Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΖΕΥΓΟΥΣ ΘΑ ΜΑΣ ΣΩΣΕΙ;
Τα πράγματα κάπως σοβάρεψαν. Έψαξα και έμαθα. Πρώτα για μένα και έπειτα για εμάς. Όλα τα δείγματα έδειχναν ότι εμείς, εδώ και καιρό είχαμε χάσει την επικοινωνία. Κάτι μας απομάκρυνε και το χειρότερο είναι ότι και οι δύο συμβιβαζόμασταν σε αυτή την μεταξύ μας απόσταση. Το αφήναμε και μας άφηνε.
Ήταν πιο απλό από την ανάλυση του ψυχολόγου μας. Αρχικά, η αδιαφορία μας βόλευε και τους δύο. Χωρίς να μιλάω, χωρίς να μιλάς. Στην πορεία όμως, όλο κάτι και μας έφταιγε. Τρωγόμασταν με τα ρούχα μας για το παραμικρό. Καμία συνεννόηση, καμία καλή πρόθεση στο να τα βρούμε. Ξαφνικά είχαμε αρχίσει να μιλάμε διαφορετική γλώσσα. Ένιωθα θυμό κάθε φορά που σε αντίκριζα. Μια ανεξήγητη οργή σαν να ήθελα να διαλύσω όλο το σπίτι. Η αδιαφορία σου με σκότωνε μέρα με τη μέρα.
Και το παιδί μας έδειχνες να μην το υπολογίζεις. Ούτε εγώ φυσικά. Οι δυνατές φωνές σου, έδειχναν ξεκάθαρα ότι δεν σε ενδιέφερε να βρεθεί καμία λύση. Και εγώ όμως το τραβούσα από τα μαλλιά. Έβαζα τον εγωισμό μου σαν ασπίδα, για να μην καρφώνεις τα καρφιά σου επάνω μου. Το παιδί μας ήταν αυτό που δε μιλούσε ποτέ. Θυμάσαι; Και τότε ο ψυχολόγος μας είπε για εκείνη τη θεραπεία. Τη θεραπεία ζεύγους. Εσύ χαμογέλασες ειρωνικά και εγώ τον κοίταξα αδιάφορη. Σιγά μη βρίσκαμε άκρη μέσα από μια απλή θεραπεία, εδώ δεν μπορούσαμε να συνεννοηθούμε στα βασικά.
Και κάπου εκεί μέσα στην τόση υποτίμηση, η θεραπεία αυτή άρχισε να μας μαλακώνει την οργή. Το ένα λιθαράκι έμπαινε μετά το άλλο και η συζήτηση που ακολουθούσε σιγά σιγά εξελισσόταν σε μια ευχάριστη διαδικασία που είχε αρχίσει να μας ενώνει. Άλλωστε είχαμε και ένα παιδί και τουλάχιστον στο δικό μου μυαλό πάντα αυτό ήταν η προτεραιότητα. Δεν θα ήταν αρκετό μόνο αυτό φυσικά για να μας κρατήσει μαζί. Υπήρχε ένα θεμέλιο γερό που είχαμε βάλει στην άκρη τόσο καιρό και το είχαμε ξεχάσει. Υπήρχαν όλες εκείνες οι όμορφες αναμνήσεις που μας έδεναν. Από τότε που ήμασταν σχεδόν παιδιά.
Και μέσα από τη θεραπεία, καταφέραμε να το ξαναφέρουμε στην επιφάνεια και να αναγνωρίσουμε όλους εκείνους τους δρόμους που μας είχαν φέρει κάποτε κοντά. Η αναζήτηση και στη συνέχεια η επίγνωση, ήταν αυτά που έσωσαν στο παρά πέντε ότι πολυτιμότερο θέλαμε να θάψουμε όλα αυτά τα χρόνια, που είχαμε πάρει τη σχέση μας και την ποδοπατούσαμε αγανακτισμένοι και οι δυο. Ξαφνικά η διαδικασία αυτή μας μαλάκωσε.
Είναι τόσο δύσκολο αλήθεια να κρατάμε το καλό; Είναι τόσο εύκολο να μας προσεγγίζει το κακό στον άλλο; Είναι πιο εύκολο να κλείνουμε οργισμένες πόρτες και να παραμένουμε σε σκοτεινά δωμάτια. Νομίζω ότι οι άνθρωποι γεννιόμαστε με αυτό. Με έναν απροσδιόριστο εγωισμό. Μου ήταν τόσο δύσκολο να ξανασυναντήσω εκείνο το αγόρι που είχα αγαπήσει κάποτε…
Θα σου φανεί παράξενο, αλλά αυτή η θεραπεία μας έσωσε τελικά. Αυτή που εξαρχής υποτιμούσα. Τι κατάλαβα; Ότι αν δεν υπήρχε αυτή η δυνατή βάση να το θέλουμε πραγματικά και οι δύο, τίποτα δε θα είχε σωθεί. Η θεραπεία του ζεύγους απλά μας έκανε να την ανακαλύψουμε… και στον ωκεανό που πνίγεστε και οι δύο, ίσως υπάρχει ακόμα κάποια σανίδα σωτηρίας που να γράφει πάνω «Ελπίδα»…
Της Βούλας Γκεμίση
https://gynaikaeimai.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου