Έλα να κοιμηθούμε ακούγοντας το κύμα
Ήταν μια βροχερή μέρα του Ιούνη. Μια βόλτα μετά από επανασύνδεση, όπως αυτές που ακολουθούν τους αμέτρητους χωρισμούς μας. Καθίσαμε στο στέκι μας, αυτό που έπαιζε την αγαπημένη μας μουσική, αγκαλιά, βλέποντας τη βροχή, να κάνουμε όνειρα για το μέλλον. Υποσχεθήκαμε πως δεν θα χωρίσουμε ποτέ ξανά και σφραγίσαμε αυτή την υπόσχεση μ’ ένα φιλί.
Γυρνούσαμε στο σπίτι παραλιακά, ήθελες να βλέπουμε τη θάλασσα. Μιλούσες και ‘γω ταξίδευα. Μου τραγουδούσες και μου έλεγες πόσο μ’ αγαπάς. Το δικό μου μυαλό τριχοτομημένο.
Το ένα τρίτο εκεί να ζει τη στιγμή και να φτερουγίζει η καρδιά του, το δεύτερο κομμάτι του να ταξιδεύει στο μέλλον, να μας βλέπει στο αγαπημένο μας εκκλησάκι παντρεμένους, να καταφτάνω με την βάρκα όπως το φαντάστηκα.
Το τελευταίο κομμάτι του όμως, αυτό το σκοτεινό κομμάτι που έρχεται και γεμίζει σκιά κάθε στιγμή μας, πήγαινε σε εκείνους τους μήνες που ήμασταν χώρια, να σκέφτομαι πόσο γρήγορα με είχες αδειάσει, την είχες έτοιμη την αντικαταστάτρια. Αυτή την σκοτεινή πλευρά φοβάμαι, αυτό το ένα τρίτο…
Το βράδυ εκείνο που μας πήρε ο ύπνος μέσα στο αμάξι με τον ήχο της θάλασσας και το φως των αστεριών, ευχήθηκα τα κύματα να πάρουν μακριά όλες τις σκέψεις αυτές, τα μαύρα σκοτάδια να καλυφθούν από το απέραντο γαλάζιο. Εκείνη τη νύχτα ευχήθηκα να μην μάθαινα ποτέ τι έκανες. Εκείνη τη νύχτα κατάλαβα πως κανένα κύμα δεν μπορεί να πάρει μακριά τον πόνο.
Mary R
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου