Κι αν ζήσεις το παραμύθι… παρακάτω τι;
Το δικό μου παραμύθι το είχα φτιάξει πολύ νωρίς μέσα στο κεφάλι μου, αλλά και στην ψυχή μου. Δεν έμοιαζε με άλλα, αλλά προφανώς κάθε παραμύθι είναι μοναδικό κι αφελής όσο κι ανούσια η όποια σύγκριση. Έκανα λοιπόν τα πάντα ζώντας την όποια ζωή μου, ώστε να δρομολογηθεί… να δημιουργήσω τις προϋποθέσεις να έρθει.
Κι ήρθε. Και το υποδέχτηκα. Και το έζησα στο έπακρο. Την αρχή, τη μέση και το τέλος.
Δεν είμαι σίγουρη τι από όλα όρισα ή τελικά με όρισε, μήτε μπορώ να πω αν βρίσκω σφάλμα στο σενάριο, αλλά ούτως ή άλλως, τι σημασία μπορεί να έχει;
Κι ήρθε και μια ακόμη στιγμή που βρέθηκα να αναρωτιέμαι: παρακάτω τι; Τι άραγε να ζητήσω; Τι άραγε δικαιούμαι; Τι άραγε θα θελήσει να φέρει η ζωή όταν έζησες ολοκληρωμένο το παραμύθι το δικό σου; Αυτό που θα μπορούσε κάλλιστα να μείνει όνειρο ή απλά ευσεβής πόθος. Αυτό που δεν έχουν την ευκαιρία όλοι να ζήσουν, μα δε ξέρω αν εντέλει είναι κακό αυτό.
Το λέει η λέξη… παραμύθι! Έχει ομορφιά, μαγεία κι όλα όσα φαντάστηκες και λαχτάρησες, ωστόσο το μέγα ερώτημα υφίσταται σα δαμόκλειος σπάθη πάνω από το κεφάλι σου: Αλήθεια είχε; Κι αν είχε… πόση είχε;
Σίγουρα δεν είμαι σε θέση να εικάσω αν θα ήμουν ok με μισό κιλό π.χ, αν μετριόταν έτσι.
Κι αν είχε αλήθεια… γιατί το λέμε παραμύθι; Μόνο για την εξιδανίκευση;
Κι αν είχε αλήθεια… γιατί έπρεπε να τελειώσει; Επειδή όλα τα παραμύθια έχουν τέλος;
Πολλές οι ερωτήσεις, μα ηλίου φαεινότερο πως πρόκειται για ρητορικές, αναγκαστικά, διότι κανείς δεν τις απαντά. Διάλεξε λοιπόν φίλη – λέω στον εαυτό μου- τι επίγευση θα σου αφήσει το παραμύθι αφενός κι αφετέρου μήπως αυτό το παρακάτω είναι και λίγο δική σου ευθύνη ή επιλογή; Ή κι αν δεν είναι, μήπως να μη σε απασχολεί διόλου και να ζεις ό,τι μπορείς περιμένοντας να διαπιστώσεις αν θα φέρει και τι, η ίδια η ζωή; Μήπως υπάρχει παρακάτω, απλά δεν είναι παραμύθι, μα ακριβώς τούτο είναι και καλό;
Επιπροσθέτως… μήπως ρε γαμώτο οφείλουμε να δεχτούμε πως μεγαλώσαμε για παραμύθια, ακόμη κι αν η ψυχή το αρνείται; Μήπως είναι αλλιώτικα τα ζητούμενα πια και το πολεμάμε από φόβο; Μήπως αν δεν περιμένουμε ένα παραμύθι, ζήσουμε κάτι καλύτερο, κάτι γνήσιο που θα εμπεριέχει την ουσία και την ομορφιά δίχως την υπερβολή; Ας το φιλοσοφήσουμε λίγο, έστω κι αργά, γιατί δε θέλω να δεχτώ ότι είναι ποτέ αργά…
https://thewomen.gr/
Θώμη Μπαλτσαβιά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου