Μία πιτσούλα ονειρεύομαι απόψε…
Ναι, καλά μαντεύετε, το νέο μας άρθρο θα είναι αλμυρό! Στο νέο μας άρθρο εγκαινιάζουμε την αλμυρή μας ενότητα φτιάχνοντας πίτσα με χειροποίητο ζυμάρι και ελληνικά προϊόντα και μαθαίνουμε την ιστορία της μέσα στο χρόνο…
Κάνοντας την έρευνά μας, στο περιοδικό History Today διαβάσαμε πως η ιστορία της πίτσας συνδέεται με την μετανάστευση, την οικονομία και τις τεχνολογικές εξελίξεις. Η καταγωγή της φτάνει στην αρχαιότητα, μιας και αναφέρεται στην Αινειάδα του αρχαίου Ρωμαίου ποιητή Βιργίλιου στο σημείο όπου ο ήρωας Αινείας με το πλήρωμα του χρησιμοποιούν λεπτές πίτες από σιτάρι ως πιάτα για το φαγητό τους. Μάλιστα, όταν στο τέλος του γεύματος κατανάλωσαν τις πρώιμες αυτές πίτσες, ο γιος του Αινεία αναφώνησε «Κοιτάξτε, φάγαμε και τα πιάτα μας!».
Στην ιστοσελίδα του καναλιού History διαβάζουμε πως ένα είδος πίτσας απολάμβαναν στην αρχαιότητα και οι Αιγύπτιοι και οι Έλληνες. Οι Έλληνες μάλιστα αρωμάτιζαν τις πρώιμες πίτσες με ελαιόλαδο και βότανα.
Σύμφωνα με το History Today η πίτσα πήρε τη σημερινή της μορφή στη Νάπολη του τέλους του 18ου αι. Την εποχή εκείνη ο πληθυσμός της πόλης είχε γίνει πολύ μεγάλος, λόγω εσωτερικής μετανάστευσης και εμπορικών μετακινήσεων, και μεγάλο μέρους του πληθυσμού είχε πέσει σε φτώχεια. Γυρνώντας συνεχώς σε αναζήτηση εργασίας, οι άνθρωποι είχαν ανάγκη ένα γρήγορο φαγητό που θα ήταν εύκολο να καταναλωθεί. Έτσι, η πίτσα ήρθε να ικανοποιήσει αυτή την ανάγκη. Οι πίτσες δεν πωλούνταν σε καταστήματα, αλλά από πωλητές του δρόμου, οι οποίοι τις έκοβαν σε ότι μεγέθους κομμάτια ήθελε να αγοράσει ο κάθε πελάτης.
Οι πίτσες στη Νάπολη φτιάχνονταν με φτηνά υλικά, που όμως έδιναν πολύ γεύση. Οι πιο απλές είχαν απλώς σκόρδο, λαρδί και αλάτι. Άλλες περιείχαν τυρί ή βασιλικό. Μερικές μάλιστα είχαν και ντομάτα από πάνω, αν και, όπως διαβάζουμε, η ντομάτα θεωρούνταν δηλητηριώδης. Οι φτωχοί Ιταλοί εργάτες ρίσκαραν και μας χάρισαν τη σάλτσα ντομάτας ως το αχώριστο ταίρι του ζυμαριού της πίτσας.
Την εποχή εκείνη η πίτσα είχε συνδεθεί με τα φτωχά στρώματα και η υψηλή κοινωνία συχνά την χαρακτήριζε αηδιαστική. Πόσο εντύπωση μπορεί να μας κάνει αυτό σήμερα που η πίτσα έχει γίνει αγαπημένη λιχουδιά παγκοσμίως; Όπως μάθαμε από το περιοδικό History Today, ο εφευρέτης του τηλέγραφου Samuel Morse περιέγραφε την πίτσα ως «ένα είδος του πιο αναγουλιαστικού κέικ»!
Αλλού διαβάσαμε πως η αντιμετώπιση της πίτσας άλλαξε όταν στα τέλη του 19ου αι. ο βασιλιάς και η βασίλισσα της Ιταλίας κάλεσαν στο παλάτι τους τους πιο ικανούς παρασκευαστές για να τους ετοιμάσουν αυτό το περίφημο φαγητό των φτωχών. Ο Raffaele Esposito της Da Pietro Pizzeria έφτιαξε προς τιμήν τους μια πίτσα με τα χρώματα της ιταλικής σημαίας, δηλαδή μια πίτα με τυρί, ντομάτες και βασιλικό. Το βασιλικό ζεύγος ενθουσιάστηκε! Το όνομα της βασίλισσας ήταν Μαργαρίτα και η πίτσα πήρε το όνομά της, το οποίο διατηρεί έως σήμερα.
Διαβάσαμε επίσης πως όταν η αριστοκρατία δοκίμασε την πίτσα δεν μπορούσε πια να της αντισταθεί! Το πρώτο κατάστημα στην Ιταλία άνοιξε το 1830, και μια σειρά άλλων ακολούθησαν. Στις πιτσαρίες οι πελάτες μπορούσαν να διαλέξουν τα υλικά που θα ήθελαν στην πίτσα τους.
Η φήμη της πίτσας εκτινάχθηκε όταν την ανακάλυψαν οι Αμερικάνοι. Το 1905 ένας Ιταλός μετανάστης, ο Gennaro Lombardi, άνοιξε την πρώτη πιτσαρία στις ΗΠΑ, ένα μικρό μαγαζί κάπου στη Νέα Υόρκη. Έως τότε οι πίτσες φτιάχνονταν στο σπίτι ή από πωλητές που δεν είχαν τη νόμιμη άδεια. Η επιτυχία του καταστήματος ήταν μεγάλη και έτσι άνοιξαν και άλλες πιτσαρίες από άλλους Ιταλούς μετανάστες.
Οι μετακινήσεις των Ιταλών μεταναστών, ιδιαίτερα μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, έκαναν την πίτσα γνωστή σε όλες τις Ηνωμένες Πολιτείες. Η πίτσα από έθνικ λιχουδιά σιγά σιγά μετατρεπόταν στο γνωστό κι αγαπημένο μας γρήγορο φαγητό. Εστιάτορες που δεν είχαν αναγκαστικά ιταλική καταγωγή άνοιγαν πιτσαρίες. Οι γεύσεις προσαρμόζονταν στο μέρος και τις διατροφικές του συνήθειες. Στην Καλιφόρνια μάλιστα έφτιαχναν τις δικές τους γκουρμέ εκδοχές με ότι μπορεί να φανταστεί κανείς πάνω, από κοτόπουλο μπάρμπεκιου έως καπνιστό σολομό.
Μάθαμε επίσης πως μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο οι αμερικάνοι στρατιώτες ήθελαν να απολαμβάνουν την πίτσα που είχαν δοκιμάσει στην Ευρώπη. Ένας από τους βετεράνους, ο Ira Nevin εφηύρε έναν φούρνο γκαζιού για πίτσα, με την ονομασία “Baker’s pride”. Αυτή η εφεύρεση πυροδότησε περαιτέρω την επικράτηση της πίτσας, μιας και πλέον οι έμποροι μπορούσαν να ψήνουν εύκολα και με φτηνό κόστος πίτσες, χωρίς να χρειάζονται κάρβουνα ή ξύλα.
Σύμφωνα με το βιβλίο Italian Americans (2017), χάρη στον φούρνο Bake’s pride άνθρωποι με λιγοστά μέσα και εμπειρία μπόρεσαν να εκμεταλλευτούν την ολοένα αυξανόμενη φήμη της πίτσας. Εταιρείες άρχισαν να κατασκευάζουν χάρτινα τετράγωνα κουτιά για πίτσα και το 1948 κυκλοφόρησαν στα σούπερ μάρκετ συσκευασμένα μείγματα για πίτσα. Λίγα χρόνια μετά, το 1957 οι Celentano Brothers λάνσαραν στην αγορά την πρώτη κατεψυγμένη πίτσα. Από εκεί και πέρα τα καταστήματα πλήθαιναν, οι γνωστές μας αλυσίδες δημιουργήθηκαν και η πίτσα έγινε το απόλυτο -αν και συνήθως ανθιυγιεινό- fast food.
Εμείς είμαστε πολύ χαρούμενοι που η πίτσα διένυσε όλη αυτή την ιστορική πορεία και έφτασε στην εποχή μας να είναι η απόλυτη αγαπημένη νοστιμιά παγκοσμίως! Ώρα λοιπόν να φτιάξουμε τη δική μας σπιτική πίτσα με φρέσκα υλικά της κουζίνας μας.
H συνταγή μας
Σπιτική πίτσα με ελληνικά προϊόντα
Υλικά για τη ζύμη για σπιτική πίτσα
| Αλεύρι για πίτσα τύπου 00 | 500 γρ. |
| Μαγιά ξηρή στιγμής | 1 φακελάκι |
| Νερό (ελαφρώς χλιαρό) | περίπου 300 ml (το βλέπετε σιγά σιγά) |
| Εξαιρετικό παρθένο ελαιόλαδο | 1 κ.σ. |
| Αλάτι | 1/2 κ.γ. |
| Ζάχαρη | 1/4 κ.γ. |
| Μυρωδικά ξηρά (ρίγανη, δυόσμο κ.α.) | 1/2 κουταλάκι από το καθένα |
Πώς φτιάχνουμε τη σπιτική πίτσα
Καλή αλμυρή απόλαυση σε όλους!
https://eatdessertfirstgreece.com/
