Ο ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΟΣ ΔΡΟΜΟΣ ΤΩΝ ΚΟΙΝΏΝ.........

Ο εναλλακτικός δρόμος των κοινών: πέρα από την κρίση, την αυταρχική ολιγαρχία και τη μεταδημοκρατία

 apenanti oxthi 

Μέσα στις σύγχρονες ιστορικές συνθήκες, όπου έχει καταρρεύσει η μόνη μεγάλης κλίμακας εναλλακτική –ο υπαρκτός σοσιαλισμός- και έχει εδραιωθεί ένα νεοφιλελεύθερο καθεστώς πολιτικού αυταρχισμού και φτωχοποίησης των πολλών, από τη δεκαετία του 1990 έχουν αρχίσει νέες αναζητήσεις και συζητήσεις, στη θεωρία και την πράξη, για την ανάκτηση της δημοκρατίας, της ισότητας και της βιώσιμης ευημερίας. 

Το 1990 η Elinor Ostrom, πολιτική επιστήμονας στις ΗΠΑ, η οποία θα βραβευθεί αργότερα με το Νόμπελ Οικονομικών, δημοσιεύει το έργο της Η Διαχείριση των Κοινών Πόρων (Governing the Commons, Cambridge University Press, 1990). Σε αυτό αναλύει διεξοδικά διάφορα ιστορικά και σύγχρονα παραδείγματα διαχείρισης φυσικών πόρων –δασών, ψαρότοπων, αρδευτικών δικτύων, βοσκότοπων- από κατά τόπους κοινότητες με θεσμούς άμεσης συμμετοχικής δημοκρατίας και όρους που εξασφαλίζουν ισότητα και δίκαιη κατανομή των πόρων μεταξύ όλων των μελών της κοινότητας. Τα παραδείγματά της εκτείνονται από τη διαχείριση βοσκότοπων στις ελβετικές Άλπεις ως τη συλλογική λειτουργία και νομή αρδευτικών καναλιών στην Ισπανία, ψαρότοπους στην Τουρκία και τις ΗΠΑ κ.α. 

Η Ostrom έδειξε ότι οι κατά τόπους κοινότητες έχουν τη γνώση, την εμπειρία και το συμφέρον να διαχειριστούν αυτούς τους πόρους πιο αποτελεσματικά από τις απομακρυσμένες κρατικές γραφειοκρατίες αλλά και ιδιωτικά συμφέροντα που προσβλέπουν στο κέρδος και αδιαφορούν για την οικολογία και τη συντήρηση των φυσικών πόρων. Η συλλογική κοινοτική διαχείριση των πόρων μέσα από θεσμούς άμεσης συμμετοχής όλων των μελών της κοινότητας (ψαράδων, γεωργών, κατοίκων χωριών και κωμοπόλεων) διαμόρφωσε δίκαιους κανόνες χρήσης και νομής που προστατεύουν τα φυσικά οικοσυστήματα και εξασφαλίζουν τη δίκαιη νομή των φυσικών προϊόντων. Αυτή η μορφή συλλογικής διαχείρισης διαφέρει σαφώς και από την κρατική, όπου μια άνωθεν γραφειοκρατία ή ιεραρχία λαμβάνει και επιβάλλει τις αποφάσεις για τους κανόνες διαχείρισης, αλλά και από την ιδιωτική της αγοράς, όπου τους πόρους τους ελέγχουν και τους διαχειρίζονται κατά βούληση ιδιώτες επιχειρηματίες με στόχο το κέρδος.

Τα «κοινά» (commons) ή οι «πόροι κοινής δεξαμενής» (common pool resources) ή η «βασισμένη στα κοινά ομότιμη παραγωγή» αναφέρονται σε ιστορικά ή σύγχρονα σχήματα συλλογικής αυτο-οργάνωσης γύρω από αγαθά τα οποία κατέχει ή/και παράγει συλλογικά μια κοινότητα. Υπάρχουν πολύ διαφορετικά είδη κοινών, από τους φυσικούς κοινούς πόρους (ψαρότοπους, δάση, αρδευτικά κάναλια) ως τα κοινά μέσα παραγωγής σε εργατικούς συνεταιρισμούς, και ψηφιακά κοινά όπως το ανοικτό λογισμικό. Το κρίσιμο είναι ότι τα «κοινά» σημαίνουν κοινούς πόρους τους οποίους διάφορες κοινότητες διαχειρίζονται, παράγουν και διανέμουν από κοινού, μέσα από τη συλλογική συμμετοχή και εξασφαλίζοντας ισότιμη πρόσβαση στα κοινά αγαθά, με τρόπους που ξεφεύγουν από τη λογική και της ατομικής ιδιοκτησίας στην αγορά (με στόχο το κέρδος, σε ανταγωνιστικό πλαίσιο κ.ο.κ) και της δημόσιας-κρατικής ιδιοκτησίας (με την ιεραρχική, συγκεντρωτική και γραφειοκρατική διοίκηση). Οι κοινότητες που κτίζονται με άξονα τα κοινά ανασυστήνουν κοινωνικούς δεσμούς, ικανοποιούν κοινωνικές ανάγκες, προάγουν τη δημοκρατική συμμετοχή και αυτοδιαχείριση στην οικονομία, την πολιτική και άλλα πεδία, και προωθούν νέες ιδέες συνεργατικές παραγωγής και αυτοδιαχείρισης. 

H ιστορική αξία αυτών των κοινωνικών κινήσεων και νησίδων έγκειται ακριβώς ότι σε μια εποχή όπου η παγκόσμια ηγεμονία του νεοφιλελευθερισμού έχει διογκώσει σε κοινωνικά αβάστακτο βαθμό τις ανισότητες∙ όπου οι αντιπροσωπευτικές δημοκρατίες βιώνουν μια χρόνια, οξεία κρίση αντιπροσώπευσης και δημοκρατίας, ενώ οι κοινωνίες αδυνατούν να συγκροτήσουν νέα συλλογικά μέτωπα απέναντι σε άπληστες και καταπιεστικές ελίτ∙ όπου ο οικολογικός βιόκοσμός μας κινδυνεύει να καταστραφεί∙ όπου η παγκόσμια μετανάστευση εξαιτίας των οικολογικών καταστροφών και των παγκόσμιων ανισοτήτων ρίχνει ξανά λάδι στη φωτιά των εθνικισμών, των ρατσισμών και των θρησκευτικών φανατισμών, και όπου δεσπόζει το δόγμα της ΤΙΝΑ («Δεν υπάρχει εναλλακτική») απέναντι στους βασικούς, οικονομικο—πολιτικούς άξονες αυτής της ιστορικής συνθήκης, τα «κοινά» δεν σκιαγραφούν μόνον ξανά το περίγραμμα μιας εναλλακτικής πρότασης απέναντι στο κυρίαρχο κράτος και την αντικοινωνική αγορά, αλλά και την πραγματοποιούν σποραδικά και εν μέρει. 

Ανοικοδομούν κοινότητες δράσης και συνεργασίας ανοικτές στη διαφορετικότητα. Ικανοποιούν καθημερινές συλλογικές ανάγκες για τις οποίες αδιαφορεί η «επίσημη» οικονομία και το διαλυμένο κοινωνικό κράτος. Αναβιώνουν μια δημοκρατική πολιτική της συλλογικής σύμπραξης και συναπόφασης. Εφαρμόζουν τρόπους υλικής επιβίωσης και ευζωίας που συμβιώνουν με τα τοπικά και παγκόσμια οικοσυστήματα. Δημιουργούν μορφές προσωπικότητας και κοινωνικών σχέσεων πέρα από τους κυρίαρχους τύπους του καταναλωτισμού, της παθητικότητας και της πολιτικής ανάθεσης σε κυβερνήσεις και αντιπροσώπους που θα «βρουν» τις λύσεις και θα κάνουν πολιτική στη θέση των πολιτών. Τα κοινά είναι μηχανισμοί αντιμετώπισης άμεσων κοινωνικών αναγκών (π.χ. «το νερό για όλους τους πολίτες και όχι για τα ιδιωτικά κέρδη ή όπως ορίζουν οι γραφειοκρατίες»), εστίες συλλογικής αντίστασης στον κρατικό αυταρχισμό και την αρπακτικότητα των αγορών, σχολεία δημοκρατίας και εκπαίδευσης άλλων, υπεύθυνων, ενεργών και αλληλέγγυων πολιτών. Καλλιεργούν τα πρόσωπα και τους χώρους ενός άλλου πολιτισμού και μιας άλλης κοινωνικότητας με ίση ελευθερία, συνεργασία χωρίς εθνικές, φυλετικές και έμφυλες διακρίσεις ή ιδεολογικούς διαχωρισμούς, και συναλληλία μεταξύ των ανθρώπων και των άλλων όντων του πλανήτη. 

Για να είναι κοινότητες ελευθερίας, τα κοινά δεν πρέπει να θεμελιώνονται σε οργανικές κοινότητες ουσίας –του έθνους, του αίματος, της αλήθειας, του κληρονομημένου πολιτισμού- αλλά να διαπλάθονται ως κοινότητες ανοικτής, μεταβλητής διάδρασης των διαφόρων ατόμων και ομάδων σε ποικίλα επίπεδα (τοπικό, περιφερειακό, υπερεθνικό, παγκόσμιο, ανάλογα με το αγαθό γύρω από το οποίο ενεργοποιούνται) που δικτυώνονται και συμπράττουν μέσα από ανοικτές πλατφόρμες ή συνελεύσεις. Τα κοινά ως εναλλακτική πρόταση ισότητας και ελευθερίας στην εποχή μας περιλαμβάνουν: α) ανοικτές και πλουραλιστικές κοινότητες, β) αγαθά όπως το νερό, η ενέργεια, ψηφιακά δίκτυα, καλλιτεχνικά έργα, χώρους και κτήρια στην πόλη κ.α. τα οποία οι κοινότητες διαχειρίζονται ισότιμα, συμμετοχικά, δίκαια με βάση τις ανάγκες όλων και με οικολογικά βιώσιμους τρόπους, γ) θεσμούς συμμετοχικής διακυβέρνησης με τους οποίους διεξάγεται η συλλογική διαχείριση και ο ορισμός των κανόνων για τη δημιουργία και τη χρήση των αγαθών. Οι θεσμοί αυτοί είναι θεμελιώδεις για τη συγκρότηση των κοινών με μια λογική πέρα από το σύγχρονο κράτος και την αγορά. Εκφράζουν μια άλλη αντίληψη συμμετοχικής δημοκρατίας με πραγματικό κοινωνικό έλεγχο, λαϊκή εξουσία και ισότητα.

Η ειδοποιός διαφορά των κοινών και, ευρύτερα, των συμμετοχικών δημοκρατιών είναι ότι η πολιτική λήψη αποφάσεων και η διοίκηση καθίστανται μια κοινή υπόθεση με την έννοια που προτάσσουν οι σύγχρονες θεωρίες των «κοινών»: ένα δημόσιο αγαθό προσιτό σε όλα τα μέλη μιας κοινότητας στη βάση της ισότητας. Στην «κοινή δημοκρατία» κάθε πολίτης μπορεί να συμμετάσχει στη συλλογική χάραξη πολιτικής και στην εκτέλεσή της – ὁ βουλόμενος στο λεξιλόγιο της αθηναϊκής δημοκρατίας, όποιος θέλει. Ένα τέτοιο δημοκρατικό καθεστώς είναι πραγματικά διαφορετικό ή ανταγωνιστικό προς τις αντιπροσωπευτικές δημοκρατίες όπου η λήψη αποφάσεων και η δημόσια διοίκηση ανατίθενται σε ειδικούς, γραφειοκρατίες και εκλεγμένες πολιτικές ελίτ, αποκλείοντας τον συγκεντρωμένο δήμο από οποιαδήποτε ουσιαστική σύμπραξη στην καθημερινή άσκηση της πολιτικής εξουσίας. Σε αντίθεση με την αντιπροσωπευτική δημοκρατία, οι «κοινές» δημοκρατίες αναιρούν κάθε σταθερή διαίρεση ανάμεσα σε άρχοντες και αρχόμενους, επιτρέποντας σε καθένα και καθεμία να λάβει μέρος, αν το θέλει, στην πολιτική διαβούλευση, το νομοθετικό έργο, τη διοίκηση και την επιβολή του νόμου στις κοινές υποθέσεις. Η συλλογική αυτοδιαχείριση γίνεται λοιπόν επί της αρχής μια υπόθεση των απλών πολιτών, οποιουδήποτε και οποιασδήποτε. Καθένας/μία μπορεί να προτείνει νομοθετικά και πολιτικά μέτρα σε ανοικτούς χώρους διαβούλευσης, και έχει τη δυνατότητα να αναλάβει αξιώματα στους μηχανισμούς της διοίκησης και τα δικαστήρια. 

Εν κατακλείδι, οι ιστορικές μορφές της συμμετοχικής δημοκρατίας και σύγχρονα παραδείγματα κοινωνικής αυτοδιαχείρισης παρέχουν πολλές ενδείξεις και ιδέες που μπορούν να συνδράμουν στη διάνοιξη οδών πολιτικής αυτονομίας πέρα από την ηγεμονική αντιπροσώπευση. Οι πρακτικές της αυτοκυβέρνησης από κοινού που αναπτύσσονται σήμερα στη συνεργατική παραγωγή και τη διαχείριση συλλογικών αγαθών, ανεξάρτητα εν μέρει τόσο από τις κρατικές όσο και από τις αγοραίες εντολές, θα μπορούσαν να αναπτυχθούν και να συνυφανθούν σε ευρύτερες ενώσεις σε όλη την κοινωνία για να θέσουν σε κίνηση μια διαδικασία εκδημοκρατισμού από τη βάση. 

Σε πολλά διαφορετικά μέρη του κόσμου, από την Κοτσαμπάμπα της Βολιβίας ως το Βερολίνο και το Αμβούργο, τη Βαρκελώνη και τη Νάπολη της Ιταλίας, κινήσεις πολιτών αντιμάχονται την ιδιωτικοποίηση ζωτικών πόρων όπως το νερό και η ενέργεια. Επιδιώκουν τη συλλογική διαχείρισή τους σε επίπεδο τοπικής αυτοδιοίκησης με την πραγματική συμμετοχή των πολιτών στη λήψη των αποφάσεων. Οργανώνουν νέους συνεταιρισμούς και αυτο-οργανωμένα πολιτικά σχήματα για να αναλάβουν θέσεις στην τοπική αυτοδιοίκηση και να πραγματοποιήσουν έναν άλλο τρόπο διαχείρισης των κοινών, από τους πολίτες και για τους πολίτες, ισότιμα και με ιδιαίτερη μέριμνα για το περιβάλλον και τη βιώσιμη χρήση των αγαθών της φύσης και του πολιτισμού. Η πολιτική τους πράξη και λογική πηγαίνει πέρα και από τη γραφειοκρατική, ιεραρχική διαχείριση των τοπικών πόρων και της τοπικής αυτοδιοίκησης από δημάρχους και παραδοσιακά δημοτικά σχήματα ή από την αγορά. 

Αυτή η διαφορετική δράση των απλών πολιτών για την πραγματική δημοκρατία, τις κοινωνικές ανάγκες και την προστασία του περιβάλλοντας μπορεί να λειτουργήσει ως πραγματικό ανάχωμα ενάντια στην εκποίηση από το κράτος δασών, νερών, παραλιών, εκτάσεων γης και ποικίλων πηγών ενέργειας. Και μπορεί να γίνει η βάση για μια άλλη δημοκρατία των πολιτών για το κοινό καλό, η οποία θα ξεκινάει από το άμεσο, τοπικό επίπεδο και θα ανεβαίνει σταδιακά προς το περιφερειακό και τοπικό επίπεδο με τη δικτύωση και τη συνεργασία των εναλλακτικών σχημάτων τοπικής αυτοδιοίκησης. Αυτό συμβαίνει ήδη σε μεγάλες πόλεις της Ισπανίας, της Ιταλίας και τη Γερμανίας, μεταξύ άλλων. Η επέκταση και ενίσχυση τέτοιων διαφορετικών συλλογικών πολιτικών σε όλη την Ευρώπη και τον κόσμο είναι το μεγάλο στοίχημα για μια άλλη δημοκρατία, της αλληλεγγύης, της οικολογίας, της ισότητας και των κοινωνικών αναγκών στον 21ο αιώνα.

Αλέξανδρος Κιουπκιολής

*Ο Αλέξανδρος Κιουπκιολής, επίκουρος καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο ΑΠΘ και ο Ανδρέας Καρίτζης, δρ Φιλοσοφίας θα παρουσιάσουν το εξαιρετικά ενδιαφέρον βιβλίο του David Bollier, "Κοινά, μια σύντομη εισαγωγή", εκδόσεις Angelus Novus την Παρασκευή 10 Φεβρουαρίου και ώρα 7:30 μ.μ. στο bar Manifesto.

Πηγή

Απέναντι Όχθη

ΟΙ ΑΔΙΑΦΟΡΟΙ

Οι αδιάφοροι

 apenanti oxthi  

Η αδιαφορία είναι το νεκρό βάρος της ιστορίας. Η αδιαφορία δρα δυνατά πάνω στην ιστορία. Δρα παθητικά, αλλά δρα. Είναι η μοιρολατρία. Είναι αυτό που δεν μπορείς να υπολογίσεις. Είναι αυτό που διαταράσσει τα προγράμματα, που ανατρέπει τα σχέδια που έχουν κατασκευαστεί με τον καλύτερο τρόπο. Είναι η κτηνώδης ύλη που πνίγει την ευφυΐα.


Αυτό που συμβαίνει, το κακό που πέφτει πάνω σε όλους, συμβαίνει γιατί η μάζα των ανθρώπων απαρνείται τη βούλησή της, αφήνει να εκδίδονται νόμοι που μόνο η εξέγερση θα μπορέσει να καταργήσει, αφήνει να ανέβουν στην εξουσία άνθρωποι που μόνο μια ανταρσία θα μπορέσει να ανατρέψει.


Μέσα στη σκόπιμη απουσία και στην αδιαφορία λίγα χέρια, που δεν επιτηρούνται από κανέναν έλεγχο, υφαίνουν τον ιστό της συλλογικής ζωής, και η μάζα είναι σε άγνοια, γιατί δεν ανησυχεί. Φαίνεται λοιπόν σαν η μοίρα να συμπαρασύρει τους πάντες και τα πάντα, φαίνεται σαν η ιστορία να μην είναι τίποτε άλλο από ένα τεράστιο φυσικό φαινόμενο, μια έκρηξη ηφαιστείου, ένας σεισμός όπου όλοι είναι θύματα, αυτοί που τον θέλησαν κι αυτοί που δεν τον θέλησαν, αυτοί που γνώριζαν κι αυτοί που δεν γνώριζαν, αυτοί που ήταν δραστήριοι κι αυτοί που αδιαφορούσαν.


Κάποιοι κλαψουρίζουν αξιοθρήνητα, άλλοι βλαστημάνε χυδαία, αλλά κανείς ή λίγοι αναρωτιούνται: αν είχα κάνει κι εγώ το χρέος μου, αν είχα προσπαθήσει να επιβάλλω τη βούλησή μου, θα συνέβαινε αυτό που συνέβη;


Μισώ τους αδιάφορους και γι’ αυτό: γιατί με ενοχλεί το κλαψούρισμά τους, κλαψούρισμα αιωνίων αθώων. Ζητώ να μου δώσει λογαριασμό ο καθένας απ’ αυτούς με ποιον τρόπο έφερε σε πέρας το καθήκον που του έθεσε και του θέτει καθημερινά η ζωή, γι’ αυτό που έκανε και ειδικά γι’ αυτό που δεν έκανε. Και νιώθω ότι μπορώ να είμαι αδυσώπητος, ότι δεν μπορώ να χαλαλίσω τον οίκτο μου, ότι δεν μπορώ να μοιραστώ μαζί τους τα δάκρυά μου.


Είμαι ενταγμένος, ζω, νιώθω ότι στις συνειδήσεις του χώρου μου ήδη πάλλεται η δραστηριότητα της μελλοντικής πόλης, που ο χώρος μου χτίζει. Και μέσα σ’ αυτήν την πόλη η κοινωνική αλυσίδα δεν βαραίνει τους λίγους, μέσα σ’ αυτήν κάθε συμβάν δεν οφείλεται στην τύχη, στη μοίρα, μα είναι ευφυές έργο των πολιτών. Δεν υπάρχει μέσα σ’ αυτήν κανείς που να στέκεται να κοιτάζει από το παράθυρο ενώ οι λίγοι θυσιάζονται, κόβουν τις φλέβες τους. Ζω, είμαι ενταγμένος. Γι’ αυτό μισώ αυτούς που δεν συμμετέχουν, μισώ τους αδιάφορους. 11 Φεβρουαρίου 1917»

Αντόνιο Γκράμσι

Απέναντι Όχθη

ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΣΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗ ΜΙΑΝΜΑΡ ( ΒΙΡΜΑΝΙΑ)

Ενδιαφέρουσες πληροφορίες 

για τη Μιανμάρ (Βιρμανία)

Η Μιανμάρ επίσης γνωστή ως Βιρμανία , είναι ένα κυρίαρχο κράτος στη Νοτιοανατολική Ασία.

Το επίσημο όνομα της χώρας είναι η Δημοκρατία της Ένωσης της Μιανμάρ .

Συνορεύει στα βόρεια και βορειοανατολικά με την Κίνα , στα ανατολικά με το Λάος και την Ταϊλάνδη, στο νότο με τη Θάλασσα Andaman και τον Κόλπο της Βεγγάλης και δυτικά με το Μπαγκλαντές και την Ινδία .

Η επίσημη γλώσσα είναι Βιρμανικά..

Από την 1η Ιανουαρίου 2017, η πληθυσμός της Μιανμάρ εκτιμάται ότι είναι 54.549.825 άτομα .

Είναι η 39η μεγαλύτερη χώρα στον κόσμο και κατέχει μια περιοχή με  έκταση 676.578 τετραγωνικά χιλιόμετρα (261.228 τετραγωνικά μίλια).

Η Naypyidaw, είναι η πρωτεύουσα της Μιανμάρ . Έγινε η πρωτεύουσα της Μιανμάρ το 2006, αφού η κυβέρνηση αποφάσισε να μεταφέρει την πρωτεύουσα από την Γιανγκόν με ελάχιστη εξήγηση. Μεγάλο μέρος αυτής της προγραμματισμένης πόλης ολοκληρώθηκε το 2012.

Είναι μια γη των λόφων και των κοιλάδων που περιβάλλεται  στα βόρεια, ανατολικά και δυτικά από οροσειρές που σχηματίζουν ένα τεράστιο πέταλο. Περικλείονται εντός των ορεινών εμποδίων οι επίπεδες εκτάσεις του δελφινιού,  Οι Chindwin και Sittaung ποταμός και κοιλάδες όπου είναι συγκεντρωμένο το μεγαλύτερο μέρος της γεωργικής γης και του πληθυσμού της χώρας.

Το Hkakabo Ραζή σε υψόμετρο 5881 μέτρα (19.295 πόδια) πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας , είναι το υψηλότερο σημείο στη Μιανμάρ .

Στο μακρινό νότο, το Mergui Αρχιπέλαγος περιέχει πάνω από 800 νησιά, τα περισσότερα από αυτά εντελώς ακατοίκητα.

Η Μιανμάρ έχει ακτογραμμή 1.930 χιλιομέτρων (1.200 μίλια) κατά μήκος του κόλπου της Βεγγάλης και στη θάλασσα Ανταμάν.

Η Μιανμάρ είναι ο τόπος για μερικές από τις πιο όμορφες και παρθένες παραλίες στον κόσμο . Πολλές από τις παραλίες της Μιανμάρ είναι παρθένες και ανεξερεύνητες και θυμίζουν τις παραλίες της Ταϊλάνδης πριν 20-30 χρόνια.

Με τα δάση να καλύπτουν το 70% της Βιρμανίας κατά το χρόνο της ανεξαρτησίας (4 Ιανουαρίου 1948), υπήρχαν μόνο λίγο περισσότερο από το 47% της δασικής κάλυψης αριστερά, όπως του 2016. Ο ρυθμός αποψίλωσης των δασών της Μιανμάρ έχει μειωθεί από 0,95% ετησίως στο έτη 1990-2010 σε περίπου 0,3% ετησίως.

Η  Μιανμάρ έχει σήμερα 39 προστατευόμενες περιοχές που καλύπτουν περίπου το 5,6% της χερσαίας έκτασης της χώρας.
Το Alaungdaw Kathapa Εθνικό Πάρκο , με έκταση 1.605 τετραγωνικά χιλιόμετρων, είναι το μεγαλύτερο εθνικό πάρκο στη Μιανμάρ. Το πάρκο αποτελείται από το Patolon Reserved Δάσος και το διπλανό Taungdwin Reserved Δάσος. Το πάρκο ιδρύθηκε αρχικά στις 21 Ιουλίου 1893 και διευρύνθηκε το 1917.

Η Bagan παλαιότερα γνωστή ως «Pagan» είναι μια αρχαία πόλη που βρίσκεται στην περιοχή Mandalay της Μιανμάρ (Βιρμανία). Η Bagan είναι ο τόπος νε τη  μεγαλύτερη και πυκνότερη συγκέντρωση από βουδιστικούς ναούς, παγόδες, stupas και ερείπια στον κόσμο, με πολλές να χρονολογούνται από τον 11ο και 12ο αιώνα. Από τον 9ο έως τον 13ο αιώνα, η πόλη ήταν η πρωτεύουσα του Βασιλείου του Pagan, το πρώτο βασίλειο για την ενοποίηση των περιοχών που θα αποτελέσουν αργότερα τη σύγχρονη Μιανμάρ.

Η Shwedagon ή Μεγαλύτερη Δράκο-Παγόδα θεωρείται ο πιο ιερός τόπος του βουδισμού στη Μιανμάρ, διότι περιέχει ένα τμήμα της τρίχας του Βούδα και άλλα θρησκευτικά κειμήλια. Η 2500 χρόνων παγόδα βρίσκεται στην Singuttara Hill στη Γιανγκόν, τη μεγαλύτερη πόλη της Μιανμάρ.

Η Kyaiktiyo Παγόδα επίσης γνωστή ως Golden Rock (χρυσός βράχος) είναι ένα φοβερό θέαμα: μια μικρή παγόδα (7,3 μέτρα (24 πόδια)) που κάθεται στην κορυφή ενός τεράστιου βράχου που φαίνεται σαν να είναι έτοιμος να πέσει από την άκρη ενός γκρεμού. Και τα δύο καλύπτονται με φύλλα χρυσού. Οι ντόπιοι πιστεύουν ότι ο ογκόλιθος, που βρίσκεται σε ύψος 1.100 μέτρων (3.600 πόδια) πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας, συγκρατείται στη θέση του μέσω ενός θαύματος του Βούδα η παγόδα λέγεται ότι περιέχει ένα τμήμα της τρίχας του.

Χτισμένο στην κορυφή ενός ανενεργού ηφαιστείου, το βουδιστικό μοναστήρι της Taung Kalat είναι μια από τις πιο μαγευτικά περιοχές στη Βιρμανία. Για να φτάσουν στο μοναστήρι, οι επισκέπτες πρέπει να ανέβουν τα 777 σκαλοπάτια προς την κορυφή.

Η τεράστια και γαλήνια λίμνη Inle είναι ένα από τα κορυφαία τουριστικά αξιοθέατα στη Μιανμάρ. Εκτός από τη σημαντική φυσική ομορφιά της, η λίμνη προσελκύει τουρίστες και για τα stilt houses (σπίτια σε ξύλινα υπόβαθρα) των Intha,( ιθαγενείς της περιοχής)  απογόνους των Μον που ήρθαν από νοτιοανατολικά.

Η U Bein Bridge είναι μια διασταύρωση που εκτείνεται στη λίμνη Taungthaman κοντά Amarapura στη Μιανμάρ. Η γέφυρα 1,2 χιλιομέτρων (0,75 μίλια) χτίστηκε γύρω στο 1850 και πιστεύεται ότι είναι η παλαιότερη και μεγαλύτερη από ξύλο τικ γέφυρα στον κόσμο.

Το όνομα «Βιρμανία» ήταν σε χρήση από τη βρετανική αποικιοκρατία. Ωστόσο, το 1989, η στρατιωτική κυβέρνηση άλλαξε την αγγλική εκδοχή της ονομασίας της χώρας από το "Βιρμανία" σε "Μιανμάρ".

Η Βιρμανία (Μιανμάρ) είναι μια χώρα πλούσια σε φυσικούς πόρους με μια ισχυρή γεωργική βάση. Έχει επίσης μεγάλη παραγωγή ξυλείας και αλιευμάτων και είναι μια κορυφαία πηγή  πολύτιμων λίθων και νεφρίτη. Το ενδιαφέρον από τουριστικό δυναμικό είναι μεγάλο, αλλά παραμένει ανεκμετάλλευτο.

Το Mohinga είναι ένα noodle ρυζιού και ψαρόσουπας και είναι ένα ουσιαστικό μέρος της κουζίνας της Μιανμάρ. Θεωρείται από πολλούς ως το εθνικό πιάτο της Μιανμάρ.

Το Chinlone είναι το παραδοσιακό άθλημα της Μιανμάρ. Το Chinlone είναι ένας συνδυασμός του αθλητισμού και του χορού, ένα ομαδικό άθλημα χωρίς αντίπαλη ομάδα. Στην ουσία το chinlone είναι μη ανταγωνιστικό, αλλά είναι τόσο απαιτητικό, όπως τα πιο ανταγωνιστικά παιχνίδια με τη μπάλα. Η εστίαση δεν είναι στο να κερδίζεις ή να χάνεις, αλλά πόσο όμορφα  παίζει; το παιχνίδι.

Η Μιανμάρ είναι μία από τις τρεις μόνο χώρες στον κόσμο που δεν έχει υιοθετήσει το κοινό μετρικό σύστημα . Οι άλλες δύο είναι η Λιβερία και οι Ηνωμένες Πολιτείες. Η κοινή τοπική μονάδα βάρους στη Μιανμάρ είναι η peiktha , που ισοδυναμεί με 1,63 κιλά ή 3,6 λίβρες.

Η παραδοσιακή Βιρμανική φορεσιά είναι η Longyi, ένα wraparound (τυλιχτό γύρω από το σώμα) και φοριέται από τους άνδρες και τις γυναίκες . Οι άνδρες δένουν τα δικά τους μπροστά και οι γυναίκες διπλώνουν το ύφασμα πάνω και το ασφαλίζουν στο πλάι.

Στη Μιανμάρ Οι ημέρες για το γάμο διαλέγονται από έναν αστρολόγο , για να φέρει καλή τύχη για το ζευγάρι.

Τα πολύ μικρά παιδιά φορούν το ιερό νήμα γύρω από το λαιμό ή τον καρπό τους για την προστασία από τα κακά πνεύματα ή τα ξόρκια.

Μιανμάρ είναι πρωτίστως μια κοινωνία Theravada  (συντηρητικοί)  βουδιστές, και αποτελούν περίπου το 89% του πληθυσμού . Οι περισσότεροι κάτοικοι της Βιρμανίας είναι πολύ ευσεβείς, και  έχουν μεγάλο σεβασμό για τους μοναχούς....

Interesting facts about Myanmar (Burma) | Just Fun Fact
s

Ο ΠΙΛΟΤΟΣ ΤΟΥ ΣΚΟΤΟΥΣ--The Night Flier (1997) - gr.subs (ΕΛΛΗΝΙΚΟΙ ΥΠΟΤΙΤΛΟΙ)

Η ταινία The Night Flier ( ο πιλότος της νύχτας) γυρίστηκε το 1997 με πρωταγωνιστή τον Miguel Ferrer, την Julie Entwisle, τον Dan Monahan και τον Michael H. Moss.
Πρόκειται για μια ταινία φαντασίας, τρόμου και μυστηρίου διαρκείας 93 λεπτών...
Σαν θέμα έχει ένα δημοσιογράφο που ερευνά μια υπόθεση φόνων που γίνονται σε αεροδρόμια από ένα μυστηριώδη νυχτερινό πιλότο...

ΓΙΑ   ΤΟΥΣ   ΦΙΛΟΥΣ   ΤΩΝ   ΘΡΙΛΕΡ....!!!!!!

ΤΡΕΙΣ ΜΟΡΦΕΣ ΓΥΜΝΑΣΤΙΚΗΣ ΑΥΞΑΝΟΥΝ ΤΟ ΠΡΟΣΔΟΚΙΜΟ ΖΩΗΣ

Τρεις μορφές γυμναστικής αυξάνουν το προσδόκιμο επιβίωσης

Το τένις, το κολύμπι και η αερόβια γυμναστική είναι τα τρία είδη άσκησης που έχουν τα περισσότερα οφέλη για την υγεία, απομακρύνοντας τον κίνδυνο πρόωρου θανάτου από καρδιαγγειακό ή άλλο αίτιο, σύμφωνα με αυστραλιανή μελέτη που δημοσιεύθηκε στο επιστημονικό έντυπο British Journal of Sports Medicine.

Επιστημονική ομάδα του Πανεπιστημίου του Σίδνεϊ στην Αυστραλία, με επικεφαλής τον αναπληρωτή καθηγητή Εμμανουήλ Σταματάκη, ανέλυσε στοιχεία για περίπου 80.300 ανθρώπους από την Αγλλία και την Σκοτία, κατά μέσο όρο 52 ετών, συσχετίζοντας το είδος σωματικής άσκησης με τη θνησιμότητα.

Οι ερευνητές έθεσαν υπό ιατρική παρακολούθηση τους συμμετέχοντες επί εννέα χρόνια, στη διάρκεια των οποίων απεβίωσαν 8.790 άτομα από διάφορες αιτίες (οι 1.909 από έμφραγμα ή εγκεφαλικό επεισόδιο).

Από την επεξεργασία των δεδομένων, οι επιστήμονες διαπίστωσαν ότι ο κίνδυνος θανάτου από οποιασδήποτε αιτία ήταν 47% μικρότερος για όσους έπαιζαν τακτικά τένις (ή άλλα σπορ με ρακέτα, όπως σκουός ή μπαντμιντον), 28% μικρότερος για όσους κολυμπούσαν, 27% για όσους έκαναν αερόβια άσκηση και 15% για όσους έκαναν ποδήλατο. 

Ειδικότερα για τον κίνδυνο θανάτου από καρδιαγγειακή πάθηση, το τένις μείωνε τον κίνδυνο κατά 56%, το κολύμπι κατά 41% και η αερόβια άσκηση κατά 36%. Το ποδήλατο, το τρέξιμο και το ποδόσφαιρο δεν φάνηκε να μειώνουν τον κίνδυνο καρδιαγγειακού θανάτου. 

«Τα ευρήματά μας δείχνουν ότι δεν εξαρτάται μόνο από το πόσο πολύ και πόσο συχνά ασκείται κανείς, αλλά επίσης με το είδος της άσκησης που κάνει», σημείωσε με δηλώσεις του ο Δρ Σταματάκης.

«Η επίδραση των αθλημάτων στην υγεία συνήθως αξιολογείται ανάλογα με τη δόση -το πόσο πολύ- και την ένταση - το πόσο έντονα- αθλείται κανείς, όμως ξέρουμε λίγα πράγματα για την επιρροή του είδους του κάθε σπορ. Η μελέτη μας είναι η πρώτη που συγκρίνει με ποιό τρόπο τα διαφορετικά είδη αθλημάτων συσχετίζονται με τον κίνδυνο θανάτου από κάθε αιτία και ειδικότερα από καρδιαγγειακή αιτία», τόνισε.

«Διαφορετικά σπορ επηρεάζουν την υγεία με διαφορετικούς τρόπους. Ιδίως τα σπορ με ρακέτα, αλλά επίσης η αερόβια και το κολύμπι, παρέχουν την μεγαλύτερη προστασία έναντι του πρόωρου θανάτου και του καρδιαγγειακού θανάτου. Είναι δύσκολο να εξηγήσουμε γιατί αυτά τα τρία είδη άσκησης ξεχωρίζουν από τα υπόλοιπα, αλλά υποθέτουμε πως παίζει ρόλο ότι και οι τρεις αυτές δραστηριότητες εμπλέκουν όλο το σώμα. Από την άλλη, τα σπορ με ρακέτα, όπως το τένις και το σκουός, περιλαμβάνουν σύντομα ξεσπάσματα άσκησης πολύ μεγάλης έντασης, που ακολουθούνται από χαμηλή ένταση, πράγμα που μιμείται την εξάσκηση με περιοδικά διαστήματα υψηλής έντασης, η οποία γνωρίζουμε ότι είναι ιδιαίτερα αποτελεσματική για τη βελτίωση της φυσικής κατάστασης», ανέφερε ο Δρ Σταματάκης. 

«Είναι σημαντικό οι μελλοντικές έρευνες», πρόσθεσε «να εστιάσουν ακόμη περισσότερο στα επιμέρους είδη σπορ και ασκήσεων και στα οφέλη τους για κάθε ηλικιακή ομάδα. Κάθε σωματική δραστηριότητα είναι άκρως ωφέλιμη για το σώμα και το νου και τα σπορ συνιστούν ένα θαυμάσιο τρόπο για να είναι κανείς υγιής και παράλληλα να ψυχαγωγείται. Οι πολιτικοί και όσοι χαράζουν πολιτική, πρέπει να κάνουν σοβαρές επενδύσεις στα σπορ και στη σωματική δραστηριότητα για όλο τον πληθυσμό, αντί τα σπορ να προορίζονται για μια ελίτ, και έτσι να χαμηλώσουν τα εμπόδια για κάτι τέτοιο, όπως μείωση του κόστους, δημιουργία χώρων πρασίνου κ.α.».

Ο Εμμανουήλ Στματάκης αποφοίτησε το 1995 από τη Σχολή Επιστήμης Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσααλονίκης και πήρε το διδακτορικό του το 2002 από το Πανεπιστήμιο του Μπρίστολ με ανντικείμενο τη σχέση σωματικής άσκησης και υγείας. Δίδαξε στο Τμήμα Επιδημιολογίας και Δημόσιας Υγείας του Πανεπιστημίου του Λονδίνου και από το 2013 είναι καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Σίδνεϊ.

http://www.i-diadromi.gr/

ΑΘΑΝΑΤΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΦΙΛΟΞΕΝΙΑ

 (και άλλες αριστερές ελληνιές)

0

   Εκατοντάδες χιλιάδες άστεγοι (πιθανότατα κοντά στο εκατομμύριο) δεν θα πάρουν “Κοινωνικό Επίδομα Αλληλεγγύης”

   Άλλη μια αριστερή ελληνιά, αντάξια των καλυτέρων δεξιών κυβερνήσεων τού τριτοκοσμικού ελληνόφωνου ψευδοκράτους: ανεξακρίβωτος αριθμός (μια και το υπουργείο οικονομικών αρνείται να επεξεργαστεί και να δώσει στη δημοσιότητα τα σχετικά στοιχεία) αστέγων, που “φιλοξενούνται” σε άλλα νοικοκυριά δεν δικαιούται ούτε καν το μηνιαίο (ψωρο)επίδομα των διακοσίων (ψωρο)ευρώ “κοινωνικής αλληλεγγύης”. Το εν λόγω μεγαλόσχημο επίδομα είχε αναγγείλει προ καιρού με φανφάρες και τυμπανοκρουσίες η κυβέρνηση αριστερής διαχείρισης των συμφερόντων των Παγκάλων και των εκατομμυρίων αγχωμένων ψηφοπελατών συνδαιτυμόνων τους.
Οι εξαιρούμενοι του επιδόματος είναι άνθρωποι που έμειναν άστεγοι, είτε επειδή έμειναν άνεργοι, είτε επειδή ο μισθός τους μειώθηκε κάτω απ’ τα θεωρούμενα ως όρια της φτώχειας ώστε έχασαν πλέον τη δυνατότητα να πληρώνουν το ενοίκιό τους. Μήν έχοντας πλέον στέγη (=άστεγοι), αναγκάστηκαν να προσφύγουν (=πρόσφυγες) στην εξευτελιστική “λύση” τής αναζήτησης “φιλοξενίας” σε ξένα νοικοκυριά (συγγενικά, φιλικά κλπ.). Μάλιστα πολλοί απ’ αυτούς έχουν οικογένειες που τις έχουν “παρκάρει” επίσης ως “φιλοξενούμενους” σε άλλα νοικοκυριά. Με βάση όμως μια χαρακτηριστικά ελληνική νομικίστικη κουτοπονηριά (=ελληνιά), όλοι αυτοί οι άνθρωποι υποχρεούνται να δηλώνονται στις φορολογικές τους δηλώσεις, όχι ως άστεγοι και ξεσπιτωμένοι (όπως δηλαδή είναι πραγματικά) αλλά κυριολεκτικά ως … φιλοξενούμενοι. Επιπλέον, αυτοί που τους “φιλοξενούν” δεν δικαιούνται καμμίας φορολογικής ελάφρυνσης για τα παραπάνω άτομα με τα οποία επιβαρύνεται το νοικοκυριό τους.

Οι  κουτοπόνηροι γραικύλοι ταγοί (και οι αριστεροί) του τριτοκοσμικού ψευδοκράτους απέδειξαν γιά πολλοστή φορά ότι είναι ικανότατοι να διαστρέφουν την πραγματικότητα, να την παρουσιάζουν αλλοιωμένη, να εξαπατούν, να εμπαίζουν και γενικώς να υποκρίνονται, υπερασπιζόμενοι την καθωσπρεπίστικη “βιτρίνα” του (και τα συμφέροντα των λαμογιών που αυτή κρύβει και εξυπηρετεί).
Την ίδια υποκρισία δείχνουν άλλωστε, όταν εδώ και χρόνια κρύβουν κάτω από το χαλάκι την ύπαρξη δύο+ εκατομμυρίων πραγματικών ανέργων (δηλαδή όχι μόνο των “εγγεγραμμένων” που αναγκαστικά “φαίνονται”, αλλά και των απασχολουμένων περιστασιακά και ατάκτως, ή των “τακτικής” μερικής απασχόλησης, ή τόσων άλλων που για διάφορους νομικίστικους λόγους δεν έχουν δικαίωμα να εγγραφούν στον Ο.Α.Ε.Δ. κλπ.), εμφανίζοντας ως ανέργους μόνο τη μειοψηφία που είναι “εγγεγραμμένη” στον Ο.Α.Ε.Δ.. Και η οποία επίσης, έχει πάψει προ πολλού να παίρνει οποιοδήποτε χτικιάρικο επίδομα, μια και το επίδομα ανεργίας στην Ελλάδα δίνεται μόνο για έναν χρόνο και είναι μικρότερο κι από τον εξίσου χτικιάρικο “βασικό μισθό”.

 

    Όταν στις περισσότερες χώρες της “Ε”.Ε. (ακόμα και σε χώρες λιγότερο πλούσιες από την Ελλάδα, όπως οι σκανδιναβικές) δίνονται στους ανέργους επιδόματα ανεργίας επ’ αόριστον ίσα με το 80% του τελευταίου τους μισθού, επιδόματα 100% τού ενοικίου κλπ., στο Ελλαδιστάν της αφορολόγητης Εκκλησίας Α.Ε., των αφορολόγητων εφοπλιστών, των τζαμπατζήδων μηντιαρχών, των κρατικοδίαιτων εργολάβων της μίζαςπου έβγαλαν το υφαρπαχθέν δημόσιο χρήμα στο εξωτερικό, των χρεωκοπημένων κομματικών συμμοριών, των συνεχώς ανακεφαλαιοποιούμενων τραπεζιτών που χαρίζουν “δανεικά” (κι αγύριστα) σε όλους τους προηγούμενους, δεν δίνονται ουσιαστικά ούτε καν κάποια ισχνά επιδόματα ανεργίας. Σαν αποτέλεσμα, κάποια εκατομμύρια άνθρωποι στην Ελλάδα είναι αφημένοι σαν σκυλιά στην τύχη τους (αν και τελικά είναι πανάξιοι όσων τους συμβαίνουν, αφού ενώ είναι εκατομμύρια δεν αποσταθεροποιούν την “ομαλότητα” του ψευδοκράτους, κάνοντάς τα όλα μπάχαλο). 

 

 

  Στην Ελλάδα, θεωρείται άνεργος μόνο όποιος εκπληρεί τις νομικίστικες προϋποθέσεις του υποκριτικού ψευδοκράτους για εγγραφή στον Ο.Α.Ε.Δ. και όχι οι εκατοντάδες χιλιάδες που “απασχολούνται” δύο ώρες κάθε τρεις μέρες, ή όσοι έχουν εξαναγκαστεί να δουλεύουν στη χάση και στη φέξη, ή όσοι δεν έχουν καν “δικαίωμα” να δηλωθούν ως άνεργοι. 

   Κατά παρόμοιο τρόπο, στην Ελλάδα άστεγος θεωρείται μόνο όποιος μένει στον δρόμο (που κι αυτοί δεν είναι λίγοι: μόνο στην Αθήνα είκοσι χιλιάδες “επισήμως”) και όχι ο κάθε ένας που δεν έχει δυνατότητα διαμονής σε ιδία στέγη (ιδιόκτητη ή επί ενοικίω), άρα μένει χωρίς στέγη και γι’ αυτό ακριβώς αναγκάζεται να “φιλοξενηθεί”. Χώρια που η φιλοξενία (ακόμα και η πολυδιαφημισμένη νεοελληνική εκδοχή της) παύει να είναι τέτοια όταν επεκτείνεται πέραν κάποιου προκαθορισμένου χρονικού διαστήματος: οι δηλωμένοι  ως “φιλοξενούμενοι” είναι τέτοιοι εδώ και κάμποσα χρόνια – και με μαθηματική βεβαιότητα θα παραμείνουν επ’ αόριστον. Όμως, ακόμα και η πιο “ξεχειλωμένη” φιλοξενία έχει τα χρονικά όριά της…

 

    Επειδή τα παθήματα πρέπει να γίνονται μαθήματα, στις επόμενες φορολογικές τους δηλώσεις, οι “φιλοξενούμενοι” θα πρέπει να δηλώσουν άστεγοι (δηλαδή αυτό που είναι πραγματικά) ώστε να ξεμπροστιαστεί το ψευδοκράτος (και οι αριστεροδεξιοί ταγοί του) και να πάρουν έστω κάποια ψίχουλα απ’ αυτό που δικαιούνται. Αν, λοιπόν, τους ζητηθεί “διεύθυνση διαμονής”, να δηλώνουν “όπου βρω”. Έτσι κι αλλιώς, κανείς δεν θα μπορεί να τους ελέγξει.
Ακόμα καλύτερα θα ήταν αν αποδείκνυαν ότι δεν είναι γραικύλοι σαν τουςταγούς τους. Κι αυτό θα το επιτύχουν αν διεκδικήσουν (και με μαζική αυθόρμητη βία, αν χρειαστεί) ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα αξιοπρεπούς διαβίωσης για όλους όσους αδυνατούν να έχουν τέτοια. Γιατί: ΛΕΦΤΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ!

.

 

http://hypnovatis.blogspot.gr/2017/02/blog-post.html#more

Δημοσιεύτηκε just now από τον χρήστη selana