Σπάραζε
Την ώρα που σου έλεγα αντίο… Είναι εκείνη η στιγμή που λες όχι, δεν είναι δυνατόν αυτό να συμβαίνει σε μένα κι όμως… Είσαι εσύ εκεί, που πρέπει να δείξεις τάχα δυνατή, μα όχι, δεν είσαι σε θέση να το αντέξεις το άδικο αυτό, αφού εκείνος σε κάλεσε, εκείνος σε αποδέχθηκε και σ’ άφησε να πιστέψεις πως ήσουν τα πάντα για ‘κείνον, ίσως και για πρώτη σου φορά. Προσπάθησε κι αφόπλισε κάθε σου ενδοιασμό, θέλοντας να σου αποδείξει πώς νιώθει και θα νιώθει τα πάντα για σένα και θα ‘σαι εκείνο το ξεχωριστό κομμάτι στη ζωή του, που πάντα ποθούσες και να είσαι, μα και να ‘ναι κι εκείνος για σένα.
Κάνεις σχέδια, βρίσκεις δουλειά για να ‘σαι κοντά του και το κυριότερο, αφήνεις το σπίτι σου, μένεις με τους δικούς του και τι γίνεται στο τέλος; Δίνεις τα πάντα σ’ αυτούς τους ανθρώπους, που τους νιώθεις, σ’ αφήνουν να τους αισθανθείς δικούς σου και εν τέλει, το τέλος γράφει το πένθιμό του ύφος και πρακτικά σε δικαστήρια και δικαστικές αίθουσες, όχι πραγματικά, αλλά σ’ εκείνες τις φανταστικές, που τους καταδικάζεις αφού δεν δέχθηκαν το δικό σου δικαίωμα, ελαφρυντικό, απολογίας του κατηγορούμενου, γιατί άραγε;
Γιατί ήθελες να δώσεις την αγάπη σου, να προσφέρεις τα πάντα, να κάνεις τις υπερβάσεις σου, μα μαθημένα κάποια άτομα στο ότι τους απαξίωσαν, φοβούνται τη δική σου δοτικότητα, τρέμουν την καλοσύνη σου και εγείρουν κάστρα και τοίχους ανέπαφους απ’ τη δική σου ανθρωπιά, παρά κάνουν παρέα με τη δική τους στερητική και εν γνώση τους απανθρωπιά τους.
Γίνονται πολλά, νιώθεις πως σε δέχονται, νιώθεις πως είσαι ξεχωριστό κομμάτι για εκείνους, μα μέχρι εκεί που δεν θα τους ενοχλήσει η δική σου θέση, απέναντι όπως πίστευαν στα δικά σου επεκτατικά κατ’ αυτών σχέδιά σου. Μα έρχεται η ώρα που δικαιώνεσαι και λυτρώνεται ο τότε σου πνιγμός, από δάκρυα αδικίας και έρχεται η στιγμή, που καταστρώνεις το δικό σου σχέδιο ζωής πια, μα όχι, χωρίς εκείνον, παντελώς αμελής απέναντί του. Άλλωστε τώρα τίποτα δεν έχει αξία, τίποτα δε σ’ αγγίζει, καθώς η δική του τότε απανθρωπιά και θέση μη απογαλακτισμού, τι να τον κάνεις τώρα, αν κι εφόσον ανδρώθηκε, αλλά πώς, γιατί και για ποιο λόγο;
Για κανένα λόγο και αιτία, για καμιά περίπτωση, δεν είναι δυνατή μια επανένωση, έστω και φιλική, έστω και ανθρώπινη. Σκότωσε την ψυχή σου, λάβωσε την καρδιά σου και ένα παραπάνω, δε σε προστάτεψε απ’ τα θηρία, ήμερα και άγρια. Αλλά εσύ τώρα είσαι ήσυχη, όπως και εγώ, γιατί άκουσα με τα ίδια μου τα αυτιά εκείνη τη συγνώμη που θα ‘πρεπε να ‘χε δοθεί τότε, μα κυρίως εκείνη την απολογία που απάλυνε, όχι τον πόνο για το φέρσιμό τους, μα απάλυνε την αίσθησή μου και την συνειδητοποίσή μου την απόλυτη, πως σαν εμένα δε θα βρει και ας φανεί ή ακούγεται εγωιστικό.
Εγώ όμως έχω στην αγκαλιά μου πια, ένα κατά πολύ ανώτερό του άνθρωπο και είναι και του Δημοσίου… Αυτό άκουγα σ’ εκείνα τα μέρη, λες και εγώ που δεν ήμουν, θα ‘πρεπε να ‘νιωθα μείον. Απ’ τον ίδιο, την οικογένειά του, ποτέ δεν το εισέπραξα, ίσα ίσα, μα από κάτι άλλες ψεύτικες ψυχές, το ‘χαν φλάμπουρο και το αρμένιζαν, λες και τα λεφτά των γονιών τους θα τους έκαναν ανθρώπους, αν δεν ήταν ήδη. Κι όμως χαράχτηκε βαθιά μέσα μου, μα τώρα πια προσπαθώ και την εντοιχίζω, ώστε να μείνει και μένει ανέπαφη με τη δική μου πια πραγματικότητα.
https://thewomen.gr/
Άννα Ζανιδάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου