Γιατί σκότωσες την αθώα πλευρά μου…
Δεν ήταν τόσο οι πληγές που πισώπλατα μου χάρισες…
Δεν ήταν τόσο τα μυστικά που επιδέξια έκρυβες και που βγήκαν στην επιφάνεια…
Δεν ήταν τα ψέματα, η υποκρισία, η προδοσία…
Ήταν που μ’ έκανες να φοβάμαι την αγάπη, να τρομάζω στην ιδέα του έρωτα, να είμαι επιφυλακτική απέναντι στο όποιο ενδιαφέρον. Ήταν που σκότωσες την αθώα πλευρά μου…
Ήταν που σκότωσες εκείνο το κομμάτι μου που πίστευε στην αλήθεια, στην ανιδιοτέλεια, στη διαφάνεια. Ήταν που σκότωσες εκείνη την πλευρά μου που ήθελε να νιώσει, ήθελε ν’ αγαπήσει και πίστευε πως μπορεί ν’ αγαπηθεί. Ήταν που με γέμισες αμφιβολίες, δεύτερες σκέψεις, επιφυλακτικότητα. Ήταν που με τη συμπεριφορά σου μου στέρησες κάθε τι αυθόρμητο, κάθε τι αθώο, κάθε τι παραμυθένια.
Μην χτυπάς ξανά την πόρτα μου, μην εμφανίζεσαι πια μπροστά μου, ο άνθρωπος που γνώριζες δεν υπάρχει πια. Δεν είμαι εδώ πια για σένα… για σένα που γκρίζαρες τα χρώματα, που σκοτείνιασες τα φώτα, που σίγασες τις μουσικές τις ψυχής μου. Δεν είναι εδώ πια ο άνθρωπος που γνώριζες, με τα ίδια σου τα χέρια τον σκότωσες, εσύ τον αποτελείωσες. Γιατί εσύ με προσγείωσες στην πραγματικότητα, σε μια πραγματικότητα που πάντοτε φοβόμουν, μια πραγματικότητα που μισώ.
Γιατί εσύ μου έδωσες τις πέτρες για να χτίσω τα τείχη γύρω μου. Εσύ έβαλες στα χέρια μου τα όπλα για να βρίσκομαι συνεχώς σε άμυνα. Εσύ μου έδωσες τα κλειδιά, για να διπλοκλειδώσω την καρδιά μου. Γιατί εσύ σκότωσες την αθώα πλευρά μου…
https://thewomen.gr/
Κική Γιοβανοπούλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου