Ο Φάμπιο Στάσι (Fabio Stassi, Ρώμη 1962-), στο βιβλίο του ‘Μαστρο-Τζεπέτο’ που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις ΙΚΑΡΟΣ, σε εμπνευσμένη μετάφραση της Δήμητρας Δότση, αφηγείται μια ιστορία της δεκάρας ˙ένα παραμύθι, με ήρωες γνώριμους από τα παιδικά μας χρόνια, όπου η φτώχεια, η ανάγκη για αγάπη, η μοναξιά, τα γηρατειά αλλά και η βία και η αναλγησία της εποχής μας κινούν την πλοκή. Αν και αφετηρία του έχει το γνωστό παραμύθι του Carlo Collodi, ο Στάσι εκθρονίζει τον Πινόκιο και τις περιπέτειές του από τον πρωταγωνιστικό ρόλο και στρέφει την προσοχή του στον Τζεπέτο, τον ταπεινό, φτωχό ξυλουργό που εδώ εμφανίζεται σαν ο παρίας μιας σκληρής κοινωνίας. Επηρεασμένος από την ιστορία ενός θείου του που έπασχε από Αλτσχάιμερ, του δικού του Τζεπέτο, που πέρασε τις τελευταίες του μέρες σ’ένα νοσοκομείο, αποκλεισμένος από τους δικούς του ανθρώπους λόγω των μέτρων για την πανδημία, ο συγγραφέας δίνει χώρο σ’ ένα χαρακτήρα με αγνή, θλιμμένη αλλά διαχρονική ψυχή που αφού έχει χάσει τις λέξεις, φωνάζει την αλήθεια του με τη στάση του.  Ο ηλικιωμένος Τζεπέτο ζει σ’ ένα μικρό χωριό που ισορροπεί σε μια πλαγιά των Αππένινων, σ’ ένα στραβό χαμόσπιτο σε συνθήκες απόλυτης φτώχειας. Ο γέρος που ζει εκεί είναι ένας ξυλουργός με τραχιά γένια, καμπουριασμένους ώμους και ύφος αγριάνθρωπου˙ στο κεφάλι του φοράει μια περούκα στο χρώμα του καλαμποκάλευρου. Κυκλοφορούν πολλές φήμες για λόγου του στο χωριό. Λέγεται ότι ο πλουσιότερος από τους παππούδες του ζητιάνευε, μα όλοι ξέρουν πόσο οξύθυμος είναι, αψύς, πιο εύφλεκτος κι από σπίρτο ˙ κανείς δεν τον έχει δει ποτέ με γυναίκα. Εδώ και λίγο καιρό, η γλώσσα του έχει αρχίσει να κομπιάζει, μερικές φορές μάλιστα μπερδεύεται τόσο, που δεν μπορεί να συλλαβίσει ούτε καν τις πιο εύκολες λέξεις. Και δεν είναι λίγα τα βράδια που τον έχουν βρει σε κάποιο σοκάκι δίχως να ξέρει πού είναι, είτε να τσακώνεται νυχτιάτικα με τις σκιές των βελανιδιών και του φεγγαριού σε μια άγνωστη διάλεκτο. Τον αποκαλούν μάστορα, χλευάζοντάς τον, και Τζεπέτο βλασφημώντας ακόμη και το όνομα του Ιωσήφ : Τζουζέπε, Τζουζεπέτο, Τζεπέτο ˙ είναι ο Ιωσήφ της χλεύης, κι αυτό είναι το τροπάρι που συνοδεύει όλους τους ανθρώπους που ζουν μονάχοι. Η αλήθεια είναι ότι η Ναζαρέτ του είναι ένα κακόψυχο χωριό στην κορυφή ενός από τα Απέννινα, που ‘χει για αγαπημένο του παιχνίδι να λιθοβολεί τους κουτούς, τους μαγκούφηδες, τους φουκαράδες. Όλοι γύρω του τον θεωρούν τον τρελό του χωριού, τον εκφοβίζουν και τον περιγελούν και δεν υπάρχει ανάμεσά τους ούτε ένας που να τον συμπονά και να προσπαθεί να τον στηρίξει. Αντίθετα, ενώνουν τις δυνάμεις τους για να του σκαρώσουν μια τραγική φάρσα. Του χαρίζουν ένα σκληρό κούτσουρο για να σκαλίσει τη μαριονέτα που πάντα ονειρευόταν. Ο Τζεπέτο που είχε στερηθεί το σεβασμό, την αγάπη και τη στοργή σε όλη του ζωή, τώρα στον επίλογο της ταλαίπωρης διαδρομής του σ’ αυτό τον ανηλεή κόσμο, μ’ ένα μυαλό θολωμένο από τις κακουχίες και την άνοια, με πενιχρά μέσα αλλά αδάμαστη θέληση, φτιάχνει μέσα σ’ ένα βράδυ από το κούτσουρο μια μαριονέτα που της δίνει το όνομα Πινόκιο. Ευτυχής για το επίτευγμά του θεωρεί τον Πινόκιο γιό του και αποφασίζει ότι θα γυρίσει μαζί του τον κόσμο. Οι συγχωριανοί του όμως του φέρνουν διάφορα εμπόδια, τον υποχρεώνουν να δηλώσει τον Πινόκιο στο ληξιαρχείο αλλά και να τον γράψει στο σχολείο. Ο φτωχός Τζεπέτο, μέσα στον χειμώνα, αποχωρίζεται το μοναδικό του σακάκι για να αγοράσει στον γιό του ένα αλφαβητάρι, αποφασισμένος να φερθεί σαν σωστός πατέρας. Και σαν τα βάσανα στα οποία τον οδήγησαν να μην ήταν αρκετά, του κλέβουν τη μαριονέτα, λέγοντάς του ότι ο Πινόκιο ακολούθησε ένα περιοδεύον κουκλοθέατρο. Από εκείνη τη στιγμή ο Τζεπέτο αρχίζει απεγνωσμένα να αναζητά αυτό το κομμάτι ξύλου που έχει γίνει ο μοναδικός λόγος της ύπαρξής του. Ο κόσμος που περιγράφει ο Στάσι στο Μάστρο-Τζεπέτο είναι σκληρός˙ ένας κόσμος ανείπωτης κακίας, εχθρικός, σχεδόν απάνθρωπος, απέναντι σε έναν εύθραυστο άνθρωπο, χαμένο στο έλεος ενός ονείρου αγάπης που τον λυτρώνει από μια δύσκολη και μοναχική ζωή. Έναν άνθρωπο που έχει ανάγκη να πιστέψει ότι ένα σκληρό κούτσουρο μπορεί να μεταμορφωθεί σε παιδί και κλείνει πεισματικά τα μάτια και τα αυτιά του στην πραγματικότητα. Κατά τη διάρκεια της αγωνιώδους αναζήτησής του ο Τζεπέτο συναντιέται με χαρακτήρες γνώριμους από το βιβλίο του Collodi αλλά σε άλλους ρόλους. Ο Στρόμπολι γίνεται ο μαριονετίστας που ‘η γενειάδα του, πιο μαύρη κι από κάρβουνο, κρεμόταν μέχρι τις φτέρνες του’ και του πετάει ένα κόκκαλο με ένα ίχνος κρέας ενώ καίει τις μαριονέτες του για να ζεσταθεί. Η γάτα και η αλεπού μετατρέπονται στον τυφλό και τον κουτσό. Η γαλάζια νεράιδα δεν υπάρχει στην ιστορία αλλά υπάρχει μια γυναίκα μ’ ένα καλάθι με λουλούδια που στη σκέψη της γαληνεύει το μυαλό του Τζεπέτο. Τέλος, η φάλαινα που καταπίνει τον Τζεπέτο στο παλιό παραμύθι, γίνεται τώρα σκυλόψαρο και τον καταπίνει και σ’ αυτή την ιστορία. Μόνο που εδώ το σκυλόψαρο είναι ‘το μέρος όπου τελειώνει ο πόνος, η απόληξή του’, ένα τρελοκομείο σ’ ένα δύσβατο τοπίο, αποκλεισμένο από τον άλλο κόσμο. Στην ξέφρενη πορεία του Τζεπέτο σε αναζήτηση του χαμένου του γιού, αποτυπώνονται τα βάθη του πόνου του, το βάρος της μοναξιάς του που αγγίζει αρκετές φορές την παγωνιά του θανάτου και έρχεται σε αντίθεση με την αλαζονεία, τον κυνισμό και τη σκληρότητα όσων θεώρησαν ότι έκαναν έναν ασήμαντο αστείο σε βάρος του. Κάθε σταθμός στην ακατάπαυστη, άσκοπη περιπλάνηση του εξαθλιωμένου Τζεπέτο είναι γεμάτος δάκρυα και απόγνωση. Χαρακτηριστικό είναι το κεφάλαιο που ενώ περπατά στο δάσος βλέπει ένα κουλουριασμένο φίδι και του λέει την ιστορία του ‘για πρώτη φορά εδώ και μέρες έχει έναν συνομιλητή που δεν τον διακόπτει, που δείχνει πως τον καταλαβαίνει, ίσως για τους ίδιους λόγους κι εκείνος, λες και δεν έχουν πια άλλες αναμνήσεις να αποκαταστήσουν, παρά μονάχα μια μνήμη χαραγμένη πιο μόνιμα κι από ένα τατουάζ στο δέρμα, μια μνήμη πιο βαθιά και πιο πλατιά που αφορά και τους δύο, τη μοναχική τους πορεία στον κόσμο, χωρίς γονείς και παιδιά, απέραντα μόνοι σε μια ακατοίκητη γη.’ Προς το τέλος της ιστορίας ο Τζεπέτο επιστρέφει στο χωριό του μαζί με ένα τσίρκο ως ο μεγαλύτερος κλόουν στον κόσμο, μια θέση που κατέκτησε επειδή ‘φέρνει στη σκηνή την αυθόρμητη κωμικότητα όλων των φτωχών της γης’. Αλλά αυτό, προειδοποιεί ο συγγραφέας, δεν είναι ένα μυθιστόρημα του δέκατου ένατου αιώνα όπου όλα συνδυάζονται ξανά, και έτσι η επιστροφή του Τζεπέτο στον τόπο του δεν είναι η ευτυχής κατάληξη μιας ιστορίας για παιδιά αλλά μια πικρή αλληγορία για το σήμερα όπου όλα παραμένουν αβέβαια.  Ο Στάσι στην πνευματώδη επαναγραφή του Πινόκιο, απεικονίζει ένα κόσμο μοιρασμένο σε καλούς και κακούς ΄ κι αν οι κακοί είναι οι συγχωριανοί του Τζεπέτο, υπάρχουν, από την άλλη, οι εργαζόμενοι στο τσίρκο, ο Ρομέο ο άντρας με την ουρά και ο γιατρός που τον βοήθησαν - όσο μπορούσε ο καθένας τους - αλλά κυρίως τον σεβάστηκαν και τον συμπόνεσαν. Ο Μάστρο-Τζεπέτο είναι μια ιστορία γεμάτη νοήματα, σκέψεις και έντονα συναισθήματα. Ένα παραμύθι αλλιώτικο για την εποχή μας που μοιάζει να έχει απωλέσει ευαισθησία, αξίες και ανθρωπιά. Ένας ύμνος στη γενναιότητα εκείνων των ταπεινών που βρίσκουν τη δύναμη να συνεχίσουν να διεκδικούν κατανόηση και στοργή, να συνεχίσουν να ελπίζουν. https://passepartoutreading.gr/ |
Κουράστηκα να σε ψάχνω στις σκιές…
Γεννήθηκα με μια σκιά δίπλα μου. Σε κάθε μου όνειρο, αυτή η σκιά μου ζεσταίνει την ψυχή. Από μικρή ζούσα έχοντας μια σκιά πλάι μου. Δεν ήταν σκοτεινή σκιά, ήταν το φως που με συντρόφευε στις δύσκολες στιγμές. Μα κάποια στιγμή ήθελα αυτή η σκιά να γίνει ζωντανή να με αγκαλιάσει, κουράστηκα να ψάχνω την μορφή σου σε αυτή την σκιά. Κουράστηκα να μην μπορώ να σε αγγίξω, να μην γευτώ το φιλί που χρόνια αναμένω.
Πολλές σκιές γέμισαν οι σκέψεις μου, η ψυχή μου όμως έμεινε άδεια να περιμένω εσένα. Να περιμένω την σκιά σου να πάρει την ανθρώπινη μορφή και να μπορώ να αισθανθώ το άγγιγμά σου. Γίνε αυτός που θα διώξει όλες τις σκιές της ζωής μου. Έλα κοντά μου στο φως, φύγε από το σκοτάδι και αγάπησέ με. Σκιές που με προστατεύουν, ας γίνουν αλήθειες που θα φέρουν την ευτυχία. Μια σκιά που στα όνειρά μου δηλώνει την παρουσία του, μα σαν ξυπνάω, μόνο η θύμησή σου μένει. Φύγε σκιά και γίνε ο έρωτας που γεννήθηκε μόνο για μένα.
https://gynaikaeimai.com/
Άνδρεα Αρβανιτίδου
"Ο Πούτιν δεν θα περιμένει να χτυπήσουν πρώτα οι ΗΠΑ. Εάν οι ρωσικές μυστικές υπηρεσίες εκτιμήσουν ότι οι δυνάμεις των ΗΠΑ/ΝΑΤΟ πρόκειται να συμμετάσχουν στη μάχη, ο Πούτιν πιθανότατα θα κάνει αυτό για το οποίο προειδοποιεί ο Καρταπόλοφ, αναφέρει Γερμανίδα πρώην αναλύτρια των υπηρεσιών πληροφοριών του Βερολίνου
Η μετεγκατάσταση του ομίλου Wagner στη Λευκορωσία θέτει τη Ρωσία σε ευνοϊκή θέση για να στοχεύσει πόρους του ΝΑΤΟ κοντά στην Πολωνία και τη Λιθουανία. Αυτό ανέφερε ο Αντρέυ Καρταπόλοφ.
Η κίνηση μπορεί να είναι μέρος της στρατηγικής του Πούτιν να δημιουργήσει ένα νέο μέτωπο στον συνεχιζόμενο πόλεμο στην Ουκρανία, λέει η Ρ.Κόφλερ. Σύμφωνα με τον Αντρέι Καρταπόλοφ, έναν Ρώσο πολιτικό και πρώην αξιωματικό του στρατού, η μετεγκατάσταση της Wagner στην Λευκορωσία θέτει την Ρωσία σε ευνοϊκή θέση για να στοχεύσει ταχέως τις δυνάμεις του ΝΑΤΟ κοντά στην Πολωνία και τη Λιθουανία.
Ο Καρταπόλοφ ανέφερε σε δήλωση στη ρωσική κρατική τηλεόραση ότι η ιδιωτική στρατιωτική εταιρεία έχει τη δυνατότητα να χτυπήσει την συνοριακή περιοχή της Πολωνίας και της Λιθουανίας μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα "λίγων ωρών" από τη νεοσύστατη βάση της.
Μετά από μια ανεπιτυχή εξέγερση υπό τον ηγέτη της Γ.Πριγκόζιν τον περασμένο μήνα, η ομάδα μισθοφόρων της Wagner μετεγκαταστάθηκε στην Λευκορωσία.
Στον απόηχο της σύντομης ανταρσίας κατά του Ρώσου προέδρου Βλαντιμίρ Πούτιν, επετεύχθη συμφωνία μεταξύ των δύο πλευρών. Ως μέρος της συμφωνίας, ο Πριγκόζιν εκδιώχθηκε από την ηγεσία της Wagner, την οποία πλέον ελέγχει το Κρεμλίνο.
Μαχητές της Wagner εκπαιδεύουν ντόπιους στρατιώτες στη Λευκορωσία, επιβεβαιώνει το υπουργείο Άμυνας της Λευκορωσίας.
Η χώρα αυτή κατέχει μια κρίσιμη γεωπολιτική θέση στην Ευρώπης, αφού έχει σύνορα με χώρες μέλη του ΝΑΤΟ όπως η Πολωνία, η Λιθουανία και η Λετονία, καθώς και η γειτονική Ουκρανία.
«Αν συμβεί κάτι, χρειαζόμαστε πολύ τον διάδρομο Σουβάλκι», είπε ο Α.Καρταπόλοφ κατά τη διάρκεια της τηλεοπτικής του εμφάνισης, προσθέτοντας: «Μια δύναμη κρούσης [που θα βασίζεται στις δυνάμεις Wagner στη Λευκορωσία] είναι έτοιμη να καταλάβει αυτόν τον διάδρομο σε λίγες ώρες».
Σύμφωνα με την Ρμπέκα Κόφλερ, πρώην αξιωματούχο των πληροφοριών της γερμανικής DIA, η μετεγκατάσταση της ομάδας Wagner στη Λευκορωσία μπορεί να είναι ένα στοιχείο της στρατηγικής του Βλαντιμίρ Πούτιν να δημιουργήσει ένα νέο μέτωπο στον συνεχιζόμενο πόλεμο στην Ουκρανία.
«Η επανατοποθέτηση της Ομάδας Βάγκνερ ήταν μέρος του σχεδίου του Πούτιν να ανοίξει το δεύτερο μέτωπο στη Λευκορωσία, η οποία τώρα έχει στην κατοχή της τακτικά πυρηνικά όπλα.
Ο Πούτιν, υπό το πρόσχημα του αποκαλούμενου «πραξικοπήματος Πριγκόζιν», τοποθέτησε την μισθοφορική οργάνωσης, που είναι η καλύτερη μαχητική του δύναμη, σε μια πολύ πιο απειλητική θέση, αφού είναι σε κοντινή απόσταση από το Κίεβο, την Ουκρανία και τα σύνορα του ΝΑΤΟ σε Λετονία, Λιθουανία», είπε η Ρεμπέκα Κόφλερ.
Η ίδια συνέχισε, «Το Γενικό Επιτελείο της Ρωσίας που κάνει μακροπρόθεσμες προβλέψεις, εκτίμησε πριν από μια δεκαετία ότι ένας άμεσος πόλεμος μεταξύ της Ρωσίας και των ΗΠΑ/ΝΑΤΟ είναι «αναπόφευκτος».
Η Μόσχα ερμηνεύει κάθε κίνηση των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ μέσα σε αυτό το πρίσμα. Όποια και αν είναι η λογική του Μπάιντεν για αυτήν την πρόσφατη ανάπτυξη, για τον Πούτιν σημαίνει ότι οι ΗΠΑ είναι έτοιμες να εισέλθουν στον αγώνα.
Ο Πούτιν δεν θα περιμένει να χτυπήσουν πρώτα οι ΗΠΑ. Εάν οι ρωσικές μυστικές υπηρεσίες εκτιμήσουν ότι οι δυνάμεις των ΗΠΑ/ΝΑΤΟ πρόκειται να συμμετάσχουν στη μάχη, ο Πούτιν πιθανότατα θα κάνει αυτό για το οποίο προειδοποιεί ο Καρταπόλοφ», πρόσθεσε η ίδια.
Είναι πλέον απόλυτα σίγουρο ότι η Ρωσία θα κτυπήσει πρώτη το ΝΑΤΟ, αν η συμμαχία ετοιμασθεί να βοηθήσει τους Ουκρανούς, που χάνουν παντού, ενώ σε λίγο θα ξεκινήσει και η αναμενόμενη ρωσική αντεπίθεση.
https://www.pentapostagma.gr/
Γιατί ο Βουτσάς ήθελε σε κάθε ταινία να τον παίρνουν τα αίματα Δημήτρης Στεφανάκης Τετάρτη, 08/05/2024 10:58 Ο σχολαστικός Κώστας Βουτσάς ...
