Μετρώ στα δάχτυλα των κομμένων χεριών μου τις ώρες που πλανιέμαι στα δώματα αυτὰ τ᾿ ανέμου δεν έχω άλλα χέρια αγάπη μου κι οι πόρτες δε θέλουνε να κλείσουν κι οι σκύλοι είναι ανένδοτοι
Με τα γυμνά μου πόδια βουτηγμένα στα βρώμια αυτὰ νερὰ με τη γυμνὴ καρδιά μου αναζητώ (όχι για μένα) ένα γαλανὸ παράθυρο πώς χτίσανε τόσα δωμάτια τόσα βιβλία τραγικὰ δίχως μια χαραμάδα φως δίχως μια αναπνοὴ οξυγόνου για τον άρρωστο αναγνώστη
Αφού κάθε δωμάτιο είναι και μια ανοιχτὴ πληγὴ πώς να κατέβω πάλι σκάλες που θρυμματίζονται ανάμεσα απ᾿ το βούρκο πάλι και τ᾿ άγρια σκυλιὰ να φέρω φάρμακα και ρόδινες γάζες κι άν βρω το φαρμακείο κλειστὸ κι άν βρω πεθαμένο το φαρμακοποιὸ κι άν βρω τη γυμνὴ καρδιά μου στη βιτρίνα του φαρμακείου
Όχι όχι τέλειωσε δεν υπάρχει σωτηρία
Θα μείνουν τα δωμάτια όπως είναι με τον άνεμο και τα καλάμια του με τα συντρίμια των γυάλινων προσώπων που βογγάνε με την άχρωμη αιμορραγία τους με χέρια πορσελάνης που απλώνονται σε μένα με την ασυχώρετη λησμονιὰ
Ξέχασαν τα δικά μου σάρκινα χέρια που κόπηκαν την ώρα που μετρούσα την αγωνία τους
SAVIOR
I count the fingers of my severed hands
the hours I’ve spent on these windy roofs
I have no other hands, my love, and the doors
don’t close and the dogs are uncompromising.
With my naked legs deep in these dirty waters
with my naked heart I long (not for myself)
for a light-blue window
how have they built so many rooms
so many tragic books
without a shred of light
without a short breath of oxygen
for the sick reader
since each room is but an open wound
how can I descent the tumbled stairs again
among the bog and the wild dogs
to bring medicine and rosy gauzes
and if I find the pharmacy closed
and if I find the pharmacist dead
and if I find my naked heart on the window display of the pharmacy
no, no, it’s all over, there’s no salvation
the rooms will remain as they were
with the wind and its cane fields
with the ruins of glassy moaning faces
with their achroous bleeding
with porcelain hands opened towards me
with the unforgiving forgetfulness
they’ve forgotten my fleshy hands which were severed
Σήμερα είναι ημέρα πανελληνίου πένθους. Έστω κι αν λίγοι το αντιλαμβάνεστε. Οι Μυκήνες καμμένες!
Όχι δεν αντέχεται. Σήμερα είναι ημέρα πανελληνίου πένθους. Έστω κι αν λίγοι το αντιλαμβάνεστε. Οι Μυκήνες καμμένες! Η αφετηρία των Ομηρικών επών και της Τραγωδίας. Εδώ που η Ιστορία έγινε Μύθος! Τα κτίσματα του 13ου αι. π.Χ. Ο λεγόμενος τάφος της Κλυταιμνήστρας. Η Πύλη των Λεόντων που πρωτοανέσκαψε το 1841 το Γεώργιος Πιττάκης. Τρεις διακόσια χιλιάδες χρόνια πριν. Παρά τα καθησυχαστικά λόγια του ΥΠΠΟ. Η φωτιά εντός του ανακτόρου και του θρησκευτικού Κέντρου στο νοτιοδυτικό άκρο του τείχους των Κυκλώπων. Αυτού του ιερού χώρου που ανέσκαψε ο Wace κι ο πολύς Λόρδος William Taylor ( ως το 1969) και συνέχισαν από το 1957 ο εκ Σμύρνης Γεώργιος Μυλωνάς (1988-1998), του Saint Louis University, ( ταφικός περίβολος Β κλπ.) και από το 1985 ο δάσκαλος μου, ακαδημαϊκός Σπύρος Ιακωβίδης ως τον θάνατο του (1923 - 2013) .
Από εκεί προέρχεται το γύψινο, επιχρωματισμένο κεφάλι της θεάς, τώρα στο Εθνικό μας Μουσείο και οι αποτροπαϊκές "κούκλες του Taylor" κάποια συγκλονιστικά γλυπτά που σήμερα εκτίθενται στο Μουσείο του Ναυπλίου. Ο πρώτος, ευρωπαϊκός εξπρεσιονισμός!
Είχα την τύχη ως φοιτητής αρχαιολογίας, την περίοδο 1973-74 να υπηρετήσω υπό τον καθηγητή μου, αείμνηστο Σπ. Ιακωβίδη και τον "μύθο" της επιστήμης μας που λεγόταν Μυλωνάς. Η εισβολή των Τούρκων τότε στην Κύπρο, σταμάτησε τις εργασίες στο θρησκευτικό κέντρο. Η ομάδα επέστρεψε. Σ' αυτή συμμετείχε κι ο γνωστός ιστορικός Σωτήρης Κόνδης. Τεταρτοετής φοιτητής τότε.
Σήμερα είναι ημέρα πένθους όμως και για τον παγκόσμιο πολιτισμό. Όσο κι αν οι νεοέλληνες περί άλλα τυρβάζουν. Δεν ξέρω αν ήταν μοιραίο να ξανακαεί η ακρόπολη του Ατρέα κι ο οίκος του Αγαμέμνονα ή υπάρχει και ανθρώπινη αμέλεια. Πάντως κάποτε όλη αυτή η αχανής, αρχαιολογική περιοχή λειτουργούσε ιδανικά. Τα έσοδα δε από τα εισιτήρια - όπως και στον Παρθενώνα, την Ολυμπία ή την Κνωσό - είναι απίστευτα υψηλά. Ούτε όμως κι αυτό το κίνητρο δεν φιλοτίμησε την πολιτεία να κάνει στοιχειωδώς τη δουλειά της. Παρά τη φιλότιμη προσφορά των αρχαιολόγων, των πλέον αδωρόληπτων και εμμονικών υπαλλήλων του Δημοσίου. Την Αγία Σοφία και την Μονή της Χώρας τις μετέτρεψε σε τζαμιά ο Ερντογάν. Τις Μυκήνες ποιός τις βεβήλωσε; Ουδείς πταίει;
Συνειρμός αναπόφευκτος: Κάποιοι καίνε δάση και νόμοι του κράτους τούς επιβραβεύουν, άλλοι ξεχερσώνουν βουνά και "αξιοποιούν" περιοχές natura, τρίτοι πυρπολούν μεθοδικά τα εργοστάσια ανακύκλωσης. Ένα προς ένα! Τώρα ήρθε κι η σειρά και των μνημείων μας.
ΥΓ. Στην Τήνο γίνεται μεγάλη φασαρία για τις ανεμογεννήτριες. Διερωτώμαι γιατί όχι στη Γυάρο; Γιατί δεν τοποθετούνται εκεί; Σ' ένα νησί έρημο που όμως διαθέτει υποδομές και βρίσκεται στο μάτι του βοριά; Ποιό αναπόφευκτο, επιχειρηματικό συμφέρον επιβάλλει ανεμογεννήτριες 150 (!) μέτρων, λίγο πιο πέρα από το σπίτι του Γιαννούλη Χαλεπά; Στο ύψωμα των Υστερνίων;
Το κάλλος της ελληνικής φύσης και το υπέροχο των μνημείων μας είναι προδοτικό να απαλλοτριώνονται τόσο απερίσκεπτα. Από μία Βουλή της οποίας τα μισά μέλη είναι πλήρως άγευστα και πολιτισμού και αισθητικής παιδείας. Αν ήμουν υπουργός Πολιτισμού και μάλιστα αρχαιολόγος, σήμερα θα είχα υποβάλει την παραίτηση μου. Συμβολικά. Όχι ότι έτσι θα γλίτωνα κάτι αλλά θα διέσωζα, τουλάχιστον, την προσωπική μου αξιοπρέπεια. Εξάλλου η κ. Μενδώνη ήταν δέκα χρόνια (!) κέρβερος - Γενική Γραμματέας του δυσώνυμου υπουργείου. Άρα δεν είναι άμοιρη ευθυνών.
ΥΓ. Από την Ελένη Πασιατζή
Από μικρή συχνά φανταζόμουν τον βράχο της Ακρόπολης χωρίς τον Παρθενώνα κι αναρωτιόμουν πώς θα ήταν άραγε η ζωή μας χωρίς αυτό το εμβληματικό μνημείο στη θέση του. Πλέον η αλλόκοτη εκείνη εικόνα αντικαταστάθηκε από την εικόνα του Παρθενώνα στις φλόγες και αιωρούμενα ελικόπτερα γύρω. [ Σιγά μην υπάρξει παραίτηση. Όλα ωραία καμωμένα. Μήπως παραιτήθηκε κάποιος όταν εκλάπη ο μοναδικός Picasso της Εθνικής Πινακοθήκης ή όταν οι φλόγες έκαιγαν τον Κρόνιο λόφο στην αρχαία Ολυμπία το 2007; ]
* Ο Μάνος Στεφανίδης είναι αναπληρωτής καθηγητής στο Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών
''Οι Έλληνες εξοπλίζονται με σύγχρονα οπλικά συστήματα''
Τσελίκ: ''Η στρατικοποίηση του Καστελόριζου είναι πειρατεία''
Αιφνιδιασμένοι φαίνονται οι Τούρκοι με τις κινήσεις στο εξοπλιστικό πρόγραμμα. Οι τελευταίες κινήσεις της Αθήνας έχουν προβληματίσει την Άγκυρα, με πολιτικούς και στρατιωτικούς να δείχνουν προβληματισμό.
Τι αναφέρουν οι Τούρκοι:
''Όπως αποκαλύπτουν Ελληνικά ΜΜΕ, το έκτακτο εξοπλιστικό πρόγραμμα θα ανέλθει στο ποσό των 10 δισ. ευρώ για αγορά νέων οπλικών συστημάτων.
Σύμφωνα με τις υπάρχουσες πληροφορίες, το εξοπλιστικό πακέτο θα περιλαμβάνει την αγορά 18 μαχητικών Rafale, την απόκτηση νέων φρεγατών, τον πλήρη εκσυχρονισμό των φρεγατών τύπου ΜΕΚΟ, την αγορά τορπιλών καθώς και άλλα πυρομαχικά και άλλα οπλικά συστήματα και για τους τρεις κλάδους των Ε.Δ.
Η υπογραφή της αμυντικής συνεργασίας Ελλάδας-Γαλλίας θα υπογραφεί στις 10 Σεπτεμβρίου με μια πανηγυρική τελετή μεταξύ Ε.Μακρόν και Κ.Μητσοτάκη.''
Νέες κραυγές
Μετά την χθεσινοβραδυνή ανακοίνωση του τουρκικού Υπουργείου Εξωτερικών, ο εκπρόσωπος του κυβερνώντος κόμματος AKP, Ομέρ Τσελίκ, δήλωσε πριν λίγα λεπτά πως η στρατικοποίηση του Καστελλόριζου είναι «πράξη πειρατείας» και πως είναι «ηλιθιότητα να τείνεις τα όπλα προς τις ακτές της Τουρκίας».Να εκμεταλλευθεί στο έπακρο τις φωτογραφίες από την αποβίβαση εθνοφρουρών στο Καστελόριζο επιχειρεί η Τουρκία, ενώ δείχνει την -τουλάχιστον- ενόχλησή της από τις κοινές ελληνογαλλικές ασκήσεις.
Συγκεκριμένα ο Τσελίκ με ανάρτησή του στο Twitter αναφέρει:
«Η προσπάθεια της Ελλάδας να εξοπλίσει το Καστελλόριζο είναι ένα νέο παράδειγμα πειρετείας. Το να στρέφεις τα όπλα στου προς την ακτή της Τουρκίας είναι ηλίθιο. Κάνοντας αυτά τα παράνομα βήματα η Ελλάδα έχει γίνει εκπρόσωπος των πειρατικών πολιτικών στο Αιγαίο και την Μεσόγειο.
Αντί της επίλυσης των προβλημάτων μέσω της διπλωματίας στη βάση του Διεθνούς Δικαίου, είναι η Ελλάδα που οργανώνει σαμποτάζ της διπλωματίας μέσω πειρατικών συμφωνιών. Οι συνέπειες αυτών των βημάτων της Ελλάδας θα είναι η βίαιη αποτυχία… Εάν προτιμάτε να κάνετε ασκήσεις με την Γαλλία αντί να συζητάτε με την Τουρκία θα διαπιστώσετε ότι αυτό ήταν λάθος. Η Ελλάδα θα μάθει ότι έχουμε μια ισχυρή απάντηση για κάθε βήμα της».
Clafoutis με βερίκοκα και κεράσια με άρωμα Γαλλίας
To καλοκαιρινό, φρουτένιο μας αφιέρωμα συνεχίζεται… Αυτή τη φορά έχει άρωμα Γαλλίας! Στο νέο μας άρθρο θα φτιάξουμε καλοκαιρινό clafoutis με βερίκοκα και κεράσια και θα μάθουμε την ιστορία του. Προμηθευτείτε όποια καλοκαιρινά φρούτα σας αρέσουν, κεράσια για την κλασική εκδοχή ή βερίκοκα σαν κι εμάς ή σύκα ακόμα, κι ελάτε να δημιουργήσουμε!
Το clafoutis με βερίκοκα και κεράσια του Eat Dessert First Greece!
Το clafoutis περιγράφεται με διάφορους τρόπους, αλλού ως ένα ζουμερό pancake φούρνου με φρούτα, αλλού ως μια παχιά κρέπα και αλλού ως ένα γλύκισμα που θυμίζει flan, δηλαδή ένα είδος γαλατόπιτας αν θέλουμε να βρούμε το ελληνικό αντίστοιχο γλύκισμα. Όπως και να το περιγράψουμε, το ζήτημα είναι να το φτιάξουμε και να το απολαύσουμε… Αλλά πρώτα, όπως μας αρέσει πάντα να κάνουμε, θα μάθουμε μερικά πράγματα για την ιστορία του.
Βρήκαμε δύο εκδοχές για την ετυμολογία του ονόματός του clafoutis, το οποίο προφέρεται κλαφουτί. Η πρώτη ισχυρίζεται πως το clafoutis προέρχεται από τη γαλλική λέξη “clafir” η οποία σημαίνει συμπληρώνω, αναφερόμενη στο χυλό που συμπληρώνει τα κενά ανάμεσα από τα κεράσια. Η δεύτερη εκδοχή λέει πως το clafoutis προέρχεται από τη γαλλική φράση “fixer avec un clou” που σημαίνει καρφώνω, και αναφέρεται στα κεράσια ως καρφιά μέσα στη ζύμη.
Το clafoutis πρωτοεμφανίστηκε στο κέντρο της Γαλλίας, και συγκεκριμένα στην περιοχή Limousin, τον 19ο αι. O γευσιγνώστης και κριτικός γεύσεων του 19ου αι. Curnonsky περιγράφει τα εξής: «Το πραγματικό clafoutis απαιτεί πρώτα απ’ όλα γευστικά μικρά μαύρα κεράσια, τα οποία δε βρίσκουμε παρά στην περιοχή Limousin. Για να πετύχει κανείς την τελειότητα του clafoutis πρέπει αν τρέχει αίμα από το Limousin στις αρτηρίες του, όμορφο, σκοτεινό αίμα όπως το αίμα των κερασιών.»
Το αυθεντικό clafoutis φτιάχνεται με βούτυρο -φυσικά-, γάλα, κρέμα γάλακτος -υπάρχουν και συνταγές μόνο με γάλα-, ζάχαρη, αλεύρι, αυγά και κεράσια. Ορισμένες φορές αρωματίζεται με εκχύλισμα βανίλιας ή αμυγδάλου και άλλες φορές με κάποιο λικέρ, κατά προτίμηση Kirsch.
Τα κεράσια μπορούμε να τα αντικαταστήσουμε με άλλα φρέσκα φρούτα, αν και η αυθεντική συνταγή περιλαμβάνει αυστηρά κεράσια. Διαβάσαμε, μάλιστα, πως για κάποιους θεωρείται αιρετικό να αντικαταστήσει κανείς τα κεράσια με άλλο φρούτο, μιας και στο ψήσιμο βγάζουν τα ζουμιά τους, προσθέτοντας χαρακτηριστική γεύση στο γλύκισμα… Τα κεράσια δίνουν στο clafoutis «ένα άρωμα ασύγκριτο». Yπάρχουν ακόμη ορισμένοι που υποστηρίζουν πως δεν πρέπει να αφαιρείται ο πυρήνας από τα κεράσια ώστε να διατηρούνται οι χυμοί τους, η γεύση τους και τα θρεπτικά τους συστατικά!
Μπορούμε να φτιάξουμε clafoutis και με άλλα φρούτα, όπως με μούρα… (πηγή)…ή με βερίκοκα και να το σερβίρουμε με παγωτό ή σαντιγί! (πηγή)
Τα κεράσια θεωρούνται από τα αγαπημένα φρούτα των Γάλλων, ήδη από τη θριαμβευτική τους είσοδο στις συνταγές τους κατά τον Μεσαίωνα. Ο βασιλιάς της Γαλλίας Λουδοβίκος ο 15ος, ο επονομαζόμενος και ο «Πολυαγαπημένος», αγαπούσε πολύ τα κεράσια και ενθάρρυνε την καλλιέργειά του, όπως και τη δημιουργία νέων ποικιλιών. Ο Ναπολέων, από την πλευρά του, ήταν τόσο μεγάλος θαυμαστής των κερασιών, ώστε υπάρχει ποικιλϊα με το όνομά του.
Ο βασιλιάς Λουδοβίκος ο 15ος, ο «Πολυαγαπημένος» και λάτρης των κερασιών (πηγή)Ο Ναπολέων Βοναπάρτης, αυτοκράτορας των Γάλλων (πηγή)
Κατά τον Μεσαίωνα στη Γαλλία τα κεράσια εισέβαλαν στα μενού των εστιατορίων, ωμά ή μαγειρεμένα μέσα σε κρασί, και σερβίρονταν ως επιδόρπιο. Βρήκαμε ακόμα κεράσια στην περιγραφή ενός μεσαιωνικού γεύματος του 1425, η οποία έλεγε πως στον Αρχιεπίσκοπο της Ρουέν σερβιρίστηκαν για αρχή δυο καλυμμένα πιάτα, σε ένα από τα οποία υπήρχαν κεράσια, ενώ στο άλλο βοδινό.
Κεράσια σε κόκκινο κρασί, ένα μεσαιωνικό επιδόρπιο (πηγή)
Πολύ ωραία τα κερασάκια φυσικά, όμως εμείς από την πλευρά μας θα πειραματιστούμε λιγάκι! Αν θέλετε να ακολουθήσετε αυστηρά τους τύπους, όμως, στη θέση των βερίκοκων βάλετε μόνο κεράσια και θα έχετε ένα αυθεντικό γαλλικό clafoutis με τα όλα του…
H συνταγή μας
Clafoutis με βερίκοκα και κεράσια
Υλικά για το clafoutis
Αλεύρι για όλες τις χρήσεις
1 κούπα
Ζάχαρη
1/2 κούπα
Βούτυρο (λιωμένο)
40 γρ.
Αλάτι
1 τσιμπιά
Αυγά
3
Γάλα
1 κούπα
Βανίλιες
2 κάψουλες
Ζάχαρη καστανή (για το ταψάκι)
1 κ.σ.
Βερίκοκα
10
Κεράσια
λίγα
Τα υλικά για το γαλλικό clafoutis μας.Το clafoutis μας θα έχει τα κλασικά κεράσια, αλλά και βερίκοκα!
Πώς φτιάχνουμε το clafoutis
Βήμα 1: Κόβουμε τα φρούτα μας στη μέση και αφαιρούμε τα κουκούτσια.
Βήμα 2: Σε ένα μπωλ ανακατεύουμε το γάλα με τα αυγά με το σύρμα.
Βήμα 3: Προσθέτουμε τη ζάχαρη και ανακατεύουμε.
Βήμα 4: Εν τω μεταξύ αλείφουμε με λίγο από το λιωμένο βούτυρο το ταψάκι μας και πασπαλίζουμε με μια κουταλιά της σούπας καστανή ζάχαρη.
Χτυπάμε απαλά το ταψάκι να πάει παντού η καστανή ζάχαρη.
Βήμα 5: Προσθέτουμε στα υγρά μας το λιωμένο βούτυρο.
Ανακατεύουμε καλά όλα τα υγρά υλικά μας με το σύρμα.
Βήμα 6: Προσθέτουμε στο μείγμα μας το αλεύρι και τις βανίλιες.
Ανακατεύουμε καλά με το σύρμα μέχρι να έχουμε ένα ομοιογενές, ρευστό μείγμα.
Βήμα 7: Τοποθετούμε τα βερίκοκα στο ταψάκι μας με τη μέσα πλευρά προς τα πάνω.
Βήμα 8: Ρίχνουμε το μείγμα μας μέσα στο ταψάκι με τα βερίκοκα.
Βήμα 9: Προσθέτουμε τα κερασάκια μας.
Βήμα 10: Ψήνουμε σε προθερμασμένο φούρνο στους 190°C στον αέρα για 45-50 λεπτά, αναλόγως και τον φούρνο, μέχρι να πάρει ωραίο χρώμα στην επιφάνεια.
Περιμένουμε για λίγο να πέσει η θερμοκρασία και σερβίρουμε ζεστό ή και κρύο. Πάει τέλεια με παγωτό καϊμάκι, για να το κάνουμε και λίγο πιο ελληνικό!
