Σάββατο 24 Αυγούστου 2024

Βόλος: Ήρθε για να βρει νυφικό και τελικά έκλεψε έναν χρυσό σταυρό

 Βόλος: Ήρθε για να βρει νυφικό και τελικά έκλεψε έναν χρυσό σταυρό


Στον Εισαγγελέα του Αυτόφωρου Μονομελούς Πλημελειοδικειου Βόλου οδηγήθηκε χθες μια 20χρονη Ρομ μετά από αναβολή που ζήτησε προχθές 21/08/2024. Η 20χρονη κοπέλα συνελήφθη στις 20/08/2024 και κατηγορήθηκε για κλοπή.

Η 20χρονη γυναίκα που είναι κάτοικος Αττικής, ήρθε τις προηγούμενες μέρες στο Βόλο για να βρει νυφικό φόρεμα για τον γάμο της, όπως δήλωσε στο δικαστήριο. Προσποιούμενη λοιπόν φιλικό πρόσωπο σε μια ηλικιωμένη γυναίκα, την αγκάλιασε και της απέσπασε από τον λαιμό της, χρυσό της σταυρό αξίας 700 ευρώ. Η κοπέλα που είχε εκτίσει ποινή φυλάκισης για την ίδια κατηγορία και αποφυλακίστηκε στο τέλος του προηγούμενου χρόνου, ζήτησε και έλαβε προθεσμία για να αποζημίωσει την παθούσα. Στο δικαστήριο εμφανίστηκε ο σύζυγος της παθούσας όπου με υπεύθυνη δήλωση, αφού αποζημιώθηκε δήλωσε ότι δεν επιθυμεί την ποινική δίωξη της 20χρονης κοπέλας και έτσι αφέθηκε ελεύθερη.

https://www.thenewspaper.gr/

Δεν είναι όλες οι ψυχές για τα εύκολα…

 Δεν είναι όλες οι ψυχές για τα εύκολα…

Είναι κι εκείνοι οι άνθρωποι που μοιάζουν να έχουν παραδοθεί στη μοίρα τους, που μοιάζουν να έχουν αφεθεί ολοσχερώς στη ζωή και πηγαίνουν αγόγγυστα όπου τους πάει. Που κλείνουν τα μάτια στα παρακλάδια της διαδρομής κι ακολουθούν στωικά την πορεία που κάποιος άλλος χάραξε γι’ αυτούς. Αρνούνται να παλέψουν, αρνούνται να προσπαθήσουν. Τους κοιτάζω καμιά φορά και θυμώνω με μένα που νιώθω έστω για μια στιγμή να τους ζηλεύω. Γιατί είναι φαινομενικά ήρεμοι και γαλήνιοι… σχεδόν τέλειοι! Μα πόσο εύκολο είναι να μοιάζεις τέλειος, όταν δεν κάνεις τίποτα!

Και θυμώνω με μένα που έστω για μια στιγμή ξεχνώ πόσο κενό κρύβει το μέσα τους, πόσο φόβο χαντακώνουν εντός τους, πόσο άδεια μπορεί να είναι μια ψυχή χωρίς ελπίδες κι όνειρα.
Κι είναι εκείνες οι στιγμές που πονάω, που νιώθω να ζηλεύω αυτό τους το τίποτα. Οι στιγμές που προσπαθώ να επουλώσω τις πληγές μου από ακόμη μια πτώση, οι στιγμές που προσπαθώ να τιθασεύσω το μυαλό από ακόμη μια τρικυμία, οι στιγμές που προσπαθώ να ηρεμήσω την καρδιά από ακόμη ένα λάθος…

Γιατί εκείνες τις στιγμές, τις στιγμές του μεγάλου πόνου, της απογοήτευσης, της απελπισίας, σκέφτομαι πως ίσως θα έπρεπε κι εγώ να είμαι έτσι, ν’ αρκούμαι σ’ όσα μου πετάνε, να υποτάσσομαι στο ταβάνι που μου ορίζουν. Να βολεύομαι στο γκρίζο και να μην αναζητώ τα χρώματα. Να ανέχομαι τα ελάχιστα και να μην παλεύω για όσα αξίζω. Να πνίγομαι στο φόβο και τις ανασφάλειες, να κρύβω το ανικανοποίητο και να βολεύομαι εμετικά στα εύκολα και τα βατά.
Ίσως έτσι να γλίτωνα απ’ τις παγίδες, τις κακοτοπιές και τα χτυπήματα. Ίσως θα έπρεπε να αρκούμαι στα άχρωμα, τα άοσμα και τα άγευστα και να μην ψάχνω ουρανούς και χρώματα. Ίσως θα έπρεπε να αποκοιμίσω τα όνειρά μου, νανουρίζοντάς τα με ψεύτικες υποσχέσεις.


Μα δεν τ’ αντέχουν αυτό όλες οι ψυχές. Δεν βολεύονται όλες οι ψυχές σε κουτάκια, δεν αρκούνται σε χαμηλές πτήσεις και σε κοντινές βόλτες με λουρί. Είναι κι αυτές οι ψυχές που προτιμούν να ματώσουν, να κουραστούν, να παλέψουν για τ’ αληθινά. Είναι κι αυτές οι ψυχές, που κανένας φόβος, καμία ανασφάλεια, κανένα βόλεμα, δεν αρκεί για να τις κρατήσει δεμένες μακριά απ’ τα όνειρά τους. Γιατί ζουν για τη διαδρομή, για τα χαμόγελα σε κάθε μικρή νίκη και για την ελπίδα του προορισμού, αυτού το προορισμού που τόλμησαν να ονειρευτούν κι ονειρεύτηκαν να κατακτήσουν.


https://thewomen.gr/
Κική Γιοβανοπούλου

Συντάκτης

  • Κική Γιοβανοπούλου

    Γράφω γιατί αυτή είναι η δική μου ψυχοθεραπεία. Για μένα γράφω. Για να σκοτώνω τους προσωπικούς μου δαίμονες. Ίσως όμως, κάπου μέσα στις γραμμές μου, βρεις και τους δικούς σου…

Το φερμουάρ στα ελληνικά: Έτσι λέγεται και μην ξαφνιαστείτε ούτε για το όνομα ούτε για την ιστορία του

Το φερμουάρ στα ελληνικά: Έτσι λέγεται και μην ξαφνιαστείτε ούτε για το όνομα ούτε για την ιστορία του

 Ποιος  ανακάλυψε και πως τελικά όλοι καταλήξαμε να έχουμε ανάγκη, το... κοπιτσοθηλυκωτήρι;

Το φερμουάρ το χρησιμοποιούμε κάθε μέρα, ελάχιστοι όμως γνωρίζουν πως λέγεται στα Ελληνικά.

Θέλετε να μάθετε την ονομασία του στα ελληνικά; Στα ελληνικά, λοιπόν, το φερμουάρ λέγεται τορμοσυνάπτης.fermouar

Αν προσπαθήσουμε να ετυμολογήσουμε τη λέξη τορμοσυνάπτης, θα δούμε ότι αποτελείται από δύο λέξεις: Τη λέξη τόρμος και τη λέξη συνάπτω.

Τόρμος σημαίνει μικρή προεξοχή και ξύλινο ή μεταλλικό δόντι και συνάπτω σημαίνει ενώνω, συνδέω. Οπότε Τορμοσυνάπτης είναι ο μηχανισμός που κλείνει – κουμπώνει ρούχα, βαλίτσες κλπ.

Η ιστορία του φερμουάρ 

Το φερμουάρ έχει και μία πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία από πίσω του. Ποιος  ανακάλυψε και πως τελικά όλοι καταλήξαμε να έχουμε ανάγκη, το... κοπιτσοθηλυκωτήρι, αυτό το μικρό αλλά τόσο χρήσιμο εργαλείο.

Το 1851, ο Ελάιας Χάου έλαβε δίπλωμα ευρεσιτεχνίας για μια «Βελτίωση στη στερέωση για ρούχα». Δεν προσπάθησε σοβαρά να το πλασάρει, χάνοντας έτσι την αναγνώριση που διαφορετικά θα είχε λάβει.

Σαράντα δύο χρόνια αργότερα, το 1893, ο Κλεμπ Κλέμπερσον, ο οποίος εφηύρε έναν πνευματικό σιδηρόδρομο δρόμου, κατοχύρωσε με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας ένα «δετήρα παπουτσιού». Η συσκευή χρησίμευε ως (πιο περίπλοκο) κούμπωμα παπουτσιών με γάντζο και οπή.

Το 1916, οι εφημερίδες στην Αυστραλία ανέφεραν εμφανίσεις του «νέου δεστήρα χωρίς άγκιστρο», μιας συσκευής από την Αμερική που «ο κόσμος περίμενε» από ένα ζωντανό μοντέλο στη βιτρίνα του Raynor’s, στη Μελβούρνη.

Το 1923, κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού του στην Ευρώπη, ο Σούντμπαικ πούλησε τα ευρωπαϊκά του δικαιώματα στον Μάρτιν Ότμαρ Βίντερχαλτερ, ο οποίος βελτίωσε το σχέδιο χρησιμοποιώντας ενώσεις και αυλακώσεις αντί για τις αρθρώσεις και τα δόντια του Σούντμπαικ και άρχισε να παράγει με την εταιρεία του, Riri, σε μεγάλη κλίμακα, πρώτα στη Γερμανία και μετά στην Ελβετία.

Στη δεκαετία του 1930 ξεκίνησε μια εκστρατεία πωλήσεων για παιδικά ρούχα με φερμουάρ. Η εκστρατεία επαίνεσε τα φερμουάρ για την προώθηση της αυτοδυναμίας στα μικρά παιδιά, δίνοντάς τους τη δυνατότητα να ντύνονται μόνα τους. Το φερμουάρ κόντραρε το κουμπί το 1937 στη «Μάχη του Κουμπώματος»”, αφού οι Γάλλοι σχεδιαστές μόδας ξετρελάθηκαν με φερμουάρ στα ανδρικά παντελόνια.

Το Esquire ανακήρυξε το φερμουάρ ως τη «Νεότερη Ιδέα Προσαρμογής για Άντρες» και μεταξύ των πολλών αρετών του κουμπώματος με φερμουάρ ήταν ότι θα απέκλειε την «Πιθανότητα ακούσιας και ενοχλητικής αταξίας».

https://www.alfavita.gr/

Το αντίο που ανέβαλε από καιρό, γράφτηκε…

 

Μια τελεία που αρνιόταν πεισματικά να μπει. Ένα τέλος που δεν έλεγε να δοθεί και μια υπόσχεση που ποτέ δεν πραγματώθηκε. Το αντίο που ανέβαλε από καιρό, γράφτηκε.
Μέσα από πόνο, δάκρυα και ψυχολογική καταπόνηση, σύρθηκε, σκαλίστηκε, κάπου μέσα της βαθιά και έτσι απλά, χαράχτηκε.
Με το πέρασμα του χρόνου, η αλήθεια άρχισε να λάμπει όλο και πιο έντονα κι η ίδια ενδυναμωνόταν όλο και περισσότερο.

Πονάει η μονόπλευρη προσπάθεια και ιδιαίτερα όταν επιβεβαιώνεται με τις πράξεις του άλλου. Σαν να ξεριζώνεται από μέσα σου ένα δικό σου κομμάτι, που δε θα μπορέσει να ξανακολλήσει. Μόνο να αναδημιουργηθεί, αλλά ποτέ δε θα είναι το ίδιο. Πάντα θα υπάρχει η ρωγμή να σου θυμίζει το τραύμα. Σαν την ιαπωνική τέχνη του Κιντσούγκι. Στα σημεία του σπασίματος, προστίθεται χρυσή μπογιά με κόλλα και το βάζο ξαναπαίρνει την αρχική του μορφή. Παραμένει εξίσου όμορφο όπως πρώτα αλλά αναδεικνύονται οι ρωγμές του, τα τραύματά του ως σημαντικά και αξιομνημόνευτα γεγονότα της ζωής του.

Από εκείνη τη στιγμή αλλάζεις.
Μεταμορφώνεσαι.
Βλέπεις τον εαυτό σου αλλιώτικα.
Αναθεωρείς, τον κρίνεις, τον κατακρίνεις, τον μαλώνεις που επέτρεψες να τον πονέσεις, αλλά είναι και αυτό μέρος της διαδικασίας.
Όλες αυτές οι καταστάσεις σε δυναμώνουν.


Κάθε αντίο και ένας μικρός θάνατος.
Κάθε αντίο και μια αναγέννηση.
Μη μετανιώνεις στιγμή για ό,τι έκανες και το ήθελες, το ένιωθες.
Καλό ή κακό, αυτό σε διαμόρφωσε.
Δε θα ήσουν αυτός/ή που είσαι σήμερα, αν δεν περνούσες δια πυρός και σιδήρου.

Να χαμογελάς σε όσους σου φέρθηκαν σκάρτα. Σε όσους δεν σε υπολόγισαν σωστά.
Μην χτυπάς πόρτες που δεν πρόκειται να ανοίξουν ποτέ κι ούτε να κοιτάς από τις κλειδαρότρυπές τους.
Μην κρατάς κακία, γιατί τον μόνο που πληγώνεις είναι τον εαυτό σου.
Το κόμμα που τόσο καιρό σε σταματούσε, ήρθε η ώρα να σβηστεί. Το κόμμα που τόσο καιρό σε πλήγωνε, ήρθε η ώρα να επουλωθεί.

Αν ποτέ περάσω σαν σκέψη από το μυαλό σου, μη σταθείς σε αυτήν. Άσε με να προσπεράσω.
Σαν το αεράκι που χορεύει και γαργαλάει όλες σου τις αισθήσεις άσε με να χαθώ.
Αν ποτέ θελήσεις να με βρεις, μην με ψάξεις, διότι εκεί που με άφησες δε θα με ξαναβρείς.
Καθόλου εγωιστικό, καθόλου εκδικητικό. Είναι η αλήθεια.
Άλλαξα. Με άλλαξες. Και σε ευχαριστώ για αυτό.
Κι όπως μου είπε ένας άγνωστος στο δρόμο, «Πήγαινε εκεί που σε αγαπάνε, όχι εκεί που αγαπάς. Εκεί που σε εκτιμούν, εκεί ανήκεις…».


https://thewomen.gr/
Αικατερίνη Χριστοδούλου
https://oneirwnpenes.blogspot.com/

Συντάκτης

  • Αικατερίνη Χριστοδούλου

    Η Χριστοδούλου Αικατερίνη, γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη. Eίναι Φιλόλογος, απόφοιτη της Φιλοσοφικής σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, με ειδίκευση στην Μεσαιωνική και Νεοελληνική Φιλολογία. Τα ενδιαφέροντα της διευρύνονται και στον κλάδο ομορφιάς, με διακρίσεις σε διαγωνισμούς, μιας και είναι απόφοιτη σχολής Αισθητικής και Κομμωτικής τέχνης. Δηλώνει λάτρης της ποίησης και της λογοτεχνίας. Έλαβε το Β’ Βραβείο Ποίησης Ελεύθερου στίχου στον Πανελλήνιο Διαγωνισμό Ποίησης το 2021. Aρθρογραφεί σε ιστολόγια ψυχαγωγίας, ηλεκτρονικά περιοδικά και αναρτά το έργο της στη συγγραφική πλατφόρμα του Wattpad. Eίναι συντάκτης στο λογοτεχνικό blog Ονείρων Πένες. Ποιήματα της έχουν αναρτηθεί σε ηλεκτρονικά περιοδικά και σελίδες τέχνης . Όσοι την γνωρίζουν, την χαρακτηρίζουν ως μια αθεράπευτα ρομαντική προσωπικότητα που ονειρεύεται να ζήσει το δικό της παραμύθι…

5 τρόποι για να γίνεις καλύτερο αφεντικό

 

5 τρόποι για να γίνεις καλύτερο αφεντικό

Από την Kally στις 19 Αυγούστου 2024

Το να είσαι αφεντικό συνεπάγεται σημαντικό ποσό ευθύνης. Ο τρόπος με τον οποίο οδηγείτε θα επηρεάσει τελικά την επιτυχία της ομάδας σας, για να μην αναφέρουμε το συνολικό εργασιακό περιβάλλον. Δεν έχει σημασία αν διαχειρίζεστε μια μικρή ομάδα ή ένα ολόκληρο τμήμα, το να προσπαθείτε να είστε καλύτερο αφεντικό δεν θα βελτιώσει απλώς την απόδοση της ομάδας σας - θα ενισχύσει επίσης έναν θετικό χώρο εργασίας. Εδώ είναι πέντε τρόποι για να γίνεις καλύτερο αφεντικό.


 Επικοινωνήστε ξεκάθαρα 

Η αποτελεσματική επικοινωνία είναι το παν όταν πρόκειται για καλή ηγεσία. Ως προϊστάμενος, είναι δουλειά σας να κοινοποιήσετε τις προσδοκίες και τα σχόλιά σας στην ομάδα σας. Όταν επικοινωνείτε καθαρά, μειώνονται οι πιθανότητες παρεξηγήσεων και διασφαλίζετε ότι όλοι βρίσκονται στην ίδια σελίδα.

Βεβαιωθείτε ότι κάνετε τακτικά check-in με την ομάδα σας, όχι μόνο σε ατομικό επίπεδο αλλά και ως ομάδα. Συζητήστε τους στόχους και την πρόοδο και προσκαλέστε όλους να εκφράσουν τυχόν ανησυχίες που μπορεί να έχουν. Από ανησυχίες σχετικά με την ασφάλεια στην εργασία έως τις συγκρούσεις των εργαζομένων - βάλτε τα πάντα στο τραπέζι. 

Όσο πιο ανοιχτοί και διαφανείς είστε τόσο περισσότερο ενθαρρύνετε την αμφίδρομη επικοινωνία και μια ομάδα που νιώθει άνετα να μοιράζεται τις σκέψεις και τις ιδέες της. 

Με οδηγό το Παράδειγμα

Ως αφεντικό, οι ενέργειές σας θα δώσουν τελικά τον τόνο για την υπόλοιπη ομάδα σας. Τι σημαίνει λοιπόν να δίνω παράδειγμα; Σημαίνει ότι διαμορφώνετε την ίδια συμπεριφορά και την ίδια εργασιακή ηθική που περιμένετε από τους υπαλλήλους σας. Όταν δείχνετε τι ελπίζετε να λάβετε, η ομάδα σας είναι πιο πιθανό να ακολουθήσει το παράδειγμά σας.

Από την έγκαιρη εμφάνιση μέχρι την τήρηση των προθεσμιών, ακολουθήστε με συνέπεια και η ομάδα σας θα ακολουθήσει το παράδειγμά σας.

Ενθαρρύνετε την ομάδα σας

Ένα μεγάλο αφεντικό ξέρει πώς να ενδυναμώσει την ομάδα του  ενθαρρύνοντάς την! Δώστε τους τα εργαλεία, τους πόρους και την αυτονομία που χρειάζονται για να κάνουν το καλύτερο δυνατό. Γιατί όταν οι εργαζόμενοι νιώθουν εμπιστοσύνη και αξία, είναι πιο πιθανό να αναλάβουν πρωτοβουλίες και να γίνουν καλύτεροι υπάλληλοι. Πέρα από την ενθάρρυνση, πρέπει επίσης να αναθέσετε αποτελεσματικά καθήκοντα στα σωστά άτομα. Αυτό με τη σειρά του θα τους ενδυναμώσει αφού χρησιμοποιούν τις καλύτερες δεξιότητές τους.

Δώστε εποικοδομητικά σχόλια

Η ανατροφοδότηση είναι τόσο σημαντική για την ανάπτυξη, ωστόσο δεν έχει κάθε παράδοση το ίδιο αποτέλεσμα. Ο τρόπος με τον οποίο το παραδίδετε μπορεί να κάνει τη διαφορά ως προς την επίδρασή του. Η εποικοδομητική ανατροφοδότηση θα βοηθήσει τους υπαλλήλους σας να βελτιώσουν τις ικανότητές τους, ενώ η αναγνώριση θα τονώσει τελικά το ηθικό και θα ενισχύσει τη θετική συμπεριφορά. Η επίτευξη ισορροπίας μεταξύ των δύο είναι το κλειδί.

Προωθήστε ένα θετικό περιβάλλον

Το είδος του εργασιακού περιβάλλοντος που δημιουργείτε θα έχει σημαντικό αντίκτυπο στη συνολική ικανοποίηση της ομάδας σας. Για να μην αναφέρουμε την παραγωγικότητά τους. Όσο πιο περιεκτικό και θετικό είναι ένας χώρος εργασίας που μπορείτε να δημιουργήσετε, τόσο περισσότερο θα συνεργάζονται μεταξύ τους και θα μειώσετε τον κίνδυνο άγχους και συγκρούσεων μεταξύ των εργαζομένων.

https://middleme.net/


Εὐ­θύ­μιος Λέν­τζας: Στὶς τρεῖς τὸ με­ση­μέ­ρι

 

Εὐ­θύ­μιος Λέν­τζας: Στὶς τρεῖς τὸ με­ση­μέ­ρι


Ἀπὸ τὸν/τὴν planodion στὶς 18 Αὔγουστος 2024

Εὐ­θύ­μιος Λέν­τζας

Στὶς τρεῖς τὸ με­ση­μέ­ρι

ΒΑΖΕ ΚΙ ΕΒΓΑΖΕ τὰ χέ­ρια στὶς τσέ­πες τοῦ παν­τε­λο­νιοῦ μὲ νευ­ρι­κό­τη­τα. Με­τροῦ­σε τὰ κέρ­μα­τα, ξα­να­με­τροῦ­σε – σί­γου­ρος πὼς ἦταν ἀρ­κε­τά∙ δυὸ μπου­κά­λια ρε­τσί­να Τιρ­νά­βου κι ἕνα Κα­ρέ­λια κα­σε­τί­να. Φο­ροῦ­σε ἕνα ξε­θω­ρια­σμέ­νο μπλοὺ τζίν, στὰ πό­δια δί­χα­λη σα­γιο­νά­ρα κι ἕνα που­κά­μι­σο στὴν ἀπό­χρω­ση τοῦ κί­τρι­νου —ἀνοι­χτὸ κί­τρι­νο τῆς ἀρ­ρώ­στιας— ξε­κούμ­πω­το στὸ ὕψος τοῦ στέρ­νου.

       Κά­θε τό­σο ἔτρι­βε τὸ κε­φά­λι του (πό­τε μὲ τὸ δε­ξὶ καὶ πό­τε μὲ τὸ ἀρι­στε­ρό του χέ­ρι), μιὰ κί­νη­ση διαρ­κὴς ποὺ λὲς πὼς κρα­τοῦ­σε αἰ­ώ­νια κι ἔπει­τα στα­μα­τοῦ­σε τό­σο ἀπό­το­μα, ἔτσι ποὺ νό­μι­ζες πὼς δὲν ὑπῆρ­ξε πο­τὲ αὐ­τὴ ἡ στιγ­μή, πα­ρὰ μο­νά­χα ὁ ἦχος ἀπ’ τὰ κέρ­μα­τα ποὺ χτυ­ποῦ­σαν σὰν μι­κρὰ κου­δου­νί­σμα­τα βε­βαί­ω­νε γιὰ τὴν ὕπαρ­ξή του.

       «Διά­ο­λε, τί ζέ­στη εἶ­ναι αὐ­τή!», ἡ φω­νὴ ἔβγαι­νε ἀπ’ τὰ δόν­τια σὰν γρύ­λι­σμα. «Διά­ο­λε, τί ζέ­στη εἶ­ναι αὐ­τή!» Κι ἔπει­τα: «δυό, τέσ­σε­ρα, ἕξι, ὀχτὼ, δέ­κα... μὴν κά­νω λά­θος, πά­λι: δυό, τέσ­σε­ρα, ἕξι, ὀχτὼ, δέ­κα...»

       Κρα­τοῦ­σε σφι­χτὰ τὰ κέρ­μα­τα στὴ χού­φτα του, ὅπως κρα­τᾶ­με μιὰ μύ­γα φυ­λα­κι­σμέ­νη καὶ δὲν ἀνοί­γου­με τὰ δά­χτυ­λα, κι οὔ­τε ποὺ ξέ­ρου­με ἂν ἡ μύ­γα εἶ­ναι ἀκό­μα ζων­τα­νὴ ἢ πε­θα­μέ­νη μέ­σα στὸ ζε­στό μας χέ­ρι. «Διά­ο­λε, τί ζέ­στη εἶ­ναι αὐ­τή!» Οἱ λέ­ξεις ἀνέ­βαι­ναν σὰν φλέ­μα­τα ἀπὸ τὰ πνευ­μό­νια στὰ ξε­ρα­μέ­να του χεί­λια. Ἡ φι­γού­ρα του σά­λευε κά­τω ἀπ’ τὸν ἥλιο∙ ἔτρε­με σὰν ἀνε­μώ­νη κι ἦταν ἀκρι­βῶς στὶς τρεῖς τὸ με­ση­μέ­ρι.

       Τὸ τρα­πέ­ζι ἦταν στρω­μέ­νο. Οἱ τοῖ­χοι πάλ­λευ­κοι, νο­τι­σμέ­νοι ἀπὸ φρέ­σκια μπο­γιά. Μιὰ κα­νά­τα νε­ρὸ ἦταν στὸ κέν­τρο τοῦ τρα­πε­ζιοῦ∙ μα­χαί­ρια, πι­ρού­νια καὶ κου­τά­λια στὴ θέ­ση τους. Οἱ κα­ρέ­κλες εἶ­χαν τὴν γο­η­τεία τῆς ἀνά­μνη­σης – ἄν­θρω­ποι πολ­λοὶ εἶ­χαν πε­ρά­σει ἀπὸ ἐδῶ∙ δυὸ σώ­μα­τα ἐρω­το­τρο­ποῦ­σαν, ἴσως ἀκό­μα μιὰ γριὰ νὰ κεν­τοῦ­σε κάλ­τσες καὶ τρυ­πη­μέ­νες φα­νέ­λες.

       Ψη­λά, πά­νω ἀπ’ τὸ φα­ράγ­γι στὸ Βί­κο, ἀνά­με­σα στὴ ρί­γα­νη καὶ στὸ θυ­μά­ρι, στὸν ἀέ­ρα ποὺ μύ­ρι­ζε μέ­λι, μιὰ γυ­ναῖ­κα ἔπε­φτε νε­κρὴ ἀπὸ τὸ ἴδιο της τὸ χέ­ρι, παίρ­νον­τας μα­ζί της μιὰ δεύ­τε­ρη καὶ μιὰ τρί­τη ζωή.

       Τὸ μα­χαί­ρι ἦταν ἀκό­μα ζε­στό, σὰν ἕνα καρ­βέ­λι κομ­μέ­νο στὴ μέ­ση.

       «Ἀγα­πῶ ἄλ­λον», ἔγρα­φε τὸ ση­μεί­ω­μα. «Ἀγα­πῶ ἄλ­λον, μὰ οὔ­τε αὐ­τὸ εἶ­ναι ἐφι­κτό.»

       Ἡ γά­τα τὸν πε­ρί­με­νε ἔξω ἀπ’ τὸ τρο­χό­σπι­το. Πέ­ρα­σε ἁπα­λὰ ἀνά­με­σα στὰ πό­δια του, κι ἔμει­νε ἐκεῖ γιὰ λί­γο νὰ τρί­βε­ται κερ­δί­ζον­τας τὸν δι­κό της χρό­νο, ἀπο­λαμ­βά­νον­τας τὴν ἐξου­σία της, ὄρ­θια στὸ ξύ­λι­νο τρα­πε­ζά­κι. Ὁ ἄν­τρας ἔμει­νε ἡμί­γυ­μνος, μο­νά­χα μὲ τὸ παν­τε­λό­νι. Κά­πνι­σε τὰ μι­σὰ τσι­γά­ρα καὶ ἤπιε τὰ δυὸ μπου­κά­λια ρε­τσί­να. Ἡ φλέ­βα στὸ λαι­μό του με­γά­λω­νε, με­γά­λω­νε, με­γά­λω­νε... Ὁ ἥλιος ἔπε­φτε ἀρ­γά, ὅπως πέ­φτει βα­σα­νι­στι­κὰ ἡ στα­γό­να ἀπὸ τὴ χα­λα­σμέ­νη βρύ­ση. Ὁ Βοϊ­δο­μά­της μιὰ κό­λα­ση κά­τω ἀπ’ τὰ πό­δια του, ὅπως ἕνα ἄστρο ποὺ δὲν λέ­ει νὰ σβή­σει.

       Ἀφαί­ρε­σε τὶς πέ­τρες ἀπὸ τὶς ρό­δες στὸ τρο­χό­σπι­το. Ἡ γῆ μύ­ρι­ζε σὰν νε­ο­γέν­νη­το βρέ­φος. Μό­νο ἡ γά­τα ἦταν ἀκό­μα ὄρ­θια, ἔτσι νι­κή­τρια καὶ παν­το­δύ­να­μη, μὲ τὴν γνώ­ση μιὰ γιὰ πάν­τα στὰ μά­τια της.

Πη­γή: Ἀπὸ τὴν συλ­λο­γὴ δι­η­γή­μα­των Στὰ βρά­χια καὶ στὴ θά­λασ­σα (ἐκδ. Γρά­φη­μα, 2023).

Εὐ­θύ­μιος Λέν­τζας (Λά­ρι­σα, 1986). Ἔχει ἐκ­δώ­σει δύο ποι­η­τι­κὲς συλ­λο­γές: Οἱ γυ­ναῖ­κες ποὺ ἀγα­πᾶ­με εἶ­ναι θαμ­μέ­νες στὸν κῆ­πο (αὐ­το­έκ­δο­ση, 2020). Τὸ Με­ρί­διο (Θρά­κα, 2022) καὶ μιὰ συλ­λο­γὴ δι­η­γη­μά­των: Στὰ βρά­χια καὶ στὴ θά­λασ­σα (Γρά­φη­μα, 2023).

https://bonsaistoriesflashfiction.wordpress.com/

Εμφανίστηκε στον Βόλο δηλητηριώδες έντομο – γίγας που έχει επώδυνο δάγκωμα

Εμφανίστηκε στον Βόλο δηλητηριώδες έντομο – γίγας που έχει επώδυνο δάγκωμα

Ο λιθόκερος είναι ένα δηλητηριώδες υδρόβιο έντομο, με επώδυνο δάγκωμα.

 Ένα σπάνιο γιγάντιο έντομο εμφανίστηκε στα Πλατανίδια του Βόλου. Συγκεκριμένα, σύμφωνα το TheNewspaper.gr, πρόκειται για λιθόκερο.

Ο λιθόκερος είναι ένα δηλητηριώδες υδρόβιο έντομο, με επώδυνο δάγκωμα

Τι είναι ο λιθόκερος

Ο λιθόκερος ή Lethocerus Patruelis Belostomatidae, όπως είναι η επίσημη ονομασία του, είναι σαρκοφάγο (θηρευτής) αμφίβιο έντομο που συναντάται συνήθως σε θερμά και τροπικά κλίματα (σπανίως στην Ελλάδα, μέχρι τα τελευταία 4-5 χρόνια), ενώ το μήκος του μπορεί να φτάσει ακόμα και τα 12 εκατοστά.

Το δάγκωμα του είναι δηλητηριώδες όχι όμως θανατηφόρο για τον άνθρωπο και προκαλεί οξύ πόνο. Τρέφεται με μικρά οστρακόδερμα και ψαράκια.

Ο λιθόκερος είναι ένα γένος της οικογένειας των ημιπτέρων Βελοστοματίδων, γνωστό ως γιγάντιο ζωύφιο του νερού. Εντοπίζεται σε τροπικές, υποτροπικές και εύκρατες περιοχές του κόσμου, με την μεγαλύτερη ποικιλία ειδών να εντοπίζεται στην Αμερική, ενώ ένα μόνο είδος βρίσκεται στην Ευρώπη, δύο στην Αφρική, δύο στην Αυστραλία και τρία στην Ασία.

Όπως και άλλα μέλη της οικογένειας των γιγαντιαίων ζωυφίων, τα είδη των λιθόκερων είναι αρπακτικά που εξουδετερώνουν το θήραμα «μαχαιρώνοντάς το» με το ρύγχος του και εγχύοντας ένα σάλιο που περιλαμβάνει μια σειρά από ένζυμα που διασπούν τις πρωτεΐνες.

https://www.koutipandoras.gr/


Και τώρα που έμαθα να ζω χωρίς εσένα…

  Και τώρα που έμαθα να ζω χωρίς εσένα… – StavRoula – 20 Σεπτεμβρίου 2024 The Women Tώρα που έμαθα να ζω χωρίς εσένα… Ανακάλυψα μια δυνατή π...