Καθρεφτάκι…

 Καθρεφτάκι…

13 Μαΐου 2024

Απρίλιος ’23
Ένα απόγευμα διαφορετικό από τα άλλα, πίνοντας καφέ και χωρίς τσιγάρο πια, σκέφτομαι ότι έμεινα ακόμα όρθια λίγο πριν αλλάξει μια εποχή και έρθει το καλοκαίρι. Γέλασα, γιατί απλά αν δεν γελάσεις με τον εαυτό σου δεν έχει κανένα νόημα… Χιούμορ και όλα καλά θα πάνε…
Το μάτι μου έπεσε στο μικρό συρτάρι design στο τραπεζάκι, άχρηστο βέβαια, αλλά είχε το κάτι της του… Σκέφτηκα όλο και κάτι θα έχω ξεχασμένο, συν ότι έψαχνα και ένα στυλό, άλλη μια κακή συνήθεια να μην βρίσκω πότε…
Και ναι, εκεί που όλα ήταν καλά και χάρηκα που βρήκα το καθρεφτάκι μου, το άνοιξα να δω πόσο όμορφη είμαι και να μια μικρή φωτογραφία σου…
Πόσο εύκολα άλλαξα όψη;! Τι έγινε πάλι, ποιος διάολος με έβαλε;

Τι μέρα και εκείνη… Έκανα ότι δεν έγινε τίποτα, κορόιδευα τον εαυτό μου δηλαδή…
Να το λάβω σαν σημάδι από το σύμπαν ότι θα μείνω για πάντα με την σκέψη σου;
Χτυπάει το τηλέφωνο και άλλος ένας wannabe γκόμενος κάνει την προσπάθειά του να με πείσει να βγούμε…
Κρατάω στο χέρι μου το κινητό και ζω σε ένα άλλο σύμπαν… Πού είσαι εσύ; Γιατί δεν είσαι εδώ;
Με ακούς; Είσαι εδώ;
Ναι, ναι…
Λοιπόν, να έρθω;
Μα είσαι πολύ μακριά… και κουρασμένος…
Όταν κάποιος θέλει…
Ok έλα….

Ναι, είχε δίκιο, όταν κάποιος θέλει…
Αυτές οι απαντήσεις που ήδη ξέρεις, αλλά δεν λες στον εαυτό σου, είναι θανατηφόρο καλώδιο σε υγρά χέρια…
Προφανώς και δεν ήθελες και ακόμα δεν θέλεις…
Σηκώθηκα να ντυθώ, γνωρίζοντας ότι θα φάω 2 ώρες από τον χρόνο μου να ακούω λόγια που δεν θα ήθελα να ακούσω και να σκεφτώ άλλη μια φορά ότι δεν είμαι έτοιμη να πάω παρακάτω. Και όχι, δεν έχω δώσει καμία ελπίδα σε κανέναν, αλλά εγώ κρατώ μια ελπίδα που με κάνει να έχω λόγο να ζω…
Σκέφτηκα λοιπόν ότι η αλήθεια πονάει, σκοτώνει μια φορά, αλλά μέχρι εκεί…

Ξεκίνησα να γράφω ένα μήνυμα και από την ανάγκη μου να στα πω όλα, ήταν πιο μεγάλο και από εγκυκλοπαίδεια. Αυτό το γράψε σβήσε ήταν φοβερό… Και να στα πω, τι θα αλλάξει; Τίποτα! Αν ήθελες, θα ήσουν εδώ!
Δεν αφήνεις αγάπη μου να πονά ο άλλος σε αναπάντητα ερωτήματα, δεν πρέπει καν να έχει ερωτήματα…
Το boy έφτασε με ένα χαμόγελο τεράστιο, εγώ πάλι κοίταζα σαν ούφο…
Τι έχεις πάλι εσύ;
Τίποτα. Είμαι καλά…

Αυτό το “τίποτα” είσαι εσύ… Είσαι ο πόνος, το κλάμα, η χαρά, η απαισιοδοξία, η εγκατάλείψη, η μοναξιά, ο έρωτας, ο φόβος και άλλα τόσα…
Αλλά δεν είσαι πουθενά. Πουθενά! Και ξέρεις πόσο κακό είναι;
Όμως οποίος αγάπα, σέβεται. Σέβεται την επιλογή αυτού που αγαπά…
Μόνος, ok μόνος.
Χωρίς γιατί. Ok.
Ευτυχισμένος; Ok.
Με άλλη αγκαλιά; Με άλλη, ok αφού είσαι καλά!
Και δεν είναι η αξιοπρέπεια μόνο, είναι η ανάγκη να ξέρω ότι είσαι καλά, γιατί οι περισσότεροι τρώμε τα σκατά άλλων. Και δεν θέλαμε να ξέρεις, είχαμε ήδη δικά μας…
Κάπου εκεί σκέφτηκα γιατί είχα βάλει την φωτογραφία σου στο καθρεφτάκι, γιατί ήσουν ο μόνος λόγος που χαμογελούσα και ήθελα να με βλέπω έτσι…
Άνοιξα το παράθυρο και το πέταξα. Συνέχισα να κοιτάω τον δρόμο και σκέφτηκα ότι θα σε κουβαλάω μέσα μου έτσι και αλλιώς, είπαμε… σ’ αγαπώ! 

https://thewomen.gr/
Κατερίνα Ηλέκτρα (Κ.Η.)