Carol Shields
Πώς εκτιμάται άραγε το νόημα μιας ζωής συνηθισμένης, χωρίς φήμη, ηρωισμούς και μεγάλα επιτεύγματα; Πόσο αντικειμενικές είναι οι αναμνήσεις μας και πώς διαμορφώνουν την εικόνα που έχουμε για τον εαυτό μας; Πόσο επηρεάζεται αυτή η εικόνα από τις αναμνήσεις του περιβάλλοντος; Στο βραβευμένο με Pulitzer (1995) μυθιστόρημα τα ‘Πέτρινα Ημερολόγια’ που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Gutenberg σε μετάφραση Άγγελου Αγγελίδη και Μαρίας Αγγελίδου, η Καναδή συγγραφέας Κάρολ Σίλντς (Carol Shields, 1935 – 2003), με όχημα τον μακρύ βίο μιας συνηθισμένης γυναίκας, διερευνά αυτούς τους προβληματισμούς και αναζητά την αλήθεια και την ευκρίνεια της ανθρώπινης ύπαρξης στα κενά ανάμεσα στις λέξεις, τις παύσεις και τις σιωπές ˙ στις στιγμές που συχνά παραβλέπουμε. Το μυθιστόρημα ακολουθεί τη ζωή της Ντέιζι Γκούντγουιλ Φλετ, μιας γυναίκας που γεννήθηκε το 1905 στον Καναδά και πέθανε στα τέλη του αιώνα στη Φλόριντα. Γύρω της περιστρέφονται διάφοροι χαρακτήρες που την καλύπτουν, την συμπληρώνουν, την παρατηρούν και την επαναπροσδιορίζουν. Στο κέντρο αυτού του ιδιόμορφου σύμπαντος, η Ντέιζι σπουδάζει, γράφει άρθρα κηπουρικής, είναι κόρη, μητέρα τριών παιδιών, ερωμένη και δύο φορές χήρα. Από το αγροτικό τοπίο της Μανιτόμπα μέχρι τους πολυσύχναστους δρόμους του Σικάγο, η Σιλντς ζωγραφίζει μια ζωντανή εικόνα του περιβάλλοντος της Ντέιζι, βυθίζοντας τον αναγνώστη σε εικόνες, ήχους και μυρωδιές κάθε χρονικής περιόδου και καθοδηγώντας τον να κατοικήσει πλήρως στον κόσμο της ηρωίδας. Στον πρόλογο του βιβλίου η συγγραφέας εξηγεί ότι ενώ στην αρχή η πρόθεσή της ήταν να ακολουθήσει για το βιβλίο της τη δομή μιας παλιομοδίτικης βιογραφίας του 19ου αιώνα με την ακολουθία των κεφαλαίων «Γέννηση», «Παιδικά Χρόνια», «Έρωτας», κι έτσι ως το «Θάνατο», τελικά τα ‘Πέτρινα Ημερολόγια’ εξελίχθηκαν σε ένα μυθιστόρημα που παίζει με διαφορετικούς τρόπους αφήγησης, ενσωματώνοντας στοιχεία αυτοβιογραφίας, οικογενειακής ιστορίας και μυθοπλασίας για να δημιουργήσει το πορτρέτο της ζωής της ηρωίδας που μοιάζει με μωσαϊκό. Η Σιλντς εστιάζει όχι στα ίδια τα ορόσημα της ζωής της Ντέιζι αλλά στα διαστήματα ανάμεσά τους—τις στιγμές ήρεμης σκέψης, τις ερωτήσεις που μένουν αναπάντητες και τις μεταβολές στην αντίληψή της για τον εαυτό της. Η ίδια η ηρωίδα είναι συναρπαστική, εν μέρει επειδή είναι απόλυτα συνηθισμένη. Δεν ξεχωρίζει με κανέναν αξιοσημείωτο τρόπο - δεν είναι πρωτοπόρος ή ηρωίδα με τη συμβατική έννοια. Ο βίος της δεν έχει επικά στοιχεία, αλλά ούτε και τυποποιημένη ευπρέπεια. Άλλωστε δεν έχουν όλοι την εμπειρία του θανάτου ενός συζύγου στο γαμήλιο ταξίδι, ούτε κάθε χήρα παντρεύεται έναν υποτιθέμενο θείο, και σίγουρα δεν γνωρίζουν όλοι τον πεθερό τους όταν αυτός είναι πλέον πάνω από εκατό ετών. Στη ζωή της η Ντέιζι βιώνει αγάπη, απώλειες, μοναξιά, απογοητεύσεις και χαρές και η ευαίσθητη όσο και διορατική απεικόνιση αυτών των συναισθημάτων αναδεικνύει τις μικρές στιγμές που καθορίζουν μια ζωή εξίσου με τις μεγάλες. Στην ιστορία της υπάρχουν επίσης στιγμές βαθιάς θλίψης με απώλειες που βιώθηκαν σε ήσυχες, ιδιωτικές στιγμές τις οποίες η Σιλντς χειρίζεται με ένα ελαφρύ άγγιγμα, μεταφέροντας το βάρος αυτών των γεγονότων χωρίς όμως να κατακλύζει την περιγραφή της με συναίσθημα. Ως γυναίκα που ζει στις αρχές και τα μέσα του 20ου αιώνα, η Ντέιζι συχνά ορίζεται από τις σχέσεις της με τους άντρες της ζωής της. Ωστόσο, η Σιλντς της δίνει μια πολυπλοκότητα που ξεπερνά αυτούς τους ρόλους, δείχνοντάς μας μια γυναίκα που συνεχώς αμφισβητεί, στοχάζεται και εξελίσσεται. Η συγγραφέας χρησιμοποιεί αριστοτεχνικά πολλαπλές προοπτικές, αναμειγνύοντας την αφήγηση πρώτου, τρίτου, ακόμη δεύτερου προσώπου, ενσωματώνοντας ημερολογιακές καταχωρήσεις, επιστολές, λίστες, αποκόμματα εφημερίδων ακόμη και φωτογραφίες (που αναφέρονται στον πρόλογο της συγγραφέως αλλά απουσιάζουν από την παρούσα έκδοση), για να δώσει μια κατακερματισμένη, σχεδόν σαν κολάζ, αίσθηση στην ιστορία της ζωής της Ντέιζι. Η προσπάθεια της ηρωίδας να κατανοήσει τον εαυτό της μέσα από τις αφηγήσεις που της επέβαλε η κοινωνία, η οικογένεια και οι περιστάσεις υποδηλώνει και τη θέση της συγγραφέως ότι οι ζωές μας αποτελούνται από επίπεδα – από ιστορίες που λέμε στον εαυτό μας, ιστορίες που λέγονται για εμάς από άλλους αλλά και από τα κενά, εκεί όπου η μνήμη δεν είναι ακριβής. Ο προβληματισμός για την αξιοπιστία της μνήμης παρατηρείται καθώς ο αναγνώστης παρακολουθεί την Ντέιζι όσο μεγαλώνει να γίνεται πιο στοχαστική, και να αντιλαμβάνεται ότι οι αναμνήσεις της αλλάζουν και ξεθωριάζουν, μερικές φορές φανερά αναξιόπιστες αλλά πάντα βαθιά αισθητές. Και είναι αυτός ο τρόπος που όλοι βιώνουμε τη ζωή—όχι ως μια ξεκάθαρη, γραμμική αφήγηση αλλά ως μια σειρά από θραύσματα, μερικά από τα οποία παραμένουν αιχμηρά ενώ άλλα ξεφεύγουν – που έχει αποδοθεί μοναδικά από την Σιλντς.
Η Κάρολ Σιλντς στα ‘Πέτρινα Ημερολόγια’ δεν προτείνει απαντήσεις για το νόημα της ζωής ή τη φύση της μνήμης, αλλά αντίθετα, καλεί τον αναγνώστη να μείνει με την ασάφεια και να την αποδεχτεί ως μέρος της ανθρώπινης εμπειρίας. http://passepartoutreading.gr/ |
Για πρώτη φορά επιστήμονες χρησιμοποιήσαν το γεωλογικό αρχείο της Γης, για να απεικονίσουν την κίνηση των τεκτονικών πλακών τα τελευταία 1.8 δισεκατομμύρια χρόνια, καταγράφοντας το 40% της ιστορίας του πλανήτη μας.
Αυτός ο «χορός» των ηπείρων μπορεί να θεωρηθεί ακόμα και έργο τέχνης. Το βίντεο ξεκινά με τον πλανήτη μας όπως είναι σήμερα και ταξιδεύει στο παρελθόν. Η Ινδία κινείται νότια και την ακολουθούν κομμάτια της νοτιοανατολικής Ασίας για να σχηματίσουν την ήπειρο Gondwana στο νότιο ημισφαίριο. Πριν 200 εκατομμύρια χρόνια, όταν οι δεινόσαυροι περπατούσαν στη Γη, η Gondwana σύνδεε Βόρεια Αμερική, Ευρώπη και βόρεια Ασία στην υπερήπειρο που ονομάζουμε Παγγαία.
Παγγαία και Gondwana σχηματίστηκαν με τη σειρά τους από παλαιότερες συγκρούσεις τεκτονικών πλακών και καθώς ο χρόνος πάει πίσω, βλέπουμε την υπερήπειρο Rodinia, η οποία με τη σειρά της σχηματίστηκε από τη διάλυση μία ακόμα παλαιότερης υπερηπείρου πριν 1.35 δισεκατομμύρια χρόνια, την Nuna.
Η Γη είναι ο μόνος πλανήτης που έχει τεκτονικές πλάκες. Πέρα από σεισμούς και ηφαίστεια, οι τεκτονικές πλάκες σπρώχνουν τα πετρώματα από το βάθος της γης για να σχηματίσουν οροσειρές. Έτσι, τα στοιχεία που κάποτε ήταν παγιδευμένα στο υπέδαφος, έρχονται στην επιφάνεια για να τα χρησιμοποιήσουν τα ζωντανά πλάσματα. Ένα από αυτά τα πολύτιμα συστατικά είναι ο φώσφορος, ο οποίος αποτελεί το πλαίσιο των μορίων DNA και το μολυβδένιο, το οποίο χρησιμοποιούν οι οργανισμοί για να πάρουν άζωτο από την ατμόσφαιρα και να δημιουργήσουν πρωτεΐνες και αμινοξέα, τα βασικά συστατικά της ζωής.
Η πρώτη απόδειξη πολύπλοκων κυττάρων χρονολογείται 1.65 δισεκατομμύρια χρόνια πριν. Κοντά δηλαδή στο σχηματισμό της Nuna. Οι επιστήμονες θέλουν τώρα να δουν αν τα βουνά που σχηματίστηκαν κατά το σχηματισμό της Nuna, έφεραν στην επιφάνεια στοιχεία για την εξέλιξη της πολύπλοκης ζωής. Αυτό είναι μόνο το πρώτο βήμα.
https://www.newsbomb.gr