Είναι που τα “σ’ αγαπώ” που κάποτε ξεστόμισα, ακόμη καίνε τα χείλη μου…
Φοβάμαι πια να εκφράσω όσα αισθάνομαι, φοβάμαι να κάνω λέξεις όσα νιώθω. Είναι που τα “σ’ αγαπώ” που κάποτε ξεστόμισα, ακόμη καίνε τα χείλη μου. Είναι που αυτή μου την κατάθεση ψυχής, κάποιοι, κάπως, κάποτε μου την ευτέλισαν. Είναι που μου το πλήγωσαν το “σ’ αγαπώ” μου. Μου το τσαλάκωσαν, το ξέσκισαν, το κακομεταχειρίστηκαν, το χρησιμοποιήσαν, το έκαναν διακοσμητικό του “εγώ” τους, αντί να το φυλάξουν σαν θησαυρό.
Ναι, ίσως να φταίω κι εγώ που έδινα ψυχή σ’ αυτούς που δεν είχαν δική τους. Ίσως ξεγελάστηκα, ίσως πλανεύτηκα, ίσως απ’ τη λαχτάρα να ζήσω το παραμύθι, έντυσα πρίγκιπα στο μυαλό μου τον δράκο…
Φοβάμαι πια να εκφράσω όσα αισθάνομαι, φοβάμαι να κάνω λέξεις όσα νιώθω. Φοβάμαι, γιατί ξέρω πως με κάθε “σ’ αγαπώ” που ξεστομίζεις, δίνεις μαζί και κομμάτι απ’ την καρδιά σου και δεν μου έμειναν άλλα μπαλώματα να την φροντίσω, δεν μου έμεινε άλλη κόλλα να την κολλήσω. Γιατί έτσι είναι τα αληθινά “σ’ αγαπώ”, με πόνο πρέπει να βγαίνουν απ’ την καρδιά και να έχουν μέσα τους κομμάτια από σένα.
Μη μου ζητάς να σου πω “σ’ αγαπώ”, τα πλήρωσα ακριβά όσα ως τώρα χάρισα. Τα πλήρωσα ακριβά, όταν φτηνά μου τα ξεπούλησαν.
Μην μου ζητάς να σου πω “σ’ αγαπώ”, μα μείνε δίπλα μου και κοίτα τα μάτια μου, γιατί όσο κι αν φοβάμαι να το ξεστομίσω, στα μάτια φαίνονται όλα. Κοίτα τα μάτια μου και θα νιώσεις πόσο δυνατά είναι όλα μου τα ανείπωτα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου