Ἀου­γοῦ­στο Ρόα Μπά­στος (Augusto Roa Bastos): Ὁ χερ­σό­το­πος

 

Ἀου­γοῦ­στο Ρόα Μπά­στος (Augusto Roa Bastos): Ὁ χερ­σό­το­πος

Posted on 23 Ἰούνιος 2024 by planodion

Ἀου­γοῦ­στο Ρόα Μπά­στος (Augusto Roa Bastos)

Ὁ χερ­σό­το­πος

(El baldío)

ΩΡΙΣ ΠΡΟΣΩΠΟ, βρώ­μι­κοι, ρου­φηγ­μέ­νοι ἀπ’ τὸ σκο­τά­δι. Τί­πο­τα πε­ρισ­σό­τε­ρο ἀπὸ δύο σι­λουέ­τες ἀμυ­δρὰ ἀν­θρώ­πι­νες, μὲ τὰ σώ­μα­τα χα­μέ­να στὶς σκιές τους. Ἴδιες καὶ ὅμως τό­σο δια­φο­ρε­τι­κές. Ἀρ­γο­σά­λευ­τος ὁ ἕνας, νὰ με­τα­κι­νεῖ­ται στὴν ἐπι­φά­νεια τοῦ ἐδά­φους μὲ τὴν πα­θη­τι­κό­τη­τα τοῦ ἀνυ­πο­ψί­α­στου ἢ τὴν ἀπό­λυ­τη ἀδια­φο­ρία. Κυρ­τω­μέ­νος ὁ ἄλ­λος, ἀγ­κο­μα­χῶν­τας ἀπ’ τὴν προ­σπά­θεια νὰ τὸν σύ­ρει ἀνά­με­σα στὰ ἀγριό­χορ­τα καὶ τὰ σκου­πί­δια. Κά­που-κά­που στα­μα­τοῦ­σε γιὰ νὰ πά­ρει ἀνά­σα. Με­τὰ ξα­νάρ­χι­ζε σκύ­βον­τας ἀκό­μα πε­ρισ­σό­τε­ρο πρὸς τὸ φορ­τίο του. Ἡ μυ­ρου­διὰ τῶν λι­μνα­σμέ­νων νε­ρῶν τοῦ Ρια­τσουέ­λο μᾶλ­λον ἁπλω­νό­ταν παν­τοῦ, ἀλ­λὰ ἐδῶ ἦταν πιὸ ἔν­το­νη∙ μὲ τὴ γλυ­κε­ρὴ ἀπό­πνοια τοῦ χερ­σό­το­που ποὺ βρο­μο­κο­ποῦ­σε σκου­ριά, πε­ριτ­τώ­μα­τα ζώ­ων, αὐ­τὴ ἡ πη­χτὴ ἀπ’ τὴν ἐπερ­χό­με­νη κα­κο­και­ρία μυ­ρου­διά, τὴν ὁποία κα­τὰ και­ροὺς ὁ ἄν­δρας ἐπι­χει­ροῦ­σε χει­ρο­νο­μῶν­τας νὰ ξε­κολ­λή­σει ἀπ’ τὸ πρό­σω­πό του. Κομ­μα­τά­κια ἀπὸ γυα­λὶ ἢ μέ­ταλ­λο συγ­κρού­ον­ταν με­τα­ξύ τους ἀνά­με­σα στὰ ἀγριό­χορ­τα, ἂν καὶ εἶ­ναι σί­γου­ρο ὅτι κα­νεὶς ἀπὸ τοὺς δύο δὲν θὰ ἄκου­γε αὐ­τοὺς τοὺς ἰσό­χρο­νους καὶ ἰδιό­τυ­πους ἤχους∙ οὔ­τε τὸ πνι­χτὸ μουρ­μου­ρη­τὸ τῆς πό­λης ποὺ ἐκεῖ ἔμοια­ζε νὰ κλυ­δω­νί­ζε­ται κά­τω ἀπ’ τὴ γῆ∙ κι ὁ ἄν­δρας ποὺ εἶ­χε ἀνα­λά­βει τὴ με­τα­φο­ρὰ ἄκου­γε ἴσως μό­νον ἐκεῖ­νο τὸν βύ­θιο καὶ ὑπό­κω­φο γδοῦ­πο ποὺ ἔκα­νε τὸ σῶ­μα ἀνα­πη­δῶν­τας στὸ ἔδα­φος, τὸν τριγ­μὸ τῶν πε­τα­μέ­νων χαρ­τιῶν καὶ τὸ ἀπροσ­διό­ρι­στο πά­τη­μα τῶν πα­που­τσιῶν στὰ κον­σερ­βο­κού­τια καὶ τὰ μπά­ζα. Κά­ποιες φο­ρὲς ὁ ὦμος τοῦ ἄλ­λου σκά­λω­νε στοὺς σκλη­ροὺς θά­μνους ἢ σὲ κά­ποια πέ­τρα. Τὸν ἐλευ­θέ­ρω­νε τό­τε τραν­τά­ζον­τάς τον, ἐνῷ ξε­στό­μι­σε κά­ποιο πα­ρά­ξε­νο ἐπι­φώ­νη­μα ἢ ἔβγα­ζε ἐκεῖ­νο τὸ γογ­γυ­τὸ τῶν φορ­το­εκ­φορ­τω­τῶν ὅταν ρί­χνουν μὲ δύ­να­μη τὸ ἀτί­θα­σο φορ­τίο στὴν πλά­τη. Ἦταν φα­νε­ρὸ ὅτι τοῦ φαι­νό­ταν ὅλο καὶ πιὸ βα­ρύς. Ὄχι μό­νο ἐξ αἰ­τί­ας τῆς πα­θη­τι­κῆς ἀν­τί­στα­σης ποὺ ἀν­τι­με­τώ­πι­ζε κά­ποιες στιγ­μὲς ἀπ’ τὰ ἐμ­πό­δια, ἀλ­λὰ καὶ λό­γῳ τοῦ δι­κοῦ του φό­βου, τὴν ἀγα­νά­κτη­ση ἢ τὴν ἀγω­νία∙ τοῦ ἐξαν­τλοῦ­σαν τὶς δυ­νά­μεις, ὠθῶν­τας τον νὰ τε­λειώ­νει τὸ συν­το­μό­τε­ρο.

       Στὴν ἀρ­χὴ τὸν ἔσερ­νε ἀπ’ τὰ χέ­ρια. Ἐὰν δὲν εἶ­χε πέ­σει τό­σο τὸ σκο­τά­δι, θὰ μπο­ροῦ­σε νὰ ἔχει δεῖ τὰ δύο ζευ­γά­ρια χέ­ρια πλεγ­μέ­να, πρᾶγ­μα ποὺ δὲν βο­η­θοῦ­σε κα­θό­λου τὴν ἐπι­χεί­ρη­ση διά­σω­σης ἀν­τι­κρι­στά. Ὅταν τὸ σῶ­μα ξα­να­σκά­λω­σε, ἅρ­πα­ξε τὰ δύο πό­δια καὶ ἄρ­χι­σε νὰ τὸν τρα­βά­ει μὲ γυ­ρι­σμέ­νη τὴν πλά­τη, σκυμ­μέ­νος πρὸς τὰ ἐμ­πρὸς γιὰ κα­λύ­τε­ρη εὐ­στά­θεια στὶς λακ­κοῦ­βες. Τὸ κε­φά­λι τοῦ ἄλ­λου χο­ρο­πη­δοῦ­σε ζω­η­ρά, εὐ­χα­ρι­στη­μέ­νο προ­φα­νῶς ἀπ’ τὴν ἀλ­λα­γή. Σὲ μιὰ στρο­φή, τὰ φα­νά­ρια κά­ποιου αὐ­το­κι­νή­του ἔρι­ξαν ξαφ­νι­κὰ ἕνα κί­τρι­νο φῶς ποὺ ἔφτα­σε κα­τὰ κύ­μα­τα πά­νω στοὺς σω­ροὺς ἀπὸ σκου­πί­δια, στὰ ἀγριό­χορ­τα καὶ στὶς ἀνω­μα­λί­ες τοῦ ἐδά­φους. Ἐκεῖ­νος ποὺ τρα­βοῦ­σε ξά­πλω­σε πά­νω στὸν ἄλ­λον. Γιὰ μιὰ στιγ­μή, κά­τω ἀπ’ αὐ­τὴ τὴν ἀμυ­δρὴ πι­νε­λιά, τὰ πρό­σω­πά τους ἔδει­χναν, με­λα­νια­σμέ­νο καὶ τρο­μαγ­μέ­νο τὸ ἕνα, γε­μᾶ­το χώ­μα­τα τὸ ἄλ­λο∙ προ­σπα­θοῦ­σαν νὰ μεί­νουν ψύ­χραι­μοι. Τὸ σκο­τά­δι τοὺς κα­τά­πιε πά­λι.

       Ση­κώ­θη­κε καὶ συ­νέ­χι­σε νὰ τὸν τρα­βᾶ ἀκό­μα λί­γο, ὅμως εἶ­χαν ἤδη φτά­σει κά­που ὅπου τὰ ἀγριό­χορ­τα ἦταν πιὸ ψη­λά. Τὸν βό­λε­ψε ὅπως μπο­ροῦ­σε, τὸν κου­κού­λω­σε μὲ σκου­πί­δια, ξε­ρὰ κλα­διά, μπά­ζα. Φαι­νό­ταν αἴφ­νης νὰ θέ­λει νὰ τὸν προ­στα­τέ­ψει ἀπὸ ἐκεί­νη τὴν ὀσμὴ ποὺ τύ­λι­γε τὸ χερ­σό­το­πο ἢ τὴ βρο­χὴ ποὺ δὲν θὰ ἀρ­γοῦ­σε νὰ πέ­σει. Στα­μά­τη­σε, πέ­ρα­σε τὸ χέ­ρι ἀπὸ τὸ ἱδρω­μέ­νο μέ­τω­πο καὶ ἔφτυ­σε ὀρ­γι­σμέ­νος. Τό­τε ἄκου­σε ἐκεῖ­νο τὸ κλα­ψού­ρι­σμα ποὺ τὸν αἰφ­νι­δί­α­σε. Ἔβγαι­νε ἀδύ­να­μο καὶ ἐπι­τα­κτι­κὸ ἀπ’ τον χερ­σό­το­πο, σὰν ὁ ἄλ­λος, μέ­σα στὸ μνῆ­μα του ἀπὸ σκου­πί­δια, νὰ εἶ­χε ἀρ­χί­ζει νὰ δια­μαρ­τύ­ρε­ται μὲ κλά­μα νε­ο­γέν­νη­του.

       Θὰ τὸ ἔσκα­γε· ὅμως στα­μά­τη­σε τυ­φλω­μέ­νος ἀπὸ τὴ λάμ­ψη μιᾶς ἀστρα­πῆς ποὺ ἔβγα­λε ἀπ’ τὸ σκο­τά­δι τὸν με­ταλ­λι­κὸ σκε­λε­τὸ τῆς γέ­φυ­ρας καὶ κα­τά­λα­βε πό­σο λί­γο εἶ­χε ἀπο­μα­κρυν­θεῖ. Νι­κη­μέ­νος, ἔσκυ­ψε τὸ κε­φά­λι. Γο­νά­τι­σε καὶ πλη­σί­α­σε σὰν κυ­νη­γό­σκυ­λο ἐκεῖ­νο τὸ κλα­ψού­ρι­σμα∙ ἀδύ­να­μο, πνι­χτό, ἐπί­μο­νο. Κον­τὰ στὸν σω­ρὸ ὑπῆρ­χε ἕνα ἀσπρι­δε­ρὸ μπο­γα­λά­κι. Ὁ ἄν­δρας ἔμει­νε γιὰ λί­γο χω­ρὶς νὰ ξέ­ρει τί νὰ κά­νει. Ση­κώ­θη­κε γιὰ νὰ φύ­γει, ἔκα­νε κά­ποια βή­μα­τα πα­ρα­παί­ον­τας, ἀλ­λὰ δὲν μπό­ρε­σε νὰ προ­χω­ρή­σει. Τὸ κλα­ψού­ρι­σμα τώ­ρα τὸν σφυ­ρο­κο­ποῦ­σε. Ἀσθμαί­νον­τας, γύ­ρι­σε σι­γά-σι­γά πί­σω στὰ τυ­φλά. Ξα­να­γο­νά­τι­σε, δι­στα­κτι­κὸς ἀκό­μα. Ὕστε­ρα ἅπλω­σε τὸ χέ­ρι. Τὸ «ἀμ­πα­λὰζ» ἔτρι­ξε. Μέ­σα στὶς σε­λί­δες τῆς ἐφη­με­ρί­δας ἀγω­νι­ζό­ταν μιὰ μι­κρὴ ἀν­θρώ­πι­νη φι­γού­ρα. Ὁ ἄν­δρας τὴν πῆ­ρε στὰ χέ­ρια του. Οἱ κι­νή­σεις του ἦταν ἀδέ­ξιες καὶ ἀφη­ρη­μέ­νες, οἱ κι­νή­σεις κά­ποιου ποὺ δὲν ξέ­ρει τί κά­νει∙ ἀλ­λὰ ποὺ σὲ κά­θε πε­ρί­πτω­ση δὲν μπο­ρεῖ νὰ μὴν τὸ κά­νει. Ἀνα­ση­κώ­θη­κε ἀρ­γά, σὰν ἀη­δια­σμέ­νος ἀπὸ αὐ­τὴ τὴν ξαφ­νι­κὴ τρυ­φε­ρό­τη­τά του πρὸς τὴν πιὸ ἀκραία ἐγ­κα­τά­λει­ψη, καὶ βγά­ζον­τας τὸ πα­νω­φό­ρι του σκέ­πα­σε μὲ ἐκεῖ­νο τὸ ὑγρὸ καὶ κλα­ψιά­ρι­κο πλά­σμα.

       Κά­θε φο­ρὰ ὅλο καὶ πιὸ γρή­γο­ρα, σχε­δὸν τρέ­χον­τας, ἀπο­μα­κρύν­θη­κε ἀπ’ τὸν χερ­σό­το­πο μὲ τὸ κλά­μα καὶ χά­θη­κε στὸ σκο­τά­δι.

Πηγή: https://www.literatura.us/augusto/baldio.html

Ἀου­γοῦ­στο Ρόα Μπά­στος (Augusto Roa Bastos). (Ἀσουν­σιόν [Asunción], Πα­ρα­γουάη, 1917 – Ἀσουν­σιόν, 2005). Θε­ω­ρεῖ­ται ὁ σπου­δαιό­τε­ρος συγ­γρα­φέ­ας της Πα­ρα­γουά­ης τοῦ 20οῦ αἰ­ῶ­να καὶ ἕνας ἀπὸ τοὺς με­γα­λύ­τε­ρους μυ­θι­στο­ριο­γρά­φους τῆς λα­τι­νο­α­με­ρι­κά­νι­κης λο­γο­τε­χνί­ας. Πέ­ρα­σε τὴν παι­δι­κή του ἡλι­κία στὸ Ἰτοῦρ­μπε –μι­κρὸ χω­ριὸ μὲ κουλ­τού­ρα γκουα­ρα­νί–, μό­νι­μο σκη­νι­κὸ καὶ ση­μεῖο ἀνα­φο­ρᾶς στὸν λο­γο­τε­χνι­κό του κό­σμο. Πῆ­ρε μέ­ρος στὸν πό­λε­μο τοῦ Τσά­κο ἀνά­με­σα στὴ χώ­ρα του καὶ τὴ Βο­λι­βία, ἐμ­πει­ρία ποὺ θὰ χρη­σι­μο­ποιοῦ­σε στὸ μυ­θι­στό­ρη­μά του Hijo del hombre (1960), ἔρ­γο ποὺ κα­λύ­πτει ἑκα­τὸ χρό­νια ἱστο­ρί­ας τῆς Πα­ρα­γουά­ης. Ἀξιο­ση­μεί­ω­τη εἶ­ναι ἡ τε­χνι­κὴ ἀκρί­βεια μὲ τὴν ὁποία ὁ συγ­γρα­φέ­ας ἀφη­γεῖ­ται τὴν ὑπό­θε­ση τοῦ ἔρ­γου του, κα­θὼς καὶ ἡ ἔν­τα­ση τοῦ μι­κτοῦ λό­γου του μὲ τὸν ὁποῖο με­τα­φέ­ρει τὴν το­πι­κὴ γλῶσ­σα. Ἐνάν­τιος στὸ δι­κτα­το­ρι­κὸ κα­θε­στὼς τῆς χώ­ρας του, ἔζη­σε στὸ ἐξω­τε­ρι­κὸ καὶ πε­ρισ­σό­τε­ρο στὸ Μπουέ­νος Ἄϊρες δου­λεύ­ον­τας ὡς δη­μο­σιο­γρά­φος καὶ κα­θη­γη­τής. Ἀνά­με­σα στὰ βι­βλία του εἶ­ναι οἱ συλ­λο­γὲς δι­η­γη­μά­των: El trueno entre las hojas (1953), El baldío (1966), Madera quemada (1967), Los pies sobre el agua (1967), Moriencia (1969) y Cuerpo presente (1971). Τὸ σπου­δαιό­τε­ρο ἔρ­γο του εἶ­ναι τὸ μυ­θι­στό­ρη­μα Yo, el supremo (1974), ἐμ­πνευ­σμέ­νο ἀπὸ τὴ ζωὴ τοῦ δι­κτά­το­ρα τῆς Πα­ρα­γουά­ης El do­ctor Fran­cia γιὰ τὰ χρό­νια ἀπὸ 1814 μέ­χρι 1840. Στὸ τε­λευ­ταῖο ἐμ­βα­θύ­νει στὶς ρί­ζες τῆς ἱσπα­νι­κῆς γλώσ­σας στὴν Πα­ρα­γουάη, δί­νον­τας ἔμ­φα­ση στὴ δη­μιουρ­γία νε­ο­λο­γι­σμῶν, πα­ρα­ποι­ή­σε­ων καὶ σὲ συ­νε­χῆ παι­χνι­δί­σμα­τα τό­σο λε­ξι­λο­γι­κῶν ὅσο καὶ συν­τα­κτι­κῶν. Ἐκτὸς ἀπὸ τὴ συγ­γρα­φὴ σε­να­ρί­ων γιὰ κι­νη­μα­το­γρα­φι­κὲς ται­νί­ες, ἄλ­λα ἔρ­γα του εἶ­ναι τά: El pollito de fuego (1974), Lucha hasta el alba (1979), La vigilia del almirante (1992), Ὁ κα­τή­γο­ρος (ἑλ­λην. ἔκδ. 1999), Contravida (1995) καὶ Madame Sui (1995). Τὸ 1989 ἀξιώ­θη­κε τὸ Βρα­βεῖο Θερ­βάν­τες καὶ τὴν ἑπό­με­νη χρο­νιά, τὸ Βρα­βεῖο la Orden Nacional del Mérito de Paraguay.

Με­τά­φρα­ση ἀ­πὸ τὰ ἱ­σπα­νι­κά:

Χρη­στά­κου Βα­σι­λι­κή. Ἰ­α­τρὸς καρ­δι­ο­λό­γος καὶ ἀ­ρι­στοῦ­χος ἀ­πό­φοι­τος τοῦ τμή­μα­τος Ἱ­σπα­νι­κὴ γλώσ­σα καὶ Πο­λι­τι­σμὸς τοῦ Ἑλ­λη­νι­κοῦ Ἀ­νοι­χτοῦ Πα­νε­πι­στη­μί­ου. Με­τα­φρά­ζει λο­γο­τε­χνί­α ἀ­πὸ τὴν ἱ­σπα­νι­κὴ στὴν ἑλ­λη­νι­κὴ γλώσ­σα.

Εἰκόνα: Στι­γμι­ό­τυ­πο ἀπὸ τὸ «El Baldío», τοῦ Mar­ce­lo Mar­ti­nes­si.

Φω­το­γρα­φία: lababosacine.com.

https://bonsaistoriesflashfiction.wordpress.com/

 

Ανακαλύφθηκε αρχαία χαμένη πόλη που «κρυβόταν» σε πυκνό δάσος – Ήταν γεμάτη πυραμίδες

Ανακαλύφθηκε αρχαία χαμένη πόλη που «κρυβόταν» σε πυκνό δάσος – Ήταν γεμάτη πυραμίδες

Ανακαλύφθηκε αρχαία χαμένη πόλη με την τεχνολογία LIDAR Φωτογραφία: INAH/Vitan Vujanović

08:30, Τετάρτη 26 Ιουνίου 2024

Οι αρχαιολόγοι έκαναν μία εκπληκτική ανακάλυψη με τη χρήση της τεχνικής LIDAR (LIght Detection And Ranging), καθώς ανακάλυψαν μία αρχαία χαμένη πόλη σε ένα πυκνό δάσος. 

Οι νέες τεχνολογίες λέιζερ που αξιοποιούνται από την αρχαιολογία προσφέρουν μοναδικές δυνατότητες για λεπτομερή ανάλυση και κατανόηση των ευρημάτων στα σημεία ανασκαφών. Η τεχνολογία LiDAR χρησιμοποιείται πλέον ευρέως στις αναλύσεις σημαντικών ευρημάτων και η τεχνολογία της, βασίζεται στην παλμική ακτινοβολία λέιζερ για τη δημιουργία τρισδιάστατων ψηφιακών αναπαραστάσεων. Όπως κάθε πρωτοποριακή τεχνολογία, η χρήση του LiDAR έχει οδηγήσει στην αμφισβήτηση ή την ανατροπή δεδομένων ή αντιλήψεων που κυριαρχούσαν έως σήμερα.

Αρχαιολόγοι από το Εθνικό Ινστιτούτο Ανθρωπολογίας και Ιστορίας (INAH), έφεραν στο φως αρχαίους οικισμούς των Μάγια στα πυκνά δάση της πολιτείας Καμπέτσε του Μεξικού, χρησιμοποιώντας προηγμένη τεχνολογία LiDAR.

Το έργο με τίτλο “Επέκταση του Αρχαιολογικού Πανοράματος των Κεντρικών Πεδινών Περιοχών των  Μάγια (Expanding the Archaeological Panorama of the Central Mayan Lowlands)”, εστίασε σε μια περιοχή στον δήμο Calakmul, όπου η ομάδα ανακάλυψε μέτριων διαστάσεων οικισμούς.

To κεντρικό σημείο της ανασκαφικής περιοχής, όπου βρέθηκε η σήραγγα απορροής. Φωτογραφία: INAH/Žiga Kokal

Οικισμοί που μαρτυρούν την ανάπτυξη του πολιτισμού των Μάγια στην περιοχή

Με επικεφαλής τον  Ivan Šprajc, από το Κέντρο Ερευνών της Σλοβένικης Ακαδημίας Επιστημών και Τεχνών, η ομάδα εξερεύνησε μια τεράστια, ακατοίκητη περιοχή η οποία χαρακτηρίζεται από υγρότοπους, γνωστούς τοπικά ως “bajos”, και βραχώδη εδάφη.

Το δύσβατο περιβάλλον, που χαρακτηρίζεται από διακοπτόμενα κανάλια νερού και λεπτά στρώματα του εδάφους, κρίθηκε ακατάλληλο για εκτεταμένη γεωργική καλλιέργεια, η οποία πιθανώς συνέβαλε στον αραιό πληθυσμό και το μέτριο μέγεθος των οικισμών.

«Τα χαρακτηριστικά αυτής της περιοχής, με τα bajos και το βραχώδες ανάγλυφο της, δεν ευνοούν τη γεωργία, ενώ είναι υπεύθυνα για την αρχαία, αραιή της κατοίκηση, σε σύγκριση με τις γύρω περιοχές», εξήγησε ο Šprajc.

«Δεν υπάρχουν σχεδόν καθόλου βαθμίδες εδάφους με καλλιέργειες  ή κανάλια στα bajos, ενώ οι οικισμοί που βρέθηκαν είναι μέτριοι, με λίγα σημαντικά κτίρια»

Η αρχαιολογική έρευνα, που κάλυψε περίπου 140 τετραγωνικά χιλιόμετρα μέσα στον προστατευόμενο βιότοπο “Balam Kú”, έφερε στο φως οικισμούς που χρονολογούνται από την Ύστερη και Tελική Κλασική Περίοδο (600-1000 K.E.).

Η φυσική εξερεύνηση ανέδειξε κάποιους εναπομείναντες τοίχους ή αρχιτεκτονικά διακοσμητικά στοιχεία, ενισχύοντας την εντύπωση που λέει ότι  η πολιτιστική ανάπτυξη ήταν λιγότερο περίτεχνη σε σύγκριση με άλλες περιοχές των Μάγια, όπως η Πετέν (Petén) στα νότια, και οι περιοχές Τσενές  (Chenes) και Τσαττούν (Chactún) στα βόρεια και ανατολικά.

H εκβολή της σήραγγας απορροής. Φώτο: INAH/Vitan Vujanović

Τα ενδιαφέροντα ευρήματα που ανέδειξε η τεχνολογία LiDAR

Παρά την έλλειψη μεγάλων αστικών κέντρων, η έρευνα του LiDAR εντόπισε ενδιαφέροντα χαρακτηριστικά, συμπεριλαμβανομένων ενδείξεων από ισοπέδωση, καθώς και την ύπαρξη πλατειών και πυραμιδικών κατασκευών.

Μια αξιοσημείωτη τοποθεσία, που ανακαλύφθηκε για πρώτη φορά τη δεκαετία του 1990, περιλάβανε μια πλατεία και μια πυραμιδική δομή, με ένα κανάλι κοντά της, το οποίο αποστράγγιζε το συσσωρευμένο νερό από την πλατεία.

Ένας άλλος χώρος περιλάμβανε ένα πολιτικό-τελετουργικό κέντρο με κτίρια ύψους μέχρι 13 μέτρα και ένα γήπεδο στον ανατολικό τομέα του, πιθανώς χρονολογούμενο από την Πρώιμη Κλασική περίοδο (200-600 Κ.Ε.).

Η έρευνα χρηματοδοτήθηκε από τον Σλοβενικό Οργανισμό Έρευνας και Καινοτομίας και την Milwaukee Audubon Society, μαζί με συνεισφορές από διάφορες εταιρείες και ιδιώτες. Η ομάδα απαρτίζεται από  τους αρχαιολόγους Octavio Esparza Olguín, Atasta Flores Esquivel, Quintín Hernández Gómez, Vitan Vujanović, και τον  επόπτη Aleš Marsetič.

Κεραμικό θραύσμα που αναπαριστά το πόδι ενός ζώου. Φώτο: INAH/Octavio Esparza Olguín

Ανατρεπτικά δεδομένα χάρη στην τεχνολογία LiDAR

«Η αναπόφευκτη εντύπωση είναι ότι ο πολιτισμός των Μάγια αυτής της περιοχής που μόλις εξερευνήθηκε, ήταν σαφώς λιγότερο περίτεχνος από ό,τι ο πολιτισμός στο Petén στα νότια, και στις περιοχές Chenes και Chactún στα βόρεια και τα ανατολικά», κατέληξε ο Šprajc.

Τα ευρήματα μαρτυρούν την παρουσία ανθρώπινων ομάδων τους τελευταίους αιώνες πριν από την άφιξη των Ισπανών, πολύ μετά την πολιτική αποσύνθεση και τη δημογραφική πτώση των Κεντρικών Πεδιάδων προς το τέλος της κλασικής περιόδου (200-600 μ.Χ.).

Το κεραμικό υλικό που συλλέχθηκε απαιτεί ακόμη λεπτομερή ανάλυση για την πληρέστερη κατανόηση της δυναμικής του οικισμού και των πολιτιστικών εξελίξεων στην περιοχή.

https://www.enikos.gr/

Οι πατάτες είναι το τέλειο λαχανικό αλλά τις τρώμε λάθος

 Οι πατάτες είναι το τέλειο λαχανικό αλλά τις τρώμε λάθος

Η ταπεινή πατάτα είναι ένα θαυματουργό λαχανικό, αλλά οι άνθρωποι τρώνε λιγότερες από ποτέ και έχουν εγκαταλείψει τις φρέσκες πατάτες για τις κατεψυγμένες. Μήπως ήρθε η ώρα να επαναπροσδιορίσουμε τη φήμη της πατάτας;

Το 1996 οι Ηνωμένες Πολιτείες έφτασαν στο αποκορύφωμα της πατάτας. Οι Αμερικανοί κατανάλωναν 64 κιλά λαχανικών κάθε χρόνο – περισσότερα από κάθε άλλη φορά από τότε που άρχισαν οι σύγχρονες καταγραφές το 1970.

Μια συγκομιδή ρεκόρ είχε πλημμυρίσει τη χώρα με τόσες πολλές πατάτες που η κυβέρνηση έπρεπε να πληρώσει τους αγρότες για να τις χαρίσουν. Στον Λευκό Οίκο, οι Κλίντον έδιναν πατάτες -τηγανισμένες, μαριναρισμένες, βραστές, με ρίγανη, σε πριγκίπισσες και προέδρους σε επίσημα δείπνα.

«Ήταν μια τρελή εποχή», λέει ο Chris Voigt, του οποίου η μακρά καριέρα ως πατατοπαραγωγού ξεκίνησε στη φρενίτιδα της πατάτας στα τέλη της δεκαετίας του 1990. «Κυριολεκτικά μπορούσες να αγοράσεις κουβάδες με πατάτες τηγανιτές». Αλλά καθώς ο Voigt ανέβαινε στην πατατοβιομηχανία, μέχρι και εκτελεστικός διευθυντής της Επιτροπής Πατάτας της Πολιτείας της Ουάσινγκτον, η αμερικανική πατάτα βίωνε μια δραματική αλλαγή στην τύχη της.

Είναι λαχανικό η πατάτα;

Ο μέσος Αμερικανός τρώει σήμερα 30 τοις εκατό λιγότερες πατάτες απ’ ό,τι κατά τη διάρκεια της ακμής του λαχανικού, σε ένα ιστορικά χαμηλό επίπεδο των 45 κιλών ετησίως. Η πτώση της κατανάλωσης φρέσκων πατατών -για βράσιμο, ψήσιμο, πολτοποίηση και αχνιστή- ήταν ακόμη ταχύτερη. Το 2019, η κατανάλωση κατεψυγμένων πατατών ξεπέρασε για πρώτη φορά τις φρέσκες πατάτες, ανοίγοντας ένα χάσμα που συνεχίζει να διευρύνεται μετά την πανδημία.

Οι περισσότερες από αυτές τις κατεψυγμένες πατάτες καταναλώνονται ως τηγανητές πατάτες.

Αυτό έχει δει τα χωράφια πατάτας να γίνονται πεδίο μάχης για το μέλλον των τροφίμων στην Αμερική. Τον Δεκέμβριο του 2023, εμφανίστηκαν αναφορές ότι οι διατροφικές οδηγίες των ΗΠΑ ενδέχεται να αλλάξουν και να αποχαρακτηρίσουν τις πατάτες ως λαχανικό, αντικατοπτρίζοντας την προσέγγιση που ακολουθήθηκε στη Βρετανία. Υπήρξε τέτοιος σάλος που ο υπουργός Γεωργίας του αμερικανικού υπουργείου Γεωργίας Τόμας Βίλσακ αναγκάστηκε να γράψει επιστολή με την οποία διαβεβαίωνε τους γερουσιαστές ότι η υπηρεσία του δεν είχε τέτοια σχέδια.

Η λευκή πατάτα είναι ένα εγκληματικά υποτιμημένο τρόφιμο

Photo: Fernanda Martinez / Unsplash

Από καύσιμο του ανθρώπινου πολιτισμού σε σκουπιδοτροφή

Μπορεί να απέτυχε αυτή η ανακατάταξη, αλλά η πατάτα είχε μια θεαματική πτώση από τη χάρη της. Κάποτε αυτό το θαυματουργό λαχανικό με την υψηλή περιεκτικότητα σε θρεπτικά συστατικά ήταν το καύσιμο του ανθρώπινου πολιτισμού.

Τώρα η πατάτα στις ΗΠΑ έχει γίνει συνώνυμο ενός σκουπιδοτροφικού, βιομηχανοποιημένου συστήματος διατροφής που διοχετεύει κέρδη σε μια χούφτα εταιρείες εις βάρος της υγείας των ανθρώπων.

Μπορεί η ταπεινή πατάτα να επιτύχει την αποκατάσταση που της αξίζει;

Η λευκή πατάτα είναι ένα εγκληματικά υποτιμημένο τρόφιμο. Σε σύγκριση με άλλες βασικές τροφές με υδατάνθρακες, όπως τα ζυμαρικά, το λευκό ψωμί ή το ρύζι, οι πατάτες είναι πλούσιες σε βιταμίνη C, κάλιο και φυτικές ίνες. Είναι επίσης εκπληκτικά πλούσιες σε πρωτεΐνες. Αν πετύχετε τον ημερήσιο θερμιδικό σας στόχο τρώγοντας μόνο πατάτες, τότε θα υπερβείτε και τον ημερήσιο στόχο σας για την πρωτεΐνη, ο οποίος είναι 56 γραμμάρια για έναν άνδρα ηλικίας 31-50 ετών.

Οι πατάτες είναι γεμάτες με ακριβώς τα είδη των βιταμινών που χρειάζονται οι έγκυες γυναίκες

Ο Chris Voigt το γνωρίζει αυτό επειδή για 60 ημέρες το 2010 έτρωγε μόνο πατάτες. Και λίγο λάδι. Και μια φορά λίγο χυμό πίκλας. Αλλά το θέμα είναι ότι για δύο μήνες ο Voigt δεν επιβίωσε απλώς με πατάτες, αλλά ευδοκίμησε.

Μέχρι το τέλος της δίαιτας του ο Voigt είχε χάσει 21 κιλά, η χοληστερόλη του είχε μειωθεί κατά 41% και είχε σταματήσει να ροχαλίζει. «Νομίζω ότι προσωπικά απέδειξα ότι η πατάτα είναι εξαιρετικά θρεπτική, ανεξάρτητα από το πώς την τρώτε – είτε τη βράζετε είτε τηγανίζετε, είτε τη μαγειρεύετε στο φούρνο είτε στον ατμό», λέει ο Voigt.

Ο Voigt υιοθέτησε την ασυνήθιστη διατροφή του σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τη σύσταση του Εθνικού Ινστιτούτου Ιατρικής να αποκλείσει τις λευκές πατάτες από ένα ομοσπονδιακό πρόγραμμα κουπονιών για γυναίκες και παιδιά με χαμηλό εισόδημα. Το ινστιτούτο υποστήριξε ότι οι Αμερικανοί έτρωγαν ήδη λευκές πατάτες σε άφθονες ποσότητες και δεν χρειάζονταν καμία ενθάρρυνση για να τρώνε περισσότερες. Ως επικεφαλής της Ουάσινγκτον για τις πατάτες, ο Voigt, όπως ήταν φυσικό, διαφώνησε. «Διατροφικά και επιστημονικά δεν είχε νόημα», λέει – οι πατάτες είναι γεμάτες με ακριβώς τα είδη των βιταμινών που χρειάζονται οι έγκυες γυναίκες.

Σε σύγκριση με άλλες βασικές τροφές με υδατάνθρακες, όπως τα ζυμαρικά, το λευκό ψωμί ή το ρύζι, οι πατάτες είναι πλούσιες σε βιταμίνη C, κάλιο και φυτικές ίνες

Οι πατάτες είναι απλώς καταπληκτικές από διατροφική άποψη

Καλλιεργήθηκαν για πρώτη φορά στις Άνδεις και στη συνέχεια μεταφέρθηκαν στην Ευρώπη από τους Ισπανούς αποικιοκράτες στα μέσα της δεκαετίας του 1500, όπου και αν καλλιεργήθηκαν οι πατάτες έδωσαν ώθηση στις τοπικές κοινωνίες.

Οι πατάτες ήταν κατάλληλες για καλλιέργεια σε δροσερά, υγρά, ευρωπαϊκά κλίματα και παρήγαγαν αληθινές γενναιοδωρίες σε σύγκριση με καθιερωμένες καλλιέργειες όπως το σιτάρι, το κριθάρι και η βρώμη.

Ένα στρέμμα χωραφιού μπορούσε να προσφέρει πάνω από 10 μετρικούς τόνους πατάτας, σύμφωνα με το ημερολόγιο ενός Βρετανού αγρότη του 18ου αιώνα. Η ίδια έκταση με σιτάρι θα απέδιδε μόνο 650 κιλά, οπότε δεν είναι περίεργο που κορυφαίοι στοχαστές άρχισαν να εξυμνούν την πατάτα. «Καμία τροφή δεν μπορεί να προσφέρει μια πιο αποφασιστική απόδειξη της θρεπτικής της ποιότητας ή του ότι είναι ιδιαίτερα κατάλληλη για την υγεία της ανθρώπινης διάπλασης», έγραψε ο φιλόσοφος Άνταμ Σμιθ στην επιδραστική πραγματεία του The Wealth of Nations.

Οι πατάτες σε ψηλώνουν

«Οι πατάτες μπορούν να καλλιεργηθούν σε πραγματικά μικρά αγροτεμάχια και οριακές εκτάσεις», λέει ο Nathan Nunn, οικονομολόγος στο Πανεπιστήμιο της Βρετανικής Κολομβίας, ο οποίος συνέταξε μια μελέτη που καταλήγει στο συμπέρασμα ότι η εισαγωγή της πατάτας ευθύνεται για το ένα τέταρτο περίπου της αύξησης του πληθυσμού στον Παλαιό Κόσμο μεταξύ 1700 και 1900.

Οι οικισμοί κοντά σε περιοχές που ήταν κατάλληλες για την καλλιέργεια πατάτας αναπτύχθηκαν και αστικοποιήθηκαν ταχύτερα. Οι Γάλλοι στρατιώτες που γεννήθηκαν σε χωριά που μπορούσαν να καλλιεργήσουν πατάτες ήταν κατά μισή ίντσα ψηλότεροι στα χρόνια μετά την έλευση της πατάτας στη χώρα.

Πουθενά στην Ευρώπη η υπόσχεση της πατάτας δεν ήταν πιο εμφανής από ό,τι στην Ιρλανδία. Η πατάτα έφτασε στις ακτές της πιθανότατα στις αρχές του 17ου αιώνα. Έναν αιώνα αργότερα ο πληθυσμός της είχε διπλασιαστεί σε 2 εκατομμύρια και μέχρι το 1845 είχε εκτοξευθεί σε 8,5 εκατομμύρια ανθρώπους -περισσότερο από το 90% των οποίων εξαρτιόταν απόλυτα από την πατάτα, γράφει ο John Reader στο Potato: A History of the Propitious Esculent.

Όταν μια μυκητολογική ασθένεια εξαφάνισε σχεδόν όλη τη συγκομιδή πατάτας της Ιρλανδίας το 1845, πάνω από ένα εκατομμύριο άνθρωποι πέθαναν σε αυτό που έγινε γνωστό ως Μεγάλος Λιμός, και ένας παρόμοιος αριθμός μετανάστευσε στη Βόρεια Αμερική, την Αυστραλία ή στη Μεγάλη Βρετανία -όπου η κυβέρνηση συνέχισε να εξάγει σιτηρά, κρέας, ακόμη και πατάτες από την Ιρλανδία παρά τον άγριο λιμό.

Δείτε το σχετικό βίντεο με τα οφέλη της πατάτας

Το θέμα είναι ότι ο τρόπος που τρώμε πατάτες έχει αλλάξει

Οι ίδιες ιδιότητες που έκαναν τις πατάτες μια τεράστια επιτυχία στην Ευρώπη -η φτήνια, η πανταχού παρούσα παρουσία τους και η διατροφική τους πυκνότητα- είναι σε μεγάλο βαθμό ο λόγος για τον οποίο τα τελευταία χρόνια έχουν αποκτήσει την ιδιότητα ενός λαχανικού δεύτερης κατηγορίας.

Μια δανική μελέτη παρατήρησης διαπίστωσε ότι η κατανάλωση πολλών πατατών -σε αντίθεση με άλλα λαχανικά- συνδέεται με υψηλότερο κίνδυνο εμφάνισης διαβήτη τύπου 2. Άλλες μελέτες έχουν διαπιστώσει ότι η κατανάλωση πατάτας συνδέεται με καρδιομεταβολικούς παράγοντες κινδύνου, όπως η υψηλή αρτηριακή πίεση και η χοληστερόλη, αλλά τα στοιχεία για το αν αυτό οδηγεί σε περισσότερες ασθένειες και θανάτους είναι θολά.

Το θέμα είναι ότι ο τρόπος που τρώμε πατάτες έχει αλλάξει. Οι Αμερικανοί τρώνε πλέον 21 κιλά κατεψυγμένων (κυρίως τηγανητών) πατατών και επιπλέον 3,7 κιλά πατατάκια κάθε χρόνο. Και ενώ το τηγάνισμα των πατατών δεν μειώνει το θρεπτικό τους περιεχόμενο (στην πραγματικότητα αυξάνει τα επίπεδα των φυτικών ινών), προσθέτει ένα σωρό λίπος και αλάτι, τα οποία γνωρίζουμε ότι είναι κακά. Το πρόβλημα είναι ότι η βιομηχανία πατάτας εξαρτάται από αυτά τα τηγανητά προϊόντα, τα οποία αποτελούν σημαντικό τομέα ανάπτυξης, ενώ οι πωλήσεις φρέσκων πατατών συνεχίζουν να μειώνονται.

Σήμερα η πατάτα βρίσκεται σε ένα σταυροδρόμι

«Το μισώ όταν προσπαθούμε να απλοποιήσουμε τα πράγματα και να βάλουμε τα υγιεινά τρόφιμα εδώ και τα ανθυγιεινά εκεί», λέει ο Voigt. «Πρέπει πραγματικά να εξετάσετε ολόκληρη τη διατροφή που καταναλώνετε. Αυτή είναι η φιλοσοφία μου σε αυτό». Ωστόσο, η πρόσφατη αύξηση των κατεψυγμένων πατατών ενισχύεται από τα πρωινά που σερβίρονται όλη την ημέρα και τη μόδα για τις πατάτες τηγανιτές, γεγονός που στρέφει την εξίσωση σταθερά προς την ανθυγιεινή πλευρά της ισορροπίας.

Σήμερα η πατάτα βρίσκεται σε ένα σταυροδρόμι. Η ιστορία της πατάτας είναι η ιστορία της ανθρωπότητας, λένε ο Τομ και η Μέρεντιθ Χιουζ, οι οποίοι διαθέτουν μια συλλογή 8.000 αντικειμένων που σχετίζονται με την πατάτα. Το παντρεμένο ζευγάρι έχει επιμεληθεί εκθέσεις στο Σμιθσόνιαν, στον Βοτανικό Κήπο των Ηνωμένων Πολιτειών και στο Εθνικό Μουσείο Επιστήμης και Βιομηχανίας του Καναδά. «Είδαμε μια πορεία προς τα εμπρός με την αποστολή να εξερευνήσουμε τον κόσμο μέσα από τα μάτια της πατάτας, και αυτό κάνουμε εδώ και 50 χρόνια» λέει ο Τομ.

Η πατάτα είναι ώριμη για ένα rebranding, λέει ο Voigt, αλλά η βιομηχανία δεν έχει τους πόρους μάρκετινγκ της βιομηχανίας βοείου κρέατος ή γαλακτοκομικών προϊόντων, οι οποίες έχουν ρίξει χρήματα στις προσπάθειες να παραμείνουν κεντρικά στη διατροφή των Αμερικανών.

*Με στοιχεία από wired.com

https://www.in.gr/

Γιατί σκότωσες την αθώα πλευρά μου…

 Γιατί σκότωσες την αθώα πλευρά μου…

-Κική Γιοβανοπούλου-

26 Ιουνίου 2024

The Women

Δεν ήταν τόσο οι πληγές που πισώπλατα μου χάρισες…
Δεν ήταν τόσο τα μυστικά που επιδέξια έκρυβες και που βγήκαν στην επιφάνεια…
Δεν ήταν τα ψέματα, η υποκρισία, η προδοσία…
Ήταν που μ’ έκανες να φοβάμαι την αγάπη, να τρομάζω στην ιδέα του έρωτα, να είμαι επιφυλακτική απέναντι στο όποιο ενδιαφέρον. Ήταν που σκότωσες την αθώα πλευρά μου…

Ήταν που σκότωσες εκείνο το κομμάτι μου που πίστευε στην αλήθεια, στην ανιδιοτέλεια, στη διαφάνεια. Ήταν που σκότωσες εκείνη την πλευρά μου που ήθελε να νιώσει, ήθελε ν’ αγαπήσει και πίστευε πως μπορεί ν’ αγαπηθεί. Ήταν που με γέμισες αμφιβολίες, δεύτερες σκέψεις, επιφυλακτικότητα. Ήταν που με τη συμπεριφορά σου μου στέρησες κάθε τι αυθόρμητο, κάθε τι αθώο, κάθε τι παραμυθένια.

Μην χτυπάς ξανά την πόρτα μου, μην εμφανίζεσαι πια μπροστά μου, ο άνθρωπος που γνώριζες δεν υπάρχει πια. Δεν είμαι εδώ πια για σένα… για σένα που γκρίζαρες τα χρώματα, που σκοτείνιασες τα φώτα, που σίγασες τις μουσικές τις ψυχής μου. Δεν είναι εδώ πια ο άνθρωπος που γνώριζες, με τα ίδια σου τα χέρια τον σκότωσες, εσύ τον αποτελείωσες. Γιατί εσύ με προσγείωσες στην πραγματικότητα, σε μια πραγματικότητα που πάντοτε φοβόμουν, μια πραγματικότητα που μισώ.

Γιατί εσύ μου έδωσες τις πέτρες για να χτίσω τα τείχη γύρω μου. Εσύ έβαλες στα χέρια μου τα όπλα για να βρίσκομαι συνεχώς σε άμυνα. Εσύ μου έδωσες τα κλειδιά, για να διπλοκλειδώσω την καρδιά μου. Γιατί εσύ σκότωσες την αθώα πλευρά μου…

https://thewomen.gr/
Κική Γιοβανοπούλου

Συντάκτης

• 
  Κική Γιοβανοπούλου

  Γράφω γιατί αυτή είναι η δική μου ψυχοθεραπεία. Για μένα γράφω. Για να σκοτώνω τους προσωπικούς μου δαίμονες. Ίσως όμως, κάπου μέσα στις γραμμές μου, βρεις και τους δικούς σου…

H επιγραφή του Ερμή που περιέχει τα μυστικά του κόσμου

 H επιγραφή του Ερμή που περιέχει τα μυστικά του κόσμου

26 Ιουνίου 2024 ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ

Ένας από τους μεγαλύτερους μύθους που έχει κυκλοφορήσει εδώ και αιώνες είναι για την σμαραγδένια επιγραφή του Ερμή και τα μυστικά που περιέχει. Μάλιστα οι αλχημιστές τους προηγούμενες αιώνες το είχαν ως βάση της φιλοσοφία τους αφού θεωρούσαν οτι περιέχει όλα τα μυστικά για το «πρώτο υλικό» και την «φιλοσοφική λίθο».

Όσο και αν ακούγονται σαν παραμύθια όλα τα παραπάνω η Σμαραγδένια επιγραφή (ή σμαραγδένιος πίνακας) και τα γραπτά του Ερμή υποτίθεται πως διδάσκονταν στους μύστες από τους Αιγυπτίους ιερείς πολύ πριν από την εποχή του Πλάτωνα. Δεν είναι εύκολο να προσδιοριστεί η ηλικία τους αλλά η απώτατη καταγωγή τους χάνεται στη φαραωνική Αίγυπτο.

Ωστόσο κατά την ελληνιστική και τη ρωμαϊκή εποχή οι διδασκαλίες του Ερμή του εξελληνίστηκαν και απέκτησαν έναν λιγότερο πρακτικό και πιο φιλοσοφικό χαρακτήρα, επικεντρωμένο στο μυστικισμό και την αλχημεία ως οδό για τη θεουργία. Έτσι προέκυψε ο ερμητισμός, ως κίνημα των κατώτερων κοινωνικών τάξεων της κατεχόμενης Αιγύπτου, το οποίο διαδόθηκε ευρύτατα στη ρωμαϊκή Ανατολή κατά τους πρώτους μεταχριστιανικούς αιώνες.

Το κείμενο της επιγραφής έχει μεταφραστεί από τον Νεύτωνα στα κείμενα του περί αλχημείας αν και υποτίθεται ότι είναι κωδικοποιημένο.

Δείτε το video:

https://hellas-now.com/

Ύδρα: Βρέθηκαν υπολείμματα από κροτίδες, 5 μέρες μετά τη φωτιά - Τα αναπάντητα ερωτήματα

 Ύδρα: Βρέθηκαν υπολείμματα από κροτίδες, 5 μέρες μετά τη φωτιά - 

Τα αναπάντητα ερωτήματα

Η θαλαμηγός «Περσεφόνη» από όπου φαίνεται να ξεκίνησε η φωτιά στην Ύδρα και η καμένη έκταση (Φωτογραφίες: ΙΝΤΙΜΕ & fonitisydras.com)

Γιατί ζήτησε ο εισαγγελέας δεύτερη αυτοψία - «Μπαλάκι» οι ευθύνες

Ελευθερία Σπυράκη

Υπολείμματα από κροτίδες εντοπίστηκαν στην παραλία της Ύδρας, στο πλαίσιο δεύτερης αυτοψίας που διενεργήθηκε για τη φωτιά στο νησί που φαίνεται να ξεκίνησε από θαλαμηγό.

Ειδικότερα, ο εισαγγελέας είχε ζητήσει να γίνει δεύτερη αυτοψία, διότι υπήρχαν υπόνοιες ότι δεν έγινε σωστή δουλειά στην πρώτη και κατά τη διάρκεια αυτής της δεύτερης αυτοψίας εντοπίστηκαν υπολείμματα από κροτίδες.

Αύριο, Παρασκευή, αναμένεται να παραδοθεί στην εισαγγελία Πειραιά το αποτέλεσμα της νέας αυτοψίας.

Γιατί τα υπολείμματα δεν είχαν βρεθεί νωρίτερα;

Την ίδια ώρα, άνθρωποι που ασχολήθηκαν με τις έρευνες εκφράζουν την εξής απορία: Πώς γίνεται το Λιμενικό όταν είχε πάει στο σημείο να μην έχει εντοπίσει κανένα στοιχείο ενώ υπήρχαν υπολείμματα στην περιοχή;

Πήγες μέσα από το λιμεναρχείο της Ύδρας ανέφεραν ότι «εμείς δεν είχαμε καμία ευθύνη πάνω στο κομμάτι των ερευνών και ότι την προανάκριση είχε αναλάβει η πυροσβεστική».

φωτιά στην Ύδρα

Προσωρινά κρατούμενοι, με σύμφωνη γνώμη ανακριτή και εισαγγελέα, κρίθηκαν τα ξημερώματα ο πλοίαρχος και ο υποπλοίαρχος της θαλαμηγού που είχαν συλληφθεί από κλιμάκιο της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας μαζί με άλλα 11 μέλη του πληρώματος ως υπαίτιοι της για τη φωτιά.

Τα υπόλοιπα 11 μέλη του πληρώματος της θαλαμηγού αφέθησαν ελεύθερα με εγγυοδοσία, απαγόρευση εξόδου από τη χώρα και υπό τον όρο εμφάνισης κάθε μήνα στο αστυνομικό τμήμα της περιοχής.

Σύμφωνα με τους συνηγόρους, σε 7 μέλη του πληρώματος επιβλήθηκε ποσό εγγυοδοσίας 10.000 ευρώ και στα άλλα τέσσερα 20.000 ευρώ. Για την υπόθεση έχουν συλλεχθεί από το λιμεναρχείο Ύδρας όλα τα στοιχεία των σκαφών που βρίσκονταν στη θαλάσσια περιοχή με περιπολία από πλωτό του Λιμενικού, καθώς μαρτυρίες από άλλο σκάφος σε παρακείμενο όρμο φέρεται να έχουν καταγγείλει ότι στην περιοχή όπου εκδηλώθηκε η πυρκαγιά, έπεσαν πυροτεχνήματα από κάποιο σκάφος.

Τι υποστήριξε ο καπετάνιος

Σύμφωνα με τις τελευταίες πληροφορίες, ο καπετάνιος φέρεται να υποστήριξε ότι δεν έφυγαν βεγγαλικά από τη θαλαμηγό και ότι στον έλεγχο που έγινε από το Λιμενικό όλες οι ναυτικές φωτοβολίδες ήταν άθικτες στη θέση τους, ενώ ο ίδιος ενημέρωσε την Πυροσβεστική Υπηρεσία για την πυρκαγιά που είχε ξεσπάσει.

«Αρνούμαι με τον πλέον απόλυτο και κατηγορηματικό τρόπο την οποιαδήποτε σχέση οποιουδήποτε εκ των επιβαινόντων και του πληρώματος επί του πλοίου, την πλοιαρχία του οποίου έχω, με τη διερευνώμενη πράξη και αναφέρομαι σε όσα από την πρώτη στιγμή λεπτομερειακώς κατέθεσα προανακριτικά. Εγώ ειδοποίησα την Πυροσβεστική Υπηρεσία καλώντας άμεσα στις 22:32 από το κινητό μου τον αριθμό 199 και κατόπιν τον αριθμό 112, όπως μου υποδείχθηκε», ανέφερε στην απολογία του ο καπετάνιος της θαλαμηγού.

«Ουδεμία εορτή επιβατών ή μελών του πληρώματος ελάμβανε χώρα. Οι επιβάτες είχαν δειπνήσει στην Ύδρα νωρίτερα, είχαν επιστρέψει στο πλοίο και βρίσκονταν άπαντες επ’ αυτού, έχοντας ολοκληρώσει την κρουαζιέρα τους στα νησιά των Κυκλάδων και του Αργοσαρωνικού, η οποία είχε ξεκινήσει προ εβδομάδος», συμπλήρωσε.

Ο καπετάνιος υποστήριξε πως οι Καζακστανοί που είχαν ναυλώσει τη θαλαμηγό δεν έφυγαν νωρίτερα. «Η αναχώρησή τους από τον Διεθνή Αερολιμένα «Ελευθέριος Βενιζέλος» είχε εξαρχής, προγραμματιστεί και ουδόλως τροποποιήθηκε το αρχικώς καθορισμένο πρόγραμμά τους. Η κίνηση της θαλαμηγού υπήρξε σύμφωνη απολύτως με το πρόγραμμα αναχώρησης».

Τα λεγόμενα του διαψεύδουν δύο αυτόπτες μάρτυρές, μέλη πληρώματος άλλης θαλαμηγού, που βρισκόταν ελλιμενισμένη σε διπλανό όρμο της Ύδρας και ισχυρίστηκα πως άκουσαν αρχικά 15-20 κρότους που συνοδεύονταν από λάμψεις, λίγα λεπτά πριν διακρίνουν καπνούς να βγαίνουν από τον λόφο.

https://www.ethnos.gr/