Οι Γέφυρες του Διαβόλου
Οι θρύλοι της Βρετάνης αποδίδουν θαυμάσια προέλευση σε πολλές από τις κατασκευές που κατακλύζουν το τοπίο της περοιχής. Μερικοί νεολιθικοί μεγαλίθοι λέγεται ότι δημιουργήθηκαν από τον μάγο Μέρλιν ενώ άλλοι ανατέθηκαν στους μαγικούς κοριγκάν και τις νεράιδες ή στον γίγαντα Γαργαντούα. Πολλά μεσαιωνικά κτίρια αποδίδονταν, μερικές φορές δικαίως, σε αυτούς τους μεγάλους οικοδόμους, τους Ρωμαίους ή αλλιώς στους Ναΐτες Ιππότες. Ομοίως, η τοπική παράδοση συχνά πιστοποιεί ότι διάφορα αξιοσημείωτα ορόσημα, κυρίως γέφυρες, εκκλησίες και μύλοι χτίστηκαν με τη δύναμη του Διαβόλου, μερικοί λέγεται ότι ζήτησαν ακόμη και ανθρωποθυσία.
Λίγο νότια της παλιάς βρετονικής πόλης της Νάντης, αποκαλύπτεται ένας βραχώδης σχηματισμός κατά τις ώρες της άμπωτης που φαινομενικά εκτείνεται από το χωριό Notre-Dame-de-Monts προς το Île d'Yeu που βρίσκεται περίπου 16 χιλιόμετρα (10 μίλια) από την ακτή. . Αυτό το φυσικό χαρακτηριστικό είναι γνωστό ως Pont-Saint-Martin επειδή ο τοπικός θρύλος λέει ότι αυτός ο άγιος, απογοητευμένος από την αδυναμία του να περάσει στο νησί στα δυτικά, δέχτηκε την προσφορά του Διαβόλου να του χτίσει μια κατάλληλη γέφυρα μέσα σε μία μόνο νύχτα.
Δυστυχώς, η γέφυρα δεν είχε ολοκληρωθεί εντελώς όταν ο κόκορας λάλησε για να ακυρώσει τη συμφωνία του Διαβόλου. Εκείνη τη στιγμή, τα δομικά στοιχεία που μεταφέρονταν στον αέρα από τους δαίμονες του Διαβόλου ξέφευγαν από την άντλησή τους και έπεσαν στη γη. πέφτοντας στις θέσεις που εξακολουθούν να κατέχουν μέχρι σήμερα. Στο νησί υπάρχει ένας διαφορετικός μύθος, γιατί εδώ λέγεται ότι η γέφυρα χτίστηκε από τον Διάβολο μετά από παράκληση των νησιωτών που είχαν συμφωνήσει, σε αντάλλαγμα για τη γέφυρα, να του παραδώσουν το σώμα και την ψυχή του πρώτου που θα περάσει. Μόλις ολοκληρώθηκε η γέφυρα, οι πονηροί νησιώτες πέταξαν πάνω της μια μεγάλη γάτα. Έτσι, η συμφωνία του Διαβόλου τηρήθηκε πλήρως. Θυμωμένος που ξεγελάστηκε από απλούς ψαράδες, ο Διάβολος επέστρεψε την επόμενη νύχτα και κατέστρεψε τη γέφυρα, τα συντρίμμια της οποίας εξακολουθούν να φαίνονται στην άμπωτη σήμερα.
Ένας παρόμοιος μύθος βρίσκεται δυτικότερα κατά μήκος της ακτής στις εκβολές του Etel μεταξύ των πόλεων Auray και Locmiquélic, το πάνω μέρος των οποίων περιέχει το μικρό γραφικό νησί Saint-Cado. Η παράδοση υποστηρίζει ότι το νησί ήταν κάποτε ιερό για τον άγιο του 6ου αιώνα που μερικές φορές χρειαζόταν ηρεμία από το πολύβουο μοναστήρι που είχε ιδρύσει εκεί κοντά. Για να διευκολυνθεί το πέρασμά του στο νησί, χτίστηκε μια μικρή γέφυρα, αλλά αυτή η κατασκευή δεν επιβίωσε στην πρώτη καταιγίδα και έτσι ξεκίνησε μια άλλη κατασκευή υπό την επίβλεψη του ίδιου του Διαβόλου. Σε αντάλλαγμα για τους κόπους του, ο Διάβολος ζήτησε από τον Κάντο την ψυχή του πρώτου πλάσματος που τη διέσχισε. Τη στιγμή που ολοκληρώθηκε η γέφυρα, ο άγιος λέγεται ότι έριξε μια γάτα πάνω της, προς μεγάλη αηδία του Διαβόλου.
Ένας άλλος από τους πρώτους ευαγγελιστές, ο Άγιος Γκουενόλε, συνδέεται επίσης με τον Διάβολο και μια συμφωνία για μια γέφυρα. Λέγεται ότι ο Gwenole είχε κουραστεί να κάνει το δύσκολο ταξίδι μεταξύ του Île de Sein, που βρίσκεται στα ανοιχτά της ακτής του Ατλαντικού της Βρετάνης, και του αβαείου του στο Landévennec. Αποφάσισε λοιπόν να χτίσει μια γέφυρα που θα συνέδεε το νησί με την ηπειρωτική χώρα και ήταν όταν σκεφτόταν αυτό το έργο που τον πλησίασε ένας όμορφος νεαρός, του οποίου η γλυκιά γλώσσα και οι διχασμένες οπλές πρόδιδαν την παρουσία του ίδιου του Διαβόλου.
«Θέλω να πάω σε αυτό το νησί που βλέπω μακριά. Ξέρω ότι σχεδιάζετε μια γέφυρα και θα τη χρησιμοποιήσω όταν χτιστεί», είπε ο Διάβολος. Ο Άγιος Γκουενόλ ήταν ανένδοτος ότι δεν θα επέτρεπε ποτέ στον Διάβολο να φτάσει στις αθώες ψυχές στο νησί και δήλωσε ότι δεν θα έχτιζε τώρα τη γέφυρα αν υπήρχε περίπτωση να τη χρησιμοποιήσει ο Διάβολος. «Τότε θα καταδικαστείς ως ψεύτης, γιατί έδωσες τον λόγο σου στον λαό. Θα χάσεις την αγιότητά σου και θα είσαι καταδικασμένος να γίνεις μαθητής μου γιατί το ψέμα θα σε λερώσει για πάντα», χλεύασε ο Πρίγκιπας των Ψευτών.
Βλέποντας το δίλημμα του Γκουενόλε, ο Θεός του πρόσφερε την ευκαιρία να κάνει ένα υπέροχο θαύμα και έτσι ο άγιος πέταξε γρήγορα μια γέφυρα πάγου στο μακρινό νησί. Θριαμβευόμενος και δελεασμένος από όλες τις αγνές ψυχές που θα μπορούσε τώρα να διαφθείρει, ο Διάβολος όρμησε στη γέφυρα αλλά με τα πρώτα του βήματα, οι φλεγόμενες οπλές του έλιωσαν τον πάγο και πετάχτηκε στα στροβιλιζόμενα νερά από κάτω. Η βίαιη αντίδρασή του στην εξαπάτηση εξηγεί τα άγρια ρεύματα που εξακολουθούν να χωρίζουν το νησί από την ηπειρωτική χώρα σήμερα.
Αν και δεν είναι πλέον έδρα επισκόπου, ο καθεδρικός ναός του 14ου αιώνα στη βόρεια πόλη Τρεγκιέρ είναι ο τόπος μιας άλλης περίεργης συμφωνίας με τον Διάβολο. Ο θρύλος λέει ότι οι ιερείς που ήταν υπεύθυνοι για την επίβλεψη της κατασκευής του κτιρίου είχαν εξαντλήσει όλα τα χρήματά τους όταν ήρθε η ώρα να χτίσουν το καμπαναριό και έτσι δέχτηκαν απρόθυμα τη βοήθεια του Διαβόλου. Σε αντάλλαγμα για την κατασκευή του καμπαναριού, του παραχωρήθηκαν οι ψυχές όλων όσοι πέθαναν υπό τον ήχο των καμπάνων του καθεδρικού ναού μεταξύ της Λειτουργίας της Κυριακής και του Εσπερινού. Οι ιερείς σύντομα υποχώρησαν στη θυσία τόσων ψυχών και υιοθέτησαν μια πονηρή λύση. Μόλις τελείωσε η Θεία Λειτουργία, ο ιεροψάλτης είπε τον πρώτο ψαλμό του Εσπερινού.
Η ιδέα ότι ο Διάβολος απαιτεί ένα βαρύ τίμημα σε αντάλλαγμα για τη βοήθειά του είναι ένα βασικό χαρακτηριστικό των ιστοριών που τονίστηκαν παραπάνω, αλλά όλα μπορεί να μην είναι όπως φαίνονται. Για παράδειγμα, αν αφαιρέσουμε τους χριστιανικούς τόνους αυτών των παραμυθιών, αυτό που μένει είναι η εντύπωση ότι ο πρώτος που θα περάσει από μια γέφυρα και ίσως κατ' επέκταση θα μπει σε οποιοδήποτε νέο κτίριο αναμένεται να παραδώσει τη ζωή του ως κάποια μορφή θυσίας.
Ο Σκωτσέζος ανθρωπολόγος Sir James Fraser, στο θαυμάσιο βιβλίο του The Golden Bough (1890) σημείωσε: «Στη σύγχρονη Ελλάδα, όταν μπαίνουν τα θεμέλια ενός νέου κτιρίου, είναι έθιμο να σκοτώνουν έναν κόκορα, ένα κριάρι ή ένα αρνί και για να αφήσει το αίμα του να ρέει στον θεμέλιο λίθο, κάτω από τον οποίο το ζώο θάβεται στη συνέχεια. Το αντικείμενο της θυσίας είναι να δώσει δύναμη και σταθερότητα στο κτίριο». Η επικράτηση παρόμοιων πρακτικών σε όλη την ιστορία του γερμανικού λαού τονίστηκε επίσης από τον Γερμανό συγγραφέα Jacob Grimm στην Τευτονική Μυθολογία του (1835). Ο Γκριμ σημειώνει επίσης πώς οι ανθρωποθυσίες γίνονταν παλαιότερα στις διαβάσεις ποταμών για να φέρουν καλή τύχη και να λειτουργήσουν ως προστατευτικά πνεύματα. Μερικοί άτυχοι μάλιστα περιτοιχίστηκαν ζωντανοί σε υπόγεια και επάλξεις για το ίδιο σκοπό.
Η αντοχή και η μακροζωία σημαντικών κατασκευών πιστευόταν ότι εξασφαλιζόταν μόνο εάν είχαν πραγματοποιηθεί προηγουμένως ορισμένες ιεροτελεστίες στον προβλεπόμενο χώρο. Τέτοιες τελετουργίες σχεδιάστηκαν για να κατευνάσουν τις αρχαίες θεότητες στις περιοχές των οποίων η ανθρωπότητα καταπατούσε και επίσης για να εκλιπαρούν την εύνοια εκείνων που θα μπορούσαν να ασκήσουν επιρροή στη σταθερότητα μιας κατασκευής ή στην ευτυχία των ενοίκων της. Τα υπολείμματα πιθανών αρχαίων τελετουργιών μπορούν να φανούν σε μερικές από τις δεισιδαιμονικές πρακτικές που σημειώθηκαν μόλις πριν από μερικές εκατοντάδες χρόνια, όπως η ταφή ενός μοσχαριού κάτω από την είσοδο ενός αχυρώνα, ενός αλόγου σε νεκροταφεία που άνοιξαν πρόσφατα ή μιας γάτας κάτω από τον ακρογωνιαίο λίθο ενός σπίτι.
Ο Βρετόνος καλλιτέχνης και συγγραφέας Paul Sébillot σημείωσε, στα τέλη του 19ου αιώνα, μια πεποίθηση γύρω από την πόλη Dinan ότι όταν οι αρχαίοι Ρωμαίοι ολοκλήρωσαν έναν δρόμο, θυσίασαν έναν άνθρωπο και πρόσφεραν το αίμα του στα πνεύματα της γης. προκειμένου να εξασφαλίσουν τη δύναμη της δουλειάς τους. Υπάρχουν ελάχιστα στοιχεία που να υποδεικνύουν ότι η πυρπόληση ανθρώπων ασκούνταν στη Βρετάνη από τα πρώτα χρόνια, αλλά υπάρχουν μερικές ενδιαφέρουσες αναφορές στη λαογραφία της περιοχής.
Το 1888, ένα περιοδικό που εκδόθηκε στο Παρίσι έφερε στην προσοχή των αναγνωστών του μια περιγραφή της δημοφιλής παράδοσης γύρω από την αποτυχία συντήρησης μιας γέφυρας στο Ροσπορντέν στη δυτική Βρετάνη. Υποστηρίχθηκε ότι κάθε νέα γέφυρα παρασύρθηκε από τα νερά της πλημμύρας σχεδόν αμέσως μόλις είχε ολοκληρωθεί. Ταραγμένοι από το γεγονός ότι οι προσπάθειές τους δεν είχαν επιτυχία, οι κάτοικοι της πόλης υποψιάστηκαν μαγεία και συμβουλεύτηκαν μια μάγισσα που τους είπε ότι αν ήθελαν να έχουν μια δυνατή γέφυρα, θα έπρεπε να θάψουν ένα τετράχρονο αγόρι ζωντανό στο τα θεμέλια. Ήταν επίσης απαραίτητο το παιδί να έχει μαζί του ένα ευλογημένο κερί στο ένα χέρι και ένα κομμάτι ψωμί στο άλλο.
Δυστυχώς, μια απελπισμένη μητέρα, πρόθυμη να υποβάλει το παιδί της για θυσία, βρέθηκε και το αγοράκι περιτοιχίστηκε ζωντανό σύμφωνα με τις οδηγίες. Η γέφυρα ολοκληρώθηκε δεόντως και, για αιώνες, έχει αντέξει όλες τις καταστροφές των στοιχείων. Λέγεται ότι η μητέρα του αγοριού τρελάθηκε λίγο μετά τη θυσία του γιου της και ότι οι κραυγές του μικρού αγοριού εξακολουθούν να ακούγονται στο κλάμα των ανέμων και στους λυγμούς των βροχών που πέφτουν πάνω στο Rosporden σήμερα.
Ένας παρόμοιος μύθος συνδέεται με τη γέφυρα Pont Callec κοντά στο Caudan στη νότια Βρετάνη. Για να σώσει τη γέφυρα από τη διαρκή κατάρρευση, ένα νεαρό αγόρι, που αγοράστηκε ακριβά στη Σκωτία, ήταν κλειδωμένο μέσα σε ένα βαρέλι που ήταν θαμμένο κάτω από ένα από τα στηρίγματα της γέφυρας. Η θυσία του παιδιού λέγεται ότι εξασφάλιζε τη μακροζωία της γέφυρας και την υγεία όσων τη διέσχιζαν. Η ίδια λύση λέγεται ότι είχε καταφύγει σε μια άλλη γέφυρα στο Morbihan. έχοντας καταρρεύσει πολλές φορές, η θυσία ενός ζωντανού άντρα ανέτρεψε αμέσως τις τύχες των οικοδόμων.
Η έννοια της αναγκαιότητας μιας θυσίας για να εξασφαλιστεί η επιτυχία μιας γέφυρας σημειώθηκε επίσης βορειότερα στην κεντρική πόλη του Pontivy. Εδώ, ο τοπικός μύθος λέει ότι όταν χτίστηκε μια γέφυρα γύρω από την πόλη, κάποτε προσφέρθηκε μια θυσία στις θεότητες του ποταμού. μια προσφορά που περιελάμβανε όσους άνδρες είχε προβλήτες η γέφυρα. Λέγεται ότι οι κρατούμενοι επιλέγονταν κυρίως για αυτή την αμφίβολη τιμή και ότι συνηθιζόταν τα θύματα να θάβονται κάτω από την πρώτη πέτρα κάθε προβλήτας.
Η προσφορά θυσιών στα νερά, ή στους θεούς που μπορούσαν να τα ελέγξουν, ήταν κάποτε αρκετά διαδεδομένη, με πολλά παραδείγματα που αναφέρθηκαν από τους συγγραφείς της αρχαιότητας μέχρι τους ανθρωπολόγους της σύγχρονης εποχής. Ενώ μπορεί να μην έχουμε αναφορές για ανθρωποθυσίες κατά μήκος της ακτής της Βρετάνης, παραδόσεις προσφορών που έγιναν σε θεότητες του γλυκού νερού σημειώθηκαν στα νότια της Βρετάνης. Πράγματι, ακόμη και χριστιανικές τελετές για την ευλογία της θάλασσας βρίσκονταν εδώ τακτικά μέχρι τον 20ο αιώνα .
Κάποτε πίστευαν εδώ ότι η χερσόνησος του Βρετόν βρισκόταν στην κορυφή ενός υπόγειου ωκεανού και ότι τα τεράστια υπόγεια περάσματα συνέδεαν αυτή την υπόγεια θάλασσα με τα νερά που περιβάλλουν την ακτή. Ο φόβος ότι η γη μπορεί να καταρρεύσει σε αυτή την εσωτερική θάλασσα, ανά πάσα στιγμή, σημειώθηκε ιδιαίτερα στο Morbihan. Συγκεκριμένα μια ζώνη χώρας που εκτεινόταν από το Vannes στη νότια ακτή έως το Pontivy περίπου 50 χιλιόμετρα (31 μίλια) προς τα βόρεια. Είναι ενδιαφέρον ότι οι άνθρωποι πίστευαν επίσης ότι ο λόγος που τα σπίτια τους δεν είχαν εξαφανιστεί κάτω από τα κύματα ήταν χάρη σε ορισμένες θυσίες που είχαν γίνει.
Σε αυτό το μέρος της περιοχής, λέγεται ότι κάθε επτά χρόνια, μια άγνωστη κυρία, πλούσια ντυμένη, ταξίδευε στη γη αναζητώντας μια φτωχή και μεγάλη οικογένεια της οποίας ο πατέρας και η μητέρα θα συμφωνούσαν, έναντι αντιτίμου, να της πουλήσουν ένα από τα παιδιά. Μόλις απέκτησε αυτό το παιδί, η μυστηριώδης γυναίκα το περιείχε σε ένα βαρέλι με ένα ψωμί τριών λιβρών και ένα μεγάλο αναμμένο κερί. το σφραγισμένο βαρέλι στη συνέχεια παραδόθηκε στα κύματα.
Ο ωκεανός άρπαξε το δώρο του και πέταξε το βαρέλι γύρω-γύρω για επτά χρόνια πριν το επιτρέψει να το δουν ξανά τα μάτια των ανθρώπων. Το βαρέλι που ανακτήθηκε άνοιξε και αν το παιδί έχει χάσει μόνο τα χέρια του, ρίχτηκε ξανά στα κύματα για άλλα επτά χρόνια. Αν το βαρέλι ήταν άδειο, η θυσία θεωρούνταν ότι είχε καταναλωθεί, αλλά η θεϊκότητα της θάλασσας απαιτούσε φρέσκο θήραμα και έτσι η άγνωστη κυρία ξεκίνησε ξανά για την απόκοσμη αποστολή της. Λέγεται στα τέλη του 19ου αιώνα ότι ένα από τα τελευταία θύματα της θάλασσας αγοράστηκε από το Guern. ένα χωριό πολύ κοντά στο Pontivy.
Σύμφωνα με μια άλλη εκδοχή του παραμυθιού, η θυσία προσφέρθηκε, όχι στην ίδια τη θάλασσα, αλλά στο «Μάτι της Θάλασσας» που βρισκόταν στην ύπαιθρο αλλά επικοινωνούσε απευθείας με τον ωκεανό. Κάθε χρόνο, ένα νεογέννητο παιδί, πρόσφατα βαφτισμένο, σφραγιζόταν μέσα σε ένα βαρέλι με ένα ευλογημένο κερί και ένα κιλό ψωμί και το παρέδιδαν ως προσφορά στον φύλακα των υδάτων την παραμονή της Πρωτοχρονιάς. Το «Μάτι της Θάλασσας» πιστεύεται ότι συνδέεται με τον ποταμό Blavet στα νερά του οποίου αποστέλλεται το βαρέλι. Δυστυχώς, η δύναμη μιας τέτοιας θυσίας θεωρήθηκε μόνο για να κατευνάσει τις θεότητες του νερού για ένα χρόνο. Με τη ζωή, το φως και την τροφή να καταναλώνεται, μια άλλη προσφορά χρειάστηκε και η θυσία επαναλήφθηκε ξανά έως ότου ο Θεός λυπήθηκε τις πενθούντες μητέρες και μεταμόρφωσε το «Μάτι της Θάλασσας» σε μια καθαρή βρύση.
Μερικές φορές, οι τελετουργίες και οι προσφορές που γίνονταν για να εξασφαλιστεί η μακροζωία ενός κτιρίου ή η υγεία των κατοίκων του ήταν πολύ πιο πεζή, ακόμα κι αν η προέλευσή τους ήταν πιθανώς εξίσου αρχαία. Στη Βρετάνη, οι οικοδόμοι έθαβαν συχνά προϊστορικά πέτρινα εργαλεία, ευρέως γνωστά ως Thunder Stones, κάτω από τα θεμέλια ή κοντά στο κατώφλι των κτιρίων. Τέτοια φυλαχτά έχουν επίσης ανακαλυφθεί κρυμμένα σε τοίχους μεσαιωνικών εκκλησιών, πάνω από πόρτες στάβλων και ακόμη και μέσα σε παλιές εστίες.
Τα υπολείμματα ζώων, κυρίως φρύνων και γατών, έχουν επίσης ανακαλυφθεί στους τοίχους και κάτω από τα θεμέλια πολλών παλαιών κτιρίων εδώ. Ίσως αυτά ήταν υποκατάστατα των ανθρωποθυσιών του παλιού ή ίσως ήταν η θυσία μιας ζωής που ήταν σημαντική. η ζωτική δύναμη, όποια κι αν ήταν, δίνοντας ζωντάνια και προστασία στο οικοδόμημα του οικοδόμου; Παρόμοια παράδοση σημειώθηκε κάποτε γύρω από το Pontivy όπου συνηθιζόταν, τον 18ο αιώνα , να ραντίζονται τα θεμέλια των σπιτιών και των εκκλησιών με αίμα ζώων, κυρίως με αίμα βοδιού. Περίπου 45 χιλιόμετρα (28 μίλια) μακριά, στη νότια πόλη Quimperlé, τα θεμέλια των νέων σπιτιών ραντίζονταν τακτικά με το αίμα ενός κόκορα ήδη από τα πρώτα χρόνια του 19ου αιώνα .
Παλαιότερα, η πίστη στη σημασία του να αποδίδουμε φόρο τιμής στους αρχαίους φύλακες, στα νερά και σε άλλα μέρη, ήταν βαθιά εγγεγραμμένη στη βρετονική ψυχή και είναι ενδιαφέρον να εξεταστεί εάν τέτοιες βαθιά ριζωμένες παραδόσεις δεν ήταν στη ρίζα της κάποτε λαϊκής πεποίθησης ότι ο θάνατος πρέπει να περάσει μέσα από ένα σπίτι για να κατοικηθεί με ασφάλεια. Στη δυτική Βρετάνη, πίστευαν ότι ο θάνατος που προσωποποιήθηκε, οι Ankou , απαιτούσαν αυτόν τον φόρο τιμής και ότι μόλις είχαν στηθεί οι πέτρες του κατωφλιού, οι Ankou περίμεναν να διεκδικήσουν την ψυχή του πρώτου που θα το διασχίσει.
Σύμφωνα με την τοπική παράδοση, υπήρχε μόνο ένας τρόπος να κρατηθεί ο θάνατος μακριά και αυτός ήταν να του δώσουμε κάποια άλλη ζωή και έτσι οι άνθρωποι θα φρόντιζαν ότι μια κότα ή μια γάτα ήταν η πρώτη που θα περνούσε ένα ολοκληρωμένο κατώφλι, αν και, σε ορισμένα μέρη της περιοχής , ένα αυγό κρίθηκε επαρκές για το σκοπό αυτό. Μόλις μπουν με ασφάλεια σε ένα νέο σπίτι, ήταν σημαντικό για τους νέους ένοικους να κατευνάσουν τα πνεύματα του χώρου αφήνοντας, σε κάθε γωνιά, μια προσφορά από ένα κομμάτι ψωμί και λίγο αλάτι. Με τον καιρό, τέτοιες ανησυχίες ξεχάστηκαν, αφήνοντας απλώς ένα γραφικό προληπτικό τελετουργικό για να προσελκύσει καλή τύχη στο νοικοκυριό.
https://bonjourfrombrittany.wordpress.com/
