Ήρθες κι ανέτρεψες όλη την ιστορία μου!
Οι «παλιές», (οι γιαγιάδες μας, που το πέρασαν μέχρι και στις μανάδες μας), λέγανε ότι «ο άνδρας πρέπει να σε ξέρει μόνο από τη μέση και κάτω». Σοφή ρήση των γυναικών, που θέλανε να δείχνουν την καπατσοσύνη τους, αλλά και να κρατάνε σε ειρήνη και αρμονία το σπιτικό τους, με την “κεφαλή του σπιτιού”. Θεωρούσαν πως έτσι, με τον τρόπο τους, κάνανε κουμάντο, χωρίς υποσυνείδητα να καταλαβαίνει κάτι ο άνδρας, όταν θέλανε να παραβλέψουν ή να κρύψουν κάτι από εκείνον.
Όσο κι αν δεν θέλω να το ομολογήσω στον εαυτό μου, μέχρι κάποια φάση της ζωής μου, το πίστευα κι εγώ. Δεν ήθελα να εμπιστευτώ. Δεν τολμούσα να εμπιστευτώ. Όταν ακούς μια ζωή την ίδια ιστορία, κάπως έρχεται και μια πλύση εγκεφάλου. Κι όταν την ιστορία την λούζεσαι από προσωπική σου ιστορία, προσωπικό σου βίωμα, τότε κάπου λες ότι έχουν δίκιο οι παλιές. Συμβουλή βέβαια που εύκολα λέγεται, όταν είσαι έξω από το χορό. Εύκολα εφαρμόζεται στην πράξη, αλλά γιατί να μην μπορείς να αφεθείς; Γιατί να έχεις κρυμμένα μυστικά, γιατί να κρατάς ένα ξεχωριστό κομμάτι της ζωής σου μόνο για σένα; Μια αδικία που σε τυραννάει και περιμένεις μια ανατροπή…
Περίμενα κι εγώ την δική σου παρουσία για να μου αλλάξει τα δεδομένα. Σε περίμενα. Στην ουσία περίμενα κάτι από «μια από τα ίδια». Κι όμως με διέψευσες. Είσαι «μια από τα διαφορετικά», τα μοναδικά. Από αυτά τα διαφορετικά που ανατρέπουν το ρου της ιστορίας σου. Σου φέρνουν τούμπα την ζωή σου. Δεν θες να κρατήσεις πια αποστάσεις, θες να αφεθείς ολοκληρωτικά. Θες ο άνθρωπος αυτός να ξέρει καλύτερα το μυαλό σου, την καρδιά σου, παρά το κορμί σου. Να μην φοβάσαι να εκτεθείς μαζί του. Γιατί η εμπιστοσύνη είναι το πιο βασικό κομμάτι, είναι η θεμέλιος λίθος σε μια σχέση.
Μια ζωή έγραφα και μιλούσα, μέσα από τις αποτυχίες της προσωπικής ζωής μου. Μελαγχολούσα και έκλαιγα. Όλες οι άσχημες στιγμές μου, όλη η μαυρίλα από σκοτεινές στιγμές, ήταν η πηγή της έμπνευσής μου. Ήταν το λάβαρό μου, στον πόλεμο που είχα ανοίξει με τον έρωτα και την αγάπη. Ήταν η δύναμή μου για να βροντοφωνάξω ότι είμαι κι εγώ εδώ. Να κάνω την δική μου επανάσταση. Να φωνάξω και να πω, «έχω στόμα και φωνή για να γράψω ό,τι σκέφτομαι». Να βγάλω από μέσα μου, από την ψυχή μου, το δικό μου τον καημό.
Μα ήρθες και ανέτρεψες όλη την ιστορία μου. Η γνωστή συμπεριφορά μου, τα τετριμμένα της καρδιάς μου, δεν με αναγνωρίζουν πια. Βλέπουν μπροστά μου ένα άλλο πρόσωπο. Μια νέα ιστορία, έναν αλλαγμένο εαυτό. Ένα όμορφο χαμόγελο δημιουργείται πια στα χείλη μου. Φωτίζει όλο το πρόσωπό μου. Φωτίζει μέχρι κατάβαθα την ψυχή μου. Κάποτε άκουγα μελαγχολικά τραγούδια, καψουροτράγουδα, γεμάτα πόνο, που μίλαγαν ως το μεδούλι της καρδιάς μου. Ήταν η κινητήριος δύναμή μου. Τώρα πια, αυτά δεν βγάζουν κανένα νόημα στο μυαλό μου.
Αναρωτιέμαι πού πήγε ο παλιός μου εαυτός. Αναρωτιέμαι πώς και γιατί ήθελα να βασανίζομαι και να αυτομαστιγώνομαι. Δεν θέλω να μισώ, και να κλαίω στα πατώματα. Δεν έχω ανάγκη να κλάψω ακούγοντας «σκυλοτράγουδα». Δεν έχω ανάγκη να κρατήσω καμία πισινή. Δεν έχω ανάγκη μέσα από την κόλαση να μπω, για να εμπνευστώ. Τα δυστοπικά τραγούδια και οι ιστορίες χωρίς χαρούμενο τέλος, δε υπάρχουν πια στο μυαλό μου. Ξέρω πως μπορώ να αφεθώ και σε χαρούμενες νότες. Να αλαφρύνει την ψυχή μου, ένα αισιόδοξο τραγούδι. Γιατί ξέρω πως είμαστε μαζί σε αυτό. Ξέρω ότι εσύ ευθύνεσαι γι’ αυτό. Μου έδωσες το χέρι σου και μου άνοιξες την καρδιά σου για άλλες πολιτείες, για άλλα πιο προσβάσιμα μονοπάτια. Με ξεκούρασες με τα χάδια σου. Με προστάτεψες με την ματιά σου. Μου έδειξες τον δικό σου τρόπο ζωής, που είχα να ανάγκη να γνωρίσω. Σου είπα άλλωστε… σε περίμενα. Απλά δεν αναγνώριζα ότι περίμενα εσένα. Εσένα που θα μου αλλάξεις την σκέψη, την ζωή…
https://gynaikaeimai.com/
Joanna Sou
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου