Αφού το άντεξε να φύγει, πρέπει κι εσύ ν’ αντέξεις να προχωρήσεις…
- ΜΑΡΙΑ ΜΕΪΝΤΑΝΗ -
Κάποια πράγματα θα έπρεπε να είναι εύκολα, κάποια άλλα πρέπει να είναι δύσκολα. Μόνο έτσι καταλαβαίνεις τι αξίζει πραγματικά και τι όχι. Το ίδιο ισχύει και για τις ανθρώπινες σχέσεις. Καταλαβαίνεις ότι κάτι είναι γραφτό να συμβεί όταν δεν χρειάζεται να προσπαθείς, δεν χρειάζεται να το κουράζεις. Τα πράγματα απλά συμβαίνουν και τα συναισθήματα βγαίνουν αβίαστα, σαν να τα ένιωθες από πάντα. Και τότε συμβαίνει το απόλυτο. Ζεις το παραμύθι, ζεις το δικό σου όνειρο με πρωταγωνιστές εσάς.
Ήταν, είναι και θα είναι το πιο μαγικό πράγμα που σου έχει συμβεί, ο δεσμός και η χημεία που υπήρχε ήταν καθηλωτικά, σα να γνωριζόσασταν χρόνια. Όσο πέρναγε μάλιστα ο καιρός, τα πράγματα ήταν ακόμα πιο όμορφα. Μαθαίνατε ο ένας τον άλλον και αυτό σας έθιζε ακόμα πιο πολύ. Μεθυστικός αυτός ο έρωτας. Ξεκινήσατε επιφυλακτικοί, με φόβο για αυτό το τόσο έντονο που αιωρούνταν ανάμεσά σας. Άγνωστο και για τους δυο σας, δεν είχατε ξανανιώσει έτσι, σας απωθούσε όσο και σας τραβούσε πάλι πίσω στην δύνη του. Επειδή όμως η ζωή δεν είναι ταινία και απαιτεί ρεαλισμό και πόνο, το ροζ συννεφάκι ήρθε και αντικαταστάθηκε με ένα μαύρο, έτοιμο για καταιγίδα.
Οι πρώτες μπόρες πέρασαν εύκολα, υπήρχε θέληση για προσπάθεια, γιατί όταν θέλεις κάποιον ανυπολόγιστα πολύ, αδυνατείς να φανταστείς μια καθημερινότητα χωρίς αυτόν. Το πρόβλημα ήρθε στην καταιγίδα την μεγάλη. Εκεί θα φαινόταν αν ήταν αλήθεια αυτό που ζούσατε. Αυτό όμως που συνέβη δεν το υπολόγιζες. Δεν άντεξε, δεν άντεξε αυτό που ένιωθε και τα παράτησε, σας παράτησε χωρίς να κοιτάξει πίσω. Σε άφησε να αναρωτιέσαι για το πώς μπόρεσε. Δεν υπάρχει εξήγηση, φρόντισε εκείνος για αυτόν. Κανείς δεν σε είχε προετοιμάσει για αυτό που θα ένιωθες. Τον πόνο, το κενό, την παραίτηση. Και όμως στο μυαλό σου γυρνάει η ίδια ερώτηση “Αν νιώθαμε το ίδιο, εκείνος πώς το άντεξε αυτό;”.
Και έτσι απλά έρχεται η συνειδητοποίηση. Έφυγε. Μια λέξη τόσο μικρή, αλλά τόσο βαριά. Ξέρω τι σκέφτεσαι, αφού μπόρεσε να φύγει, να μην ξανάρθει. Και έχεις δίκιο. Όσο και να μην θες να τ’ ακούσεις ή να το παραδεχτείς, άντεξε να φύγει και όχι μόνο έφυγε, αλλά δεν κοίταξε καν πίσω. Αυτό και μόνο αρκεί για να προχωρήσεις. Ξέρω ότι πονάει πιο πολύ, αλλά αν εννοούσε ό,τι έλεγε, θα ήταν εδώ, έστω για να προσπαθήσει, ακόμα και αν δεν βγει. Για αυτό σκάσε ένα χαμόγελο, πάρε μια βαθιά ανάσα, κράτα ό,τι όμορφο σου έδωσε και πήγαινε να ψάξεις αυτό που θα σε κάνει να χαμογελάς χωρίς να φοβάσαι…
https://gynaikaeimai.com/
Μαρία Μεϊντάνη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου