Για σένα, που δεν κατάφερες να αγαπήσεις τον εαυτό σου όσο του άξιζε…
Εσύ που δεν κατάφερες να αγαπήσεις τον εαυτό σου όσο του άξιζε, που τον πλήγωνες καθημερινά, επειδή κάποιοι φρόντισαν να σε κάνουν να νιώθεις έτσι. Σε γέμιζαν με τύψεις από τότε που ήσουν μικρή, σε γέμισαν με τις δικές τους ενοχές. Κι εσύ προσπαθούσες να φύγεις από όλα αυτά, αλλά δεν γινόταν. Σε κάθε μέρος τα κουβαλούσες μέσα σου.
Τόσο κακό έκαναν στην ψυχή σου! Τους άφησες να σου κάνουν κακό, δεν είχες κανένα δίπλα σου να σου απλώσει το χέρι του, όχι για να σε εκμεταλλευτεί, απλά γιατί σε σένα βλέπει τον εαυτό του και θέλει να σε βγάλει από τον βούρκο που σε έριξαν οι δικοί σου άνθρωποι.
Σε μια γωνιά κουλουριασμένη, με τις αναμνήσεις τις κακές να χορεύουν στις σκέψεις σου και τον πόνο να ροκανίζει την λίγη ζωή που σου έμεινε. Χάθηκες σε μια ζωή ψεύτικη, χωρίς αληθινό ενδιαφέρον. Δεν ήταν η ψυχή σου για αυτόν τον κόσμο. Αγνή και χωρίς πονηρία, να δίνεις και την ψυχή σου ακόμα και στον εχθρό σου.
Έχασες μια αγάπη αληθινή, γιατί οι δικοί σου άνθρωποι δεν ήθελαν να σε βλέπουν ευτυχισμένη. Την έχασες, μα δεν την ξεπέρασες ποτέ. Ζούσες με την ανάμνηση μιας αγκαλιάς και ενός φιλιού από το παρελθόν, για ένα μέλλον που διέλυσες με τα ίδια σου τα χέρια.
Άξιζε τελικά τόση αυτοθυσία; Αναρωτιέμαι, άξιζε που έβαλες την ζωή σου πίσω και δεν χάρηκες στιγμές; Και τώρα τί; Τώρα που έφυγες για άλλους κόσμους και όλοι σε έχουν ξεχάσει, άξιζε η τόση αυτοθυσία;
https://gynaikaeimai.com/
Της Άνδρεα Αρβανιτίδου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου