Δεν θέλω να ξεχάσω. Θέλω να θυμάμαι τα πάντα. Για πάντα.
Ο χρόνος γιατρεύει λένε. Επουλώνει τις πληγές, τις χαϊδεύει απαλά καθώς περνάει, κάνοντάς τες μικρές, πιο μικρές, ακόμη πιο μικρές, μέχρι που στο τέλος μένουν μόνο οι ουλές, να σου θυμίζουν πως κάποτε πόνεσες πολύ.
Ο χρόνος θεραπεύει λένε. Αγγίζει τις μνήμες, τις λειαίνει, τις απαλύνει και σιγά σιγά τις ξεθωριάζει. Κι όσα σε πλήγωσαν, φιλτράρονται μέσα στα αποστακτήριά του και στο τέλος μένουν μόνο όσα ήρθαν να σε διδάξουν.
Μα είναι και κάτι πληγές που δεν θέλεις να σβηστούν από πάνω σου. Είναι και κάποιοι πόνοι που σαν εθισμένος ζητάς να σε τυραννάνε ξανά και ξανά. Είναι και κάτι μνήμες που όσο κι αν σε βασανίζουν, δεν θέλεις να ξεθωριάσουν, δεν θέλεις να χαθούν στη λήθη. Κι ας μοιάζει παράλογο όλο αυτό. Κι ας μην μπορεί κανείς να σε καταλάβει. Ίσως δεν θέλεις κανείς να καταλάβει, δεν σου χρειάζεται. Αρκεί που εσύ ξέρεις…
Έκλεισα μέσα στο μυαλό μου ερμητικά εκείνες τις στιγμές που με διέλυσαν. Κάθε πληγή, κάθε δάκρυ, κάθε κραυγή απόγνωσης. Τα κράτησα εκεί κι έκανα ότι μπορούσα για να μείνουν ανέγγιχτα απ’ το χρόνο. Θέλησα να τα κρατήσω ζωντανά μ’ όλα τους τα χρώματα, μ’ όλα τους τ’ αρώματα. Τα κράτησα εκεί, μέσα μου, δίπλα μου, συνοδοιπόρους και συμβούλους για κάθε επόμενο βήμα.
Έχω ανάγκη να θυμάμαι όλα εκείνα που ίσως άλλοι θα ήθελαν να διαγράψουν απ’ τον σκληρό δίσκο του μυαλού τους. Έχω ανάγκη να φέρνω στο νου μου ξανά και ξανά, όλα εκείνα που ίσως άλλοι θα έδιναν τα πάντα για να σβηστούν απ’ το μυαλό και την ψυχή τους. Έχω ανάγκη να ζω με τη σκέψη μου ξανά και ξανά σαν ταινία όσα μ’ ανέστησαν και με θανάτωσαν. Έχω ανάγκη να θυμάμαι πως όσο κι αν υπέφερα, έμεινα ζωντανή. Έχω ανάγκη να θυμάμαι πως σ’ όσα κομμάτια κι αν έσπασα, αναπνέω ακόμη.
Δεν θέλω να ξεχάσω όσα με πόνεσαν, θέλω να θυμάμαι τη μορφή και την μυρωδιά τους, να τα αναγνωρίζω από μακριά για να ξέρω πως εκεί δεν πρέπει να γυρίσω. Θέλω να μείνουν σαν τατουάζ στο μυαλό μου όλα αυτά που πίστεψα και πριν ξημερώσει, με πρόδωσαν με τον χειρότερο τρόπο, σέρνοντας το κουφάρι μου σαν τρόπαιο. Θέλω όταν αλλάζει ο καιρός, ο πόνος να με χτυπά σαν σουβλιά, μια υπενθύμιση για να μην ξανακάνω τα ίδια λάθη.
Ίσως μοιάζει παράλογο. Ίσως κανείς δεν μπορεί να καταλάβει. Δεν μου χρειάζεται κανείς να καταλάβει, ούτε και θέλω να εξηγήσω σε κανέναν για να καταλάβει. Μου αρκεί που εγώ ξέρω. Κι εγώ δεν θέλω να ξεχάσω. Θέλω να θυμάμαι τα πάντα. Για πάντα…
Της Κικής Γιοβανοπούλου
https://gynaikaeimai.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου