Για σένα που πάντα είσαι εδώ. Ακόμη κι όταν δεν είσαι…
Δεν γίνονται όλα λέξεις κι αυτά που δεν γίνονται είναι συνήθως τα πιο δυνατά, τα πιο σημαντικά, τα πιο ουσιώδη. Δεν μπαίνουν παντού ταμπέλες και σ’ αυτά που δεν μπαίνουν είναι αυτά που σημαίνουν περισσότερα, που αξίζουν περισσότερο, που σ’ αγγίζουν περισσότερο…
Κι είσαι κι εσύ, που αν κάποιος με ρωτήσει τι μου είσαι δεν ξέρω ν’ απαντήσω. Είσαι κι εσύ που αν κάποιος με ρωτήσει πόσο σε ξέρω, δεν ξέρω να του πω.
Είσαι κι εσύ που νιώθεις, καταλαβαίνεις και σκέφτεσαι με το κοντέρ στο τέρμα.
Είσαι κι εσύ που αγαπάς, νοιάζεσαι και πονάς με το πόδι μακριά απ’ το φρένο.
Είσαι κι εσύ που είσαι εδώ. Είσαι κι εσύ που ακόμη κι αν δεν είσαι, πάλι είσαι…
Γιατί μαζί σου είμαι εγώ. Γιατί δεν φοβάμαι να είμαι εγώ, δεν δειλιάζω να είμαι εγώ, δεν χρειάζομαι να μην είμαι εγώ.
Γιατί όλη η αλήθεια μου, όλες οι πληγές μου, όλοι οι δαίμονες που με τυραννούν, δεν φοβούνται να σε κοιτάξουν στα μάτια. Κουρνιάζουν κι αυτοί και ξεκουράζονται στα χέρια σου.
Γιατί κάθε μου χαμόγελο, κάθε μου πονηρό βλέμμα, κάθε μου κρυφή σκέψη, γίνονται δικά σου με μια ματιά, με μια αγκαλιά, με μια ανάσα.
Είναι που πάντα είσαι εδώ. Είναι που είσαι εδώ, ακόμη κι αν δεν είσαι.
Κι αν δεν είναι αυτό μαγεία, τότε τι;
Κική Γιοβανοπούλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου