Φύση, γαστρονομία και καλό κρασί με βάση το Νυμφαίο, μέρος β’: στο La Moara, στον Αρκτούρο, στου Καρανίκα και στο Δίπορτο
Το πρώτο μέρος του άρθρου μας με βάση το Νυμφαίο περιλάμβανε την πρώτη γεμάτη μας μέρα από τις δύο μέρες που θα μέναμε στο χωριό. Ήρθε τώρα η ώρα για τη δεύτερη μέρα!
Διαβάστε το πρώτο μέρος του άρθρου μας με βάση το Νυμφαίο:
Στο δεύτερο μέρος του ταξιδιωτικού μας άρθρου μένουμε ακόμα στο Νυμφαίο, γνωρίζουμε από κοντά την οικολογική ΜΚΟ Αρκτούρος και τις αρκούδες της, δοκιμάζουμε την περίφημη ελληνική σαμπάνια του Οινοποιείου Καρανίκα, περιηγούμαστε στους χώρους του ξενώνα La Moara του κ. Γιάννη Ιατρίδη και της κ. Αργυρώς Φελεσάκη, κάνουμε βόλτα στο χωριό, βλέποντας την εκκλησία του Αγίου Νικολάου και τη Νίκειο Σχολή, και γευματίζουμε στο πολύ καλό εστιατόριο Δίπορτο του κ. Γιώργου Μπουτάρη στο Νυμφαίο.
Για τη δεύτερη μέρα της διαμονής μας στο Νυμφαίο συνεχίσαμε να μένουμε στον φιλόξενο Ξενώνα Αργυρώ του κ. Γιάννη Ιατρίδη και της κ. Αργυρώς Φελεσάκη. Κοιμηθήκαμε στο μαλακό κρεβάτι του νεοκλασικού δωματίου μας, ήπιαμε καφεδάκι στην αυλή με την υπέροχη θέα στη γύρω φύση και στο χωριό, και απολαύσαμε για άλλη μια φορά το πλούσιο, χειροποίητο πρωινό του με τις αλμυρές και γλυκές λιχουδιές.
Το πρωινό της κ. Αργυρώς για άλλη μια φορά μας εντυπωσίασε! Διαφορετική πίτα κάθε μέρα, διαφορετικό φρεσκοφτιαγμένο γλυκάκι, διαφορετικές γεύσεις χειροποίητης μαρμελάδας από φρούτα της περιοχής, αλλά και τα κλασικά και αγαπημένα πλέον pancakes, τα αυγά ομελέτα και τηγανητά, το χωριάτικο ψωμί, το ντόπιο μέλι, τα φρέσκα φρούτα, ο φρεσκοστυμμένος χυμός πορτοκάλι και ό,τι καφεδάκι θέλαμε… Απλά τέλεια!
Κάνοντας μια μικρή βόλτα έξω για να χωνέψουμε, μπήκαμε σε έναν ακόμα ζεστό και γραφικό χώρο, ένα κλειστό δωμάτιο με τζάκι και ξυλόσομπα για να πιείς τον καφέ σου τον χειμώνα και να απολαύσεις τη θέα…
Έχοντας φορτώσει τις μπαταρίες μας για μια ακόμα ξεχωριστή μέρα στο Νυμφαίο και τη γύρω περιοχή, κατευθυνθήκαμε προς τον πρώτο προορισμό μας, ένα από τα σημαντικότερα αξιοθέατα του χωριού, το Καταφύγιο της Αρκούδας του Αρκτούρου, έναν χώρο αφιερωμένο στην προστασία της καφέ ευρωπαϊκής αρκούδας. Ο Αρκτούρος, όπως διαβάζουμε στην ιστοσελίδα του, είναι μία αστική, μη κυβερνητική και μη κερδοσκοπική, περιβαλλοντική οργάνωση που ιδρύθηκε το 1992 κι έχει ως στόχο την προστασία της άγριας πανίδας και του φυσικού περιβάλλοντος στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Τα υπόλοιπα, θα τα μαθαίναμε από κοντά!
Εκτός από το Καταφύγιο της Αρκούδας, ο Αρκτούρος έχει και ένα Κέντρο Περιβαλλοντικής Ενημέρωσης για την Καφέ Αρκούδα, από το οποίο περάσαμε αργότερα μέσα στη μέρα αλλά δυστυχώς ήταν κλειστό, καθώς και το Καταφύγιο του Λύκου στις Αγραπιδιές Φλώρινας.
Για να φτάσει κανείς στο περίπτερο του Αρκτούρου και το Καταφύγιο της Αρκούδας πάει με το αυτοκίνητο μέχρι ένα σημείο στο χωριό και από εκεί συνεχίζει με τα πόδια για ένα δεκάλεπτο περίπου σε ένα άνετο μονοπάτι. Η διαδρομή είναι απλά μαγική: ένα πλούσιο δάσος οξιάς με καταπράσινα, πανύψηλα δέντρα, πυκνά και σκιερά, και διάφορα πουλάκια να πετάνε τριγύρω μας. Είχαμε ήδη ενθουσιαστεί!
Αφού περπατήσαμε για λίγη ώρα, βγάζοντας και τις καταπράσινες φωτογραφίες μας, φτάσαμε στο περίπτερο του Αρκτούρου. Εκεί μπορεί κανείς να αγοράσει αναμνηστικά δωράκια και να στηρίξει οικονομικά την οργάνωση. Είδαμε, μάλιστα, πως μπορεί κανείς να υιοθετήσει μια από τις αρκούδες που θα γνωρίζαμε στο καταφύγιο και να υποστηρίξει οικονομικά την καθημερινή φροντίδα της. Ως αντάλλαγμα, ο Αρκτούρος αποστέλλει πιστοποιητικό υιοθεσίας, έντυπο και φωτογραφικό υλικό, καθώς και τακτικά τα νέα της αρκουδίτσας!
Έξω από το περίπτερο γνωρίσαμε τον ξεναγό μας, τον κ. Γιώργο Μουστάκη, ο οποίος θα μας μιλούσε για τον Αρκτούρο και θα μας καθοδηγούσε στο Καταφύγιο της Αρκούδας. Κατευθυνθήκαμε, λοιπόν, προς την πρώτη στάση, ένα κιόσκι στο οποίο γίνεται η αρχική ενημέρωση των επισκεπτών. Εκεί, αφού μας έκανε μια εισαγωγή για την ΜΚΟ Αρκτούρος, ο κ. Μουστάκης μας είπε πως το Καταφύγιο της Αρκούδας είναι σκέλος από το πρώτο Εθνικό Σχέδιο Δράσεως για την Αρκούδα στην Ελλάδα του 1993-1999, σκέλος το οποίο αφορούσε την αιχμάλωτη αρκούδα, η οποία χόρευε στα πανηγύρια.
Το έθιμο αυτό γεννήθηκε στην Ινδία και το έφεραν οι νομάδες στην Ελλάδα και όλη την Ευρώπη πριν από 200 χρόνια. Ο άνθρωπος εκμεταλλεύτηκε την όρθια στάση που πραγματοποιεί η αρκούδα και την έκανε θέαμα δρόμου. Φόνευαν τις μητέρες, έπιαναν μικρά αρκουδάκια και τα μεγάλωναν με βασανισμό για υποταγή. Το 1969 απαγορεύτηκε με νόμο η κατοχή άγριων ζώων στην Ελλάδα, ο βασανισμός αρκούδας, η έκθεση σε κοινή θέα και ο φόνος της. Το 1993-1996 η Αστυνομία, το Δασαρχείο και η Εισαγγελία ανέλαβαν τον εντοπισμό και την κατάσχεση τέτοιων αρκούδων.
Από το 1996 μέχρι σήμερα οι αρκούδες που έχει δεχθεί ο Αρκτούρος είναι από ζωολογικό κήπο ο οποίος κλείνει, από ψευδοπάρκο/ψευδοκαταφύγιο, από κατοχή ιδιώτη, όλα αυτά από Ελλάδα και εξωτερικό. Υπάρχουν και ορισμένες ορφανές αρκούδες που δεν εντάχθηκαν ποτέ στο φυσικό τους περιβάλλον.
Όπως μας είπε ο κ. Μουστάκης, μια αρκούδα μπορεί να γεννήσει από μία μέχρι τέσσερις φορές στα 25 χρόνια της ζωής της. Όταν έχει μικρό, το θηλυκό λειτουργεί ως μονογονεϊκή οικογένεια εκπαιδεύοντάς το για περίπου 2,5 χρόνια, βασιζόμενη στην επίκτητη μάθηση, με στόχο την προστασία από άλλη δεσποτική αρκούδα της περιοχής.
Η αρκούδα στη φύση είναι μοναχικό είδος, το οποίο εκτοπίζει ή εκτοπίζεται, και έχει ως μόνο αντίπαλο την αρκούδα. Ταξινομικά ανήκει στα σαρκοφάγα ζώα, καταναλώνοντας σε ένα ποσοστό 88%, όμως, φυτικά είδη. Για την αρκούδα είναι συμπληρωματικό να στραφεί σε ζώα· ως υπερθηρευτής επιλέγει αυτά που απαιτούν τη λιγότερη σπατάλη ενέργειας και μπορεί να καταδιώξει για λίγο, τα άρρωστα, γερασμένα, τραυματισμένα ζώα, ειδικά στη χώρα μας χελώνες, και πτώματα ζώων. Επομένως, στη φύση λειτουργεί εξυγιαίνοντας και αφήνοντας περισσότερη διαθέσιμη τροφή σε νεότερα και υγιέστερα ζώα.
Το Καταφύγιο της Αρκούδας φιλοξενεί συνολικά 16 αρκούδες, τοποθετημένες πολύ προσεκτικά σε πέντε διαφορετικά τμήματα, με βάση το ποιες ταιριάζουν μεταξύ τους αρμονικά. Οι αρκούδες είναι στειρωμένες, καθώς ως πρώην αιχμάλωτα ή ανεκπαίδευτα ζώα δε θα μπορούσαν να εκπαιδεύσουν τα μικρά τους. Ζευγαρώνουν κάθε Μάιο-Ιούνιο, όπως πρέπει, χωρίς να προκύπτει γέννα. Το φθινόπωρο τους παρέχεται περισσότερη τροφή για πάχυνση και χειμέριο ύπνο για περίπου 2,5 μήνες, τον οποίο δεν έκαναν εκεί που βρίσκονταν.
Οι αρκούδες έρχονται, λοιπόν, στο καταφύγιο αυτό για να περάσουν όλη την υπόλοιπη ζωή τους εκεί, σε ένα φυσικό περιβάλλον και με φυσική συμπεριφορά και προσαρμοστικότητα. Στον χώρο υπάρχουν τεχνητά σπιτάκια, αλλά οι αρκούδες έχουν σκάψει και χωμάτινες δημιουργίες από μόνες τους, όπως κάνουν όταν είναι ελεύθερες στη φύση.
Κάτι πολύ ενδιαφέρον που μας είπε ακόμα ο ξεναγός μας είναι πως στην Ευρώπη για τα άγρια ζώα το κυρίαρχο θηλαστικό είναι ο άνθρωπος· γι’ αυτό έχουν μάθει να τον αποφεύγουν και έχουν γίνει νυχτόβια εδώ και 200 χρόνια. Αν, βέβαια, βρεθούμε σε μέρος όπου μπορεί να συναντήσουμε αρκούδα, είναι σημαντικό καταρχάς να έχουμε ενημερώσει την άγρια ζωή ότι ερχόμαστε, με το να είμαστε με παρέα και να μιλάμε ζωηρά μεταξύ μας, να έχουμε σφυρίχτρες και να φοράμε φωτεινά ρούχα. Αν τελικά δούμε αρκούδα, πρέπει να της δείξουμε τις ειρηνικές μας προθέσεις και να επιστρέψουμε από εκεί που ήρθαμε με απαλά, ήρεμα βήματα. Η αρκούδα πρέπει να είναι αυτή που θα έχει την πρωτοβουλία των κινήσεων. 9 στις 10 φορές θα φύγει πρώτη και 1 στις 10 μπορεί να ζητήσει να φύγουμε εμείς.
Στο καταφύγιο του Αρκτούρου, βέβαια, δεν διατρέχαμε κανέναν τέτοιο κίνδυνο, μιας και οι αρκούδες βρίσκονται σε ελεγχόμενο χώρο, κι έτσι μπορούσαμε να τις παρατηρήσουμε με την ησυχία μας. Ελάτε να δούμε μερικές ακόμα μαζί!
Κλείνοντας την πολύ ενδιαφέρουσα ενημέρωση, ο κ. Μουστάκης μας είπε πως ο Αρκτούρος προσφέρει διαμονή σε εθελοντές που επιθυμούν να συνδράμουν στο έργο τους, κάτι που σίγουρα θα είναι μια μοναδική εμπειρία! Αφού μάθαμε όλα αυτά, παρατηρήσαμε τις αρκουδίτσες και βγάλαμε τις φωτογραφίες μας, πήραμε το δρόμο του γυρισμού. Δεν μπορούσαμε πραγματικά να χορτάσουμε το πανέμορφο τοπίο! Η συνέχεια της ημέρας, βέβαια, ήταν εξίσου δελεαστική, μιας και θα επισκεπτόμασταν το Κτήμα Καρανίκα και θα δοκιμάζαμε τη φημισμένη σαμπάνια του!
Ο επόμενος προορισμός μας, λοιπόν, ήταν το Κτήμα Καρανίκα, το οποίο βρίσκεται στο χωριό Λεβαία Αμυνταίου, σε υψόμετρο 630 μ. Ενδιαφέρον είναι πως το χωριό ονομάσθηκε Λεβαία από την αρχαία πόλη Λεβαία, την πρώτη πρωτεύουσα των Μακεδόνων. Στο χωριό έχουν βρεθεί, μάλιστα, και σημαντικά αρχαιολογικά ευρήματα.
Το Κτήμα Καρανίκα παράγει μια από τις καλύτερες σαμπάνιες της χώρας μας. Ο αφρώδης οίνος δεν είναι, βέβαια, παραδοσιακό ελληνικό προϊόν. Η επιτυχία του συγκεκριμένου οφείλεται στο μεράκι και την τεχνογνωσία του οινολόγου κ. Laurens Ηartman-Καρανίκα, τον οποίο συναντήσαμε έξω από το οινοποιείο του.
Το πρώτο πράγμα που μας είπε ο κ. Καρανίκας είναι πως το Ξινόμαυρο του Αμυνταίου είναι ένα σταφύλι που κάνει εξαιρετικά κρασιά. Στο Κτήμα Καρανίκα δεν χρησιμοποιούνται καθόλου φυτοφάρμακα, αλλά προσέχουν να καθαρίζουν τα αμπέλια οι ίδιοι. Έτσι μπορούσαμε να δοκιμάσουμε το σταφύλι του απευθείας από το καφάσι!
Ο κ. Καρανίκας μας είπε πως θεωρεί το σταφύλι ένα πολύ «ζωντανό» προϊόν, το οποίο δεν μπορεί να έχει προδιαγραφές. Για παράδειγμα, η φετινή χρονιά δεν είχε καθόλου βροχές, οπότε το σταφύλι θα είναι πολύ διαφορετικό από άλλες χρονιές. Γενικά η παραγωγή του κτήματος Καρανίκα είναι πιο μικρή από άλλα κτήματα, 40.000 φιάλες το χρόνο. Αυτό οφείλεται στο ότι όλες οι εργασίες γίνονται χειρονακτικά.
Μπαίνοντας στο οινοποιείο, ο κ. Καρανίκας μας είπε πως ο κόσμος που το επισκέπτεται έρχεται επειδή ξέρει από καλό κρασί και αγαπάει τις σαμπάνιες. Μας εξήγησε αναλυτικά όλη τη διαδικασία παρασκευής της, ξεκινώντας από το ότι μια σαμπάνια είναι ένα λευκό ή ροζέ κρασί με αφρισμό. Ο αφρισμός μπορεί να γίνει με τον απλό και οικονομικό τρόπο, μέσα στη δεξαμενή. Στο Οινοποιείο Καρανίκα εφαρμόζουν μια άλλη διαδικασία, κατά την οποία ο αφρισμός γεννιέται μέσα στη φιάλη. Αυτό επιτυγχάνεται με μια δεύτερη ζύμωση.
Οι δεξαμενές του οινοποιείου από τον τρύγο μέχρι τον Μάιο-Ιούνιο είναι γεμάτες με κρασιά, τα οποία δεν αφρίζουν. Από τη στιγμή που τα εμφιαλώνουν μαζί με ζάχαρη και ζυμομύκητες, προκαλείται μια δεύτερη ζύμωση μέσα στη φιάλη. Οι ζυμωμύκητες τρώνε τη ζάχαρη και με αυτόν τον τρόπο κάνουν αλκοόλη -η διαδικασία της αλκοολικής ζύμωσης- οπότε το αλκοόλ από 10% πάει στο 11-11,5%. Σε αυτή τη διαδικασία παράγουν και διοξείδιο του άνθρακα.
Για να δούμε τη διαδικασία από κοντά κατεβήκαμε στο υπόγειο του οινοποιείου, το οποίο ήταν όλο γεμάτο με μπουκάλια.
Ο κ. Καρανίκας μας είπε πως οι ζυμομύκητες, αφού φάνε όλη τη ζάχαρη, πεθαίνουν. Έτσι προκύπτουν οι οινολάσπες, οι οποίες είναι πολύ σημαντικές για την παλαίωση και την ποιότητα του κρασιού. Ιδανικά θα ήθελαν όλα τα κρασιά να βρίσκονται στο υπόγειο για εφτά χρόνια σε επαφή με τις οινολάσπες. Επειδή όμως κάτι τέτοιο δεν είναι εφικτό, πουλάνε το ροζέ μετά από 12-16 μήνες, το απλό Cuvée Spéciale μετά από 24 μήνες και το σπέσιαλ μετά από 5-7 χρόνια. Ο αφρισμός με τον τρόπο που εφαρμόζουν δεν χάνεται και το κρασί διατηρεί την επίγευσή του.
Γυρνώντας ένα μπουκάλι, οι οινολάσπες δημιούργησαν ένα πολύ όμορφο εφέ, το οποίο φυσικά φωτογραφήσαμε!
Όσα μπουκάλια είναι έτοιμα, τα παίρνουν και τα βάζουν πάνω σε ξύλινες επιφάνειες και ξεκινάνε να τα γυρίζουν, με το χέρι ένα-ένα. Ο στόχος είναι να σπρώξουν τις οινολάσπες προς τα έξω.
Για να βγουν οι οινολάσπες παγώνουν το μπουκάλι, το ανοίγουν, τις βγάζουν και το κλείνουν, και μετά βάζουν το φελλό και το σφραγίζουν. Έπειτα η σαμπάνια είναι έτοιμη να βγει στην αγορά, η οποία αποτελείται από βραβευμένα εστιατόρια της Ελλάδας και του εξωτερικού, με αστέρια Michelin. Οι αφρώδεις οίνοι του Κτήματος Καρανίκα ταξιδεύουν στην Ευρώπη, στην Αυστραλία, σε κάποιες πολιτείες της Αμερικής… Μπορεί κανείς τους βρει, επίσης, σε εξειδικευμένες κάβες. Η μισή παραγωγή στέλνεται στην Ελλάδα και η άλλη μισή στο εξωτερικό.
Στη συνέχεια, ανεβήκαμε στον επάνω όροφο του Οινοποιείου, ο οποίος έχει μια υπέροχη θέα προς τον αμπελώνα. Ανυπομονούσαμε πολύ να δοκιμάσουμε την ιδιαίτερη σαμπάνια του οινοποιείου!
Είχε έρθει, λοιπόν, η ώρα της δοκιμής… Ο κ. Καρανίκας μας σέρβιρε δύο ποτήρια από τον ξηρό αφρώδη οίνο Karanika Extra Brut Cuvée Spéciale, φτιαγμένο από Ξινόμαυρο. Η σαμπάνια είχε μια μικρή, πολύ κομψή φυσαλίδα και μια ξεχωριστή, λεπτεπίλεπτη γεύση, με εμφανή την οξύτητα του Ξινόμαυρου, που παρόμοιά της δεν είχαμε δοκιμάσει ξανά. Μια μοναδική εμπειρία!
Καθώς απολαμβάναμε την σαμπάνια μας, ο κ. Καρανίκας μας μίλησε λίγο ακόμα για την επιχείρηση και τη ζωή του. Μας είπε πως το Κτήμα Καρανίκα είναι μια οικογενειακή επιχείρηση, η οποία λειτουργεί από τον ίδιο, μαζί με τη σύζυγό του Annette. Ο ίδιος ήρθε στην Ελλάδα από την Ολλανδία, έχει όμως καταγωγή από την Ελλάδα από την πλευρά της μητέρας του. Είναι οινολόγος και ξεκίνησε το οινοποιείο το 2008, μέσα στην οικονομική κρίση. Το προϊόν που προσφέρει, όμως, είναι ξεχωριστό, επειδή έχει από πίσω μια ιστορία και επειδή στην Ελλάδα κανείς δεν το κάνει με αυτόν τον τρόπο. Χαίρει μεγάλης εκτίμησης, ως μια ιδιαίτερη εναλλακτική επιλογή αντί της γαλλικής σαμπάνιας. Εμείς του ευχηθήκαμε μόνο επιτυχίες για την επιχείρηση και την οικογένειά του!
Άλλος ένας στόχος είχε επιτευχθεί: είχαμε δοκιμάσει τη φημισμένη σαμπάνια του Καρανίκα! Επιστρέψαμε, λοιπόν, για λίγο στο δωμάτιό μας και ετοιμαστήκαμε για μια βόλτα στο χωριό, με κατεύθυνση την εκκλησία του Νυμφαίου, τον Άγιο Νικόλαο και τη Νίκειο Σχολή. Στο δρόμο μας, περάσαμε από τον πολυτελή ξενώνα La Moara στον οποίον επίσης θα αφιερώσουμε ένα μέρος του άρθρου μας. Φυσικά αποφασίσαμε να κατέβουμε στο χωριό με τα πόδια, για να απολαύσουμε με την ησυχία μας τη διαδρομή!
Κατηφορίζοντας, λοιπόν, προς το κέντρο του Νυμφαίου συναντήσαμε τον Ξενώνα La Moara. Δεν μπήκαμε μέσα, καθώς δεν θέλαμε να ενοχλήσουμε στις προετοιμασίες που γίνονταν για μια μεγάλη βάφτιση που θα λάμβανε χώρα το Σαββατοκύριακο. Είδαμε μερικές εικόνες από την ιστοσελίδα του και πραγματικά μας κατέκτησε με την πολυτελή του εμφάνιση σε συνδυασμό με μια ζεστή, φιλόξενη ατμόσφαιρα.
Όπως αναφέραμε και στο α’ μέρος του άρθρου μας, το La Moara είναι ένας εμβληματικός ξενώνας, ο πρώτος που λειτούργησε όταν ξεκίνησε η αναγέννηση του Νυμφαίου. Χτίστηκε από τον Γιάννη Μπουτάρη, στη συνέχεια πέρασε στα χέρια μιας μεγάλης εταιρείας διαγνωστικών κέντρων, έπειτα χτυπήθηκε από την κρίση και ενοικιάστηκε, μέχρι που πριν από 4-5 χρόνια τον πήρε ο κ. Γιάννης Ιατρίδης. Έκτοτε τον διαχειρίζεται με μεγάλη επιτυχία, καθιστώντας τον ένα κατάλυμα πρότυπο για την περιοχή. Ευχόμαστε πάντα τα καλύτερα!
Βλέποντας φωτογραφίες από το εσωτερικό του ξενώνα, μας εντυπωσίασε η διακόσμηση, που θυμίζει παλιό αρχοντικό, η οποία συνδυάζεται με μια κομψή πολυτέλεια. Όπως μας είπε ο κ. Γιάννης, 7 στα 10 από τα έπιπλα του ξενώνα είναι αντίκες τις οποίες μάζεψε η κ. Αθηνά, σύζυγος του Γιάννη Μπουτάρη και τα αναπαλαίωσε ο παπάς του χωριού, ο οποίος είναι αντικέρ. Όλα τα φωτιστικά είναι δικά της, χειροποίητα.
Εκτός από τα δωμάτια του La Moara, υπάρχουν και δύο παραδοσιακές κατοικίες ενός και δύο υπνοδωματίων, σε απόσταση διακοσίων μέτρων από τον ξενώνα, σε ένα παραδοσιακό συγκρότημα κατοικιών στο ψηλότερο σημείο του Νυμφαίου, με φανταστική θέα.
Εκτός από τους υπέροχους εσωτερικούς χώρους, το La Moara έχει και μια πολύ μεγάλη αυλή, γεμάτη με λουλούδια, με κισσούς στους φράχτες. Γίνονται εκεί πολλοί γάμοι· νοικιάζουν τον εξωτερικό χώρο και τα δωμάτια για ένα Σαββατοκύριακο και στήνουν τον χώρο με ένα catering. Αν και συνήθως οι γάμοι είναι καλοκαιρινοί, έχουν γίνει και το χειμώνα σε ένα πολύ διαφορετικό σκηνικό, μέσα στον ξενώνα με τη θαλπωρή των τζακιών.
Φοβερός ο ξενώνας La Moara! Συνεχίζοντας τη βόλτα μας, κατηφορίσαμε προς την εκκλησία του Νυμφαίου, τον όμορφο Άγιο Νικόλαο. Γύρω από την εκκλησία βρίσκεται το νεκροταφείο του χωριού, στο οποίο μας είπαν πως θα δούμε τάφους τόσο παλιούς ώστε φτάνουν μέχρι τον 18ο αι! Σε μια επιγραφή πάνω στην εκκλησία διαβάσαμε πως ο περιβάλλων χώρος του ναού διαμορφώθηκε και κατασκευάστηκε με δαπάνη του Νικόλαου Σωσσίδη, ενός από τους ευεργέτες του χωριού για τον οποίο μας είχε μιλήσει ο κ. Γιάννης στον Ξενώνα Αργυρώ στο α’ μέρος του άρθρου μας.
Σε άλλη επιγραφή διαβάσαμε πως ο ναός χτίστηκε το 1385 και ανοικοδομήθηκε εκ νέου το 1867, αποτελώντας έτσι ένα αξιομνημόνευτο μεταβυζαντινό μνημείο. Πυρπολήθηκε από τους αντάρτες το 1947 και έγινε «βωμός ολοκαυτώματος των υπερασπιστών του». Το 1951 ανεγέρθηκε ξανά με έφορο τον Νικόλαο Μέρτζο, άλλον έναν από τους ευεργέτες του Νυμφαίου. Ο νεότερος ευεργέτης Νικόλαος Σωσσίδης με τη σειρά του αναστήλωσε και ελάμπρυνε τον ναό, κάνοντάς τον το κόσμημα που βλέπουμε σήμερα.
Στο διαδίκτυο διαβάσαμε πως τα ψηφιδωτά έξω και μέσα στον ναό είναι εμπνευσμένα από τις βυζαντινές τοιχογραφίες της Μακεδονικής Σχολής, και γι’ αυτό οι ψηφίδες τους είναι από φυσικά υλικά, μάρμαρα, πέτρες, βότσαλα και κεραμικές ψηφίδες που έφτιαχναν οι ίδιοι οι αγιογράφοι. Έτσι, το αποτέλεσμα είναι αρμονικό με τις διαστάσεις της εκκλησίας, το φυσικό τοπίο και τη μακεδονική παράδοση.
Αφήσαμε τη γαλήνη του περιβάλλοντος χώρου της εκκλησίας και συνεχίσαμε κάνοντας μια βόλτα στα πλακόστρωτα δρομάκια του χωριού. Ανάμεσα στα γραφικά σπιτάκια του Νυμφαίου, το κτίριο που κυριαρχεί είναι η Νίκειος Σχολή, το παλιό σχολείο του χωριού.
Φτάνοντας στη Νίκειο Σχολή αντικρίσαμε ένα εντυπωσιακό κτίριο και θελήσαμε να μάθουμε την ιστορία του. Διαβάσαμε, λοιπόν, πως η Νίκειος Σχολή χτίστηκε το 1928 με δωρεά του Νυμφαιώτη ευεργέτη Ιωάννη Ζαν Νίκου, σε σχέδια που έφερε ο ίδιος από τη Σουηδία. Κατά τη διάρκεια του Μεσοπολέμου στη Νίκειο Σχολή λειτούργησε το Ημιγυμνάσιο, όπως λεγόταν τότε, στο οποίο φοιτούσαν 400 παιδιά. Το Ημιγυμνάσιο λειτούργησε μέχρι το 1941, ενώ μέχρι το 1980 φιλοξενήθηκε εκεί το Δημοτικό σχολείο.
Η Νίκειος Σχολή αναστηλώθηκε με τη βοήθεια και τη συνεργασία του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και λειτούργησε ως πρότυπο συνεδριακό κέντρο. Από το 1998 στους χώρους της φιλοξενείται το Κέντρο Περιβαλλοντικής Ενημέρωσης για την Καφέ Αρκούδα της ΜΚΟ Αρκτούρος, το καταφύγιο της οποίας είχαμε επισκεφθεί το πρωί.
Στη Νίκειο Σχολή, όπως μας είχε πει ο ξεναγός μας στο Καταφύγιο της Αρκούδας το πρωί, υπάρχει μια πληρέστερη παρουσίαση του έργου της οργάνωσης, με εκθέματα και προβολή βίντεο. Εκεί μπορεί κανείς να ενημερωθεί για την εξέλιξη της καφέ αρκούδας, τη γεωγραφική κατανομή της, τη βιολογία, την οικολογία αλλά και τους κινδύνους που αντιμετωπίζει σαν είδος και φυσικά τους τρόπους με τους οποίους αυτοί είναι δυνατόν να αντιμετωπιστούν. Δυστυχώς, τις ημέρες κατά τις οποίες βρισκόμασταν στο Νυμφαίο το κέντρο ήταν κλειστό… Την επόμενη φορά!
Η απογευματινή μας βόλτα στα δρομάκια και τα σημεία ενδιαφέροντος του Νυμφαίου μας είχε ευχαριστήσει πάρα πολύ, καθώς γεμίσαμε τα πνευμόνια μας με καθαρό αέρα και τα μάτια μας με ήρεμες, όμορφες εικόνες. Έτσι, ανηφορίσαμε προς τον ξενώνα μας για να ετοιμαστούμε για τη βραδινή μας έξοδο για φαγητό. Αυτή τη φορά επιλέξαμε να μείνουμε στο χωριό και να δοκιμάσουμε το τοπικό εστιατόριο Δίπορτο. Και πολύ καλά κάναμε!
Το cafe-bar-εστιατόριο Δίπορτο βρίσκεται ακριβώς στην είσοδο του Νυμφαίου, στην επαρχιακή οδό Αετού-Νυμφαίου. Στεγάζεται σε ένα πετρόκτιστο κτιριακό συγκρότημα, μαζί με τον Ξενώνα Λινούρια, έναν από τους πρώτους ξενώνες που έχτισε ο Γιάννης Μπουτάρης στο χωριό. Στον χώρο του εστιατορίου μας υποδέχθηκε ο κ. Γιώργος Μπουτάρης, ο οποίος είναι ιδιοκτήτης του εστιατορίου Δίπορτο, του ξενώνα Λινούρια και του cafe-bar Άτι στο κέντρο του Νυμφαίου.
Μόλις μπήκαμε στον χώρο του εστιατορίου, μας τράβηξαν την προσοχή τα όμορφά του χρώματα, αλλά και ένας τοίχος με έναν λύκο και μια αρκούδα, ζωγραφισμένους με μεγάλη ζωντάνια. Μπροστά τους ήταν τοποθετημένες φιάλες από τοπικά κρασιά, τα οποία μαζί με την καταπράσινη φύση και την πλούσια πανίδα είναι από τα σήματα κατατεθέν της περιοχής.
Το εστιατόριο Δίπορτο σερβίρει πιάτα της ώρας, καθώς και φοβερά μαγειρευτά φαγητά, φτιαγμένα με ντόπια υλικά. Το μενού που μας πρότεινε ο κ. Μπουτάρης είχε απ’ όλα: σαλάτα, ορεκτικά, τοπικό κρασί του Συνεταιρισμού Αμυνταίου, ένα μαγειρευτό και ένα πιάτο της ώρας, και φυσικά για κλείσιμο γλυκάκι. Ήταν όλα υπέροχα και ευχαριστούμε πολύ για τη ζεστή υποδοχή και το νόστιμο τραπέζι!
Με το υπέροχο γεύμα μας στο Δίπορτο θα σας αποχαιρετήσουμε από το Νυμφαίο. Η επόμενη βάση μας θα είναι ο Παλιός Άγιος Αθανάσιος, το «πέτρινο χωριό» όπως ονομάζεται, στους πρόποδες του όρους Καϊμακτσαλάν. Τα επόμενα άρθρα μας έρχονται και θα έχουν πολλές νέες εικόνες, γεύσεις και εμπειρίες!
https://eatdessertfirstgreece.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου