Γενοκτονία Αρμενίων: Οι απάνθρωπες πρακτικές αφανισμού ενός λαού

 Γενοκτονία Αρμενίων: Οι απάνθρωπες πρακτικές αφανισμού ενός λαού

Με ποιους τρόπους το τουρκικό κράτος θέλησε να αφανίσει τον αρμενικό λαό

Η24η Απριλίου είναι η Ημέρα Μνήμης για τη Γενοκτονία Αρμενίων. Τιμάται η μνήμη 1,5 εκατομμυρίου Αρμενίων που σφαγιάστηκαν ή εξαναγκάσθηκαν σε θάνατο από λιμό και εξάντληση και η μνήμη ανυπολόγιστου αριθμού ανθρώπων που βιάστηκαν και βασανίστηκαν από τους Τούρκους το 1915.

Ως απαρχή της γενοκτονίας και των πρακτικών αφανισμού κατά των Αρμενίων καταγράφεται η φυλάκιση, η απέλαση και ο απαγχονισμός εκατοντάδων Αρμενίων της Κωνσταντινούπουλης στις 24 Απριλίου 1915.

Το 1928, δεκατρία χρόνια μετά την τέλεση της Γενοκτονίας, όρος που καθιερώθηκε αρκετές δεκαετίες αργότερα, το «ΕΛΕΥΘΕΡΟΝ ΒΗΜΑ» δημοσιεύει τη μαρτυρία του στρατηγού Πομιανκόφσκυ, στρατιωτικού ακολούθου της Αυστρουγγαρίας στην Τουρκία.

«ΕΛΕΥΘΕΡΟΝ ΒΗΜΑ», 5.4.1928, Ιστορικό Αρχείο «ΤΟ ΒΗΜΑ» | «ΤΑ ΝΕΑ»

Η απαρχή της Γενοκτονίας

«Με τας πρώτας ειδήσεις περί των λιποτακτικών κρουσμάτων και των ανταρσιών των Αρμενίων η τουρκική κυβέρνησις διέταξε τον αφοπλισμόν όλων των εν τω τουρκικών στραεύματι υπηρετούντων Αρμενίων, Ελλήνων και εν γένει χριστιανών, και την συγκρότησίν των εις εργατικά και μεταφορικά τάγματα.

»Μόνον μετά την νίκη εναντίον του ηνωμένου αγγλογαλλικού στόλου εις τα Δαρδανέλλια (σ.σ. Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος) εδόθη η μυστική διαταγή της μεταφοράς όλων των εν Μικρασία εγκατεστημένων Αρμενίων προς την Βόρειον Αραβίαν και την Μεσοποταμίαν εις τας περιοχάς της ερήμου παρά τον Ευφράτην.

»Η εφαρμογή της βαρβάρου αυτής διαταγής ισοδυνάμει εν τη πραγματικότητι προς την εξαφάνισιν της εν Μικρασία αρμενικής εθνότητος.

«Κατ’ Απρίλιον ήρχισαν αι οργανωμέναι σφαγαί εναντίον των μαχίμων Αρμενίων, προς εξουδετέρωσιν πάσης αντιστάσεως. Μετά ταύτα μέχρι φθινοπώρου του 1915 όλοι οι Αρμένιοι, ανεξαρτήτως γένους και ηλικίας εξεδιώχθησαν των εστιών των, και υπό την συνοδείαν Τούρκων χωροφυλάκων ωδηγήθησαν προς νότον.

Πορείες θανάτου

»Καθ’ οδόν οι νεώτεροι άνδρες κατεσφάζοντο, και αι ευειδείς Αρμενίδες ωδηγούντο διά της βίας εις τα χαρέμια. Όσοι απέμειναν, απέθνησκον από τας στερήσεις και τα μαρτύρια καθ’ οδόν.

»Μόνον ελάχιστα υπολείμματα έφθασαν εις τον Ευφράτην, όπου εγκαταλειφθέντα εις την τύχην των, αποδεκατίσθησαν.

»Εν εκατομμύριον Αρμενίων εξωντώθη μετά τον βάρβαρον αυτόν τρόπον. Δεδομένου δε ότι οι εν Μικρασία Αρμένιοι δεν υπερέβαινον το εν εκατομμύριον διακοσίας χιλιάδας, δικαίως εκαυχήθη περί τα τέλη του 1915 ο Ταλαάτ (σ.σ. πολιτικός, επικεφαλής των Νεότουρκων) ότι το αρμενικόν ζήτημα είχε πλέον λυθή και δεν υφίστατο εν Τουρκία.

(…)

Οι περιουσίες τους

»Δεδομένου ότι εις τους εκδιωκομένους Αρμενίους επετρέπετο να λαμβάνουν μεθ’ αυτών ελάχιστον μόνον μέρος της περιουσίας των, συνεστήθησαν εκτιμητικαί επιτροπαί προς εκκαθάρισιν των εγκαταλελειμμένων περιουσιών, το εκ της ρευστοποιήσεως των οποίων προΐον θ’ απεστέλλετο προς τους δικαιούχους.

»Η δράσις όμως των εκτιμητικών περιουσιών υπήρξεν αληθής κωμωδία. Οι περισσότεροι των δικαιούχων Αρμενίων, κατά προτίμησιν οι πλουσιώτεροι, κατεσφάζοντο, και διά κωμικών πλειστηριασμών η περιουσία των περιήρχετο αντί ευτελούς αποζημιώσεως εις τους εξασκούντας επιρροήν Μωαμεθανούς.

Ρώσοι στρατιώτες πάνω από κρανία και οστά Αρμενίων σε χωρίο που αφανίστηκε από τούρκους στρατιώτες και ατάκτους

Μυστικότητα

»Η εξόντωσις των Αρμενίων ετηρήθη τόσον μυστική, ώστε η αυστροουγγρική πρεσβεία ως και αι άλλαι ξέναι αντιπροσωπείαι εν Κωνσταντινουπόλει μόλις περί τα τέλη του 1915 έμαθαν κάτι περί αυτών, εις εποχήν δηλαδή καθ’ ας είχον ήδη προοδεύσει αι εκδιώξεις των Αρμενίων εκ των εστίων των.

»Ό,τι ηκούσαμεν ήσαν μόνον ωχραί λεπτομέρειαι. Την τρομοκρατικήν αλήθειαν εις όλην την τραγικήν της έκτασιν μόνον βαθμηδόν και κατ’ ολίγον την επληροφορήθημεν.

Εκδίκηση

«Βραδύτερον μετά τον πόλεμον (σ.σ. τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι Αρμένιοι εδολοφόνησαν τους πρωτεργάτας των εξοντώσεων των ομοεθών των, τον Ταλαάτ εν Βερολίνω, τον Ντζεμάλ πασά εις την Τυφλίδα και τον εμμέσεως μόνον ευθυνότερον μέγαν βεζύρην Σαΐντ Χαλίλ πασά εν Ρώμη.

»Ήτο η μόνη εκδίκησις της αποδεκατισθείσης ατυχούς φυλής των».

Σοροί νεκρών Αρμενίων, στο πλάι επαρχιακού δρόμου. Ένα τραγικό αλλά σύνηθες θέαμα στην Τουρκία του 1915.

Μαρτυρίες

H ιστοσελίδα armeniangenocide100.gr έχει δημοσιεύσει μαρτυρίες ανθρώπων που είδαν με τα ίδια τους τα μάτια τις απάνθρωπες πρακτικές του τουρκικού κράτους έναντι των Αρμενίων, που μοναδικό στόχο είχε τον αφανισμό τους. Το κείμενο μέσα στο οποίο εμπεριέχονται οι μαρτυρίες είναι του Πασκουάλ Οχανιάν και η μετάφραση ανήκει στον Μίκυ Μοβσεσιάν

«Στις 21 Μαΐου του 1915, ο γιάτρος Γιοχάνες Λέπσιους πληροφορεί σε μια μυστική μαρτυρία:

«Είχαν περπατήσει για δύο μέρες κάτω από καταρρακτώδη βροχή χωρίς καθόλου τροφή. Είδα μια καημένη μικρούλα που είχε περπατήσει ξυπόλητη για πάνω από μια εβδομάδα, ενώ από τα ρούχα της είχε μείνει μόνο μια ξεσκισμένη ποδιά.

Έτρεμε από το κρύο και την πείνα και τα κόκκαλά της εξείχαν κυριολεκτικά από το σώμα της. Μια δωδεκάδα παιδιών θα πρέπει να είχε εγκαταλειφθεί στο δρόμο επειδή δεν μπορούσαν να περπατήσουν άλλο. Να πέθαναν από την πείνα; Ίσως!»

»Η Δανή νοσοκόμα, Φλώρα Α. Βέντελ Γιάρλεσμπεργκ, ανέφερε στο γιατρό Λέπσιους:

«Όταν τα παιδιά φώναζαν ή έκλαιγαν και δεν μπορούσαν να περπατήσουν άλλο, τους θρυμμάτιζαν το κρανίο…Πολλοί Τούρκοι ήρθαν επί τόπου για να πάρουν αγόρια και κορίτσια, με ή χωρίς τη συναίνεση των γονέων τους.

Δεν υπήρχε χρόνος για σκέψη, μιας και η πλειοψηφία βρισκόταν συνεχώς σε κίνηση υπό το μαστίγιο των έφιππων αστυνόμων.

Στα περίχωρα της πόλης, ο δρόμος προς το Κεμάχ – Μπογάζ χωρίζεται από τον κεντρικό. Σε αυτό το σημείο, το σκηνικό μετατρεπόταν σε αληθινό σκλαβοπάζαρο. Πήραμε μια οικογένεια με έξι παιδιά, από τριών έως δεκατεσσάρων ετών, που κρεμάστηκαν από πάνω μας όπως και ένα μικρό κοριτσάκι…

Πήγαμε στην πόλη για να πάρουμε άδεια, ώστε αυτά τα παιδιά να ταξιδέψουν μαζί μας…Καταλύσαμε σε ξενοδοχείο του Ερζιντζάν…Ο ιδιοκτήτης του ξενοδοχείου άρχισε να μιλάει υψηλόφωνα και όλοι άκουγαν τι έλεγε: ‘Ο θάνατος αυτών των γυναικών και των παιδιών διατάχθηκε στην Κωνσταντινούπολη.

Ο Χότζας του νοσοκομείου μας, μπήκε στην κουβέντα και μεταξύ άλλων μας είπε: ‘Αν ο Θεός δεν τους δείχνει έλεος, γιατί πρέπει να τους δείξουμε εμείς;. Έμοιαζε ίδιος με δαίμονα και ο βηματισμός του επιβεβαίωνε αυτήν την εντύπωση…’

Αναφώνησε: ‘Οι γυναίκες δεν πρέπει να ανακατεύονται με την πολιτική αλλά να υπακούουν στην κυβέρνηση!’

Μας απαγόρεψε να πάρουμε τα παιδιά και έστειλε αμέσως έναν αστυφύλακα να τα βγάλει από το δωμάτιό μας….

Τη στιγμή της αναχώρησής μας, μας είπαν ότι τα είχαν ήδη σκοτώσει…Στο δρόμο συναντήσαμε ένα μεγάλο καραβάνι εξορίστων που μόλις είχαν αφήσει τα χωριά τους…Ποτέ δε θα ξεχάσουμε εκείνο το θέαμα.

Ένας μικρός αριθμός ανδρών, μερικές γυναίκες και ένα πλήθος από παιδιά. Πολλά από αυτά είχαν ξανθά μαλλιά και μεγάλα γαλανά μάτια, που μας κοίταζαν με τη σοβαρότητα του θανάτου και με τέτοια φυσική ενέργεια που έμοιαζαν με τους αγγέλους της Κρίσης.

Προχωρούσαν με απόλυτη ησυχία, μικροί και μεγάλοι, δεμένοι μεταξύ τους, με προορισμό την καταραμένη εκείνη κοιλάδα του Κεμάχ- Μπογαζί, από τα πέτρινα υψώματα έως τα νερά του Ευφράτη…»

Αναμένοντας τη σφαγή…Αρμένιοι συγκεντρώνονται και περιμένουν να εκκενώσουν την πολη τους, ύστερα από εντολη των τουρκικών αρχών. Λίγη ώρα αργότερα, και αφού μόλις έχουν βγει από την πόλη τους, θα σφαγιαστούν.

Ο Φράνσις Χ. Λέσλι, αντιπρόξενος των ΗΠΑ στην Ούρφα, έγραψε στην Αμερικανική Επιτροπή για την Αρωγή των Αρμενίων και των Συρίων, στις 14 Ιουνίου του 1915:

“Τα κορίτσια ατιμάζοταν εγκλήματικά κάθε μέρα, τόσο από τους φρουρούς, όσο και από αδυσώπητους χωρικούς από τα χωριά της διαδρομής, αφού οι πρώτοι επέτρεπαν στους δεύτερους να εισέρχονται τη νύχτα στα στρατόπεδα συγκέντρωσης των εξόριστων, ενώ διένεμαν ακόμα και κορίτσια σε αυτούς”

O αιδεσιμότατος Ρόμπερτ Σ. Στάπελτον, αντιπρόξενος των ΗΠΑ στο Ερζερούμ, αναφέρει: “Έβαζαν τις μητέρες σε γραμμή και μπροστά στα μάτια τους ξεκοίλιαζαν τα μωρά τους και κρεμούσαν τα ματωμένα κορμάκια σε αρμαθιές στον τοίχο, όπως τα κρέατα σε κρεοπωλείο.

“Οι μητέρες, μέσα στον αφόρητο πόνο τους και ουρλιάζοντας από τη φρίκη, αναγκάζονταν με μαστιγώματα να σηκωθούν και να συνεχίσουν το δρόμο τους, ενώ τα σώματα των παιδιών τους, ακόμα παλλόμενα εγκαταλείπονταν στα όρνεα”.

»Ο Ενβέρ, Υπουργός Αμύνης, δήλωσε στον Χένρι Γουντ: “Μας είναι δύσκολο να κάνουμε εξαιρέσεις ανάμεσα σε 2.000.000 Αρμένιους και να διαχωρίσουμε τους αθώους από τους ενόχους. Εξολοθρεύοντάς τους όλους είμαστε βέβαιοι ότι θα πετύχουμε και τους ενόχους.

https://www.tovima.gr/

Δεν επιτρέπω σε κανέναν να κομματιάσει την ψυχή μου!

BY: GYNAIKAEIMAI  

ON: 23 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2023  IN: - ΑΝΝΑ ΖΑΝΙΔΑΚΗ -

 Μισή ζωή χωρίς εσένα… Αυτό φοβήθηκα για μια στιγμή πως ήσουν για μένα, αλλά τα ‘βαλα κάτω τα μέτρησα και είδα πως δεν μου άξιζε να νιώθω έτσι. Αυτό κατάλαβα από την τόσων χρόνων σχέση μας, αλλά όλα στα κρυφά, μακριά από το φως του ηλίου, το μόνο φανερό οι υποστάσεις μας, αλλά ξέχωρες και επώδυνες. Αυτό πίστευα και δεν μπορούσα να πάω τη ζωή μου μπροστά, αλλά δεν μου άξιζες, γιατί απλά έπαιζες με την ψυχή μου και εγώ το μόνο που ήθελα, ήταν ένα αραξοβόλι. Μισή ζωή χωρίς εσένα, δεν θα το επιτρέψω ποτέ στον εαυτό μου, γιατί έπαψα να πλάθω ιστορίες αγάπης, που το μόνο δικό σου στέγασμα, ένας έρωτας επιφανειακός, συνονθύλευμα απαξιώσεων και υποταγών, από άλλη ψυχή όμως.

Έβαλα τον εαυτό μου απέναντι στον καθρέφτη μου και τον κοίταξα κατάματα, μάτωσε. Τρομοκρατήθηκα από την ακατάπαυστη ροή δακρύων, με άλικο χρώμα, σαν το χρώμα που ρέει μέσα μας και τροφοδοτεί την καρδιά μας. Κοίταξα μέσα μου, αφού ο καθρέφτης είχε γίνει θρύψαλα και άρχισε να μου την κομματιάζει, να την κάνει συντρίμμια, μα πάνω απ’ όλα να μπήγει μέσα στη δική μου καρδιά τα κομμάτια του. Πάγωσα και δεν έλεγε να συνέλθει η ματιά μου, καθώς έβλεπα της ζωής μου τα κομμάτια να καίγονται, μέσα από τη λάβα των συναισθημάτων μου μεν, αλλά να μη θέλω να αφήσω το παραμικρό αποκαΐδι για να αναστηθώ από μέσα του. Αυτή τη φορά ήθελα τα πάντα να τελειώσουν και όλα να παγώσουν, όχι το μυαλό μου, αλλά εκείνον τον χρόνο, το τηλεφώνημα και να αδρανοποιήσουν τα χέρια μου στο ακουστικό και στη φωνή σου, στα λόγια σου, μα τότε εγώ ναι, δήμιός σου.

Η πρώτη φορά που ευχαριστήθηκα να σκοτώσω κάθε δική σου ελπίδα σε κάθε δική μου χρόνων κυνηγητού σου απέλπιδα τάχα, αλλά με σύστημα καλύψεων και οπωσδήποτε προδοσιών, οικογενειακής σου κλίνης, ποιος ξέρει άραγε! Μισή η ζωή μου με σένα, ποτέ και για τίποτα στον κόσμο. Δεν επιτρέπω το κομμάτιασμα της δικής μου από κανένα, με λόγο και αιτία, άνευ το ίδιο επίσης! Πρώτη φορά με κοίταξα στον καθρέφτη, μετά από χρόνια και με είδα ξεκάθαρη μεν, αλλά κυρίως έτοιμη να κατασπαράξω κάθε άγριο θηρίο που θα ανακηρυχθεί μόνο του βασιλιά του δικού μου ψυχικού παλατιού!   

 https://gynaikaeimai.com/

Άννα Ζανιδάκη

10 επιστημονικά επιβεβαιωμένα οφέλη της κανέλας

 10 επιστημονικά επιβεβαιωμένα οφέλη της κανέλας

Onmed

Ανανεώθηκε: Κυριακή, 23 Απριλίου 2023 16:00

Η κανέλα είναι πλούσια σε αντιοξειδωτικά και άλλες ευεργετικές για τον οργανισμό ενώσεις.

Έρευνες έχουν δείξει ότι μπορεί να βοηθήσει στον έλεγχο του σακχάρου στο αίμα, να προστατεύσει από καρδιακές παθήσεις και να μειώσει τη φλεγμονή.

Η κανέλα είναι ένα μπαχαρικό, οι φαρμακευτικές ιδιότητες του οποίου είναι γνωστές εδώ και χιλιάδες χρόνια.

Η σύγχρονη επιστήμη επιβεβαιώνει τα τελευταία χρόνια πολλά από τα πιθανά οφέλη της κανέλας για την υγεία.

Δείτε 10 οφέλη της κανέλας που υποστηρίζονται από επιστημονικές έρευνες:

Ισχυρές φαρμακευτικές ιδιότητες

Η κανέλα είναι ένα δημοφιλές μπαχαρικό. Έχει υψηλή περιεκτικότητα σε κινναμαλδεΰδη, αιθέριο έλαιο που δίνει στην κανέλα τη γεύση της και ενεργοποιεί θερμογενετικές και μεταβολικές αντιδράσεις στα λιποκύτταρα. Αυτή πιστεύεται ότι ευθύνεται για τα περισσότερα οφέλη της για την υγεία.

Πλούσια σε αντιοξειδωτικά

Η κανέλα περιέχει μεγάλες ποσότητες πολύ ισχυρών αντιοξειδωτικών, κυρίως πολυφαινολών, οι οποίες έχουν αντιφλεγμονώδεις ιδιότητες και προστατεύουν τον εγκέφαλο, την καρδιά και την υγεία του εντέρου.

Αντιφλεγμονώδη δράση

Τα αντιοξειδωτικά της κανέλας έχουν αντιφλεγμονώδη δράση και βοηθούν στη μείωση του κινδύνου εμφάνισης πολλών ασθενειών.

Προστατεύει την καρδιά

Βελτιώνει βασικούς παράγοντες κινδύνου για καρδιακές παθήσεις, όπως είναι η χοληστερίνη, τα τριγλυκερίδια και η αρτηριακή πίεση.

Βελτιώνει την ευαισθησία στην ινσουλίνη

Έχει αποδειχθεί ότι αυξάνει σημαντικά την ευαισθησία στην ορμόνη ινσουλίνη, η οποία μπορεί να βελτιώσει τον έλεγχο του σακχάρου στο αίμα.

Μειώνει τα επίπεδα σακχάρου

Έχει αποδειχθεί ότι μειώνει τα επίπεδα σακχάρου νηστείας στο αίμα όταν λαμβάνεται σε δόσεις που κυμαίνονται από 1–6 g ή 0,5–2 κουταλιές της σούπας την ημέρα.

Συμβάλλει στην αντιμετώπιση νευροεκφυλιστικών παθήσεων

Μελέτες σε πειραματόζωα έχουν δείξει ότι βελτιώνει την πορεία ασθενών με Αλτσχάιμερ και Πάρκινσον.

Προστατεύει από τον καρκίνο

Μελέτες σε πειραματόζωα έδειξαν ότι η κανέλα μπορεί να έχει προστατευτικά οφέλη έναντι του του καρκίνου. Απαιτείται ωστόσο περισσότερη έρευνα σε ανθρώπους.

Αποτρέπει βακτηριακές και μυκητιασικές λοιμώξεις

Η κινναμαλδεΰδη έχει αντιμυκητιασικές και αντιβακτηριδιακές ιδιότητες, οι οποίες μπορεί να μειώσουν τις λοιμώξεις, καθώς και την τερηδόνα και την κακοσμία των δοντιών.

Έχει αντι-ιικές ιδιότητες

Αν και η έρευνα σε ανθρώπους είναι περιορισμένη, μελέτες έχουν δείξει ότι η κανέλα μπορεί να βοηθήσει στην προστασία από ορισμένους ιούς.

Ποιος τύπος είναι καλύτερος;

Δεν έχουν όλες οι ποικιλίες την ίδια αξία.

Η ποικιλία Cassia περιέχει σημαντικές ποσότητες μιας ένωσης που ονομάζεται κουμαρίνη, η οποία πιστεύεται ότι είναι επιβλαβής σε μεγάλες δόσεις.

Η κανέλα Κεϋλάνης, αυτή που συνηθίζουμε να αποκαλούμε αληθινή κανέλα, είναι πολύ καλύτερη από αυτή την άποψη και οι μελέτες δείχνουν ότι είναι πολύ χαμηλότερη σε κουμαρίνη από την ποικιλία Cassia.

Συμπέρασμα

Η κανέλα είναι ένα ευέλικτο μπαχαρικό που συνδέεται με μια μακρά λίστα ευεργετικών επιδράσεων στην υγεία.

Λόγω των ενώσεων που περιέχει, μπορεί να βοηθήσει στη μείωση των επιπέδων σακχάρου στο αίμα, στη μείωση των παραγόντων κινδύνου καρδιακών παθήσεων και στη μείωση της φλεγμονής.

Πηγή: healthline

https://www.onmed.gr/

Ἡρὼ Νικοπούλου: Περικλῆς Κοροβέσης – Ζωντανὴ μνήμη ἑνὸς φίλου

 Ἡρὼ Νικοπούλου: Περικλῆς Κοροβέσης – Ζωντανὴ μνήμη ἑνὸς φίλου

Posted on 20 Ἀπρίλιος 2023 by planodion

[Ἀ­φι­έ­ρω­μα στὸν Πε­ρι­κλῆ Κο­ρο­βέ­ση: 1/14 (Κάθε Κυριακή)]

Ἡ­ρὼ Νι­κο­πού­λου

Πε­ρι­κλῆς Κο­ρο­βέ­σης

* * *

Ζων­τα­νὴ μνή­μη ἑ­νὸς φί­λου

σή­με­ρα εἶ­ναι ἡ ἐ­πο­χὴ τῆς σπο­ρᾶς καὶ ὄ­χι τῆς συγ­κο­μι­δῆς

Π.Κ.

ΕΝ ΕΙΝΑΙ μιὰ ‘βδο­μά­δα καὶ κά­τι, στὶς 11 Ἀ­πρι­λί­ου, ποὺ κλεί­σα­νε τρί­α χρό­νια ἀ­φό­του ὁ Πε­ρι­κλῆς ἔ­φυ­γε ἀ­πὸ κον­τά μας, ἀ­φή­νον­τας τὸ φεγ­γο­βό­λο ἐ­κεῖ­νο κε­νὸ ποὺ ἀ­φή­νουν οἱ ἄν­θρω­ποι ποὺ δὲν ἀρ­κοῦν­ται στὰ λό­για, ἀλ­λὰ σφρα­γί­ζουν τὰ πιστεύω τους μὲ τὸ αἷ­μα τῶν πρά­ξε­ών τους. «Συγ­γρα­φέ­ας, ποι­η­τής, ἀ­κτι­βι­στὴς καὶ πο­λι­τι­κὸς τῆς ἀ­ρι­στε­ρᾶς» ἀ­να­φέ­ρει ἡ Βι­κι­παί­δεια, ἀλ­λὰ αὐ­τὰ πε­ρι­γρά­φουν ἐ­λά­χι­στα, γιὰ ὅ­σους τὸν γνώ­ρι­σαν, τὸ ἐ­λεύ­θε­ρο ἦ­θος τοῦ ἀν­θρώ­που, ποὺ στὰ προ­σω­πι­κά ὅ­σο καὶ στὰ κοι­νω­νι­κὰ καὶ πο­λι­τι­κὰ πράγ­μα­τα δὲν δί­στα­ζε μὲ ὅ­ποι­ο τί­μη­μα νὰ παίρ­νει ἀ­πέ­ναν­τί τους τὴν κρι­τι­κὴ ἀ­πό­στα­ση ποὺ τοῦ ὑ­πα­γό­ρευ­ε ἡ ἐν­τι­μό­τη­τα καὶ ἡ συ­νεί­δη­σή του, ὅ­πο­τε χρει­α­ζό­τα­νε. Καὶ χρει­α­ζό­τα­νε συ­χνά.

* * *

Τὸν Πε­ρι­κλῆ τὸ­ν ἤ­ξε­ρα πρὶν τὸν γνω­ρί­σω μέ­σα ἀ­πὸ τὰ μι­σό­λο­γα τῶν με­γά­λων· ἦ­ταν χούν­τα κι ὅ­λοι γιὰ τὰ ση­μαν­τι­κὰ μι­λού­σα­με ψι­θυ­ρι­στά. Εἴ­χα­με με­τα­κο­μί­σει ἀ­πὸ τὴν μο­νο­κα­τοι­κί­α τῆς ὄ­μορ­φης Νέ­ας Σμύρ­νης στὸν δεύ­τε­ρο ὄ­ρο­φο μιᾶς ἑ­ξα­ό­ρο­φης πο­λυ­κα­τοι­κί­ας στὴν Κά­τω Κυ­ψέ­λη, στὴν ὁ­δὸ Κο­ρυ­δαλ­λέ­ως 7-9, πλά­ι στὴν Ἁ­γί­ου Με­λε­τί­ου, καὶ πά­νω ἀ­πὸ μᾶς στὸν τρί­το ὄ­ρο­φο ἔ­με­ναν οἱ γο­νεῖς του. Εἴ­χα­με ἤ­δη δυ­ὸ χρό­νια ἐ­κεῖ, ἀ­πὸ τὸ 1970, καὶ τὰ ἀρ­χι­κὰ κα­λη­με­ρί­σμα­τα σι­γὰ-σι­γὰ ἐ­ξε­λί­χθη­καν σὲ μιὰ ζε­στὴ φι­λί­α ποὺ κρά­τη­σε πολ­λὰ χρό­νια μέ­χρι τὴν ἀ­πο­δη­μί­α τῶν γο­νι­ῶν τοῦ Πε­ρι­κλῆ, τοῦ Χρή­στου καὶ τῆς Μα­ρί­κας ἀλ­λὰ συ­νε­χί­στη­κε μὲ τὴν στε­νὴ οἰ­κο­γε­νεια­κὴ φι­λί­α τῆς μη­τέ­ρας μου μὲ τὴν Ἄλ­κη­στη, τὴν ἀ­δελ­φή τοῦ Πε­ρι­κλῆ, ἕ­ως τὸν πρό­ω­ρο θά­να­τό της. Ἡ μη­τέ­ρα μου καὶ ἡ μη­τέ­ρα του ἀν­τάλ­λασ­σαν πε­σκέ­σια μὲ τὶς σπε­σι­α­λι­τέ τους, οἱ κα­ρυ­δό­πι­τες καὶ οἱ ρε­βυ­θά­δες ἀ­νε­βο­κα­τέ­βαι­ναν ἀ­πὸ τὶς σκά­λες καὶ οἱ ψι­θυ­ρι­στὲς φω­νὲς ἀ­π’ τὸ φω­το­γω­γό, ποὺ ἔ­παι­ζε τό­τε τὸν ρό­λο τῆς ἐν­δο­συ­νεν­νό­η­σης. Ἐν τῷ με­τα­ξὺ Πε­ρι­κλῆ ἄ­κου­γα καὶ Πε­ρι­κλῆ δὲν ἔ­βλε­πα. Ἔ­λε­γαν πὼς ἔ­λει­πε στὴ Γαλ­λί­α γιὰ σπου­δές. Μὲ τὴν με­τα­πο­λί­τευ­ση ἁ­πλώ­θη­κε ἡ εἴ­δη­ση τῆς ἐ­πι­στρο­φῆς του.

            Ἡ πρώ­τη φο­ρὰ ποὺ τὸν ἀν­τί­κρι­σα θὰ μοῦ μεί­νει ἀ­ξέ­χα­στη, μα­θή­τρια τοῦ γυ­μνα­σί­ου ἐ­γὼ καὶ ἡ ἀ­μη­χα­νί­α μου με­γά­λη μπρο­στὰ σ’ αὐ­τὸν τὸν ψη­λὸ ὀ­στε­ώ­δη ἄν­τρα μὲ τὰ ἀ­τί­θα­σα μαλ­λιὰ καὶ τὸ ἔν­το­νο βλέμ­μα, ποὺ ὅ­λο κά­πνι­ζε. Τὸν ἄ­κου­γα πο­λὺ προ­σε­κτι­κὰ πα­ρ’ ὅ­λο ποὺ δὲν μπο­ροῦ­σα νὰ ἀ­πο­κω­δι­κο­ποι­ή­σω ὅ­λα ὅ­σα ἔ­λε­γε μὲ τὴν χα­ρα­κτη­ρι­στι­κὴ με­λω­δι­κὴ φω­νή του. Ἦ­ταν γο­η­τευ­τι­κὸς καὶ στὰ παι­δι­κά μου μά­τια ἔ­μοια­ζε κά­πως μυ­στη­ρι­ώ­δης μὲ ὅ­λες αὐ­τὲς τὶς ἱ­στο­ρί­ες ποὺ τὸν συ­νό­δευ­αν. Ἡ αὔ­ρα ποὺ τὸν τύ­λι­γε ὅ­μως μοῦ ἐ­νέ­πνευ­σε ἐμ­πι­στο­σύ­νη ἀ­πὸ τὴν πρώ­τη στιγ­μή. Εἶ­χε ἐγ­κα­τα­στα­θεῖ στὴν γκαρ­σο­νι­έ­ρα ποὺ εἶ­χε ἡ οἰ­κο­γέ­νειά του στὸ ὑ­πό­γει­ο τῆς πο­λυ­κα­τοι­κί­ας, ποὺ σύν­το­μα με­τα­μορ­φώ­θη­κε σ’ ἕ­να ὁ­λο­ζών­τα­νο στέ­κι ποὺ γέ­μι­ζε φί­λους καὶ βι­βλί­α, πολ­λὰ βι­βλί­α, καὶ κα­πνοὺς τσι­γά­ρων ἀ­να­κα­τε­μέ­νους μὲ γέ­λια ποὺ ἔ­φτα­ναν μέ­χρι σὲ μᾶς στὸν δεύ­τε­ρο, ἄ­σε ποὺ ἐ­πι­τέ­λους πρα­σί­νι­σε κι ὁ τό­πος, ἀ­νά­με­σα στὰ τσι­μέν­τα τῆς πο­λυ­κα­τοι­κί­ας, για­τὶ ἀ­νά­στη­σε μὲ με­ρά­κι καὶ πολ­λὰ φυ­τὰ στὸ μι­κρὸ κη­πά­κι τοῦ ἀ­κά­λυ­πτου, καὶ κα­θὼς θέ­ρι­ευ­αν τὰ δεν­τρά­κια τὰ Κα­λο­καί­ρια ὁρ­μοῦ­σαν ἀ­πὸ τὴν ἀ­νοι­χτὴ μπαλ­κο­νό­πορ­τα μέ­σα στὸ σπί­τι. Τὸ ἔ­βλε­πα νὰ φουν­τώ­νει τὴν Ἄ­νοι­ξη ἀ­πὸ τὸ πί­σω μπαλ­κό­νι τοῦ δεύ­τε­ρου ὀ­ρό­φου καὶ τὸ κα­μά­ρω­να. Στὸ ἴ­διο δι­α­μέ­ρι­σμα ἀρ­γό­τε­ρα ἔ­μει­νε γιὰ ἕ­να δι­ά­στη­μα ὁ φί­λος του —με­τὰ ἀ­πὸ χρό­νια καὶ δι­κός μου φί­λος— Γι­ῶρ­γος Οἰ­κο­νό­μου, ἐ­πί­σης μα­θη­τὴς τοῦ Κα­στο­ριά­δη ὅ­πως καὶ ὁ Πε­ρι­κλῆς, μα­θη­μα­τι­κὸς καὶ συγ­γρα­φέ­ας πο­λι­τι­κῶν δο­κι­μί­ων, ποὺ τραυ­μα­τί­στη­κε σο­βα­ρὰ ἀ­πὸ σφαί­ρα στὴν ἀν­τι­χουν­τι­κὴ ἐ­ξέ­γερ­ση τοῦ Πο­λυ­τε­χνεί­ου.

Ὅ­ταν δι­ά­βα­σα τοὺς Ἀν­θρω­πο­φύ­λα­κες, —πρώ­τη φο­ρὰ ποὺ ἐρ­χό­μουν ἀν­τι­μέ­τω­πη μὲ τό­ση βί­α, κα­θὼς ἀ­φο­ροῦ­σε πρό­σω­πό μου οἰ­κεῖ­ο— συγ­κλο­νί­στη­κα, κα­θὼς συ­νει­δη­το­ποι­οῦ­σα τὴν ἀ­πε­ρί­γρα­πτη σκλη­ρό­τη­τα ποὺ μπο­ροῦ­σε νὰ ἐ­πι­δεί­ξει ἕ­νας ἄν­θρω­πος σὲ συ­νάν­θρω­πό του. Κα­τὰ τὴν διά­ρκεια τῆς χούν­τας ψι­θυ­ρί­ζον­ταν ἀ­σύλ­λη­πτα πράγ­μα­τα γιὰ βα­σα­νι­στή­ρια στὶς φυ­λα­κές, ἱ­στο­ρί­ες ὡ­στό­σο ποὺ δὲν τολ­μού­σα­με νὰ πι­στέ­ψου­με. Ὅ­μως ἡ ψύ­χραι­μη πε­ρι­γρα­φὴ τοῦ Πε­ρι­κλῆ Κο­ρο­βέ­ση, ποὺ ἀ­πέ­δω­σε μὲ λό­γο λι­τὸ καὶ δυ­να­τὸ ὅ­λα τα βα­σα­νι­στή­ρια ποὺ ὑ­πέ­στη κα­τὰ τὴν πε­ρί­ο­δο τῆς κρά­τη­σής του στὶς φυ­λα­κὲς ΕΑΤ-ΕΣΑ, ἀ­πο­κά­λυ­ψε δι­ε­θνῶς τὸ πραγ­μα­τι­κὸ πρό­σω­πο τῆς Χούν­τας καὶ ὁ­δή­γη­σε τὸ θέ­μα μέ­χρι τὸ Συμ­βού­λιο τῆς Εὐ­ρώ­πης. Με­τὰ τὴν βα­ρύ­νου­σα κα­τά­θε­ση τοῦ Πε­ρι­κλῆ, ἡ Χούν­τα τῶν συν­ταγ­μα­ταρ­χῶν ἀ­πο­χώ­ρη­σε ἐ­σπευ­σμέ­να ἀ­πὸ τὸ Συμ­βού­λιο κα­θὼς ἦ­ταν βέ­βαι­η γιὰ τὴν κα­τα­δί­κη της. Ἀλ­λὰ οἱ πε­ρι­πέ­τει­ες τοῦ Πε­ρι­κλῆ συ­νε­χί­στη­καν ὅ­ταν ἀρ­γό­τε­ρα, τὸ 1989, ἄρ­θρο τῆς Ἀγ­γε­λι­κῆς Νι­κο­λού­λη στὴν ἐ­φη­με­ρί­δα Ἔ­θνος προ­σπά­θη­σε νὰ τὸν ἐμ­πλέ­ξει μὲ τὴν 17η Νο­έμ­βρη, καὶ τότε ὅ­λοι μας ἀ­να­στα­τω­θή­κα­με.

Ὁ Πε­ρι­κλῆς ἦ­ταν αὐ­τὸ ποὺ λέ­με «ψη­μέ­νος» ἄν­θρω­πος, εἶ­χε πε­ρά­σει πολ­λὰ καὶ δύ­σκο­λα, κι ὅ­μως ὅ­ταν ὀ­νει­ρευ­ό­ταν καὶ μά­λι­στα μα­ζὶ μὲ ἄλ­λους ἀ­λά­φραι­νε, πέ­τα­γε ἡ καρ­διά του, φω­τί­ζον­ταν τὰ μά­τια του καὶ ὅ­λα ξαφ­νι­κὰ φαι­νόν­του­σαν μπο­ρε­τά. Τὸ γνή­σια ἀ­ναρ­χι­κὸ καὶ σί­γου­ρα ἀν­τι­ε­ξου­σι­α­στι­κό του πνεῦ­μα τὸν ἔ­κα­νε νὰ πεῖ κά­πο­τε: «Ἰ­δε­ο­λο­γι­κὰ θὰ ἔ­λε­γα πὼς εἶ­μαι ‘’Κοροβεστιστὴς’’ καὶ δὲν θέ­λω κα­νέ­να ὀ­πα­δό, για­τὶ θὰ μοῦ τὰ κά­νει σκα­τά», ὅ­πως μνη­μο­νεύ­ει στὸ ἀ­πο­χαι­ρε­τι­στή­ριο ἄρ­θρο του ὁ Ἀ­ρι­στο­τέ­λης Σα­ϊ­νης, στὶς 17 Ἀπριλίου τοῦ 2020 στὴν Ἐ­φη­με­ρί­δα τῶν Συν­τα­κτῶν.

            Με­τὰ ἀ­πὸ χρό­νια ὅ­ταν ξα­να­συ­ναν­τή­θη­καν οἱ δρό­μοι μας, μέ­σα ἀ­πὸ κοι­νὰ ἐν­δι­α­φέ­ρον­τα, βι­βλί­α, στέ­κια καὶ κοι­νὲς πο­λυ­ποί­κι­λες λο­γο­τε­χνι­κὲς συν­τρο­φι­ές, ὅ­που στα­θε­ρὰ δι­έ­κρι­νες ποι­ός ἦ­ταν ὁ μὴ-κουλ­του­ριά­ρης, δι­α­πί­στω­σα ὅ­τι πα­ρέ­με­νε τὸ ἴ­διο ἁ­γνὸ καὶ ὀ­νει­ρο­πό­λο πλά­σμα ποὺ πρω­το­γνώ­ρι­σα. Πο­τέ, μὰ πο­τὲ δὲν τὸν εἶ­χα ἀ­κού­σει νὰ μι­λᾶ μὲ ἐμ­πά­θεια ἢ κα­κί­α γιὰ ὁ­ποι­ον­δή­πο­τε, ἀν­τι­θέ­τως πάν­τοτε ἡ σκέ­ψη του ἦ­ταν στραμ­μέ­νη μὲ θε­τι­κό­τη­τα στὸ κοι­νὸ κα­λό, ποὺ πάν­τα ξε­κί­να­γε ἀ­πὸ τὸν χει­ρο­πια­στὸ δι­πλα­νό, γιὰ νὰ ἁ­πλω­θεῖ τα­χύ­τα­τα καὶ νὰ φτά­σει στὸ ὄ­νει­ρο καὶ τὴν οὐ­το­πί­α, τὴν ἄ­πια­στη δί­χως τὸ Μα­ζί. Στὸ πρό­σω­πό του ζοῦ­σα πα­ρα­δειγ­μα­τι­κῶς τὸν αὐ­θεν­τι­κὸ πυ­ρή­να τῆς ὕ­παρ­ξης τοῦ ἀ­κτι­βι­στῆ: τὴν Ἀλ­λη­λεγ­γύ­η. Ἡ ἀ­κού­ρα­στη ἐ­πω­δός του στις συ­ναν­τή­σεις μας ἦ­ταν μί­α: κά­τι νὰ κά­νου­με!

            Θυ­μᾶ­μαι ἀ­κό­μα τὸ ­2­0­07 κά­ποι­ες ἀ­πὸ τὶς πρῶ­τες φι­λι­κὲς συ­ναν­τή­σεις μὲ ἀ­φορ­μὴ τὴν ἐ­κλο­γή του ὡς βου­λευ­τῆ στὴν Α’ Ἀ­θη­νῶν σ’ ἕ­να γρα­φεῖ­ο στὴν πλα­τεί­α Καμ­πά­νη πί­σω ἀ­πὸ τὴν Ἁ­γί­ου Με­λε­τί­ου. Θυ­μᾶ­μαι μὲ τί προ­σο­χὴ ἄ­κου­γε τοὺς συ­νο­μι­λη­τές του ἀλ­λὰ καὶ μὲ τί πά­θος μι­λοῦ­σε γιὰ ὅ­σα πί­στευ­ε. Κι ὅ­πο­τε ἡ συ­ζή­τη­ση συ­νε­χι­ζό­ταν σὲ κά­ποι­α τα­βέρ­να, πάν­τα μὲ τὴν ἀ­γα­πη­μέ­νη του Μα­ρί­α φύ­λα­κα ἄγ­γε­λο στὸ πλά­ι του, ὅ­λα γιὰ λί­γο γι­νόν­του­σαν ἐ­φι­κτά. Καὶ δὲν ἐ­νέ­δω­σε πο­τὲ στὸ εὔ­κο­λο, στὸ αὐ­το­νό­η­το ἢ στὸ συμ­φέ­ρον, ἤ­ξε­ρε νὰ λέ­ει ὄ­χι ἐ­κεῖ ποὺ τοῦ ὑ­πα­γό­ρευ­ε ἡ συ­νεί­δη­σή του κι ἄς ἔ­χα­νε θέ­σεις, χρή­μα­τα, ἐ­ξου­σί­α… Κέρ­δι­ζε ψυ­χή, φί­λους, ἀ­γά­πη καὶ τὴν ἐμ­πι­στο­σύ­νη τῶν ἄλ­λων στὰ ἰ­δα­νι­κά του. Πράγ­μα­τα, δη­λα­δὴ ἀ­νε­κτί­μη­τα.

            Ἕ­να ἀ­πὸ τὰ χα­ρα­κτη­ρι­στι­κὰ τοῦ Πε­ρι­κλῆ ἦ­ταν καὶ ἡ ψυ­χι­κή του γεν­ναι­ο­δω­ρί­α. Θυ­μᾶ­μαι τὸν Αὔ­γου­στο τοῦ 2009 ἕ­να ἀ­πρό­σμε­νο μή­νυ­μά του στὸν τη­λε­φω­νη­τή μου, ὅ­που μοῦ ἐ­ξέ­φρα­ζε τὴν με­γά­λη συγ­κί­νη­σή του μὲ ἀ­φορ­μὴ ἕ­να ἄρ­θρο μου ποὺ εἶ­χε δι­α­βά­σει στὴν ἐ­φη­με­ρί­δα Αὐ­γὴ στὸ πλαί­σιο τῆς ἑ­βδο­μα­δια­ίας σει­ρᾶς «Ἕ­νας δρό­μος μιὰ ἱ­στο­ρί­α». Στὸ κεί­με­νό μου ἐ­κεῖ­νο, ποὺ εἶ­χε τί­τλο «Ὁ­δὸς Κο­ρυ­δα­λέ­ως 7-9», ἀ­να­φε­ρό­μουν στὸ δρο­μά­κι ποὺ μέ­να­με καὶ στοὺς ἰ­δι­αί­τε­ρους καὶ χα­ρι­σμα­τι­κοὺς κα­τοί­κους τῆς πο­λυ­κα­τοι­κί­ας μας, στὸν Πε­ρι­κλῆ Κο­ρο­βέ­ση καὶ στὸν Κώ­στα Μαυ­ρου­δῆ καὶ τὸν πα­τέ­ρα του, τὸν ἀ­ξι­α­γά­πη­το δά­σκα­λο-συγ­γρα­φέ­α κύ­ριο Χρῆ­στο (μὲ τὸν ὁ­ποῖ­ο εἶ­χα καὶ τὴν με­γα­λύ­τε­ρη οἰ­κει­ό­τη­τα, ἔχω ἀκόμα κάποια βιβλία του ποὺ μοῦ εἶ­χε χαρίσει), ποὺ κα­τοι­κοῦ­σαν στὸν τρί­το καὶ στὸν πρῶ­το ἀν­τι­στοί­χως, ἀλ­λὰ καὶ στοὺς Μι­χά­λη Γκα­νᾶ καὶ Γιάν­νη Πα­τί­λη ποὺ ἦ­σαν τα­κτι­κοὶ ἐ­πι­σκέ­πτες στὸ σπί­τι τοῦ Μαυ­ρου­δῆ μιὰ ποὺ τό­τε κά­τω ἀ­πὸ τὰ πό­δια μας στὸ πρῶ­το ὄ­ρο­φο τῆς πο­λυ­κα­τοι­κί­ας μας φύ­τρω­νε μὲ τὴν συ­νερ­γα­σί­α τῶν τρι­ῶν τους τὸ πε­ρι­ο­δι­κὸ Τὸ Δέν­τρο. Μοῦ ἔ­λε­γε, ἐ­πί­σης, ὁ Πε­ρι­κλῆς ὅ­τι εἶ­χα κα­τα­γρά­ψει πτυ­χὲς καὶ λε­πτο­μέ­ρει­ες — γιὰ τὸν τό­πο, τὴν πο­λυ­κα­τοι­κί­α μας καὶ γιὰ τὸν χρό­νο— ποὺ πολ­λοὶ ἄλ­λοι δὲν εἶ­χαν προ­σέ­ξει. «Ἐ­γὼ δὲν θὰ μπο­ροῦ­σα νὰ τά ‘χω πεῖ ἔ­τσι», μοῦ εἶ­πε, καὶ μ’ ἔ­κα­νε νὰ ντρα­πῶ. Μὲ εἶ­χε σκλα­βώ­σει ἐ­κεῖ­νο τὸ μή­νυ­μά του καὶ τὸ ἔ­χω φυ­λά­ξει.

            Ἡ αὐ­το­ε­ξο­ρί­α του κα­τὰ τὴν διά­ρκεια τῆς Χούν­τας καὶ ὁ τρό­πος ποὺ τὸν πε­ρι­έ­θαλ­ψαν στὴ Σου­η­δί­α στε­ρέ­ω­σε μέ­σα του τὴν ἤ­δη δη­μι­ουρ­γη­μέ­νη ἄ­πο­ψη ὅ­τι δὲν ὑ­πάρ­χουν λα­θραῖ­οι ἄν­θρω­ποι, ὅ­τι σὲ ὅ­λες τὶς δυ­σκο­λί­ες τῆς ζω­ῆς ἡ μό­νη ἀ­πάν­τη­ση εἶ­ναι ἡ ἀ­γά­πη, πε­ποί­θη­ση ποὺ τί­μη­σε μὲ πολ­λοὺς τρό­πους σὲ ὅ­λη του τὴν ζω­ή. Στὸ δι­ή­γη­μά του «Ξε­χα­σμέ­να εὐ­χα­ρι­στῶ» με­τα­ξὺ ἄλ­λων προ­σώ­πων εὐ­χα­ρι­στεῖ μιὰ Ἴν­γκριντ ἀ­πὸ τὴν Στοκ­χόλ­μη ποὺ τοῦ συμ­πα­ρα­στά­θη­κε καὶ τὸν ἔ­κα­νε νὰ αἰ­σθαν­θεῖ καὶ νὰ γρά­ψει γιὰ αὐ­τὴν τὴν μα­κρι­νὴ καὶ κρύ­α γιὰ μᾶς χώ­ρα: «ἐ­δῶ ὑ­πάρ­χει θε­ός». Αὐ­τὴ τὴν ἀν­θρώ­πι­νη ζε­στα­σιὰ ποὺ πῆ­ρε τό­τε, τὴν χά­ρι­ζε πάν­τα ἁ­πλό­χε­ρα καὶ στοὺς γύ­ρω του. Κλεί­νον­τας τὸ μι­κρο­δι­ή­γη­μά του μὲ τί­τλο «Λα­θρο­με­τα­νά­στης», κα­θὼς κοι­τᾶ τοὺς ξέ­νους πε­ρα­στι­κοὺς ἀ­πὸ τὸ κα­φε­νεῖ­ο του στὴν Ἀ­χαρ­νῶν, ἀ­να­κα­λεῖ συν­τρο­φι­κά: «Λα­θρο­με­τα­νά­στης ἤ­μουν κι ἐ­γὼ στὴ ζω­ή μου, χω­ρὶς χαρ­τιὰ καὶ ἄ­δεια πα­ρα­μο­νῆς…. Πάρ­τε με μα­ζί σας. Εἶ­μαι δι­κός σας.»

* * *

Ἡ ἀ­με­σό­τη­τα ποὺ εἶ­χε στὴν ἐ­πι­κοι­νω­νί­α του μὲ τοὺς φί­λους του καὶ γε­νι­κό­τε­ρα μὲ ὅ­λους τους ἀν­θρώ­πους, βγαί­νει ἀ­τό­φια καὶ στὸν τρό­πο ποὺ γρά­φει. Ὁ βα­θύς, σχε­δὸν ἐ­ξο­μο­λο­γη­τι­κὸς τό­νος στὰ δι­η­γή­μα­τά του σὲ κερ­δί­ζει, δη­μι­ουρ­γεῖ μί­αν οἰ­κει­ό­τη­τα, σὲ κά­νει νὰ αἰ­σθά­νε­σαι πὼς δι­α­βά­ζεις κά­τι ποὺ σὲ ἀ­φο­ρᾶ ἄ­με­σα. Οἱ ἀ­φορ­μή­σεις τῶν κει­μέ­νων του προ­έρ­χον­ται ἄλ­λο­τε ἀ­πὸ ἁ­πλὲς κα­θη­με­ρι­νὲς σκη­νὲς τοῦ δρό­μου καὶ τῶν πε­ρα­στι­κῶν, ἄλ­λο­τε ἀ­πὸ τὴν κρι­τι­κή του μα­τιὰ στὴν τρέ­χου­σα πο­λι­τι­κὴ πραγ­μα­τι­κό­τη­τα ποὺ ἐ­ξα­κο­λου­θεῖ πα­ρα­μορ­φω­τι­κὰ νὰ μᾶς ἐγ­κλω­βί­ζει, καὶ ἄλ­λο­τε ἀ­πὸ τὴν ἰ­δι­ο­συγ­κρα­σια­κὴ συμ­βι­ω­τι­κὴ δύ­να­μή του νὰ κά­νει δι­κές του μνῆ­μες πι­κρὲς ἄ­γνω­στών του συν­τρό­φων τοῦ πα­ρελ­θόν­τος, ὅ­πως στὸ κο­ρυ­φαῖ­ο ἐ­κεῖ­νο «Τὰ βή­μα­τα τῶν ἐ­κτε­λε­σμέ­νων».

            Πο­τὲ δὲν μά­ση­σε τὰ λό­για του ὁ Πε­ρι­κλῆς, οὔ­τε στὴ λο­γο­τε­χνί­α, ὅ­πως στὸ δι­ή­γη­μά του «Κυ­ρί­αρ­χος λα­ὸς», οὔ­τε σ’ αὐ­τὰ ποὺ ἔ­γρα­φε στὴν Ἐ­λευ­θε­ρο­τυ­πί­α εἴ­τε στὴ στή­λη του «Στὸ κέν­τρο τοῦ πε­ρι­θω­ρί­ου» ποὺ κρά­τη­σε γιὰ χρό­νια στὴν Ἐ­φη­με­ρί­δα τῶν Συν­τα­κτῶν, ἀ­π’ ὅ­που στα­δια­κὰ πῆ­ρε καὶ τὶς ἀ­πο­στά­σεις του ἀ­πὸ τὴν ἀ­νευ­θυ­νό­τη­τα τῶν πρώ­ην ‘ὁ­μο­ϊ­δε­α­τῶ­ν’ του, ποὺ τό­τε κυ­βερ­νοῦ­σαν τὴ χώ­ρα.

            Ἡ ἀ­ναρ­χι­κὴ, ἀν­τι­ε­ξου­σι­α­στι­κή του μα­τιὰ ποὺ συ­ναν­τᾶ­με στὰ δι­η­γή­μα­τά του ἁ­πλώ­νε­ται, μὲ τὸ ἴ­διο αἴ­σθη­μα προ­σω­πι­κῆς εὐ­θύ­νης, καὶ στὰ μι­κρὰ καὶ κα­θη­με­ρι­νά, ὅ­σο καὶ στὰ με­γά­λα θέ­μα­τα: τὸν Με­γά­λο πό­λε­μο καὶ τὶς γε­νο­κτο­νί­ες, τὸν Χί­τλερ καὶ τὸν Στά­λιν, τὸν ρό­λο τῶν πο­λυ­ε­θνι­κῶν καὶ τὴν μι­θρι­δα­τι­κοῦ τύ­που ἐ­ξοι­κεί­ω­ση ὅ­λων μας ἀ­πέ­ναν­τί τους. Πρό­κει­ται γιὰ τὸν σπά­νιο τύ­πο τοῦ ἀν­θρώ­που ποὺ δύ­σκο­λα ξε­χω­ρί­ζει ἀ­νά­με­σα στὸ μι­κρὸ καὶ τὸ με­γά­λο κα­κό, πράγ­μα ποὺ κά­νει ἐ­ξαι­ρε­τι­κὰ δύ­σκο­λη καὶ τὴν συ­νύ­παρ­ξή του μὲ τὴν κομ­φορ­μι­στι­κὴ καὶ ἐκ­βι­α­στι­κὴ συλ­λο­γι­στι­κὴ τοῦ «μὴ χεί­ρο­νος» στὴν τρέ­χου­σα πο­λι­τι­κή, ἀλ­λὰ καὶ μὲ τοὺς δι­κούς μας δι­σταγ­μοὺς καὶ τὶς ἀ­να­σφά­λει­ες, ὅ­ταν πρό­κει­ται νὰ το­πο­θε­τη­θοῦ­με πο­λι­τι­κὰ στὴν πρά­ξη.

* * *

Ὁ Πε­ρι­κλῆς ὑ­πῆρ­ξε ἀ­πὸ τοὺς πιὸ θαρ­ρα­λέ­ους, τοὺς πιὸ εὐ­γε­νεῖς καὶ τοὺς πιὸ ἀ­νι­δι­ο­τε­λεῖς καὶ γεν­ναι­ό­δω­ρους ἀν­θρώ­πους ποὺ ἔ­χω συ­ναν­τή­σει στὴ ζω­ή μου. Πα­ρέ­μει­νε γιὰ πάν­τα ἀ­γα­πη­μέ­νο καὶ στα­θε­ρὸ ση­μεῖ­ο ἀ­να­φο­ρᾶς μου ἀ­πὸ τὰ πρῶ­τα ἐ­φη­βι­κά μου χρό­νια μέ­χρι τὸ τέ­λος τῆς ζω­ῆς του. Γι’ αὐ­τὸ δὲν θὰ πά­ψω πο­τὲ νὰ τὸν θυ­μᾶ­μαι, νὰ τὸν ἀ­γα­πῶ, νὰ τὸν θαυ­μά­ζω καὶ νὰ θέ­λω τὸ πο­λὺ δύ­σκο­λο νὰ τὸν μι­μη­θῶ.

Νι­κο­πού­λου, Ἡ­ρώ. (Ἀ­θή­να, 1958). Σπού­δα­σε ζω­γρα­φι­κὴ καὶ σκη­νο­γρα­φί­α στὴν Ἀ­νω­τά­τη Σχο­λὴ Κα­λῶν Τε­χνῶν. Ἔ­χει κά­νει πολ­λὲς ἀ­το­μι­κὲς καὶ ὁ­μα­δι­κὲς ἐκ­θέ­σεις στὴν Ἑλ­λά­δα καὶ τὸ ἐ­ξω­τε­ρι­κό. Ἔ­χει ἐκ­δώ­σει πέν­τε ποι­η­τι­κὲς συλ­λο­γές, ἕ­να μυ­θι­στό­ρη­μα καὶ τέσ­σε­ρις συλ­λο­γὲς δι­η­γη­μά­των. Τε­λευ­ταῖ­ο της βι­βλί­ο: Ἡ­ρώ Νι­κο­λο­πού­λου καὶ ἄλ­λες συν­τα­χνια­κές ἱ­στο­ρί­ε­ς (δι­η­γή­μα­τα, Γα­βρι­η­λί­δης, 2020). Συν­δι­ευ­θύ­νει μὲ τὸν Γιά­ννη Πα­τί­λη τὴν ἱ­στο­σε­λί­δα γιὰ τὸ μι­κρὸ δι­ή­γη­μα Πλα­νό­διον-Ἱ­στο­ρί­ες Μπον­ζά­ι καὶ ἐ­πι­με­λή­θη­κε μα­ζί του τὶς ἀν­θο­λο­γί­ες μι­κροῦ δι­η­γή­μα­το­ς Ἱ­στο­ρί­ες Μπον­ζά­ι ’14, Ἱ­στο­ρί­ες Μπον­ζά­ι ’15 καὶ Ἱ­στο­ρί­ες Μπον­ζά­ι ’16 (Γα­βρι­η­λί­δης). Ποι­ή­μα­τα, δι­η­γή­μα­τα καὶ ἄρ­θρα της ἔ­χουν δη­μο­σι­ευ­θεῖ σὲ λο­γο­τε­χνι­κὰ πε­ρι­ο­δι­κὰ καὶ στὸν ἡ­με­ρή­σιο τύ­πο καὶ ἔ­χουν με­τα­φρα­στεῖ στὰ ἀγ­γλι­κά, γαλ­λι­κά, ι­τα­λι­κά, ρω­σι­κά, ἱ­σπα­νι­κά, βουλ­γα­ρι­κά, φιλανδικά, τουρ­κι­κὰ καὶ σέρ­βι­κα. Στά Ἰ­σπα­νι­κὰ κυ­κλο­φο­ρεῖ ἡ ἀν­θο­λο­γί­α ποι­η­μά­των της μέ τὸν τί­τλο A­ce­pti­o­nes de la Mi­ran­da σὲ με­τά­φρα­ση Jo­­sé Anto­nio Mo­re­no Ju­ra­do (2019, El Arbol de la Luz, Sevilla). Εἶ­ναι μέ­λος τοῦ Εἰ­κα­στι­κοῦ Ἐ­πι­με­λη­τη­ρί­ου Ἑλ­λά­δας, τῆς Ἑ­ται­ρεί­ας Συγ­γρα­φέ­ων καὶ τοῦ Κύ­κλου Ποι­η­τῶν. Δι­α­τη­ρεῖ τὴν ἱ­στο­σε­λί­δα:

www.ironikopoulou.gr

Εἰ­κό­νες: Φω­το­γρα­φί­ες κει­μέ­νου: Στὴν ἔ­ναρ­ξη: Μὲ τὸν Πε­ρι­κλῆ στὴν Αἰ­γεί­ρα Αἰ­γι­α­λεί­ας, στὴν βρα­διὰ τὴν ἀ­φι­ε­ρω­μέ­νη στὸν κοινὸ μας φί­λο τουμ­πί­στα Γιά­ννη Ζου­γα­νέ­λη, στὶς 30 Σε­πτεμ­βρί­ου 2005. Στὸν ἐ­πί­λο­γο: Μὲ τὸν Πε­ρι­κλῆ μπρο­στὰ ἀ­πὸ τὸν πί­να­κά μου, τὸν ἀ­φι­ε­ρω­μέ­νο στὸν ἄλ­λο με­γά­λο ἀ­γω­νι­στῆ/ἀ­κτι­βι­στῆ τῆς ἀ­ρι­στε­ρᾶς Μα­νώ­λη Γλέ­ζο, στὴν ἔκ­θε­ση «Ἱ­στο­ρί­ες Ἀν­τί­στα­σης» τοῦ Εἰ­κα­στι­κοῦ Ἐ­πι­με­λη­τη­ρί­ου Ἑλ­λά­δας στὴν Δη­μο­τι­κὴ Πι­να­κο­θή­κη τῆς Ἀ­θή­νας, στὶς 24 Ὀ­κτω­βρί­ου 2014.

https://bonsaistoriesflashfiction.wordpress.com/

2 Θεραπευτικοί Τρόποι Να Φάτε ΣΚΟΡΔΟ - Μην Κάνετε Αυτό Το Λάθος!

2 Θεραπευτικοί Τρόποι Να Φάτε ΣΚΟΡΔΟ - Μην Κάνετε Αυτό Το Λάθος!

Ανακαλύψτε τους δύο θεραπευτικούς τρόπους να φάτε σκόρδο, χωρίς να κάνετε ένα πολύ σημαντικό και συνηθισμένο λάθος, που κάνουν οι περισσότεροι άνθρωποι. Πολλά άτομα αποφεύγουν να τρώνε σκόρδο ή κάνουν ένα πολύ σημαντικό και συνηθισμένο λάθος, το προτιμούν δηλαδή μαγειρεμένο, ώστε να αποφύγουν τη δυσάρεστη οσμή του. Αν όμως θέλετε να επωφεληθείτε από το θεραπευτικό σκόρδο και τις εκπληκτικές ιδιότητες του, θα πρέπει να το φάτε ωμό και μάλιστα με δύο διαφορετικούς τρόπους, ανάλογα με τα συγκεκριμένα θεραπευτικά αποτελέσματα που χρειάζεστε. Το σκόρδο είναι ένα εξαιρετικό τρόφιμο που βοηθά σημαντικά στη μείωση της πίεσης και του διαβήτη, βελτιώνει τη λειτουργία της καρδιάς, του εγκεφάλου, αλλά και των υπόλοιπων οργάνων του σώματος και προσφέρει στο σώμα και τον οργανισμό μας τη μέγιστη ενέργεια και ζωντάνια. Στο σημερινό βίντεο θα ανακαλύψετε ποιο βασικό λάθος κάνετε όταν τρώτε σκόρδο για να βελτιώσετε προβλήματα υγείας, ποιοι είναι οι δύο τρόποι να το προτιμήσετε αν θέλετε να πάρετε τις διαφορετικές του θεραπευτικές ιδιότητες και πως μπορείτε να φάτε σκόρδο αποφεύγοντας την έντονη μυρωδιά του.

Rogmes

Rogmes

9 Οφέλη Που Δε Γνωρίζετε Για Το Μηλόξυδο

9 Οφέλη Που Δε Γνωρίζετε Για Το Μηλόξυδο

Ανακαλύψτε τα 9 οφέλη που δε γνωρίζετε για το μηλόξυδο που θεωρείται το πιο οικονομικό φυσικό φάρμακο, που μπορεί να προλάβει ή να βελτιώσει διάφορες καταστάσεις υγείας. Το μηλόξυδο είναι γνωστό από την αρχαιότητα ως φυσικό φάρμακο με αναρίθμητες χρήσεις και είναι ένα απόλυτα φυσικό προϊόν. Με την τακτική κατανάλωση του, θα διαπιστώσετε τα πολλαπλά οφέλη του στην υγεία, το σώμα και την επιδερμίδα σας. Σας έχω αναφέρει τα πιο δημοφιλή οφέλη του μηλόξυδου σε άλλα βίντεο, που αφορούν από την ενίσχυση της ενέργειας μέχρι και τη μείωση του λίπους στην κοιλιά και το σώμα μας. Σε αυτό το βίντεο όμως, θέλω να σας αναφέρω για μερικά από τα λιγότερο γνωστά οφέλη του. Ανακαλύψτε λοιπόν τα 9 οφέλη που ίσως δε γνωρίζετε για το μηλόξυδο και γιατί θα πρέπει να το προσθέσετε στην καθημερινή σας διατροφή για καλύτερη υγεία και πρόληψη ασθενειών.

Rogmes

Διαφορετικοί τύποι απιστίας

 Διαφορετικοί τύποι απιστίας

Μιλάμε αρκετά συχνά για την απιστία καθώς είναι ένα από τα θέματα που απασχολούν τις σχέσεις και πονούν. Ένα θέμα με πολλές διαστάσεις όπου είναι λογικό για τον απατημένο να θέλει να μάθει το «γιατί». Γιατί ο σύντροφος επέλεξε ένα άλλο άτομο, τι ήταν αυτό που αναζήτησε, ακόμα κι αν γνωρίζει ότι δεν πρόκειται να φέρει ανακούφιση. Οι λόγοι πολλοί και διάφοροι, όπως και τα είδη της απιστίας. Ποιοι είναι οι διαφορετικοί τύποι απιστίας;

Τι είναι η απιστία;

Η απιστία, ή η απάτη, είναι η πράξη της απιστίας σε έναν σύζυγο ή άλλο σύντροφο. Συνήθως σημαίνει εμπλοκή σε σεξουαλικές ή ρομαντικές σχέσεις με ένα άτομο διαφορετικό από το σημαντικό άλλο άτομο, παραβίαση μιας δέσμευσης ή υπόσχεσης στην πράξη.

Διαφορετικοί τύποι απιστίας

Image by Freepik

Κάθε περίπτωση απιστίας είναι διαφορετική και ικανοποιεί διαφορετική ανάγκη. Αν και το να γνωρίζει κάποιος γιατί ο σύντροφος απάτησε, πιθανότατα δεν θα μειώσει τον ψυχικό πόνο. Αρκετές φορές βλέπουμε μία τάση εκλογίκευσης της συγκεκριμένης συμπεριφοράς για να υπάρξει επίσης μία ανακούφιση. Το πως θα αντιμετωπίσει ο καθένας την απιστία ασφαλώς έχει να κάνει και με πολλούς άλλους παράγοντες που μπορεί να δούμε κάποια άλλη στιγμή.

Ευκαιριακή απιστία

Η ευκαιριακή απιστία συμβαίνει όταν κάποιος είναι ερωτευμένος και δεμένος με τον σύντροφό του, αλλά υποκύπτει στη σεξουαλική του επιθυμία για κάποιον άλλο. Συνήθως, αυτός ο τύπος εξαπάτησης καθοδηγείται από περιστάσεις ή ευκαιρίες, συμπεριφορές ανάληψης κινδύνου, χρήση αλκοόλ ή ναρκωτικών. Μετά το γεγονός, όσο πιο ερωτευμένος είναι ο άπιστος με το σύντροφό του, τόσο περισσότερες ενοχές θα βιώσει ως αποτέλεσμα της σεξουαλικής του επαφής με έναν άλλον άνθρωπο. Ωστόσο, τα αισθήματα ενοχής τείνουν να εξασθενούν καθώς υποχωρεί ο φόβος της αποκάλυψης.

Υποχρεωτική Απιστία

Αυτό το είδος απιστίας συμβαίνει όταν κυριαρχεί ο φόβος της απόρριψης σε περίπτωση που κάποιος δεν ενδώσει στις σεξουαλικές προκλήσεις και προσδοκίες ενός άλλου ατόμου. Έτσι, παρόλο που μπορεί να υπάρχει σεξουαλική επιθυμία και αγάπη προς τον σύντροφο, και πάλι καταλήγει στην απιστία επειδή έχει έντονη την ανάγκη αποδοχής. Επιπλέον, η ανάγκη αυτή είναι πιθανό να κάνει τον «άπιστο» να ενεργήσει με τρόπους που έρχονται σε αντίθεση με τα συναισθήματά του. Πιο απλά, κάποιοι απατούν, όχι επειδή θέλουν να απατήσουν, αλλά επειδή χρειάζονται την αποδοχή και την προσοχή των άλλων.

Ρομαντική απιστία

Μερικές φορές (αλλά όχι πάντα) ένα έλλειμμα σε μια υπάρχουσα σχέση οδηγεί τους ανθρώπους σε εξωδυαδικές σχέσεις. Η ρομαντική απιστία συμβαίνει όταν το άτομο έχει μικρή συναισθηματική πρόσδεση με τον σύντροφό του. Μπορεί για παράδειγμα οι δύο σύντροφοι να είναι αφοσιωμένοι στον γάμο τους και να τον κάνουν να λειτουργήσει, λαχταρούν όμως μια οικεία, στοργική σχέση με κάποιον άλλο, ώστε να γεμίσουν το κενό που ήδη υπάρχει μεταξύ τους. Βέβαια, η δέσμευση απέναντι στον γάμο συνήθως εμποδίζει την εγκατάλειψη και το χωρισμό. Αυτός είναι και ο λόγος που και εκείνος που απατά αλλά και το τρίτο άτομο βιώνουν τον ψυχικό πόνο, εφόσον δεν μπορούν να είναι μαζί. Από την άλλη το άτομο που απατά, νιώθει εγκλωβισμένο σε έναν γάμο ή σχέση που δεν του δίνει αυτά που επιθυμεί αλλά νιώθει πως δεν μπορεί να φύγει- κυρίως όταν υπάρχουν και κοινές οικονομικές υποχρεώσεις ή παιδιά. Μάλιστα, τα συζυγικά προβλήματα πρέπει να είναι αρκετά σοβαρά προτού ο σύντροφος εγκαταλείψει το γάμο για άλλο άτομο.

Συγκρουόμενη ρομαντική απιστία

Αυτό το είδος απιστίας συμβαίνει όταν οι άνθρωποι βιώνουν όχι μόνο σεξουαλική επιθυμία αλλά και αγάπη για περισσότερα από ένα άτομα τη φορά. Παρά τις ιδεαλιστικές μας αντιλήψεις ότι έχουμε μόνο μία αληθινή αγάπη, είναι δυνατό να βιώσουμε έντονη ρομαντική αγάπη και για άλλα άτομα ταυτόχρονα. Ενώ τέτοιες καταστάσεις είναι συναισθηματικά πιθανές, είναι πολύ περίπλοκες και τείνουν να δημιουργούν πολύ άγχος και στρες. Σε αυτή την περίπτωση, οι άπιστοι σύντροφοι, στην προσπάθειά τους να μην βλάψουν κανέναν, συχνά καταλήγουν να πληγώνουν τους πάντες.

Αναμνηστική Απιστία

Αυτό το είδος απιστίας συμβαίνει όταν ένα άτομο είναι σε μια αφοσιωμένη σχέση αλλά δεν έχει συναισθήματα για το σύντροφό του. Δεν υπάρχει σεξουαλική επιθυμία, αγάπη ή πρόσδεση, παρά μόνο μια αίσθηση υποχρέωσης που κρατά το ζευγάρι ενωμένο. Η έλλειψη αγάπης και η έλλειψη δέσμευσης συνδέονται με συναισθήματα δυσαρέσκειας στη σχέση. Συνήθως αυτοί οι άνθρωποι δικαιολογούν την απιστία λέγοντας στον εαυτό τους ότι έχουν το δικαίωμα να αναζητήσουν αυτό που δεν παίρνουν στην παρούσα σχέση τους. Οι ανεκπλήρωτες σεξουαλικές επιθυμίες μπορούν εύκολα να μπουν στο παιχνίδι. Πιο απλά, πρόκειται για άτομα που δεν λαμβάνουν σεξουαλική ικανοποίηση είτε από τη συχνότητα των σεξουαλικών επαφών, από το τρόπο που κάνουν σεξ ή ακόμη και από την αναζήτηση συγκεκριμένων σεξουαλικών συμπεριφορών που ζητούν, προσπαθώντας να αναπληρώσουν όλα τα παραπάνω μέσω της απιστίας.

Απιστία, και μετά;

Ο τρόπος που θα αντιδράσει ο καθένας στην απιστία και το τι θα κάνει είναι μία καθαρά υποκειμενική υπόθεση. Είναι γεγονός ότι οι γάμοι και οι σχέσεις μπορούν να επιβιώσουν από την απιστία, αλλά το αν θα επιβιώσει η δική σας σχέση ή γάμος θα εξαρτηθεί από το είδος της απιστίας και πόση δουλειά είστε διατεθειμένοι να καταβάλετε και οι δύο. Συνηθίζουμε να λέμε ότι για να μπει ένα τρίτο πρόσωπο στη σχέση, χρειάζεται κάπου οι δύο να έχουν αφήσει την πόρτα ανοιχτή, στις περισσότερες φορές τουλάχιστον. Όπως επίσης, ότι αυτός που απίστησε, δεν μπορεί να απιστήσει και πάλι…

Υπάρχουν λοιπόν πράγματι διαφορετικοί τύποι απιστίας, όπως και αρκετοί λόγοι για να απιστήσει ο καθένας. Τι μας δίνει όμως αυτή η γνώση; Ας στραφεί ο καθένας για λίγο μέσα του, ας κάνει την σχετική ενδοσκόπηση ώστε να δει το δικό του μερίδιο ευθύνης, είτε βρίσκεται στην πλευρά εκείνου που διαπράττει την απιστία, είτε στην πλευρά του απατημένο…

Μαρίνα Μόσχα

Πρώτη δημοσίευση: TLife

https://marinamoscha.life/

Από τη Γη στη Σελήνη (ΔΕΙΤΕ ΤΟ, ΑΞΙΖΕΙ !!!)

Από τη Γη στη Σελήνη!  (ΔΕΙΤΕ ΤΟ, ΑΞΙΖΕΙ !!!)

Μία ταινία κινουμένων σχεδίων του Άγγελου Σπάρταλη, βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του Ιούλιου Βερν. Η ΙΣΤΟΡΙΑ Στην Αμερική του 1869, 100 χρόνια δηλαδή πριν την προσσελήνωση του Apollo 11, oι πολεμοχαρείς κλαίνε τη μοίρα τους γιατί ο πόλεμος έχει τελειώσει και έχουν πέσει όλοι τους σε απραξία. Αναπολούν το ένδοξο παρελθόν και νιώθουν άβολα με τα πένθιμα ρούχα που παλιώνουν αχρησιμοποίητα στις ντουλάπες και το μπαμπάκι που ξαναφυτρώνει στα χωράφια, όπως χαρακτηριστικά γράφει ο Βερν! Τότε ακριβώς έρχεται ο πρόεδρος του Τηλεβολικού Συλλόγου, ο σοφός Ίμπεϋ Μπαρμπικάν να δώσει τη λύση ανακοινώνοντας ένα σχέδιο για τη ρήψη μίας οβίδας από τη Γη στη Σελήνη, πράξη που θα αποτελέσει και την πρώτη ουσιαστική επικοινωνία τού ανθρώπου με τον δορυφόρο της Γης και θα δοξάσει και τις 36 Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής στα πέρατα του πλανήτη. Ένας άσπονδος εχθρός του προέδρου αλλά και ένας παράξενος Γάλλος που θα απαιτήσει και τελικά θα πετύχει να μπει μέσα στην οβίδα για να πάει στη Σελήνη, είναι μόνο λίγα από τα στοιχεία που κάνουν τη συνέχεια συγκινητική και ταυτόχρονα σπαρταριστική. ΒΑΣΙΚΟΙ ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ Σενάριο, σκηνοθεσία, animation: Άγγελος Σπάρταλης Μουσική: Ζηνοβία Αρβανιτίδη Τραγούδι: Διονύσης Σαββόπουλος, Ψαραντώνης Φωνές: Μάνος Βακούσης, Αλέξανδρος Λογοθέτης, Στράτος Τζώρτζογλου, Δημήτρης Σταρόβας Σχεδιασμός ήχου: Λουκάς Μεσσηνέζης Ηχοληψία: Κώστας Τυμπακιανάκης Μοντάζ: Γιώργος Πατεράκης Παραγωγοί: Άγγελος Σπάρταλης & Αγγελική Σβορώνου Συμπαραγωγός: Πάρις Καραγιώργος, Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου Παραγωγή: Wish You Luck films (c)2013 ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ "ΑΠΟ ΤΗ ΓΗ ΣΤΗ ΣΕΛΗΝΗ"

H πρώτη Ελληνική 2D κινηματογραφική ταινία κινουμένων σχεδίων μεγάλου μήκους ξεκίνησε να σχεδιάζεται το καλοκαίρι του 2008 και ολοκληρώθηκε τον Μάρτιο του 2013. Έχει διάρκεια 87 λεπτά. Βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του Ιούλιου Βερν (Jules Verne, "De la Terre à la Lune", 1865) και εστιάζει κυρίως στην χιουμοριστική αλλά και καυστική κριτική που κάνει ο Βερν στους πολεμοχαρείς όλου του κόσμου χωρίς να ξεχνά να εξάρει παράλληλα και την απαράμιλλη γενναιότητα τους. Είναι μία «χειροποίητη» ταινία που κλείνει το μάτι στην υψηλή αισθητική και στο χοντρό γέλιο. Η ταινία είναι κατασκευασμένη με την τεχνική του κολάζ. Τα πρόσωπα και τα σώματα των ηρώων αποτελούνται από τμήματα διαφορετικών ανθρώπων, αλλά και μηχανικών εξαρτημάτων αφού οι πρωταγωνιστές της ταινίας -όλοι τους γενναίοι στρατιώτες του Πυροβολικού των Η.Π.Α.- σπάνια είναι αρτιμελείς. Το ίδιο συμβαίνει και με τα σπίτια, τα αντικείμενα και τα ζώα, που αποτελούνται κι εκείνα από διάφορα συρραμμένα τμήματα. Το κολάζ εισχωρεί και στο σενάριο της ταινίας. Έτσι, ο θεατής βρίσκεται πολύ συχνά μπροστά σε αναχρονισμούς, γίνεται για παράδειγμα μία αναφορά στους Beatles ή εμφανίζεται ένα μπολσεβίκικο καπέλο ή γίνεται χρήση ενός ηλεκτρονικού εξαρτήματος υψηλής τεχνολογίας και όλα αυτά συμβαίνουν το 1869, πράγμα που εκπλήσσει και τους ίδιους τους πρωταγωνιστές της ταινίας!

Angelos Spartalis