Με τον πλέον γραφικό και παραδοσιακό τρόπο τηρήθηκε το έθιμο του Αγιασμού των υδάτων σήμερα το πρωί στη Μηλίνα. Ο ιερέας του χωριού επιβιβάστηκε σε ψαρόβαρκα, έχοντας απέναντί του όσους ήθελαν να βουτήξουν για να πιάσουν τον σταυρό!
Δείτε εικόνες:
Το χωριό της Μαγνησίας με το ιδιαίτερο αξιοθέατο στην πλατεία του
Το Πήλιο, το βουνό των Κενταύρων, κρύβει πανέμορφους οικισμούς μέσα στην καταπράσινη φύση. Το χωριό Πινακάτες είναι ιδανικό για να αποδράσετε μέσα στην άνοιξη.
Το Πήλιο είναι ένας από τους ωραιότερους προορισμούς της χώρα μας, συνδυάζοντας μοναδικά το βουνό και τη θάλασσα, και μπορείτε να το επισκεφτείτε και τις τέσσερις εποχές του χρόνου. Εκτός από τα πιο τουριστικά χωριά, όπως είναι η Μακρυνίτσα, η Τσαγκαράδα, οι Μηλιές και η Πορταριά, υπάρχουν κι άλλα γραφικά χωριά που αξίζει να ανακαλύψετε. Εκτός από τα Χάνια, το ορεινότερο χωριό του Πηλίου, δίπλα στο χιονοδρομικό κέντρο, μια εκδρομή ως τους Πινακάτες θα σας αποκαλύψει ένα μέρος σαν να είναι φτιαγμένο από χέρι ζωγράφου.
Το χωριό Πινακάτες βρίσκεται στο κεντρικό Πήλιο, σε πολύ κοντινή απόσταση από τη Βυζίτσα, έχοντας θέα τον Παγασητικό, ενώ κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας ήταν μαχαλάς που υπαγόταν στον Άγιο Γεώργιο Νηλείας. Έχει χαρακτηριστεί παραδοσιακός οικισμός, καθώς διατηρεί στο ακέραιο την πηλιορείτικη αρχιτεκτονική, δεν ανήκει στα τουριστικά χωριά με τους ταξιδευτές να το κρατούν ως επτασφράγιστο μυστικό μιας και εκτός από γραφικό, είναι ήσυχο μέσα σε μια πανέμορφη φύση -ειδικά από την άνοιξη μέχρι αρχές του φθινοπώρου. Αν και η παλέτα, σε κάθε εποχή του χρόνου, δίνει μια ενδιαφέρουσα μαγεία στον τόπο με τα χρώματα που παίρνει η φύση.
Ένα ήσυχο χωριό του Πηλίου
Σύμφωνα με την παράδοση του τόπου, το χωριό πήρε το όνομά του από κάποιον από τους πρώτους κατοίκους του χωριού ο οποίος ονομάζονταν πινακάς, δηλαδή κατασκευαστής πήλινων πιάτων που, κατά τη πηλιορείτικη διάλεκτο, αποκαλούνταν «πινάκια». Όσο για την κατάληξη του ονόματος θεωρείται πως είναι τοπωνυμικός σχηματισμός της αρβανίτικης γλώσσας.
Πινακάτες: Πέτρινα αρχοντικά, πολλά καλντερίμια και η γραφική πλατεία
Στους Πινακάτες, τον όμορφο παραδοσιακό οικισμό, μπορείτε να φτάσετε είτε με το όχημα σας, είτε μέσα από μια ενδιαφέρουσα πεζοπορία έχοντας αφετηρία το χωριό Βυζίτσα. Εξερευνώντας το χωριό θα δείτε τα εντυπωσιακά πέτρινα αρχοντικά, που βρίσκονται διάσπαρτα μέσα στην καταπράσινη πλαγιά και πολλά βρίσκονται κοντά σε εγκαταλειμμένα σπίτια, πολλά πέτρινα καλντερίμια που κατεβαίνοντας τα θα φτάσετε μέσα στον οικισμό, ενώ η καρδιά του χωριού χτυπάει στην κεντρική πλατεία. Πρόκειται για μια από τις ωραιότερες πλατείες έχοντας ως σήμα κατατεθέν ένα πλάτανο μόλις 500 ετών. Πριν κατεβείτε στην κεντρική πλατεία αξίζει να θαυμάσετε το χωριό από ψηλά.
Από το πιο γοητευτικά στοιχεία περπατώντας μέσα στον οικισμό είναι η θέα με τα πλατάνια, τα έλατα και τις καστανιές -υπάρχουν πολλές σε ολόκληρη το Πήλιο -και το άκουσμα των τρεχούμενων νερών που δημιουργούν ένα μοναδικό κάδρο. Οι λάτρεις της φύσης, σίγουρα, θα ανακαλύψουμε έναν ξεχωριστό προορισμό.
Μέσα στο χωριό
Οι κάτοικοι του χωριού ασχολούνταν με την κτηνοτροφία και στη συνέχεια η καλλιέργεια ελαιών, η αμπελουργία, η οινοποιία, η καλλιέργεια μούρων και μεταξιού -να αναφέρουμε πως τα παλαιότερα χρόνια η ασχολία των ντόπιων με τις ελιές είχε φέρει μεγάλη οικονομική άνθιση στο χωριό και ο έμπορος Ιωάννης Σαραφόπουλος, από τους Πινακάτες, ο οποίος κατάφερε να βγάλει πολλά χρήματα ίδρυσε ελαιοτριβείο και σαπωνοποιείο στην περιοχή του Πηλίου.
Το ιδιαίτερο αξιοθέατο
Οι Πινακάτες, ένα από τα πιο όμορφα χωριά του Πηλίου, ξεχωρίζουν όχι μόνο για τη θέα στον Παγασητικό, τα όμορφα πέτρινα κτίρια και τα γραφικά καλντερίμια, αλλά και για ένα ιδιαίτερο αξιοθέατο στην πλατεία του χωρίου. Πρόκειται για μια μαρμάρινη, νεοκλασική κρήνη του 1894, την οποία δώρισαν στους συγχωριανούς τους δύο αδέρφια, μετανάστες στην Αίγυπτο (Κάιρο), οι Δημήτριος και Ιωάννης Τσιρόγιαννης, για να τιμήσουν τη μνήμη των γονιών τους.
Στα πέτρινα καλντερίμια του χωριού
Στις Πινακάτες θα απολαύσετε τη τοπική παραδοσιακή κουζίνα με την καλύτερη πρώτη ύλη στα μαγαζιά που έχει το χωριό. Η αρχή θα γίνει από τον φούρνο για ζυμωτό ψωμί και χειροποίητες πίτες, ενώ στα ταβερνάκια θα απολαύσετε το τοπικό σπετζοφάι και εκλεκτά μεζεδάκια για να συνοδέψετε το τσίπουρο.
Πηγή: https://www.iefimerida.gr/
https://magnesianews.gr/
Ο αγιασμός των υδάτων στις Αλυκές Βόλου
“Με την επισημότητα και λαμπρότητα που αρμόζει στην ημέρα, εορτάσθηκαν την Δευτέρα 06/01/2025, ο εορτασμός των Θεοφανίων και η ρίψη του Τίμιου Σταυρού στις Αλυκές Βόλου, παρουσία του Πατήρ Αλέξανδρου Σαγάνη, ο οποίος χοροστάτησε στην Θεία Λειτουργία αλλά και στην ρίψη του Τιμίου Σταυρού στην παραλία των Αλυκών.
Παρόντες στον Ιερό Ναό και στην τέλεση της Θείας Λειτουργίας και του Μεγάλου Αγιασμού ήταν πλήθος πιστών, οι οποίοι στη συνέχεια μετέβησαν στον χώρο ρίψης του Τιμίου Σταυρού για το καθιερωμένο τελετουργικό. Στον χώρου ρίψης του Τιμίου Σταυρού, έπεσαν 2 άτομα, για να πιάσουν τον Τίμιο Σταυρό.”
Αερόστατο πάνω από τη θάλασσα της Μάγχης – Γάλλος κι Αμερικανός οι ατρόμητοι πρωτοπόροι
Ήταν μια μέρα σαν σήμερα, 7 Ιανουαρίου του μακρινού 1785, όταν ο Γάλλος Ζαν-Πιερ Μπλανσάρ και ο Αμερικανός Τζον Τζέφρις μετακινήθηκαν από το Ντόβερ της Βρετανίας μέχρι το Καλαί της Γαλλίας επιβιβασμένοι σε ένα αερόστατο αερίου υδρογόνου· ήταν οι πρώτοι που διέχισαν το Στενό της Μάγχης «πετώντας».
Ο Ζαν Πιερ -Φρανσουά- Μπλανσάρ ήταν φτωχός εφευρέτης που είχε γεννηθεί στη Ρουέν και γοητευόταν από τις πτήσεις αεροστάτων. Ήταν το 1783, όταν στο Παρίσι, η πρώτη μικρής διάρκειας πτήση με αερόστατο- απλή ανύψωση θα την έλεγες- προκάλεσε ενθουσιασμό στον 20χρονο Μπλανσάρ. ανακάλυψε το κοινό πάθος του με τον Αμερικανό Τζον Τζέφρις (γιατρός, φυσικός και στρατιωτικός χειρούργος απόφοιτος του Χάρβαρντ) και ένωσαν τις δυνάμεις τους για να πετάξουν στα σύννεφα…
Το 1808, ο Μπλανσάρ υπέστη καρδιακό επεισόδιο ενώ πετούσε στη Χάγη, έπεσε από το αερόστατο και ένα χρόνο αργότερα πέθανε σε ηλικία 55 χρονών λόγω των σοβαρών τραυματισμών του. Ο Τζον Τζέφρις πέθανε σε ηλικία 75 χρονών στη Βοστώνη το 1819.
https://www.ethnos.gr/
Ακολουθήστε χρησιμοποιώντας τη μεταγραφή.
Για σένα που πάντα είσαι εδώ. Ακόμη κι όταν δεν είσαι…
Δεν γίνονται όλα λέξεις κι αυτά που δεν γίνονται είναι συνήθως τα πιο δυνατά, τα πιο σημαντικά, τα πιο ουσιώδη. Δεν μπαίνουν παντού ταμπέλες και σ’ αυτά που δεν μπαίνουν είναι αυτά που σημαίνουν περισσότερα, που αξίζουν περισσότερο, που σ’ αγγίζουν περισσότερο…
Κι είσαι κι εσύ, που αν κάποιος με ρωτήσει τι μου είσαι δεν ξέρω ν’ απαντήσω. Είσαι κι εσύ που αν κάποιος με ρωτήσει πόσο σε ξέρω, δεν ξέρω να του πω.
Γιατί μαζί σου είμαι εγώ. Γιατί δεν φοβάμαι να είμαι εγώ, δεν δειλιάζω να είμαι εγώ, δεν χρειάζομαι να μην είμαι εγώ.
Γιατί όλη η αλήθεια μου, όλες οι πληγές μου, όλοι οι δαίμονες που με τυραννούν, δεν φοβούνται να σε κοιτάξουν στα μάτια. Κουρνιάζουν κι αυτοί και ξεκουράζονται στα χέρια σου.
Δήμoς Νοτίου Πηλίου: Αναγκαία η διατήρηση δρομολογίων του “Μουτζούρη” Τη διατήρηση των δρομολογίων του Τρένου Πηλίου ζητά ο αντιδήμαρχος Του...
