Στην άκρη.

•  από το sinharishika
 
•  19 Απριλίου 2020
 
•  ευτυχία

Φωτογραφία από τον Miguel Á. Padriñán στο Pexels.com

Η αβεβαιότητα είναι αυτό που αντιμετωπίζουμε. Νιώθω ανίσχυρος όλη την ώρα στις μέρες μας. Υποτίθεται ότι είμαι δυνατός για τους άλλους, αλλά δεν είμαι σίγουρος για πόσο καιρό μπορώ να συνεχίσω. Δεν έχουμε συμμετοχή στη ζωή. Αυτό είναι κάτι νέο.

Ο θάνατος είναι αυτό που όλοι φοβόμαστε και δεν είμαστε σίγουροι. Αυτός είναι ο μόνος φόβος με τον οποίο ζω και πιθανότατα, πολύ βαθιά έχετε τον ίδιο φόβο. Οι συζητήσεις σχετικά με την αιτία του θανάτου, την αναζωογόνηση, την αποτέφρωση είναι μέρος της δουλειάς μου, αλλά τα τόσα πολλά από αυτά με έχουν κάνει πολύ κουρασμένο.

Όλοι πρέπει να είμαστε σε θέση να το πολεμήσουμε αυτό. Παρασκευή βράδυ ήθελα να πιω  κόκκινο κρασί και δεν είχα κανει πρόβλεψη. Μπορώ να το ταξινομήσω ως βασικό στα ψώνια, ώστε να μπορώ να το φέρω; Λοιπόν, έτσι έπρεπε να το συνδυάσω με τις εβδομαδιαίες αγορές γάλακτος, αυγού, βουτύρου, ψωμιού, φρούτων και λαχανικών για να αισθανθώ καλά. Πήρα όλο το απαραίτητο κρασί με λίγο τυρί. Φυσικά, το κρασί βοηθάει στην αντιμετώπιση κάθε καταραμένου ιού στον κόσμο.

Προσπαθώντας το καλύτερο δυνατό για να διασκεδάσω το άγχος ακολουθώντας τις συμβουλές για την αντιμετώπισή του. Εάν αισθάνεστε επίσης στην άκρη σαν εμένα, τότε κοιτάξτε τη μεγαλύτερη εικόνα και τις ιστορίες επιτυχίας κάθε μέρα των νοσοκομείων και το φως θα λάμπει ξανά. Ο ιός φαίνεται τόσο σκληρός. Να είστε δυνατοί, να είστε ευτυχείς και να δώσετε τον καλύτερο δυνατό αγώνα.

https://dailyliving.blog/

Life in Yellows

Είναι μια φρέσκια ηλιόλουστη μέρα. Περπατάτε σε αυτό το στενό δρόμο δίπλα σε ένα πάρκο, ακούτε τα παιδιά να παίζουν, να ανεβαίνουν ψηλά στα καλοκαιρινά τους πνεύματα.

Το γρασίδι είναι τρυφερό. Είναι σαν ένα νεογέννητο μωρό που μόλις βγήκε από τη μήτρα της μητέρας του. πολύ φοβισμένος για να αντιμετωπίσει τον κόσμο, αλλά πολύ καθαρός για να νιώσει τον φόβο.
Είναι η κορυφή του Ιουνίου. Βρίσκεστε το μεσημέρι της ζωής σας, και εάν επρόκειτο να βάψετε αυτήν τη σκηνή σε έναν κενό λευκό καμβά, θα αποκαλούσατε τη ζωγραφική σας μόνο «Νοσταλγία».

Είμαι ποιητής και γράφω για όσο διάστημα μπορώ να θυμηθώ. Μέσα από το ραντεβού μου με τις μελωδίες του Μότσαρτ και τους θρύλους του Σαίξπηρ, βρήκα τέχνη, αλλά όχι τόσο πολύ που βρήκα «σπίτια».

Σπίτια όλων των ειδών και αρετών. Μερικά ήταν απλά? γυμνά τούβλα στο εξωτερικό και λεκιασμένα λευκά στην καρδιά τους. Άλλοι, όμως, ήταν μεγάλοι. έριξαν γοητεία με το ανάστημά τους μόνο για να παρασύρουν τους ανθρώπους στα shenanigans της ταλαιπωρίας τους.

Ανεξάρτητα από αυτό που λέω, αυτά ήταν «σπίτια». Επιπλέον, αυτά ήταν τα κενά που ήταν «κάποτε σπίτια». Ήταν τα κλισέ που βρίσκουμε συχνά διάσπαρτα σαν χαλαρή λάμψη. μεταφορές που διακοσμούν τα ποιήματά μας.
Οι κάτοικοί τους τους άφησαν στα συναισθήματα της μητέρας κατά τη διάρκεια της ιστορίας. αυτό που συνέβη ήταν ακριβώς αυτό!

Οι άνθρωποι, από όλα τα πράγματα, ήταν πάντα γοητευμένοι από κλισέ.
Γιατί;
Επειδή τα κλισέ μας κάνουν να νιώθουμε ασφαλείς. Μας πηγαίνουν πίσω σε έναν κόσμο που κάποτε ήταν ο συγκεκριμένος παράδεισος μας πριν από λίγες καρδιές.

Οι άνθρωποι συχνά καταγγέλλουν την ποίηση για να τραγουδούν λατρεία για τα κλισέ. καλούν τους ποιητές να είναι τεμπέληδες και λιτά.
Αλλά υπάρχουν πολλά που ο κόσμος δεν καταλαβαίνει για την ποίηση.
Δεν υπάρχει ποίημα μισό τόσο όμορφο όσο αυτό που υφαίνεται από τις αναμνήσεις μας. Δεν υπάρχει μεταφορά μισή τόσο γοητευτική όσο η νοσταλγία.
Οι Clichés δεν χρειάζονται στυλό ποιητή για να περάσουν μέσα από ένα ποίημα. είναι μοναδικά ποιήματα από μόνα τους.

by Gauriwalecha 

https://lifeinyellows.com/

ON ΤΑ ΥΠΑΡΞΙΑΚΑ ΔΙΛΗΜΜΑΤΑ ΜΑΣ ΕΙΣ ΤΟ ΜΕΣΟΝ ΤΗΣ ΠΑΝΔΗΜΙΑΣ

Τα υπαρξιακά διλήμματά μας εις το μέσον της πανδημίας

Δρ. Νίκος Ορφανίδης, φιλόλογος – λογοτέχνης

Αυτή η κρίση της πανδημίας ανέδειξε, πέραν των άλλων, και ένα επαναλαμβανόμενο στον τόπο της ιστορίας ζητούμενο ή ερώτημα. Το έθεσε ευθέως ο Κύριος.
Είτε θα στραφούμε προς τον πλησίον, υπερβαίνοντας τον εγωϊσμό μας και την βουλητική μας αυτοκατάφασή μας και τον αδιέξοδο εγκλεισμό εις το είναι μας, είτε θα παραμείνουμε παγιδευμένοι στο είναι μας, αδυνατούντες να αγαπήσουμε, όπως ο πρεσβύτερος άσωτος υιός ή όπως ο Φαρισαίος.

Στη σωτηρία οδηγεί μόνον η αγάπη προς τον Θεόν και η αγάπη προς τον πλησίον. Το σημείον, τελικά του σταυρού. Ο Σταυρός παραπέμπει και οδηγεί προς τα άνω, αλλά συγχρόνως παραπέμπει, με τη συμβολική του, προς τον πλησίον, με εκείνη την ανοικτή αγκαλιά του Κυρίου.

Είτε θα αποφασίσουμε πως η κόλασή μας είναι οι άλλοι, αδυνατούντες να διανοιγούμε και να αγαπήσουμε, είτε θα πούμε πως ο άλλος είναι ο αδελφός μου και η χαρά μου. Κατά το «Είδες τον αδελφόν σου; Είδες Κύριον τον Θεόν σου», που έλεγαν οι Γέροντες.

Ανάμεσα σ’ αυτούς τους δύο τρόπους υπάρξεως καλούμεθα τελικά να επιλέξουμε. Και γυρίζω στα παλαιά φοιτητικά αναγνώσματα και εκείνο του Ζέρεν Κίρκεγκωρ με τίτλο «Είτε-Είτε». Αυτά σκέφτομαι και αυτή την πρόκληση επιλογής τρόπου υπάρξεως έχουμε εντέλει. Και όσα ζούμε, ως καταστάσεις οριακές, για να θυμηθούμε τον Γιάσπερς, προς αυτό το δίλημμα παραπέμπουν. Και προς αυτούς τους τρόπους βίου οδηγούν, ως δυνατότητα επιλογής.

Δεν ξέρω, αν μέσα από αυτά θα γίνουμε εντέλει καλύτεροι ή θα οδηγηθούμε στον αλληλοσπαραγμό, επιλέγοντας το ίδιον συμφέρον, ζώντες ως ιδιώτες και όχι κοινωνούντες εν αγάπη μέσα στον κόσμο.

Γυρίζω σε εκείνο των Λατίνων Homo momini lupus και τρομάζω με την ιδέα αυτή του σπαραγμού, της περίσσειας της κακίας και του μίσους, της ανθρωποφαγίας και της εγκατάλειψης του άλλου. Η πανδημία αυτή μας δίδει τη δυνατότητα να αναδείξουμε ένα νέο ανθρωπισμό. Που είναι αυτός της αγάπης. Της αυτοθυσίας και αυταπάρνησης.

Και σκέφτομαι εκείνο το «όστις θέλει», ελευθέρως δηλαδή, «οπίσω μου ελθείν, απαρνησάσθω εαυτόν και ακολουθείτω μοι». Η πορεία προς τον Κύριον, την οδό της αγάπης προϋποθέτει την αυταπάρνηση, την άρνηση του εαυτού μας.

Αυτά λέω να θυμόμαστε εις το μέσον των δεινών που μας προέκυψαν και του θανάτου που περιπολεί στους δρόμους. Διαφορετικά θα παραμείνουμε σε όσα ο σύγχρονος πολιτισμός της εγωπάθειας μας οδήγησε. Με την ταύτιση του είναι με το έχειν. Στον πραγματισμό και ωφελιμισμό και τη χρησιμοθηρία. Όπου ο κόσμος και οι άνθρωποι κατέστησαν χρηστικά αντικείμενα. Γι’ αυτό και ο κυρίαρχος και δεσπόζων μηδενισμός, για τον οποίο γράφουν οι φιλόσοφοι. Και εμείς τον ψηλαφούμε έντρομοι.

Είτε, λοιπόν, θα ξαναβρούμε τον Θεό και τον αδελφό μας, ως τον πλησίον μας, ή θα χαθούμε, άσωτοι, στον εγωϊσμό μας και την αθλιότητα του βίου μας και του εαυτού μας.

ΠΗΓΗ : https://www.pemptousia.gr/

28 ΑΠΡΙΛΙΟΥ, 2020   GEOPELA

https://georgepelagia.wordpress.com/

Vegan κεφτεδάκια με σάλτσα

Vegan κεφτεδάκια με σάλτσα

Πριν ξεκινήσω για να περιγράγω το δεύτερο μάθημα, θα ήθελα να σας υπενθυμίσω ότι αυτά τα κεφτεδάκια , αν και στερούνται οποιουδήποτε παραγώγου ζωικής προέλευσης , έχουν εξαιρετική γεύση και παραπλανούν επίσης έναν ουρανίσκο που είναι εξοικειωμένος με την παραδοσιακή παραλλαγή τους με βάση κρέας . Είσαι έτοιμος; … Για άλλη μια φορά θα σας δώσω απόδειξη για το πώς η κατανάλωση βίγκαν δεν σημαίνει να παραιτηθείτε από τις γεύσεις .

Συστατικά (για 2 άτομα) :

180γρ σεϊτάν (πωλειται σε vegan καταστηματα)

90γρ. Φυσικό tofu

τριμμένη φρυγανιά

1 σκελίδα σκόρδο 

2 κουταλιές της σούπας φυτικό γάλα (βρώμη ή σόγια)

1 κλαδάκι μαϊντανό

½ βραστή πατάτα

1 αποξηραμένο ντοματίνι

1 κουταλιά της σούπας αραβόσιτο

1 κουταλάκι του γλυκού άμυλο καλαμποκιού

1 κουταλάκι του γλυκού σπόρους chia

Φύλλα βασιλικού

500ml σάλτσα ντομάτας

Ελαιόλαδο

Σάλτσα σόγιας

Λευκό κρασί

αλάτι

Πιπέρι

Καπνιστή πάπρικα

Curry

Σε ένα μίξερ αναμίξτε βάλτε 180 γραμμάρια σεϊτάν σπάζοντας το σε κομμάτια. Κάντε το ίδιο με το καρβέλι tofu από 90gr, προσθέστε ένα κλαδάκι μαϊντανό φρέσκο, λάδι , το αλάτι ,   το πιπέρι, το pomodirino ξηρά , η βραστή πατάτα , μια κουταλιά σάλτσα σόγιας και μια σκελίδα σκόρδο ιδιωτικών dell «ψυχή. Πρόσθεσε , επίσης, 2 κουταλιές της σούπας πίνακα γάλα σόγιας ή εναλλακτικά μπορείτε να χρησιμοποιήσετε για ρύζι ή ακόμα και δ ' βρώμης και κόψτε με μέτρια ταχύτητα.

Μόλις το μίξερ μετατρέψει τα πάντα σε ένα μείγμα που δεν είναι πολύ ωραίο αλλά εύκολο στην εργασία, μεταφέρετέ το με τα χέρια σας σε ένα μπολ.

Προσθέστε όλα τα άλλα συστατικά και στη συνέχεια, μια κουταλιά της σούπας αλεύρι καλαμποκιού , άμυλο αραβοσίτου, σπόρους chia (η οποία συνδυάζονται μεταξύ τους θα είναι το πυκνωτικό ως εάν dell «είχε προστεθεί αυγό σε συμπαγή) ...

... μια μέτρια ποσότητα ψωμιού , σεζόν με αλάτι , πιπέρι, ένα κουταλάκι του γλυκού καπνιστή πάπρικα και μια πρέζα κάρυ .

Ανακατέψτε καλά και φτιάξτε ένα ομοιογενές μείγμα. Πρέπει να συνειδητοποιήσετε χειροκίνητα ότι όλα πρέπει να έχουν καλή συνοχή (όπως και ο κιμάς - ίσως ακόμη και "ελαφρώς" πιο στεγνό)

Σε αυτό το σημείο, με τα χέρια σας, φτιάξτε κεφτεδάκια χρησιμοποιώντας μια γενναιόδωρη κουταλιά κομπόστ για κάθε ένα .

• 

Μόλις φτιάχνονται κεφτεδάκια , η συμβουλή μου είναι να τους αφήσουμε να ξεκουραστούν για τουλάχιστον δώδεκα λεπτά

• 

Εν τω μεταξύ, ζεσταίνετε το λάδι σε ένα τηγάνι και προσθέστε το ψιλοκομμένο κρεμμύδι καρότο και το σέλινο , προσέχοντας να το αφήσει για λίγα λεπτά σε μια όχι πολύ υψηλή φωτιά. Τοποθετήστε τα κεφτεδάκια στο λάδι και τα ροδίστε για λίγα λεπτά - μέχρι να ροδίσουν ελαφρά.

Σας συμβουλεύω να τα αναποδογυρίσετε, σύροντας και στριφογυρίζοντας το τηγάνι και μην βοηθήσετε τον εαυτό σας με την κουτάλα, καθώς θα μπορούσατε να διακινδυνεύσετε (γιατί είναι πιο ευαίσθητα από τα κλασικά κεφτεδάκια που γίνονται με κρέας ). Ξεφλουδίστε με λίγες πινελιές λευκού κρασιού (προσέχετε πάντα τον τύπο του κρασιού που χρησιμοποιείτε γιατί καθίσταται θεμελιώδες για τον χαρακτήρα που θα πάρει το πιάτο) και προσθέστε τη σάλτσα ντομάτας .

Αφήστε το να μαγειρέψει για περίπου 15 λεπτά (πάντα με την εκμετάλλευση της ολίσθησης και της περιστροφής του τηγανιού pan) σε χαμηλή φωτιά και μπορείτε να δοκιμάσετε τα πάντα προσθέτοντας μερικά φύλλα βασιλικού τα τελευταία 4/5 λεπτά μαγειρέματος .

• 

Σερβίρετε ζεστό με καλή δόση σάλτσας ντομάτας !

Αχ ... ξέχασα για την επόμενη φορά να ετοιμάσω να τετραπλασιάσω τα συστατικά της προετοιμασίας και αν έχετε τους επισκέπτες να προσπαθήσουν να τους κάνουν να δοκιμάσουν χωρίς να λένε ότι είναι ένα πιάτο χωρίς σκληρότητα , θα παραμείνουν και θα εκπλαγείτε ευχάριστα.

V.

https://inthenameofseitan.wordpress.com/

Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΖΕΥΓΟΥΣ ΘΑ ΜΑΣ ΣΩΣΕΙ;

Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΖΕΥΓΟΥΣ ΘΑ ΜΑΣ ΣΩΣΕΙ;

• Posted by - gynaikaeimai
 
• On - 28 Απριλίου, 2020

Τα πράγματα κάπως σοβάρεψαν. Έψαξα και έμαθα. Πρώτα για μένα και έπειτα για εμάς. Όλα τα δείγματα έδειχναν ότι εμείς, εδώ και καιρό είχαμε χάσει την επικοινωνία. Κάτι μας απομάκρυνε και το χειρότερο είναι ότι και οι δύο συμβιβαζόμασταν σε αυτή την μεταξύ μας απόσταση. Το αφήναμε και μας άφηνε.

Ήταν πιο απλό από την ανάλυση του ψυχολόγου μας. Αρχικά, η αδιαφορία μας βόλευε και τους δύο. Χωρίς να μιλάω, χωρίς να μιλάς. Στην πορεία όμως, όλο κάτι και μας έφταιγε. Τρωγόμασταν με τα ρούχα μας για το  παραμικρό. Καμία συνεννόηση, καμία καλή πρόθεση στο να τα βρούμε. Ξαφνικά είχαμε αρχίσει να μιλάμε διαφορετική γλώσσα. Ένιωθα θυμό κάθε φορά που σε αντίκριζα. Μια ανεξήγητη οργή σαν να ήθελα να διαλύσω όλο το σπίτι. Η αδιαφορία σου με σκότωνε μέρα με τη μέρα.

Και το παιδί μας έδειχνες να μην το υπολογίζεις. Ούτε εγώ φυσικά. Οι δυνατές φωνές σου, έδειχναν ξεκάθαρα ότι δεν σε ενδιέφερε να βρεθεί καμία λύση. Και εγώ όμως το τραβούσα από τα μαλλιά. Έβαζα τον εγωισμό μου σαν ασπίδα, για να μην καρφώνεις τα καρφιά σου επάνω μου. Το παιδί μας ήταν αυτό που δε μιλούσε ποτέ. Θυμάσαι; Και τότε ο ψυχολόγος μας είπε για εκείνη τη θεραπεία. Τη θεραπεία ζεύγους. Εσύ χαμογέλασες ειρωνικά και εγώ τον κοίταξα αδιάφορη. Σιγά μη βρίσκαμε άκρη μέσα από μια απλή θεραπεία, εδώ δεν μπορούσαμε να συνεννοηθούμε στα βασικά.

Και κάπου εκεί μέσα στην τόση υποτίμηση, η θεραπεία αυτή άρχισε να μας μαλακώνει την οργή. Το ένα λιθαράκι έμπαινε μετά το άλλο και η συζήτηση που ακολουθούσε σιγά σιγά εξελισσόταν σε μια ευχάριστη διαδικασία που είχε αρχίσει να μας ενώνει. Άλλωστε είχαμε και ένα παιδί και τουλάχιστον στο δικό μου μυαλό πάντα αυτό ήταν η προτεραιότητα. Δεν θα ήταν αρκετό μόνο αυτό φυσικά για να μας κρατήσει μαζί. Υπήρχε ένα θεμέλιο γερό που είχαμε βάλει στην άκρη τόσο καιρό και το είχαμε ξεχάσει. Υπήρχαν όλες εκείνες οι όμορφες αναμνήσεις που μας έδεναν. Από τότε που ήμασταν σχεδόν παιδιά.

Και μέσα από τη θεραπεία, καταφέραμε να το ξαναφέρουμε στην επιφάνεια και να αναγνωρίσουμε όλους εκείνους τους δρόμους που μας είχαν φέρει κάποτε κοντά. Η αναζήτηση και στη συνέχεια η επίγνωση, ήταν αυτά που έσωσαν στο παρά πέντε ότι πολυτιμότερο θέλαμε να θάψουμε όλα αυτά τα χρόνια, που είχαμε πάρει τη σχέση μας και την ποδοπατούσαμε αγανακτισμένοι και οι δυο. Ξαφνικά η διαδικασία αυτή μας μαλάκωσε.

Είναι τόσο δύσκολο αλήθεια να κρατάμε το καλό; Είναι τόσο εύκολο να μας προσεγγίζει το κακό στον άλλο; Είναι πιο εύκολο να κλείνουμε οργισμένες πόρτες και να παραμένουμε σε σκοτεινά δωμάτια. Νομίζω ότι οι άνθρωποι γεννιόμαστε με αυτό. Με έναν απροσδιόριστο εγωισμό. Μου ήταν τόσο δύσκολο να ξανασυναντήσω εκείνο το αγόρι που είχα αγαπήσει κάποτε…

Θα σου φανεί παράξενο, αλλά αυτή η θεραπεία μας έσωσε τελικά. Αυτή που εξαρχής υποτιμούσα. Τι κατάλαβα; Ότι αν δεν υπήρχε αυτή η δυνατή βάση να το θέλουμε πραγματικά και οι δύο, τίποτα δε θα είχε σωθεί. Η θεραπεία του ζεύγους απλά μας έκανε να την ανακαλύψουμε… και στον ωκεανό που πνίγεστε και οι δύο, ίσως υπάρχει ακόμα κάποια σανίδα σωτηρίας που να γράφει πάνω «Ελπίδα»…

Της Βούλας Γκεμίση

https://gynaikaeimai.com

ΚΑΜΙΑ ΦΟΡΑ ΖΕΙΣ “ΓΙΑ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ” ΚΑΙ ΞΕΧΝΑΣ ΠΟΣΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΠΡΟΔΙΔΕΙΣ…

ΚΑΜΙΑ ΦΟΡΑ ΖΕΙΣ “ΓΙΑ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ” ΚΑΙ ΞΕΧΝΑΣ ΠΟΣΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΠΡΟΔΙΔΕΙΣ…

• Posted by - gynaikaeimai
 
• On - 28 Απριλίου, 2020

Ακούω συχνά από ανθρώπους πως προδόθηκαν, πως πληγώθηκαν, πως έγιναν θύματα ανθρώπων που αγάπησαν. Ακούω συχνά από ανθρώπους πως δέχτηκαν πισώπλατα μαχαιρώματα που τους έκαναν να γονατίσουν, να διαλυθούν. Ακούω συχνά από ανθρώπους για τις ραγισμένες καρδιές και τους τσακισμένους εγωισμούς τους, από ανθρώπους που πίστεψαν…

Ακούω συχνά και πάντα απορώ, πώς γίνεται να υπάρχουν τόσοι προδομένοι και κανείς να μην τολμάει να πει πως πρόδωσε; Πώς γίνεται να υπάρχουν τόσοι πληγωμένοι και κανείς να μην τολμάει να πει πως πλήγωσε; Ακόμη κι αν λίγοι τολμούν να το παραδεχτούν, η απόλυτη αλήθεια είναι πως για κάθε άνθρωπο που προδόθηκε, υπάρχει κι ένας που πρόδωσε…

Είναι άραγε δικαιολογία η ρουτίνα, η ανία, η κούραση απ’ την καθημερινότητα; Είναι άραγε δικαιολογία η λάμψη του καινούριου, η αδρεναλίνη που ανεβαίνει με το “παράνομο”, η τόνωση μιας πεσμένης αυτοπεποίθησης; Είναι άραγε δικαιολογίες όλα αυτά; Κι αν είναι, για ποιον είναι; Για τους άλλους ή για τον ίδιο μας τον εαυτό;

Καμιά φορά, όσο βρίσκεσαι μέσα σε μία κατάσταση, δεν μπορείς να δεις καθαρά ούτε το λάθος που κάνεις, ούτε τις συνέπειες που μπορεί να προκαλέσεις. Καμιά φορά ζεις “για τη στιγμή” και ξεχνάς πόσες στιγμές προδίδεις. Καμιά φορά το αφήνεις να σε πάει “κι όπου βγει”, μα εκεί που θα σε βγάλει πονάει πολύ. Καμιά φορά πρέπει να χάσεις αυτά που θεωρούσες “λίγα”, για να αντιληφθείς πως ήταν τα “πάντα”…

Κάποιοι παρέστησαν πως στάθηκαν δίπλα μου, κάποιοι προσποιήθηκαν πως με καταλαβαίνουν, μα οι αναμάρτητοι που σήκωσαν την πέτρα ήταν περισσότεροι. Πάντα είναι!

Δεν με γονάτισε κανένα ψεύτικο ενδιαφέρον, καμία δήθεν κατανόηση, καμία πέτρα που πετάχτηκε με μένος πάνω μου. Δεν με γονάτισε τίποτα περισσότερο, από εκείνα τα πληγωμένα μάτια που ενώθηκαν με τα δικά μου. Αυτά τα μάτια που χωρίς λέξη, είπαν λόγια ικανά να με σκοτώσουν. Αυτά τα μάτια που σε λίγα δευτερόλεπτα, πέταξαν φωτιές ικανές να με κάψουν ολόκληρη.

Κάθε επιλογή έχει και συνέπειες κι ο καθένας με τις συνέπειές του κοιμάται. Μ’ αυτές κοιμάμαι κι εγώ καιρό τώρα, γιατί το δικό μου παραμύθι δεν τελείωσε με το “ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα”. Έφταιξα, πλήρωσα και πληρώνω, αυτή είναι η λογική συνέχεια, χωρίς καμία προσπάθεια να δικαιολογηθώ ή να ξεφορτωθώ ένα μέρος της ευθύνης. Η ευθύνη ανήκει πάντα σ’ αυτόν που δεν είναι ξεκάθαρος.

Πλέον ξέρω καλά πως αν μια σχέση είναι νεκρή, αν έχει βαλτώσει, αν έχει ουσιαστικά τελειώσει, φεύγεις. Η απιστία δεν δίνει φιλιά ζωής. Δεν δείχνει δύναμη η απιστία. Η απιστία δείχνει δειλία, γιατί φοβάσαι να αποχωριστείς τα κεκτημένα σου και να προχωρήσεις παρακάτω, κάνοντας μια καινούρια αρχή. Θέλει θάρρος ν’ αφήσεις τη σιγουριά σου και να προχωρήσεις σε άγνωστα μονοπάτια…

Εγώ υπήρξα δειλή και πια τολμώ να το πω. Ρίσκαρα τα “πάντα” μου κι έμεινα ταπί. Ρίσκαρα και το πλήρωσα. Σκληρά, όπως μου άξιζε. Τόσο σκληρά, που δεν χρειάζομαι κανέναν αναμάρτητο να με κρίνει, κρατώντας την πέτρα στα χέρια του…

Η ιστορία της Μαρίας,

γραμμένη από την Κική Γιοβανοπούλου

(author του gynaikaeimai.com)

https://gynaikaeimai.com