Την Έμιλι Μαντέλ (Emily St. John Mandel) την γνωρίσαμε στην Ελλάδα μέσα από το βιβλίο ‘Σταθμός Έντεκα’ στο οποίο περιγράφει μια μετα-πανδημική ιστορία ενός κόσμου που στην προσπάθειά του να αναγεννηθεί βρίσκει ότι η επιβίωση δεν είναι επαρκής και ξαναθυμάται τον Σαίξπηρ. Στο νέο μυθιστόρημά της η Μαντέλ ‘Το Γυάλινο Ξενοδοχείο’ διερευνά εξίσου σημαντικά και επίκαιρα φιλοσοφικά στοιχεία, δικαιώνοντας τις προσδοκίες των αναγνωστών της. Μέσα από την κεντρική, καθηλωτική ιστορία του νέου της βιβλίου, η συγγραφέας παρατηρεί την ανθρώπινη συμπεριφορά, τους φόβους και τα όνειρα, αυτά που μπορεί να σώσουν ή να καταστρέψουν τον καθένα μας.
Η ιστορία ξεκινά με μια σκηνή πνιγμού. Είναι ίσως η πιο δυνατή σκηνή του βιβλίου με την ηρωίδα, την Βίνσεντ, να χάνεται στα νερά του ωκεανού, μια σκηνή που συμβατικά θα βρισκόταν στο τέλος της αφήγησης. Η Βίνσεντ έχει μεγαλώσει σ’ ένα απομακρυσμένο νησί της Βρετανικής Κολομβίας μέχρι τον ξαφνικό θάνατο της μητέρας της από πνιγμό. Γύρω της, σ’ εκείνη την ευαίσθητη ηλικία, βρίσκεται μόνο μια αποξενωμένη θεία και η γιαγιά της, η οποία της χαρίζει μια κάμερα για να τη βοηθήσει να νιώσει καλύτερα, για να λειτουργήσει ο φακός σαν ασπίδα απέναντι στον κόσμο «όταν ο κόσμος μερικές φορές δεν αντέχεται» Από τότε η Βίνσεντ και μέχρι το τέλος της ζωής της συνέχισε να καταγράφει σε 5λεπτες λήψεις ό,τι της τραβούσε την προσοχή.
Η Βίνσεντ έχει έναν αδελφό, τον Πωλ, από τον πρώτο γάμο του πατέρα της που σπουδάζει χρηματοοικονομικά στο Πανεπιστήμιο του Τορόντο προσπαθώντας να ικανοποιήσει τις προσδοκίες των γονιών του, ενώ αυτός θέλει να ασχοληθεί με τη μουσική. Έχει μια πικρία η συμπεριφορά του Πωλ προς τη Βίνσεντ, μια πικρία που ξεκινά από τη διάλυση του γάμου των γονιών του και βρίσκει διέξοδο στις δηκτικές του παρατηρήσεις προς την αδελφή του. Κάθε φορά όμως που βρίσκεται σε αδιέξοδο, κυρίως λόγω της εξάρτησής του από τα ναρκωτικά, επιστρέφει σ’ αυτή.
Το 2005 βρίσκουμε τη Βίνσεντ και τον Πωλ να εργάζονται στο ξενοδοχείο Κάιετ. Ένα πολυτελές καταφύγιο με τεράστιες τζαμαρίες και κέδρινα δοκάρια κρυμμένο στις σκιές του δάσους, στη νήσο Βανκούβερ. Χωρίς οδική πρόσβαση, με αδύνατη τη χρήση των κινητών τηλεφώνων και μόνους ήχους τον παφλασμό των κυμάτων και τα κρωξίματα των γλάρων, το Κάιετ είναι ένας χώρος προορισμένος να προσφέρει ηρεμία στους VIP πελάτες του. Όταν σε ένα από τα παράθυρά του εμφανίζεται το μήνυμα ‘πρόσεχε μην καταπιείς κανένα σπασμένο γυαλί’, η ηρεμία των φιλοξενούμενων και του προσωπικού ανατρέπεται. Ποιος έγραψε το μήνυμα, σε ποιόν απευθύνεται και τι εννοεί;
Αυτό είναι το δεύτερο γκράφιτι που εμφανίζεται μέσα στην ιστορία. Το πρώτο το είχε γράψει η Βίνσεντ σε ένα από τα παράθυρα του σχολείου της, λίγο μετά το θάνατο της μητέρας της και ήταν τα τελευταία λόγια ενός φιλοσόφου που την είχαν συναρπάσει.
‘«Κάποιος να με σηκώσει.» Λέξεις που γράφτηκαν όπως όπως σε ένα τζάμι όταν ήμουν δεκατριών χρόνων. Έκανα ένα βήμα πίσω και άφησα τον μαρκαδόρο να πέσει απ’ το χέρι μου κι ακόμα θυμάμαι την ευφορία της στιγμής, εκείνη την αίσθηση στο στήθος μου σαν φως που άστραφτε πάνω σε σπασμένο γυαλί…’
Την βραδιά που εμφανίστηκε το μήνυμα στην τζαμαρία του ξενοδοχείου η Βίνσεντ γνωρίζει τον Τζόναθαν Αλκάιτις, έναν πάμπλουτο χρηματιστή που ζει στη Νέα Υόρκη και επισκέπτεται συχνά το Κάιετ αναζητώντας πελάτες, και τον ακολουθεί στη Νέα Υόρκη, όπου ζει μια ζωή ανούσιας χλιδής προσποιούμενη τη σύζυγό του. Τρία χρόνια αργότερα το παραμύθι, όπως όλα τα παραμύθια, τελειώνει με την κατάρρευση της οικονομικής αυτοκρατορίας του χαρισματικού απατεώνα, Αλκάιτις. Μιας αυτοκρατορίας που χτίστηκε στο ψέμα και παρέσυρε στο σώριασμά της αμέτρητες περιουσίες επενδυτών, όνειρα αλλά και συνειδήσεις.
Ο Αλκάιτις συλλαμβάνεται για οικονομική απάτη και καταδικάζεται σε 170 χρόνια φυλάκισης. Η φράση ‘Κανένα άστρο δεν λάμπει παντοτινά.’ είναι γραμμένη στον τοίχο του κελιού του δίπλα από το κρεβάτι του αλλά παρόλο που περίμενε πολύ καιρό την κατάρρευση και τη σύλληψή του δεν σκέφτηκε ποτέ να φύγει. Η Μαντέλ το οικονομικό σκάνδαλο του Αλκάιτις το έχει βασίσει στο σχήμα Πόντσι του Bernard L. Madoff, την μεγαλύτερη επενδυτική απάτη στην ιστορία των ΗΠΑ. Δεν την ενδιαφέρει ο σχεδιασμός και οι λεπτομέρειες του ίδιου του σχεδίου αλλά εστιάζει στις ζωές των χαρακτήρων που έρχονται σε επαφή με τον Αλκάιτις και το επενδυτικό του εγχείρημα, τόσο πριν όσο και μετά τη σύλληψή του.
‘Το χρήμα είναι μια χώρα από μόνο του.’
Στη φυλακή ο Αλκάιτις προσπαθώντας να συμβιβαστεί με τη νέα κατάσταση, καταφεύγει σ ένα εναλλακτικό σύμπαν, μια αντιζωή, μια διάσταση στην οποία τα όρια της πραγματικότητας θολώνουν. Ενδίδει σε ονειροπολήσεις, φαντάζεται τον εαυτό του να ζει πολυτελώς στο Ντουμπάι αντί σε ένα κελί φυλακής υψίστης ασφαλείας και ξαναγυρνάει σε στιγμές από τον πρώτο του γάμο χωρίς όμως να καταφέρνει να ξεφύγει από τα φαντάσματα των προδομένων του επενδυτών που τον στοιχειώνουν. ‘Εύχεται να εκτιμούσε περισσότερο τους ανθρώπους με τους οποίους μπορούσε να σχετίζεται πριν από τη φυλακή. Ποτέ δεν είχε πραγματικά φίλους στην ενήλικη ζωή του, μόνο επενδυτές, αλλά κάποιοι από αυτούς ήταν άνθρωποι που απολάμβανε πραγματικά.’
Η συγγραφέας ακολουθεί παράλληλα πολλούς από τους χαρακτήρες της ιστορίας καθώς οι αφηγήσεις τους τέμνονται και αλληλεπικαλύπτονται. Παρατηρεί τις αντιδράσεις και την πορεία κάποιων από τους υπαλλήλους του Αλκάιτις, αυτών που αποποιήθηκαν την ευθύνη, αυτών που κατάφεραν να ξεφύγουν αλλά και αυτών που έμειναν κρυμμένοι στο παρασκήνιο. Παρατηρεί την εξέλιξη μερικών από τους επενδυτές, ένα ζευγάρι που επένδυσε τις οικονομίες μιας ζωής και έχασε τα πάντα, μια ζωγράφο που αφέθηκε στην συμπόνια και τη στήριξη της αδελφής της, έναν Άραβα πρίγκιπα που δεν άντεξε και αυτοκτόνησε. Για να εξερευνήσει τις ‘μετά Αλκάιτις’ ζωές τους παρατηρεί ταυτόχρονα και τα αντίμετρα των χαρακτήρων της και δίνει ιδιαίτερη προσοχή στους λόγους που τους οδήγησαν στις επιλογές τους. Πίσω από το προσωπείο που φοράει ο καθένας, τους τσακώνει να κρύβουν τον πόνο, να αναζητούν ασφάλεια και επιβεβαίωση, να υποκύπτουν στην ελκυστικότητα του πλούτου και την απληστία, να βάζουν τα δικά τους όρια για να ορίσουν το καλό και το κακό. Χτίζει γι’ αυτούς εναλλακτικές ζωές που τους κυριεύουν σαν χώρες, ‘τη μακρινή γη του βορρά’, ‘το βασίλειο του χρήματος’, ‘τη χώρα των σκιών’ και εξερευνά μαζί τους τα άπειρα μονοπάτια που μπορεί να ταξιδέψει μια ζωή διαπιστώνοντας πόσο εύθραυστη είναι η πραγματικότητα του καθενός μας ιδίως όταν έρχεται αντιμέτωπη με τις συνέπειες των επιλογών μας.
Μετά το τέλος της εποχής του πλούτου με τον Αλκάιτις, η Βίνσεντ ξεκινά μια άλλη ζωή, μια ζωή στη θάλασσα ως μέλος πληρώματος ενός εμπορικού πλοίου, μακριά από όλα αυτά που της προκαλούσαν πόνο και απογοήτευση. Μακριά από όσους εμπιστεύθηκε και την πρόδωσαν· τον Αλκάιτις που την ενημέρωσε για την απίστευτη απάτη του μια μέρα πριν συλληφθεί, τον αδελφό της που βρίσκεται να έχει χτίσει μια καριέρα βασισμένη σε κλεμμένα CD με τις πεντάλεπτες λήψεις της Βίνσεντ, ανθρώπους που έκανε το λάθος να εμπιστευθεί, ‘Έφυγα επειδή συνέχεια έπεφτα πάνω στους λάθος ανθρώπους’ απαντάει όταν τη ρωτούν γιατί μπάρκαρε.
‘Το Γυάλινο Ξενοδοχείο’ εξετάζει τις μορφές της ανθρώπινης αυταπάτης και τις συνέπειές τους χωρίς διδακτισμό, ήσυχα, σαν κοινωνικό σχόλιο. Με χαρακτήρες ευάλωτους, ανθρώπινους που όλοι εν γνώσει ή εν αγνοία τους έχουν κάνει κάτι κακό, ο αναγνώστης βρίσκεται μπροστά στην παραδοχή της ηθικής αποτυχίας και των ενοχών τους και τους συμπονά αντί να τους κατακρίνει. Οι ενοχές, οι αμφιβολίες, η θλίψη τους διερευνώνται μέσα από ένα χορό φαντασμάτων, ένα μοτίβο που επιλέγει η Μαντέλ χωρίς όμως να καταφεύγει πλήρως στο υπερφυσικό.
Η Μαντέλ καταγράφει αυτά τα ταξίδια στις συνειδήσεις και τις ζωές των χαρακτήρων της χωρίς να παραλείπει να επισημάνει και κάποιες αναλαμπές παρηγοριάς κι ελπίδας. Η Βίνσεντ για παράδειγμα, ζει στη θάλασσα τα πιο ευτυχισμένα χρόνια της ζωής της, ένας από τους επενδυτές που έχασαν τα πάντα στην απάτη του Αλκάιτις βρίσκει με τη γυναίκα του την ευτυχία όταν ξεφεύγουν από τη συμβατική ζωή και βρίσκουν τις πιο αληθινές εκδοχές του εαυτού τους. Ο διευθυντής του ξενοδοχείου Κάιετ, που έχασε κι αυτός όλες του τις οικονομίες, πετυχαίνει να αποκτήσει μια ζωή που τον ικανοποιεί. Με ήσυχα αποσπασματικά περάσματα στο χρόνο η Μαντέλ παίζει με το φως και τις σκιές και συμπληρώνει τελικά την πορεία όλων των χαρακτήρων της, κύριων και δευτερευόντων, οδηγώντας μοιραία τον αναγνώστη της να αναλογιστεί το ταξίδι της δική του ζωής.
Το μυθιστόρημα ‘Το Γυάλινο ξενοδοχείο’ της Έμιλι Μαντέλ, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΙΚΑΡΟΣ σε μετάφραση Βάσιας Τζανακάρη.
https://passepartoutreading.gr/
ΤΑ ΤΟΠΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΟΥ FREDERIC EDWIN
Στο 4 ο του Μάη 1826, Ο Αμερικανός τοπιογράφος Frederic Edwin Church γεννήθηκε στο Χάρτφορντ του Κονέκτικατ. Ήταν μια κεντρική φιγούρα στην Αμερικανική ζωγραφική τοπίου Hudson River School, συνδυάζοντας τις φυσικές επιστήμες με μια πνευματική διάσταση στα έργα του. Νωρίς, η Εκκλησία έριξε την προτίμηση του δασκάλου του Thomas Cole για αλληγορία, υπέρ μιας ακριβέστερης εξερεύνησης του υπέροχου μεγαλείου του φυσικού τοπίου. Συνέχισε την παράδοση των αμερικανικών ποιμενικών σκηνών, συλλήφθηκε με ελάχιστη λεπτομέρεια και διαποτίστηκε με ρομαντικές ιδιότητες, ένα στυλ που αποσκοπούσε να συλλάβει τον άγριο ρεαλισμό μιας ασταθούς Αμερικής πριν από την εξαφάνισή του και το δέος που αισθάνθηκε ο θεατής / εξερευνητής όταν το βρήκε. Όλη η ιδέα ήταν όμως να ρίξουμε μια ματιά σε αυτά τα μεγαλοπρεπή θέα που δεν ενοχλούνται από την ανθρώπινη παρουσία. Σε αυτές τις ανοιχτές και κενές σκηνές, ο ορίζοντας ήταν χαμηλός και ο ουρανός κυριάρχησε στην εικόνα.
Η Εκκλησία ταξίδεψε πολύ. Πήρε δύο σημαντικά ταξίδια στη Νότια Αμερική (1853, 1857), διαμένοντας κυρίως στο Κίτο του Ισημερινού, πιθανότατα τον ώθησε ο Γερμανός γεωγράφος Alexander von Humboldt's Cosmos (για τη «Γη, την ύλη και το διάστημα») και την εξερεύνησή του στην ήπειρο στις αρχές του 1800. Διαβάζοντας τη συνθήκη του, η Εκκλησία ήταν πρόθυμη να συλλάβει από διάφορες οπτικές γωνίες μια ολιστική «φυσιογνωμία» των Άνδεων. Το έργο του από αυτές τις αποστολές αποδείχθηκε πιο δημοφιλές. «Μέχρι το 1859, το κοινό της Εκκλησίας περιελάμβανε περίπου δώδεκα χιλιάδες άτομα, οδηγούς στο χέρι, καθένας από τους οποίους πλήρωσε είκοσι πέντε λεπτά για να δει την Καρδιά των Άνδεων. Ήρθαν για να παρακολουθήσουν την ζωγραφική του γενναία καλλιτέχνη και να συλλογιστούν τον ισχυρό συνδυασμό θρησκευτικής και επιστημονικής παρηγοριάς που παρείχε. Ο Kevin Avery ξεκινά τη συνεισφορά του στους θησαυρούς από την Olana με ένα νεύμα στον Steven Spielberg. Η αναφορά είναι κατάλληλη, γιατί η 
Εκκλησία μοιράζεται πολλά κοινά με τον σκηνοθέτη της ταινίας: και οι δύο άνδρες τείνουν να καταλάβουν ένα ήδη δημοφιλές πολιτιστικό θέμα-Καταρράκτες του Νιαγάρα και εξερεύνηση της Αρκτικής σε μια περίπτωση, εξεγέρσεις σκλάβων και D-Day στην άλλη-και στη συνέχεια να την επιτεθούν με εκπληκτική τεχνική γνώση και λίγο πολύ συναίσθημα. Η δραματική Νιαγάρα της Εκκλησίας(1857) είναι μια συγκεκριμένη περίπτωση. Τοποθετεί τον θεατή στην επικίνδυνη άκρη των καταρρακτών, που ορίζεται από πυκνά ζωγραφισμένα νερά και δεν δίνει ούτε μια ίντσα προσκηνίου για να το συγκρατήσει. Η Εκκλησία μετατρέπει το ωραιότερο φυσικό μνημείο της Βικτωριανής Αμερικής σε ένα εκθαμβωτικό θέαμα. Και ένα αναζωογονητικό επίσης: ένα ουράνιο τόξο, που λάμπει στην επάνω αριστερή γωνία του καμβά, εξαργυρώνει τις καταστροφικές δυνάμεις του Νιαγάρα υπενθυμίζοντας την υπόσχεση της Γένεσης. Οι θεατές της Εκκλησίας δεν κατάφεραν ποτέ να πιάσουν τέτοιες αλληλογραφίες και τον αγάπησαν για την παροχή τους. "Σαν . .. οποιοσδήποτε καλλιτέχνης γίνεται σπουδαίος και δημοφιλής », σημειώνει ο κριτικός Ρόμπερτ Χιουζ, η Εκκλησία δεν έφτασε« στη θέση του καταλαβαίνοντας τι ήθελε το κοινό και έπειτα το έδωσε σε αυτούς. Ήθελε αυτό που ήθελε το κοινό, και ανταμείφθηκε από την αδιάκοπη ευγνωμοσύνη του. " (Robert Hughes, American Visions: The Epic History of Art in America (Νέα Υόρκη: Knopf, 1997). Υπό αυτήν την έννοια, οι πιο σημαντικοί πίνακες της Εκκλησίας - Niagara, The Heart of the Andes, The Icebergs, Twilight in the Wilderness - πρέπει να θεωρηθούν όχι ως αριστουργήματα αλλά ως blockbusters. " (Christopher Capozzola, σχόλια στο The New England Quarterly , τόμος 79, No. 3, Σεπτέμβριος, 2006).
Όπως Steven Spielberg και sci-fi blockbusters του στο 20 ου αιώνα, Εκκλησία ήταν η δημιουργική οδηγός της εποχής του. Στα μέσα του 19ου αιώνα, το κοινό δημιουργούσε ατέλειωτες ουρές γύρω από το στούντιο 10th Street του καλλιτέχνη για να παρακολουθήσει τις τελευταίες μεγάλες παραγωγές του. Αρκετοί συγγραφείς επεσήμαναν ότι το γραφικό ύφος του Σπίλμπεργκ οφείλει κυριολεκτικά κάτι στην Εκκλησία και τη ζωγραφική του «El Khasne, Petra». 
Τα σετ των σκηνοθετών της Ιντιάνα Τζόουνς και της Τελευταίας Σταυροφορίας σχεδιάστηκαν στην πραγματικότητα για να μιμηθούν το αριστούργημα της Εκκλησίας! Με αυτόν τον τρόπο η Εκκλησία περιέγραψε την Πέτρα πάνω από έναν αιώνα πριν: « Υπάρχουν τα πιο υπέροχα ροκ χρώματα εδώ που έχω δει ποτέ - Το Khasne είναι μια αρκετά στολή [απόχρωση]-Αλλά συνήθως το πιο υπέροχα χρώματα μείγμα σε κυματίζει ρίγες, που διασχίζεται από τα μπαρ των ποικίλων αποχρώσεων [.] Οι περισσότερες ανεπιθύμητες εκπληκτική παραγωγή, ειδικά στην κοπή των Τάφων [...] -μωβ αποχρώσεις σε ποικίλες αποχρώσεις του κόκκινου και του πορτοκαλί μωβ [ …], Ίσως ένα πλούσιο πορτοκαλί που αναμιγνύεται σε κίτρινο ακολουθεί με λευκό άκρο. […] Σίγουρα δεν είδα τίποτα τόσο υπέροχο. "
ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟ ARTLARK ΣΤΙΣ 4 ΜΑΪΟΥ 2021 ΣΤΟ ART , HISTORY ART , MOVIES
https://artlark.org/
το βρήκα στο: https://vequinox.wordpress.com/
Σε κάθε παιχνίδι εξουσίας υπάρχουν όροι που υφαίνονται σιωπηλά από αυτόν που έχει στιγμιαία την εξουσία. Η εξουσία δεν έχει καθαρότητα, δεν προϋποθέτει διαφάνεια στις κινήσεις του καθενός από αυτούς που την διεκδικεί. Το πιο πιθανό είναι να συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Και φαίνεται δελεαστικό και διασκεδαστικό όταν μιλάμε για πιόνια , όχι όμως όταν μιλάμε για ανθρώπινες σχέσεις.
Κλείνουμε τα μάτια σε ότι φοβόμαστε να αντιμετωπίσουμε γιατί το θεωρούμε απειλητικό. Κλείνουμε τα μάτια στα παιχνίδια εξουσίας είτε γιατί φοβόμαστε να συνυπάρχουμε είτε γιατί φοβόμαστε να μείνουμε μόνοι. Αν ανήκεις στην πρώτη περίπτωση κανένας παίκτης δεν θα είναι ποτέ αρκετός, αν ανήκεις στην δεύτερη κανένα παιχνίδι δεν θα φέρει την ευτυχία. Όταν έχεις μάθει να παίζεις με τέτοιους όρους δεν ξέρεις πώς είναι να δίνεις τα χέρια. Ξέρεις, ίσως, πώς να παίρνεις από τα χέρια του άλλου, πώς να πετάς κάτω ότι κρατάει και να παραβιάζεις ότι είναι δικό του. Να μην σέβεσαι, δηλαδή, τον τρόπο που σκέφτεται, τα συναισθήματά του, τα όνειρά του, το χώρο του, τον χρόνο με τον εαυτό του και ότι αυτό έχει επιφέρει. Μπορεί όμως να είσαι και από την άλλη πλευρά και να μην θέλεις να εκφράσεις όλα αυτά που θέλεις και δεν θέλεις γιατί έχεις μάθει την αγάπη σαν τιμωρό , σαν επιβεβαίωση ότι δεν αξίζεις τίποτα παραπάνω από το λίγο που σου δίνουν. Αυτό που σου δίνουν για να πάρουν. Έτσι θα έχεις αφήσει το παιδί μέσα σου να σε κλειδώσει στο δωμάτιο γιατί όταν τελειώσει το παιχνίδι, έτσι ή αλλιώς, θα έχεις μείνει μόνος.
Και αυτό μοιάζει με αυτοτιμωρία γιατί η αλήθεια είναι πως δεν μπορούμε να ζούμε σαν παιδιά κάτι τόσο μεγάλο και σπουδαίο όπως είναι οι σχέσεις, φιλικές ή ερωτικές. Το παιδί που έχεις μέσα σου για να γίνει ευτυχισμένο πρέπει να το περάσεις στην ενηλικίωση , να του δώσεις να καταλάβει ότι μεγαλώσατε και μεγαλώνετε κάθε μέρα και να το βοηθήσεις να προσαρμοστεί στις αλλαγές. Να του δώσεις το χέρι να βγει από το δωμάτιο, να του μάθεις ότι η ευτυχία δεν εξαρτάται από την νίκη και δεν συμβαδίζει με τον φόβο.
Μπορεί να μην μάθαμε από μικροί να παίζουμε τα σωστά παιχνίδια ή να μην μάθαμε ότι στα παιχνίδια απαραίτητη προϋπόθεση είναι να λαμβάνουμε ευχαρίστηση όλοι αλλά σίγουρα οφείλουμε στον εαυτό μας μια ευκαιρία να αναβιώσουμε τις σχέσεις σαν μια ψυχικά ευεργετική διαδικασία η οποία θα ξεκινά και θα τελειώνει με μόνο έπαθλο την αγάπη που δεν απαιτεί , δεν παραβιάζει, ούτε υποτάσσεται και συγχωνεύεται για να εκπληρώσει τους τυφλούς όρους μιας απατηλής εξουσίας.
6 ΜΑΪΟΥ, 2021
ΠΗΓΗ : https://pharmajoy.gr/
Ένας οικισμός έκπληξη, στο νησί του Οδυσσέα
Σε αυτό βρίσκεται και το σπίτι όπου, σύμφωνα με την παράδοση, έζησε ο Καραϊσκάκης.
Η μυθική Ιθάκη έχει εκείνο το προτέρημα να μαγεύει τους πάντες στο πέρασμά τους και σαν άλλη σειρήνα να μαγνητίζει κάθε χρόνο τους τουρίστες που αναζητούν μια ποιοτική εμπειρία διακοπών. Από τους πιο χαμηλών τόνων προορισμούς του Ιονίου το καταπράσινο τοπίο και τα καθαρά νερά του Ιονίου Πελάγους σε ένα σκηνικό σαν βγαλμένο από ταινία αποτελούν και τα πιο χαρακτηριστικά στοιχεία που κάνουν τον κάθε ταξιδιώτη κάποια στιγμή να θελήσει να βρει τη δική του Ιθάκη.
Σε αυτή, εκτός από τα παραπάνω χαρακτηριστικά ανακαλύπτει κανείς και όμορφους, γραφικούς οικισμούς, που μοιάζουν στην κυριολεξία με ζωγραφιά.
Ένας από αυτός και το Κιόνι, ένας οικισμός έκπληξη, όπου ο χρόνος μοιάζει να έχει σταματήσει και σύμφωνα με πολλούς το ομορφότερο σημείο της Ιθάκης.
Αμφιθεατρικά χτισμένο σε μια κατάφυτη πλαγιά, στη βορειοανατολική πλευρά του νησιού, το Κιόνι κατηφορίζει μέχρι τη θάλασσα, με κουκλίστικα, χρωματιστά σπίτια με κόκκινες κεραμιδοσκεπές, «πνιγμένα» στα λουλούδια ανάμεσα σε ελιές και κυπαρίσσια που κάνουν το τοπίο ακόμη πιο εντυπωσιακό.
Στενά πλακόστρωτα δρομάκια ξεκινούν από ψηλά στο σημείο της Ράχης, δίνουν την σκυτάλη σε σκαλοπάτια που οδηγούν σε περιποιημένα και καλαίσθητα οικήματα με προσεγμένες λουλουδιασμένες αυλές, για να καταλήξουν στην ακτή. Εδώ, η κεντρική περαντζάδα είναι γεμάτη με γραφικές ταβερνούλες και παραδοσιακά ουζερί, καθώς και κάποιες επιλογές σε καταστήματα με είδη δώρων.
Αξίζει κανείς να περπατήσει στη δεξιά πλευρά του απάνεμου λιμανιού του οικισμού για να παρατηρήσει από κοντά τμήμα του πέτρινου σπιτιού όπου, σύμφωνα με την παράδοση, έζησε ο ήρωας της Επανάστασης, Γεώργιος Καραϊσκάκης. Συνεχίζοντας, ο δρόμος οδηγεί σε απομονωμένους κολπίσκους για μπάνιο μακριά από τα αδιάκριτα βλέμματα, ενώ λίγο πιο μετά διακρίνονται και οι τρεις καλοδιατηρημένοι ανεμόμυλοι, σήμα κατατεθέν του χωριού.
Κάθε χρόνο κατά την διάρκεια των καλοκαιρινών μηνών το γραφικό λιμανάκι στο Κιόνι αποτελεί σημείο αναφοράς και ήρεμο αραξοβόλι για κότερα και σκάφη.
https://ellas2.wordpress.com/
Το βρήκα στο: https://vequinox.wordpress.com/
Η γυναίκα που γέννησε 9δυμα!
Το γύρο του κόσμου κάνει η είδηση της γέννησης εννιαδύμων από μία γυναίκα από το Μαλί. Δεν τα είχαν δει όλα στον υπέρηχο.
Μια γυναίκα από το Μαλί γέννησε εννιάδυμα - δύο περισσότερα από όσα είχαν εντοπίσει οι γιατροί μέσα στη μήτρα της, με την είδηση να κάνει το γύρο του κόσμου.
Η εγκυμοσύνη της Χαλμιά Σισέ, 25 ετών, συνάρπασε το κράτος της Δυτικής Αφρικής και προσέλκυσε την προσοχή των ηγετών της χώρας. Όταν οι γιατροί τον Μάρτιο δήλωσαν ότι η Σισέ χρειαζόταν ειδική φροντίδα, οι αρχές την έστειλαν στο Μαρόκο, όπου και γέννησε.
«Τα νεογέννητα (πέντε κορίτσια και τέσσερα αγόρια) και η μητέρα είναι όλοι τους καλά», ανέφερε σε ανακοίνωσή της η υπουργός Υγείας του Μαλί, Φάντα Σιμπί.
Η Σισέ αναμενόταν να γεννήσει επτά μωρά, σύμφωνα με τους υπερήχους που της έγιναν στο Μαρόκο και το Μαλί, αλλά οι οποίοι δεν εντόπισαν δύο από τα αδέλφια.
Όλα γεννήθηκαν με καισαρική τομή.
https://www.ant1news.gr/
Φασκόμηλο: Είναι το βότανο της νοημοσύνης;
Ο ανθρώπινος εγκέφαλος χρειάζεται θρεπτικά συστατικά ακριβώς όπως η καρδιά, οι πνεύμονες ή οι μύες ώστε να διατηρηθεί η φαιά ουσία του ευτυχισμένη και υγιής. Το φασκόμηλο, το γευστικό και αρωματικό μπαχαρικό της Μεσογείου έχει αποτιμηθεί ως φαρμακευτικό φυτό εδώ και χιλιάδες χρόνια. Η σύγχρονη επιστήμη έχει ανακαλύψει τη συμβολή του και στις γνωστικές λειτουργίες.
Οεγκέφαλος είναι πολύ ενεργητικός, μεταβολικά ενεργός ακόμα και άπληστος, σύμφωνα με τους επιστήμονες. Αποτελεί το 2% περίπου του μέσου σωματικού βάρους ενός ενήλικα αλλά καίει σταθερά περίπου το 20% της ενέργειας μας. Αυτό σημαίνει ότι είναι πολύ ευαίσθητος σε μικρές αλλαγές που αφορούν την ενέργεια που λαμβάνει, με τέτοιο τρόπο ώστε παράγοντες οι οποίοι βελτιώνουν τη ροή του αίματος, τη γλυκόζη στον εγκέφαλο ή μειώνουν τις φλεγμονές, μπορούν να βελτιώσουν τη γνωστική λειτουργία.
Το φασκόμηλο ανήκει στην οικογένεια των φυτών Salvia και το όνομα προέρχεται από τη λατινική λέξη salvere που σημαίνει «θεραπεύω». Είναι ένα πολυετές φυτό που έχει χρησιμοποιηθεί εδώ και αιώνες ως φαρμακευτικό αλλά και στη μαγειρική. Τα τελευταία χρόνια επιστημονικές έρευνες έφεραν στο φως τα ευεργετικά αποτελέσματα της χρήσης του σε διάφορους τομείς της ανθρώπινης υγείας μεταξύ των οποίων είναι και η συμπεριφορική λειτουργία και η αντιμετώπιση της παρακμής της μνήμης
Λόγω της υψηλής αντιοξειδωτικής ικανότητας του, το φασκόμηλο μπορεί να βοηθήσει στην προστασία των κυττάρων του οργανισμού από βλάβες που προκαλούνται από τις ελεύθερες ρίζες, αποτρέποντας τον κυτταρικό θάνατο και χρόνιες ασθένειες. Μελέτες δείχνουν ότι βελτιώνει επίσης τη λειτουργία της μνήμης και του εγκεφάλου, μεταβάλλοντας τις γνωστικές ικανότητες του ατόμου. Παρουσιάζει δυνατότητες χρησιμοποίησης στη θεραπεία νευρολογικών διαταραχών όπως η νόσος του Alzheimer, επιβεβαιώνοντας τις φιλοσοφίες της κινεζικής ιατρικής και της Αγιουρβέδα. Σε μια μελέτη σε ασθενείς με ήπια έως μέτρια νόσο Alzheimer, οι δύο ομάδες των συμμετεχόντων έλαβαν είτε εκχύλισμα φασκόμηλου ή placebo για 4 μήνες. Εκείνοι στους οποίους χορηγήθηκε το εκχύλισμα του φασκόμηλου έδειξαν βελτίωση στη γνωστική λειτουργία, καθώς και μείωση της σύγχυσης και της διέγερσης σε σύγκριση με την ομάδα του εικονικού φαρμάκου.
Άλλες επιστημονικές έρευνες έχουν δείξει ότι το φασκόμηλο μπορεί να βελτιώσει σε μεγάλο βαθμό τη μνήμη σε νέους, υγιείς ενήλικες. Η ελεγχόμενη με εικονικό φάρμακο, διπλή-τυφλή μελέτη, που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Pharmacology, Biochemistry, and Behavior διερεύνησε τις επιδράσεις διαφόρων ποσοτήτων φασκόμηλου στη μνήμη και την ανάκληση σε νεότερους ενήλικες. Κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι: "Τα αποτελέσματα αυτά αντιπροσωπεύουν την πρώτη συστηματική απόδειξη ότι η Salvia είναι ικανή για έντονη διαμόρφωση της γνωστικής λειτουργίας σε υγιείς νέους ενήλικες".
Οι επιστήμονες εξηγούν ότι οι θετικές επιδράσεις του φασκόμηλου στον εγκέφαλο πρέπει πιθανώς να οφείλονται στον συνδυασμό κάποιων χημικών ουσιών που αναστέλλουν επίσης ένα ένζυμο που ονομάζεται ακετυλοχολινεστεράση (AChE), το οποίο διαταράσσει τη λειτουργία των νευροδιαβιβαστών σε ασθενείς με νόσο Alzheimer.
Περαιτέρω μελέτες αναμένεται να καθορίσουν το πώς φασκόμηλο θα μπορούσε να συμβάλει στην ανάπτυξη των φαρμάκων κατά του Alzheimer, τα οποία προκαλούν πολλές ανεπιθύμητες παρενέργειες.
Με πληροφορίες από itrofi.gr
https://apotis4stis5.com/
Πόσο συχνά πρέπει να πλένετε τις πετσέτες του μπάνιου - Ποιες ασθένειες μεταφέρουν Σινάνη Αικατερίνη Δευτέρα, 20 Ιανουαρίου 2025 14:00 Τι...
