Ψυχιατρικά ασθενής Βολιώτης βρέθηκε σε αμόκ και επιτέθηκε στους γονείς του1 Μαΐου 2024 - 2:00
Μπροστά σε νέο οικογενειακό δράμα δικαστές στον Βόλο απουσία δημοσίων ψυχιατρικών δομών
Μπροστά σε ένα ακόμη οικογενειακό δράμα βρέθηκαν δικαστές του Βόλου, οι οποίοι κλήθηκαν να αποφασίσουν για την «τύχη» 48χρονου Βολιώτη, ο οποίος είναι ψυχιατρικά ασθενής και λαμβάνει φαρμακευτική θεραπεία. Ο 48χρονος βρέθηκε χθες στο εδώλιο του Τριμελούς Πλημμελειοδικείου Βόλου κατηγορούμενος για ενδοοικογενειακή απειλή, μετά από σκηνικό έντασης που προκάλεσε το περασμένο βράδυ στο πατρικό του.
Όπως έγινε γνωστό, προχθές το βράδυ, ο 48χρονος, που εξακολουθεί να μένει με τους γονείς του στο ίδιο σπίτι, ήρθε σε ρήξη με τον πατέρα του. Ο γιος πάσχει από διαγεγνωσμένη ψυχιατρική νόσο για την οποία μάλιστα λαμβάνει φαρμακευτική αγωγή. Φαίνεται όμως ότι δεν είναι πάντα συνεργάσιμος για τη λήψη των απαιτούμενων φαρμάκων για την ψυχική του υγεία.
Μετά τον καβγά που είχε με τον πατέρα του, βρέθηκε σε κατάσταση αμόκ. Αρχισε να φωνάζει και να απειλεί τον 75χρονο πατέρα, ενώ έσπρωξε τη μητέρα του με βία.
Ο 75χρονος κάλεσε την αστυνομία σε βοήθεια. Αστυνομικοί έσπευσαν στο σπίτι στη Ν. Ιωνία, συνέλαβαν τον 48χρονο άντρα και τον οδήγησαν στην ψυχιατρική του νοσοκομείου, όπου όμως οι γιατροί έκριναν ότι δεν χρειάζεται να νοσηλευτεί.
Χθες βρέθηκε στο εδώλιο κατηγορούμενος για ενδοοικογενειακή απειλή. Η κατάσταση της ψυχικής του υγείας ήταν εμφανής και δεν άφησε περιθώρια εφησυχασμού.
Το δικαστήριο έκρινε ένοχο τον 48χρονο και του επέβαλλε ποινή φυλάκισης έξι μηνών. Διέταξε την έκτιση της ποινής για διάστημα τριών μηνών και οδηγήθηκε στην Ψυχιατρική του Κορυδαλλού. Για τους άλλους τρεις μήνες της ποινής ισχύει τριετής αναστολή.
Ουσιαστικά το δικαστήριο επέτρεψε στους γονείς του 48χρονου να «ανασάνουν» για τρεις μήνες από το βαρύ φορτίο της φροντίδας του ψυχιατρικά άρρωστου παιδιού τους.
Η Πολιτεία για μία ακόμη φορά απούσα από ένα οικογενειακό δράμα. Δεν υπάρχει καμία πρόνοια για ψυχιατρικά νοσούντες. Στις δημόσιες ψυχιατρικές δομές προβλέπεται νοσηλεία για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, ενώ οι ψυχιατρικές κλινικές είναι στο σύνολό τους ιδιωτικές, που σημαίνει ότι οι οικογένειες των νοσούντων θα πρέπει να επωμιστούν το υψηλό κόστος νοσηλείας σε ψυχιατρικές δομές.
Βόλος: Προσπάθησαν να αρπάξουν παιδί έξω από πολυκατάστημα – Τι αναφέρει η μητέρα του
Αίσθηση προκαλεί η αναφορά μητέρας από τον Βόλο ,σε ομάδα μέσων κοινωνικής δικτύωσης, ότι 4 άτομα επιχείρησαν να αρπάξουν το παιδί της έξω από γνωστό πολυκατάστημα στην συνοικία των Παλαιών. Όπως αναφέρει στην ανάρτηση της οι γονείς θα πρέπει να είναι ιδιαίτερα προσεκτικοί τις ημέρες αυτές και όπου υπάρχει συνωστισμός καθώς τα συγκεκριμένα άτομα δρουν με ιδιαίτερο τρόπο και εκμεταλλεύονται τη πολυκοσμία. Για το περιστατικό έχει ήδη ενημερωθεί η αστυνομία από την μητέρα του παιδιού όπως και η διεύθυνση του πολυκαταστήματος
Στο βιβλίο ‘Με καταγωγή από τη Μαριούπολη’ (εκδόσεις Gutenberg, μετάφραση Αλεξάνδρα Ιωαννίδου), η συγγραφέας Νατάσα Βοντίν (NataschaWodin, Fürth 1945-) με αφετηρία την αναζήτηση της καταγωγής της, ανασυνθέτει μια από τις πιο σκοτεινές σελίδες της ευρωπαϊκής ιστορίας, μια εποχή γεμάτη αλλεπάλληλες ιστορικές και πολιτικές αδικίες, καταδεικνύοντας πόσο απροστάτευτοι είναι οι άνθρωποι μπροστά στην ιστορία και τις πολιτικές τάσεις της εποχής τους.
Η Νατάσα Βοντίν, γεννήθηκε στο Φιρτ της Γερμανίας το 1945 σε μια οικογένεια ανατολικοευρωπαίων αιχμαλώτων-εργατών που δούλευαν σε γερμανικά εργοστάσια στη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.
Η ήδη δύσκολη παιδική της ηλικία, γεμάτη από στερήσεις, ανασφάλεια και βία, στιγματίστηκε και από την αυτοκτονία της μητέρας της. Στις επόμενες δεκαετίες τόσο το ερωτηματικό των αιτίων της αυτοκτονίας της μητέρας της όσο και η έλλειψη πληροφοριών για τη ζωή και την καταγωγή των γονιών της, την στοιχειώνουν αφού δεν διακρίνεται κάπου μια ευκαιρία για αναζήτηση πληροφοριών.
Στα 70 της χρόνια η Βοντίν, αναγνωρισμένη πλέον συγγραφέας και μεταφράστρια γράφει τυχαία στο διαδίκτυο, το όνομα της μητέρας της, χωρίς να προσμένει πολλά από αυτή την αναζήτηση. Μέσω μιας ιστοσελίδας με το όνομα «Azov’s Greeks» δέχεται μια ανέλπιστη απάντηση από έναν Έλληνα που ψάχνει κι αυτός για τους δικούς του συγγενείς και ο οποίος γίνεται ο σημαντικότερος βοηθός της στην έρευνα που ξεκινά.
Σε νυχτερινά email και τηλεφωνήματα, με βάση ελάχιστες φωτογραφίες, μια κάρτα εργασίας, αιτήσεις για βίζα και κάποιες καταγραφές αρχείων εκκλησιών αρχίζουν δειλά, δειλά να συγκεντρώνονται πληροφορίες για την οικογένεια της μητέρας της Βοντίν, μια πολυπληθή και πολυπολιτισμική οικογένεια της Μαριούπολης. Η ιστορία της πολύπαθης πόλης της Αζοφικής θάλασσας που κατοικήθηκε για πολλά χρόνια από μια ισχυρή ελληνική κοινότητα και η πολιτική της οδύσσεια ξεδιπλώνεται παράλληλα με την ιστορία της οικογένειας της συγγραφέως ˙μιας οικογένειας που φαίνεται να βρέθηκε πάντα στην πλευρά των χαμένων.
Στο πρώτο από τα τέσσερα κεφάλαια του βιβλίου η συγγραφέας καταγράφει τη σειρά των ερευνών της που απέδωσαν ένα γενεαλογικό δέντρο πλούσιο σε μέλη και ιστορία˙ μια αριστοκρατική οικογένεια με ρίζες στην Ιταλία και τη Γερμανία που την μακρινή εποχή της τσαρικής Ρωσίας ζούσε στη Μαριούπολη. Ένας θείος διάσημος τραγουδιστής της όπερας, μια διανοούμενη γιαγιά και η Λύντια, η επαναστάτρια αδελφή της μητέρας της είναι οι πρώτοι συγγενείς που εντοπίζονται σ’ αυτή την ιδιότυπη έρευνα και οδηγούν τη συγγραφέα να σκεφτεί ότι ‘Το μαύρο κουτί της ζωής μου είχε ανοίξει προς το τέλος της και παρόλο που μέσα δεν έβλεπα παρά ένα ακόμα μαύρο κουτί, όπου ήταν κρυμμένο κι άλλο ένα και μέσα σ’ εκείνο άλλο ένα, όπως στις Ματριόσκες, τις ρωσικές κούκλες που βγαίνουν η μια μέσα από την άλλη, παρόλο που δεν είχαν τελειώσει τα ερωτήματά μου, αλλά μόλις άρχιζαν, ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που θεωρούσα πιθανό να μη βρίσκομαι εκτός τις ιστορίας της ανθρωπότητας, αλλά να ανήκω σ’ αυτήν όπως κάθε άλλος.’
Οι θηριωδίες μετά το 1917, η λεηλάτηση της περιουσίας των αστών το μεγάλο πείραμα κολεκτιβοποίησης του Στάλιν στις αρχές του 1930 που έμεινε στην ιστορία ως η γενοκτονία του ουκρανικού λαού, η επιβίωση και ο θάνατος στα γκουλαγκ, αποκαλύπτονται στο δεύτερο κεφάλαιο του βιβλίου μέσα από τα απομνημονεύματα που έγραψε η Λύντια πριν πεθάνει. Η Λύντια υπήρξε πνεύμα ανήσυχο που παρά τα τραυματικά βιώματα των παιδικών της χρόνων, προχώρησε στη ζωή με δύναμη και αυτοπεποίθηση καταφέρνοντας όχι μόνο να σπουδάσει αλλά και να επιβιώσει από διώξεις και φυλακίσεις.
Η Γεβγκένια, η μητέρα της Βοντίν και μικρότερη αδελφή της Λύντια, γεννήθηκε τρία χρόνια μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση, σε περιβάλλον ηττημένο, σε μια οικογένεια που λόγω της αστικής της καταγωγής θεωρείτο ταξικός εχθρός και ως εκ τούτου οι διώξεις και ο φόβος τη συνόδευσαν σε όλη της τη ζωή.
Μεταξύ 1939 και 1945, εκατομμύρια άνθρωποι από τις χώρες που κατείχαν οι Ναζί, από όλα τα κοινωνικά στρώματα, κυρίως από την Ανατολική Ευρώπη, χρησιμοποιήθηκαν ως σκλάβοι σε γερμανικά εργοστάσια, κυρίως σε εργοστάσια εξοπλισμών για να καλύψουν τα κενά που δημιούργησε ο πόλεμος στην παραγωγή όπλων της Γερμανίας. Περίπου το ένα τρίτο από αυτούς ήταν γυναίκες, μερικές από τις οποίες απήχθησαν μαζί με τα παιδιά τους. Μετά το τέλος του πολέμου, όσοι επέζησαν και κατάφεραν να επαναπατριστούν κουβαλούσαν εκτός από τις πληγές στο σώμα τους και την ντροπή και την ενοχή για τη δουλειά που υποχρεώθηκαν να προσφέρουν στον εχθρό.
Οι περιγραφές από τις συνθήκες στα στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας των Ναζί καθώς και όσα υπέστησαν οι ανατολικοί εργάτες είναι μια σελίδα της ιστορίας του 20ου αιώνα που άρχισε να ανοίγει μόλις το 1990, ότανάρχισαν να απαιτούνται αποζημιώσεις για αυτούς τους διαφορετικούς αιχμαλώτους.
‘Όσο περισσότερο ερευνούσα τόσο περισσότερες φρικαλεότητες ανακάλυπτα, για τις οποίες δεν φαινόταν να γνωρίζει κανείς τίποτα. Δεν ήμουν μόνο εγώ που δεν είχα ιδέα για πολλά πράγματα, αλλά και πολλοί Γερμανοί φίλοι μου που θεωρώ ανοιχτόμυαλους ανθρώπους με ιστορική γνώση και συνείδηση δεν ήξεραν τίποτα περί του πόσα ναζιστικά στρατόπεδα υπήρχαν παλιότερα στην επικράτεια του Ράιχ. Κάποιοι μιλούσαν για είκοσι, άλλοι για διακόσια, άλλοι υπολόγιζαν πως θα ήταν περίπου δύο χιλιάδες. Μια μελέτη ωστόσο του HolocaustHistoricalMuseum της Ουάσιγκτον ανέφερε 42.500 στρατόπεδα, χωρίς να υπολογίζει τα μικρά και τα παράπλευρα στα μεγάλα. 30.000 από αυτά ήταν στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας. Σε μια συνέντευξη στην εφημερίδα Zeit, ο Αμερικανός ιστορικός GeorffreyMegargee που συμμετείχε στην έρευνα είπε στις 4 Μαρτίου του 2013 ότι ο τρομακτικός αριθμός των στρατοπέδων επιβεβαίωνε πως η ύπαρξή τους ήταν γνωστή σε όλους σχεδόν τους Γερμανούς, ακόμα κι αν δεν είχαν καταλάβει το εύρος του συστήματος ή τουλάχιστον τις συνθήκες σ’ αυτά. Ήταν η παλιά καλή ιστορία: Κανείς δεν ήξερε τίποτα. Και αυτό, παρόλο που με τα 42.500 στρατόπεδα η χώρα θα πρέπει να είχε μετατραπεί κυριολεκτικά σε ένα τεράστιο γκουλάγκ.’
Τον Απρίλιο του 1944 η Γεβγκένια και ο σύζυγός της εγκατέλειψαν την Ουκρανία για να εργαστούν για το τρίτο Ράιχ . Δεν είχαν άλλη επιλογή αφού λίγο πριν ο Κόκκινος Στρατός είχε ανακαταλάβει την Οδησσό και εκείνοι έπρεπε να διαλέξουν ανάμεσα στην καταναγκαστική εργασία στη Γερμανία κα το θάνατο στην Ουκρανία. Διάλεξαν το πρώτο και μετά από ένα εφιαλτικό ταξίδι τοποθετήθηκαν μαζί με άλλους 2.500 ανατολικούς αιχμαλώτους σ’ ένα εργοστάσιο συναρμολόγησης πολεμικών αεροπλάνων για να εργαστούν κάτω από απάνθρωπες συνθήκες. Στο πέτο τους υποχρεώθηκαν να φορέσουν το σήμα ‘OST’ (συντομογραφία της λέξης Ostarbeiter που σημαίνει ‘ανατολικός εργάτης’).
Το τέλος του πολέμου δεν έφερε και το τέλος των δεινών για τους γονείς της Βοντίν. Αναγκασμένοι να αρνηθούν την επιστροφή τους στην Ουκρανία όπου θα αντιμετωπιζόντουσαν σαν προδότες, συνεργοί του εχθρού, παρέμειναν στη Γερμανία σε μια άλλη κατάσταση αιχμαλωσίας. Αυτή τη φορά σε ένα αμερικανικό στρατόπεδο για «εκτοπισμένους» ή «απάτριδες», – «displaced persons» (DPs) όπως ήταν η επίσημη ονομασία όσων δεν δέχονταν να επιστρέψουν στις πατρίδες τους μετά το τέλος του πολέμου.
Η Βοντίν συνθέτει την τραγωδία της ζωής της μητέρας της σ’ εκείνους τους σκοτεινούς καιρούς συνδυάζοντας τις σκόρπιες πληροφορίες που συλλέγει από την έρευνά της με τις θολές προσωπικές της αναμνήσεις. Το αποτέλεσμα είναι το πορτραίτο μιας άτυχης, βασανισμένης γυναίκας που έχοντας απωλέσει κάθε ελπίδα για λύτρωση, η αυτοχειρία ήταν ο μόνος δρόμος.
Η ίδια η συγγραφέας έζησε εκείνα τα χρόνια μέσα σε στερήσεις και σε ένα οικογενειακό περιβάλλον που είχε διαμορφωθεί από την απόδραση από την πατρίδα, την απομάκρυνση από τους οικείους, τον εγκλωβισμό στα στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας του Χίτλερ, τη σκληρή δουλειά και την κοινωνική απομόνωση.Μνήμες συγκεκριμένων στιγμών γεμάτων φτώχια και βία από την παιδική ηλικία της, καθώς και το τραύμα του αποκλεισμού και της υποβάθμισης στη γερμανική μεταπολεμική κοινωνία, μπαίνουν επανειλημμένα στην αφήγηση.
‘Το μεγαλύτερο διάστημα της ζωής μου δεν ήξερα καν πως ήμουν παιδί αιχμαλώτων εργατών. […] Το μόνο που ήξερα ήταν ότι ανήκα σ’ ένα είδος ανθρώπινων απορριμμάτων, σ’ ένα σκουπιδότοπο που είχε απομείνει από τον πόλεμο.’
Αποφεύγοντας τον επίμονο στοχασμό αλλά πάντα κοντά στις σκέψεις και τα συναισθήματά της, με μια ήρεμη αφήγηση και μια γλώσσα που ισορροπεί μεταξύ αποστασιοποίησης και εγγύτητας η συγγραφέας ζυγίζει την οικογενειακή κληρονομιά, προσπαθώντας να εστιάσει τόσο στην Ιστορία όσο και στις ιστορίες. ‘Και τι με αφορούσαν όλα αυτά’, αναρωτιέται κάποια στιγμή, ‘η σοβιετική και η μετασοβιετική αποτυχία, το αιώνιο ρωσικό πεπρωμένο, η αδυναμία να βγεις από τον συλλογικό εφιάλτη, η αιχμαλωσία ανάμεσα στην υποταγή και την αναρχία, ανάμεσα στην υπομονή και τη βία, όλος αυτός ο απροσδιόριστος, σκοτεινός κόσμος, αυτή η οικογενειακή ιστορία η γεμάτη ανημποριά, απληστία, αυθαιρεσία και θάνατο, αυτή η δική μας Ρωσία – η αιώνια mater dolorosa που αγκαλιάζει τόσο αμείλικτα τα παιδιά της’.
Το βιβλίο ‘Με καταγωγή από τη Μαριούπολη’ της Νατάσα Βοντίν είναι ένα από εκείνα τα βιβλία που οδηγούν τον αναγνώστη στον πυρήνα των πολιτικών και ατομικών αβύσσων διεγείροντας τον προβληματισμό για τραύματα που παραμένουν ακόμη και σήμερα άβολα οικεία.
Το βιβλίο της Natascha Wodin ‘Με καταγωγή από τη Μαριούπολη’ συζητήθηκε στη Λέσχη Ανάγνωσης Passe Partout Reading και αρκετές από τις θέσεις του πιο πάνω κειμένου εκφράστηκαν από τα μέλη της Λέσχης.
Οι πρόσφατες ανακαλύψεις αναδιαμορφώνουν την κατανόησή μας για τους αρχαίους πολιτισμούς. Ένας αιγυπτιακός χάρτης 5.000 ετών εμφανίστηκε, που απεικονίζει την Αμερική με εκπληκτική ακρίβεια. Αυτό αμφισβητεί την ιδέα ότι ο Χριστόφορος Κολόμβος ήταν ο πρώτος μη ιθαγενής που πάτησε το πόδι του σε αμερικανικό έδαφος.
Δίπλα σε αυτόν τον χάρτη, ένα άλλο αξιοσημείωτο εύρημα έχει προκαλέσει συζήτηση: το αυγό Nubia. Χρονολογείται 7.000 χρόνια πίσω, αυτό το κέλυφος αυγού στρουθοκαμήλου είναι διακοσμημένο με περίπλοκα σχέδια. Οι μελετητές εξετάζουν εξονυχιστικά την απεικόνιση τριών τριγώνων, που συχνά ερμηνεύονται ως πυραμίδες παρόμοιες με εκείνες στο οροπέδιο της Γάζας.
Το φίδι που τυλίγει πάνω από το αυγό πιστεύεται ότι συμβολίζει τον ποταμό Νείλο. Ωστόσο, τα ερωτήματα επιμένουν. Πώς ένα τεχνούργημα από την Κάτω Αίγυπτο προμήνυε δομές που χτίστηκαν χιλιετίες αργότερα; Κάποιοι υποστηρίζουν ότι τα τρίγωνα αντιπροσωπεύουν απλά βουνά, ωστόσο η συμμετρία του αυγού και οι σκόπιμες γραμμές υποδηλώνουν το αντίθετο. Επιπλέον, οι αμφιβολίες που δημιουργούνται σχετικά με τις μεθόδους χρονολόγησης πυραμίδων τροφοδοτούν την εικασία ότι αυτά τα μνημεία θα μπορούσαν να είναι πολύ παλαιότερα, ίσως και 8.000 χρόνια. Η αποκάλυψη τέτοιων θησαυρών μας ωθεί να επανεκτιμήσουμε την ιστορία και μας καλεί να εμβαθύνουμε στα μυστήρια του παρελθόντος μας.
Απολαύστε το παρακάτω βίντεο για μια πιο προσεκτική ματιά σε αυτές τις εκπληκτικές ανακαλύψεις.
Τρελή προσομοίωση δείχνει τι θα συμβεί αν μια καρφίτσα χτυπήσει την γη με την ταχύτητα του φωτός
Οι προσομοιώσεις είναι ο τρόπος που η επιστήμη μπορεί να κάνει παρατηρήσεις σε φαινόμενα, αλλά και να δει τι θα γίνει αν υπάρχουν συγκεκριμένες συνθήκες. Το ίδιο κάνει και το κανάλι Astro Kobi, που ασχολείται με την επιστήμη κα αυτή τη φορά υπολόγισε τι θα γίνει αν μια καρφίτσα από σίδηρο και με βάρος μόλις 1 γραμμάριο, χτυπήσει την Γη με το 99.9999% της ταχύτητας του φωτός.
Σύμφωνα με τους υπολογισμούς του Astro Kobi, όταν η καρφίτσα που θα χτυπήσει την Γη με την ταχύτητα του φωτός, θα έχει κινητική ενέργεια που ισούται με τρεις Tsar Bombs, τις ρωσικές θερμοπυρηνικές βόμβες που είναι το μεγαλύτερο πυρηνικό όπλο που έχει πυροδοτήσει ποτέ. Συγκεκριμένα η καρφίτσα θα παρήγαγε 201 εκατομμύρια Joules, ενέργειας.
Αυτό σίγουρα θα άφηνε κρατήρα, που θα ήταν μικρότερος από αυτούς που αφήνουν μεγάλοι αστεροειδείς, όμως θα ήταν αρκετά μεγάλος για να προκαλέσει ζημιές. Η έκρηξη όμως θα ήταν μεγαλύτερη από αυτή οποιασδήποτε πυρηνικής βόμβας. Παρακάτω βίντεο από τις δοκιμές της Tsar Bomb.
Βέβαια όλα αυτά είναι πλήρως θεωρητικά, άλλωστε είναι αδύνατο να ταξιδέψει ύλη με το 99.9999% της ταχύτητας του φωτός, οπότε δεν χρειάζεται να ανησυχούμε μήπως πέσει στο διάστημα μια καρφίτσα κάποιου εξωγήινου πολιτισμού.
Σίγουρα όμως είναι διασκεδαστικό να μπορούμε να υπολογίσουμε τι θα συνέβαινε, ενώ μας δίνει μια εικόνα για το τι μπορεί να κάνει κάτι που ταξιδεύει με τόσο μεγάλες ταχύτητες.
Αποκάλυψη από το Λετονικό Υπουργείο Εξωτερικών: Η Ουκρανία έχει λάβει δυτικά όπλα με άδεια να χτυπήσει τη Ρωσία
«Υπάρχουν ήδη χώρες που έχουν προμηθεύσει στην Ουκρανία αυτά τα όπλα χωρίς όρους»
Ο νέος υπουργός Εξωτερικών της Λετονίας, Μπαίμπα Μπράζε, δήλωσε σε συνέντευξή του στην European Pravda ότι η Ουκρανία έλαβε δυτικά όπλα από ορισμένους εταίρους και πήρε την άδεια για να χτυπήσει σε ρωσικό έδαφος.
Επί του παρόντος, η Ουκρανία λαμβάνει όπλα από δυτικούς εταίρους με τη δημόσια προειδοποίηση να αποφύγει τη χρήση τους εκτός Ουκρανίας. Ωστόσο, ο Μπαίμπα Μπράζε πιστεύει ότι αυτή η τοποθέτηση έχει αρχίζει να αλλάζει και, επιπλέον ήδη πλέον άλλαξε. «Υπάρχουν ήδη χώρες που έχουν προμηθεύσει στην Ουκρανία αυτά τα όπλα χωρίς όρους», είπε ο Λετονός υπουργός Εξωτερικών.
Ο Μπαίμπα Μπράζε εξήγησε ότι, σε αυτές τις περιπτώσεις, η άρση των περιορισμών δεν ανακοινώθηκε δημόσια. «Δεν λέγονται όλα δυνατά και καλύτερα που είναι έτσι μερικές φορές, αλλά υπάρχουν επιπτώσεις στο πεδίο της μάχης. Οπότε πραγματικά υπάρχουν διαφορετικές επιλογές, είτε λες τα πράγματα φωναχτά είτε απλά κάνεις το σωστό», πρόσθεσε.
Ο Μπραζέ εξέφρασε την πεποίθησή του ότι εάν υπάρχουν βάσεις από τις οποίες η Ρωσία επιτίθεται στην Ουκρανία, η Ουκρανία έχει το δικαίωμα να ανταποκριθεί ακόμη και αν αυτές οι εγκαταστάσεις βρίσκονται σε ρωσικό έδαφος.
Τόνισε ότι αυτή η χρήση των όπλων επιτρέπεται από το διεθνές δίκαιο. Ο Μπραζέ εξέφρασε την πεποίθησή του ότι ο χρόνος δεν είναι με το μέρος της Ρωσίας σε αυτόν τον πόλεμο.
Η Λετονία και η Μεγάλη Βρετανία ηγούνται στο συνασπισμό των χωρών που είναι επιφορτισμένες με την οργάνωση της παράδοσης drones στην Ουκρανία, στο πλαίσιο της ρωσικής εισβολής, η ανακοίνωση έγινε τον Φεβρουάριο, σε συνάντηση υπουργών Άμυνας από χώρες του ΝΑΤΟ.
Ο συνασπισμός αρχικά δεσμεύτηκε να παράσχει στην Ουκρανία ένα εκατομμύριο drones μέχρι τα μέσα του 2025, ωστόσο, ο Μπαίμπα Μπράζε προέβλεψε ότι ο αριθμός αυτός θα μπορούσε να αλλάξει. «Τα φθηνά drones είναι ένα πράγμα, τα πιο προηγμένα drones είναι άλλο. Θα δούμε λοιπόν αν θα είναι ένα εκατομμύριο drones – όχι ή ένας διαφορετικός αριθμός. Εξαρτάται από το τι χρειάζονται οι ένοπλες δυνάμεις της Ουκρανίας. Και θα προσαρμοστούμε σε αυτές τις ανάγκες", πρόσθεσε ο ίδιος. Και θα δώσουμε για την άμυνα της μεγάλης εμβέλειας», είπε ο Μπραζέ.
Ο Μπαίμπα Μπράζε είπε επίσης πώς η Λετονία σχεδιάζει να καλύψει τις ανάγκες των ουκρανικών δυνάμεων στον πόλεμο.
Το Great Lakes Shipwreck Historical Society ανακάλυψε ένα ξύλινο ατμόπλοιο που ονομάζεται "Adella Shores" που χάθηκε το 1909. Σύμφωνα με την εταιρεία, το "Adella Shores" χάθηκε την 1η Μαΐου 1909 στην περιοχή Whitefish Point. Χρησιμοποιούν το «χάθηκε» για να περιγράψουν ένα σκάφος που έφυγε από την αποβάθρα και δεν εθεάθη ποτέ ξανά. Ευγενικά προσφερθέν βίντεο: Great Lakes Shipwreck Historical Society
Κολούμπια: Επέμβαση της αστυνομίας για την κατάληψη στην πανεπιστημιούπολη – Δεκάδες συλλήψεις (φωτογραφίες)
•
«Φουντώνει» το κύμα διαδηλώσεων κατά του πολέμου στη Γάζα - «Καζάνι» που βράζει πολλές πανεπιστημιουπόλεις
Η αστυνομία της Νέας Υόρκης επενέβη το βράδυ της Τρίτης στην πανεπιστημιούπολη του Κολούμπια, όπου διαδηλωτές υπέρ των Παλαιστινίωνείχαν καταλάβει κτίριο, καθώς το κίνημα διαμαρτυρίας φοιτητών κατά του πολέμου στη Λωρίδα της Γάζας«φουντώνει» στις ΗΠΑ.
Όχημα της αστυνομίας εφοδιασμένο με σκάλα πλησίασε το κατειλημμένο κτίριο και αστυνομικοί ανέβηκαν και μπήκαν στο εσωτερικό, παραβιάζοντας ένα παράθυρο. Αμερικανικά τηλεοπτικά δίκτυα μετέδωσαν σε απευθείας μετάδοση πλάνα από τις συλλήψεις δεκάδων νεαρών διαδηλωτών.
Σύμφωνα με τις αστυνομικές αρχές το κτίριο εκκενώθηκε από τους καταληψίες. Η διοίκηση του πανεπιστημίου ενέκρινε την αστυνομική επέμβαση καθώς εξέπνευσε η προθεσμία που είχε δοθεί στους διαδηλωτές για να διαλυθούν. Αφού ο χώρος «καταλήφθηκε, βανδαλίστηκε και αποκλείστηκε, δεν είχαμε άλλη επιλογή», ανέφερε συγκεκριμένα.
(REUTERS/David Dee Delgado)(REUTERS/Caitlin Ochs)(REUTERS/David Dee Delgado)
Μία ημέρα νωρίτερα, η πρόεδρος του πανεπιστημίου Νεμάτ Μινούς Σαφίκ ανέφερε σε μια δήλωσή της πως οι πολυήμερες διαπραγματεύσεις ανάμεσα στους οργανωτές των φοιτητικών κινητοποιήσεων και τους ακαδημαϊκούς δεν κατάφεραν να πείσουν τους διαδηλωτές να απομακρύνουν τα δεκάδες αντίσκηνα που είχαν στήσει προκειμένου να εκφράσουν την αντίθεσή τους στον πόλεμο του Ισραήλ στη Γάζα.
Το Κολούμπια βρίσκεται στο επίκεντρο των διαδηλώσεων για τη Γάζα που πραγματοποιούνται σε πανεπιστημιουπόλεις σε όλες τις ΗΠΑ τις τελευταίες εβδομάδες.
Καλιφόρνια: Συμπλοκές στο πανεπιστήμιο UCLA
Βίαιες συγκρούσεις ξέσπασαν χθες νωρίς το πρωί και στην πανεπιστημιούπολη του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια UCLA, στο Λος Άντζελες μεταξύ φιλοπαλαιστίνιων διαδηλωτών και μιας ομάδας αντιδιαδηλωτών που υποστηρίζουν το Ισραήλ. Σύμφωνα με την φοιτητική εφημερίδα του UCLA Daily Bruin, η αστυνομία αναπτύχθηκε στην πανεπιστημιούπολη καθώς οι φιλοϊσραηλινοί διαδηλωτές προσπάθησαν να διαλύσουν σκηνές που είχαν στηθεί από αλληλέγγυους προς τους Παλαιστίνιους.
Το νέο κύμα κινητοποιήσεων των φοιτητών κατά του πολέμου, που διεξάγει το Ισραήλ εναντίον της Χαμάς στη Λωρίδα της Γάζας, έχει επεκταθεί σε μεγάλο αριθμό πανεπιστημιακών ιδρυμάτων, από την Καλιφόρνια μέχρι τη Νέα Αγγλία, περνώντας από τις κεντρικές και τις νότιες πολιτείες της χώρας. Τις περασμένες μέρες η αστυνομία στο Πανεπιστήμιο του Τέξας στο Όστιν συνέλαβε δεκάδες φοιτητές σε μια διαδήλωση υπέρ των Παλαιστινίων.
Το ζήτημα έχει πάρει και πολιτική διάσταση εν όψει των προεδρικών εκλογών του Νοεμβρίου, με τους Ρεπουμπλικάνους να κατηγορούν ορισμένους διοικητές πανεπιστημίων ότι «κλείνουν τα μάτια» στην αντισημιτική ρητορική.
