Τι είναι το παθητικό κάπνισμα και γιατί είναι επικίνδυνο;

 Τι είναι το παθητικό κάπνισμα και γιατί είναι επικίνδυνο;

Ήρα ΚωλίκηΠαιδαγωγός Ειδικής Αγωγής

Αν καπνίζετε, ένας καλός λόγος για να κόψετε το κάπνισμα είναι να ωφελήσετε όσους ζουν και εργάζονται μαζί σας. Αν δεν μπορείτε να το κόψετε, θα πρέπει να καταβάλλετε κάθε δυνατή προσπάθεια για να κρατήσετε τον καπνό του τσιγάρου μακριά από άλλους ανθρώπους, ιδανικά καπνίζοντας έξω.

Ποιοι είναι οι κίνδυνοι του παθητικού καπνίσματος;

Τα παιδιά και τα μωρά που ζουν σε σπίτι όπου υπάρχει καπνιστής:

• Είναι πιο επιρρεπή σε άσθμα και λοιμώξεις του αυτιού, της μύτης και του θώρακα
• Έχουν αυξημένο κίνδυνο να πεθάνουν από σύνδρομο αιφνίδιου βρεφικού θανάτου
• Έχουν περισσότερες πιθανότητες από το μέσο όρο να γίνουν οι ίδιοι καπνιστές όταν μεγαλώσουν
• Κατά μέσο όρο, τα καταφέρνουν λιγότερο καλά στην ανάγνωση και τις δεξιότητες συλλογισμού σε σύγκριση με τα παιδιά μη καπνιστών, ακόμη και σε χαμηλά επίπεδα έκθεσης στον καπνό
• Διατρέχουν αυξημένο κίνδυνο να αναπτύξουν χρόνια αποφρακτική πνευμονοπάθεια (ΧΑΠ) και καρκίνο ως ενήλικες.

Η νικοτίνη και άλλες τοξίνες μπορούν να εισχωρήσουν στα ρούχα, στα μαλακά έπιπλα κ.λπ. Ένα παιδί δεν πρέπει να βρίσκεται σε ένα δωμάτιο ή σε ένα αυτοκίνητο, ενώ κάποιος καπνίζει, γιατί θα υποστεί βλάβη από τις επιπτώσεις του καπνού του.

Πόσο κακό προκαλεί το παθητικό κάπνισμα στους ενήλικες;

Έχετε αυξημένο κίνδυνο εμφάνισης καρκίνου του πνεύμονα και καρδιακών παθήσεων εάν εκτίθεστε σε άλλους ανθρώπους που καπνίζουν για μεγάλα χρονικά διαστήματα. Για παράδειγμα, ο κίνδυνος εμφάνισης καρκίνου του πνεύμονα αυξάνεται κατά 20-30% περίπου σε άτομα που εκτίθενται τακτικά στον καπνό των τσιγάρων άλλων ανθρώπων. Ο καπνός του τσιγάρου είναι επίσης ερεθιστικός και μπορεί να επιδεινώσει το άσθμα και άλλες παθήσεις. Το κάπνισμα όταν είστε έγκυος μπορεί να βλάψει το αγέννητο μωρό σας.

Πόσο επικίνδυνο είναι το παθητικό κάπνισμα;

Ο συνολικός αντίκτυπος του παθητικού καπνίσματος στην υγεία είναι μεγάλος. Αν και οι κίνδυνοι για την υγεία από το παθητικό κάπνισμα είναι μικροί για το άτομο σε σύγκριση με τους κινδύνους για την υγεία από το ενεργητικό κάπνισμα, οι συνέπειες του παθητικού καπνίσματος για τη δημόσια υγεία είναι μεγάλες λόγω του μεγάλου αριθμού των ανθρώπων που εκτίθενται.

Για παράδειγμα, το παθητικό κάπνισμα από άτομα που ζουν με καπνιστές στο Ηνωμένο Βασίλειο αυξάνει τον κίνδυνο θανάτου από στεφανιαία νόσο κατά 50-60%. Εκτιμάται ότι προκαλεί περίπου 2.700 θανάτους ετησίως σε άτομα ηλικίας 20-64 ετών και άλλους 8.000 θανάτους ετησίως σε άτομα ηλικίας 65 ετών και άνω.

Εκτιμάται ότι η εισπνοή καπνού τσιγάρων άλλων ανθρώπων από παιδιά είχε ως αποτέλεσμα 300.000 επισκέψεις σε γενικούς ιατρούς και 9.500 εισαγωγές σε νοσοκομεία το 2011 στο Ηνωμένο Βασίλειο. Μέχρι και πέντε εκατομμύρια παιδιά πιστεύεται ότι εκτίθενται τακτικά στο παθητικό κάπνισμα στο σπίτι.

Τα αποτελέσματα έρευνας σχετικά με τις απόψεις των παιδιών για το κάπνισμα δημοσιεύθηκαν στο Υπουργείου Υγείας. Η έρευνα αποκάλυψε ότι τα παιδιά επιθυμούν μια ζωή χωρίς κάπνισμα. Πιο συγκεκριμένα η έρευνα διαπίστωσε ότι:

• 98% των παιδιών επιθυμούσαν οι γονείς τους να σταματήσουν το κάπνισμα
• Το 82% των παιδιών επιθυμούσαν οι γονείς τους να μην καπνίζουν μπροστά τους στο σπίτι
• Το 78% των παιδιών επιθυμούσαν οι γονείς τους να μην καπνίζουν μπροστά τους στο αυτοκίνητο
• Το 41% των παιδιών δήλωσαν ότι ο καπνός του τσιγάρου τους κάνει να αισθάνονται άρρωστοι
• Το 42% των παιδιών δήλωσε ότι ο καπνός του τσιγάρου τους έκανε να βήχουν

+ 9 πηγές

 ©2019 WikiHealth All Rights Reserved

https://wikihealth.gr/

«Με τις Ελικωνιάδες Μούσες ας αρχίσει το τραγούδι μας· κατοικούν τον Ελικώνα, όρος μέγα κι ιερό»…*

 «Με τις Ελικωνιάδες Μούσες ας αρχίσει το τραγούδι μας· κατοικούν τον Ελικώνα, όρος μέγα κι ιερό»…*

Posted on 26 Νοεμβρίου, 2021 by ellas

*Μουσάων Ἑλικωνιάδων ἀρχώμεθ᾽ ἀείδειν, αἵ θ᾽ Ἑλικῶνος ἔχουσιν ὄρος μέγα τε ζάθεόν … (Ησίοδος, Θεογονία)

Γράφει η Χρυσηίδα Αρβανίτη

Ο Ελικώνας, βουνό της Βοιωτίας, υψώνεται στα 1748μ. Το όνομά του προέρχεται πιθανώς από τη λέξη ‘’ελίκη’’, που δηλώνει την ιτιά. Ο περιηγητής Παυσανίας, όταν πέρασε από αυτά τα μέρη, τον 2ο αι. μ.Χ., αναφέρει ότι ο Ελικώνας ξεχωρίζει για την ευφορία και την αφθονία των δέντρων του. Σήμερα μεγάλο μέρος του καλύπτεται από έλατα. Το όνομά του μαρτυρείται ήδη τον 6ο αι. π.Χ. σε στίχους της ποιήτριας Κόριννας αλλά και σε λευκή λήκυθο των μέσων του 5ου αι. π.Χ., που βρέθηκε σε τάφο Αθηναίας. Η λήκυθος φέρει παράσταση Μούσας η οποία κάθεται σε βραχώδες έξαρμα και παίζει μουσική: εκεί διακρίνεται το όνομα ΗΛΙΚΟΝ (εικ.1).

Εικόνα 1: Αττική λευκή λήκυθος που αποδίδεται στο Ζωγράφο του Αχιλλέα (445-440 π.Χ.). Μόναχο.

Περνώντας κάποιος από την Αλίαρτο Βοιωτίας, στους πρόποδες του όρους, θα συναντήσει μία πινακίδα που οδηγεί στην Κοιλάδα των Μουσών. Από τον Όμηρο οι εννέα κόρες του Δία χαρακτηρίζονται ως ‘’Ολυμπιάδες’’, αλλά και καλούνται και ‘’Πιερίδες’’ καθώς γεννήθηκαν στα Πιέρια Όρη. Ωστόσο, είναι και Ελικωνιάδες…

Ζούσαν κάποτε σε αυτά τα μέρη δύο αδέρφια: ο Ελικώνας και ο Κιθαιρώνας. Ο πρώτος ήταν πράος, προσηνής και φρόντιζε τους γονείς του σε αντίθεση με τον Κιθαιρώνα, ο οποίος οδηγούμενος από πλεονεξία για τα …κληρονομικά, σκότωσε πρώτα τον πατέρα του και στη συνέχεια προσπάθησε να σκοτώσει και τον αδερφό του αλλά πάνω στην προσπάθειά του έπεσε και ο ίδιος και σκοτώθηκε. Τότε οι θεοί τους μεταμόρφωσαν σε βουνά δίνοντας τα ονόματά τους. Και αποφάσισαν ότι στον Κιθαιρώνα, ως τιμωρία για την ανίερη πράξη του, θα κατοικούσαν οι Ερινύες, που δεν ησυχάζουν ποτέ, ενώ στον Ελικώνα, λόγω της πραότητός του και της στοργικότητας προς τους γονείς του, έγινε ο τόπος όπου ζούσαν οι Μούσες.

Αυτές τις ίδιες συνάντησε και ο Ησίοδος, ο ποιητής, που ζούσε στην Άσκρη της Βοιωτίας. Μία μέρα, καθώς έβοσκε τα πρόβατά του, τις είδε να τον πλησιάζουν κατεβαίνοντας από την κορυφή, χορεύοντας μέσα σε πυκνή ομίχλη…Αυτό ήταν! Εκεί λέει ο Ησίοδος, του έδωσαν το χάρισμα της ποίησης. Γι’ αυτό, όταν κέρδισε τον τρίποδα σε επικήδειους αγώνες στην Χαλκίδα, τον αφιέρωσε στις Μούσες, γιατί αυτές λέει, του έδειξαν το δρόμο…

Εικ.2 Δασωμένες πλαγιές του Ελικώνα

Ο περιηγητής Παυσανίας κατευθυνόμενος προς το ιερό των Μουσών, πέρα από πολλά αναθήματα που είδε, αναφέρει και δύο κρήνες: την Ιπποκρήνη και την Αγανίππη. Για την πρώτη έλεγαν ότι ανέβλυσε με ένα χτύπημα της οπλής του Πήγασου, του φτερωτού αλόγου. Σε αυτήν την ίδια πηγή τραγική μοίρα περίμενε τον Τειρεσία: μία μέρα η μητέρα του η Χαρικλώ και η θεά Αθηνά, που ήταν αγαπημένες φίλες, λούζονταν παρέα στην Ιπποκρήνη. Ανυποψίαστος ο Τειρεσίας, καθώς είχε βγει για κυνήγι, πήγε στην πηγή για να ξεδιψάσει. Άθελά του είδε την θεά γυμνή! Αλίμονο! Ποιος θνητός τολμούσε κάτι τέτοιο και έμενε ατιμώρητος;; Η Αθηνά οργισμένη τον τιμώρησε τυφλώνοντάς τον. Μάταια η μητέρα του η Χαρικλώ, την παρακαλούσε να ξαναδώσει το φως στον γιο της. Η μόνη παραχώρηση που έκανε η θεά, ήταν να του δώσει το χάρισμα της μαντείας ακούγοντας μόνο τις φωνές των πουλιών…

Εικ. 3 Θέα προς τον κορινθιακό κόλπο, από την κορυφή.

Οι Μούσες πάντα ενέπνεαν και πάντα θα εμπνέουν. Το ίδιο και η φύση μας, τα δάση, τα ποτάμια, οι θάλασσες. Αυτή γέννησε τους μύθους. Αυτή τη μαγεία έζησε και ο Ησίοδος και όχι μόνο. Το κείμενο ξεκίνησε με στίχους του Ησιόδου και κλείνει με στίχους του Παλαμά:

‘’Εμέ δε με βυζάξανε στον Ελικώνα οι Μούσες,

εμέ με πικρανάθρεψαν οι φτώχειες και οι καημοί.

Όμως μια μέρα που όνειρα βοσκολογούσα μαύρα

στο έρμο λογγάρι το κρυφτό, κι έβοσκα τ’ άσπρα αρνιά,

νά! τρίσβαθης κι απίστευτης πλάσης μπροστά μου ανάβρα,

οι Ελικωνόζωες αδερφές, οι θέαινες, κι οι εννιά.’’

Απόσπασμα από το ποίημα ‘’Ασκραίος’’

Χρύσα Αρβανίτη

Αρχαιολόγος-ξεναγός

Βασική βιβλιογραφία

Κακριδής, Ελληνική Μυθολογία

Lexicon Iconographicum Mythologiae Classicae

Παπαχατζής, Παυσανία Ελλάδος Περιήγησις

Lesky A., Ιστορία της Αρχαίας Ελληνικής Λογοτεχνίας Πηγή

https://ellas2.wordpress.com/

Το βρήκα στο: https://vequinox.wordpress.com/

Ο όρκος των βοσκών: Ένα ντοκιμαντέρ για το εθιμικό δίκαιο της βοσκικής στον Ψηλορείτη

 Ο όρκος των βοσκών: Ένα ντοκιμαντέρ για το εθιμικό δίκαιο της βοσκικής στον Ψηλορείτη

Posted on 29 Μαρτίου, 2022 by ellas

Ο όρκος των βοσκών του Ψηλορείτη εκφράζει τόσο συμβολικά όσο και ουσιαστικά τις πολλές όψεις μέσα στις οποίες εξελίχθηκε ένας κοινωνικός και κοινοτικός μηχανισμός συνοχής, επίλυσης διαφορών και εθιμικού δικαίου, προερχόμενος από το μακρινό παρελθόν. Ο Δήμος Ανωγείων, σε συνεργασία με τον Πολιτιστικό Φορέα Androidus Project Tank, πραγματοποίησαν εκδήλωση στην οποία προβλήθηκε σχετικό με τον Όρκο των Βοσκών ντοκιμαντέρ, στο οποίο έχει καταγραφεί ο όρκος στους τρόπους και τις εθιμικές παραδόσεις, οι οποίες συνέθεσαν την πλούσια πολιτιστική κληρονομιά του Ψηλορείτη και τον κόσμο των βοσκών.

Πρόκειται για ένα εθιμικό δίκαιο της βοσκικής, που ονομάζεται Νήζα και είχε κυρίαρχη θέση στους τρόπους και τις εθιμικές παραδόσεις, οι οποίες συνέθεσαν ένα ξεχωριστό πολιτιστικό μωσαϊκό γύρω από τη ρίζα του Ψηλορείτη. Οι παραγωγοί του ντοκιμαντέρ Γιώργος Καλομοίρης, Αντώνης Νταγιαντάς, Μανώλης Φοινικιανάκης, Σπύρος Ρουμελιώτης και Μαρίνα Γεροντή, διείσδυσαν στην ουσία του όρκου και στις πτυχές ενός άγραφου θεσμού, σε έναν κοινωνικό μηχανισμό μέσα από το βίωμα και τον λαϊκό πολιτισμό, την επιστημονική τεκμηρίωση και κοινωνική έρευνα, τη νομική επιστήμη, καθώς και τη σημασία της πίστης. Η έρευνα του ντοκιμαντέρ εστιάζεται στην Ι.Μ Αγίου Γεωργίου Δισκουρίου και τη σημασία που είχε ο όρκος για τους βοσκούς με ενδεικτικές περιοχές τα Ανώγεια, τα Ζωνιανά και τα Λιβάδια. Όπως επισημαίνεται στο ντοκιμαντέρ και εξηγούν οι υπεύθυνοι από τον Πολιτιστικό Φορέα Androidus Project Tank: «Αποτελεί αναμφίβολα μια ενεργή διαδικασία για τις ποιμενικές κοινότητες της Κρήτης, η οποία διατηρήθηκε ως κληρονομιά από στόμα σε στόμα και από γενιά σε γενιά ανάμεσα στους βοσκούς με σημαντικά ιερά τοπωνύμια από τα Χανιά μέχρι το Λασίθι». Το έργο πραγματοποιήθηκε υπό την αιγίδα του υπουργείου Πολιτισμού, της διεύθυνσης Νεότερης Πολιτιστικής Κληρονομιάς και του τμήματος άυλης πολιτιστικής κληρονομιάς, στο πλαίσιο της στήριξης και ανάδειξης δράσεων πολιτιστικών φορέων στην Ελλάδα.

H Androidus Project Tank αποτελεί έναν τοπικό πολιτιστικό φορέα που στόχο έχει να εντοπίσει, να συλλέξει και να αξιοποιήσει τα πολιτιστικά δεδομένα που διαμορφώνουν την ταυτότητα, τη φυσιογνωμία και την κουλτούρα της Κρήτης. Εργαλεία του έργου του συγκεκριμένου πολιτιστικού φορέα, είναι η επιστημονική μελέτη, η εμπειρική έρευνα σε συνδυασμό και αλληλεπίδραση με τις νέες τεχνολογίες. Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ. 2η Πηγή

https://ellas2.wordpress.com/

Το βρήκα στο: https://vequinox.wordpress.com/

Τάσος Χατζητάτσης: Τὸ περιστέρι

 Τάσος Χατζητάτσης: Τὸ περιστέρι

Posted on 5 Ἀπρίλιος 2022 by planodion

Τά­σος Χα­τζη­τά­τσης

Τὸ πε­ρι­στέ­ρι

ΤΑΝ Η ΠΟΛΗ λει­τουρ­γοῦ­σε ἀ­κό­μα, χω­ρὶς ἀν­τι­πα­ρο­χὲς καὶ κα­νο­νι­σμοὺς πο­λυ­κα­τοι­κι­ῶν, σὲ αὐ­λὲς καὶ σὲ τα­ρά­τσες, ἦ­ταν πο­λὺ δι­α­δε­δο­μέ­νη ἀ­σχο­λί­α τὰ πε­ρι­στέ­ρια. Ἡ ἐ­ξη­μέ­ρω­σή τους εἶ­ναι πα­νάρ­χαι­α συ­νή­θεια καὶ ἡ συμ­βί­ω­ση μὲ τοὺς ἀν­θρώ­πους πάν­τα ἐρα­σμία.

        Πε­ρι­στε­ρι­ῶ­νες ὑ­πῆρ­χαν στὴν πό­λη καὶ πρὶν ἀ­πὸ τὸν πό­λε­μο, ἀλ­λὰ σί­γου­ρα πολ­λὰ με­τα­πο­λε­μι­κὰ κου­μά­σια εἶ­χαν τὴν προ­έ­λευ­σή τους ἀ­πὸ τὰ χρό­νια τῆς πεί­νας στὴν κα­το­χή. Τὰ παι­διά, βρί­σκον­τας ἕ­τοι­μα τὰ κα­τα­λύ­μα­τα, ἀν­τι­κα­τέ­στη­σαν τὶς κα­το­χι­κὲς χῆ­νες κι ὄρ­νι­θες μὲ πε­ρι­στέ­ρια. Ἦ­ταν μιὰ ἐ­να­σχό­λη­ση ἐ­πί­πο­νη καὶ ἐ­ξαν­τλη­τι­κή, ξε­λά­φρω­νες ὅ­μως ἀ­πὸ δι­α­βά­σμα­τα κι ἀν­τι­γρα­φὲς καί τὸ, κυ­ρι­ό­τε­ρο, συγ­κέν­τρω­νες πά­νω σου ὅ­λα τὰ βλέμ­μα­τα. Κου­νοῦ­σες τὸ σκιά­χτρο, μαῦ­ρο κου­ρέ­λι δε­μέ­νο στὸ ξύ­λο τῆς τα­βα­νό­σκου­πας καὶ ση­κώ­νον­ταν σύν­νε­φο πά­νω ἀ­πὸ τὸ κε­φά­λι σου τὰ πε­ρι­στέ­ρια. Ὅ­σο πιὸ τρε­λὰ ἀνέ­μι­ζες τὴ μαύ­ρη ση­μαί­α τό­σο πιὸ πολ­λοὺς κύ­κλους κά­ναν αὐ­τὰ γύ­ρω ἀ­πὸ τὴν τα­ρά­τσα. Ὥ­σπου νὰ νι­ώ­θεις τὸ λα­χά­νια­σμα, νὰ βγά­λεις ἔ­ξω τὸ πε­τα­στά­ρι, μα­δη­μέ­νο, χω­ρὶς φτε­ρά, νὰ τὸ κρα­τᾶς ἀ­νά­με­σα στὰ πό­δια, κι αὐ­τὰ στὴ στιγ­μὴ νὰ κουρ­νιά­ζουν ὑ­πά­κου­α γύ­ρω σου. Ὅ­λη ἡ γει­το­νιὰ νὰ σχο­λιά­ζει, νὰ θαυ­μά­ζει, καὶ τὰ μά­τια τῶν κο­ρι­τσι­ῶν καρ­φω­μέ­να στὰ πε­ρι­στέ­ρια σου. Τό ’­σκα­να ἀ­πὸ τὸ σχο­λεῖ­ο καὶ γυρ­νοῦ­σα ὅ­λα τὰ κου­μά­σια τῆς πε­ρι­ο­χῆς, ψά­χνον­τας γιὰ πε­ρι­στέ­ρια. Ἔ­χα­να καὶ ξα­να­έ­χα­να τὰ σχο­λι­κά μου βι­βλί­α, στὸ ὑ­πό­γει­ο τοῦ Ξε­νο­φών­τα, γιὰ νὰ ἐ­ξοι­κο­νο­μῶ δραχ­μές, νὰ ἀ­γο­ρά­ζω ὅ,τι ἀ­ξι­ο­θρή­νη­το μοῦ προ­σέ­φε­ραν σὰν λα­ρι­σι­νὸ μπρο­στά­ρη. Ἤθελα νὰ μὲ θε­ω­ροῦν δι­κό τους, νὰ μ’ ἀ­φή­νουν νὰ πα­ρα­τη­ρῶ, πῶς γύ­μνα­ζαν, πῶς σή­κω­ναν τὰ σμή­νη τους. Ὑ­πῆρ­χαν θαυ­μα­στοὶ πε­ρι­στε­ρά­δες, στὴν Εὐ­καρ­πί­α, στὴν Τούμ­πα, στὴν Πυ­λαί­α. Εἶ­χαν πε­ρι­στέ­ρια ἱ­κα­νὰ ὄ­χι μό­νο γιὰ βόλ­τες ἀλ­λὰ καὶ γιὰ τα­ξί­δια ὁ­λό­κλη­ρα μέ­χρι τὴ Λά­ρι­σα ἢ τὴν Κρή­τη. Πε­ρισ­σό­τε­ρο ἀπὸ ὅλους ὅμως θαύ­μα­ζα τὸν συμ­μα­θη­τή μου τὸν Ρώσ­ση. Ἦ­ταν κι ὁ Ρώσ­σης πε­ρι­στε­ρᾶς, κι ἂς μὴν ξε­χώ­ρι­ζε ἕ­ναν μπρο­στά­ρη ἀπὸ μιὰ κο­πά­να. Οὔ­τε κου­μά­σι εἶ­χε, κα­θό­ταν σ’ ἕ­να ὑ­πόγει­ο στὴν Ἰσαύρων. Ἀσχο­λι­ό­ταν μό­νο μὲ ἕ­να πε­ρι­στέ­ρι, τὸ δι­κό του. Τὸ ἀγα­ποῦ­σε πα­ρά­φο­ρα καὶ τό ’­βγα­ζε γυ­μνὸ στὸν ἀ­έ­ρα νὰ ἀ­να­πνέ­ει ἐ­λεύ­θε­ρο. Ἦ­ταν ἕ­να πε­ρι­στέ­ρι ἄ­πτε­ρο, κα­θη­λω­μέ­νο ἀλ­λὰ ἑφτά­ψυ­χο. Σὲ κά­θε δι­ά­λειμ­μα μα­ζευ­ό­μα­σταν ὅ­λοι στὰ πί­σω θρα­νί­α, ὄρ­θιοι, γιὰ νὰ δοῦ­με τὸν Ρώσ­ση νὰ ἐλευ­θε­ρώ­νει τὸ πε­ρι­στέ­ρι του καὶ νὰ τὸ πνί­γει στὰ χά­δια, μέ­χρι νὰ μεί­νει ἄ­ψυ­χο στὶς ζε­στές του πα­λά­μες. Στὸ ἑ­πό­με­νο δι­ά­λειμ­μα, ὁ­λο­ζών­τα­νο πά­λι τὸ πε­ρι­στέ­ρι, νὰ ξε­προ­βάλ­λει ὀρ­θό, μέ­σα ἀ­πό τὴν τρύ­πια τσέ­πη τοῦ Ρώσ­ση, ἕ­τοι­μο γιὰ τὴ νέ­α πα­ρά­στα­ση. Τὸ ξέ­ρα­με ὅ­λοι ἢ τὸ ὑ­πο­πτευ­ό­μα­σταν, ὅ­τι τὸ πε­ρι­στέ­ρι δὲν ξε­ψυ­χοῦ­σε ἀ­πὸ τὰ χά­δια ἀλ­λὰ ἀ­πὸ τὸ δι­κό μας βλέμ­μα, τὸ ὁ­ποῖο ἔ­με­νε αἰχ­μάλω­τὸ πά­νω στὸ κόκ­κι­νο ράμ­φος καὶ στὴν ἄ­σπρη στα­γό­να ποὺ ἔ­βγαι­νε μα­ζὶ μὲ τὴν ψυ­χή του. Ἀρ­γό­τε­ρα ὁ Ρώσ­σης ἀ­πο­ζη­τοῦ­σε τὰ βλέμ­μα­τα κι ἔ­ξω ἀ­πὸ τὸ αὐ­στη­ρὰ ἀρ­σε­νι­κό μας γυ­μνά­σιο, στὶς μει­κτὲς γι­ορ­τές μας. Στὶς πρῶ­τες γι­ορ­τὲς μὲ κο­πέ­λες, ἐκ­με­ταλ­λευ­ό­με­νος τὸ εὐ­γε­νι­κό του πα­ρου­σια­στικό, εὔ­κο­λα ἀπο­μό­νω­νε τὰ κο­ρί­τσια σὲ μι­σό­φω­τα μπαλ­κό­νια καὶ στὰ πί­σω δω­μά­τια. Γρή­γο­ρα αὐ­τὰ ἐ­πέ­στρε­φαν στὶς πα­ρέ­ες τους καὶ τα­ραγ­μέ­να ἢ μὲ γέ­λια νευ­ρι­κά, ἀ­να­ψο­κοκ­κι­νισμέ­να, ψι­θύ­ρι­ζαν στὶς φι­λε­νά­δες τους ὅ­σα πα­ρά­ξε­να εἶ­χαν ἀν­τι­κρίσει. Μέ­να­με ὅ­λοι κα­τά­πλη­κτοι μὲ τὴν εὐ­χέ­ρεια τοῦ Ρώσ­ση νὰ ἀ­πο­κα­λύ­πτε­ται στὶς κο­πέ­λες. Πρὶν προ­φτά­σουν αὐ­τὲς νὰ συ­νέλ­θουν ἀ­πὸ τὴν ἔκ­πλη­ξή τους, τὸ πε­ρι­στέ­ρι ψυ­χορ­ρα­γοῦ­σε κι­ό­λας στὰ χέ­ρια του. Καὶ τί δὲν τοῦ σέρ­να­με τοῦ Ρώσ­ση πί­σω ἀ­πὸ τὴν πλά­τη του, ὅ­λοι ὅ­μως ἀ­πο­ζη­τούσαμε τὴν πα­ρέ­α του. Ἄλ­λοι γιὰ νὰ τὸν συ­νο­δεύ­ου­με στὰ σπί­τια μὲ τὶς γυ­ναῖ­κες ὅ­που σύ­χνα­ζε· ἄλ­λοι γιὰ νὰ δο­κι­μά­ζου­με τὴν ἁ­μαρ­τω­λὴ γεύ­ση τῶν τσι­γά­ρων ποὺ ἔ­στρι­βε· κι ἄλ­λοι γιὰ νὰ ἀ­πο­κο­μί­ζου­με κέρ­δη ἀ­πὸ τὰ ἀ­πο­κα­ΐ­δια τοῦ θρά­σους του. Ὁ Ρώσ­σης ἦ­ταν ποὺ εἶ­χε συ­νερ­γή­σει καὶ γιὰ νὰ ἀγ­κα­λιά­σω πρώ­τη φο­ρὰ τὴν Ἕλ­λη. Ἤ­μα­σταν στὸν ἀ­πο­κρι­ά­τι­κο χο­ρὸ τῶν τε­λει­ό­φοι­των, ὅ­ταν ἡ Ἕλ­λη μὲ λυγ­μοὺς ἔ­πε­σε στὴν ἀγ­κα­λιά μου καὶ μοῦ ἀ­πο­κάλυ­ψε ὅ­τι ὁ Ρώσ­σης ἦ­ταν γυ­μνὸς κά­τω ἀπὸ τοὺς μαιά­νδρους τοῦ ἀρ­χαί­ου χι­τώ­να. Τῆς ζή­τη­σε νὰ χο­ρέ­ψουν καὶ κα­θὼς στρο­βι­λί­ζον­ταν, ἔ­νιω­σε στὸ χέ­ρι της τὸ πε­ρι­στέ­ρι, ὀρ­θὴ ρα­χο­κο­κα­λιά. Ἡ ἀ­γα­νά­κτη­ση ποὺ ἔ­δει­ξα γιὰ τὴ συμ­πε­ρι­φο­ρὰ τοῦ Ρώσ­ση, ἐξογ­κω­μένη κι ἀ­πὸ τὸν πο­λύ­μη­νο πό­θο μου γιὰ τὴν Ἕλ­λη, ἔ­φε­ραν σὰν ἀπο­τέλε­σμα τὴ συ­νέ­νω­σή μας ἐ­κεῖ­νο τὸ βρά­δυ. Μιὰ συ­νέ­νω­ση ἡ ὁ­ποί­α εἶ­χε σὰν προ­ϋ­πό­θε­ση ὄ­χι μό­νο τοὺς αἰ­ώ­νιους ὅρ­κους ἄλ­λα καὶ τὴν ἀ­πό­λυ­τη ἀπο­μό­νω­σή μου ἀπὸ τὸν Ρώσ­ση. Μά­θαι­να, βέ­βαι­α, νέ­α του ἀ­πὸ πα­λιοὺς συμ­μα­θη­τὲς καὶ φί­λους, πάν­τα ὅ­μως μὲ τὰ χα­μό­γε­λα τῆς ἄ­μυ­νάς μας γιὰ ὅ­σα ἀ­σε­βῆ σκά­ρω­νε. Σύ­χνα­ζε τώ­ρα στὶς σκο­τει­νὲς αἴ­θου­σες τῶν κι­νη­μα­το­γρά­φων, ποὺ τό­τε καὶ πολ­λὲς ἦ­ταν καὶ πάν­τα γε­μά­τες. Προ­τι­μοῦ­σε τὶς ἀ­πο­γευ­μα­τι­κὲς προ­βο­λές. Κα­λυμ­μέ­νος πί­σω ἀπὸ πα­ρά­ται­ρα πα­νω­φό­ρια κι ἀδι­ά­βρο­χα, ἀπο­κα­λυ­πτόταν σὲ μο­να­χι­κὲς γυ­ναῖ­κες κι ἀ­συ­νό­δευ­τες κο­πέ­λες. Πολ­λὲς φο­ρὲς γι­νόν­του­σαν φα­σα­ρί­ες, κι ὅ­πο­τε δὲν τὸν πρό­φται­ναν τὰ πό­δια του τὸν τρα­βοῦ­σαν καὶ στὴν ἀσφάλεια. Ὄ­χι ὅ­μως στὸ σπου­δα­στι­κό της, ὅ­πως συ­χνὰ τό­τε συ­νέ­βαι­νε. Ξα­να­συ­ναντη­θή­κα­με μὲ τὸν Ρώσ­ση στὴν τε­λευ­ταί­α συγ­κέν­τρω­ση τῆς κί­νη­σης γιὰ τὸν ἀ­φο­πλι­σμό. Στὴν ἀρ­χὴ τῆς νέ­ας πα­ρα­λί­ας, μιὰ ἐ­ξέ­δρα γυ­μνή, τὸ σῆ­μα τοῦ Ρά­σελ, ὁ ὁ­μι­λη­τὴς καὶ μεῖς ἀ­πὸ κά­τω. Ὁ Ρώσ­σης κρα­τοῦ­σε πε­ρή­φα­να ἕ­να πα­νὸ μὲ τὸ γνω­στὸ πε­ρι­στέ­ρι καὶ τὸ κλα­δά­κι τῆς ἐ­λιᾶς στὸ ράμ­φος. Τὸν πλη­σί­α­σα, τε­λεί­ω­νε κι ἡ ἱ­στο­ρί­α μου μὲ τὴν Ἕλ­λη καὶ τὸν σκαν­δά­λι­ζα. «Ἀ­φῆ­στε ὅ­λα τὰ πε­ρι­στέ­ρια ἐ­λεύ­θε­ρα, ὅ­λα τὰ που­λιὰ νὰ κε­λα­ϊ­δᾶ­νε.» Γέ­λα­σε κι ἀ­να­γε­λού­σα­με, προ­κα­λών­τας τὴν ἀ­γα­νά­κτη­ση τῶν συγ­κεν­τρω­μέ­νων καὶ τοῦ με­σό­κο­που ὁ­μι­λη­τῆ. Ὕ­στε­ρα δι­α­λυ­θή­κα­με, ἄλ­λος ἐ­δῶ, ἄλ­λος ἀλ­λοῦ. Ἔ­μει­νε μό­νο ἐ­κεῖ­νο τὸ ἀ­νοι­ξι­ά­τι­κο πρω­ϊ­νὸ στὴν πα­ρα­λί­α καὶ τὰ ξε­κάρ­φω­τα γέ­λια μας. Σκόρ­πι­σαν οἱ πα­ρέ­ες, οἱ με­τα­με­σο­νύ­κτι­ες βόλ­τες, τὰ πά­θη γιὰ τὴν πο­λι­τι­κὴ καὶ τὶς κο­πέ­λες. Γά­μοι, δου­λει­ές, γέν­νες. Ὁ κα­θέ­νας καὶ τὸ κλα­δά­κι του, ὁ κα­θέ­νας κι ἡ ψυ­χή του. Αὐ­το­κί­νη­τα, σπί­τια, συ­ναλ­λα­γὲς κι ἡ μνή­μη νὰ τὰ ἀ­λέ­θει ὅ­λα, ἄ­μυ­να ἡ μνή­μη· ἄ­μυ­να, φρόκα­λα καὶ σκου­πί­δια. Μό­νον τώ­ρα τε­λευ­ταῖ­α, ὅ­ταν βρι­σκό­μα­στε πα­λιοὶ συμ­μα­θη­τές, τώ­ρα με­σό­κο­πα, ποὺ ἀ­κού­γε­ται πιὰ ξε­κά­θα­ρα ὁ βα­ρύ­γδου­πος ἦ­χος τῆς καρ­μα­νι­ό­λας, ὅ­λοι ἀ­να­ρω­τι­ό­μα­στε γιὰ τὸν Ρώσ­ση.

        Τί κά­νει; Ζεῖ; Ποῦ βρί­σκε­ται αὐτὴ ἡ ψυ­χή;

        Στέ­κει ἀ­κό­μα ὀρ­θὸ τὸ πε­ρι­στέ­ρι;

        Ξε­ψυ­χᾶ πάν­τα γιὰ ὅ­σα ἀ­νί­ε­ρα ἐ­μεῖς δὲν τολ­μή­σα­με;

(Δὲν θὰ πρέ­πει νὰ θε­ω­ρη­θεῖ τόλ­μη­μα, ἂν πῶ ὅ­τι κι αὐτὴ ἡ σε­λί­δα, λευ­κὸ μὲ μαῦ­ρα στίγ­μα­τα, σὰν πε­ρι­στέ­ρι, ἀδη­μο­νεῖ νὰ ξε­ψυ­χή­σει ἀ­πὸ τὸ βλέμ­μα σου, ἀ­να­γνώ­στη.)

Πη­γή: Ἕν­τε­κα Σι­κε­λι­κοὶ ἑ­σπε­ρι­νοί (πε­ζά, ἐκδ. Ἐν­τευ­κτη­ρί­ου, 1997).

Τά­σος Χα­τζη­τά­τσης (Θεσ­σα­λο­νί­κη, 1945-2008). Ἐρ­γά­στη­κε γιὰ χρό­νια ὡς ὀ­δον­τί­α­τρος. Ἦ­ταν ἀ­πὸ τοὺς βα­σι­κοὺς συ­νερ­γά­τες τοῦ λογοτεχνικοῦ περιοδικοῦ «Ἐν­τευ­κτήριον». Τὸ 1998 βρα­βεύ­τη­κε γιὰ τὸ πρῶ­το του βι­βλί­ο Ἕν­τε­κα Σι­κε­λι­κοὶ ἑ­σπε­ρι­νοὶ ὡς πρω­το­εμ­φα­νι­ζό­με­νος πε­ζο­γρά­φος καὶ τὸ 2004 γιὰ τὸ μυ­θι­στό­ρη­μά του Σὰ σπα­σμέ­να φτε­ρὰ καὶ οἱ δύ­ο δι­α­κρί­σεις ἦ­ταν ἀ­πὸ τὸ πε­ρι­ο­δι­κὸ «Δι­α­βά­ζω».

https://bonsaistoriesflashfiction.wordpress.com/

Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΜΑΣ

 Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΜΑΣ - Our music 

Posted byPrathapan SR( Hari )4th Apr 2022

Our creation

https://webgoogle.video.blog/

Υπεύθυνος – Responsible

 Υπεύθυνος – Responsible

Posted on 31 Μαρτίου 2022 by Άιναφετς

«I feel I am responsible for the rest of the world,
whatever is happening in the world I am responsible.»

****************

«Αισθάνομαι ότι είμαι υπεύθυνος για το υπόλοιπο του κόσμου,
οτιδήποτε συμβαίνει στο κόσμο είμαι υπεύθυνος.»

.

.

I feel I am responsible for the rest of the world,
whatever is happening in the world I am responsible.
Whether what is happening in Belfast or the riots in England,
or the Middle East threat of war, or the starvation in India,
and so on and so on.
As a human being who is part of the rest of humanity
I feel I am responsible, deeply.
It is not just a verbal conclusion but I feel that very strongly.

******************************

Αισθάνομαι ότι είμαι υπεύθυνος για το υπόλοιπο του κόσμου,
οτιδήποτε συμβαίνει στο κόσμο είμαι υπεύθυνος.
Είτε αυτό συμβαίνει στο Μπέλφαστ ή με τις αναταραχές στην Αγγλία
ή την απειλή πολέμου στη Μέση Ανατολή ή τη πείνα στην Ινδία
και λοιπά και λοιπά.
Ως ένα ανθρώπινο πλάσμα που είναι μέρος του υπολοίπου της ανθρωπότητας
αισθάνομαι πως είμαι υπεύθυνος, βαθιά.
Δεν είναι απλά ένα λεκτικό συμπέρασμα αλλά το αισθάνομαι αυτό πολύ δυνατά.

And also I will be concerned whether it is merely a small group
that are holding the vase in which the flower is growing,
but holding it in a small little group,
but I want to throw the seeds all over the world.
That’s my responsibility.

It doesn’t matter who understands or who doesn’t understand
but it is my responsibility to sow the seed wherever it will fall
– on a piece of dry earth or in a fertile soil.»

*********************************

Και επίσης θα με ενδιέφερε κατά πόσο είναι απλά μια μικρή ομάδα
που κρατά το βάζο μέσα στο οποίο το λουλούδι μεγαλώνει
αλλά να κρατιέται σε μια μικρή ομάδα,
αλλά θέλω να ρίξω τους σπόρους παντού σε όλο τον κόσμο.
Αυτή είναι η ευθύνη μου.

Δεν έχει σημασία ποιος καταλαβαίνει ή ποιος δεν καταλαβαίνει
αλλά είναι η δικιά μου ευθύνη να σπείρω τον σπόρο οπουδήποτε πέσει
– σε ένα κομμάτι ξερής γης ή σε ένα έφορο έδαφος.»

Jiddu Krishnamurti

Discussion with Committees at Saanen, 1981

Τζίντου Κρισναμούρτι

Συζήτηση με τις Επιτροπές στο Ζάανεν, 1981

https://ainafetst.wordpress.com/

.

Πετσοκόβουν Αζοφίτες στο λιμάνι της Μαριούπολης- Παραδόθηκαν περισσότεροι από 200 Ουκρανοί πεζοναύτες (Βίντεο)

 Έχουμε αναφέρει σε πλειάδα αναλύσεων πως οι Ρώσοι ρίχνουν όλο το βάρος τους στη μάχη του Ντονμπάς.

Το βλέπουν σαν φρούτο που πρέπει να το ξεφλουδίσουν" λένε οι Ουκρανοί.

Η κύρια ρωσική επίθεση κατά των δυνάμεων του ουκρανικού κομματιού του Ντονμπάς θα γίνει νότια του Ιζιούμ.

Η Ρωσία προετοιμάζει το έδαφος εδώ συγκεντρώνοντας στρατεύματα και πραγματοποιώντας προκαταρκτικά πλήγματα.

Δύο πλάνα παρακάτω από χτυπήματα Ka-52 και πυροβολικού στις προκεχωρημένες θέσεις της Ουκρανίας νότια του Izyum:

 

Το βρετανικό Υπουργείο Άμυνας αναφέρει με βάση τις πληροφορίες ασφαλείας που έχει συγκεντρώσει από την Ουκρανία ότι οι ρωσικές δυνάμεις συνεχίζουν να ανασυγκροτούνται και να αναδιοργανώνονται, καθώς επικεντρώνουν πλέον τις επιχειρήσεις τους στην περιοχή του Ντονμπάς στα ανατολικά της χώρας.

Σημειώνει επίσης ότι ρωσικά στρατεύματα, περιλαμβανομένων μισθοφόρων από την ομάδα Wagner η οποία συνδέεται με το ρωσικό κράτος, μετακινούνται προς την ίδια περιοχή.

Επίθεση στο λιμάνι της Μαριούπολης

Πριν από λίγη  ώρα, οι δυνάμεις της Ρωσίας και της DNR άρχισαν επίθεση στο λιμάνι της Μαριούπολης, μια βασική εναπομείνασα φωλιά των μονάδων του Azov στην πόλη.

Σύμφωνα με πληροφορίες περισσότεροι από 200 πεζοναύτες των Ενόπλων Δυνάμεων της Ουκρανίας παραδόθηκαν στη Μαριούπολη
Πηγές του προγράμματος wargonzo στο μέτωπο του Donbass επιβεβαιώνουν τα στοιχεία για την παράδοση του τάγματος πεζοναυτών των Ενόπλων Δυνάμεων της Ουκρανίας στη Μαριούπολη στα στρατεύματα της DPR & της Ρωσικής Ομοσπονδίας. 

Με τα χέρια στην τσέπη ο Ζελένσκι ομολόγησε πως χάθηκε η Μαριούπολη

Περικυκλωμένοι στο Ντονμπάς 60.000 Ουκρανοί στρατιώτες και μέλη  του συντάγματος του Αζοφ

Σύμφωνα με πρόσφατη ανακοίνωση του ρωσικού στρατιωτικού τμήματος του ΥΠΑΜ, ξεκινά οσονούπω η τελική φάση της απελευθέρωσης του Ντονμπάς, στο έδαφος του οποίου συγκεντρώνεται η ραχοκοκαλιά των δυνάμεων του καθεστώτος του Κιέβου.

Οι Ρώσοι ομιλούν για περικύκλωση και επακόλουθη ήττα των Ουκρανών.

"Η παρουσία ρωσικών στρατευμάτων στη Velikaya Novoselka υποδηλώνει την πρόθεση να φτάσουν στη συνέχεια στη γραμμή Mezhevaya-Pokrovsk από το νότο, ενώ η κίνηση των ρωσικών μονάδων προς την κατεύθυνση Barvenkovo-Dobropolye θα κλέισει το καπάκι ενός μεγάλου «καζανιού» από τη βόρεια κατεύθυνση.

Σε αυτή την περίπτωση, θα εγκλωβιστούν περίπου 60.000 Ουκρανοί στρατιώτες και μαχητές του Αζόφ.
Το καθεστώς του Κιέβου δεν έχει την ευκαιρία να ενισχύσει τις δυνάμεις του στο Ντονμπάς.

Πρώτον, οι εφεδρικές δυνάμεις, οι οποίες θα μπορούσαν να είχαν αποσταλεί προς τα ανατολικά, αποδείχθηκε ότι ήταν καθηλωμένες στις κατευθύνσεις του Κιέβου και του Τσέρνιγκοφ, καθώς και στην περιοχή του Χάρκοβο.

Στην πορεία των μαχών που τους επιβλήθηκαν, έχασαν την μαχητική τους ικανότητα.

Δεύτερον, έχει κερδηθεί η απόλυτη υπεροχή στον αέρα, η οποία δεν θα επιτρέψει στην ουκρανική πολεμική αεροπορία να πραγματοποιήσει, ούτε μεταφορά στρατευμάτων ούτε να βγει οργανωμένα από το «καζάνι» που σχηματίζουν οι Ρωσικές Ένοπλες Δυνάμεις στο Donbass.

Με την ολοκλήρωση της εξάλειψης των εχθρικών δυνάμεων στα ανατολικά, το καθεστώς του Κιέβου θα χάσει το κύριο μέρος του στρατού του και οι μονάδες της Ρωσίας, και των Ρωσόφωνων DNR και LNR θα μπορέσουν να ξεκινήσουν την επίθεση στην υπόλοιπη χώρα”, καταλήγει το ρωσικό άρθρο.

 https://www.pentapostagma.gr/