Υπόσχομαι ότι θα μείνω δυνατός

127η ιστορία”

Πρώτη δημοσίευση: 30 Ιανουαρίου 2020

Ήταν Παρασκευή και όλα τα παιδιά του Λυκείου περίμεναν να χτυπήσει το κουδούνι. Όλοι σκέφτονταν πώς να περάσουν το Σαββατοκύριακο τους.

Ο Μάικ έφυγε από το σχολείο με ένα χέρι γεμάτο βιβλία και φαινόταν σαν να είχε ένα δυσκίνητο σακίδιο. Τα χοντρά γυαλιά του γλιστρούσαν στη μύτη του και πάλευε να κουβαλήσει αυτά τα επιπλέον φορτία

— Η παράξενη πράξη του Μάικ τράβηξε την προσοχή του Τζον. Ο Γιάννης ήταν επίσης καλός μαθητής με καλούς βαθμούς, αλλά διασκεδαστικός. Ενώ ο Τζον κοιτούσε κρυφά τον Μάικ, κάποια παιδιά έσπρωξαν επίτηδες τον Μάικ και τον πέταξαν με όλα τα περιττά του φορτία στην άσφαλτο.

Ο Τζον δεν μπορούσε να συγκρατήσει και έτρεξε στον Μάικ και τον βοήθησε να πάρει τα βιβλία του.

Ο Τζον είπε: «Φίλε, είσαι σίγουρος ότι χρειάζεσαι όλα αυτά τα βιβλία για ένα Σαββατοκύριακο; Πρέπει να τα φέρεις ξανά τη Δευτέρα. Την επόμενη φορά αφήστε λίγο στο ντουλάπι σας. Άφησε με να περπατήσω μαζί σου στο σπίτι σου για να σε βοηθήσω να κουβαλάς μερικά.»

Ο Μάικ είπε ήσυχα: «Ευχαριστώ».

Ο Τζον ζήτησε τη διεύθυνση του Μάικ και συνειδητοποίησε ότι μένουν στον ίδιο δρόμο.

Ο Τζον είπε: «Ω, αυτό είναι περίεργο. Δεν σε έχω ξαναδεί στη γειτονιά. Αν θέλετε, μπορούμε να αφήσουμε τα βιβλία σας στο σπίτι σας και να πάμε στο σπίτι μου για να παίξουμε βιντεοπαιχνίδια».

Η ιδέα άρεσε στον Mike. Άνοιξε την εξώπορτα του σπιτιού του, άφησε τα βιβλία κάτω και φώναξε: «Μαμά, μπαμπά, θα πάω στο σπίτι του Τζον στο νούμερο 34 για να παίξω βιντεοπαιχνίδια».

Πέρασαν τέσσερα χρόνια και ήρθε η ώρα για το πάρτι αποφοίτησης και ο καλύτερος μαθητής έπρεπε να κάνει μια ομιλία. Ο John και ο Mike έμειναν καλύτεροι φίλοι όλα αυτά τα χρόνια και είχαν τους καλύτερους βαθμούς, αλλά ο Mike ήταν αυτός με υψηλότερη βαθμολογία για να κάνει την ομιλία.

Το μέρος της ομιλίας του Mike που έκανε τον John και κάποια άλλα παιδιά και γονείς να κλάψουν ήταν:

«Εκείνη την Παρασκευή στο πρώτο μου έτος του γυμνασίου, καθάρισα όλα τα ντουλάπια μου για να μην χρειαστεί να το κάνουν οι γονείς μου αφού φύγω. Νόμιζα ότι το να ξεκινήσω το γυμνάσιο θα ήταν διαφορετικό, αλλά εξακολουθούσα να με εκφοβίζουν άλλα παιδιά. Κανείς δεν θα ήθελε να είναι φίλος με έναν χαμένο, γιατί η φήμη του ήταν καθοριστική. Αλλά ο Γιάννης με έσωσε εκείνη την Παρασκευή. Πήγαινα σπίτι για να αυτοκτονήσω και να δώσω τέλος σε αυτή τη μίζερη ζωή. Ο Τζον άλλαξε τη ζωή μου και υπόσχομαι ότι θα παραμείνω δυνατός και δεν θα εγκαταλείψω ποτέ την ελπίδα μου».

Ας προσέξουμε περισσότερο και ας είμαστε εκεί ο ένας για τον άλλον.

https://lalehchini.com/