Μια τελεία που αρνιόταν πεισματικά να μπει. Ένα τέλος που δεν έλεγε να δοθεί και μια υπόσχεση που ποτέ δεν πραγματώθηκε. Το αντίο που ανέβαλε από καιρό, γράφτηκε.
Μέσα από πόνο, δάκρυα και ψυχολογική καταπόνηση, σύρθηκε, σκαλίστηκε, κάπου μέσα της βαθιά και έτσι απλά, χαράχτηκε.
Με το πέρασμα του χρόνου, η αλήθεια άρχισε να λάμπει όλο και πιο έντονα κι η ίδια ενδυναμωνόταν όλο και περισσότερο.
Πονάει η μονόπλευρη προσπάθεια και ιδιαίτερα όταν επιβεβαιώνεται με τις πράξεις του άλλου. Σαν να ξεριζώνεται από μέσα σου ένα δικό σου κομμάτι, που δε θα μπορέσει να ξανακολλήσει. Μόνο να αναδημιουργηθεί, αλλά ποτέ δε θα είναι το ίδιο. Πάντα θα υπάρχει η ρωγμή να σου θυμίζει το τραύμα. Σαν την ιαπωνική τέχνη του Κιντσούγκι. Στα σημεία του σπασίματος, προστίθεται χρυσή μπογιά με κόλλα και το βάζο ξαναπαίρνει την αρχική του μορφή. Παραμένει εξίσου όμορφο όπως πρώτα αλλά αναδεικνύονται οι ρωγμές του, τα τραύματά του ως σημαντικά και αξιομνημόνευτα γεγονότα της ζωής του.
Από εκείνη τη στιγμή αλλάζεις.
Μεταμορφώνεσαι.
Βλέπεις τον εαυτό σου αλλιώτικα.
Αναθεωρείς, τον κρίνεις, τον κατακρίνεις, τον μαλώνεις που επέτρεψες να τον πονέσεις, αλλά είναι και αυτό μέρος της διαδικασίας.
Όλες αυτές οι καταστάσεις σε δυναμώνουν.
Κάθε αντίο και ένας μικρός θάνατος.
Κάθε αντίο και μια αναγέννηση.
Μη μετανιώνεις στιγμή για ό,τι έκανες και το ήθελες, το ένιωθες.
Καλό ή κακό, αυτό σε διαμόρφωσε.
Δε θα ήσουν αυτός/ή που είσαι σήμερα, αν δεν περνούσες δια πυρός και σιδήρου.
Να χαμογελάς σε όσους σου φέρθηκαν σκάρτα. Σε όσους δεν σε υπολόγισαν σωστά.
Μην χτυπάς πόρτες που δεν πρόκειται να ανοίξουν ποτέ κι ούτε να κοιτάς από τις κλειδαρότρυπές τους.
Μην κρατάς κακία, γιατί τον μόνο που πληγώνεις είναι τον εαυτό σου.
Το κόμμα που τόσο καιρό σε σταματούσε, ήρθε η ώρα να σβηστεί. Το κόμμα που τόσο καιρό σε πλήγωνε, ήρθε η ώρα να επουλωθεί.
Αν ποτέ περάσω σαν σκέψη από το μυαλό σου, μη σταθείς σε αυτήν. Άσε με να προσπεράσω.
Σαν το αεράκι που χορεύει και γαργαλάει όλες σου τις αισθήσεις άσε με να χαθώ.
Αν ποτέ θελήσεις να με βρεις, μην με ψάξεις, διότι εκεί που με άφησες δε θα με ξαναβρείς.
Καθόλου εγωιστικό, καθόλου εκδικητικό. Είναι η αλήθεια.
Άλλαξα. Με άλλαξες. Και σε ευχαριστώ για αυτό.
Κι όπως μου είπε ένας άγνωστος στο δρόμο, «Πήγαινε εκεί που σε αγαπάνε, όχι εκεί που αγαπάς. Εκεί που σε εκτιμούν, εκεί ανήκεις…».
https://thewomen.gr/
Αικατερίνη Χριστοδούλου
https://oneirwnpenes.blogspot.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου