Καιρός ήταν
Κι όταν θα φεύγεις, άσε την πόρτα ανοιχτή… Πόσες φορές δεν ήθελα να το πω στον εαυτό μου, μα πάντα κάτι μ’ έκανε και λύγιζα και γέμιζα από πόνο, δάκρυα και ποτέ δεν το περίμενα από εμπαιγμό όμως. Κι όμως, τον έζησα και αποφάσισα να την αφήσω ανοιχτή, μα όχι για σένα. Ποτέ πια για σένα και ευτυχώς, όταν την άφησα, η μοίρα, η τύχη, εγώ ένιωσα πως τότε η στιγμή που θα ‘πρεπε να βάλω το δικό μου από τότε άνθρωπο μέσα στο σπίτι, στο είναι μου όλο και να το διπλαμπαρώσω, μια και καλή. Τότε που πίστευα στα θαύματα, ήθελα να την έχω ανοιχτή μόνο για σένα και για εκείνες τις ψευδαισθήσεις που πάντα μου τις καλλιεργούσες, μέσα απ’ τη θάλασσα των ματιών σου και πίστευα η χαζή, μέσα απ’ την καθαρότητα της ψυχής σου.
Μα έμαθα, μου ‘μαθες πως δεν αρκεί ένα καθαρό βλέμμα που ίσως και να δέχθηκε εκ μέρους σου εκείνο το γυάλισμα, όπως και της ψυχής, του νου και της καρδιάς σου, που το επέβαλλες, έτσι για να γίνεται λόγος και παιχνίδι απάνθρωπο και άνανδρο, μόνο και πάντα εκ μέρους σου.
Ναι, το παραδέχθηκα, το αποδέχθηκα, όσο και αν πόνεσα, όσο κι αν σκότωσα ζωντανά, άτομα, ψυχές, καταστάσεις, μα πάνω απ’ όλα εσένα μια και καλή.
Βλέπετε οι άνανδροι και άκαρδοι, φυτρώνουν σαν τα μανιτάρια και γίνονται παντός καιρού, σαν τα πούμα για βοήθεια εκείνα, μα για να συνεισφέρουν στους δικούς μας απογοητευτικούς ορίζοντες οι άλλοι άκυροι και άσπλαχνοι απ’ το βάθος της ψυχής τους.
Μπορεί να ήταν μια δύσκολη απόφαση, αλλά έπρεπε να παρθεί και αυτή θα ‘ταν σωτήρια και λυτρωτική, μόνο αν εγώ το ‘παιρνα απόφαση και έθετα τον εαυτό μου στο βάθρο που του άξιζε και όχι σ’ εκείνο το καταγώγι που ‘χες ενταχθεί και δεν έλεγες να βγεις και να ξεφύγεις.
Τώρα πια, μετά από όχι και πολύ καιρό, αλλά σημαντικό για μένα, ευτυχώς την άφησες ανοιχτή κι ευτυχώς την έκλεισα μια για πάντα εγώ, έχοντας μέσα πια, κλειδοκράτορας της ψυχής του νου και της καρδιάς μου, τον ένα και μοναδικό φύλακα άγγελό μου.
https://thewomen.gr/
Άννα Ζανιδάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου