Δεν είναι όλες οι ψυχές για τα εύκολα…
Είναι κι εκείνοι οι άνθρωποι που μοιάζουν να έχουν παραδοθεί στη μοίρα τους, που μοιάζουν να έχουν αφεθεί ολοσχερώς στη ζωή και πηγαίνουν αγόγγυστα όπου τους πάει. Που κλείνουν τα μάτια στα παρακλάδια της διαδρομής κι ακολουθούν στωικά την πορεία που κάποιος άλλος χάραξε γι’ αυτούς. Αρνούνται να παλέψουν, αρνούνται να προσπαθήσουν. Τους κοιτάζω καμιά φορά και θυμώνω με μένα που νιώθω έστω για μια στιγμή να τους ζηλεύω. Γιατί είναι φαινομενικά ήρεμοι και γαλήνιοι… σχεδόν τέλειοι! Μα πόσο εύκολο είναι να μοιάζεις τέλειος, όταν δεν κάνεις τίποτα!
Και θυμώνω με μένα που έστω για μια στιγμή ξεχνώ πόσο κενό κρύβει το μέσα τους, πόσο φόβο χαντακώνουν εντός τους, πόσο άδεια μπορεί να είναι μια ψυχή χωρίς ελπίδες κι όνειρα.
Κι είναι εκείνες οι στιγμές που πονάω, που νιώθω να ζηλεύω αυτό τους το τίποτα. Οι στιγμές που προσπαθώ να επουλώσω τις πληγές μου από ακόμη μια πτώση, οι στιγμές που προσπαθώ να τιθασεύσω το μυαλό από ακόμη μια τρικυμία, οι στιγμές που προσπαθώ να ηρεμήσω την καρδιά από ακόμη ένα λάθος…
Γιατί εκείνες τις στιγμές, τις στιγμές του μεγάλου πόνου, της απογοήτευσης, της απελπισίας, σκέφτομαι πως ίσως θα έπρεπε κι εγώ να είμαι έτσι, ν’ αρκούμαι σ’ όσα μου πετάνε, να υποτάσσομαι στο ταβάνι που μου ορίζουν. Να βολεύομαι στο γκρίζο και να μην αναζητώ τα χρώματα. Να ανέχομαι τα ελάχιστα και να μην παλεύω για όσα αξίζω. Να πνίγομαι στο φόβο και τις ανασφάλειες, να κρύβω το ανικανοποίητο και να βολεύομαι εμετικά στα εύκολα και τα βατά.
Ίσως έτσι να γλίτωνα απ’ τις παγίδες, τις κακοτοπιές και τα χτυπήματα. Ίσως θα έπρεπε να αρκούμαι στα άχρωμα, τα άοσμα και τα άγευστα και να μην ψάχνω ουρανούς και χρώματα. Ίσως θα έπρεπε να αποκοιμίσω τα όνειρά μου, νανουρίζοντάς τα με ψεύτικες υποσχέσεις.
Μα δεν τ’ αντέχουν αυτό όλες οι ψυχές. Δεν βολεύονται όλες οι ψυχές σε κουτάκια, δεν αρκούνται σε χαμηλές πτήσεις και σε κοντινές βόλτες με λουρί. Είναι κι αυτές οι ψυχές που προτιμούν να ματώσουν, να κουραστούν, να παλέψουν για τ’ αληθινά. Είναι κι αυτές οι ψυχές, που κανένας φόβος, καμία ανασφάλεια, κανένα βόλεμα, δεν αρκεί για να τις κρατήσει δεμένες μακριά απ’ τα όνειρά τους. Γιατί ζουν για τη διαδρομή, για τα χαμόγελα σε κάθε μικρή νίκη και για την ελπίδα του προορισμού, αυτού το προορισμού που τόλμησαν να ονειρευτούν κι ονειρεύτηκαν να κατακτήσουν.
https://thewomen.gr/
Κική Γιοβανοπούλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου