Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Δευτέρα 11 Σεπτεμβρίου 2023

Ἀ­λέ­ξαν­δρος Βαλ­κα­νᾶς: Τὸ Δῶ­ρο

Ἀ­λέ­ξαν­δρος Βαλ­κα­νᾶς: Τὸ Δῶ­ρο

Ἀ­λέ­ξαν­δρος Βαλ­κα­νᾶς

Τὸ Δῶ­ρο

Δευ­τέ­ρα, Τρί­τη, Τε­τρά­δη, Πέ­φτη, Πα­ρα­σκευ­ή,

Σαβ­βά­το καὶ τοῦ Κυ­ρί­ου ἡ ἡ­μέ­ρα

ΛΛΟΣ ΚΑΝΕΙΣ ἀ­π’ τοὺς δι­κούς μου δὲν τὴν εἶ­χε δεῖ. Θά ‘χαν πε­ρά­σει κα­μιὰ δε­κα­ριὰ μέ­ρες, μπο­ρεῖ καὶ πιὸ πο­λὺ ἀ­πὸ τὴν κη­δεί­α της – ὄ­χι πά­νω ἀ­πὸ σα­ράν­τα, τό­σο χρει­ά­ζον­ται οἱ ψυ­χὲς νὰ κά­νουν τὶς βόλ­τες τους, πρὶν πᾶ­νε ὅ­που εἶ­ναι νὰ πᾶ­νε…- ἐ­γὼ θά ‘μουν ἀ­κό­μα μα­θη­τὴς τοῦ δη­μο­τι­κοῦ καὶ μιὰ νύ­χτα ἦρ­θε καὶ μ’ ἐ­πι­σκέ­φτη­κε. Στε­κό­ταν στὴν ἐ­ξώ­πορ­τα, οὔ­τε εἶ­χα δεῖ πῶς μπῆ­κε, σή­κω­σε τὰ μά­τια καὶ μὲ κοί­τα­ξε. Ὄ­μορ­φη, ντυ­μέ­νη τὰ κα­λά της, τὰ μαλ­λιὰ στὸ σιν­τε­φέ­νιο της κε­φά­λι στὴν ἐν­τέ­λεια χω­ρι­σμέ­να ἀ­κρι­βῶς στὴ μέ­ση νὰ μὴν ξε­φεύ­γει τρί­χα, ζά­χα­ρη καὶ λε­μό­νι τὸ μυ­στι­κό της. Κι ἕ­να μαν­τή­λι νὰ πέ­φτει πί­σω στὸν αὐ­χέ­να. Τὴν πε­ρί­με­να στὸ πλα­τύ­σκα­λο, μπρο­στὰ ἀ­πὸ τὴν πόρ­τα τοῦ σπι­τιοῦ μας, μᾶς χώ­ρι­ζαν φαρ­διὰ σκα­λιὰ μαρ­μά­ρι­να. Πῆ­ρε ν’ ἀ­νε­βαί­νει ἀ­νά­λα­φρη σὰ νὰ τὰ πη­δοῦ­σε πέν­τε πέν­τε κι οὔ­τε ποὺ φαί­νον­ταν τὰ πό­δια της νὰ ἀγ­γί­ζουν χά­μω.

        Ἀρ­χόν­τισ­σα. Ἔ­τσι τὴ λέ­γα­νε ὅ­λοι, ἔ­τσι τὴ θυ­μοῦν­ταν. Τὸ ἴ­διο κι ἐ­γὼ σὲ μέ­ρες γι­ορ­τι­νὲς κι ὅ­ταν ἑ­τοι­μα­ζό­ταν ἡ οἰ­κο­γέ­νεια νὰ πά­ει στὴν ἐκ­κλη­σί­α. Σπά­νιο πράγ­μα νὰ τὴ δεῖ κα­νεὶς νὰ τρι­γυρ­νά­ει στὰ σο­κά­κια τοῦ χω­ριοῦ, ἐ­κτὸς κι ἂν ἔ­τρε­χε με­γά­λη ἀ­νάγ­κη, χα­ρὰ ἢ λύ­πη. Ὅ­μως στὸ πα­νη­γύ­ρι τῆς Πα­να­γί­ας στὴν πλα­τεί­α ἔ­σερ­νε πρώ­τη τὸν κα­λα­μα­τια­νό, «στὴν κεν­τη­μέ­νη σου πο­διά, μώ­ρ’ βλά­χα», τ’ ἀ­γα­πη­μέ­νο της, τὸ πα­ράγ­γελ­νε νὰ τὸ βα­ρέ­σει τὸ κλα­ρί­νο, στὸν ἑ­αυ­τό της δῶ­ρο μιὰ φο­ρὰ τὸ χρό­νο, πή­γαι­νε μπρο­στὰ σὰ βάρ­κα σὲ νε­ρὰ γα­λη­νε­μέ­να μ’ ἐ­κεί­νη τὴ σε­μνὴ τὴ πε­ρη­φά­νια ἀλ­λο­τι­νοῦ και­ροῦ, ποὺ ὅ­πως καὶ νὰ τὴν πεῖς τὴ λέ­ξη, δὲν τὴν πιά­νεις· πάν­τα θὰ σοῦ ξε­φεύ­γει.

         Ἔ­φτα­νε πιὰ στὴ μέ­ση της με­γά­λης σκά­λας. Κι ἐρ­χό­ταν. Οὔ­τε καὶ δῶ στὸν ὕ­πνο μοῦ χα­μο­γε­λοῦ­σε. Μό­νο ποὺ στύ­λω­νε τὰ μά­τια σο­βα­ρὴ κι ἀ­νέ­βαι­νε. Κι ἐ­γὼ τὴν πε­ρί­με­να. Σὰ μου­σα­φί­ρη.

        Σὰν κα­τε­βαί­να­με στὸ χω­ριό, ὅ,τι γλυ­κὰ κι ἂν τῆς πη­γαί­να­με, τὰ πιὸ πολ­λά τα ἔ­κρυ­βε μπᾶς καὶ πε­ρά­σει κα­τα­λα­χά­ρης* ἔ­λε­γε, νά ‘χει νὰ τὸν φι­λέ­ψει, κι ἂς ἦ­ταν γλυ­κα­τζοῦ. Τὰ βρί­σκα­με ξε­ρὰ με­τὰ ἀ­πὸ μῆ­νες στὸ ψυ­γεῖ­ο, οἱ δι­κοί μου τὴ μα­λώ­να­νε, για­τί δὲν τά ‘τρωγε καὶ νά, χα­λά­σαν πιά, μὰ ἐ­κεί­νη πά­λι ἔ­κα­νε τὰ δι­κά της σὰν παίρ­να­με ξα­νὰ τὸ γυ­ρι­σμὸ γιὰ τὴν Ἀ­θή­να. Τῆς Γι­ωρ­γού­λας λέ­γαν τὰ παι­διὰ κι ὄ­χι τοῦ Χρή­στου, μοῦ ‘λέ­γε ἡ μά­να μου, κι ὅ­ταν κα­τέ­βη­κε κι ἐ­κεί­νη νύ­φη στὸ χω­ριό, τὴν ἔ­πι­α­ναν ἀ­πὸ κον­τὰ καὶ τῆς ἐκ­μυ­στη­ρεύ­ον­ταν, στὴν Κα­το­χὴ ἡ πε­θε­ρά σου ἔ­σω­σε τὰ παι­διά μας. Φόρ­τω­νε νύ­χτα τὸ γα­ϊ­δού­ρι καὶ πού­λα­γε χα­ρά­μα­τα τὸ γά­λα στὴν πο­λι­τεί­α, κι ὅ­σους ἤ­ξε­ρε πὼς δὲν εἶ­χαν νὰ τῆς δώ­σουν, ἄ­φη­νε ἀ­πέ­ξω ὅ­σο χρει­ά­ζον­ταν κι ἔ­φευ­γε, προ­τοῦ ν’ ἀ­νοί­ξουν οἱ νοι­κο­κυ­ραῖ­οι καὶ ντρα­ποῦ­νε…

        Μ’ ἔ­φτα­σε ἡ για­γιὰ στὸ κε­φα­λό­σκα­λο, ἔ­λυ­σε ἀ­ε­ρι­κὸ τὸν κόμ­πο ἀ­π’ τὸ μαν­τή­λι, τὸ τρά­βη­ξε καὶ τ’ ἄ­φη­σε νὰ πέ­σει στὰ δυ­ό μου χέ­ρια τ’ ἁ­πλω­μέ­να. Ἔ­μει­να νὰ τὸ κοι­τά­ζω, μαῦ­ρο μὲ πορ­το­κα­λὶ καὶ ρὸζ τρι­αν­τά­φυλ­λα μέ­σα ἀ­πὸ φύλ­λα πρά­σι­να. Καὶ τώ­ρα ἀ­κό­μα, ἂν μὲ ρω­τᾶς, τὸ βλέ­πω ὁ­λο­ζών­τα­να μπρο­στά μου. Μοῦ εἶ­παν κα­τό­πιν πῶς εἶ­χε στ΄ ἀ­λή­θεια ἕ­να μαν­τή­λι ὁ­λό­ι­διο. Γύ­ρι­σε καὶ κα­τέ­βη­κε τὴ σκά­λα χω­ρὶς νὰ πεῖ μιὰ λέ­ξη, τὸ χεί­λι της νὰ σπά­σει, ἴ­δια πά­χνη πρω­ϊ­νὴ μπαμ­πά­κι. Χά­θη­κε. Κι ἀ­πὸ τό­τε, κα­νεὶς δὲν τὴν ξα­νά­δε.

 
*καταλαχάρης: ξένος, περαστικός.

 

Πη­γή: Πρώ­τη δη­μο­σί­ευ­ση.

Ἀ­λέ­ξαν­δρος Βαλ­κα­νᾶς. Γεν­νή­θη­κε στὴ Μελ­βούρ­νη τῆς Αὐ­στρα­λί­ας καὶ με­γά­λω­σε στὴν Ἀ­θή­να ὅ­που καὶ ζεῖ. Σπούδασε Ἑλ­λη­νι­κὴ Φι­λο­λο­γί­α στὸ Πα­νε­πι­στήμιο Κρή­της, πα­ράλ­λη­λα έκανε σπου­δὲς στὸ τρα­γού­δι καὶ τὴ θε­ω­ρί­α τῆς Μου­σι­κῆς. Ἐρ­γά­στη­κε στὴν ἰ­δι­ω­τι­κὴ ἐκ­παί­δευ­ση ὡς κα­θη­γη­τὴς φι­λό­λο­γος. Δι­η­γή­μα­τα καὶ ποι­ή­μα­τά του ἔ­χουν δη­μο­σι­ευ­τεῖ σὲ λο­γο­τε­χνι­κὰ πε­ρι­ο­δι­κὰ (ἔν­τυ­πα καὶ ἠ­λε­κτρο­νι­κὰ) ἐ­νῶ κεί­με­να καὶ θε­α­τρι­κά του ἔρ­γα ἔ­χουν ἀ­νέ­βει σὲ θε­α­τρι­κὲς καὶ μου­σι­κὲς σκη­νὲς τῆς Ἀ­θή­νας. Θε­α­τρι­κά του ἔ­χουν δι­α­κρι­θεῖ στοὺς Δι­α­γω­νι­σμοὺς Θε­α­τρι­κοῦ Ἔρ­γου τῆς Ἕ­νω­σης Σε­να­ρι­ο­γρά­φων Ἑλ­λά­δας («Τὸ Κου­τὶ» Α΄ βρα­βεῖ­ο 2018, «Μιὰ Σχε­δὸν Ἀ­λη­θι­νὴ Ἱ­στο­ρί­α» Ἔ­παι­νος 2017). Ὡς ἑρ­μη­νευ­τὴς συμ­με­τεῖ­χε στὸν δί­σκο (EP) Ὁ Κῆ­πος ποὺ Ἔ­σβη­σε κι Ἐ­χά­θη, σὲ ποί­η­ση Να­πο­λέ­ον­τος Λα­πα­θιώ­τη καὶ μου­σι­κὴ σύν­θε­ση Anastazios.


https://bonsaistoriesflashfiction.wordpress.com/

Η Επίθεση των Νεκρών (6 Αυγούστου 1915)



Σήμερα θα μιλήσουμε για ζωντανούς νεκρούς, όχι δεν θα σχολιάσουμε τον θρύλο των ζόμπι ή ένα παιχνίδι στον υπολογιστή, αλλά μια αληθινή μάχη που έγινε στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο το 1915, την Επίθεση των Νεκρών ή Επίθεση των Ζόμπι για μερικούς.

Πιθανότατα ήταν η πιο ηρωική μάχη του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου και στην συνολική ιστορία της Ρωσίας, παρόλου που στρατηγικά δεν άλλαξε την πορεία του Ανατολικού Μετώπου, όμως ήταν κάτι το εξωπραγματικό που άγγιξε τα όρια του θρύλου και της φαντασίας ενώ ήταν μια από τις πιο απίστευτες νίκες ενάντια σε όλες τις πιθανότητες. Πηγές: Βιβλιογραφία:
1) Germany Ascendant: The Eastern Front 1915, Buttar, Prit, Oxford England, 2017. 2) Remenbering the First World War, Bart Zino, 2014. 3) The Forgotten Front, The Eastern Theater of World War 1, 1914 – 1915, Foreign Military Studies. 4) Turning Points, The Eastern Front in 1915, Richard L. DiNardo. Διαδικτυακές πηγές: 1) Η Επίθεση των Νεκρών: Η έφοδος Ρώσων «ζωντανών νεκρών» στρατιωτών που σταμάτησε μια γερμανική επίθεση, huffingtonpost.gr 2) Η επίθεση των νεκρών. Η πρώτη επίθεση με χημικά αέρα από τους Γερμανούς εναντίον των Ρώσων. Πως 60 επιζήσαντες κυνήγησαν 7.000 Γερμανούς, mixanitouxronou.gr 3) Attack of the Dead Men! This WW1 Battle was like Something out of a Horror Movie, warhistoryonline.com 4) Attack of the Dean Men, Sabaton.net 5) Attack of the Dean Men, en.wikipedia.org 6) Η Επίθεση των Νεκρών, el.wikipedia.org

Ήταν 73χρονος στρατηγός, σχιζοφρενής και εμμονικός που πίστευε ότι θα γεννήσει ελέφαντα, αλλά ήταν εκείνος που εξόντωσε τον Ναπολέοντα

 Ήταν 73χρονος στρατηγός, σχιζοφρενής και εμμονικός που πίστευε ότι θα γεννήσει ελέφαντα, αλλά ήταν εκείνος που εξόντωσε τον Ναπολέοντα

Ήταν γέρος ετών 73, ήταν ψυχοπαθής με βαριά σχιζοφρένεια – πίστευε ότι κυοφορεί ελέφαντα (!) - είχε εμμονές, αλλά ήταν εκείνος που έκανε την πλάστιγγα της Ιστορίας, στο Βατερλώ, να γύρει προς τους εχθρούς του Ναπολέοντα. Το όνομά του: Γκέμπχαρντ Λέμπερεχτ φον Μπλίχερ!

Ένας Καβάφης ταιριάζει σχεδόν παντού και πάντα: «Δεν ανησύχησεν ο Νέρων όταν άκουσε του Δελφικού Μαντείου τον χρησμό. Τα εβδομήντα τρία χρόνια να φοβάται. Είχε καιρόν ακόμη να χαρεί. Τριάντα χρονώ είναι. Πολύ αρκετή είν’ η διορία που ο θεός τον δίδει για να φροντίσει για τους μέλλοντας κινδύνους. Τώρα στην Ρώμη θα επιστρέψει κουρασμένος λίγο, αλλά εξαίσια κουρασμένος από το ταξείδι αυτό, που ήταν όλο μέρες απολαύσεως - στα θέατρα, στους κήπους, στα γυμνάσια... Των πόλεων της Aχαΐας εσπέρες ... A των γυμνών σωμάτων η ηδονή προ πάντων... Aυτά ο Νέρων. Και στην Ισπανία ο Γάλβας κρυφά το στράτευμά του συναθροίζει και το ασκεί, ο γέροντας ο εβδομήντα τριώ χρονώ»...

Και κάντε τον κόπο και αντικαταστήστε τα ονόματα του υπέροχου ποιήματος «Διορία Νέρωνος» και όπου Νέρων βάλτε Ναπολέων και όπου Γάλβας, βάλτε Μπλίχερ… Και να η ιστορία μας.

Ο καταλύτης στο Βατερλώ!

Το 1815 στη μάχη του Βατερλώ, ο δούκας του Ουέλινγκτον κατατρόπωσε τον Ναπολέοντα Βοναπάρτη. Αυτά στους πηχυαίους τίτλους της Ιστορίας, γιατί στα ψιλά γράμματα υπάρχουν και οι λεπτομέρειες: καθώς περνούσε η μέρα στα λασπωμένα εδάφη του Μπελ Αλιάνς στο Βατερλώ, η πίεση αυξανόταν για τους άνδρες του Ουέλινγκτον, από τις γαλλικές επιθέσεις. Το απόγευμα εκείνης της ημέρας ο Ουέλινγκτον το είχε καταλάβει ότι ο εχθρός ήταν κυρίαρχος. Όμως η μοίρα είχε διαφορετικό φινάλε και για τον Ουέλιγκντον και για τον Ναπολέοντα. Η άφιξη του πρωσικού στρατού εκείνη την αποφασιστική στιγμή, άλλαξε την πορεία της Ιστορίας.
Οι Πρώσοι ξεχύθηκαν στα πλευρά των γαλλικών δυνάμεων και άλλαξαν την έκβαση της μάχης.

Την έγκαιρη πρωσική επέμβαση διέταξε ο στρατάρχης Gebhard Leberecht von Blucher, που είχε το παρατσούκλι Marshal Vorwarts (Στρατηγός Εμπρός) για το επιθετικό του στιλ, ο Μπλίχερ ήταν ένας ικανός διοικητής παρά το γεγονός ότι ήταν σχεδόν παρανοϊκός – σχιζοφρενή τον παρουσιάζουν πολλοί ιστορικοί - και επιρρεπής στις ψευδαισθήσεις και επίσης θεωρείτο υπερβολικά εύπιστος ενώ κυριαρχείτο από εμμονές και ψυχώσεις.

Ψυχοπαθής, αλλά ήρωας!
Ψυχοπαθής, αλλά ήρωας!
Απίστευτες εμμονές

Λέγεται ότι ο 72χρονος Μπλίχερ πίστευε ότι κυοφορούσε έναν ελέφαντα που του είχε «κολλήσει» ένας Γάλλος γρεναδιέρος. Επίσης αξιομνημόνευτες εμμονές του ήταν ότι οι υπηρέτες του, δωροδοκημένοι από Γάλλους, έβαζαν φωτιά στο πάτωμα του δωματίου του, ώστε να καούν τα πόδια του, έτσι ο Μπλίχερ περπατούσε στις μύτες των ποδιών του και όταν καθόταν κρατούσε τα πόδια του στον αέρα! Επίσης πολλές φορές προκαλούσε τους υπηρέτες του να τον χτυπήσουν στο κεφάλι με σφυρί, υποστηρίζοντας ότι είναι φτιαγμένο από πέτρα.

Ο Μπλίχερ (1742 – 1819) γεννήθηκε στη βόρεια Γερμανία, στο Δουκάτο του Mecklenburg-Schwerin, σε μια αριστοκρατική οικογένεια της οποίας οι ρίζες χρονολογούνται από τον 13ο αιώνα. Όταν ήταν 16 χρονών, πήγε στρατιώτης και έγινε ουσσάρος στον σουηδικό στρατό. Η Σουηδία πολέμησε εναντίον της Πρωσίας στον Επταετή Πόλεμο (1756 – 1763) και σε μια αψιμαχία, ο Μπλίχερ αιχμαλωτίστηκε από τους Πρώσους. Για καλή του τύχη, ο συνταγματάρχης του πρωσικού συντάγματος που τον αιχμαλώτισε ήταν μακρινός συγγενής του. Εντυπωσιασμένος από τον Μπλίχερ, κάλεσε τον νεαρό να ενταχθεί στο σύνταγμά του. Ο Μπλίχερ αποδέχτηκε την προσφορά, άλλαξε στρατόπεδο και πολέμησε υπό την πρωσική σημαία.

Ο Μπλίχερ ήταν χειριστικός, σκληρός και αυστηρός, σπουδαία προτερήματα για αξιωματικό στον καιρό του πολέμου. Ωστόσο, σε καιρό ειρήνης τέτοια χαρακτηριστικά μπορεί να ήταν και μειονεκτήματα: Το 1772, όταν ο τότε λοχαγός Μπλίχερ υπέβαλε έναν απείθαρχο ιερέα σε εικονική εκτέλεση. Ως αποτέλεσμα, ο Μπλίχερ τιμωρήθηκε με στέρηση βαθμού. Ο Μπλίχερ μην μπορωντας να συγκρατήσει την ψυχραιμία του, συνέταξε μια επιστολή παραίτησης από τον Πρωσικό Στρατό σε έντονα οργισμένο ύφος. Ο επίσης εξοργισμένος βασιλιάς Φρειδερίκος ο Μέγας, όταν διάβασε την επιστολή απάντησε: «Ο Λοχαγός Μπλίχερ μπορεί να πάει στον διάβολο!»…

Ο Μπλίχερ παρέδωσε τα όπλα, έβγαλε τη στολή, αποσύρθηκε στην ύπαιθρο και έγινε αγρότης. Αργότερα, ο Μπλίχερ προσπάθησε να ενταχθεί ξανά στο στράτευμα, αλλά ο βασιλιάς Φρειδερίκος ο Μέγας είχε εξαιρετική μνήμη και δεν είχε λησμονήσει την αγενή παραίτηση του θερμοκέφαλου αξιωματικού· εμπόδισε την επιστροφή του Μπλίχερ στον πρωσικό στρατό για τα επόμενα 15 χρόνια. Μόλις έναν χρόνο μετά τον θάνατο του Φρειδερίκου, το 1786, ο Μπλίχερ επανεντάχθηκε στο σύνταγμά του, τους Κόκκινους Ουσάρους, ως ταγματάρχης και μέχρι το 1801 είχε προαχθεί σταδιακά σε υποστράτηγο. Και εκείνοι που τον εμπιστεύτηκαν δεν είχαν κάνει λάθος.

«Πρέπει να ηγείσαι ακόμα κι αν έχεις στην κοιλιά σου εκατό ελέφαντες»
«Πρέπει να ηγείσαι ακόμα κι αν έχεις στην κοιλιά σου εκατό ελέφαντες»
Ο καλύτερος στρατηγός της Πρωσίας

Αποδείχθηκε ότι ο Μπλίχερ ήταν ο καλύτερος στρατηγός της Πρωσίας στους Ναπολεόντειους Πολέμους· στα 71 χρόνια του, έπαιξε καθοριστικό ρόλο επικεφαλής του πρωσορωσικού στρατού στην νίκη του κατά Ναπολέοντα στη Μάχη της Λειψίας - τη μεγαλύτερη μάχη των Ναπολεόντειων Πολέμων. Και δύο χρόνια αργότερα, στις 16 Ιουνίου του 1815, επανήλθε μετά από μια σοβαρή απώλεια στο πεδίο μάχης στο Λιγνύ , από την οποία γλίτωσε ως εκ θαύματος τη ζωή του και επέστρεψε για να αλλάξει την Ιστορία.
Αντί να υποχωρήσει, ο ηλικιωμένος στρατηγός οδήγησε το στράτευμά του κατ’ ευθείαν στη μάχη για να συνδεθεί με το στράτευμα του Ουέλινγκτον στο Βατερλώ.

Ο Μπλίχερ έφτασε δύο μέρες αργότερα, στις 18 του Ιουνίου, αλλά στην κατάλληλη στιγμή για να χτυπήσει τα πλευρά του Ναπολέοντα και να τον συντρίψει. Αυτό το επιθετικό πνεύμα και η αποφασιστικότητα του ήταν ο λόγος για τον οποίο οι Πρώσοι βασίστηκαν στον Μπλίχερ, παρά τη σχιζοφρένεια του. Όπως ο αρχηγός του επιτελείου του, Σάρνχορστ, του έγραψε κάποτε: «Είσαι ο αρχηγός μας και ο ήρωάς μας», επιμένοντας να ηγηθεί του Πρωσικού Στρατού. Και σε μιαν άλλη περίπτωση, το έθεσε ακόμη πιο εύστοχα: «Πρέπει να ηγείσαι ακόμα κι αν έχεις στην κοιλιά σου εκατό ελέφαντες»!

Τα τελευταία χρόνια της ζωής του η ψυχική του υγεία επιδεινώθηκε: ο Μπλίχερ πέθανε μια μέρα σαν σήμερα, στις 12 Σεπτεμβρίου του 1819, σε ηλικία 77 χρονών, αλκοολικός βυθισμένος στις παραισθήσεις και τα οράματά του...

https://www.ethnos.gr/

Η Συνθήκη της Λωζάνης (23/7/1923)

Η Συνθήκη της Λωζάνης (23/7/1923)


Με αφορμή ότι φέτος κλείνουμε 100 ακριβώς χρόνια από την υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάνης, θα εξετάσουμε στο σημερινό βίντεο τι ήταν αυτή η συνθήκη και πως είναι καθοριστική μέχρι και σήμερα, στις Ελληνοτουρκικές σχέσεις. Μετά την καταστροφή της Σμύρνης που ήταν το τέλος του Μικρασιατικού Πολέμου, τον Νοέμβριο του 1922 ξεκίνησαν διαβουλεύσεις στην Λωζάνη της Ελβετίας, ανάμεσα στην Τουρκία και στην Ελλάδα. Πέρα από τις δύο χώρες, στις διαβουλεύσεις συμμετείχαν και άλλες χώρες. Οι βασικοί πρωταγωνιστές των διαπραγματεύσεων ήταν, από την Ελλάδα ο Ελευθέριος Βενιζέλος, από την Τουρκία ο Μουσταφά Ισμέτ, ενώ από τους συμμάχους ο Υπουργός Εξωτερικών της Βρετανίας Λόρδος Κέρζον, αλλά και ο Αμερικανός Ναύαρχος και Ύπατος Αρμοστής των ΗΠΑ, Μαρκ Μπρίτστολ. Πηγές: Βιβλιογραφία:
1) Λωζάννη 1923: Διαχρονικές προσεγγίσεις και εκτιμήσεις, συλλογικό έργο, Εκδόσεις Καστανιώτη. 2) Η Συνθήκη της Λωζάνης το πλήρες κείμενο (24/71923), Γιώργος Σ. Δαμιανός & Δημήτρης Σταθακόπουλος, Εκδόσεις 24Γράμματα. 3) Ελληνοτουρκικές σχέσεις, Άγγελος Μ. Συρίγος, Εκδόσεις Πατάκης. 4) Η Συνθήκη της Λωζάνης το πλήρες κείμενο, προσθήκες – ερμηνευτικοί νόμοι, οι Τουρκικές παραβιάσεις από το 1923 μέχρι σήμερα, Αντώνης Σπετσέρης, Εκδόσεις Παπαζήσης. Διαδικτυακές πηγές: 1) Η Συνθήκη της Λωζάνης. Το πλήρες κείμενο και όλη η συμφωνία περί ανταλλαγής Ελληνικών και Τουρκικών πληθυσμών, mixanitouxronou.gr 2) 2023: 100 χρόνια από την Συνθήκη της Λωζάννης και τη Σύμβαση Ανταλλαγής πληθυσμών, huffingtonpost.gr 3) Σαν σήμερα, 24 Ιουλίου υπογράφεται η Συνθήκη της Λωζάννης που έθεσε τα όρια της Τουρκίας, ethnos.gr 4) «Η Συνθήκη της Λωζάννης αναγνωρίζει Μουσουλμανική μειονότητα στην Θράκη», efsyn.gr

Βροχή πυροβολισμών: Έξι νεκροί στην Αρτέμιδα | Ειδήσεις Βραδινό Δελτίο |...



Η Μυστηριώδης Εξαφάνιση του Ρωσικού Διαστημοπλοίου Στον Πλανήτη Άρη



Οι αποστολές προς τον Άρη είναι πολύ προσεκτικά σχεδιασμένες και παρακολουθούνται προσεκτικά από τους αστροναύτες και τους επιστήμονες που διεξάγουν αυτές τις αποστολές. Σε περίπτωση προβλημάτων ή απώλειας επικοινωνίας με ένα διαστημόπλοιο, γίνονται προσπάθειες για την επαναφορά της επικοινωνίας και την εξήγηση του προβλήματος.Τί συμβαίνει όμως όταν κανείς δεν μπορεί να εντοπίσει μία ολόκληρη διαστημοσυσκευή η οποία έξαφνα και χωρίς ν΄ αφήσει ίχνος ζωής πίσω της εξαφανίζεται; Η παράξενη περίπτωση του Mars 3 στον πλανήτη Άρη αφήνει την επιστημονική κοινότητα με το στόμα ανοιχτό...Τί συνέβει σε τούτο το διαστημόπλοιο;



Σκύλοι δαίμονες και Κυνηγόσκυλα της κόλασης

 

Σκύλοι δαίμονες και Κυνηγόσκυλα της κόλασης

Ο μαύρος σκύλος είναι μια επαναλαμβανόμενη εικόνα στη λαογραφία σε όλο τον κόσμο. Στη Βρετάνη, αυτά τα απαίσια φασματικά θηρία περιφέρονταν στα μοναχικά μέρη και, σε πολλούς τοπικούς θρύλους, συνδέονταν στενά με σταυροδρόμια, πηγές και τα παλιά βυθισμένα μονοπάτια.

Πολλά σιντριβάνια και λιμνούλες λέγεται κάποτε ότι ήταν τα νυχτερινά στέκια μαύρων σκύλων, μερικοί ακέφαλοι, που περιφέρονταν αναζητώντας τον πρώην αφέντη τους. ένα σιντριβάνι κοντά στο Cléden αποφεύχθηκε τη νύχτα, καθώς λέγεται ότι ήταν το στέκι ενός άγριου μαύρου σκύλου ή ki du στο Breton. Πολλές ενορίες στη δυτική Βρετάνη φιλοξενούν θρύλους φοβερών μαύρων σκύλων ασυνήθιστου μεγέθους με φλεγόμενα κόκκινα μάτια. Ο τεράστιος μαύρος σκύλος που πιστεύονταν ότι περιπλανιόταν στους δρόμους γύρω από το Pleyben λέγεται ότι δεν άφησε κανένα ίχνος πίσω του.

Περιγραφόμενος ως ένας άγριος μαύρος σκύλος επιβλητικού μεγέθους, το κυνηγόσκυλο της Βρετάνης με κόκκινα μάτια λέγεται ότι ήταν η καταραμένη μετενσάρκωση κακών ψυχών που είχαν επιστρέψει για να βασανίσουν τους ζωντανούς. Ωστόσο, ένας τέτοιος σκύλος συνήθως πίστευαν ότι ήταν ένα εξορκισμένο πνεύμα που είχε ξεφύγει από τα νύχια των εξορκιστών.

Λαογραφία Μαύρου Σκύλου
.

Οι ψυχές των νεκρών που είχαν ζήσει μια κακή ζωή, ιδιαίτερα οι δολοφόνοι και οι απατεώνες, λέγεται ότι δεν αναλάμβαναν τη μετάνοιά τους όπως έκαναν άλλες ψυχές. Αντίθετα, επέλεξαν να διασκεδάσουν τρομοκρατώντας τους ζωντανούς ή προκαλώντας αταξίες στο σπίτι ή στον αχυρώνα. Για τους περισσότερους ανθρώπους, η ζωή δίπλα σε τέτοια πονηρά πνεύματα αποδείχτηκε αδύνατη και δεν άργησε να κληθεί ο ιερέας να κάνει έναν εξορκισμό.

Μόνο ένας έμπειρος ιερέας, σίγουρος για την επιστήμη του, πιστεύεται ότι μπορεί να νικήσει αυτά τα πνεύματα. Ορισμένοι εξορκισμοί λέγεται ότι χρειάστηκαν ώρες μάχης προτού το κακό πνεύμα υποταχθεί αρκετά ώστε να παραπλανηθεί να περάσει στο σώμα ενός μαύρου σκύλου. Δεμένο στο λαιμό του σκύλου, το πετραδάκι του ιερέα κρατούσε το κακό κλειδωμένο μέσα στο σώμα του σκύλου. Τότε ήταν απαραίτητο για τον ιερέα να οδηγήσει την υπηρεσία του από το πρεσβυτέριο στο πρεσβυτέριο μέχρι να φτάσει στον πρύτανη της Commana κοντά στο Monts d'Arrée στα δυτικά της Βρετάνης.

Στην καρδιά αυτής της οροσειράς βρίσκεται ένας τεράστιος τύρφη, ο Yeun Elez. ένα έρημο, ανεμοδαρμένο σημείο που μπορεί να υπερηφανεύεται για έναν βάλτο απερίγραπτου βάθους γνωστό ως Youdic (μικρό κουάκερ στη Βρετονική), που φημίζεται ότι είναι μια από τις πύλες προς την Κόλαση. Ήταν μέσα σε αυτό το αναβράζον λάκκο που οι δύο ιερείς, τη δύση του ηλίου, πέταξαν το μαύρο σκυλί. Ορισμένες μαρτυρίες λένε ότι το σκυλί εμπιστεύτηκε έναν ισχυρό άνδρα, που προσλήφθηκε ειδικά για το έργο. 

Οι ιστορίες λένε ότι τα θηρία αντιστάθηκαν στην κάθοδό τους στην Κόλαση με μεγάλη μανία. τρομεροί σεισμοί τίναξαν το έδαφος και ο αέρας σκίστηκε από τρομερές κραυγές. Φεύγοντας από τη σκηνή όσο το δυνατόν γρηγορότερα, ήταν σημαντικό οι εξορκιστές να αντισταθούν στον πειρασμό να κοιτάξουν πίσω τους καθώς λεγόταν ότι αόρατα χέρια θα τους άρπαζαν και θα έσυραν τους ζωντανούς στα αόρατα βάθη των νεκρών.

Mont Saint Michel de Brasparts - κυνηγόσκυλο της κόλασης
Mont Saint-Michel de Brasparts

Εάν ο εξορκιστής δεν ήταν αρκετά γρήγορος να παγιδεύσει το κακόβουλο πνεύμα μέσα στο σκυλί ή έχανε τον έλεγχο της κλοπής του ενώ πετούσε το σκυλί στο Youdic, λέγεται ότι έφυγε και καταφύγει στο Ménez Hom, τη δυτικότερη κορυφή των Μαύρων Ορέων. πριν επιστρέψει στα γνωστά του στέκια.Σ

Αρκετά ψηλά σημεία που κάποτε ήταν τόποι ειδωλολατρικών λατρειών φέρουν τώρα το όνομα του Mont Saint-Michel και τα ιερά που χτίστηκαν εκεί υπό την επίκληση αυτού του κυνηγού δαιμόνων πιθανότατα προορίζονταν να υποκαταστήσουν τις αρχαίες θεότητες που κάποτε λατρευόντουσαν σε αυτά τα μέρη. Επισκιάζοντας το Youdic, το Mont Saint-Michel de Brasparts λεγόταν συχνά ότι το επισκεπτόταν ο Άγιος Μιχαήλ ο Αρχάγγελος. τις εμφανίσεις του με κίνητρο το έξαλλο γάβγισμα των σκύλων. Ο Άγιος Μιχαήλ κατέβασε το φλεγόμενο ξίφος του προς τον βάλτο και η ειρήνη επέστρεψε στη στεριά.

Πολλοί μοχθηροί δαίμονες πιστεύεται ότι πραγματοποιούνταν με τη μορφή μεγάλων μαύρων σκύλων και άτυχα ζώα αυτού του τύπου, τα οποία παρουσίαζαν χαρακτηριστικά που πιθανόν να τους θέσουν υπό υποψίες, σύρθηκαν κάποτε στο Youdic και ρίχτηκαν στα βάθη που βράζει. Ένας μαύρος σκύλος που περιπλανήθηκε στο βάλτο κοντά στο Mont Saint-Michel de Brasparts λέγεται ότι ήταν στο παρελθόν μια νεράιδα που, μετά το θάνατο του θρυλικού γίγαντα Hok-Bras , μεταμορφώθηκε σε θηρίο. Ενώ ο μαύρος σκύλος που φαινόταν στην περιοχή του Plouzélambre λέγεται ότι περιείχε το πνεύμα του τυράννου του 6ου αιώνα Rivod, ο οποίος δολοφόνησε τον μεγαλύτερο αδελφό του, Miliau, για να σφετεριστεί το θρόνο του βρετονικού βασιλείου του Kernev. μεταμορφώθηκε σε μαύρο σκυλί για να εξιλεώσει τα εγκλήματά του.

Λαογραφία Μαύρου Σκύλου
.

Περιστασιακά, αυτά τα απαίσια ζώα λέγεται ότι περιφέρονται στους δρόμους της πόλης, όπως στο Quimper, όπου στα τέλη του 18ου αιώνα , οι άνθρωποι συχνά έπεφταν στον ποταμό Odet, τότε χωρίς προστατευτικά κιγκλιδώματα. Λέγεται ότι ο Διάβολος, με το πρόσχημα ενός μεγάλου μαύρου σκύλου, έσπρωχνε τους περαστικούς στο νερό. Στην κεντρική πόλη του Pontivy, ένας μαύρος σκύλος φημιζόταν ότι ρίχνεται στα πόδια των ταξιδιωτών και τους σπρώχνει στον ποταμό Blavet. Γύρω από το Fougères στην ανατολική Βρετάνη, οι έγκυες γυναίκες παραδοσιακά συμβουλεύονταν να μην βγαίνουν από τα σπίτια τους μεταξύ της βραδινής και πρωινής προσευχής του Angelus , μήπως συναντήσουν και ποδοπατηθούν από μεγάλα μαύρα σκυλιά.

Άλλες δεισιδαιμονικές πεποιθήσεις κάποτε περιέβαλλαν τον μαύρο σκύλο εδώ. Τον 19ο αιώνα πολλοί Βρετόνοι αγρότες πίστευαν ότι οι θαμμένοι θησαυροί σημαδεύονταν από την παρουσία ενός μαύρου σκύλου και ότι ο Διάβολος συνήθιζε να παίρνει τη μορφή μαύρου μπάρμπετ για να γλιστρήσει στα σπίτια των ανθρώπων και να πιπιλίσει αίμα από τα δάχτυλα των μικρών παιδιών. Σε ορισμένα μέρη της Βρετάνης, το έθιμο του ακρωτηριασμού των ουρών των σκύλων λέγεται ότι αποτελούσε προστασία κατά της μαγείας, αν και πολλοί κάποτε πίστευαν ότι το κόψιμο της ουράς αφαιρούσε το σκουλήκι που βρισκόταν εκεί και αυτό θα προκαλούσε τελικά τον θάνατό τους

Στη δυτική Βρετάνη, διηγήθηκαν ιστορίες για ένα πλοίο επανδρωμένο από άνδρες και γιγάντια σκυλιά. Οι άνδρες ήταν ύποπτοι ένοχοι για φρικτά εγκλήματα. τα σκυλιά, δαίμονες βάλθηκαν να τους φυλάνε και να τους κάνουν χίλια βασανιστήρια. Το θλιβερό σκάφος τους λέγεται ότι περιπλανιέται ασταμάτητα από θάλασσα σε θάλασσα, χωρίς να μπαίνει σε λιμάνι ή να ρίχνει άγκυρα και καταδικάζεται να το κάνει μέχρι να καλέσει την Ημέρα της Κρίσεως.

Καρότσι σκύλου.

Η στενή σχέση μεταξύ του μαύρου σκύλου και του υπερφυσικού εκτείνεται από την αρχαιότητα και ήταν από καιρό μια ισχυρή εικόνα κολασιακής δύναμης. από το Κυνηγόσκυλο του Άδη στην ελληνική μυθολογία μέχρι το Κυνηγόσκυλο των Μπάσκερβιλ του Conan-Doyle. Οι δαίμονες συχνά αποκαλύπτονταν ως μαύρα σκυλιά και στη Βρετάνη πιστεύεται ότι χρησίμευε ως οικείο μάγισσας. Μερικές φορές, οι μάγισσες και οι μάγοι λέγεται ότι έχουν την ικανότητα να μεταμορφώνονται στο ίδιο το θηρίο. μια δύναμη που αποδίδεται επίσης σε ιερείς που συχνά πιστεύεται ότι υιοθετούν αυτό το πρόσχημα σε στρατάρχες παραπλανητικούς ενορίτες, ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια της Έλευσης. Τέτοιες πεποιθήσεις επιβίωσαν μέχρι τον 20ο αιώνα στις γειτονικές κοινότητες Penvénan και Plougrescant, οι οποίες λέγεται ότι τρομοκρατήθηκαν από έναν ιερέα, με τη μορφή ενός μαύρου σκύλου, κατά τις δεκαετίες του 1930 και του 1940.

Στα τέλη του 19ουαιώνα, ο Γάλλος μυθιστοριογράφος, Οκτάβ Μιρμπό, διηγήθηκε πώς, όταν ήταν νεαρός φοιτητής στο κολέγιο των Ιησουιτών στη Βαν, τρομοκρατήθηκε από έναν ιερέα με τρομακτικές ιστορίες για ένα μαύρο σκυλί. Μια λιγότερο απαίσια ιστορία λέει για έναν ιερέα της επαρχίας που κάποτε κλήθηκε από τον επίσκοπο του Quimper, ο οποίος του απαγόρευσε να ασκήσει τα μάγια του. Καθώς έφευγε από το παλάτι του Επισκόπου, ένα μεγαλόσωμο μαύρο σκυλί προσκολλήθηκε πάνω του και δεν τον έδιωχναν. Το ζώο ήταν υπάκουο και έτσι ο ιερέας εμπιστεύτηκε το σκυλί στον υπηρέτη του και του είπε να το προσφέρει σε όλους τους ιερείς του καντονιού. Δυστυχώς, κανένας ιερέας δεν δέχτηκε να πάρει το σκυλί και ο υπηρέτης αναγκάστηκε να επιστρέψει στο πρεσβυτέριο μαζί του. Ο ιερέας του τότε τον διέταξε να σκάψει ένα λάκκο και να οδηγήσει το σκυλί σε αυτόν προς τα πίσω. Αφού ακολούθησε τις οδηγίες του κυρίου του,

Πολλές από τις παραδοσιακές βρετονικές μπαλάντες που συλλέγονται από την προφορική παράδοση από λαογράφους στα μέσα του 19ου αιώνα συνδέουν τον μάγο Μέρλιν με έναν μαύρο σκύλο. Λέγεται ότι είχε συλλέξει τα μαγικά του βότανα παρέα με ένα τέτοιο θηρίο και μάλιστα θεωρήθηκε ικανός να μεταμορφωθεί σε ένα.

Μανδραγόρας και σκύλος
Τραβώντας μανδραγόρα

Ένας μαύρος σκύλος έπαιξε επίσης ουσιαστικό ρόλο σε ένα από τα τελετουργικά γύρω από τη συγκέντρωση αυτού του πιο ισχυρού μαγικού φυτού, του μανδραγόρα, όπου ήταν απαραίτητο, τα μεσάνυχτα, να δέσουν το ζώο στη ρίζα του φυτού. Λέγεται ότι όποιος έβγαζε έναν μανδραγόρα από το έδαφος καταδικαζόταν σε θάνατο, καθώς το φυτό ούρλιαζε φρικτά όταν ξεριζωνόταν. σκοτώνοντας όλους όσοι άκουσαν τον πόνο του. Προτάθηκε λοιπόν να χρησιμοποιηθεί ένας μαύρος σκύλος για να σηκώσει τη ρίζα και να υποστεί θάνατο προκειμένου η μάγισσα να εξασφαλίσει το βραβείο τηςΑΣΑ

Στη χερσόνησο του Crozon, μια γυναίκα, που φημολογείται ότι ήταν μάγισσα, πέθανε μόνη της χωρίς κοντινούς συγγενείς. Όπως συνηθιζόταν, οι γείτονές της ετοίμαζαν τη νεκροτομή της τουαλέτας, ενώ πρόσεχαν να μην ενοχλήσουν το μεγάλο μαύρο σκυλί με το οποίο ζούσε και ήταν ξαπλωμένο στα πόδια του κρεβατιού της. Ξαφνικά ένα άλλο μαύρο σκυλί μπήκε στο δωμάτιο και τα δύο θηρία έπιασαν το σώμα, το καθένα από το ένα χέρι και έσυραν το πτώμα έξω από το εξοχικό σπίτι και μέσα στη νύχτα. Το σώμα της ηλικιωμένης γυναίκας δεν ανασύρθηκε και τα μαύρα σκυλιά δεν είδαν ποτέ ξανά. Λέγεται ότι ο Διάβολος ήρθε για να πάρει την υπηρέτρια του πριν προλάβει ο ιερέας να παραστεί και να κάνει την προσευχή του.

Σε πολλούς πολιτισμούς, ο μαύρος σκύλος ήταν από καιρό ισχυρός προάγγελος του θανάτου και παρόμοιοι απόηχοι μπορούν να βρεθούν στη λαογραφία της Βρετάνης, όπου η συνάντηση ενός μαύρου σκύλου συνήθως προανήγγειλε κάποια ατυχία μπροστά, ιδιαίτερα για τους ψαράδες. Αν ο σκύλος κυλούσε στο έδαφος ήταν για να ανακοινώσει τον άνεμο. αν δάγκωνε το γρασίδι, η βροχή ήταν επικείμενη, ενώ ο φλοιός του προανήγγειλε τον παραλίγο θάνατο ενός στενού συγγενή αυτού που το άκουσε..

Σαφώς, ο σκύλος κατείχε μια ισχυρή θέση στις καρδιές και τη φαντασία των προγόνων μας. Είναι ενδιαφέρον ότι στις αγροικίες της Βρετάνης, η πέτρα του κατωφλιού και η πέτρα του τζακιού λέγονταν κάποτε ότι συνδέονταν με αυτό που ήταν γνωστό ως "το μονοπάτι του σκύλου". μια συμβολική αναπαράσταση του ταξιδιού που έκανε κάθε ψυχή του νοικοκυριού, το οποίο, ενσαρκωμένο, μπήκε από την πόρτα και μετά, σαρωμένο, έφυγε από την καμινάδα την ημέρα του θανάτου τους.

https://bonjourfrombrittany.wordpress.com/

Ορκωμοσία Τραμπ: Το ευτράπελο της ημέρας με τον γερουσιαστή John Fetterman - «Έσκασε μύτη» με σορτς!

Ορκωμοσία Τραμπ: Το ευτράπελο της ημέρας με τον γερουσιαστή John Fetterman - «Έσκασε μύτη» με σορτς! (screenshot/X) Μια απόλυτα... γυμναστηρ...