Στην γραμμή του ορίζοντα είμαι στραβά δεν ξέρω εάν ακατάστατα ή λοξά.
Λουάνα Βάκι (Luana Vacchi)
Είναι η νύχτα μετά τη σύγκρουση
Insomnia #3
Νύχτα μετά από τόσες
δίχως τρομακτικά όνειρα ή
δίχως τόσο αληθινούς εφιάλτες
ώστε τη σιδερένια γεύση του αίματος στα δόντια να αισθάνομαι.
Είναι η νύχτα έπειτα από την μετωπική σύγκρουση
του κεφαλιού μου ανάμεσα στα σύννεφα με την πραγματικότητα,
με την ύλη που εκρήγνυται και καταστρέφει.
Στο σώμα αρκεί – ευτυχώς – ένα τσιρότο.
Αγκιστρώνομαι
στην ακεραιότητα των άλλων για να αντιμετωπίσω το υπόλοιπο.
Το υπόλοιπον είναι απτό
υπερβολικά απτό.
Μία σαν κι εμένα είναι καλά πίσω από τις σελίδες των βιβλίων
[με τις τσακισμένες γωνίες.
Μία όπως εγώ κρύβεται πίσω από ένα άλλο τσιγάρο.
Ζω σε δύο σπίτια – και τα δυο μισοτελειωμένα, ενωμένα από τους ανέμους,
Λίβα και Σιρόκο.
Υιοθετώ σερενάτες, γάτες άλλων, βάζα με σπασμένα χείλη.
Είναι η νύχτα μετά τη σύγκρουση
του κεφαλιού μου με την ουσιαστική ανατροπή των πραγμάτων.
Κατά το χτύπημα -στη στιγμή- δάγκωσα το κάτω χείλος
αναγνώρισα εκείνη τη μεταλλική γεύση των νυχτών του Φιούζελι1.
Δεν υπάρχει πια χώρος για την συντρόφισσα κατάθλιψη,
ανυπόμονη και δόλια.
Μπορώ να κοιμηθώ ακόμα λίγο με κατεβασμένες τις περσίδες;
Μπορώ να ξεχάσω αυτό το χάραμα;
Μπορώ να ανέβω πάνω στο καρουζέλ και να διαλέξω το πιο ψηλό άλογο
απ’ όλα;
ΣτΜ.1: Φιούζελι (Γιόχαν Χάινριχ Φίσλι), ζωγράφος, χαράκτης και κριτικός λογοτεχνίας, γνωστός για την απόδοση ερωτικών θεμάτων και της σεξουαλικότητας στη ζωγραφική τέχνη.
Λουάνα Βάκι (Luana Vacchi). Διαμένει μεταξύ Ραβένας και Βενετίας. Φιλόλογος ιταλικής γλώσσας και λογοτεχνίας σε λύκειο. Σπουδάζει για να γίνει δασκάλα yoga. Ακτιβίστρια και φεμινίστρια. Ταξιδεύει, διαβάζει, γράφει. Ώριμη η άφιξή της στην ποίηση αλλά δεν πρόκειται να σταματήσει. Η «χορεύτρια ληστής» (La brigante ballerina) Εκδόσεις L’ erudita, Ρώμη 2022 είναι ένα μακρόχρονο, σε συγγραφή, πρωτόλειο.
Sogni
Notti brevi popolate di sogni
al risveglio hai attraversato la linea d’ombra,
tenuto Anna per mano
scalato l’Himalaya,
amato a dismisura, nuotato con Nemo,
riparato i viventi,
tenuto los muertos per mano,
ballato con Iside,
percorso a ritroso la via per l’Oxiana
salvato Didone.
È la notte dopo lo scontro
Insomnia #3
Notte dopo tante
senza sogni inquietanti o
senza incubi così veri
da sentire il sapore ferroso del sangue tra i denti.
È la notte dopo lo scontro frontale
della mia testa fra le nuvole con la realtà,
con la materia che esplode e fa danni.
Sul fisico basta – per fortuna – un cerotto.
Mi aggrappo
all’incolumità altrui per affrontare il resto.
Il resto è concreto,
troppo concreto.
Una come me sta bene dentro le pagine di libri dalle
[orecchie piegate.
Una come me si nasconde dietro un’altra sigaretta.
Vivo in due case – entrambe mai finite, unite dai venti
Η λέξη Πάσχα – Μικρό ιστορικό – Φωτογραφικό άλμπουμ
Η λέξη Πάσχα δεν είναι ελληνική αλλά αραμαϊκή αφού προέρχεται από την λέξη pasha που προέρχεται από το εβραϊκό pesah που σημαίνειεκείνος που προσπέρασε.
Η λέξη μας παραπέμπει στην Έξοδο, που είναι το δεύτερο βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης, όπου στην δέκατη πληγή του Φαραώ, Άγγελος Κυρίου θανάτωσε τους πρωτότοκους γιους των Αιγυπτίων σπέρνοντας τον τρόμο και τον όλεθρο, αφού πρώτα όμως ενημέρωσε τους Εβραίους να σφάξουν ένα αρνάκι και με το αίμα του να βάψουν την πόρτα του σπιτιού τους ούτως ώστε να τους προσπεράσει και να μην πάθουν τίποτα. Στο εδάφιο από την Έξοδο αναφέρει:
Βάσει αυτού του εδαφίου, όπως αναγράφει και το πιο κάτω εδάφιο της Εξόδου, πήραμε την συνήθεια να βάφουμε με την φλόγα του κεριού σταυρό στις πόρτες.
Επειτα θέλετε λάβει δέσμην υσσώπου και θέλετε εμβάψει αυτήν εις το αίμα, το οποίον θέλει είσθαι εις λεκάνην· και από του αίματος του εν τη λεκάνη θέλετε κτυπήσει το ανώφλιον και τους δύο παραστάτας των θυρών· και ουδείς από σας θέλει εξέλθει εκ της θύρας της οικίας αυτού έως το πρωΐ· διότι ο Κύριος θέλει περάσει διά να πατάξη τους Αιγυπτίους· και όταν ίδη το αίμα επί το ανώφλιον και επί τους δύο παραστάτας, ο Κύριος θέλει παρατρέξει την θύραν, και δεν θέλει αφήσει τον εξολοθρευτήν να εισέλθη εις τας οικίας σας, διά να πατάξη
Από τα πιο πάνω εδάφια, βλέπουμε και τον λόγο που σφάζουμε αρνί, με μια διαφορετική προσέγγιση από τους εβραίους, λόγω της Ανάστασης του Ιησού.
Εκτός από την ονομασία Πάσχα, η γιορτή λέγεται και Λαμπρή αφού είναι η μεγαλύτερη γιορτή του Χριστιανισμού. Παρόμοιους χαρακτηρισμούς έχουν και άλλοι λαοί, για παράδειγμα οι Βούλγαροι που την λένε μεγάλη μέρα.
Η λέξη Πάσχα πέρασε και σε άλλους λαούς έτσι οι Ιταλοί το λένε Pasqua και οι Γάλλοι Pâques, σε αντίθεση με τους Άγγλους που το ονομάζουν Easter. Ο λόγος που η λέξη διαφέρει είναι γιατί πάρθηκε από μια παγανιστική εορτή, μιας γερμανικής θεότητας, που ονομαζόταν Ēostre και συσχετιζόταν με την άνοιξη, την ανατολή του ήλιου (east = ανατολή στα αγγλικά), την αναγέννηση και τη γονιμότητα.
Μιμούνται τους Κινέζους στην Ταϊβάν οι Τούρκοι-Προσομοίωση εναέριου αποκλεισμού από τουρκικό COMAO στην Κύπρο
Τουρκικά οπλισμένα μαχητικά αεροσκάφη F-16 και αεροσκάφος τύπου AWACS Ε-7Τ της Τουρκικής Πολεμικής Αεροπορίας, πέταξαν νότια της Κύπρου εχθές, κάτι που συμβαίνει πλέον όλο και πιο συχνά, προβληματίζοντας τόσο τους Κύπριους όσο και τους Έλληνες Επιτελείς.
“Τα μαχητικά και τα υποστηρικτικά αεροσκάφη της Διοίκησης της τουρκικής Πολεμικής Αεροπορίας μας συνεχίζουν τις εκπαιδευτικές τους πτήσεις. Τα αεροσκάφη μας, που απογειώθηκαν από διάφορες βάσεις ( της Τουρκίας), πραγματοποίησαν “εκπαιδευτικές” πτήσεις στον διεθνή εναέριο χώρο της Μεσογείου, στα νότια της Κύπρου”, αναφέρει το τουρκικό Γενικό Επιτελείο.
Οι Τούρκοι απογείωσαν μαχητικά αεροσκάφη F-16, από διάφορες Πτέρυγες Μάχης και πολεμικά αεροδρόμια της Τουρκίας, και μαζί με ένα αεροσκάφος εγκαίρου προειδοποιήσεως, πιθανόν μέτρησαν χρόνους πάνω και κοντά στην Κύπρο.
Προφανώς και το νησί είναι μέσα στα άμεσα σχέδια τους, ειδικά σε ότι αφορά την ΑΟΖ, και τα σχέδια εξόρυξης της Λευκωσίας, ενώ η ενίσχυση των Κατεχομένων με τουρκικά UAV , και άλλα όπλα αφορά ειλημμένα σχέδια.
Η ελληνοκυπριακή και ελληνική πλευρά, οφείλουν να λάβουν υπόψιν, τις “βόλτες” των Τούρκων, που επιδιώκουν δύο πράγματα με αυτές τις κινήσεις που μοιάζουν με αυτές των Κινέζων στην Ταϊβάν:
Α. Να εκβιάσουν ψυχολογικά την ελληνοκυπριακή ηγεσία σε κάθε προσπάθεια της να εφαρμόσει τα σχέδια της μέσω του προέδρου κ. Χριστοδουλίδη.
Β. Να προετοιμαστεί για σενάρια που αφορούν τουρκικά σχέδια υφαρπαγής μέρους της κυπριακής ΑΟΖ, όπως άλλωστε έχουν δηλώσει και οι Τούρκοι αξιωματούχοι όλο το προηγούμενο διάστημα.
Η κατάσταση στην Κύπρο μετά τις παλαιότερες εξαγγελίες Ερντογάν για την δημιουργία αεροπορικής βάσης για drones στα κατεχόμενα της Κύπρου, παράλληλα με την προετοιμασία κατασκευής ναυτικής βάσης στο κατεχόμενο Τρίκωμο, αλλάζει όλα τα δεδομένα, απαιτώντας πλέον την μεταστάθμευση μαχητικών F-16V στην Αεροπορική Βάση Πάφου.
Η Άγκυρα ενδιαφέρεται πρωτίστως για την περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, θέλοντας να ισχυροποιήσει την παρουσία της έναντι της Ελλάδος, της Αιγύπτου και του Ισραήλ, κινούμενη σε μια λογική μεσαίας υπερδύναμης, θέλοντας να “δίνει αυστηρές εντολές προς ναυτιλλομένους”.
Η Τουρκία αναβαθμίζει επικίνδυνα την παρουσία της για αυτό και απαιτείται :
Η χώρα μας οφείλει να σχεδιάσει την περιοδική αποστολή τετράδας μαχητικών αεροσκαφών στην αεροπορική βάση “Α.Παπανδρέου”, ενώ στην ίδια βάση καλό είναι να μετασταθμεύουν έστω και περιοδικά ελληνικά επιθετικά ελικόπτερα.
Στην ναυτική βάση στην Κύπρο επίσης οφείλουμε σχεδιάσουμε την παρουσία μόνιμα μίας Φρεγάτας και ενός υποβρυχίου για την κάλυψη του νησιού σε έκτακτες ανάγκες.
Παράλληλα όμως με τον διαγωνισμό για την απόκτηση από το ελληνικό πολεμικό ναυτικό υπερσύγχρονων Κορβετών, θα πρέπει να εξετάσουμε την πώληση στην Κύπρο, ΤΠΚ παλαιάς τεχνολογίας που διαθέτουμε, ενώ το ίδιο θα ήταν καλό να κάνουμε και με ένα τουλάχιστον υποβρύχιο παλαιάς τεχνολογίας, τα οποία ( ΤΠΚ-υποβρύχιο) θα αναλάμβανε να εκσυγχρονίσει η Λευκωσία με δικά της έξοδα.
Όλα αυτά αποτελούν σοβαρές ενδείξεις των νεο-Οθωμανικών σχεδίων, τα οποία δεν μπορούν να “ωραιοποιηθούν” πλέον από κανέναν, παρόλες τις “αγάπες” και τις προσπάθειες για ελληνοτουρκική προσέγγιση, αφού πολύ απλά οι Τούρκοι δεν επιθυμούν να έχουν ισότιμες σχέσεις με την Ελλάδα, αλλά σχέση με χώρα “ υποτελή” στα δικά τους συμφέροντα, κάτι που κανένας Έλληνας πολίτης δεν πρόκειται να αποδεχθεί ποτέ.
Ο καφές είναι ένα από τα πιο δημοφιλή ροφήματα στον κόσμο. Χάρη στα υψηλά επίπεδα αντιοξειδωτικών και ευεργετικών θρεπτικών συστατικών, ο καφές φαίνεται πως κάνει καλό και βελτιώνει την υγεία.
Μελέτες έχουν δείξει πως όσοι πίνουν καφέ, κινδυνεύουν λιγότερο από σοβαρές ασθένειες
ΓΙΑ ΝΑ ΑΠΕΝΕΡΓΟΠΟΙΗΣΕΤΕ ΤΟΥΣ ΥΠΟΤΙΤΛΟΥΣ: Κάντε κλικ στη ρόδα ⚙️ που υπάρχει στο κάτω μέρος του βίντεο, επιλέξτε ΥΠΟΤΙΤΛΟΙ και απενεργοποίηση, ή επιλέξτε άλλη γλώσσα
📖 Κεφάλαια - ενότητες
⬇︎⬇︎⬇︎⬇︎⬇︎⬇︎
0:00 intro
0:23 13 οφέλη του καφέ στην υγεία
0:32 νο. 1 δίνει ενέργεια
1:25 νο. 2 πηγή αντιοξειδωτικών
1:45 νο. 3 μακροζωΐα
2:23 νο. 4 μειώνει τον κίνδυνο καρδιακών παθήσεων & εγκεφαλικών επεισοδίων
2:52 νο. 5 μειώνει τον κίνδυνο ορισμένων μορφών καρκίνου
3:57 νο. 6 καταπολεμάει την κατάθλιψη
4:46 Δείτε επίσης
5:47 νο. 7 Για τη νόσο του Πάρκινσον
05:00 νο. 8 προστατεύει το συκώτι
6:49 νο. 9 για Αλτσχάιμερ & Ανοια
7:46 νο. 10 μειώνει τον κίνδυνο εμφάνισης Διαβήτη τύπου 2
8:55 νο. 11 περιέχει βασικά θρεπτικά συστατικά
9:51 νο. 12 βελτιώνει σημαντικά τη σωματική απόδοση
10:27 νο. 13 βοηθάει να κάψετε λίπος
11:15 Συμπέρασμα
Πηγή: Barbadillo42MAG.FR: Η Ευρώπη κατείχε πάντα μια βασική θέση στη σκέψη σας. Πώς θα το ορίζατε;
Alain de Benoist : «Σαν μια ήπειρος, μια καταγωγή, ένα χωνευτήρι πολιτισμών και πολιτισμών, μια σειρά από τοπία που μου ανήκουν και στα οποία ανήκω. Μια σύνθετη ιστορία που, ξεκινώντας από ρίζες που χρονολογούνται τουλάχιστον από την Παλαιολιθική, δεν έπαψε ποτέ να εξελίσσεται και να εμπλουτίζεται με νέα στοιχεία. Μια ήπειρος που δίνει το γεωπολιτικό κέντρο στον κόσμο. Είναι επίσης η γενέτειρα της φιλοσοφίας, που σημαίνει πολλά για μένα».
Μήπως σήμερα δεν είναι ο ζυγός κάτω από τον οποίο λυγίζουν οι λαοί;
«Προκαλεί σύγχυση ανάμεσα στην Ευρώπη και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Όπως εφαρμόστηκε από τους εμπνευστές της και συνεχίστηκε από τους διαδόχους τους, η οικοδόμηση της Ευρώπης έγινε από την αρχή ενάντια στην κοινή λογική. Ξεκίνησε από την οικονομία και το εμπόριο, παρά από την πολιτική και τον πολιτισμό. Η Επιτροπή των Βρυξελλών συγκροτήθηκε από τα πάνω, υπό την κυριαρχία ενός τεχνοκρατικού σώματος πιστού στον συγκεντρωτισμό των Ιακωβίνων και στην αρχή της παντοδυναμίας, αντί να δημιουργείται από τα κάτω, με σεβασμό στην αρχή της επικουρικότητας ή της επαρκούς αρμοδιότητας σε όλα τα επίπεδα, από το πιο τοπικό έως το γενικότερο .
Δημιουργήθηκε έξω από τους λαούς, χωρίς ποτέ να ζητηθεί σοβαρά η γνώμη τους για τον λόγο ύπαρξής της ή τον τρόπο λειτουργίας της. Μετά την πτώση του σοβιετικού συστήματος, αντί να προσπαθήσει να εμβαθύνει και να βελτιώσει τις δομές λήψης πολιτικών αποφάσεων, η ΕΕ επέλεξε μια βιαστική διεύρυνση για να συμπεριλάβει χώρες που επιδίωκαν μόνο να επωφεληθούν από την αμερικανική προστασία, η οποία επιδείνωσε την ανικανότητά της και παρέλυσε τους θεσμούς της. Το πρόβλημα των στόχων της -η Ευρώπη ως δύναμη ή η Ευρώπη ως αγορά- και το πρόβλημα των συνόρων της -γεωπολιτικό- δεν τέθηκαν ποτέ ξεκάθαρα. Η εφαρμογή του ευρώ υπό εντελώς μη ρεαλιστικές συνθήκες επιδείνωσε από την πλευρά της το δημόσιο χρέος, στο πλαίσιο της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης που βιώνουμε σήμερα. Το αποτέλεσμα είναι ότι η «Ευρώπη», που κάποτε εμφανιζόταν ως λύση, τώρα είναι μόνο ένα πρόβλημα μεταξύ άλλων. Χωρίς νά είναι πλέοναυτόνομη δύναμη, η σημερινή Ευρώπη είναι πολιτικά εξαρτημένη, οικονομικά είναι ένα θύμα των χρηματοπιστωτικών αγορών, τίθεται σέ οικονομικό ανταγωνισμό υπό συνθήκες ντάμπινγκ με κακοπληρωμένη εργασία από τρίτες χώρες, κοινωνικά ένα θύμα αφόρητων προγραμμάτων λιτότητας, εν ολίγοις, αποδυναμωμένη από κάθε άποψη . Όχι μόνο η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι η Ευρώπη, αλλά σήμερα λειτουργεί ξεκάθαρα εναντίον των Ευρωπαίων».
Υπήρξε ποτέ η Ευρώπη δημοκρατική; Δεν είναι η κληρονομιά των αριστοκρατικών ελίτ στις φιλελεύθερες αστικές ελίτ;
«Στην ιστορία της Ευρώπης, τα περισσότερα καθεστώτα ήταν μικτά καθεστώτα. Στοιχεία δημοκρατίας ήταν πάντα παρόντα, ακόμα και εκεί που η εξουσία ανήκε στις ολιγαρχίες. Τούτου λεχθέντος, είναι προφανώς απαραίτητο να τηρούμε τις προϋποθέσεις ανάλογα με τον χρόνο και τον τόπο: η ελληνική δημοκρατία δεν είναι η ισλανδική δημοκρατία του Μεσαίωνα. η πόλη-κράτος δεν λειτούργησε με τον ίδιο τρόπο όπως το έθνος-κράτος, το οποίο με τη σειρά του δεν λειτουργούσε με τον ίδιο τρόπο όπως η Αυτοκρατορία. Όσο για την αντικατάσταση των αριστοκρατικών ελίτ από αστικές ελίτ, ξεκίνησε πολύ νωρίς υπό το αρχαίο καθεστώς, ειδικά στη Γαλλία.
Δεν αντιλαμβανόμαστε, χάρη στην τρέχουσα κρίση, ότι είναι πάντα η ίδια διαχωριστική γραμμή, οι ρωμαϊκοί «λάιμς», που χωρίζει την Ευρώπη σε δύο κόσμους (ρωμαικός/βάρβαρος, μεταρρυθμιστικός/αντιμεταρρυθμιστικός κ.λπ.);
Υπάρχει προφανώς ένα χάσμα Βορρά-Νότου, που έχει λάβει διάφορες πολιτικές ή θρησκευτικές μορφές σε όλη την ιστορία. Όλα όμως δεν μπορούν να περιοριστούν στη σύγκριση μεταξύ του λατινικού κόσμου και του κελτο-γερμανικού κόσμου. Η Ελλάδα, για να αναφέρουμε μόνο ένα, ανήκει τόσο στην Ορθόδοξη «Ανατολική» Ευρώπη όσο και στον μεσογειακό κόσμο». Τι σημαίνει για εσάς το γεγονός ότι η Ευρώπη θα μπορούσε να εκραγεί μέσω της Ελλάδας;
«Είναι προφανώς ένα σύμβολο. Κατά μία έννοια, θα μπορούσε να πει κανείς ότι η Ευρώπη γεννήθηκε στην Ελλάδα και εκεί πεθαίνει. Εγώ ο ίδιος έχω γράψει συχνά ότι πεθαίνεις από αυτό που σε γέννησε.Αλλά και πάλι, η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι Ευρώπη. Το πρώτο πρέπει να εξαφανιστεί, με τη σημερινή του θεσμική μορφή, για να επιτρέψει στο δεύτερο να επανεμφανιστεί. Η ελληνική κρίση μπορεί επίσης να είναι μια αφετηρία, μια ευκαιρία για μια νέα αρχή».
Τη δεκαετία του 1980εκδόσατε ένα βιβλίο με τίτλο «Ευρώπη, Τρίτος Κόσμος, ίδιος πόλεμος». Είχε υπότιτλο «Αποαποικιοποίηση μέχρι τέλους». Μπορείτε να μας θυμίσετε τη διατριβή που υπερασπίζεστε;
«Πρόκειται για ένα βιβλίο που εκδόθηκε κατά την εποχή του Ψυχρού Πολέμου, όταν ο Nomos of the Earth ταυτίστηκε με το δίπολο ΗΠΑ-ΕΣΣΔ. Η γενική ιδέα που ανέπτυξα εκεί ήταν ότι η φυσική αποστολή της Ευρώπης δεν ήταν να ταυτιστεί ή να ευθυγραμμιστεί με μια από τις δύο μεγάλες δυνάμεις, αλλά να αναζητήσει έναν τρίτο τρόπο σε συνεργασία με χώρες που εκείνη την εποχή δεν είχαν ακόμη χαρακτηριστεί ως «αναδυόμενες». Το χρέος του Τρίτου Κόσμου, αποτέλεσμα της ιδεολογίας της «ανάπτυξης», θεμελιωμένο επίσης στον δυτικό εθνομηδενισμό, την ιδεολογία της προόδου και την εφαρμογή της αρχής Ricardo (η λεγόμενη θεωρία των συγκριτικών πλεονεκτημάτων, που ωθεί μια χώρα να εξειδικεύεται εξωφρενικά και να προνομιάζει τις εξαγωγές της εις βάρος των καλλιεργειών τροφίμων και της εγχώριας αγοράς της),αποτέλεσαν αντικείμενο ανάλυσης που θα μπορούσε να εφαρμοστεί και σήμερα σε πολλές δυτικές χώρες».
Μπορούμε να πολεμήσουμε την παγκοσμιοποίηση;
«Η παγκοσμιοποίηση είναι γεγονός, αλλά μπορεί να αναλυθεί και να κατανοηθεί μόνο λαμβάνοντας υπόψη τον κατεξοχήν διαλεκτικό της χαρακτήρα. Η παγκοσμιοποίηση ενώνει και διχάζει ταυτόχρονα.Σπρώχνει προς την πλανητική ομογενοποίηση αλλά, στην πραγματικότητα, προκαλεί νέους κατακερματισμούς σε αντάλλαγμα. Από την άλλη, η παγκοσμιοποίηση δεν σημαίνει πολλά μέχρι να προσδιορίσουμε το σημερινό της περιεχόμενο και άλλα πιθανά περιεχόμενα. Σήμερα η παγκοσμιοποίηση είναι πάνω από όλα τεχνολογική και οικονομική. Από αυτή την άποψη, το σύνθημα: «Παγκοσμιοποίησε ή θα σού κοστίσει ακριβά!» είναι απλώς ένα τρομοκρατικό σύνθημα.Το όλο ερώτημα είναι εάν η παγκοσμιοποίηση θα οδηγήσει σε έναν μονοπολικό κόσμο, αναπόφευκτα ελεγχόμενο από την κυρίαρχη δύναμη που είναι ακόμα και σήμερα οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής ή σε έναν πολυπολικό κόσμο, όπου μεγάλες ομάδες εξουσίας και πολιτισμών θα είναι σε θέση να διαδραματίσουν κανονιστικό ρόλο στη συνεχιζόμενη διαδικασία παγκοσμιοποίησης. Είναι προφανώς προς έναν πολυπολικό κόσμο (ένα pluriversum, όχι ένα universum) που εύχομαι. Αυτή η εναλλακτική προϋποθέτει την έλευση ενός νέου Nomos της Γης. Δημιουργεί επίσης ένα πολύ πιο σημαντικό χάσμα απόψεων από το απαρχαιωμένο χάσμα δεξιά-αριστερά».
Τι σημαίνει για εσάς η λέξη «καθολικότητα»; Είναι εναλλακτική η ειδωλολατρία;
«Ορίζω την οικουμενικότητα ως διαφθορά του καθολικού. Γνωρίζω αυτή την όμορφη φόρμουλα από τον Πορτογάλο συγγραφέα Μιγκέλ Τόργκα: «Το καθολικό είναι το τοπικό μείον τους τοίχους». Η μοναδικότητα είναι ένας τρόπος μεσολάβησης προς το καθολικό. Ο καθολικισμός συνίσταται στο να αποφασίζει εκ των προτέρων τη φύση οποιασδήποτε συγκεκριμένης πραγματικότητας, ενώ το καθολικό ξεκινά από αυτή την πραγματικότητα για να ανθίσει και να αποκτήσει μια γενικότερη εμβέλεια. Με το να γίνουν βαθιά Ισπανοί, Γερμανοί ή Άγγλοι, ο Θερβάντες, ο Γκαίτε ή ο Σαίξπηρ αποκτούν μια παγκόσμια διάσταση. Το καθολικό, για να το πούμε αλλιώς, δεν επιτυγχάνεται με την άρνηση ή την εξαφάνιση ιδιαιτεροτήτων, αλλά με την εμβάθυνσή τους. Ο οικουμενισμός αρνείται την ετερότητα, αγνοεί τον Άλλο ως Άλλο. Πιστεύει ότι οι άνθρωπο είναι ίδιοι ανά πάσα στιγμή και σε όλα τα μέρη, και ότι αυτό που ισχύει για κάποιους ισχύει απαραίτητα και για άλλους. Αυτή η πεποίθηση υπήρξε το θεμέλιο του δυτικού ιμπεριαλισμού και βρίσκεται επίσης ως το θεμέλιο του ρατσισμού. Ο παγανισμός είναι σίγουρα εναλλακτική, από πνευματική και πνευματική άποψη, αφού διακρίνεται εξ ορισμού από το Μοναδικό. Το να πει κανείς ότι υπάρχουν πολλοί θεοί οδηγεί στην μή απόρριψη κανενός. Ο «πολυθεϊσμός των αξιών» (Μαξ Βέμπερ) είναι μια αρχή ανεκτικότητας, καθώς και ένας τρόπος σεβασμού αυτού που κάνει τον κόσμο πλούσιο, δηλαδή τη διαφορετικότητά του».
Φαίνεται ότι μένει μόνο η αντιπροσώπευση της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. Οι εκπρόσωποι είναι μερικές φορές ανοιχτά καχύποπτοι για τη λαϊκή ψηφοφορία. Πώς μπορεί ο λαός να ανακτήσει την εξουσία;
«Ο Carl Schmitt είπε ότι όσο πιο αντιπροσωπευτική είναι μια δημοκρατία, τόσο λιγότερο δημοκρατική είναι. Αυτή ήταν και η άποψη του Rousseau: όταν οι άνθρωποι αναθέτουν στους αντιπροσώπους το καθήκον να μιλούν για λογαριασμό τους, δεν μπορούν πλέον να είναι παρόντες στον εαυτό τους. Αυτό που στηρίζει τη νομιμότητα της δημοκρατίας, δηλαδή τη λαϊκή κυριαρχία, συνεπάγεται τη δυνατότητα που δίνεται σε όλους τους πολίτες να συμμετέχουν στις δημόσιες υποθέσεις, δηλαδή να αποφασίζουν οι ίδιοι όσο το δυνατόν περισσότερο αυτό που τους αφορά. Επομένως, η αληθινή δημοκρατία είναι πάνω από όλα μια συμμετοχική δημοκρατία. Η τρέχουσα κρίση εκπροσώπησης πηγάζει από το γεγονός ότι οι πολίτες διαρκώς βρίσκουν ότι δεν εκπροσωπούνται πλέον. Από την πλευρά της, η νέα άρχουσα τάξη φοβάται ότι οι λαϊκές τάξεις δεν θέλουν να πάνε στην αποφασισμένη κατεύθυνση. Στο τέλος, η κυρίαρχη ιδεολογία θέτει όρους στη λαϊκή κυριαρχία: μια απόφαση που λαμβάνεται δημοκρατικά δεν γίνεται πλέον αποδεκτή σήμερα, εκτός εάν δέν έρχεται σε αντίθεση με την ιδεολογία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Έτσι, διευρύνθηκε ένα χάσμα μεταξύ του λαού και των ελίτ. «Ανάκτηση εξουσίας» σημαίνει πάνω από όλα κατανόηση ότι, στον δημόσιο χώρο, το άτομο δεν πρέπει να επιβεβαιώνεται ως καταναλωτής, αλλά ως πολίτης. Αυτό σημαίνει επομένως προσπάθεια δημιουργίας, και πρώτα σε τοπικό επίπεδο, μιας δημοκρατίας βάσης αρκετά ισχυρής ώστε να αντιστέκεται στις εντολές που έρχονται από τα πάνω».
Παρατηρούμε σχεδόν εξεγερτικές σκηνές στην Ελλάδα. Είναι η βία λύση για τους ανθρώπους;
«Σχεδόν εξεγερτικές σκηνές; Δεν είμαστε ακόμα εκεί, δυστυχώς ίσως. Προς το παρόν, αυτό που βλέπουμε περισσότερο στην Ελλάδα είναι η μιζέρια, η απόγνωση και ένας καλός αριθμός αυτοκτονιών. Η βία είναι η λύση όταν δεν υπάρχει άλλη. Λέγεται συχνά ότι το σύγχρονο κράτος έχει το μονοπώλιο της νόμιμης βίας, αλλά στην πραγματικότητα έχει το μονοπώλιο μόνο στη νομική βία. Ωστόσο, η νομιμότητα και η νομικότητα δεν συμβαδίζουν απαραίτητα, χωρίς τα οποία δεν θα μπορούσε να πει κανείς ότι ένας νόμος είναι άδικος».
Δεν είναι η απαξίωση της βίας ως τρόπος έκφρασης μία από τις αιτίες της απώλειας της εξουσίας του λαού; Δεν θα έπρεπε οι ηγέτες να φοβούνται λίγο ότι οι άνθρωποι θα έχουν υπόψη τους τα συμφέροντά τους;
«Κάθε κοινωνία συνεπάγεται μια ελάχιστη αρμονία μεταξύ των πολιτών. Επομένως, εάν μερικές φορές η βία είναι νόμιμη, δεν μπορεί να συνιστά μόνιμο «τρόπο αυτοέκφρασης». Οι ηγέτες, από την άλλη, σίγουρα δεν χρειάζεται να είναι προστατευμένοι από την οργή των ανθρώπων, αλλά υπάρχουν θεσμοί που τους αναγκάζουν περισσότερο από άλλους να λάβουν υπόψη τις πιθανές αντιδράσεις τους. Σκέφτομαι, για παράδειγμα, την επιτακτική εντολή. Σε περίπτωση σύγκρουσης, σε κάθε περίπτωση, είναι στο χέρι του λαού να επιβάλει το νόμο του με όλα τα μέσα που το επιτρέπουν».
Είναι η βία από μόνη της κακό πράγμα;
«Πραγματικά δεν ξέρω τι είναι το «κακό από μόνο του» σε σχέση με τις ανθρώπινες υποθέσεις. Σε πολιτικά και κοινωνικά ζητήματα, το καλό και το κακό σπάνια είναι απόλυτα. Πολλά εξαρτώνται από τις συνθήκες. Με την προσφυγή στη βία πολλές πρώην αποικίες έχουν ανακτήσει την ανεξαρτησία τους. Κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, η Αντίσταση κατέφυγε επίσης σε βίαια μέσα για να πολεμήσει τον κατακτητή. Αντιμέτωπη με την κρατική βία, η οποία μπορεί επίσης να είναι απρόσωπη ή δομική βία (η βία δεν συνεπάγεται απαραιτήτως τη χρήση βίαιων μέσων), η προσφυγή στη βία είναι συχνά το μόνο όπλο που διατίθεται σε όσους κυριαρχούνται άδικα. Αλλά η βία δεν είναι πάντα νόμιμη. Στους Reflections on Violence (1908), ο Georges Sorel υμνεί την «προλεταριακή βία», αλλά φροντίζει να τη διακρίνει από τον τρόμο. Ούτε η βία πρέπει να συγχέεται με τη δύναμη. Όταν λέμε ότι η δύναμη προηγείται του νόμου, δεν υποστηρίζουμε τον «λόγο του ισχυρότερου». Λέγεται μόνο ότι ο νόμος είναι ανίσχυρος χωρίς την απαραίτητη ισχύ για να διασφαλίσει την εφαρμογή του».
Είμαστε μια ειρηνική κοινωνία, μια κοινωνία δειλών ή και τα δύο;
«Η κοινωνία στην οποία ζούμε είναι φαινομενικά ειρηνική. Πίσω από τον «κύκλο της λογικής» που εδραιώνεται από μια ενιαία σκέψη, αντιθέτως διασχίζεται από βαθιές αντιφάσεις που, χάρη σε μια γενικευμένη κρίση, θα ξεσπάσουν με όλο και μεγαλύτερη δύναμη καθώς προσπαθούσαμε εδώ και πολύ καιρό να τις κρύψουμε. Η «Κοινωνία των δειλών» είναι ίσως υπερβολική. Επίσης σε αυτή την περίπτωση είναι συχνά οι περιστάσεις, που αποκαλύπτουν τους δειλούς από τη μια πλευρά και τους γενναίους από την άλλη. Αν σήμερα βρισκόμαστε σε μια «κοινωνία χαμηλών νερών», όπως είπε ο Καστοριάδης, είναι και γιατί βρισκόμαστε σε μια μεταβατική εποχή, ένα Zwischenzeit (στα γαλλικά, μια παρένθεση). Βλέπουμε έναν κόσμο που μας ήταν οικείος να εξαφανίζεται, αλλά ακόμα δεν αντιλαμβανόμαστε πλήρως τις προκλήσεις του μέλλοντος. Περισσότερο από δειλία, θα μπω στον πειρασμό να μιλήσω για απώλεια ενέργειας. Αμνησιακός και αναγκασμένος να νιώθει ένοχος, Οι ευρωπαϊκές κοινωνίες σήμερα έχουν εξαντληθεί από την ενέργειά τους. Σε αυτή την ιστορική προσπάθεια προστίθενται τα αποτελέσματα της «απόσπασης της προσοχής» με την έννοια του όρου του Pascal, δηλαδή τα αποτελέσματα της βιομηχανίας του θεάματος».
Μια μικρή συλλογή του Kantorowicz έχει τίτλο «To die for the fatherland». Υπάρχει κάτι που να δικαιολογεί τη θυσία σου σήμερα;
«Υπάρχει πάντα κάτι για το οποίο αξίζει να θυσιαστείς, αλλά αυτό το πράγμα δεν γίνεται απαραίτητα αντιληπτό με σαφή επίγνωση. Λέμε ότι αξίζει πάντα να θυσιαζόμαστε για κάτι που μας ξεπερνά. Το ερώτημα είναι αν οι σύγχρονοί μας πιστεύουν ότι υπάρχει κάτι που ξεπερνά την ατομική τους ύπαρξη και τις άμεσες επιθυμίες τους ή αν κρίνουν ότι, εξ ορισμού, τίποτα δεν είναι χειρότερο από τον θάνατο. Ένας λαός που πιστεύει ότι τίποτα δεν είναι χειρότερο από τον θάνατο είναι ώριμος για υποτέλεια. Το πρόβλημα είναι ότι η ίδια η έννοια της αυταπάρνησης έρχεται σε πλήρη αντίθεση με ένα γενικό κλίμα που κυριαρχείται από τον ωφελιμισμό, τον εμπορικό λόγο και το αξίωμα του ατομικού συμφέροντος. Ανθρωπολογικά μιλώντας, η κυρίαρχη ιδεολογία κάνει τον άνθρωπο παραγωγό-καταναλωτή που θέλει μόνο να μεγιστοποιήσει τα δικά του συμφέροντα. Σε μια τέτοια προοπτική, οτιδήποτε δεν μπορεί να υπολογιστεί θεωρείται άτοκο, όλες οι αξίες μειώνονται σε ανταλλακτική αξία και η δωρεά δεν αντιστοιχεί πλέον σε τίποτα. Η συνειδητοποίηση του τι αξίζει να θυσιαστεί συνεπάγεται μια πραγματική αποαποικιοποίηση της συμβολικής φαντασίας».
Ο Ζορζ Σορέλ, στο βιβλίο του Reflections on Violence, περιγράφει μια τρομερή αστική ελίτ, που ενδίδει στο παραμικρό λαϊκό συνοφρύωμα. Είναι ακόμα αλήθεια αυτό; Και αν ναι, τι κάνει τους ανθρώπους τόσο σοφούς τελικά;
«Δεν έχω την εντύπωση ότι ο Σορέλ περιγράφει μια τόσο τρομερή αστική τάξη. Αντίθετα, την απεικονίζει ως έτοιμη να κάνει τα πάντα, συμπεριλαμβανομένου του πολέμου, για να υπερασπιστεί τα συμφέροντά της. Δεν είναι λιγότερο αλήθεια ότι οι ελίτ φοβούνται τους ανθρώπους και ότι μπορεί κανείς να εκπλαγεί βλέποντας τους τελευταίους να δέχονται τόσο εύκολα να ζήσουν στις συνθήκες που απολαμβάνουν σήμερα. Ο κύριος λόγος για αυτό είναι η σχετική υλική αφθονία που βιώνουμε. Η ζωή γίνεται πιο δύσκολη, η δουλειά όλο και πιο επισφαλής, αλλά πάντα υπάρχει βενζίνη στις αντλίες και τα ράφια στα εμπορικά κέντρα είναι γεμάτα. Δεν θα είναι πάντα έτσι. Η εξάντληση των φυσικών πόρων, η αντικειμενική επιδείνωση των συνθηκών ανάπτυξης, η de facto καταστολή των κοινωνικών κατακτήσεων που επιτεύχθηκαν σε ενάμιση αιώνα κοινωνικών αγώνων,θα οδηγήσουν σταδιακά σε μια επίγνωση που θα βάλει τέλος στη «σοφία» -ακριβώς στην απάθεια, στην αποξένωση από το «θέαμα» και στη γενικευμένη ψευδή συνείδηση -για την οποία μιλάς».
Ήσουν πολύ δεξιός στα νιάτα μου, τώρα λες δεν είσαι ούτε δεξιός ούτε αριστερός. Πώς ξεπεράσατε αυτό το κενό; Γιατί είναι δύσκολο σήμερα;
«Δεν χρησιμοποιώ τον τύπο «ούτε δεξιά ούτε αριστερά», που δεν σημαίνει πολλά. Λέω απλώς ότι η διαίρεση δεξιά-αριστερά, η οποία για δύο αιώνες αναφερόταν στις πιο διαφορετικές αντιθέσεις, δεν έχει πλέον ιδιαίτερο νόημα σήμερα. Γίνεται ξεπερασμένο. Οι έννοιες της δεξιάς και της αριστεράς, που γεννήθηκαν με τη νεωτερικότητα, εξαφανίζονται μαζί της. Επιβιώνουν, οδυνηρά, μόνο στην περιορισμένη σφαίρα του κοινοβουλευτικού παιχνιδιού, αλλά όλες οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι χάνουν λίγη περισσότερη διαύγεια κάθε μέρα. Τα μεγάλα γεγονότα των τελευταίων δεκαετιών δημιούργησαν νέους διαχωρισμούς που μου κίνησαν την επιθυμία για σύνθεση. Στα απομνημονεύματά μου, Mémoire vive, εξηγώ λεπτομερώς πώς κατέληξα στο συμπέρασμα ότι οι έννοιες αριστερά και δεξιά έχουν πάψει να λειτουργούν για να αναλύσουμε σοβαρά την ιστορική στιγμή που ζούμε. Λέω επίσης ότι θεωρώ τον εαυτό μου περισσότερο «δεξιά της αριστεράς» ή «αριστερά της δεξιάς». Είναι στο χέρι του αναγνώστη να αποφασίσει μόνος του τι μπορεί ή τι πρέπει να βγάλει από αυτό!».
Συνέντευξη του Alain de Benoit με τον Simon Bornstein, που δημοσιεύτηκε στον ιστότοπο 42mag.fr στις 16 Ιανουαρίου 2023
