζε καρδιακά προβλήματα. Πέθανε στο οικογενειακό του σπίτι στην Οτόν, στην κεντρική Γαλλία, σε ηλικία 94 ετών, όπως μεταδίδει το Γαλλικό Πρακτορείο και αναμεταδίδει το Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων.
Κατά τη διάρκεια της θητείας του ο Βαλερί Ζισκάρ ντ’ Εστέν, πολιτικός του κέντρου, επιδίωξε τον εκσυγχρονισμό της χώρας του, προωθώντας σημαντικές μεταρρυθμίσεις, όπως η αποποινικοποίηση της άμβλωσης με σχέδιο νόμου που καταρτίστηκε από την υπουργό Υγείας της κυβέρνησής του Σιμόν Βέιλ, ή η μείωση του ορίου της ενηλικίωσης — και κατά συνέπεια η απόκτηση δικαιώματος ψήφου για τους ενδιαφερόμενους — στα 18 έτη. Ήταν ο πρώτος πρόεδρος της 5ης Γαλλικής Δημοκρατίας που δεν ανήκε στον πολιτικό χώρο των γκολικών, έπειτα από τον ίδιο τον στρατηγό Σαρλ ντε Γκολ και τον πολιτικό του κληρονόμο Ζορζ Πομπιντού.
Παθιασμένος υποστηρικτής της ιδέας της ενωμένης Ευρώπης, συνεργάστηκε με τον «προσωπικό του φίλο» Χέλμουτ Σμιτ για να ανεβάσει στροφές η γαλλογερμανική μηχανή, ενώ τη δεκαετία του 2000 έγινε πρόεδρος της Συνέλευσης για το Μέλλον της Ευρώπης, που επιφορτίστηκε με την κατάρτιση ευρωπαϊκού Συντάγματος, το οποίο απορρίφθηκε από τους πολίτες. Ήταν εξάλλου ο πατέρας αυτής που έγινε η G7, της συνεργασίας των βιομηχανικά ανεπτυγμένων χωρών.
Ο νυν πρόεδρος της Γαλλίας Εμανουέλ Μακρόν απέτισε φόρο τιμής στον προκάτοχό του, ο οποίος στην επταετία του «μεταμόρφωσε τη Γαλλία». «Οι κατευθύνσεις που έδωσε στη Γαλλία οδηγούν ακόμη τα βήματά μας», τόνισε, εξαίροντας έναν «πολιτικό άνδρα της προόδου και της ελευθερίας» ο θάνατος του οποίου βυθίζει «στο πένθος το γαλλικό έθνος».
Οι πρώην πρόεδροι Νικολά Σαρκοζί και Φρανσουά Ολάντ επίσης εξήραν τον εκλιπόντα προκάτοχό τους. Για έναν πολιτικό ο οποίος «όλη του τη ζωή εργάστηκε για την ενίσχυση των δεσμών μεταξύ των ευρωπαϊκών εθνών, επιδίωξε και κατάφερε να εκσυγχρονίσει την πολιτική ζωή και αφιέρωσε την μεγάλη ευφυΐα του στην ανάλυση των πιο περίπλοκων διεθνών προβλημάτων» έκανε λόγο ο Σαρκοζί. Η Γαλλία έχασε «έναν πολιτικό ηγέτη που είχε κάνει την επιλογή του ανοίγματος στον κόσμο», έκρινε από την πλευρά του ο Ολάντ.
«Η ιστορία δεν έχει ακόμη απονείμει δικαιοσύνη σε αυτόν τον παρεξηγημένο πρόεδρο», σχολιάζει στο σημερινό της φύλλο η εφημερίδα Le Parisien. «Λιγάκι ξεχασμένος» από τους Γάλλους, προσθέτει, ο VGE ήταν «ο αρχιτέκτονας του εκσυγχρονισμού της χώρας που δεν του πιστώθηκε ποτέ», εκτίμησε η σύνταξη της εφημερίδας.
Διαπρεπής οικονομολόγος και συγγραφέας πολλών βιβλίων, ο Ντ’ Εστέν ήταν από το 2003 μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας.
«Προσωπικός φίλος» του Κωνσταντίνου Καραμανλή — του διέθεσε το προεδρικό αεροσκάφος του για να επιστρέψει στην Ελλάδα το 1974 — ο Ντ’ Εστέν δήλωνε το 2019 σε συνέντευξή του στην εφημερίδα Καθημερινή ότι χάρη σε εκείνον «η Ελλάδα μπόρεσε να βρει τον δρόμο προς τη δημοκρατία και να γίνει, το 1981, μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης».
Ο VGE εξελέγη πρόεδρος επικρατώντας του Φρανσουά Μιτεράν, σε μια Γαλλία που ενταφίαζε τριάντα χρόνια οικονομικής ακμής και προσπαθούσε ακόμα να χωνέψει τον Μάη του ’68.
Το πρώτο διάστημα μετά την επικράτησή του, έπνευσε άνεμος ελευθερίας στη Γαλλία, έπειτα από τα χρόνια του Ντε Γκολ και του Πομπιντού, με πρωτοβουλίες ενός πολιτικού που μεταμόρφωσε την πολιτική επικοινωνία στη χώρα του.
Ο Ντ’ Εστέν, καθαρό προϊόν της γαλλικής ελίτ, έγινε για πρώτη φορά μέλος της κυβέρνησης το 1959· ήταν υπουργός Οικονομίας και Οικονομικών τις δεκαετίες του 1960 και του 1970. Δήμαρχος της Σαμαλιέρ, του πολιτικού οχυρού του στην Ωβέρνη, επισκίασε τον Ζακ-Σαμπάν Ντελμάς για να μετατραπεί σε αδιαφιλονίκητο ηγέτη της γαλλικής δεξιάς ως την εκλογική του νίκη το 1974.
Έπειτα όμως από την πολλά υποσχόμενη αρχή της προεδρίας του, ο Ντ’ Εστέν θα βρισκόταν αντιμέτωπος με την πρώτη του κρίση το 1976, όταν ο πρωθυπουργός του, ο γκολικός μετέπειτα πρόεδρος Ζακ Σιράκ, παραιτήθηκε.
Η επιβράδυνση της γαλλικής οικονομίας μετά την πετρελαϊκή κρίση, τα σκάνδαλα — η ύποπτη αυτοκτονία του υπουργού του Ρομπέρ Μπουλάν, τα διαμάντια που του πρόσφερε ο ηγέτης της Κεντροαφρικανικής Δημοκρατίας Ζαν-Μπεντέλ Μποκασά — και η στροφή του σε πιο συντηρητικές πολιτικές θέσεις και στη λιτότητα έπληξαν τη δημοτικότητά του.
Τη 10η Μαΐου 1981, δεν κατάφερε να επανεκλεγεί, ηττήθηκε με διαφορά ενός εκατομμυρίου ψήφων από τον Φρανσουά Μιτεράν, ο οποίος θα γινόταν ο πρώτος αριστερός πρόεδρος της 5ης γαλλικής Δημοκρατίας, που εγκαθιδρύθηκε το 1958. «Δεν είχα φανταστεί ποτέ την ήττα», θα παραδεχόταν αργότερα.
Έπειτα από μια αποχώρηση που χαράχτηκε στη μνήμη πολλών για την άδεια καρέκλα που απέμεινε στο πλάνο μετά το τελευταίο του προεδρικό διάγγελμα, ο Βαλερί Ζισκάρ ντ’ Εστέν πέρασε βαθιά κατάθλιψη. Αυτό που θυμόταν περισσότερο, θα έγραφε το 2006, δεν ήταν «η ταπείνωση», αλλά κάτι πολύ πιο οδυνηρό: «η απόγνωση του να αφήνεις το έργο σου ανολοκλήρωτο».
Σταδιακά το δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1990 ο πρώην πρόεδρος και οι πολιτικές του χάνονταν από το πολιτικό τοπίο.
Ο πρώην αρχηγός του κράτους, ευρωβουλευτής από το 1989 ως το 1993, πεπεισμένος ευρωπαίος, θα επιδίωκε μολαταύτα να επιτύχει έναν τελευταίο μεγαλεπήβολο στόχο, να εκλεγεί πρόεδρος της Ευρώπης, κάτι που δεν κατάφερε μετά την απόρριψη του ευρωσυντάγματος.
Δεν έχω αποφασίσει αν θα βάλω να σας τα πει η Νικολέτα, σε τρίτο πρόσωπο ή θα σας τα διηγηθώ απευθείας εγώ σε πρώτο ενικό. Να πάρω ενώπιόν σας προσωπική τοποθέτηση. Αν τα πω εγώ, σε πρώτο πρόσωπο εκτίθεμαι. Όχι πως με ενδιαφέρει και ποσώς αλλά καλύτερα θα ήταν να κρύβομαι πίσω από το δάχτυλο με τους αδιάκριτους αναγνώστες που και που. Να κρατώ κάποιες ισορροπίες και συμβάσεις. Να σας τα πω ως ουδέτερος αφηγητής πίσω από ένα φθαρμένο παραβάν, έχοντας τραβήξει στην τύχη ένα βιβλίο. Κατά πόσο τυχαίο είναι αυτό το βιβλίο και για ποια αιτία έπεσε ο τίτλος του στα χέρια μου είναι πάλι και αυτό μια άλλη ιστορία.
Το παραβάν, το οποίο αναιρεί την υλική μου παρουσία και μου προσάπτει μια ανούσια διατρητότητα σαν τρυπητή κουτάλα που δεν κατάφερε στο τέλος να ξεχωρίσει τα χόρτα από το ραδικόζουμο κι όλα χύθηκαν τελικά στο νεροχύτη, αν αυτό βέβαια σας κινεί την περιέργεια έστω και λίγο, είναι ξύλινο, σε σκούρο χρώμα, και έχει εσωτερική επένδυση από ρυζόχαρτο. Στην επιφάνειά του ξετυλίγονται κλαδιά και άνθη κερασιάς. Σχεδόν μοσχοβολάνε. Ενθύμιο από ένα ταξίδι της ενοίκου στην Ιαπωνία, όταν το γιεν ήταν φθηνό και η συναλλαγματική ανταλλαγή συμφέρουσα. Στις δυο κόχες του ξύλινου πλαισίου έχει σφηνώσει δυο polaroid. Ο καιρός έχει περάσει κι από τότε οι στημένες φιγούρες μπροστά από ένα ικτερικό φόντο σέπια έχουν αλλάξει μέχρι και έκφραση – λίγο από την ορθοστασία και λίγο πιο πολύ επειδή βλέπουν ξαφνιασμένοι πια πως τα πράγματα δεν τους πήγαν όπως έπρεπε.
Το έπιπλο, το παραπέτασμα δηλαδή που μας χωρίζει, φανταστείτε το κάτι μεταξύ δοκιμαστηρίου και καλόγερου τώρα πια. Από κάτω του ένα ζευγάρι γόβες, από την προηγούμενη νυχτερινή έξοδο, λασπωμένες από σκόνη που είχε κατακαθίσει τους άνομβρους μήνες στα πλάγια του δρόμου και τώρα με το ψιλόβροχο, πιτσιλάει στα τακούνια και λεκιάζει πιο εύκολα, ιδιαίτερα αν βιάζεσαι και τρέχεις. Μετά τα μεσάνυχτα είχε βάλει βροχή. Αυτό το είχατε μάθει κι εσείς. Όλοι την περίμεναν. Σαν να διψούσαν. Οι γριές αναφωνούσαν στα μπαλκόνια «ωσαννά» κάνοντας μεγαλοσταυρούς, σήκωναν το κεφάλι ψηλά και άνοιγαν το στόμα βγάζοντας τη γλώσσα έξω για τις πρώτες σταγόνες. Το δελτίο καιρού εδώ και μια εβδομάδα προανήγγελλε με τακτικότητα στις ανά τρίωρες ανακοινώσεις έντονα καιρικά φαινόμενα, αποφράδες ημέρες, λοιμούς και Αρμαγεδώνες. Η επανείσοδος της ενοίκου είχε επισπευθεί. Μη με ρωτήσετε γιατί. Μην είστε αδιάκριτοι. Ένα μόνο θα σας πω από εκείνο το βράδυ. Χωρίς να ξεβαφτεί και ν’ αλλάξει είχε πέσει μπρούμυτα στο κρεβάτι. Η τσίχλα που μασούσε και δεν είχε φτύσει της είχε αφήσει μία ωραία γεύση οδοντόκρεμας στο στόμα το πρωί, αστραφτερά δόντια, πρησμένους λεμφαδένες και βρεγμένη τη δαντελωτή μαξιλαροθήκη από τα σάλια που έτρεχαν από την άκρη. Ξύπνησε από την αφυδάτωση. Ένιωσε στραγγισμένη. Νόμισε ότι είχε κλάψει. Δεν παρενέβη. Την άφησα να πιστέψει αυτό που τη βόλευε. Έτσι άλλωστε κάνουμε όλοι. Πιστεύουμε αυτό που θέλουμε να πιστέψουμε. Γιατί να της επιρρίψουμε τα άδικα; Δεν θα αναφερθώ άλλο για την ένοικο που με φιλοξενεί προσωρινά και μου επινοικιάζει το δωμάτιο και το παραπέτασμα για την αφήγησή μου και για όσο αυτή κρατήσει. Έτσι τα είχαμε συμφωνήσει. Θα μείνω μέχρις ότου να σας διαβάσω και την τελευταία γραμμή. «Ό,τι δω και ακούσω θα μείνει μεταξύ μας. Δεν συμπεριλαμβάνεται καφές ή νερό στην προσωρινή διαμονή. Αν πεινάσω ή διψάσω να έχω προνοήσει από πριν να φέρω κάτι μαζί μου. Να μην τραβήξω καζανάκι αν χρειαστεί να πάω στο μπάνιο. Το φλοτέρ έχει κολλήσει από τα άλατα και χρειάζεται ιδιαίτερη τεχνική για να ξεκολλήσει.» Εξ’ άλλου, ότι αναφέρεται στην ένοικο είναι μια παρένθεση. Όπως κι αυτή η αφήγηση. Κι η ίδια έτσι θεωρεί τη ζωή της, παρενθετική σε μία άλλη ζωή, κάποιων άλλων. Κι οι άλλοι παρενθέσεις στη δικιά της. Από παλιά έτσι της είχε φανεί. Τώρα όμως που έχει αποκτήσει μια διαύγεια από τα γεγονότα της προηγούμενης νύχτας βλέπει πως δεν έχει κατασταλάξει κάπου. Η μία παρένθεση ακολουθεί παρά πόδας, κολλητά την άλλη. Όλων των τύπων. Κι όλοι αγαπητικοί της στριμώχνονται. Και σε στρογγυλές και σε τετράγωνες και σε αγκύλες. Και πρωτευουσιάνοι και επαρχιώτες. Στις αγκύλες έχουν μπει οι πιο σημαντικές ιστορίες αγάπης που την κάνουν ακόμα να νιώθει τα βράδια ένα λαχάνιασμα, μια αρρυθμία. Όλες ανοιχτές οι ιστορίες της, σαν βιβλίο που έχει όλα τα κεφάλια να τρέχουν και να εξελίσσονται παράλληλα. Καμία από τις ιστορίες της δεν έχει κλείσει. Η ίδια δηλαδή δεν το προσπάθησε. Τις παράτησε με τις παρενθέσεις ανοιχτές. Το ‘βαζε στα πόδια. Σαν σε μία συνάρτηση στα μαθηματικά που δεν έχεις ακόμα ξεκινήσει να κάνεις τις παρενθετικές πράξεις, να βρεις το επιμέρους αποτέλεσμα και κάπου μέσα από τους αριθμούς του κόσμου χάνεσαι. Ούτε προστίθεσαι με κάποιους, ούτε αφαιρείσαι με μείον από τη ζωή τους, ούτε διαιρείς συναισθήματα με άλλους, ούτε μοιράζεσαι στιγμές και φυσικά ούτε πολλαπλασιάζεσαι. Ούτε καν αυτό. Σου λείπει η θέληση σύνδεσης, της στενής επαφής, του κλειδώματος του σώματος, της ταύτισης της ψυχής σου. Ακόμα και γι αυτή τη συνουσία, τη συνεύρεση υπό τη μοναδική προϋπόθεση να συμπίπτουν οι γόνιμες μέρες, πράγμα απλό σα να τραβάς μια γραμμή απλοποίησης σε αριθμούς μειώνοντας στο ελάχιστο τον αριθμητή και τον παρανομαστή, παραμένεις εντούτοις μια μονάδα. Μια μονάδα ενοίκου στα μπρούμυτα, μία μονάδα μιας αφελούς Νικολέτας, μια μονάδα ενός ευκαιριακού αφηγητή κι ενός βαριεστημένου αναγνώστη. Όσο το σκέφτομαι, εμείς οι τέσσερις είμαστε μια παρένθεση παγιδευμένη ο ένας στον άλλον. Κάτι ξέρω εγώ από εσένα, κάτι κι εσύ γνωρίζεις από τη δική μου ιστορία. Κάτι παραπάνω απ’ ότι θα έπρεπε. Κάτι φαντάζεσαι, κάτι υπονοώ εγώ, κάτι ακόμα ψελλίζει η Νικολέτα στο αυτί της ενοίκου που προσποιείται πως κοιμάται, αλλά μέσα της νοιώθει πως έτσι είναι και γι αυτό, μυρίζοντας την απειλή, γυρνάει πλευρό. Ζούμε προστατευμένοι, από απόσταση, ο καθένας στην ασφάλειά του, στη σιγουριά του ότι δεν πρόκειται να συναντηθούμε, να σκουντουφλήσουμε ο ένας στου άλλου τα μυστικά, στις πιο βαθιές πληγές και επαναλαμβανόμενους εφιάλτες. Γι αυτό υπάρχει και η λύση αν δεν θες με τίποτε να ανοίξεις μια παρένθεση να τραβήξεις μια πλάγια γραμμή. Έχει μεγάλη διαφορά η θέση της και η λειτουργία της από τις παρενθέσεις όλων των λογιών. Σφάλετε εάν νομίζετε πως διαιρεί, χωρίζει, δίνει αποτέλεσμα. Σημαίνει απλά πως μπορεί να είναι κι έτσι αλλά μπορεί και όχι. Πάντα σου δίνει τη δεύτερη ευκαιρία, μια δεύτερη επιλογή, μια διέξοδο, μια διάζευξη αλλά μένει κι αυτή μετέωρη. Το κακό είναι ότι φράζει όλες τις προηγούμενες όπως τρίγωνο σανιδάκι, σφήνα σε πόρτα, μπλοκάρει και δεν ανοίγει.
Το παραβάν λοιπόν, πρώτα, όπως συμβαίνει με τα καινούρια “κοσκινάκια”, είχε καθαρή διακοσμητική αξία και έπιανε σχεδόν όλο το δωμάτιο, αναγκάζοντας την ένοικο και τους εποχιακούς εραστές της, να κάνουν κύκλους. Μέσα από αυτή τη προστατευτική διακοσμητική ασπίδα, εγώ, λοιπόν, θα σας διαβάζω αυτή τη τεθλασμένη ιστορία, με ανούσιες αναδρομές και ανοιχτές παρενθέσεις, μέχρι κάπου να σας συναντήσετε. Η φωνή μου θα αντηχεί στην ένδυση του παραβάν και θα διαφεύγει με αλλοιωμένη χροιά δίπλα, από πάνω και θα μικροφωνίζει, κάνοντας παχύ το σίγμα μου από μία μικρή τρύπα, ένα γδάρσιμο, αγνώστου αιτίας, δίπλα ακριβώς στο ξύλινο σκελετό, στα αριστερά. Ίσως αυτό το γδάρσιμο να ήταν η αιτία να είχε χάσει και την αξία του.
Τι έλεγα; Α, ναι. Πίσω από το δάχτυλο λοιπόν να κρύβομαι. Εκείνο με το φαγωμένο μου νύχι – ποτέ μου δεν είχα καταλάβει σε ποιο απ’ όλα αναφέρεται η ρήση, φαντάζομαι στο δείκτη αν και ο αντίχειρας είναι πιο πλατύς, και πιο αποτελεσματικός στο να κρύβεσαι και να εμφανίζεσαι μισοφέγγαρος, όταν γέρνοντας, πρέπει να ρίξεις μια ευθεία και κλεφτή ματιά στον άλλον αν σε ακολουθεί, αν σε ακούει, τις αντιδράσεις του, την ώρα που γέρνει ηττημένος, παραδομένος, γυμνός, έρμαιο. Μετά βγαίνεις από τη φωλιά σου και πέφτεις στον ορίζοντα της ματιάς του.
Αν κάποιος με ρωτούσε αποφασίζοντας να βγει από την νύστα του ή την απάθειά του για ν’ ανοίξει στο μονόλογό μου μια τρύπα και παρένθεση κι αυτός με τη σειρά του να ασκήσει το δικαίωμα της παρέμβασης, αν τη Νικολέτα τη συνάντησα σε κάποιο αεροδρόμιο στο εξωτερικό ή κάπου αλλού να τρώει κι αυτή τα βαμμένα νύχια της με τα λόγια της, θα του απαντούσα πως σε κάθε αεροδρόμιο, σταθμό, στάση του μετρό, ή υπέργειο στέγαστρο του τραμ και των υπεραστικών λεωφορείων έχει τουλάχιστον κι από μία. Τις βρίσκεις κυρίως στους εξωτερικούς ξύλινους πάγκους των τυροπιτάδικων να κοιτάνε προς την πωλήτρια και να πετούν μέσα τους τυρόπιττες, αρτοποιήματα σφολιάτας, υπερθερμιδικούς καφέδες, εκτινασσόμενη σαντιγύ από προωθητικά αέρια, μοναξιά και αγωνία. Μέρος της ανησυχίας με τρίμματα και ψίχουλα μπαίνουν στις τσάντες τους και τις κουβαλούν, επιστρέφοντας, στο σπίτι τους. Εγώ πάλι, να ένα στοιχείο που μας δένει με την ηρωίδα τρώμε κι οι δυο τα νύχια μας. Αυτή τα έχει βαμμένα με κόκκινο σμάλτο και επάνω έχει κολλήσει αυτοκόλλητα με στρας. Κι οι δυο μας λοιπόν υποφέρουμε από ονυχοφαγία κι από άγχος. Η ένοικος πάλι τα κρύβει. Αν θέλει να δίνει στον εαυτό της μια τελευταία ευκαιρία και στο ξέφτισμα ακόμα μία κι έπειτα ακόμα μία άλλη, που ουσιαστικά της αλλάζει μόνο το βαφτιστικό, πρέπει να φροντίζει την εξωτερική της εμφάνιση. Να φαίνεται απαλή και βελούδινη, εύθραυστη και διαθέσιμη σαν αφίσα πωλητηρίου σε τοίχο. Φοράει ψεύτικα, πλαστικά και καλά λιμαρισμένα. Είχε ευθυγραμμιστεί με τις απαιτήσεις των εκάστοτε φίλων της. Παλαιότερα της είχαν παραπονεθεί οι εραστές της πως τους πλήγωνε την πλάτη και κάθε φορά, ανάλογα με τη διάθεση της στιγμής την συμβούλευαν ή την επέπλητταν. Αποφάσισε λοιπόν να λιμάρει τις φαγωμένες άκρες και να τα αντικαταστήσει. Από πάνω τους έχουν περαστεί δυο πλούσια χέρια από καφέ γυαλιστερό βερνίκι από την υπάλληλο του κέντρου καλλονής της γειτονιάς. Μην απατάσθε. Από κάτω είναι όλα τους φαγωμένα. Η στρεσογόνος κατάστασή της για ζευγάρωμα την είχε οδηγήσει σε μία αδηφαγία, βουλιμία εναντίον της, ένα είδος κανιβαλισμού. Ξεφλούδιζε τις παρανυχίδες σαν ώριμη μπανάνα εισαγωγής για να φτάσει στο εδώδιμο μέρος τους. Τώρα κανείς δεν τα υποψιάζεται. Μόνο αυτή γεύεται σαν σε οργασμό το τσούξιμο διαρκείας από την κυανοακρυλική σύνθεση της κόλλας και ανταλλάσουν εσωτερικά, σιωπηλά, τοξικότητες και απόβλητα. Λοιπόν κάπου χανόμαστε και κάπου τα βρίσκουμε. Κάπου συναντιόμαστε όλοι εμείς οι τρεις κι εσείς που με διαβάζετε αντί να κάνετε κάτι καλύτερο. Είμαστε όλοι κατά κάποιο λόγο ένθετα διαφημιστικά φυλλάδια σε περιοδικό ποικίλης ύλης.
Λοιπόν media res, όπως και η μετρημένη ζωή της – από επιλογή των άλλων που της κράτησαν μεζούρες, χάρακες, πήχεις ξύλινους μοδιστράδικου και της μετρούσαν από τις μπουκιές μέχρι και τις ανάσες για να τις φέρουν στα μέτρα τους και να είναι πιο ποθητή, η Νικολέτα της Ημεδαπής με μόνιμη κατοικία της Αλλοδαπής, μετά το check in είχε σκαρφαλώσει με δυσκολία σε ένα σκαμπό αρκετά ψηλό για τα γούστα της και το μεσογειακό μπόι της. Έβρισκε ιδιαίτερα άβολο το μέρος που είχε καθίσει: ένιωθε πως ο κόσμος την παρατηρούσε και αυτή με αμηχανία ανακάτευε με προσεχτικές κινήσεις το καφέ της, έβαζε γλυκαντικό που δεν το συνήθιζε κι έκοβε με μαχαίρι και πιρούνι τη μηλόπιτα που της είχαν σερβίρει, προσέχοντας να μη βγουν τα ψίχουλα από το γείσο του πορσελάνινου πιάτου. Στο σπίτι στα κρυφά – και τώρα πάλι που κάθεται δίπλα μου και σας τα διηγούμαι και νιώθει πιο άνετα και μεγαλύτερη σιγουριά – τρώει με το χέρι και καταπίνει κομμάτια χημικά λευκασμένης χαρτοπετσέτας. Έτσι κι αλλιώς, μου προφασίζεται, το χαρτί είναι άγευστο και το γλυκό δε χάνει σε ποιότητα. Κοντόχοντρη, με ένα μέρος από τα οπίσθιά της να ξεχύνονται έξω από το λουστραρισμένο κάθισμα του σκαμπό, από κάτω της κρέμονται τα πόδια και μια αμφιβολία που σαν ιστός αράχνης μακραίνει και πάει να πάρει τη μορφή ενός δεδομένου, ενός παραλειπόμενου που γίνεται συνείδηση. Δίπλα της σειρά ταξιδιωτών, ιπτάμενων συνοδών προς επιβίβαση, καθαρίστριες και μελλοντικές παρενθέσεις, όπως οι ένθετες προηγούμενες ιστορίες της που τις άφησε ανοιχτές να κρυώνουν όπως καυτή σούπα σε παράθυρο και πια, ξεχασμένη, δε σου κάνει όρεξη και δε τρώγεται. Εκεί που πήγαιναν όλα να αρχίσουν μετά το πρώτο φλερτ εκείνη δεν τους περίμενε. Έχανε κάθε ενδιαφέρον. Γκάζωνε. Έφευγε λέγοντας πως δεν είναι οι περιστάσεις κατάλληλες. Τους αιφνιδίαζε. Μετακινιόταν στην σκακιέρα τους σε σχήμα γάμμα όπως το άλογο και τους ακύρωνε κάθε σχέδιο ερωτικής στρατηγικής. Ματ σε βασιλιά. Τέλος της παρτίδας. Με κάποιους, με τους περισσότερους δηλαδή, είχε βρεθεί μόνο μια νύχτα. Την επόμενη μέρα δεν απαντούσε στις κλήσεις. Στο δρόμο, αν τύχαινε να τους συναντήσει, χαμογελούσε έπιανε κουβέντα και κατάπινε μπαστούνι όλο άμυνες. Αισθήματα άγριας αγκινάρας και κάκτου. Οι περισσότεροι ένθετοι στη ζωή της ήταν ιθαγενείς, ντόπιοι, με θολά γαλάζια μάτια, κοκκινωποί ή ξανθοί με ανοιχτά χρώματα και κρύο στήθος, σουρωμένες μικρές ρόγες, ρουφηγμένες κοιλιές, αδύνατα ξυρισμένα πόδια. Αυτή πάγωνε, σαν ξεκολλούσε από πάνω τους, έπαιρνε μια μικρή εφεδρική κουβέρτα από το πάτωμα, έπειτα προσποιούταν πως κοιμόταν και διαισθανόταν την τελική κατάληξη. Ούτε κι αυτή η σχέση θα λειτουργήσει, έλεγε. Το επόμενο πρωί, όλο φιλοφρονήσεις και ευγένειες, τους ετοίμαζε πλούσιο πρωινό, άπλωνε φρυγανιές, έστρωνε μαρμελάδες και βούτυρα, έχυνε καφέδες και μόλις αυτοί έφευγαν τραβούσε ένα χι. Χι στο ημερολόγιο πάνω από το ψυγείο και χι στον αθλητικό τύπο που μόλις είχε κατέβει τις σκάλες. Χι σε όποια σχέδια υποσχόταν η νέα γνωριμία και χι ακόμα και σε αυτή την προσπάθεια να μην επιβεβαιωθεί η αδυναμία σύνδεσης. Η εξωτερική εμφάνιση δεν της ήταν ποτέ πρόβλημα. Δεχόταν από την αρχή με καταδεκτικότητα εξομολογητή τη γυμνή σάρκα τους με όποια ψεγάδια, και άγγιζε τις ατέλειες με επαγγελματική αδιαφορία παθολόγου από την τριβή των περιστατικών σε κλινική. Άλλα έψαχνε αλλά ακόμα και να τα έβρισκε σε αυτούς για κάποιο λόγο, η πιθανότητα να εγκατασταθεί μόνιμα στο εξωτερικό, να έχει στον τραπεζικό της λογαριασμό δεσμευτική σύναψη στεγαστικού δανείου που να της τραβά το ένα τρίτο από το μισθό και τη μισή ύπαρξή της, να έχει σπίτι με τακτικό κήπο με γκαζόν και καλλωπιστικούς θάμνους που τη χωρίζουν από τη διπλανή κατοικία, εκεί κάπου ανάμεσα να ριζώσει κι αυτή σε αυτό εύφορο χώμα σα στέρφα μελιτζάνα, κουνουπίδι, και να κρατήσει ισορροπίες με τη ξένη γειτόνισσα και να μοιράζονται τους κανόνες μιας ασφαλούς κοινωνικής συμβίωσης, ανταλλάσσοντας επισκέψεις, ζαρζαβατικά και μικρές χάρες, την τρόμαζε. Αυτοί που ήταν ξένοι, που είχαν καταγραφεί ως μέτοικοι από άλλες χώρες πήγαιναν λίγο πιο μπροστά στο χρόνο σε σχέση με τους γηγενείς. Της εγγυούνταν το προσωρινό πως αργά η γρήγορα κάποιος από τους δύο θα την τραβήξει έξω, θα της ξεριζώσει τις επιφανειακές ρίζες. Το λάτρευε το προσωρινό. Είχε κατά κάποιο τρόπο γίνει η άμυνά της. Ίσως πάλι να έτρεφε γι αυτούς μια παραπάνω συμπάθεια, μια σχεδόν μητρική αγάπη από ότι για τον εαυτό της. Παρόλα αυτά και αυτές της οι σχέσεις δεν κρατούσαν ιδιαίτερα.
Και τώρα που βλέπει στο αεροδρόμιο για την επιστροφή, επί τη ευκαιρία των εορταστικών διακοπών, τα μικτά ζευγάρια την πιάνει μια θλίψη και μια απόγνωση. Της έρχεται να ξεφωνίσει, σαν σε σκηνή τρομακτικής ιστορίας σε σινεμά. Βλέπει την πιθανότητα να την αγγίζει απειλητικά, αντανακλάται η εκδοχή, η περίπτωση, το στατιστικό δεδομένο. Κάποιους από αυτούς τους φαντάζεται φυλακισμένους. Να έχουν κάνει υποχώρηση. Να έχουν ζυγιάσει τα θετικά και τα αρνητικά πριν την απόφαση. Σε κάποιον γέρνει η ζυγαριά να κάνει μια υποχώρηση. Σχεδόν τους ακούει στην τραπεζαρία να μιλούν. Κι αυτό είναι ένα πράγμα που δεν το αντέχει πια: τη λογική, τον υπολογισμό για αυτό που είναι το συμφέρον και γι αυτό που είναι σίγουρη χασούρα και απώλεια, την απαγόρευση, τα οικογενειακά καθήκοντα που σε καθηλώνουν. Κιέπειτα οι φιλίες του «άλλου» οι αδιακρισίες τους, ο έλεγχος, η κριτική τους, η προσπάθεια απολογίας με εκφραστικά λάθη. Πως ν’ αποδώσεις την υποχώρηση, το κόστος της, τη βουβή σου συμφωνία σε μια ξένη γλώσσα; Όσο και να την κατέχεις δεν κολλάει ο αναστεναγμός, το επιφώνημα δεν είναι το ίδιο. Ηχεί παράξενα στην προφορά σου. Πέφτει και σπάει. Να γνωρίζεις ότι είσαι πάντοτε εκτός, ο φερμένος. Αυτό μπορεί να το νιώθεις και εντός αλλά εκτός είναι πιο δυνατή η αίσθηση.
Πριν από τέσσερα χρόνια η ένοικος είχε γνωρίσει τον Andrea. Δεν έμενε εδώ, σε αυτή τη γκαρσονιέρα των 40 τετραγωνικών μέτρων, από την οποία εγώ και η Νικολέτα σας τα διηγούμαστε. Αυτή την έπιασε άρον – άρον από μία γνωστή της, πρώην συνάδελφο, μια εξηνταπεντάχρονη Πολωνίδα, η οποία την άφηνε για να επιστρέψει στην Κρακόβια, καθώς ο γέρος που κοίταζε εδώ και δεκαπέντε μέρες, δουλεύοντας ως οικιακή νοσοκόμα, είχε πεθάνει και δεν υπήρχε λόγος να παρατείνει τη διαμονή της. Θα γύριζε στις κόρες της. Εξάλλου όλο αυτόν τον καιρό είχε αποταμιεύσει αρκετά και τα παιδιά του γέρου της είχαν δώσει ένα φάκελο με τρία χιλιάρικα ευρώ, ως αποζημίωση για την απώλεια της εργασίας και την παύση της συνεργασίας. Την πρώτη μέρα η ένοικος είχε κοιμηθεί με την Πολωνίδα στο διπλό κρεβάτι. Για πρώτη φορά που μοιραζόταν κρεβάτι, ένιωσε εντούτοις ελεύθερη, αν και η γριά, κατάκοπη από τις προετοιμασίες για την αναχώρηση είχε καταλάβει το μισό στρώμα και κοιμόταν λοξά, διαγώνια, όπως συνήθιζε τόσα χρόνια να κοιμάται μόνη της.
Στην είσοδο, δίπλα στην πόρτα, είχε παρατήσει τη βαλίτσα μισάνοιχτη, είχε πετάξει τις γόβες που η γριά είχε τακτοποιήσει κάτω από το στημένο παραβάν και είχε μαζέψει τα μουσκεμένα ρούχα στο καλάθι του πλυντηρίου. Πάνω της η Πολωνίδα νοσοκόμα, μιας και η ένοικος είχε πέσει με τα ρούχα τα οποία έφερναν τη μυρωδιά της βροχής, είχε μια πετάξει μια κουβέρτα. Δεν είχε φάει. Είπε ότι είχε τσιμπήσει έξω. Σίγουρα θα είχε δειπνήσει στο μπαρ του σταθμού το οποίο μένει ως αργά μια και το τελευταίο τρένο φεύγει στις 00:40. Έπειτα κλείνει και ανοίγει ο φύλακας στις πεντέμισι περίπου, όταν καταφτάνει το συνεργείο καθαρισμού και ο πρώτος υπάλληλος του γκισέ στα εκδοτήρια.
Η Maria της έτριψε με οινόπνευμα τις κλειδώσεις στα χέρια και τους αστραγάλους που της είχε παραπονεθεί πως την πονούσαν του θανατά. Είχε περπατήσει σέρνοντας τη βαλίτσα και υπό μάλης ένα γιαπωνέζικο παραβάν, ενθύμιο από ένα μακρινό ταξίδι πριν από πέντε χρόνια. Μισοτιμής, κοψοχρονιά, είχε πληρώσει περισσότερα για την αποστολή και παρά για την αξία του. Το ρυζόχαρτο είχε ποτιστεί. Μία ζωγραφιστή καρδερίνα στην πάνω αριστερή μεριά είχε ξεβάψει, καθώς μία από τις νάυλον σακούλες από το σούπερ μάρκετ με το οποίο το είχε τυλίξει προφανώς θα ήταν τρύπια σε κάποιο σημείο.
Πριν από δυο μήνες είχε πάει να συζήσει. Ξενοίκιασε. Το σπίτι έξω από την πόλη. Σχεδόν στους αγρούς. Μετέφεραν τα πράγματα με δυο πηγαινέλα. Δύο χιλιόμετρα πιο έξω άρχιζαν οι χωματερές. Χώρεσαν όλα στο πορτμπαγκάζ. Επαρχιακός στενός δρόμος, χωρίς πεζοδρόμια και προστατευτικά κιγκλιδώματα. Πινακίδες για μείωση ταχύτητας, προειδοποίηση για ΑΡΓΑ στην άσφαλτο, βαρέα τροχοφόρα και τρακτέρ. Έπρεπε τουλάχιστον μία από τις παρενθέσεις να έκλεινε. Πίεσε τον εαυτό της σαν χύτρα ταχύτητας. Την επόμενη μέρα από την μετακόμιση ήρθαν παρεπόμενα: παρουσίαση σε στενούς φίλους, δείπνα με κοντινούς και μακρινούς συγγενείς, η πρώην σύζυγος με το εξάχρονο παιδί, συνάδελφοι από τη δουλειά, οι γείτονες από τη διπλανή μονοκατοικία. Εκείνη τη νύχτα, γύρω στις δύο, άναψε ένας καυγάς. Αποκαλύφθηκε πως δεν της ανήκαν τα ντουβάρια. Δεν τα γνώριζε. Δεν τη βοηθούσαν. Έκανε για την εξώπορτα αλλά η κατεύθυνση ήταν λάθος. Είχε στραφεί αντίθετα προς την αποθήκη. Τη βοήθησε να φύγει σπρώχνοντας την από τον αγκώνα και να γλιστρήσει στις μαρμάρινες σκάλες. Τα υπόλοιπα είναι παραλειπόμενα.
Η Νικολέτα ζει στη Μπολόνια, εγώ στη Ραβένα και η ένοικος που με φιλοξενεί και σας μεταδίδω τα παρενθετικά αυτά ανακοινωθέντα στο Μιλάνο.
Μάθετε πώς η Εχινάκεια Βοηθά το Ανοσοποιητικό και Προστατεύει από τις Ασθένειες του Χειμώνα
Μπορείτε να βρείτε την εχινάτσεια σε πολλές μορφές, αποξηραμένα άνθη και φύλλα για τη παρασκευή αφεψημάτων, σε φυτικές κάψουλες, σε μορφή βάμματος φυτικές σταγόνες, σε υγρά εκχυλίσματα και ως συστατικό σε φαρμακευτικά προϊόντα.
Πώς μπορεί να ενισχύσει την υγεία μας
Αρκετός κόσμος λαμβάνει εχινάτσεια για λοιμώξεις, όπως είναι το κοινό κρυολόγημα. Οι έρευνες έχουν δείξει ότι διεγείρει το ανοσοποιητικό σύστημα, πράγμα που βοηθά τον οργανισμό να ανταποκρίνεται καλύτερα στην καταπολέμηση της λοίμωξης. Έτσι, η ασθένεια περιορίζεται και ο χρόνος ανάρρωσης μειώνεται σημαντικά . Δρα επίσης προληπτικά ώστε ο οργανισμός να αντιμετωπίζει στο ξεκίνημά του το κρυολόγημα που έρχεται.
Σε μια μελέτη του 2003, διαπιστώθηκε ότι η Εχινάκεια διεγείρει το ανοσοποιητικό σύστημα και έχει «ισχυρή αντιφλεγμονώδη δράση, που οφείλεται στην ενεργοποίηση των περιφεριακών κανναβινοειδών υποδοχέων.» (1). Η δράση αυτή οφείλεται στην αύξηση της παραγωγής του αριθμού των Τ-λεμφοκυττάρων και άλλων κυττάρων του οργανισμού που μετέχουν στην ανοσία. Η Εχινάτσεια είναι επίσης ένα ήπιο αντιβακτηριακό. (2)
Ακόμα, είναι αποτελεσματική κατά της γρίπης, του κρυολογήματος, των λοιμώξεων του αναπνευστικού, και γενικά τονώνει το ανοσοποιητικό μας. Επιπλέον, εργαστηριακές έρευνες έχουν δείξει, ότι παρατείνει τη διάρκεια ζωής, προλαμβάνει ασθένειες, και «περιορίζει σημαντικά τη λευχαιμία». (3) Όπως όλες οι κανναβινοειδείς ενώσεις, έτσι και εκείνες που βρίσκονται στην Εχινάτσεια έχουν αντικαρκινική δράση.»
Μια ανασκόπηση 82 μελετών που δημοσιεύθηκε το 2018 κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η χρήση εκχυλίσματος εχινάτσειας κάθε μέρα για τέσσερις μήνες μπορεί να βοηθήσει στην αποφυγή κρυολογήματος ή τουλάχιστον να μειώσει τη σοβαρότητα και τη διάρκεια των συμπτωμάτων.(4)
Μια άλλη μετα-ανάλυση που δημοσιεύτηκε το 2015 στο περιοδικό της Αμερικανικής Ιατρικής Ένωσης διαπίστωσε ότι η χρήση εχινάτσειας στο ξεκίνημα και στην εμφάνιση των πρώτων συμπτωμάτων του κρυολογήματος, μπορεί να βοηθήσει και να μετριάσει τη διάρκεια και τη σοβαρότητα της νόσου.(5)
Μια έρευνα σε κυτταρικό επίπεδο που δημοσιεύθηκε το 2009 έδειξε ότι διάφοροι τύποι ιών γρίπης, συμπεριλαμβανομένων των δυνητικά θανατηφόρων της γρίπης των πτηνών και της γρίπης των χοίρων, δεν ήταν σε θέση να μολύνουν καλλιέργεια ανθρώπινων κυττάρων που είχαν εκτεθεί σε εκχύλισμα εχινάτσειας.(6)
Τα αποτελέσματα των ερευνών είναι πράγματι εντυπωσιακά και περιμένουμε τα επόμενα χρόνια και κλινικές δομικές που να επικυρώσουν τα οφέλη της χρήσης αυτού του βοτάνου στους ανθρώπους. Εμείς σε κάθε περίπτωση τη χρησιμοποιούμε κυρίως τους χειμερινούς μήνες ή όταν ξεσπά κάποιο κύμα γρίπης.
Επιπλέον, στην βιβλιογραφία αναφέρονται και άλλες χρήσεις της εχινάκειας που περιλαμβάνεουν την ενίσχυση περεταίρω του ανοσοποιητικού, την ανακούφιση από τον πόνο, την αντιμετώπιση της δυσκοιλιότητας, αντιφλεγμονώδη δράση, βοήθεια σε δερματικές παθήσεις, υποστήριξη της ψυχικής υγείας, ανακούφιση σε θέματα του ανώτερου αναπνευστικού.
Που οφείλονται οι θεραπευτικές της ιδιότητες;
Στην εχινάκεια υπάρχουν σε μεγάλες συγκεντρώσεις διάφορες φυτικές ενώσεις οι οποίες λειτουργούν ως αντιοξειδωτικά. Τα αντιοξειδωτικά είναι μόρια που βοηθούν τα κύτταρα να αντιμετωπίσουν το οξειδωτικό στρες, μια κατάσταση που συνδέεται με χρόνιες παθήσεις, όπως ο διαβήτης, οι καρδιακές παθήσεις και πολλά άλλα.
Μερικά από αυτά τα αντιοξειδωτικά είναι τα φλαβονοειδή, το κιχορικό οξύ και ροσμαρινικό οξύ (7).
Οι ενώσεις αυτές φαίνεται να βρίσκονται σε μεγαλύτερη συγκέντρωση στο εκχύλισμα των ανθών και των καρπών των φυτών, σε σύγκριση με άλλα μέρη, όπως τα φύλλα και τη ρίζα (8).
Επιπλέον, η εχινάκεια περιέχει ενώσεις που ονομάζονται αλκαμίδια, τα οποία μπορούν να ενισχύσουν περαιτέρω την αντιοξειδωτική δράση του αφεψήματος. Οι ενώσεις αυτές μπορούν ανανεώνουν τους καταπονημένους αντιοξειδωτικούς μηχανισμούς του οργανισμού και βοηθούν κύτταρα που είναι επιρρεπή στο οξειδωτικό στρες (9).»
Πώς να χρησιμοποιήσετε την Εχινάκεια
Με τα αποξηραμένα μέρη του φυτού, τα άνθη και τα φύλλα, μπορείτε να φτιάξετε αφέψημα.
Σε ένα μεγάλο μπρίκι ή κατσαρόλα βράστε νερό.
Μόλις βράσει, χαμηλώστε τη φωτιά στο ελάχιστο σημείο και βυθίστε το φακελάκι με την εχινάκεια ή ρίξτε μερικά κουταλάκια από το βότανο χύμα.
Καλύψτε από πάνω το σκεύος και αφήστε το έτσι για 8 έως 10 λεπτά. Εάν χρησιμοποιείτε βραστήρα, απλά ρίξτε το βραστό νερό στην κούπα σας και προσθέστε το βότανο. Ανακατέψτε ελαφρώς και αφήστε το για 10 λεπτά.
Σουρώστε το βότανο και γεμίστε την κούπα σας με το αφέψημα.
Προσθέστε αρωματικές ύλες ή γλυκαντικά όπως μέλι, ζάχαρη, λεμόνι, αν θέλετε. Απολαύστε το!
Παρασκευάστε μείγμα για ανακούφιση από τα συμπτώματα του κρυολογήματος.
Ανακατεύουμε το βάμμα εχινάκειας με το μέλι και το νερό. Προσθέτουμε τις σταγόνες αιθέριου ελαίου μέντας για να πάρει το μείγμα το άρωμα φρεσκάδας. Ρίχνουμε το διάλυμα σε ένα μπουκαλάκι σπρέι. Κολλάμε επάνω μια ετικέτα με τα υλικά που χρησιμοποιήσαμε και την ημερομηνία. Το χρησιμοποιούμε ψεκάζοντας με αυτό απευθείας στο στόμα και προς το πίσω μέρος του λαιμού. Μετά από λίγο θα αισθανθούμε την ανακούφιση.
*Οι πληροφορίες που περιέχονται στο http://share24.gr έχουν ενημερωτικό χαρακτήρα και δεν μπορούν να αντικαταστήσουν την γνωμάτευση του ιατρού σας. Αν αποφασίσετε να ακολουθήσετε κάποια διατροφή και θεραπεία ρωτήστε τον προσωπικό ιατρό σας. Τα άρθρα μας συνοδεύονται από τις πηγές και τα επιστημονικά δημοσιεύματα.
Περισσότερα άρθα, σαν αυτό, για την υγεία στη σελίδα Εναλλακτικές θεραπείες & Φαρμακείο της Φύσης. Κάντε like στο κουτί που ακολουθεί:
!!!Σημαντικό!!! Το περιεχόμενο του site προστατεύεται από πνευματικά δικαιώματα.Κάθε αναδημοσίευση ολική η μερική θα πρέπει να γίνεται υποχρεωτικά με αναφορά πηγής στο site μας, στη σελίδα «Εναλλακτικές θεραπείες & Φαρμακείο της Φύσης» στο facebook και σύνδεσμο (link) στο άρθρο
Ο Δεκέμβριος είναι ο δωδέκατος μήνας και τελευταίος του Γρηγοριανού Ημερολογίου, με διάρκεια 31 ημερών. Η ονομασία του ετυμολογείται από τη λατινική λέξη December, η οποία προέρχεται από το αριθμητικό decem (δέκα), επειδή στο αρχαίο δεκάμηνο ρωμαϊκό ημερολόγιο ο Δεκέμβριος ήταν ο δέκατος κατά σειρά μήνας. Στη συνέχεια, με την προσθήκη του Ιανουαρίου και του Φεβρουαρίου, το ρωμαϊκό ημερολόγιο έγινε δωδεκάμηνο. Ο Δεκέμβριος μετακινήθηκε στη δωδέκατη θέση, αλλά διατήρησε την παλιά του ονομασία, παρότι τον 2ο αιώνα μ.Χ. ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Κόμοδος θέλησε να τη μετονομάσει σε Αμαζόνιο, προς τιμήν της σύζυγό του Βρουτίας, που ήταν όμορφη σαν Αμαζόνα. Στην αρχαία Αθήνα ο Δεκέμβριος ισοδυναμούσε με το δεύτερο δεκαπενθήμερο του μήνα Μαιμακτηριώνα και το πρώτο δεκαπενθήμερο του μήνα Ποσειδεώνα, ο οποίος ήταν αφιερωμένος στον θεό Ποσειδώνα. Στο λαϊκό καλεντάρι ο Δεκέμβριος ονομάζεται Ασπρομηνάς και Χιονιάς για το πυκνό του χιόνι. Οι Ρωμαίοι είχαν δύο σημαντικές γιορτές τον Δεκέμβριο: Τα Σατουρνάλια, προς τιμή του θεού Σατούρνους (ο Κρόνος των Ελλήνων), ήταν γιορτή χαράς και ξενιασιάς, όπου εκτός από τις καθιερωμένες θυσίες, κυρίαρχη θέση είχαν η ανταλλαγή δώρων και τα τυχερά παιγνίδια. Διαρκούσαν από τις 17 έως τις 23 Δεκεμβρίου. Ακολουθούσαν στις 25 Δεκεμβρίου τα Βρουμάλια, γιορτή του χειμερινού ηλιοστασίου, όπου τιμούσαν τον Ήλιο, που ως θεότητα του φωτός ταυτιζόταν με τον Μίθρα των Περσών. Και στις δύο γιορτές θυσίαζαν χοίρους, τους οποίους στη συνέχεια κατανάλωναν. Οι παγανιστικές αυτές γιορτές ήταν αρκετά δημοφιλείς και επέζησαν έως το 12ο αιώνα, παρά τις απαγορεύσεις, κληροδοτώντας σε μας τις δοξασίες και τους θρύλους για τους καλικάντζαρους και τα άλλα δαιμόνια. Η Χριστιανική Εκκλησία προσπάθησε να επωφεληθεί από τη δημοφιλία των δύο αυτών εορτών και να τις καταπολεμήσει ως ειδωλολατρικές, τοποθετώντας τα Χριστούγεννα στις 25 Δεκεμβρίου, σύμφωνα με μία θεωρία. Η άλλη θεωρία στηρίζεται σε ημερολογιακούς υπολογισμούς για να απαντήσει στο ερώτημα πώς επιλέχθηκε η 25η Δεκεμβρίου ως ημέρα εορτασμού των Χριστουγέννων. Εκτός από τα Χριστούγεννα, που κυριαρχούν τον Δεκέμβριο, με τα θρησκευτικά και κοσμικά τους συμφραζόμενα, ξεχωριστή θέση έχουν από θρησκευτικής πλευράς και τα λεγόμενα Νικολοβάρβαρα, που περιλαμβάνουν τις εορτές της Αγίας Βαρβάρας (4 Δεκεμβρίου), Αγίου Σάββα (5 Δεκεμβρίου) και Αγίου Νικολάου (6 Δεκεμβρίου).
Οι πιο γνωστές παροιμίες για τον μήνα Δεκέμβριο:
Άγια Βαρβάρα μίλησε κι ο Σάββας αποκρίθη: «Μαζέψτε ξύλα κι άχυρα και σύρτε και στο μύλο, γιατί ο Αι-Νικόλας έρχεται με χιόνια φορτωμένος».\
Γύρω γύρω του Χριστού, η κορφή του χειμωνιού.
Δεκέμβρη μου, με πάγωσες και πώς να ξεπαγιάσω.
Δεκέμβρης, Χριστού γέννεση και καλός μας Χρόνος.
Μαζέψτε ξύλα κι άχυρα και σύρτε και στο μύλο,γιατί Άη Νικόλας έρχεται στα χιόνια φορτωμένος.
Να ‘ναι Χριστούγεννα στεγνά, τα Φώτα χιονισμένα, και τα Λαμπρά βρεχούμενα, αμπάρια γιομισμένα.
Να ‘ναι Χριστούγεννα στεγνά, τα Φώτα χιονισμένα, χαρά σ’ εκείνο το γεωργό, πού ‘χει πολλά σπαρμένα.
Ας καλωσορίσουμε το Χειμώνα ,με μιαν ευχή ας είναι ο Δεκέμβριος ένας μήνας γεμάτος ευλογίες, υγεία ,Αγάπη και δημιουργικότητα! Ας φέρει ετούτος ο μήνας της γέννησης του Χριστού μας την πολυπόθητη Ειρήνη στον Πλανήτη Γη και στις καρδιές όλων των ανθρώπων πληρότητα, ευτυχία ,γαλήνη, χαρά! Καλό μήνα γεμάτο ευχάριστες εκπλήξεις…
