Γεια σας και πάλι, έχει καιρό να γράψω κάτι. Αυτή τη στιγμή, δεν νιώθω ακόμα την ανάγκη ή την διάθεση να γράψω όπως έκανα πριν από το θάνατο του αδελφού μου Μικ. Ωστόσο, αφού παρακολουθώ τις ειδήσεις σχετικά με τα καταφύγια, ντρέπομαι και ντρέπομαι για την πρόθεση της κυβέρνησης του Ηνωμένου Βασιλείου να γυρίσει πίσω τα μικρά σκάφη από την ηπειρωτική Ευρώπη, αφήνοντας ουσιαστικά αυτούς τους φτωχούς ανθρώπους στη χώρα του ανθρώπου.
Έγραψα το παρακάτω κομμάτι πριν από μερικά χρόνια για κάποιον που με πλήρωσε για να του γράψω ένα άρθρο. Διατήρησα τα πνευματικά δικαιώματα, γι' αυτό και το δημοσιεύω. Δεν θα κάνει καλό και μάλλον θα περάσει απαρατήρητο, αλλά θα το δημοσιεύσω πάντως.
«Η ελπίδα και η πίστη λειτουργούν χέρι-χέρι, ωστόσο, ενώ η ελπίδα εστιάζει στο μέλλον, η πίστη εστιάζει στο τώρα». David Odunaiya (2013)
Τι πρέπει να περνάει από το μυαλό των χιλιάδων προσφύγων και μεταναστών που φεύγουν αυτή τη στιγμή από τις κατεστραμμένες από τον πόλεμο χώρες; Αυτές οι εμπνευσμένες λέξεις εκφράζουν αναμφισβήτητα τη νοοτροπία της πλειοψηφίας των προσφύγων και των μεταναστών που αναζητούν και αγωνίζονται αυτήν τη στιγμή για μια καλύτερη ζωή σε όλο τον κόσμο. Η κρίση της επιλογής, ή ακριβέστερα η έλλειψη επιλογής που αντιμετωπίζουν είναι ανεξιχνίαστη στους κοινούς άνδρες και γυναίκες που ζουν στον ελεύθερο δυτικό κόσμο. Στη σημερινή εποχή υπάρχει ένα χάσμα. Οι άνθρωποι είτε ζουν σε σχετική ασφάλεια είτε ζουν με φόβο για τη ζωή τους. Οι άνθρωποι του δυτικού κόσμου θεωρούν δεδομένο το προνόμιο της ασφάλειας και της σχετικής τέρψης, γεγονός που απεικονίζεται τέλεια στο προγνωστικό και αποκαλυπτικό μυθιστόρημα του Jean Raspails το 1973 The Camp of The Saints. Αυτό το δοκίμιο δεν προορίζεται να είναι μια λογοτεχνική αξιολόγηση του μυθιστορήματος του Raspails σε σχέση με την τρέχουσα κρίση, αλλά αντιθέτως προορίζεται να είναι μια αξιολόγηση του τρόπου με τον οποίο το μυθιστόρημά του απεικονίζει πώς εμείς, ως γενικοί δυτικοί άνθρωποι βλέπουμε τα δεινά του πρόσφυγα/μετανάστες. 42 χρόνια αφότου έγραψε το αμφιλεγόμενο αλλά σπουδαίο και προβληματικό μυθιστόρημά του.
Χωρίς αμφιβολία, το ανθρώπινο γένος εξελίσσεται και θα εξελίσσεται πάντα μέσα από τη σταδιακή βελτίωση των συνθηκών της κοινωνίας. Επομένως, πώς μπορούν οι άνθρωποι που ζουν σε κοινωνίες που έχουν καταρρεύσει από τον πόλεμο να βελτιώσουν ενδεχομένως την κατάσταση της ζωής τους όταν τα καθεστώτα στα οποία αναγκάζονται να ζουν τους εμποδίζουν να το κάνουν; Η απλή απάντηση είναι ότι αναζητούν την ασφάλεια και την ευτυχία που έχουν το δικαίωμα να βιώσουν και να συμμετέχουν. Οι μετανάστες στο The Camp of The SaintsΑντίθετα, παρουσιάζονται ως φθάνοντας στην ηπειρωτική Ευρώπη με σκοπό την εισβολή και τελικά την εξουδετέρωση του δυτικού πολιτισμού και του τρόπου ζωής τους. Το μυθιστόρημα είναι ουσιαστικά αποκαλυπτικό, απεικονίζοντας τη μαζική μετανάστευση χιλιάδων ανθρώπων από τον τρίτο κόσμο, που τελικά οδηγεί στην καταστροφή του δυτικού πολιτισμού, ως ανθρώπων που δεν έχουν καμία επιθυμία να αφομοιωθούν στη δυτική κουλτούρα. Αυτή είναι η απειλή που αντηχεί έντονα σε όλο το μυθιστόρημα. Αυτό το θέμα θεωρείται αναμφισβήτητα ως απειλή στον πραγματικό κόσμο σήμερα σχετικά με την προσφυγική κρίση, η οποία καλύπτεται από τα μέσα ενημέρωσης, ιδίως από την άρνηση της ουγγρικής κυβέρνησης στην άρνησή της να επιτρέψει σε πρόσφυγες και μετανάστες να περάσουν τα σύνορά τους. Σε τελευταία καταμέτρηση υπολογίζεται ότι υπάρχουν περίπου 19 εκατομμύρια πρόσφυγες και μετανάστες σε όλο τον κόσμο από χώρες που έχουν υποστεί πόλεμο, όπως η Συρία, η Ονδούρα, η Νιγηρία, η Σομαλία, το Αφγανιστάν, η Λιβύη, η Ερυθραία και η Μιανμάρ για να αναφέρουμε μόνο μερικά. Η πλειονότητα αυτών των προσφύγων και μεταναστών, στην προσπάθειά τους για ελευθερία, τις περισσότερες φορές καταλήγουν σε καταυλισμούς που είναι υπερπληθυσμένοι και ανασφαλείς. Η κρίση που επηρεάζει τους πρόσφυγες και τις χώρες που χτίζουν αυτούς τους καταυλισμούς εμποδίζει την ενσωμάτωση και κρατά άτομα και οικογένειες σε κενό για μήνες, χρόνια και γενιές, δεν είναι περίεργο που αποφασίζουν να παρελαύνουν στις μάζες τους για να βρουν τη γη της επαγγελίας. Απίστευτα ένας στους πέντε Σύρους έχει ή εγκαταλείπει τη χώρα του. στην προσπάθειά τους για ελευθερία τις περισσότερες φορές καταλήγουν σε καταυλισμούς που είναι υπερπλήρης και ανασφαλείς. Η κρίση που επηρεάζει τους πρόσφυγες και τις χώρες που χτίζουν αυτούς τους καταυλισμούς εμποδίζει την ενσωμάτωση και κρατά άτομα και οικογένειες σε κενό για μήνες, χρόνια και γενιές, δεν είναι περίεργο που αποφασίζουν να παρελαύνουν στις μάζες τους για να βρουν τη γη της επαγγελίας. Απίστευτα ένας στους πέντε Σύρους έχει ή εγκαταλείπει τη χώρα του. στην προσπάθειά τους για ελευθερία τις περισσότερες φορές καταλήγουν σε καταυλισμούς που είναι υπερπλήρης και ανασφαλείς. Η κρίση που επηρεάζει τους πρόσφυγες και τις χώρες που χτίζουν αυτούς τους καταυλισμούς εμποδίζει την ενσωμάτωση και κρατά άτομα και οικογένειες σε κενό για μήνες, χρόνια και γενιές, δεν είναι περίεργο που αποφασίζουν να παρελαύνουν στις μάζες τους για να βρουν τη γη της επαγγελίας. Απίστευτα ένας στους πέντε Σύρους έχει ή εγκαταλείπει τη χώρα του.
Οι βάρκες που μεταφέρουν τους πρόσφυγες στο μυθιστόρημα αντικαθίστανται στην πραγματική ζωή από το ανθρώπινο τρένο ξηράς που τους μεταφέρει στα σύνορα των ευρωπαϊκών χωρών. Στο πρώτο κεφάλαιο των μυθιστορημάτων, ο καθηγητής κοιτάζει στον ορίζοντα και παρατηρεί «ο απίστευτος στόλος από την άλλη άκρη του πλανήτη, η τρομερή δυσοσμία των αποχωρητηρίων προανήγγειλε την άφιξη των στόλων, σαν βροντή πριν από μια καταιγίδα».
Αυτό το απόσπασμα σκέψης του Jean Raspail, που συγκρίνει τους μετανάστες στο μυθιστόρημα με την τουαλέτα της ανθρωπότητας είναι άδικο και αμφιλεγόμενο, αλλά κατά κάποιο τρόπο ανταποκρίνεται ανησυχητικά στο πώς βλέπουν τους πρόσφυγες και τους μετανάστες πολλοί ύποπτοι άνθρωποι που ζουν στον δυτικό κόσμο. Υπάρχει ένας βαθιά ριζωμένος φόβος ότι η μαζική έξοδος και η εισροή προσφύγων και μεταναστών θα αλλάξει τα δημογραφικά στοιχεία της Ευρώπης και θα επηρεάσει αρνητικά την πολιτιστική ταυτότητα, πολλοί άνθρωποι που ζουν στον δυτικό κόσμο φοβούνται ότι η παρηγορητική οικειότητα και η αίσθηση της κοινότητας στα χωριά τους , πόλεις και πόλεις θα χαθούν για πάντα. Σε μια συνέντευξη με τον Jean Raspail, που διεξήχθη από την Κάθριν και τον Γκάβιν Μπετς, η οποία δημοσιεύτηκε στον Τύπο S Social Contract Press,Ο Raspail περιέγραψε το βιβλίο ως συμβολικό. Ο Raspail εξήγησε το σκεπτικό του, λέγοντας «Η τριτοκοσμική εισβολή στη Δύση είναι αναπόφευκτη. Είναι η φυλή που δίνει το στίγμα του πολιτισμού στην αρχή». Σίγουρα, η εισροή προσφύγων και μεταναστών επηρεάζει και επηρεάζει την ευρωπαϊκή κουλτούρα, ωστόσο είναι αμφιλεγόμενο να προτείνουμε ότι πρόκειται για καταπάτηση της δυτικής κοινωνίας. Ο Raspail συνέχισε λέγοντας ότι «η φυλή δεν είναι πραγματικά θέμα χρώματος, είναι μια ολόκληρη νοητική προοπτική, μια κατάσταση του μυαλού». Κατά τη γνώμη μου, οι πολιτισμικές διαφορές, αν τους δοθεί η ευκαιρία, μπορούν να συγχωνευθούν φυσικά και να αλληλοσυμπληρώνονται. Πράγματι, η διαδρομή του προβλήματος είναι πιθανώς η κατάσταση του νου, το νόημα, το πώς βλέπουμε τα πράγματα επηρεάζει το πώς αντιδρούμε. Η ευρωπαϊκή αντίδραση στην τρέχουσα κρίση έχει ίσως κάποια ένδειξη λογικής πίσω της, αλλά οι ενέργειες είναι σίγουρα άσοφες και ανθυγιεινές για όλους ως σύνολο.
Το Islam verses Europe τύπωσε επίσης μια συνέντευξη από το γαλλικό περιοδικό Valures Actelles με τον Jean Raspail.Όταν ρωτήθηκε αν πίστευε ότι ήταν δυνατό να αφομοιωθούν ξένοι άνθρωποι στη γαλλική κουλτούρα, απάντησε με ένα κατηγορηματικό όχι! Ο Raspail είπε ότι «το μοντέλο της ολοκλήρωσης δεν λειτουργεί. Δεν θα αλλάξει την προοδευτική εισβολή στη Γαλλία και την Ευρώπη από έναν αμέτρητο τρίτο κόσμο». Επιπλέον, όταν ρωτήθηκε πώς θα μπορούσε η Ευρώπη να αντιμετωπίσει αυτές τις μεταναστεύσεις, είπε: «Υπάρχουν δύο λύσεις, τις προσαρμόζουμε και ο πολιτισμός μας θα διαγραφεί, ή δεν τις φιλοξενούμε, που σημαίνει ότι σταματάμε να δίνουμε δεκάρα για αυτά τα εξαχρειωμένα ανθρώπινα δικαιώματα. βήματα για να αποστασιοποιηθούμε για να αποφύγουμε τη διάλυση της χώρας μας σε ένα μέτωπο». Η άποψη του Jean Raspail αντικατοπτρίζεται αναμφισβήτητα στον τρόπο με τον οποίο ορισμένες ευρωπαϊκές χώρες αντιδρούν στις ανάγκες των προσφύγων και των μεταναστών. Οι πληροφορίες που λαμβάνουμε μέσω όλων των μορφών μέσων ενημέρωσης γίνονται σε μεγάλο βαθμό κατανοητές και αντιμετωπίζονται σε συναισθηματικό πλαίσιο, επηρεάζοντας έτσι τον τρόπο με τον οποίο σχετιζόμαστε και αντιδρούμε με άλλους ανθρώπους. Ο μεγάλος Όσκαρ Ουάιλντ είπε κάποτε «μια αμερόληπτη γνώμη δεν χρησιμεύει σε κανέναν». Η γνώμη του Raspails σίγουρα δεν είναι αμερόληπτη, αλλά η γνώμη του είναι ελάχιστα χρήσιμη για την τρέχουσα κατάσταση. Θα πρέπει, ως μέρος της ανθρώπινης φυλής, να έχουμε μια προκατειλημμένη γνώμη για την ευημερία και την ασφάλεια των προσφύγων και των μεταναστών. Δεν πρέπει να σκεφτόμαστε ή να παίρνουμε αποφάσεις όπως ο πολιτικός, ο οποίος φαίνεται να ενεργεί πρώτα και κύρια με ψυχρά, απάνθρωπα γεγονότα, αριθμούς και αριθμούς. Έχουμε υποχρέωση να επικεντρωθούμε στις σχέσεις και τις αξίες, βάζοντας την ασφάλεια εκείνων που έχουν απόλυτη ανάγκη. Ο μεγάλος Όσκαρ Ουάιλντ είπε κάποτε «μια αμερόληπτη γνώμη δεν χρησιμεύει σε κανέναν». Η γνώμη του Raspails σίγουρα δεν είναι αμερόληπτη, αλλά η γνώμη του είναι ελάχιστα χρήσιμη για την τρέχουσα κατάσταση. Θα πρέπει, ως μέρος της ανθρώπινης φυλής, να έχουμε μια προκατειλημμένη γνώμη για την ευημερία και την ασφάλεια των προσφύγων και των μεταναστών. Δεν πρέπει να σκεφτόμαστε ή να παίρνουμε αποφάσεις όπως ο πολιτικός, ο οποίος φαίνεται να ενεργεί πρώτα και κύρια με ψυχρά, απάνθρωπα γεγονότα, αριθμούς και αριθμούς. Έχουμε υποχρέωση να επικεντρωθούμε στις σχέσεις και τις αξίες, βάζοντας την ασφάλεια εκείνων που έχουν απόλυτη ανάγκη. Ο μεγάλος Όσκαρ Ουάιλντ είπε κάποτε «μια αμερόληπτη γνώμη δεν χρησιμεύει σε κανέναν». Η γνώμη του Raspails σίγουρα δεν είναι αμερόληπτη, αλλά η γνώμη του είναι ελάχιστα χρήσιμη για την τρέχουσα κατάσταση. Θα πρέπει, ως μέρος της ανθρώπινης φυλής, να έχουμε μια προκατειλημμένη γνώμη για την ευημερία και την ασφάλεια των προσφύγων και των μεταναστών. Δεν πρέπει να σκεφτόμαστε ή να παίρνουμε αποφάσεις όπως ο πολιτικός, ο οποίος φαίνεται να ενεργεί πρώτα και κύρια με ψυχρά, απάνθρωπα γεγονότα, αριθμούς και αριθμούς. Έχουμε υποχρέωση να επικεντρωθούμε στις σχέσεις και τις αξίες, βάζοντας την ασφάλεια εκείνων που έχουν απόλυτη ανάγκη. που φαίνεται να ενεργούν πρώτα και κύρια με ψυχρά, απάνθρωπα γεγονότα, αριθμούς και αριθμούς. Έχουμε υποχρέωση να επικεντρωθούμε στις σχέσεις και τις αξίες, βάζοντας την ασφάλεια εκείνων που έχουν απόλυτη ανάγκη. που φαίνεται να ενεργούν πρώτα και κύρια με ψυχρά, απάνθρωπα γεγονότα, αριθμούς και αριθμούς. Έχουμε υποχρέωση να επικεντρωθούμε στις σχέσεις και τις αξίες, βάζοντας την ασφάλεια εκείνων που έχουν απόλυτη ανάγκη.
Ζούμε σε έναν πλανήτη που είναι άφθονο με πόρους, ανθρωπογενείς και φυσικούς. Η απόφαση να περιορίσουμε και να αρνηθούμε αυτά τα άφθονα εφόδια περιορίζει τις δυνατότητες κάθε ανθρώπου να ευδοκιμήσει και να αναπτυχθεί μαζί ως μια φυλή. Όλοι έχουμε διαφορές, αλλά είναι να ανακαλύπτουμε και να αγκαλιάζουμε αυτές τις διαφορές που τελικά καθορίζουν ποιοι είμαστε.
Ο Jean Raspail, αν και ένας λαμπρός και ταλαντούχος συγγραφέας, είναι προφανώς απρόθυμος να ενστερνιστεί διαφορετικούς πολιτισμούς σε μια γαλλική κοινωνία που θέλει να διατηρήσει μοναδικά γαλλική. Δυστυχώς, ο πατριωτισμός του είναι πολύ έντονος, επιπλέον, θα έλεγαν κάποιοι, ριζοσπαστικά ρατσιστικός.
Θα μπορούσαμε και θα έπρεπε να ανθίσουμε μαζί βοηθώντας ο ένας τον άλλον, όχι επειδή θεωρείται ότι είναι το σωστό, αλλά επειδή είναι αυτό που θέλουμε να κάνουμε και αυτό που πρέπει να κάνουμε. Η τρέχουσα κρίση θα μας κάνει τελικά να σκεφτούμε ποιοι είμαστε ως άτομα και ως σύνολο. Είναι τόσο κρίμα που χρειάζεται απάνθρωπη ταλαιπωρία και ένα μαζικό κίνημα βιβλικών διαστάσεων από κατεστραμμένες από τον πόλεμο χώρες για να επιφέρει τη συνείδησή μας και την ευκαιρία να αλλάξουμε.
Ωστόσο, είναι ενθαρρυντικό να βλέπουμε ότι οι ενέργειες ωμότητας δεν υποκινούν πάντα ενέργειες ανταπόδοσης, κάτι που είναι εμφανές από το γεγονός ότι οι άνθρωποι προτιμούν να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους παρά να ανταποδώσουν με την ίδια βία που τους έχει ασκηθεί. Το γεγονός αυτό αποδεικνύεται μέσα από τη διάθεση για επίπονες και επικίνδυνες διελεύσεις της Μεσογείου. Το βασικό ανθρώπινο ένστικτο είναι πρώτα και κύρια η αυτοσυντήρηση, ωστόσο αυτό είναι ένα δίκοπο μαχαίρι για τους πρόσφυγες και τους μετανάστες. Όλη η ανθρωπότητα είναι από τη φύση και τον ορισμό της, ίση, και έτσι, έχουμε όλοι το δικαίωμα να ζούμε μια ευτυχισμένη γόνιμη ζωή, ειδικά μια ζωή που δεν αμαυρώνεται από άσκοπη βία. Όταν οι άνθρωποι αναγκάζονται ή βρεθούν να ζουν σε μια κοινωνία γεμάτη πόνο και βάσανα, έχουν δύο επιλογές, να αντεπιτεθούν ή να φύγουν για να διατηρήσουν τη ζωή. Αυτό είναι το μόνο που θέλουν οι πρόσφυγες και οι μετανάστες, να διαφυλάξουν τη ζωή τους, ανεξάρτητα από το γεγονός ότι κατά καιρούς θυσιάζουν την αξιοπρέπειά τους. Ζητώντας άσυλο από άλλες μακρινές χώρες, βρίσκουν συχνά την αξιοπρέπειά τους κουρελιασμένη. Τι είδους κοινωνία είμαστε για να τους στερήσουμε το δικαίωμα ή την ευκαιρία να ανακτήσουν τουλάχιστον ένα μέρος της αξιοπρέπειάς τους παρέχοντάς τους ένα ασφαλέστερο περιβάλλον για να ζήσουν τη ζωή τους.
Δεν ζητώ συγγνώμη για αυτό το δοκίμιο επειδή μίλησα από καρδιάς, αλλά πιστεύω ότι η τρέχουσα κατάσταση μπορεί να επιλυθεί αν θυμόμαστε όλοι ότι είμαστε όλοι ίδιοι, είμαστε όλοι ίσοι. Θα τελειώσω αυτό το δοκίμιο με ένα σύνθημα από το The Camp of The Saints . Προς το τέλος του κεφαλαίου τριάντα δύο, με έντονους χαρακτήρες, βρίσκονται οι λέξεις, « Εργάτες, Στρατιώτες, Πρόσφυγες του Γάγγη, Ενωμένοι ενάντια στην Καταπίεση». Ακόμη και σε αυτό το μυθιστόρημα των αποκαλυπτικών μηνυμάτων, υπάρχει μια αχτίδα ελπίδας. Όπως είπε ο David Odunaiya, «Η ελπίδα εστιάζει στο μέλλον». Ας ελπίσουμε ότι η προσφυγική και μεταναστευτική κρίση θα επιλυθεί πριν ο ρολόι δείξει 12, για χάρη όλων μας.
https://astijake.wordpress.com/
