Ρούντολφ το ελαφάκι: η ιστορία ενός διάσημου τάρανδου

Ρούντολφ το ελαφάκι: η ιστορία ενός διάσημου τάρανδου

Το αγαπημένο παιδικό χριστουγεννιάτικο τραγούδι, ο Ρούντολφ το ελαφάκι έχει μια ενδιαφέρουσα ιστορία.

Από μια διαφήμιση για τα Χριστούγεννα 

Η σύνδεση του Άγιου Βασίλη με την Coca-cola είναι αρκετά γνωστή. Παρόμοια αρχή, ως μέρος μιας διαφημιστικής καμπάνιας, είχε και ο Ρούντολφ το ελαφάκι -κι ας μην τυγχάνει της ίδιας αναγνωρισιμότητας. Τα πολυκαταστήματα Montgomery Ward στις ΗΠΑ συνήθιζαν κάθε χρόνο την περίοδο των γιορτών μια προωθητική καμπάνια. Έδιναν βιβλία ζωγραφικής στα παιδιά με σκοπό να προσελκύσουν αυτά και τους γονείς τους στα καταστήματα. Το 1939 το κατάστημα αποφάσισε να δημιουργήσει το ίδιο τα βιβλία αυτά, προκειμένου να μειώσει το κόστος. Ανέθεσε έτσι σε έναν υπάλληλο, τον Robert L. May, να γράψει μια μικρή ιστορία για παιδιά. Ο υπεύθυνος πρότεινε στον May η ιστορία του να έχει πρωταγωνιστή ένα ζώο. Κι έτσι γεννήθηκε ο Ρούντολφ το ελαφάκι.

Ένας κειμενογράφος που ονειρευόταν να γίνει συγγραφέας 

Ο Robert L. May εργαζόταν ως κειμενογράφος για την αλυσίδα Montgomery Ward. Με σπουδές ψυχολογίας στο πανεπιστήμιο του Ντάρτμουθ και τη Μεγάλη Ύφεση να έχει χτυπήσει την οικογενειακή επιχείρηση, ο Robert L. May στα 35 του αντιμετώπιζε σοβαρά οικονομικά προβλήματα, έχοντας να αποπληρώσει ένα τεράστιο χρέος. Και ενώ όνειρό του ήταν να γράψει το επόμενο σπουδαίο αμερικάνικο μυθιστόρημα, αυτός βρισκόταν ακόμη να γράφει διαφημιστικούς καταλόγους για λογαριασμό ενός πολυκαταστήματος. Μα ο Robert L. May βρισκόταν σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση και για ακόμη έναν λόγο. Η γυναίκα του, υποφέροντας από μια μακροχρόνια ασθένεια αργοπέθαινε. Ήταν μια περίοδος πολύ δύσκολη για τον συγγραφέα του Ρούντολφ, το ελαφάκι.

Πώς γεννήθηκε ο Ρούντολφ, το ελαφάκι 

Όπως έχει δηλώσει ο ίδιος ο May, έμπνευση για την ιστορία του Ρούντολφ ήταν το “Ασχημόπαπο”. Ο χαρακτήρας που περιθωριοποιείται και δέχεται τις κοροϊδίες των συνομηλίκων του μιλούσε στη ψυχή του May. Όντας ο ίδιος ένα παιδί μικροκαμωμένο και ντροπαλό, είχε βιώσει τι σημαίνει να είναι κανείς διαφορετικός. Ήθελε, λοιπόν, να γράψει μια ιστορία για ένα ζώο που τα υπόλοιπα το κοροϊδεύουν για κάποιο χαρακτηριστικό του σώματός του που ήταν διαφορετικό. Μια ιστορία, όμως, με happy end, στο οποίο θα συνέβαλε ακριβώς αυτή η ανατομική διαφορά.

Γιατί τάρανδος όμως; Αρχικά λόγω του γιορτινού κλίματος, μια και τάρανδοι ήδη βρίσκονταν παντού στις χριστουγεννιάτικες διακοσμήσεις, οδηγοί του έλκηθρου του Άγιου-Βασίλη. Έπειτα, η επιλογή έγινε λόγω της μικρής του κόρης, που λάτρευε το ελάφι του τοπικού ζωολογικού κήπου.

Ο May έπρεπε να βρει ένα όνομα για τον ήρωά του. Οι άλλοι τάρανδοι είχαν ήδη ονόματα: Dasher, Danser, Prancer, Vixen, Comet, Cupid, Donner και Blitzen, ονόματα που χρωστούν σε ένα ποίημα του 1820, με τίτλο “Επίσκεψη του Αγίου Νικολάου”.  Στους 8 γνωστούς ταράνδους ο May πρόσθεσε τον Ρούντολφ το ελαφάκι. Ήθελε το όνομα του ήρωά του να αρχίζει από R- για λόγους ομοιοκαταληξίας. Κάποια από τα υποψήφια ονόματα ήταν Rollo, Rodney, Roland, Roderick και Reggy, αλλά τελικά κατέληξε στο Ρούντολφ γιατί ακούγοταν πιο χαριτωμένο. Όσο για την κόκκινη μύτη, η ιδέα γεννήθηκε ένα ομιχλώδες βράδυ που ο May ήταν στο γραφείο του. Καθώς αναρωτιόταν πως ο Άγιος Βασίλης θα έκανε τη δουλειά του μια τέτοια νύχτα, γεννήθηκε το πιο διάσημο χαρακτηριστικό το Ρούντολφ, η κόκκινη, φωτεινή μύτη.

Κι ενώ ο May έγραφε την ιστορία του Ρούντολφ το ελαφάκι, η γυναίκα του πέθανε. Το αφεντικό του May πρότεινε να τον απαλλάξει από την εργασία αυτή, μα ο May επέμεινε να τελειώσει αυτό που άρχισε. Πράγματι, η εταιρεία Montgomery Ward εκτύπωσε 2.4 εκατομμύρια βιβλία με μαλακό εξώφυλλο και τα διένειμε δωρεάν.  Στη συνέχεια, ένας μικρός εκδοτικός οίκος εξέδωσε το βιβλίο με σκληρό εξώφυλλο.

Το βιβλίο μπορεί να έγινε best-seller, αλλά η μεγάλη αναγνώριση για τον Ρούντολφ το ελαφάκι ήρθε μέσω της μουσικής το 1949. Ο αδερφός της γυναίκας του May έγραψε τη μουσική εκδοχή, την οποία τραγούδησε o Gene Autry. Το τραγούδι βρέθηκε γρήγορα στην κορυφή των τσαρτς εκείνη τη χρονιά.

Όχι πια μόνο ένα βιβλίο 

Σε μια κίνηση ανθρωπιάς κι όχι δεδομένη, το αφεντικό του May παραχώρησε τα δικαιώματα της ιστορίας στον συγγραφέα. Έτσι, ο May μπόρεσε να ξεπληρώσει τα χρέη του. Κι όχι μόνο. Χάρη στον Ρούντολφ το ελαφάκι μπόρεσε να πληρώσει για τις σπουδές των παιδιών του στο πανεπιστήμιο και να εξασφαλίζει μια πιο άνετη ζωή για τα παιδιά και εγγόνια του. Λογικό αν σκεφτεί κανείς ότι μέχρι το 1985 το τραγούδι είχε πουλήσει 150 εκατομμύρια δίσκους, ενώ είχε εμπνεύσει πάμπολλα καρτούν, ταινίες και παιχνίδια. Μεταξύ αυτών και ένα stop-animation του 1964, που διατηρεί ακόμη τον τίτλο του μακροβιότερου χριστουγεννιάτικου τηλεοπτικού θεάματος.

Ο εκφοβισμός, το bullying που υφίσταται ο Ρούντολφ, θεωρήθηκε από μερικούς μια προβληματική υπόθεση, ακατάλληλη για το παιδικό κοινό. Οι φωνές εναντίον του Ρούντολφ δυνάμωναν, φτάνοντας στο σημείο να ζητούν την απαγόρευσή του. Για άλλους βέβαια -μεταξύ αυτών και τον δημιουργό του- ο Ρούντολφ το ελαφάκι αποτελεί μια διαχρονική ιστορία αποδοχής, ικανή να εμπνεύσει τους μικρούς αναγνώστες.

Πηγές:

Campbel, K. (n.d.). How A Retail Employee Invents Rudolph the Red-Nosed Reindeer. bigcommerce. Ανακτήθηκε από: http://www.bigcommerce.com (τελευταία πρόσβαση: 23/12/2023)

Russian, A. (2008). Holiday Classic “Rudolph the Red-Nosed Reindeer” Accused of Being “Seriously Problematic”. People. Ανακτήθηκε από: http://www.people.com (τελευταία πρόσβαση: 23/12/2023)

Waxman, B.O. (2018). The Suprisingly Sad True Story Behind “Rudolph the Red-Nosed Reindeer”. TIME. Ανακτήθηκε από: http://www.time.com (τελευταία πρόσβαση: 23/12/2023)

ΠΗΓΗ: https://maxmag.gr/

geopela

https://georgepelagia.wordpress.com/

Στρα­τῆς Τσίρ­κας: Τὰ κάλαντα

Στρα­τῆς Τσίρ­κας: Τὰ κάλαντα

Posted on 31 Δεκεμβρίου 2019 by planodion

Στρα­τῆς Τσίρ­κας

Τὰ κά­λαν­τα

[Ἕ­να πρω­το­χρο­νι­ά­τι­κο δι­ή­γη­μα τοῦ Στρα­τῆ Τσίρ­κα.

Τό­πος: στὸ Κά­ϊ­ρο τοῦ πα­λιοῦ και­ροῦ, τρί­α παι­διὰ ποὺ μό­λις ἔ­χουν πεῖ τὰ κά­λαν­τα, πέ­φτουν θύ­μα­τα λη­στεί­ας ἀ­πὸ μιὰ συμ­μο­ρί­α ντα­ή­δων. ΣτΕ]

 Ο ΜΕΓΑΛΟ τὸ ζή­τη­μα, κα­τα­λα­βαί­νεις, ἦ­ταν τὸ ταμ­ποῦρ­λο: Ἂν εἶ­χες ταμ­ποῦρ­λο, ἡ δου­λειὰ ἦ­ταν τε­λει­ω­μέ­νη. Σύν­τρο­φο ἔ­βρι­σκες ἀ­μέ­σως καὶ τὸ φα­νά­ρι δὲν κό­στι­ζε πα­ρα­πά­νω ἀ­πὸ ἕ­να γρό­σι. Ἐ­κεί­νη τὴ χρο­νιὰ ὁ πα­τέ­ρας ἔ­κα­νε ἕ­να με­γά­λο ἔ­ξο­δο. Τὸ με­ση­μέ­ρι τῆς πα­ρα­μο­νῆς τῆς Πρω­το­χρο­νιᾶς μοῦ ἔ­φε­ρε ἕ­να ταμ­ποῦρ­λο! Μι­κρού­τσι­κο, βέ­βαι­α, καὶ τε­νε­κε­δέ­νιο. — Ἔ­τσι δὲν θὰ τὸ σπά­σεις εὔ­κο­λα, μοῦ εἶ­πε. Μὰ ἐ­γὼ κα­τά­λα­βα πὼς ἦ­ταν ἀ­πὸ οἰ­κο­νο­μί­α. Τὰ πέ­τσι­να ταμ­ποῦρ­λα ἐ­κεῖ­να τὰ πρῶ­τα χρό­νια με­τὰ τὸν πό­λε­μο κό­στι­ζαν ἕ­ναν κό­σμο λε­φτά.

       Πῆ­γα καὶ βρῆ­κα ἀ­μέ­σως τὸ φί­λο μου τὸ Μι­χά­λη. Ἦ­ταν τὸ πα­λι­κά­ρι τῆς γει­το­νιᾶς κι ὁ κα­λύ­τε­ρος σύν­τρο­φος γιὰ τὰ κά­λαν­τα. Συ­χνὰ τύ­χαι­νε νὰ μᾶς ρι­χτοῦν τὰ ἀ­ρα­πά­κια στὶς γει­το­νι­ὲς καὶ νὰ μᾶς σκί­σουν τὸ φα­νά­ρι ἢ νὰ σπά­σουν τὸ ταμ­ποῦρ­λο. Ὁ Μι­χά­λης ἦ­ταν πο­λύ­τι­μος.

       — Τὸ ταμ­ποῦρ­λο τὸ ἔ­χου­με, τοῦ φώ­να­ξα. Βγαί­νου­με ἀ­πό­ψε;

       Ὁ Μι­χά­λης δέ­χτη­κε ἀ­μέ­σως. Εἶ­πε, ὅ­μως, πὼς ἔ­πρε­πε νὰ πά­ρου­με μα­ζί μας καὶ τὸν ἀ­δερ­φό του, τὸν Δη­μή­τρη. Ἦ­ταν καλ­λί­φω­νος, λέ­ει, καὶ θὰ βο­η­θοῦ­σε πο­λὺ στὴ δου­λειά. H ἀ­λή­θεια εἶ­ναι πὼς ὁ Δη­μή­τρης τρα­γου­δοῦ­σε σὰν ἄγ­γε­λος. Σοῦ ‘φτα­νε νὰ τὸν ἀ­κού­σεις νὰ ψάλ­λει μιὰ φο­ρὰ «Τῇ Ὑ­περ­μά­χῳ» ἢ νὰ δι­α­βά­ζει τὸν «Ἀ­πό­στο­λο» γιὰ νὰ προ­τι­μή­σεις ἀ­μέ­σως τὸν Ἅ­γιο Κων­σταν­τῖ­νο ὅ­που ἐ­κεῖ­νος ἔ­ψαλ­λε ἀ­πὸ τὸν Ἅ­ϊ Νι­κό­λα. Μὰ ἡ πρό­τα­ση τοῦ Μι­χά­λη εἶ­χε κά­ποι­α ὑ­στε­ρο­βου­λί­α: Τὰ λε­φτὰ ποὺ θὰ κερ­δί­ζα­με θὰ μοι­ρά­ζον­ταν στὰ τρί­α. Ἐ­κεῖ­να θὰ ἔ­παιρ­ναν τὰ πιὸ πολ­λὰ κι ἐ­γώ, μ΄ ὅ­λο το ταμ­ποῦρ­λο μου, τὰ πιὸ λί­γα.

       Κι ὅ­μως, χω­ρὶς κα­νέ­να δι­σταγ­μό, δέ­χτη­κα. Τό­ση ἦ­ταν ἡ ἀ­γά­πη ποὺ τοῦ εἶ­χα κι ὁ θαυ­μα­σμός μου!

       Ξε­κι­νή­σα­με βρα­δά­κι. Ὁ Μι­χά­λης φο­ροῦ­σε ἕ­να μαῦ­ρο μα­κρὺ παλ­τό, ποὺ φού­σκω­νε κω­μι­κὰ στὴν κοι­λιά του, σκε­πά­ζον­τας τὸ ταμ­ποῦρ­λο. Σ’ ἐ­μέ­να ξέ­πε­σε τὸ χάρ­τι­νο φα­να­ρά­κι κι ἡ φρον­τί­δα νὰ τὸ ἀ­να­βο­σβή­νω κά­θε τό­σο. Ὁ Δη­μή­τρης, σὰν πρίγ­κι­πας, μὲ τὰ ὄ­μορ­φα μά­τια του καὶ τὴ γλυ­κιὰ φω­νή του, εἶ­χε τὰ χέ­ρια του στὶς τσέ­πες καὶ πή­γαι­νε στὸ δρό­μο πό­τε πιὸ μπρο­στά, πό­τε πιὸ πί­σω μας, σάμ­πως νὰ μὴν μᾶς ἤ­ξε­ρε. Ὁ Μι­χά­λης τὸν πεί­ρα­ζε λέ­γον­τάς του πὼς ἔ­κα­νε τὸν κόν­τε γιὰ χα­τί­ρι τῆς Ρη­νού­λας. Μὰ πέ­ρα­σαν πολ­λὰ χρό­νια ἀ­πὸ τό­τε γιὰ νὰ κα­τα­λά­βω τὴ ση­μα­σί­α αὐ­τοῦ τοῦ πει­ράγ­μα­τος. Ἡ «πε­λα­τεί­α» τοῦ Μι­χά­λη καὶ τοῦ Δη­μή­τρη ἦ­ταν ἡ πε­ρισ­σό­τε­ρη ἀ­πὸ τὶς φτω­χο­γει­το­νι­ές. Ἀμπ­ντίν, Σού­μπρα, Κό­φτι­κο Πα­ζά­ρι. Οἱ εἰ­σπρά­ξεις μέ­τρι­ες. Λέ­γα­με κι «εὐ­χα­ρι­στῶ» ἂν τύ­χαι­νε νὰ μᾶς δώ­σουν κα­νέ­να γρο­σά­κι ἐ­κτὸς ἀ­πὸ τὰ φουν­τού­κια καὶ τὰ ἀ­μύ­γδα­λα. Τό­τες ἐ­γὼ τοὺς τρά­βη­ξα στὶς ἀ­ρι­στο­κρα­τι­κὲς γει­το­νι­ές. Αὐ­τὸ ἦ­ταν ἕ­να μυ­στι­κὸ δι­κό μου. Μέ­ρες τώ­ρα τὸ φύ­λα­γα. Στὸ κου­ρεῖ­ο τοῦ πα­τέ­ρα μου ἔρ­χον­ταν ὅ­λο για­τροὶ καὶ δι­κη­γό­ροι.

       Ἀ­πὸ μέ­ρες τώ­ρα μὲ ρω­τοῦ­σαν:

       — Ἔ, πι­τσι­ρί­κο, δὲ θὰ ‘ρθεῖς νὰ μᾶς τὰ πεῖς;

       Ἐ­γὼ ἀ­παν­τοῦ­σα ἀ­ό­ρι­στα. Ση­μεί­ω­να, ὅ­μως, τὸ ὄ­νο­μα καὶ φρόν­τι­ζα νὰ μά­θω τὴ δι­εύ­θυν­ση. Ἔ­τσι, στὴν πιὸ ἀ­πελ­πι­στι­κὴ στιγ­μὴ τῆς «ἐ­πι­χεί­ρη­σης» ξε­φούρ­νι­σα στοὺς φί­λους μου μιὰ λί­στα μὲ ἕ­ξι-ἑ­φτὰ ὀ­νό­μα­τα γεν­ναῖα.

       — Πᾶ­με, τοὺς εἶ­πα, παίρ­νον­τας ὕ­φος προ­στα­τευ­τι­κό.

       — Τί λές, μω­ρέ!

       Φώ­να­ξαν κι οἱ δυ­ό τους. Θὰ μᾶς δι­ώ­ξουν μὲ τὶς κλο­τσι­ές.

       — Ἔ­γνοι­α σας, εἶ­πα ἐ­γώ. Ξέ­ρω τὴ δου­λειά μου.

       Ἡ δου­λειά μου ἦ­ταν, μό­λις ἄ­νοι­γε ἡ πόρ­τα, νὰ εἰ­δο­ποι­ῶ πὼς ὁ Τά­κης ὁ γιὸς τοῦ Κὺρ Στέ­φα­νου, τοῦ μπαρ­μπέ­ρη, ἦρ­θε νὰ πεῖ τὰ κά­λαν­τα. Ἔ­τσι τὰ πή­γα­με θαυ­μά­σια. Τὰ σε­λι­νά­κια ἦρ­θαν νὰ σκε­πά­σουν τὰ γρο­σά­κια τῶν φτω­χο­γει­το­νι­ῶν.

       Μά, ἕ­να πράγ­μα δὲν μοῦ ἄ­ρε­σε: Στὰ σπί­τια αὐ­τὰ ποὺ πη­γαί­να­με, σὰν ἄ­κου­γαν ποι­ός εἶ­ναι ἔ­ξω, μὲ φώ­να­ζαν νὰ μπῶ μέ­σα, ἐ­νῶ τοὺς φί­λους μου τοὺς ἄ­φη­ναν στὴν πόρ­τα. Μὲ φί­λευ­αν ἰ­δι­αί­τε­ρα καὶ μοῦ ἔ­δι­ναν στὸ χέ­ρι, κρυ­φά, κα­νέ­να σε­λί­νι, λέ­γον­τάς μου πὼς αὐ­τὸ εἶ­ναι «δι­κό μου, μό­νο δι­κό μου».

       Θυ­μή­θη­κα τὸ κόλ­πο τοῦ Μι­χά­λη ποὺ μοῦ ἐ­πέ­βα­λε τὸ Δη­μή­τρη. Ὅ­μως, ἡ καρ­διά μου δὲν βά­στα­ξε καὶ τοὺς τὰ ὁ­μο­λό­γη­σα ὅ­λα ἀ­μέ­σως. Κι ἔ­τσι τὰ ἰ­δι­αί­τε­ρά μου μπῆ­καν στὸν κοι­νὸ κουμ­πα­ρά. Ὅ­λα θὰ τε­λεί­ω­ναν μιὰ χα­ρά, θὰ περ­νού­σα­με φί­να τὴν ἐ­παύ­ριο, μὲ κι­νη­μα­το­γρά­φο κ.λπ. κ.λπ., ἂν στὸ γυ­ρι­σμό, ἐ­κεῖ στὰ  μπα­ξε­δά­κια τοῦ Μα­ρου­φιοῦ, δὲ συ­ναν­τού­σα­με τὸ Στρα­βο­σπύ­ρο μὲ τὴν πα­ρέ­α του.

       Ὁ Στρα­βο­σπῦ­ρος ἦ­ταν ἕ­νας ἴ­σα­με κεῖ πά­νω, μόρ­της καὶ βλά­σφη­μος. Τὶς Κυ­ρια­κὲς στὸν Ἅ­γιο Κων­σταν­τῖ­νο που­λοῦ­σε κου­λού­ρια τῆς κα­νέ­λας. Μα­ζί του καὶ δυ­ὸ ἄλ­λοι —Πα­να­γιά μου φύ­λα­γε!— ποὺ κου­βα­λοῦ­σαν μιὰ λα­τέρ­να κι ἕ­να φα­νά­ρι τζά­μι­νο, στο­λι­σμέ­νο μὲ λο­γῆς-λο­γῆς κορ­δέ­λες καὶ χαρ­τιά. Τί ἤ­θε­λε ὁ Δη­μή­τρης σ’ ἐ­κεί­νη τὴ σκο­τει­νὴ γω­νιὰ νὰ πά­ει νὰ τοὺς παι­νευ­τεῖ γιὰ τὶς εἰ­σπρά­ξεις μας; Ὥ­σπου νὰ τὸ πά­ρου­με χαμ­πά­ρι, μᾶς εἶ­χαν βά­λει κά­τω, μᾶς πῆ­ραν τὰ λε­φτὰ καὶ μᾶς σπά­σαν καὶ τὸ ταμ­ποῦρ­λο. Τί μπο­ροῦ­σε νὰ τοῦ κά­νει κι ὁ Μι­χά­λης τὸ παι­δὶ μ’ αὐ­τοὺς τοὺς ντα­γλα­ρά­δες.

       Ἐ­γώ, κλαί­γον­τας καὶ βα­στών­τας πάν­τα τὸ χάρ­τι­νο σβη­σμέ­νο φα­να­ρά­κι μου, τρά­βη­ξα γιὰ τὸ σπί­τι. Ὁ Μι­χά­λης κι ὁ Δη­μή­τρης, ὅ­μως, πῆ­ραν στὸ κα­τό­πι τοὺς μόρ­τες, κα­λών­τας, ἄ­δι­κα, τοὺς τσα­ού­ση­δες νὰ τοὺς πιά­σουν. Δὲν ξέ­ρω πῶς τέ­λει­ω­σαν οἱ φί­λοι μου. Δὲ ρώ­τη­σα ἢ δὲ θυ­μᾶ­μαι πιά. Ἐ­κεῖ­νο ποὺ θυ­μᾶ­μαι πο­λὺ κα­λὰ εἶ­ναι πὼς πέ­ρα­σα τὶς γι­ορ­τὲς γε­μά­τες πί­κρα καὶ θλί­ψη ἀ­πα­ρη­γό­ρη­τη. Τὸ παι­δι­κὸ μυα­λό μου δὲν μπο­ροῦ­σε νὰ πα­ρα­δε­χτεῖ τό­τε πὼς ὑ­πῆρ­χαν κι ἄλ­λοι πιὸ δυ­στυ­χι­σμέ­νοι ἀ­πὸ μέ­να καὶ πὼς τὸ πε­ρι­στα­τι­κὸ μὲ τὸ Στρα­βο­σπῦ­ρο ἦ­ταν ἕ­να ἀ­πει­ρο­ε­λά­χι­στο πα­ρά­δειγ­μα τῆς ἀ­δι­κί­ας καὶ τῆς βί­ας ποὺ βα­σί­λευ­ε καὶ  βα­σι­λεύ­ει ἀ­κό­μα στὸν κό­σμο.

Πη­γή: ἀ­πὸ τὴ συλ­λο­γὴ δι­η­γη­μά­των Χρι­στου­γεν­νι­ά­τι­κες Ἱ­στο­ρί­ες (ἐ­πι­λο­γὴ-ἐ­πι­μέ­λεια: Δη­μή­τρης Πο­σάν­τζης, ἐκδ. Κα­στα­νι­ώ­της, Ἀ­θή­να, 2009).

Στρα­τῆς Τσίρ­κας  (23 Ἰ­ου­λί­ου 1911, Κά­ϊ­ρο-27 Ἰ­α­νου­α­ρί­ου 1980, Ἀ­θή­να). Ἕλ­λη­νας συγ­γρα­φέ­ας ἀ­πὸ τοὺς ἀ­ξι­ο­λο­γό­τε­ρους πε­ζο­γρά­φους τῆς με­τα­πο­λε­μι­κῆς γε­νιᾶς, πε­ρισ­σό­τε­ρο γνω­στὸς γιὰ τὴν μυ­θι­στο­ρη­μα­τι­κή του τρι­λο­γί­α Ἀ­κυ­βέρ­νη­τες πο­λι­τεῖ­ες καὶ τὸ μυ­θι­στό­ρη­μά του Ἡ χα­μέ­νη Ἄ­νοι­ξη.

https://bonsaistoriesflashfiction.wordpress.com/

Οι κενές καρέκλες των γιορτών

Οι κενές καρέκλες των γιορτών

-Κική Γιοβανοπούλου-

GynaikaEimai

23 Δεκεμβρίου 2024

Εγκάρδιες ευχές και χρωματιστά λαμπάκια.
Σφιχτές αγκαλιές και λαμπερά φώτα.
Πολύχρωμα δώρα και μυρωδιές πορτοκαλιού και κανέλας.
Και μοιάζει τόσο άκαιρο να μην χαμογελάς αυτές τις γιορτινές μέρες.
Μοιάζει τόσο παράταιρο να μην χαίρεσαι.

Και προσπαθείς σκληρά να μην το δείχνεις, να μην χαλάς το κέφι των γύρω σου, μα αυτή η κενή καρέκλα στην καρδιά σου, τρυπάει σαν αγκάθι.
Κι ίσως μετράς αντίστροφα… να έρθει η στιγμή που θα κλειστούν τα χριστουγεννιάτικα στολίδια στο πατάρι, που θα πάψουν οι μουσικές, που θα χαμηλώσουν τα φώτα.
Ίσως εκεί, στην καθημερινότητα μοιάζουν όλα πιο εύκολα.
Ίσως όλα είναι πιο εύκολα όταν η αγάπη δεν γιορτάζει.

Γιατί ακόμη κι αν όλες οι καρέκλες γύρω σου είναι γεμάτες με δικούς σου ανθρώπους, στην ψυχή σου ίσως υπάρχει αυτή η μία άδεια καρέκλα που κάνει την καρδιά να βουρκώνει.
Γεμάτες καρδιές μπροστά από γεμάτα τραπέζια.
Οικογένειες και φίλοι, γνωστοί και άγνωστοι ν’ ανταλλάσσουν ευχές για καλή χρονιά, την ώρα που κάποιοι προσεύχονται κρυφά για κάποια Ανάσταση…

https://gynaikaeimai.gr/
Κική Γιοβανοπούλου

Συντάκτης

• 
  Κική Γιοβανοπούλου

  Γράφω γιατί αυτή είναι η δική μου ψυχοθεραπεία. Για μένα γράφω. Για να σκοτώνω τους προσωπικούς μου δαίμονες. Ίσως όμως, κάπου μέσα στις γραμμές μου, βρεις και τους δικούς σου…

Συναγερμός στον Βόλο για την εξαφάνιση του 33χρονου Δημήτρη

Newsbomb

30 Δεκεμβρίου 2024 · 22:52

Την ημέρα που εξαφανίστηκε φορούσε μαύρο παντελόνι φόρμας και σκούρου χρώματος φούτερ

Συναγερμός έχει σημάνει στον Βόλο καθώς το Σάββατο 28 Δεκεμβρίου στις 12:10 το μεσημέρι εξαφανίστηκε ο 33χρονος Δημήτρης Χρήστου.

«Το Χαμόγελο του Παιδιού» ενημερώθηκε για την εξαφάνιση του στις 30/12/24 και προχώρησε στη δημοσιοποίηση των στοιχείων του Δημήτρη Χρήστου, κατόπιν αιτήματος της οικογένειας του, καθώς ενδέχεται να συντρέχουν λόγοι οι οποίοι θέτουν τη ζωή του σε κίνδυνο.

Ο Δημήτρης Χρήστου έχει ύψος 1,67 μ., είναι 67 κιλά, έχει καστανόξανθα μαλλιά και καστανά μάτια. Την ημέρα που εξαφανίστηκε φορούσε μαύρο παντελόνι φόρμας και σκούρου χρώματος φούτερ.

Οποιοσδήποτε έχει κάποια πληροφορία, παρακαλείται να επικοινωνήσει τηλεφωνικά με «Το Χαμόγελο του Παιδιού» όλο το 24ωρο, στην «Εθνική Γραμμή για τους Αγνοούμενους Ενήλικες – 1017», σε όλα τα Αστυνομικά Τμήματα της χώρας αλλά και μέσω της εφαρμογής Missing Alert app οπού υπάρχει ζωντανή ενημέρωση για την εξαφάνιση.

Το λιμάνι του Βόλου γίνεται το πρώτο σε όλη τη χώρα που θα είναι ενεργειακά αυτόνομο!

Το λιμάνι του Βόλου γίνεται το πρώτο σε όλη τη χώρα που θα είναι ενεργειακά αυτόνομο!

Το πρώτο και μοναδικό λιμάνι στη χώρα που θα καλύπτει τις υφιστάμενες ανάγκες του σε ηλεκτρική ενέργεια σχεδόν στο 100% μέσα από την εγκατάσταση επιπλέον φωτοβολταϊκών συστημάτων αυτοπαραγωγής ενέργειας για ενεργειακό συμψηφισμό (net metering) και εικονικό ενεργειακό

συμψηφισμό (virtual net metering), είναι πλέον ο Λιμένας Βόλου.  Τη Δευτέρα 30 Δεκεμβρίου 2024 υπεγράφη η σύμβαση μεταξύ του διευθύνοντος συμβούλου του ΟΛΒ κ. Σωκράτη Αναγνώστου και του εκπροσώπου αναδόχου της εταιρείας «ZILLION ΜΟΝΟΠΡΟΣΩΠΗ Ι.Κ.Ε.» κ. Βασίλειο Ζιώγο για την υλοποίηση του παραπάνω έργου, παρουσία και του Διευθυντή Τεχνικών Υπηρεσιών του ΟΛΒ κ. Θωμά Σπάχου.

Ο Οργανισμός Λιμένος Βόλου υπέβαλλε εμπρόθεσμα αίτημα στον ΔΕΔΔΗΕ για εγκατάσταση επιπλέον φωτοβολταϊκών στον Εμπορικό Λιμένα, στον Κεντρικό Προβλήτα και στον Προβλήτα Σιδηροδρομικού Πορθμείου, με στόχο την παραγωγή αλλά κι εξοικονόμηση ενέργειας και μετά την έγκριση από τον ΔΕΔΔΗΕ πραγματοποιήθηκε διεθνής ανοιχτός ηλεκτρονικός διαγωνισμός.

Από την εγκατάσταση των νέων φωτοβολταϊκών συστημάτων και την υλοποίηση του ενεργειακού συμψηφισμού (net metering), υπολογίζεται ότι, θα παράγονται σε ετήσια βάση περίπου 2.000.000kWh, οι οποίες, με μέση τιμή προμήθειας ρεύματος 0,20€/kWh (συνυπολογίζοντας τις ρυθμιζόμενες χρεώσεις, τον Ειδικό Φόρο Κατανάλωσης και το Ειδικό Τέλος), αντιστοιχούν

σε εξοικονόμηση περίπου 400.000€/έτος. Μέσω της κατασκευής των παραπάνω φωτοβολταϊκών, υπολογίζεται ότι θα παραχθεί σχεδόν το 100% της σημερινής καταναλισκόμενης ενέργειας από ανανεώσιμες πηγές ενέργειας.

Το έργο ήταν αρχικού προϋπολογισμού 2εκ. ευρώ, ενώ η αποπληρωμή του αναδόχου προβλέπεται σε πέντε έτη και θα προκύπτει ουσιαστικά από το όφελος εξοικονόμησης ενέργειας και θα υπάρχει ελάχιστη ή καθόλου επιβάρυνση του προϋπολογισμού της Ο.Λ.Β. Α.Ε. (αναλόγως του τελικού ποσού της σύμβασης και των τιμών ενέργειας).

Υπενθυμίζεται ότι ο Οργανισμός Λιμένος Βόλου, έχει ήδη εγκαταστήσει από το 2019, δύο φωτοβολταϊκά συστήματα για την ηλεκτροδότηση των κτιρίων της νέας Ιχθυαγοράς, ισχύος 100 KW και 46,20 KW, ενώ έχουν αντικατασταθεί οι λαμπτήρες με νέους τύπου LED, σε όλο το παραλιακό μέτωπο, σε τμήμα του χώρου στάθμευσης στον Κεντρικό Προβλήτα, σε όλους τους προβλήτες του εμπορικού λιμένα και τους προβολείς φωτισμού στους έξι ηλεκτροκίνητους γερανούς.

Ο Διευθύνων Σύμβουλος κ. Σωκράτης Αναγνώστου, δήλωσε σχετικά «Ο Οργανισμός Λιμένος Βόλου, αποχαιρετά το 2024 και υποδέχεται το 2025, με το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον. Με έργα και δράσεις ουσίας, για την καλύτερη εξυπηρέτηση όχι μόνο των χρηστών του λιμένος αλλά και με σεβασμό στο περιβάλλον και στην πόλη. Το λιμάνι μας, είναι ένα από τα λίγα ελληνικά λιμάνια που έχουν ήδη εγκαταστήσει φωτοβολταϊκά συστήματα και μετά την εγκατάσταση και των παραπάνω νέων φωτοβολταϊκών συστημάτων, το λιμάνι του Βόλου, θα είναι το μοναδικό λιμάνι της χώρας το οποίο θα καλύπτει τις υφιστάμενες ανάγκες του με ηλεκτρική ενέργεια στο 100%. Το λιμάνι του Βόλου, επενδύει και τη νέα χρονιά, σε έργα και δράσεις για την προστασία του περιβάλλοντος που αποτελεί ύψιστη προτεραιότητα για εμάς ως Διοίκηση. Ευχόμαστε η νέα χρονιά που «ανατέλλει», να σηματοδοτήσει σε όλους τους τομείς δραστηριότητας του λιμένος, θετικές εξελίξεις».

https://www.thenewspaper.gr/

Γιατί η Κίνα ανοίγει τη βαθύτερη τρύπα στον κόσμο

Γιατί η Κίνα ανοίγει τη βαθύτερη τρύπα στον κόσμο

 4 Νοε 2024

Οι άνθρωποι πάντα ήθελαν να στοχεύουν ψηλά. Επισκεφτήκαμε το φεγγάρι πριν από 50 χρόνια, ανεβήκαμε στα υψηλότερα βουνά της γης, χτίσαμε ουρανοξύστες και ξοδεύουμε δισεκατομμύρια κάθε χρόνο για να εγκαταλείψουμε τη γη. Ωστόσο, υπάρχει μια χώρα που αποφάσισε πρόσφατα να πάει προς την αντίθετη κατεύθυνση: Η Κίνα. Εδώ και αρκετά χρόνια, η υπερδύναμη από την Άπω Ανατολή έχει αναλάβει μια αποστολή να εξερευνήσει τα βάθη του πλανήτη μας και να ανοίξει την πιο βαθιά ίσως τρύπα στον κόσμο. Σε αυτό το βίντεο, θα σας παρουσιάσουμε αυτό το απίστευτο έργο και θα απαντήσουμε σε πολλές ερωτήσεις: Ποια είναι τα κίνητρα της Κίνας;

Αξίζει να γνωρίζετε

Η NASA παρακολουθεί στενά μυστηριώδη ανωμαλία στο μαγνητικό πεδίο της Γης - Και γίνεται χειρότερη

Newsbomb

30 Δεκεμβρίου 2024 · 12:35

Η ανωμαλία είναι κάτι περισσότερο από μια απλή τεχνολογική ανησυχία

Η NASA μελετά εντατικά τη Νότια Ατλαντική Ανωμαλία (SAA), μια τεράστια περιοχή εξασθενημένης μαγνητικής έντασης που εκτείνεται από τη Νότια Αμερική έως τη νοτιοδυτική Αφρική.

Η ανωμαλία αυτή προβληματίζει τους επιστήμονες εδώ και δεκαετίες και προκαλεί ανησυχίες λόγω των επιπτώσεών της στη σύγχρονη τεχνολογία, συμπεριλαμβανομένων των δορυφόρων και των διαστημοπλοίων. Ενώ η ζωή στη Γη παραμένει ανεπηρέαστη προς το παρόν, η SAA εγκυμονεί σημαντικούς κινδύνους για τα τροχιακά συστήματα που διασχίζουν αυτό το «αδύναμο σημείο» του μαγνητικού πεδίου του πλανήτη.

Η ανωμαλία είναι κάτι περισσότερο από μια απλή τεχνολογική ανησυχία. Παρέχει μια άνευ προηγουμένου ευκαιρία να μελετηθεί η πολύπλοκη αλληλεπίδραση των δυνάμεων εντός του λιωμένου πυρήνα της Γης και να κατανοηθεί πώς διαμορφώνουν το μαγνητικό πεδίο - ένα χαρακτηριστικό που είναι κρίσιμο για τη θωράκιση του πλανήτη από την επιβλαβή ηλιακή ακτινοβολία.

Τι είναι η ανωμαλία του Νότιου Ατλαντικού;

Η Ανωμαλία του Νότιου Ατλαντικού παρομοιάζεται συχνά με ένα «βαθούλωμα» στο μαγνητικό πεδίο της Γης, όπου η μαγνητική θωράκιση είναι σημαντικά ασθενέστερη από ό,τι στις γύρω περιοχές. Αυτή η μείωση εκθέτει τους δορυφόρους και τα διαστημόπλοια σε αυξημένο βομβαρδισμό από φορτισμένα ηλιακά σωματίδια. Για τα συστήματα που διέρχονται από το SAA, τα σωματίδια αυτά μπορούν να προκαλέσουν δυσλειτουργίες, αλλοίωση δεδομένων, ακόμη και μόνιμη βλάβη σε ευαίσθητα εξαρτήματα.

Οι χειριστές των διαστημοπλοίων, συμπεριλαμβανομένου του Διεθνούς Διαστημικού Σταθμού, συχνά κλείνουν μη απαραίτητα συστήματα όταν διέρχονται από την ανωμαλία για να ελαχιστοποιήσουν τον κίνδυνο διαταραχών. Παρά τις προφυλάξεις αυτές, οι επιστήμονες εξακολουθούν να ανησυχούν για την αυξανόμενη ένταση της ανωμαλίας και τις πιθανές μακροπρόθεσμες επιπτώσεις της.

Η αιτία αυτού του φαινομένου βρίσκεται βαθιά κάτω από την επιφάνεια της Γης. Σύμφωνα με τον Terry Sabaka της NASA , «Το μαγνητικό πεδίο είναι στην πραγματικότητα μια υπέρθεση πεδίων από πολλές πηγές ρεύματος». Στο επίκεντρο της ανωμαλίας βρίσκεται η κίνηση του λιωμένου σιδήρου στον εξωτερικό πυρήνα της Γης, μια διαδικασία που δημιουργεί το μαγνητικό πεδίο αλλά και οδηγεί σε ανωμαλίες, όπως η SAA.\

Τι προκαλεί την ανωμαλία;

Η SAA προέρχεται από την πολύπλοκη δυναμική εντός του λιωμένου πυρήνα της Γης, ιδίως από την ανομοιόμορφη κατανομή των ροών λιωμένου σιδήρου. Οι επιστήμονες έχουν εντοπίσει μια τεράστια δομή κάτω από την αφρικανική ήπειρο, γνωστή ως Αφρικανική Μεγάλη Επαρχία Χαμηλής Διατμητικής Ταχύτητας, ως βασικό διαταραχέα. Αυτή η πυκνή δεξαμενή παρεμβαίνει στη δημιουργία του μαγνητικού πεδίου, δημιουργώντας την τοπική εξασθένηση που παρατηρείται στην περιοχή SAA.\

«Η παρατηρούμενη SAA μπορεί επίσης να ερμηνευθεί ως συνέπεια της εξασθένησης της κυριαρχίας του διπολικού πεδίου στην περιοχή», εξήγησε ο Weijia Kuang, γεωφυσικός και μαθηματικός της NASA Goddard. «Πιο συγκεκριμένα, ένα τοπικό πεδίο με αντίστροφη πολικότητα αναπτύσσεται έντονα στην περιοχή SAA, καθιστώντας έτσι την ένταση του πεδίου πολύ αδύναμη, ασθενέστερη από εκείνη των γύρω περιοχών».

Αυτές οι διαταραχές, σε συνδυασμό με την κλίση του μαγνητικού άξονα της Γης, συμβάλλουν στην αυξανόμενη ανωμαλία, η οποία παρασύρεται αργά προς τα δυτικά.

Η εξελισσόμενη φύση της SAA

Μία από τις πιο ανησυχητικές πτυχές της SAA είναι ότι δεν είναι στατική. Οι παρατηρήσεις αποκαλύπτουν ότι η ανωμαλία επεκτείνεται και χωρίζεται σε δύο διαφορετικές περιοχές. Αυτός ο διαχωρισμός προσθέτει ένα ακόμη επίπεδο πολυπλοκότητας σε ένα ήδη αινιγματικό φαινόμενο, καθώς οι ερευνητές προσπαθούν να κατανοήσουν πώς και γιατί εξελίσσεται η ανωμαλία.

«Παρόλο που η SAA κινείται αργά, περνάει κάποια αλλαγή στη μορφολογία της, οπότε είναι επίσης σημαντικό να συνεχίσουμε να την παρατηρούμε έχοντας συνεχείς αποστολές», τόνισε ο Sabaka. «Γιατί αυτό είναι που μας βοηθάει να κάνουμε μοντέλα και προβλέψεις».

Η δυναμική φύση της ανωμαλίας υπογραμμίζει την ανάγκη για συνεχή παρακολούθηση. Οι δορυφόροι της NASA, οι CubeSats και άλλα εργαλεία παρατήρησης είναι απαραίτητα για την παρακολούθηση της ανάπτυξής της και των αλλαγών στο σχήμα της με την πάροδο του χρόνου.

Επιπτώσεις για την τεχνολογία και το μέλλον της Γης

Ο πρωταρχικός αντίκτυπος της SAA είναι στους δορυφόρους και τα διαστημόπλοια, αλλά οι μακροπρόθεσμες επιπτώσεις της θα μπορούσαν να επεκταθούν πέρα από την τεχνολογία. Οι επιστήμονες διερευνούν αν αυτή η ανωμαλία θα μπορούσε να υποδηλώνει μια μεγαλύτερη μετατόπιση στο μαγνητικό πεδίο της Γης, όπως μια αντιστροφή των πόλων. Αυτές οι αντιστροφές, αν και σπάνιες, συμβαίνουν κάθε μερικές εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια και θα μπορούσαν να έχουν βαθιές επιπτώσεις στην πλοήγηση, την επικοινωνία και την έκθεση στην ακτινοβολία.

Προς το παρόν, οι άμεσες προκλήσεις είναι σε μεγάλο βαθμό τεχνολογικές. Ορισμένοι από τους κινδύνους που εγκυμονεί η ΣΑΑ περιλαμβάνουν:

• Δορυφορικές δυσλειτουργίες: Η αυξημένη έκθεση σε ηλιακά σωματίδια μπορεί να διαταράξει τα συστήματα επί του σκάφους, οδηγώντας σε αλλοίωση ή απώλεια δεδομένων.
• Βλάβες σε διαστημόπλοια: Ευαίσθητα όργανα μπορεί να υποστούν μόνιμη βλάβη κατά τη διέλευση από την ανωμαλία.
• Αυξημένο κόστος: Οι φορείς εκμετάλλευσης πρέπει να επενδύσουν σε μέτρα προστασίας και να μετριάσουν τους κινδύνους, αυξάνοντας το κόστος των δορυφορικών αποστολών.

Γιατί η συνεχής παρακολούθηση είναι απαραίτητη

Το ΣΑΑ αποτελεί πρόκληση και ευκαιρία για τους επιστήμονες. Ενώ εγκυμονεί κινδύνους για την τεχνολογία, προσφέρει επίσης μια μοναδική ευκαιρία να μελετηθεί το μαγνητικό πεδίο της Γης και οι διεργασίες στον πυρήνα της. Βελτιώνοντας τα μοντέλα και τις προβλέψεις, οι ερευνητές στοχεύουν στην καλύτερη κατανόηση της SAA και των ευρύτερων επιπτώσεών της για τον πλανήτη μας.

Οι εκτεταμένοι πόροι και τα ερευνητικά προγράμματα της NASA είναι ζωτικής σημασίας για την προσπάθεια αυτή. Το έργο του οργανισμού όχι μόνο βοηθά στην προστασία των δορυφόρων και των διαστημοπλοίων, αλλά συμβάλλει επίσης στη θεμελιώδη επιστήμη σχετικά με τη δυναμική του εσωτερικού της Γης.

https://www.newsbomb.gr/