Και τώρα που έμαθα να ζω χωρίς εσένα…
Tώρα που έμαθα να ζω χωρίς εσένα…
Ανακάλυψα μια δυνατή πλευρά μου, που δεν γνώριζα ότι υπήρχε.
Το χτύπημα που έδωσες με ανάγκασε να σκάψω βαθιά. Να μάθω την αχίλλειο πτέρνα μου.
Δεν ήξερα να με προσέχω, με έσερνα μέσα σε ημίμετρα και ξεχειλωμένες καταστάσεις και αυτό το ονόμαζα κακοτυχία. Με μαγνήτιζε το παράξενο και το δύσκολο, γιατί κάπου μέσα μου ήθελα να με φέρνω στα όριά μου.
Με άδειασες τόσο άσχημα…
Διπλοπροσωπία, ψέμα, χάσμα ανάμεσα σε λόγια και έργα.
Σε αναθεμάτισα αμέτρητες φορές. Ήσουν ο θύτης.
Μα, με τον καιρό έγινε ξεκάθαρο: Ήμουν ο θύτης του εαυτού μου.
Tο επαναλαμβανόμενο μοτίβο δεν είναι τύχη. Είναι επιλογή, έστω και ασυνείδητη…
Έμαθα να ζω χωρίς εσένα και άρχισα να δίνω αξία σ’ εμένα.
Έμαθα να είμαι η καλύτερη παρέα μου. Να μην με αφήνω εκτεθειμένη, να μπορώ να με εμπιστευτώ.
Παράξενο, αλλά τελικά σε ευχαριστώ, γιατί πήρα το μάθημά μου και το εμπέδωσα.
Και τώρα πια, δεν θα μπορούσα να ζω με κάποιον σαν εσένα…
https://thewomen.gr/
StavRoula
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου