ΚΑΜΙΑ ΦΟΡΑ ΖΕΙΣ “ΓΙΑ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ” ΚΑΙ ΞΕΧΝΑΣ ΠΟΣΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΠΡΟΔΙΔΕΙΣ…
Ακούω συχνά από ανθρώπους πως προδόθηκαν, πως πληγώθηκαν, πως έγιναν θύματα ανθρώπων που αγάπησαν. Ακούω συχνά από ανθρώπους πως δέχτηκαν πισώπλατα μαχαιρώματα που τους έκαναν να γονατίσουν, να διαλυθούν. Ακούω συχνά από ανθρώπους για τις ραγισμένες καρδιές και τους τσακισμένους εγωισμούς τους, από ανθρώπους που πίστεψαν…
Ακούω συχνά και πάντα απορώ, πώς γίνεται να υπάρχουν τόσοι προδομένοι και κανείς να μην τολμάει να πει πως πρόδωσε; Πώς γίνεται να υπάρχουν τόσοι πληγωμένοι και κανείς να μην τολμάει να πει πως πλήγωσε; Ακόμη κι αν λίγοι τολμούν να το παραδεχτούν, η απόλυτη αλήθεια είναι πως για κάθε άνθρωπο που προδόθηκε, υπάρχει κι ένας που πρόδωσε…
Είναι άραγε δικαιολογία η ρουτίνα, η ανία, η κούραση απ’ την καθημερινότητα; Είναι άραγε δικαιολογία η λάμψη του καινούριου, η αδρεναλίνη που ανεβαίνει με το “παράνομο”, η τόνωση μιας πεσμένης αυτοπεποίθησης; Είναι άραγε δικαιολογίες όλα αυτά; Κι αν είναι, για ποιον είναι; Για τους άλλους ή για τον ίδιο μας τον εαυτό;
Καμιά φορά, όσο βρίσκεσαι μέσα σε μία κατάσταση, δεν μπορείς να δεις καθαρά ούτε το λάθος που κάνεις, ούτε τις συνέπειες που μπορεί να προκαλέσεις. Καμιά φορά ζεις “για τη στιγμή” και ξεχνάς πόσες στιγμές προδίδεις. Καμιά φορά το αφήνεις να σε πάει “κι όπου βγει”, μα εκεί που θα σε βγάλει πονάει πολύ. Καμιά φορά πρέπει να χάσεις αυτά που θεωρούσες “λίγα”, για να αντιληφθείς πως ήταν τα “πάντα”…
Κάποιοι παρέστησαν πως στάθηκαν δίπλα μου, κάποιοι προσποιήθηκαν πως με καταλαβαίνουν, μα οι αναμάρτητοι που σήκωσαν την πέτρα ήταν περισσότεροι. Πάντα είναι!
Δεν με γονάτισε κανένα ψεύτικο ενδιαφέρον, καμία δήθεν κατανόηση, καμία πέτρα που πετάχτηκε με μένος πάνω μου. Δεν με γονάτισε τίποτα περισσότερο, από εκείνα τα πληγωμένα μάτια που ενώθηκαν με τα δικά μου. Αυτά τα μάτια που χωρίς λέξη, είπαν λόγια ικανά να με σκοτώσουν. Αυτά τα μάτια που σε λίγα δευτερόλεπτα, πέταξαν φωτιές ικανές να με κάψουν ολόκληρη.
Κάθε επιλογή έχει και συνέπειες κι ο καθένας με τις συνέπειές του κοιμάται. Μ’ αυτές κοιμάμαι κι εγώ καιρό τώρα, γιατί το δικό μου παραμύθι δεν τελείωσε με το “ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα”. Έφταιξα, πλήρωσα και πληρώνω, αυτή είναι η λογική συνέχεια, χωρίς καμία προσπάθεια να δικαιολογηθώ ή να ξεφορτωθώ ένα μέρος της ευθύνης. Η ευθύνη ανήκει πάντα σ’ αυτόν που δεν είναι ξεκάθαρος.
Πλέον ξέρω καλά πως αν μια σχέση είναι νεκρή, αν έχει βαλτώσει, αν έχει ουσιαστικά τελειώσει, φεύγεις. Η απιστία δεν δίνει φιλιά ζωής. Δεν δείχνει δύναμη η απιστία. Η απιστία δείχνει δειλία, γιατί φοβάσαι να αποχωριστείς τα κεκτημένα σου και να προχωρήσεις παρακάτω, κάνοντας μια καινούρια αρχή. Θέλει θάρρος ν’ αφήσεις τη σιγουριά σου και να προχωρήσεις σε άγνωστα μονοπάτια…
Εγώ υπήρξα δειλή και πια τολμώ να το πω. Ρίσκαρα τα “πάντα” μου κι έμεινα ταπί. Ρίσκαρα και το πλήρωσα. Σκληρά, όπως μου άξιζε. Τόσο σκληρά, που δεν χρειάζομαι κανέναν αναμάρτητο να με κρίνει, κρατώντας την πέτρα στα χέρια του…
Η ιστορία της Μαρίας,
γραμμένη από την Κική Γιοβανοπούλου
(author του gynaikaeimai.com)
https://gynaikaeimai.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου